Πήζω στη δουλειά. Με το ζόρι μιλάω σε κανέναν άνθρωπο στο τηλέφωνο, και ακόμη και όταν γίνεται αυτό νομίζω ότι χάνω πολύτιμο χρόνο που θα έπρεπε να επενδύσω στη δουλειά μου. Δεν σταματώ να δουλεύω παρά μόνο όταν βλέπω ότι η κούραση με έχει κάνει αντιπαραγωγική, ότι αρχίζω να κάνω λάθη χωρίς να το αντιλαμβάνομαι και η προσπάθειά μου στρέφεται πλέον εναντίον μου. Ο χρόνος χτυπά αλύπητα με ένα μεγάλο σφυρί κάθε δευτερόλεπτο που περνά.
Βρίσκομαι σε διακοπές. Ο χρόνος κυλάει με μια ξεγνοιασιά που ίσως μόνο αν είσαι παιδί μπορείς να βιώσεις, πρωτοΐδωτα τοπία και παραστάσεις, όμορφες εικόνες, στιγμές χαλάρωσης, παραλίες με κρυστάλλινα νερά, η φύση στις μεγάλες τις ομορφιές, βιώματα κλεμμένα από το υστέρημα των ειδυλλιακών στιγμών που είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε στη ζωή μας. Ο χρόνος είναι ένα αεράκι που μου χαϊδεύει το πρόσωπο και κάνει να ανεμίζουν οι άκρες από τα μαλλιά μου.
Είναι δυνατόν αυτά τα δύο σενάρια να εξελίσσονται παράλληλα; Αδύνατον, θα έλεγε κανείς. Και όμως, το τελευταίο διάστημα τα ζω σε τόσο γρήγορη εναλλαγή που βιώνω τον συνδυασμό τους με τρόπο σχεδόν σχιζοφρενικό. Λίγες μέρες δουλειά-δουλειά-δουλειά, να τελειώσω όσα έχω να κάνω για να μπορώ να φύγω διακοπές, και λίγες μέρες το ταξίδι, το καινούριο, η απόδραση, η ξεγνοιασιά. Αύριο το βράδυ θα περάσω και πάλι στη δεύτερη φάση μετά από ένα βάναυσο (όπως προβλέπεται) πέρασμα από την πρώτη. Ας είναι, αξίζει σίγουρα. Αρκεί να μην αρχίσω να αμφιβάλλω κάποια στιγμή αν όσα βιώνω συμβαίνουν πραγματικά ή μήπως ονειρεύομαι και ξυπνάω και ξαναονειρεύομαι σε γρήγορη διαδοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;