Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008

American Gangster

Βλέποντας χθες το τρέιλερ στο ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα να πάω να δω την ταινία. Για το λόγο όμως αυτό κάθισα και διάβασα προσεκτικά την κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, μπας και με κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο. Και έτσι έγινε.

Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.

Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.

Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.

Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τι λες κι εσύ;