Να ζήσω

Από τις τελευταίες "κλεμμένες" κυριολεκτικά διακοπές του Σεπτέμβρη, βρίσκομαι ξανά (με την ίδια σχιζοφρενική μετάβαση) στο πήξιμο, στις παραστάσεις της ξεχασμένης καθημερινότητας που τώρα μοιάζουν με τις σκηνές ενός μακάβριου εφιάλτη. Τι δουλειά έχω εδώ; Τίνος σπίτι είναι αυτό; Γιατί γνωρίζω να κινηθώ μέσα σε αυτό ακόμη και με κλειστά τα μάτια και όμως νιώθω τόσο έντονα πως δεν ανήκω εδώ; Θέλω για σπίτι μου το έξω, το δρόμο, το μακριά. Θέλω να κατευθύνομαι συνεχώς προς έναν άπιαστο ορίζοντα, να ανοίγω τα φτερά μου διάπλατα, ώσπου να πονέσουν, κόντρα στις ανάσες του ουρανού. Να φύγω, να φύγω, να φύγω. Κι όλα αυτά να τα λαχταρώ μέσα από μία αδράνεια που νεκρώνει τις κινήσεις μου και με θανατώνει αργά κυλώντας σαν το κώνειο μέσα μου. Να φύγω, να φύγω. Πρέπει να βρω πια τη δύναμη. Να ζήσω.