You make me forget myself

Νιώθω υποχρεωμένη να ενημερώσω το blog μου σχετικά με την αλλαγή της διάθεσής μου και το "ξεκόλλημά" μου από το ατυχές συμβάν της συνάντησης κορυφής που είχα (βλέπε προηγούμενο post), κυρίως επειδή ορισμένες καλές μου φίλες βρίσκονται μακρυά μου αυτές τις μέρες και μαθαίνουν τα νέα μου διαβάζοντας το blog και φαντάζονται ότι κάθομαι ακόμη και αναλύω το γεγονός ότι τον συνάντησα (εντάξει λοιπόν έγινε; Τι να κάνουμε τώρα;) αγνοώντας τις επιτυχημένες απόπειρες αντιπερισπασμού που ακολούθησαν.

Χθες το απόγευμα, συγκεκριμένα, πήγα με τον φίλτατο Χρίστο, τη φίλτατη Ευγενία και την επίσης φίλτατη Karry στο σινεμά να δούμε Το Αστέρι του Βορρά. Πιστεύω πως ό,τι και να με βασανίζει στη ζωή μου (και μακάρι να περιορίζονται πάντα μέχρι το επίπεδο το ερωτικοσυναισθηματικό τα βάσανα που θα έχω γιατί πραγματικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα) μια ταινία φαντασίας θα με κάνει πάντα να ξεχνιέμαι. Αντιπαρέρχομαι ακόμη και το γεγονός ότι η κινηματογραφική αίθουσα ήταν γεμάτη παιδάκια που κάνανε απίστευτη φασαρία (μέγα σφάλμα που πήγαμε στην απογευματινή του σαββάτου, να μην επαναληφθεί). Βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα ότι είχα ταξιδέψει πολύ μακρυά από ό,τι με προβλημάτιζε.

Στη συνέχεια επισκέφτηκα μία φίλη παλιά και πολύ αγαπημένη που είχα καιρό να δω. Πλέξαμε το εγκώμιο του πάλλευκου χριστουγεννιάτικου δέντρου της, των εξαιρετικών μελομακάρονων της γιαγιάς της, κάναμε μία ενημέρωση περί των προσφάτων τεκταινομένων στις ζωές μας, της έδωσα επιτέλους το δώρο που από τη γιορτή της, στις 9 του μήνα, ήταν μέσα στο αυτοκίνητό μου (συγκινήθηκα πολύ που μου είπε ότι είναι από τα πιο ιδιαίτερα που της έχουν χαρίσει) και όπως πάντα μοιραστήκαμε ένα σωρό αναλύσεις, τοποθετήσεις, σχόλια, σκέψεις.

Το τέλος της βραδιάς βρήκε την καρδιά μου πολύ πιο ήρεμη από ό,τι ήταν την προηγούμενη μέρα (που τρομαγμένη από τη συνάντηση δεν είχε εμπιστοσύνη να παραδοθεί στον ύπνο για πάνω από δυο-τρεις ώρες, ενώ ακόμη και το άλλο πρωί η απαραμείωτη ταραχή της έκρυβε την έλλειψη ύπνου). Χαλαρωμένη πλέον και νυσταγμένη, πήγα για ύπνο σαν τον άνθρωπο και όχι σαν τον τσιλιαδόρο, έτοιμη να πεταχτώ ανά πάσα στιγμή. Το άλλο πρωί (το πρωί της σημερινής μέρας), αφού τελείωσα ένα κειμενάκι που είχα, παίρνω το αυτοκινητάκι μου και πηγαίνω στο Καστέλι να βρω δυο ξαδέρφες μου και πάμε για καφέ, μετά σπίτι για φαΐ και μετά πάλι για καφέ (βαρύ πρόγραμμα όπως καταλαβαίνετε, πού χρόνος για να σκεφτεί κανείς τα πλήγματα της μοίρας).

Επέστρεψα πριν από μια δυο ώρες ζαβλακωμένη από το δρόμο (με ταλαιπωρεί αφάνταστα ο θόρυβος από τη μηχανή αλλά δεν μπορώ να οδηγώ και με ωτασπίδες!) και ήμουν τόσο χαλαρωμένη που θα μπορούσα κάλλιστα να κοιμηθώ επί τόπου. Για να μην ξυπνήσω όμως μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και βρικολακιάσω στο σπίτι χορτασμένη από ύπνο, κάνω λίγη υπομονή μέχρι να πάει λίγο πιο αργά και γράφω το post αυτό, μεταξύ άλλων λόγω της βροχής τηλεφωνημάτων και mail που δέχθηκα από τις εκτός πόλεως φίλες μου που προσπαθούν εξ αποστάσεως να με καθησυχάσουν για μια μπόρα που προς το παρόν τουλάχιστον φαίνεται να πέρασε. Καλό βράδυ.

Συνάντηση κορυφής

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πες το μου, πες το μου έχω ανάγκη να το ακούσω. Ότι ο θεός υπάρχει και εκτός από το χείριστο χιούμορ που τον διακρίνει είναι και κακεντρεχής και κάνει ένα σωρό καζούρες στους ανθρώπους για να διασκεδάζει ο ίδιος από πάνω. Γιατί με μένα θα πρέπει να έσκασε στα γέλια απόψε, η κοιλιά του θα τον πόνεσε.

Τρεις μήνες και κάτι χωρισμένη και να μην έχω δει τον πρώην παρά μία φορά και πάλι δεν μιλήσαμε. Και πάω απόψε ωραία και καλά στο θέατρο (τι το 'θελα!) και τσουπ, να τος ο δικός σου, και όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε και κάθισε στην ίδια σειρά με μένα. Φυσικά ούτε και αυτό ήταν αρκετό. Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, εγκαταλείπει τη θέση του, και από την άκρη της σειράς έρχεται παραδίπλα μου για να μου μιλήσει κιόλας. (Φυσικά αυτός άνετος; Τι του κόστισε άλλωστε ο χωρισμός μας; Σε δυο βδομαδίτσες το είχε ξεπεράσει, πού να φανταστεί ότι ο άλλος χτυπιέται έκτοτε, δεν είναι τόσο ευρύς ο ορίζοντας ούτε της φαντασίας του ούτε της συμπονετικής του πρόνοιας -κάτι που αμφιβάλλω αν διαθέτει καν.

Δυο θέσεις μας χώριζαν που λέτε. Δίπλα μου καθόταν η φίλη μου, παραδίπλα η αδερφή της και μετά αυτός. Με χαιρετά δια χειραψίας και μου λέει χρόνια πολλά άνετος και ωραίος και μετά κάθεται και με κοιτάζει περιμένοντας (από μένα πάντα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν) να ανοίξω συζήτηση (!!! ακούτε φίλοι bloggers, ακούτε γειτόνοι!!!). Τον κοιτάζω χαζά εγώ μία, δύο, τρεις, μετά επειδή με έφερνε σε δύσκολη θέση αυτή η κατάσταση και σίγουρα δεν είχα τίποτα να του πω, του δείχνω με μία ευθεία κίνηση του χεριού προς τη σκηνή (και καλά μπροστά βλέπε). Και όταν με είχε πάρει τηλέφωνο το ίδιο είχε κάνει. Περίμενε να πω εγώ. Όπως και όταν ήμασταν μαζί, αν δεν μιλούσαμε είχε ένα τρόπο να το κάνει να φαίνεται -συνήθως λέγοντας "άντε, πες κάτι"- ότι έφταιγα εγώ για αυτό. Άσχετο με συγχωρείτε.

Το έργο ήταν απαίσιο, ήταν τόσο χάλια που πραγματικά πίστευα ότι δεν γίνεται δύο πράγματα τόσο άσχημα να μου συμβαίνουν ταυτόχρονα. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω λίγο από το πόδι του, λίγο από το χέρι του, λίγο από το σώμα στο οποίο δεν θα είχα πια δικαιώματα, λίγο από το άλλο μισό μιας σχέσης που δεν είχε πια υπόσταση, λίγο από την αόρατη για μήνες αιτία των πληγωμένων μου αισθημάτων. Προσπαθούσα να πω στον εαυτό μου εντάξει ψυχραιμία, και πως κάθεται παραδίπλα δεν αλλάζει κάτι, ούτε το ότι δεν είστε πια μαζί αλλάζει ούτε τίποτα. Με το τέλος του έργου δεν γύρισε να μιλήσει (παρεξηγήθηκε, κατάλαβε, δεν ξέρω), εγώ πήρα τη φίλη μου και φύγαμε κουβεντιάζοντας στο αυτοκίνητο περί σχέσεων γενικά, περί της συγκεκριμένης σχέσης, περί της ζωής και πώς να την αξιοποιήσετε (ή πώς να τη χαντακώσετε), μέχρι που έφτασα στο σημείο να της πω (ήμασταν σταματημένες έξω από το σπίτι της): "Με συγχωρείς πραγματικά αλλά καλύτερα να κατέβεις τώρα να πας σπίτι σου γιατί κουράστηκα". Χωρίς άλλες κουβέντες έφυγε η κοπέλα (κακήν κακώς αλλά αδιαμαρτύρητα και με κατανόηση θέλω να πιστεύω). Γυρνάω σπίτι και η πρώτη μου δουλειά (οκ, ξεντύθηκα και ξεβάφτηκα πρώτα) ήταν να τα γράψω όλα στο blog.

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω! Τι σου φταίω και με περιγελάς!

Postcrossing Xmas tree

Ο φίλος Worka με μύησε (μεταξύ άλλων) και στο postcrossing (www.postcrossing.com), την αλληλοαποστολή καρτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Έστελνα, έστελνα, λάμβανα, λάμβανα, μάζευα, σε μια φάση βαρέθηκα και λέω σιγά δεν έχει και πολύ νόημα αυτό το πράγμα, σε τι χρησιμεύουν οι κάρτες στο κάτω κάτω (την έχω αυτήν την ισοπεδωτικά πεζή λογική ορισμένες φορές, σύμφωνα με την οποία καμία χρησιμότητα δεν έχουν επίσης τα λουλούδια και τα κοσμήματα -για να μη μιλήσω για τις φιλοσοφικές μου απορίες του τι χρησιμότητα και άρα αξία έχουν οι πολύτιμοι λίθοι και τι διαφορά έχει ένα κόσμημα με αληθινά πετράδια από ένα ακριβώς όμοιο ψεύτικο).

Την απάντηση στην πεζότητα έδωσε η μυστηριώδης εξαφάνιση των χριστουγεννιάτικων στολιδιών μας από το σπίτι. Είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να στολίσει κανείς ένα δέντρο με κάρτες postcrossing αλλά δεν πίστευα ότι θα το έκανα. Και να όμως που τo φετινό μας δέντρο αντί για στολίδια έχει κάρτες από όλον τον κόσμο. Πήραμε και μερικές εξτρά μπαλίτσες, ένα αγγελάκι που μου έκανε δώρο μια φίλη μου, μια χρυσοκλωνιά και... τα χιλιόμετρα που ταξίδεψαν για να έρθουν σε μένα οι κάρτες μου ξετυλίγονται και περιβάλλουν το φετινό μας δέντρο. Και του χρόνου!

Διαδικασίες θλίψης

Κάνω το τελευταίο διάστημα αυτοπαρατήρηση σχετικά με τις φάσεις που περνάει κανείς όταν στεναχωριέται για κάτι. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η φάση στην οποία είμαι τώρα (έχοντας υποτροπιάσει μετά από θεαματική ανάκαμψη και φαινομενική μόνο, από ό,τι αποδείχθηκε, ίαση), κατά την οποία τη θέση του αυτόβουλου μαζοχιστικού μαρτυρίου παίρνει σιγά σιγά μία απρόσωπη θλίψη, η οποία φαίνεται να σε περιβάλλει απόλυτα και αναπόδραστα και παρόλα αυτά "χωνεύει" σταδιακά την αιτία της. Στο τέλος δεν χρειάζεται παρά μόνο μια αφορμή, κάτι να σου τραβήξει την προσοχή για να πας πια αλλού. Κοντεύω. (Ή έτσι θέλω να πιστεύω).

Βαρυσήμαντη δήλωση

Δηλώνω επισήμως τα εξής:

Πρώτον: βαρέθηκα να χτυπιέμαι σαν το χταπόδι και αποφάσισα να σταματήσω.

Δεύτερον: θα φτιάξω μελομακάρονα με γέμιση δαμάσκηνο και φυστίκι αιγίνης.

Caramel-Suzanne Vega

Ευχαριστώ Worka που μου έδωσες αφορμή να το ξαναθυμηθώ.

Τρικλοποδιά

Έτσι όπως κάνει από μόνος του ένα κλικ ο διακόπτης και έρχεται στην ορθή θέση (κοινώς όπως ήρθα στα ίσα μου κάποια στιγμή μετά που χώρισα) έτσι κάνει και ένα κλικ και γυρίζει πάλι ανάποδα. Τι έγινε ρε παιδιά; Πού το έχασα το παιχνίδι πάλι (την παρτίδα μάλλον, γιατί έχει εξελιχθεί σε δράμα με πολλές πράξεις η κατάσταση αυτή). Σήμερα δεν πολυείχα όρεξη να βγω, ανανεωμένη αν και κουρασμένη, μετά το γυμναστήριο γυρνάω σπίτι, τρώω, και αποφασίζω τελικά να πάω να βρω την παρέα που θα βρισκόταν στο Ψυχαγώγιο, Ψυχαγωγείο πώς το λένε. Άντε ας πάω για καμιά ωρίτσα, μη μείνω μέσα να βλέπω τηλεόραση. Κατ' αρχάς τα παιδιά μάλλον τα είχα κομπλάρει από αυτό που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ γιατί απέφευγαν συστηματικά να με κοιτάξουν έστω και λίγο πιο παρατεταμένα (μετρούσαν λες να δουν τι ένταση βλέμματος θεωρείται blogably έντονη), και έτσι η αγκαλιά που έλεγα είχε με έναν περίεργο τρόπο μετατραπεί σε τοίχο. Ένιωθα λίγο σαν την έφηβη που είχε γράψει σε ένα γράμμα ερωτική εξομολόγηση για τον εκλεκτό της καρδιάς της και αφότου του το έδωσε δεν τολμούσε πια να τον κοιτάξει και δεν άντεχε να την κοιτάζει. Χαλαρώστε παιδιά, it's just me. (Παρένθεση: αυτό που άξιζε σίγουρα που πήγα ήταν για να δω τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που έχει το μαγαζί. Έπαθα πλάκα. Εξέπεμπε τόση καλοσύνη και ευγένεια που σου'ρχόταν να βάλεις τα κλάματα, ψυχούλα απίστευτη. Ίσως να με έκανε ακόμη πιο ευσυγκίνητη αυτό, δεν ξέρω).

