…όχι του πάνα-βρακάκι όπως κοροϊδευτικά έλεγα πριν πάω να δω την ταινία (γιατί έκτοτε δεν κοροϊδεύω, σώπασα). Θα μπορούσε να είναι δύο διαφορετικές ταινίες, μία ρεαλιστική, να απεικονίζει την Ισπανία του 1944, και μία φανταστική, για τον κόσμο που έπλασε μέσα από παραμύθια ένα μικρό κορίτσι. Φαίνονται τόσο διαφορετικές αυτές οι δύο συνιστώσες, και τις βιώνεις και πολύ διαφορετικά μέσα από την ταινία, καταλαβαίνεις όμως τη θέση που έχει η φαντασία μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, το καταφύγιο που προσφέρει (ιδίως σε μια τρυφερή ηλικία). Η μικρή Οφηλία πηγαίνει να ζήσει μαζί με τη μητέρα της με τον βάναυσο λοχαγό πατριό της. Ο κόσμος της πραγματικότητας, με την σκληρότητά του, τον πόλεμο, τη βία, μοιάζει να μην την αγγίζει όταν εισέρχεται σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου αυτή είναι η πριγκίπισσα που πρέπει να σώσει το βασίλειό της του κάτω κόσμου, αντιμετωπίζοντας παναπαίσιους γιγάντιους βατράχους (απείρως συμπαθέστερους από τον πατριό της όμως) και τέρατα με τα μάτια στα χέρια. Η μικρή καταφέρνει τελικά να εκπληρώσει το μυθώδες πεπρωμένο της και να αποδράσει μια για πάντα από τον αποκρουστικό κόσμο της πραγματικότητας.
Η ταινία με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί ταυτίστηκα με αυτή τη διαδικασία απόδρασης από την πραγματικότητα. Κι εγώ προτιμώ να βυθίζομαι στα βιβλία μου αντί να βλέπω ειδήσεις πχ και να μην αντιμετωπίζω την ασχήμια κατάματα αλλά να κάνω σαν να μη με αφορούν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ελπίζω μόνο να μην έχω την τραγική κατάληξη της μικρής.
Γμτ, δεν μπορώ να πάω, δεν έχω ούτε χρόνο και την Παρασκευή φεύγω. Να περιμένουμε το dvd
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πέρασμα απο την πραγματικότητα στο υπερβατικό και το αντίθετο, γίνεται με μεγάλη μαεστρία. Ταινιάρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή