Τι μετράει σε μία ταινία

Όταν βλέπω μία ταινία είναι πολλές οι παράμετροι βάσει των οποίων την κρίνω. Μία πολύ σημαντική από αυτές είναι η ψυχαγωγική της αξία, που είναι άλλωστε και ένας από τους βασικούς στόχους του κινηματογράφου γενικότερα. Ως προς την ψυχαγωγική αξία της για παράδειγμα με ενθουσίασε η Αστερόσκονη (και αυτό ήταν που με έκανε να πάω να τη δω και δεύτερη φορά, όχι το ότι τη θεωρώ παράμιλλη του Πολίτη Κέιν). Είναι απίστευτα σημαντικό για τον θεατή που ταλαιπωρείται από μια βέβηλη καθημερινότητα, βλέποντας μία ταινία να περνά καλά, και υπάρχουν πολλές ταινίες με αυτόν ακριβώς το στόχο που δεν το καταφέρνουν. Και φυσικά το είδος που είναι δυσκολότερο να το πετύχει αυτό είναι η κωμωδία.

Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").

Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.

Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).