Μήπως έφταιγε η κούραση; Πάντα μου ρίχνει τη διάθεση. Άλλη φορά κουρασμένη δεν πάω πουθενά. Ή μήπως έφταιγε που είδα μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που είναι πλέον αρραβωνιασμένη, με αποτέλεσμα να αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά ηττοπαθώς και παραλόγως τι το τόσο αποκρουστικό έχω εγώ και κάποιος δεν ήθελε να δει στο μέλλον του μια ζωή μαζί μου, τη στιγμή που τόσος κόσμος παίρνει αυτήν την απόφαση. Κακώς σας στο ομολογώ αυτό, πολύ άσχημη σκέψη. Μήπως έφταιγε η Αλεξίου με το "οι φίλοι μου χαράματα", το ζευγάρι που είδα αγκαλιασμένο στο δρόμο επιστρέφοντας, που με έκανε να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα πετύχω τον πρώην σε ανάλογη φάση με κάποια άλλη, το τραγούδι από το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο "I like you just the way you are" που και πάλι το διεστραμμένα πεσιμιστικό μυαλό μου με έκανε να σκεφτώ κάποιον που δεν με ήθελε ούτε όπως ήμουν ούτε με τις προσπάθειες που είχα κάνει να αλλάξω για να έρθω πιο κοντά του.

Ψυχραιμία. Ήταν όλα μια στιγμή. Όπως ήρθε έτσι θα φύγει. Μέχρι αύριο θα είμαι μια χαρά και πάλι. Δεν θα αργήσει να μου ανοίξει η ζωή νέους δρόμους και να φέρει μπροστά μου κάποιον άλλον, κάποιον που θα προσφέρει περισσότερα από όσα απαιτεί και που θα του είναι αρκετό αυτό που είμαι. Γιατί όμως το συναίσθημα με γυρίζει πίσω; Υπάρχει κάτι που πρέπει ακόμη να ψάξω; Να ξεκαθαρίσω; Να διδαχθώ; Πολλές σκέψεις έχω αφήσει στη μέση, απλά ήταν πολύ οδυνηρές. Κυρίως το πώς νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά και τελικά έκανα τόσα λάθη. Αν είναι κάτι που πρέπει ακόμη να μάθω, παρακαλώ να μου έρθει επειγόντως μια επιφοίτηση όπως τις προάλλες που μετά από μέρες κατάλαβα μέσα σε μια άσχετη στιγμή πώς να φτιάξω το πρόβλημα που είχα με τα mail, γιατί δεν μπορώ να κοπανιέμαι άλλο. Άντε.

Αυτά που ξέρεις για μένα και όμως δεν σου έχω πει (προσωπικά)

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το blog. Οι άλλοι μαθαίνουν πράγματα για σένα, πολλές φορές σκέψεις πολύ βαθειές, πολύ προσωπικές, τις οποίες δεν τους εκμυστηρεύτηκες ούτε μετά από ώρες συζήτησης, όταν η κουβέντα είχε αρχίσει να σκάβει και να αναπλάθει στο νου σου τα βιώματά σου, ούτε επειδή έτρεξες σε αυτούς κάποια στιγμή που ένιωσες ότι σε κάποιον ήθελες να στραφείς. Τη στιγμή εκείνη είχες μπροστά σου τον υπολογιστή, και απλώς έβγαζες από μέσα σου όσα ένιωθες και σκεφτόσουν, απευθυνόμενος ίσως στον εαυτό σου, ίσως στο σύμπαν, ίσως πουθενά. Το περίεργο είναι ότι δημοσιεύοντας το κείμενο που διαμορφώθηκε από αυτή τη διαδικασία έδωσες τη δυνατότητα σε πολλά άτομα να δουν "στον πάτο του πηγαδιού", να αγγίξουν τα ιζήματα της σκέψης σου, να μοιραστούν τα συναισθήματά σου. Όταν αυτό συμβαίνει με άτομα που δεν ξέρεις, η διαδικασία δεν μπορεί παρά να δημιουργεί έναν δεσμό απρόσωπο, όπως σε κάθε περίπτωση της σχέσης των άγνωστων μεταξύ τους συγγραφέα και αναγνώστη. Όταν από την άλλη τα δύο άτομα γνωρίζονται καλά, το κείμενο απλώς αντηχεί ή συμπληρώνει την εικόνα που έχεις ήδη για τον άλλο, αποκαλύπτοντας μερικές φορές και κάποιες πτυχές του που δεν είχε τύχει να δεις. Περίεργο είναι αυτό που συμβαίνει στην ενδιάμεση περίπτωση, όταν τον άλλον τον ξέρεις, αλλά όχι πολύ καλά. Δεν είναι ο κολλητός σου φίλος, είναι ένας γνωστός που έτυχε να του πεις για το blog σου και από περιέργεια σε διάβασε, και μετά συνέχισε να σε διαβάζει με αποτέλεσμα να ξέρει περισσότερα ίσως για σένα από άτομα που σε βλέπουν και κάθε μέρα ακόμη αλλά δεν έχουν την προνομιακή αυτή πρόσβαση στις σκέψεις σου. Με αυτά τα άτομα δημιουργείται μία περίεργη οικειότητα χωρίς προσωπική επαφή. Ο άλλος ξέρει μυστικά σου αλλά δεν ξέρει εσένα ως προς τις εξωτερικές σου εκδηλώσεις. Γνωρίζει τι σκέφτεσαι, αλλά δεν έχει ζήσει το πώς είσαι.

Μία γνωστή μου, φίλη μιας πολύ καλής μου φίλης, από όταν της είπα τη διεύθυνση του blog μου και άρχισε να με διαβάζει έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας μία ιδιαίτερη σχέση. Ήδη από την αμέσως επόμενη φορά που την είδα μου φέρθηκε πολύ πιο οικεία και αυθεντικά εγκάρδια, τόσο που λίγο ντράπηκα (σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ενοχλήθηκα). Το κοινό βίωμα απουσιάζει, υπάρχει όμως το μοίρασμα της σκέψης.
Την προηγούμενη βδομάδα (είχα μόλις αρχίσει να συνέρχομαι από την άσχημη φάση που περνούσα) συνάντησα τον φίλο που με είχε "συστήσει" στο blog, ο πρώτος που διάβαζα και από τους λίγους που διαβάζω ακόμη, μαζί με την κοπέλα του σε μία παρέα που ήξερα ότι τα 3 από τα 4 άτομα με διαβάζουν. Το τελευταίο μου post ως τότε είναι βουτηγμένο στην απελπισία και τη μαυρίλα. Συμβαίνει τη βραδιά εκείνη λοιπόν κάτι πολύ περίεργο, που δεν μου έχει ξανασυμβεί και δεν είμαι και σίγουρη αν το αντιλήφθηκα σωστά. Ο φίλος μου που σας έλεγα αρκετές φορές μέσα στη βραδιά με κοιτάζει ιδιαίτερα διερευνητικά όχι από πάνω μέχρι κάτω, αλλά από μέσα μέχρι ακόμη πιο μέσα. Το βλέμμα του περνούσε μέσα από το κέντρο των ματιών μου τόσο διεισδυτικά, διατρητικά, σαν βελόνα. Έψαχνε άραγε μέσα από τα μάτια μου να δει ένα σημάδι από τον πόνο που είχα βιώσει; Ήθελε με το βλέμμα του να μου δείξει λίγη συμπαράσταση; Ένιωθε άσχημα που ήξερε ότι δεν ήμουν καλά; Με συμπονούσε; Ή μήπως το φαντάστηκα; Το ίδιο βλέμμα, αλλά μόνο μια-δυο φορές είδα και στα μάτια της φίλης του. Καθίστε ρε παιδιά, έτσι με κοιτάτε κάθε φορά ή είναι special occasion σήμερα; Ίσως αν το blog δεν υπήρχε να μπορούσα να "υποκριθώ" με μεγαλύτερη άνεση ότι δεν τρέχει τίποτα και κανείς από την παρέα να μην έχει ιδέα τι είχα περάσει και τι μου είχε συμβεί αν δεν επέλεγα η ίδια να το αποκαλύψω ενώπιόν τους. Τώρα όμως που ήξεραν, και ήξερα ότι ήξεραν, ένιωσα (ή το φαντάστηκα άραγε), τη συμπαράσταση ανεπαίσθητα στη συμπεριφορά τους, να μου φέρονται μαλακά, απαλά, σαν να με αγκάλιαζαν με έναν άρρητο και ασώματο τρόπο, σαν να με παρηγορούσαν. Ή μπορεί και όχι.

Θέλω να καταλήξω στο ότι η δυνατότητα που προσφέρει το νετ να κάνει τον καθένα από εμάς "συγγραφέα" ή "δημοσιογράφο", ανεξαρτήτως ποιοτικών αξιώσεων, με αναγνώστες που τον διαβάζουν, δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να έρθουν κοντά με νέους τρόπους. Και ίσως οι τρόποι αυτοί να είναι πιο αυθεντικοί και πιο ειλικρινείς. Και σίγουρα μα σίγουρα δίνονται ευκαιρίες να έρθεις κοντά στον άλλον που δεν θα είχες διαφορετικά. Και για αυτό νιώθω ευγνώμων.

Άντε να ανέβουμε λίγο

Μετά από μία τρομακτική σχεδόν βουτιά στην κατάθλιψη, αρχίζω να ανεβαίνω. Δεν έχει τελειώσει οριστικά η φάση που πρέπει να περάσω, κι όμως κάτι μου λέει, και είμαι πολύ σίγουρη μέσα μου, ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Αυτό που σε βασανίζει σε τρώει, σε τρώει, το σκέφτεσαι έτσι, το σκέφτεσαι αλλιώς, πληγώνεσαι όλο και περισσότερο, μέχρι που κάποια στιγμή... αφήνεις το μαχαίρι κάτω. Νομίζω σε μένα έγινε σαν μία απαλή απογείωση. Απλά κάποια στιγμή ένιωσα να εγκαταλείπω την πεισματική μου εμμονή με τις οδυνηρές μου σκέψεις, την ηττοπάθεια, την απελπισία. Απλά πέρασα από πάνω. Κάποια πράγματα που δυσκολευόμουν να δεχθώ (βλέπε χωρισμός) βλέπω τώρα ότι πράγματι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόμη θα μου λείπουν πράγματα, ακόμη θα βρίσκω αδιέξοδα καθώς θα επεξεργάζομαι ξανά τα όσα πέρασα στο μυαλό μου. Απλά πλέον είμαι ένα βήμα πιο κάτω, έχω προχωρήσει μπροστά και οι σκέψεις αυτές μού έρχονται καθώς γυρνάω το κεφάλι πίσω και βλέπω το άμεσο παρελθόν. Όμως το σώμα μου είναι στραμμένο αλλού, τα πόδια μου ήδη βρίσκονται στην πορεία που θα με οδηγήσει στο αινιγματικό "παρακάτω".

Ξενυχτοκατάθλιψη

Περνάω τη φάση αυτή της κατάθλιψης που τρέμεις στην ιδέα ότι θα μείνεις μόνος σου με τις σκέψεις σου στο σπίτι το βράδυ, με αποτέλεσμα κάθε βραδιά τη βδομάδα που πέρασε να φροντίζω να κάνω και από κάτι που θα με κρατήσει εκτός σπιτιού. Τη μία πήγαινα σε φίλους, την άλλη έβγαινα, ήταν και οι ονομαστικές γιορτές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν μέχρι την Κυριακή που ήταν της Αγίας Άννας να είμαι τόσο κουρασμένη που να νιώθω ταλαιπωρία στη σκέψη και μόνο ότι θα πάω σε μία ακόμη γιορτή, και να αποχωρήσω νωρίς σχετικά από τη μάζωξη της φίλης μου της Άννας, νιώθοντας την κούρασή μου να επιβαρύνει την ήδη κατηφή μου διάθεση, για να πάω να πέσω ξερή για ύπνο.

Δεν έχω την αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται για να δουλέψω (ενώ πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, θα με πάρει και θα με σηκώσει), δεν θέλω να παραδοθώ στην ψυχοπλακωτική άβυσσο που έχω μέσα μου και που με τραβάει συνεχώς και πιο κάτω αλλά δεν βλέπω και καμία διέξοδο, παρά τις τόσες μου δραστηριότητες είναι σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο και με κάθε μου κίνηση να βουλιάζω χειρότερα. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα ξεσπάσματα που έρχονται στην επιφάνεια, τα δάκρυα, τους εκνευρισμούς (όταν μου πει κανείς κάτι που με εκνευρίζει αντί να του απαντήσω εκείνη τη στιγμή και να γίνει καυγάς γυρίζω το κεφάλι από την άλλη ώστε να μη με βλέπει και τον βρίζω άφωνα, σχηματίζοντας απλά τις λέξεις με τα χείλη μου).

Υπομονή... Υπομονή δεν έχω, το μόνο που μου βρίσκεται είναι απρόθυμη ανοχή καθώς καταπνίγω τα τινάγματα του ψυχικού πόνου που σπαρταράνε στο στήθος μου και περιδιαβαίνω αδιάφορα τη ματαιότητα που βλέπω στα πάντα γύρω μου. Οι φίλοι, πολλοί και καλοί, είναι πιο κοντά μου από ποτέ, δεν με γλιτώνουν όμως από τη μοναξιά που με τυλίγει μέσα στο μυαλό μου. Ακόμη και η σωματική άσκηση, που ήταν βάλσαμο για μένα από παλιά και αντίβαρο για την ψυχική μου ισορροπία σε στιγμές πολύ δύσκολες, μοιάζει απλώς να προσθέτει φυσικό βάρος στο ψυχικό και να πολλαπλασιάζει την πίεση που νιώθω. Βαρέθηκα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διαφόρων ειδών διεξόδους και να μην καταφέρνω τίποτα.

Προκαλώ τη ζωή να μου αλλάξει γνώμη. Για κάνε κάτι ρε ζωή να δούμε αν έχεις τίποτα καλύτερο για μένα γιατί έχω ξενερώσει άσχημα και δεν την παλεύω. Προκαλώ παθητικά θα μου πείτε; Κάθε άλλο. Εγώ δραστηριοποιούμαι, βγαίνω, κάνω, δείχνω και όμως τα πράγματα είναι τα ίδια, ενίοτε δε, χειροτερεύουν και λίγο ακόμα.

Ζητώ συγνώμη αν σας "έριξα" και σας ψυχολογικά, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το δημοσίευα αυτό το κείμενο, θα το κρατούσα μαζί με τα προσωπικά μου έγγραφα, αλλά αφού το έγραψα εξαρχής στη σελίδα του blog είπα να το δημοσιεύσω. Εξάλλου είμαι σε φάση που νιώθω τόσο άσχημα που δεν με νοιάζει ποιος άλλος θα το ξέρει.

Να είστε όλοι καλά.

Τα πλήκτρα κι οι σταγόνες

Μέρες σαν και αυτήν, κρύες, μουντές, βροχερές, που σηκώνεσαι το πρωί και λες «πού να τρέχω τώρα να πηγαίνω, δεν κάθομαι σπιτάκι μου καλύτερα;», ε… κάτι τέτοιες μέρες νιώθω ότι είναι προνόμιο που είμαι μεταφράστρια. Καλοριφέρ, φουτεράκι με φόρμα, παντοφλίτσα, τσαγάκι, καθισμένη στα ζεστά μπροστά στον υπολογιστή μου με τον ήχο της βροχής (οκ και του αερόθερμου, τι να κάνουμε;) να συνοδεύει αυτόν των πλήκτρων. Ίσως το καλύτερο δυνατό σκηνικό για μία εργάσιμη μέρα.

Τελικά...

τελικά εκεί που υπάρχει ο πόνος υπάρχει και η επόμενη μέρα. Χθες είχα ένα απίστευτο ψυχοπλάκωμα και σκέψεις που με γύριζαν πίσω σε ένα παρελθόν πρόσφατο μεν, οριστικά χαμένο (μάλλον) δε. Καθυστερημένη επενέργεια της συνάντησης που είχα την Κυριακή και που περιέγραψα στο προηγούμενο post. Σερνόμουν. Όλη μέρα κρατιόμουν με το ζόρι να μη βάλω τα κλάματα. Aκόμη και το βράδυ στο γυμναστήριο ένιωθα μέχρι και στις φάσεις της εντονότερης αεροβικής δραστηριότητας το σώμα μου άδειο, χαμένο, σαν ανδρείκελο που εκτελούσε μηχανικά κινήσεις.

Στο τέλος της μέρας όμως είδα τη ζωή να μου κλείνει με νόημα το μάτι, και να μου δείχνει ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου και ότι όπως ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεισε, έτσι ανοίγει ένα άλλο (ή τουλάχιστον από μένα εξαρτάται το να ανοίξει).

Σήμερα νιώθω πως έχω πάρει μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν έχω παρά να αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει στο μετά που με περιμένει.

Σαν τα χιόνια

Κυριακή απόγευμα. Είμαι για καφέ στο Κουμ Καπί, στο sea-u. Για τους μη χανιώτες το μαγαζί είναι όλο τζάμι στην μπροστινή του πλευρά, και βλέπει στη θάλασσα (παρεμβάλλεται δρόμος και πλακόστρωτο). Είμαι λοιπόν σε ένα από τα προνομιακά μπροστινά τραπεζάκια, και ενώ έχει ήδη νυχτώσει μια ανεπαίσθητη φιγούρα μου τραβάει το βλέμμα. Ετοιμάζομαι να πω στις φίλες μου "να, αυτός εκεί πέρα μου τράβηξε το βλέμμα επειδή έχει το ίδιο περπάτημα με τον πρώην μου", μετά ετοιμάζομαι να πω "χμ, μάλλον αυτό το σκέφτηκα επειδή φοράει τα ίδια παπούτσια με τον πρώην μου". Και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιώ και επιτέλους αρθρώνω και μία κουβέντα: "Αυτός είναι ο πρώην μου!" Μόλις έμπαινε στο μαγαζί.

Η μία από τις φίλες μου τον ήξερε, μου κάνει θα σου λέω κρύο-ζεστό να καταλάβεις πόσο κοντά είναι. Ευτυχώς ήμουν φάτσα στη τζαμαρία και πλάτη στο μαγαζί, έτσι δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το κρύο και το ζεστό επαληθεύονταν από την αντανάκλασή του στο τζάμι, την οποία και ακολουθούσα με τα μάτια μου. Ήμουν απόλυτα μουδιασμένη, πάγωσα. Δυομιση, σχεδόν τρεις μήνες είχα να τον δω, από τότε που χωρίσαμε. Προφανώς είδε τη φίλη μου και κατάλαβε (πιστεύω να με κατάλαβε από την πλάτη, εγώ εδώ τον κατάλαβα μέσα στο σκοτάδι και πριν καν τον αναγνωρίσω) πως ήμουν εκεί, και προχώρησε προς άλλη πλευρά του μαγαζιού, ίσως τον πάνω όροφο.

Αν ήταν επιτραπέζιο αυτή θα ήταν η ζαριά που θα με γύριζε δέκα τετράγωνα πίσω (για να μην πω στην εκκίνηση). Πότε θα περάσει επιτέλους; Θέλω να δω την επόμενη μέρα και ενώ έχω δραστηριότητες και παρέες, δεν κλείνομαι, δεν φαίνεται παρόλα αυτά να τα καταφέρνω και τόσο καλά. Νιώθω ότι με κάποιον τρόπο εμποδίζω μόνη μου τον εαυτό μου να το ξεπεράσει. Άντε να δω πώς θα τα πάω στον επόμενο γύρο.

Εγγυημένος τρόπος για να κρυολογήσετε (σε μένα πάντως έπιασε)

Επιλέγετε μία βροχερή και ανεμοδαρμένη μέρα για να κάνετε τις δουλειές σας στο κέντρο της πόλης. Αφήνετε το αυτοκίνητο αρκετά μακρυά από εκεί όπου θέλετε να πάτε (μην ψάχνετε και εκατό ώρες για πάρκινγκ) και κατεβαίνετε από αυτό σε μία φάση που βρέχει ήδη αρκετά. Κρατάτε μία μικρή ομπρέλα που ίσα ίσα προστατεύει το πρόσωπο, με αποτέλεσμα από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, εξ αιτίας και του αέρα, να βραχείτε σαν να έχετε κατουρηθεί με ανάποδη φορά (από κάτω προς τα πάνω). Αντί να κάνετε τις δουλειές σας γρήγορα γρήγορα και να επιστρέψετε στο αυτοκινητάκι σας και από εκεί στο σπιτάκι σας, βολοδέρνετε άσκοπα ή σκόπιμα πάνω κάτω στο κέντρο της πόλης και αφήνετε (αναγκαστικά) το παντελόνι να στεγνώσει πάνω σας, ώστε να αποσπάσει από τα πόδια σας όλη τη θερμότητα κατά τη διαδικασία αυτή. Μπαίνετε σε ένα μαγαζί με φουλ καλοριφέρ, ζεσταίνεστε και αρχίζετε να ιδρώνετε. Βγαίνετε ξανά έξω στο κρύο για να ενισχυθεί η κρυολογηματοποιητική προσπάθεια. Επιστρέφετε σπίτι μετά από ώρα και επειδή ιδρώσατε, βραχήκατε κλπ κλπ, κάνετε ένα μπανάκι χωρίς όμως να έχετε ανοίξει κάποιο θερμαντικό σώμα στο μπάνιο, με τη σκέψη ότι θα κάνετε γρήγορα, δεν πειράζει.

Και voila! Δεν έτυχε, πέτυχε! Την ίδια μέρα μπορεί να μη δείτε συμπτώματα (μην σας απελπίζει αυτό), από την επόμενη όμως θα ξυπνήσετε με ξυράφια στο λαιμό, ζαλούρα, σιγά σιγά θα αρχίσει καταρροή και βήχας που θα κρατήσει για μέρες. Με τις υγείες σας! (Που λέει ο λόγος).

Υπαρξιακά...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ζουν τόσο όμορφα τη ζωή τους αξιοποιώντας κάθε στιγμή και άλλοι φαίνεται να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; Τι είναι αυτό που φαίνεται να ξέρουν όσοι εκμεταλλεύονται την κάθε τους στιγμή και τι αγνοούν αυτοί που όλο παιδεύονται, βασανίζονται και στο τέλος δεν πετυχαίνουν και τίποτα; Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τη διαφορά, είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του σύμπαντος που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις πολύ, είναι το ότι το θέλουν πολύ και η λαχτάρα σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν να είμαι στην πλευρά των χαμένων, αυτών που αφήνουν το μυστικό της ζωής να περνάει πίσω απ’ την πλάτη τους γιατί δεν ήξεραν πότε να γυρίσουν και να το κοιτάξουν, έτσι πέρασε και έφυγε. Προσπαθώ στο μυαλό μου να ξαναπλάσω το σενάριο της ζωής μου κάνοντας προκαταβολικά για τον εαυτό μου στις καλύτερες δυνατές επιλογές (έτσι νομίζω δηλαδή, ποτέ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν είχα κάνει αυτό θα είχε συμβεί το άλλο, νομίζεις ότι ξέρεις) αλλά και πάλι δεν μπορώ καν υποθετικά και φανταστικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου στις βέλτιστες συνθήκες. Αν δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα ήταν το ιδανικό για μένα στη ζωή μου, πόσα (εξ ορισμού πολύ λιγότερα) μπορώ λοιπόν να πετύχω;

You light the skies up above me...

...a star so bright, you blind me...

...don't close your eyes, don't fade away...

ήταν τα λόγια του τραγουδιού που έπαιζε στους τίτλους τέλους του Stardust (που ναι πήγα και δεύτερη φορά να δω το ομολογώ, αν δεν το έβγαζε το σινεμά μια φορά τη βδομάδα θα πήγαινα σίγουρα για να νιώσω το feelgood της ταινίας -ήδη διαβάζω και το βιβλίο, εξάρτηση κανονική). Ήθελα να το ακούσω ολόκληρο και να δω στους τίτλους ποιο είναι αλλά το κόψανε μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα και τις δύο φορές (δεν είναι σωστό αυτό νομίζω, οι τίτλοι έχουν πληροφορίες που τον άλλον μπορεί να τον ενδιαφέρουν -καληώρα- και εν πάσει περιπτώσει είναι μία αναγνώριση για τους αφανείς συντελεστές της ταινίας). Αν το άκουγα ξανά από τη μέση και μετά δεν θα το αναγνώριζα. Ώσπου χθες βράδυ, περασμένες τρεις, γυρνώντας με το αυτοκίνητο στο σπίτι, ακούω στο σταθμό που αδιάφορα είχα επιλέξει την ίδια φωνή να μπαίνει συλλαβιστά σχεδόν, λέξη λέξη στο τραγούδι: "You light the skies up above me..." Αυτό ήταν! Λέω να κρατήσω τα λόγια στο μυαλό μου να τα ψάξω στο google να βρω ποιο είναι. Το rds του σταθμού με έβγαλε από τον κόπο πληροφορώντας με: Now playing -Take that- Rule the world. Ομολογώ ότι το υπόλοιπο τραγούδι αν και είναι ωραίο δεν με ενθουσίασε όσο η εισαγωγή του, που είχε κάτι από τη μαγεία και το αίσθημα της ταινίας (ίσως το είχα συνδέσει συνειρμικά και με την ευχαρίστηση που ένιωσα στο τέλος της). Επίσης δεν θα φανταζόμουν ότι ήταν των Τake that (υπάρχουν ακόμη οι Take that?Είμαι άσχετη από boys bands), αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι είναι το καινούριο των Duran Duran. Ωραίο πάντως, ακούστε το, δείτε και το video (σαν clip το μόνο που αξίζει είναι οι σκηνές από την ταινία, άντε και κάτι από την ατμόσφαιρα της ηχογράφησης με τα τόσα βιολιά μέσα στο στούντιο, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως).

Φίλοι και (πρώην) εραστές

Πότε μπορούν δύο πρώην να είναι φίλοι και πότε όχι; Πολλοί πιστεύουν ότι φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Από την άλλη πάλι εγώ έχω δει φιλίες πραγματικές ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, αν και θα πρέπει να πω ότι είναι λίγο δύσκολο. Από τη μία είχα άνδρες φίλους που εγώ τους θεωρούσα φίλους ενώ αυτοί είχαν άλλες βλέψεις (πάντα απογοητευτικό αυτό), από την άλλη με τους πρώην μου (με εξαίρεση έναν που είναι το στυλ του να είναι έτσι άνετος με αυτά) δεν έχω καμία επικοινωνία και επαφή. Με τον μεγάλο μου έρωτα που για χρόνια και χρόνια με είχε ταλαιπωρήσει, αφού είδα κι έπαθα να τον ξεπεράσω δεν θέλω πια ούτε να τον ξαναδώ ούτε να έχω νέα του (και από φόβο μην ξαναπέσω στην παγίδα αλλά και γιατί ποιο το νόημα; Να ξέρω τι κάνει; Αν έχει κάνει παιδιά και πόσα; Αν μοιάζουν σε αυτόν ή στη γυναίκα του; Αν πάνε σχολείο και αν είναι καλοί μαθητές; Τι χρησιμότητα έχουν για μένα οι πληροφορίες αυτές;). Θα μου πεις οκ εκεί κάηκες και γι'αυτό. Και με άλλη πρώην σχέση μου όμως, όπου εγώ... έκαψα, δεν ήθελα να υπάρχει από ένα σημείο και μετά (συγκεκριμένα όταν ήρθε ο επόμενος) κάποια επαφή από σεβασμό στα συναισθήματα του άλλου. Εγώ μπορεί να έχω προχωρήσει και να μην τον βλέπω πλέον ερωτικά, πού ξέρω όμως ο άλλος αν είναι σε θέση να με δει φιλικά. Και αν δεν είναι δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω κάτι τέτοιο και να τον κάνω να νιώθει άσχημα, ή ακόμη χειρότερα να τρέφει ελπίδες. Και στη μία περίπτωση δηλαδή και στην άλλη δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κρατήσεις μία φιλία, παρόλο που και η δεύτερη περίπτωση ήταν μετεξέλιξη φιλίας και η πρώτη ήταν περίπτωση ατόμου που έλεγα, εκτιμώντας τόσο το μυαλό του όσο και τον τρόπο που στέκεται στους φίλους του, ότι μακάρι να μπορούσαμε να ήμασταν φίλοι, να βρισκόμαστε και να μιλάμε με τη νηφαλιότητα του να μην σου εμπνέει ο άλλος ερωτικά τίποτα. Αλλά αυτό δεν γίνεται με το συγκεκριμένο άτομο και ούτε θα γίνει ποτέ, μόνο αν ανήκαμε στο ίδιο φύλο θα γινόταν (για να μη σου πω ότι θα υπήρχε κίνδυνος ακόμη και τα όρια των ορκισμένων ετεροφυλοφιλικών επιλογών μας να υπερβαίναμε με τέτοια χημεία).

Πότε μπορείς να είσαι φίλος με έναν πρώην; Υπάρχει συγκεκριμένη "πάστα" ανθρώπου που μπορεί να περάσει από τον έρωτα στη φιλία χωρίς πρόβλημα; Είναι θέμα νοοτροπίας; Συνήθειας; Υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που μπορούν να περάσουν από τον έρωτα στη φιλία ενώ άλλα δεν μπορούν; Τα ζευγάρια αυτά έχουν λιγότερη χημεία από ό,τι άλλα δηλαδή, ήταν ούτως ή άλλως κάτι σαν "φίλοι που βρίσκονται και ερωτικά" ακόμη και κατά τη διάρκεια της σχέσης τους, ή απλώς κατάφεραν να την αφήσουν εντελώς πίσω τους αφού χώρισαν και να μετουσιώσουν όλα τους τα εναπομένοντα συναισθήματα σε φιλικά;

Όπως και να έχει είμαι σίγουρη ότι εγώ με τον πρώην μου φίλη δεν μπορώ να είμαι και ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Adding insult to injury

Όταν μια γυναίκα τη θέλεις, την κυνηγάς.
Όταν δεν τη θέλεις, την αφήνεις στην ησυχία της.

Γι' αυτό άσε μας ρε φίλε που θες να δεις και τι κάνω. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον σε μάρανε.

Ο σύντεκνος

Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο τον παραγωγό να μιλάει για μία πολύ πετυχημένη γελοιογραφία που δημοσιεύεται στην σελ. 6 της εφημερίδας Τα Νέα σήμερα, και αναφέρεται στην όλη υπόθεση με τα Ζωνιανά (ο παραγωγός δεν έδωσε λεπτομέρειες, λέει πρέπει να τη δείτε). Επειδή να πάω να πάρω την εφημερίδα πρωί πρωί δεν πρόκειται, μπαίνω στο site της εφημερίδας να δω αν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποια γελοιογραφία αναφερόταν. Έχει πολύ δίκιο και η γελοιογραφία είναι σίγουρα αυτή (του Δημήτρη Χατζόπουλου):

Αφορμή για να γίνει κανείς χορτοφάγος

Και έλεγα κι εγώ γιατί μύριζε τόσο άσχημα η κρεατόσουπα που βρήκα στην κατσαρόλα χθες και από τι είναι φτιαγμένη. Η απάντηση ήταν στη διπλανή κατσαρόλα, και όπως βλέπετε είναι ικανή να κάνει ακόμη και τους λάτρεις του κρέατος να το απαρνηθούν, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεραστεί το τραύμα και το σοκ του παραπάνω θεάματος.

Εγώ σήμερα λέω να φάω κάτι σε λαχανικό. Εσείς;

Stardust

Ναι, λοιπόν, είμαι μια χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένη και μου άρεσε τόσο που θα πάω μάλλον να το δω και δεύτερη φορά (με δύο παρέες είχα κανονίσει, τελικά πήγα με τη μία αλλά με βλέπω να πηγαίνω και με την άλλη -μην παρεξηγήσουν και τα παιδιά ε;). Πάντως εκτός από τις ρομαντικές ψυχές (ευφημισμός του προηγούμενου χαρακτηρισμού), η ταινία μπορεί επίσης να αρέσει σε κάποιον που θέλει να δει (ΣτΜ: αν είναι να δείτε την ταινία ίσως καλύτερα μη διαβάσετε παρακάτω, μη σας προϊδεάσω και σας χαλάσω την αγωνία):

-τη Μισέλ Πφάιφερ ως μία αηδιαστικά γερασμένη κακιά μάγισσα (αλλά και πανέμορφη όσο είναι ακόμη "στα καλά της" -γιατί γερνάει κάθε φορά που κάνει μάγια- να επιβαίνει περήφανα σε ένα άρμα που σέρνουν δύο... κατσικούλες)
-τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο κρυφο-ομοφιλόφιλου πειρατή ντυμένο χορεύτρια του κανκαν
-μία από τις σπάνιες περιπτώσεις μεταμόρφωσης (ελληνιστί makeover) του πρωταγωνιστή και όχι της πρωταγωνίστριας (ο συμπαθέστατος Τρίσταν από γλυκός αλλά αγαθός νεαρός γίνεται πολύ ελκυστικός και γοητευτικός άνδρας -από την αρχή φαίνεται αξιαγάπητος, στη συνέχεια όμως τον ερωτεύεσαι, εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα, ομολογώ)
-μία όμορφη ψηλομύτα (Sienna Miller) να τρώει χυλόπιτα
-μία απολαυστική παρέα από νεκρούς πρίγκηπες-φαντάσματα (όλοι ασπρόμαυροι και διαφανο-αόρατοι και ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου τους)
-πώς θα ήταν ένα πεφταστέρι αν ήταν γυναίκα
-μία περιπέτεια φαντασίας με ξέφρενο ρυθμό, υπέροχα εφέ, γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πολλά ηθικά διδάγματα...

...τώρα που είπα ηθικά διδάγματα να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί θα πρέπει να διδαχθώ και η ίδια από την ιστορία: ο γλυκύτατος Τρίσταν είναι ερωτευμένος με την όμορφη Βικτόρια, μία ελαφρόμυαλη εγωίστρια που του φέρεται σαν να ήταν σκυλάκι (και φυσικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη ό,τι και να της προσφέρει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αρκετά καλός για κείνη -το ακούς αυτό; Ακούω να λες -Sorry, στον εαυτό που απευθυνόμουν). Πηγαίνει για χάρη της να πιάσει ένα πεφταστέρι (το οποίο έχει τη μορφή της Claire Danes) και συνειδητοποιεί ότι ο πραγματικός έρωτας και η αληθινή ευτυχία είναι δίπλα σε κάποιον με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και που θα σε θέλει για αυτό που είσαι αντί να υπολογίζει κάθε στιγμή και ώρα πόσο πολύ απέχεις από το ιδανικό του (το ακούς αυτό; Ακούω να λες- και πάλι μετά συγχωρήσεως).

Με άλλα λόγια θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία (αν δεν φάνηκε ως τώρα ότι είμαι ευνοϊκά προσκείμενη προς αυτήν), έχει κάτι για όλους, και περιπέτεια, και χιούμορ, και εφέ, και λαμπερούς πρωταγωνιστές, και έρωτα και παραμύθι και απ'όλα. Για τον χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένο που έχουμε όλοι μέσα μας και όχι μόνο.

Alanis Morissette-Uninvited

Όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

...μόνο που δεν τον ξέρουμε από την αρχή. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για το χλιαρό σαβ/κο που πέρασα, κατά το οποίο δεν πολυβγήκα παρά μόνο για φαγητό το σάββατο το μεσημέρι και για ένα καφέ την Κυριακή το πρωί. Θα ήμουν άδικη όμως. Χαζεύοντας βαριεστημένα στο ίντερνετ την Κυριακή το απόγευμα αντιλαμβάνομαι ότι ένα mail με κείμενα προς μετάφραση, δεν περιείχε 5 attachments, όπως νόμιζα, αλλά γύρω στα... 145 (οκ, 11, και πάλι πολύ περισσότερα από ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω μέσα στη βδομάδα). Ξεκούραστη από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, το οκτάωρο προς εννιάωρο ύπνου το Σάββατο το το βράδυ, και φορτισμένη από το άγχος στη θέα της επιπλέον δουλειάς, πέφτω με τα μούτρα στα νέα κείμενα και τα κατατροπώνω... ή τουλάχιστον τα φέρνω σε λογαριασμό σε σχέση με το πρόγραμμα της τρέχουσας εβδομάδας ώστε να μην τρέχω και δεν φτάνω για να τα προλάβω όλα μετά. Τα πάντα εν σοφία τελικά... (ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην προσωπική μου ζωή, να υπάρχει πίσω από αυτά κάποιος καλός λόγος που δεν έχω δει ακόμη).

Baby one more time

Για πολλοστή φορά ονειρεύτηκα χθες ένα μωρό. Όχι δικό μου. Το έφερε λέει στο σπίτι μία κουμπάρα μας από την Αθήνα (ήταν της κόρης της) και μας το άφησε να το φυλάμε. Το μωρό σούπερ, πανέμορφο και έσκαγε από υγεία. Εγώ το είχα σαν δικό μου. Κολλημένη όλη την ώρα από πάνω του, να σκέφτομαι ότι από τη μια θα μπορούσα να κάθομαι όλη τη μέρα απλώς να το κοιτάζω και από την άλλη ότι εντάξει, καλά είναι για μία μέρα, αλλά αν κάνεις δικό σου παιδί θα πρέπει να σαι σε τέτοια φάση συνεχώς. Το είχε πάρει η μαμά μου σε μία φάση, και έντρομη τρέχω δίπλα της μπροστά από τον ανοιγμένο φούρνο να σώσω το μωρό που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην ανοιγμένη του πόρτα, για να συνειδητοποιήσω ότι... δεν ήταν αυτό το μωρό αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, έτοιμο για ψήσιμο. Το μωρό το είχε έξω από το σπίτι μία κοπέλα που δεν ήξερα και το κοιτούσε (λέω γιατί μου το πήρανε;) Αργότερα ανακαλύπτω ότι το μωρό περπατούσε κιόλας. Άσχετο.

Και από τα ξυπνήματα του μητρικού ενστίκτου (αν και λένε ότι το μωρό είναι βάσανο αν το δεις σε όνειρο -σάμπως στη ζωή δεν είναι;) το υποσυνείδητό μου περνάει ακάθεκτο σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Με δύο μέλη της παρέας που είχα πέρυσι πάει στην Κορέα, προχωράμε σε ένα στενό μονοπατάκι-μπεντενάκι (μικρό τοιχάκι για τους μη κρητικούς) γύρω από κάτι φυλλωσιές σαν τετραγωνοκουρεμένα θαμνοδεντρύλλια του Κήπου (πάλι κάπου εκεί στην άπω ανατολή ήμασταν, μεταξύ Κορέας και Αυστραλίας, οκ όνειρο ήταν, μη βαράτε). Έπρεπε να προλάβουμε να το περάσουμε, εγώ ήμουν πρώτη, γιατί ανέβαινε λέει η παλίρροια, στην οποία ταυτόχρονα ο όγκος του νερού ανυψωνόταν καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ προλάβαινα κανονικά αλλά τελικά δίστασα και μέχρι να το πάρω απόφαση να πηδήξω στη στεριά είχαμε ανέβει σε ύψος από όπου δεν μπορούσα να κάνω με ασφάλεια το άλμα, θα χτυπούσα (αν δεν σκοτωνόμουν). Και από εκεί συνεχίζει η ανύψωση, το στοιχείο του νερού χάνεται και βρισκόμαστε στον αέρα, να πετάμε με ένα... πώς τα λένε τώρα, delta-plan, αυτά που είναι ένα τρίγωνο και εσύ έχεις μία μπάρα μπροστά σου (ακριβέστατη περιγραφή, επιπέδου δημοτικού και κάτω, τεσπα). Και να προσπαθούμε από το κινητό ενός στην παρέα να πάρουμε τηλέφωνο να έρθει ένα ελικόπτερο να μας μαζέψει γιατί πώς θα κατεβαίναμε από εκεί πάνω; Και εκεί που προσπαθούσαμε να πιάσουμε γραμμή, βρισκόμαστε αίφνης και μυστηριωδώς μέσα σε ένα λεωφορείο στην Αυστραλία μάλλον, από όπου παίρνω τηλέφωνο στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποιώ ότι εκείνη την ώρα έχω ραντεβού με την κομμώτρια (για την ακρίβεια την έχω ήδη στήσει 10 λεπτά) και πρέπει να πάρω να το ακυρώσω ή να πω στη μαμά μου αν θέλει να πάει αυτή (έχω όντως ραντεβού για χτένισμα την Παρασκευή και μάλιστα την ώρα που ονειρεύτηκα, προφανώς αγχώνομαι ότι θα το ξεχάσω).

Αυτά ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Ουδέν σχόλιον.

Όποιος χάνει στην αγάπη κερδίζει στους διαγωνισμούς

Μου φέρνει σήμερα ο ταχυδρόμος ένα συστημένο φάκελο (μεγάλο με φυσαλίδες) με τα στοιχεία γυναικείου περιοδικού στη θέση του αποστολέα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό, κάτι διαφημιστικό ίσως; Το ανοίγω και βρίσκω μέσα ένα... μαγιώ. Τριγωνάκι μπικίνι. Κέρδισα κάποιο διαγωνισμό και δεν το θυμάμαι; Φοράω το μαγιώ, μια χαρά, αυτά τα τριγωνάκια είναι εύκολα στην εφαρμογή. Από πού είναι όμως ρε παιδί μου; Ψάχνω να βρω το τελευταίο τεύχος του περιοδικού αυτού που μπορούσα να βρω. Ήταν το τεύχος Ιουλίου (ταίριαζε να έχουν διαγωνισμό με μαγιώ). Το ξεφυλλίζω διεξοδικά και τελικά το βρίσκω: κερδίστε 10 μαγιώ μάρκας τάδε, συνολικής αξίας 600 ευρώ. Μωρέ μπράβο, ήμουν μία από τις 10 που κέρδισαν; (Τότε σαν να το θυμήθηκα, είχα απαντήσει σε μία ερώτηση που είχαν στο site του περιοδικού στο ίντερνετ, σχετικά με τη Τζούλιαν Μουρ, ούτε που θα το ξαναθυμόμουν ποτέ). Καλά και τώρα θυμήθηκαν να μου το στείλουν; (Θα μου πεις με τέτοιο ηλιόλουστο καιρό που έχει κάποιες μέρες και με τον τόσο απρόθυμο χειμώνα, ευκαιρία να το εγκαινιάσω από τώρα). Άντε και... καλές βουτιές.

ΥΓ: Το power plate που δίνουν τα δημητριακά που τρώω πότε θα το κερδίσω; Μόνο μαγιώ και κασετίνες μακιγιάζ θα παίρνω; (Ναι, έχω κερδίσει και μία κασετίνα μακιγιάζ μία φορά, κάτι που επίσης είχα ξεχάσει, μέχρι που ξεφύλλιζα ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού εκείνου στο γυμναστήριο όπου έλεγε: "Διαβάστε το όνομά σας και κερδίστε". Και όντως διαβάζω το όνομά μου, και τηλεφωνώ να μου στείλουν το δώρο μου. Μήπως να πάρω και κανένα λαχείο;

Απών...

όνομα και πράγμα...

Ο μάγος Άιζενχαϊμ vs Τhe Prestige

Μετά τη φόρμουλα πήραμε και ένα dvd να δούμε -είχαμε μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου από τις χλιαρές αντιδράσεις του νέου πρωταθλητή. Ο μάγος Άιζενχαϊμ ήξερα ότι έμοιαζε πολύ με την ταινία "The Prestige" που είχα δει το χειμώνα και επίσης μου άρεσε, και ήθελα πολύ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Και οι δύο πολύ καλές, η πρώτη ίσως καλύτερη. Συνοπτικά:

• Στον Άιζενχαϊμ η ταινία σε αφήνει να πιστεύεις ότι τα "μαγικά" που βλέπεις είναι όντως "μαγεία", και έτσι παρασύρεσαι περισσότερο από την ατμόσφαιρά της, ενώ στο Prestige, όπου σου δείχνει από την αρχή ότι πρόκειται για ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μπαίνεις από την αρχή σε μία φάση λογικής ανάλυσης των "μαγικών", που σε κάνει να βλέπεις την ταινία ίσως πιο πολύ σαν σπαζοκεφαλιά και και λιγότερο σαν μία ωραία αναπαράσταση μίας εποχής και μίας ιστορίας -δεν είσαι τόσο από την μεριά του κοινού που αφήνεται να μαγευτεί, αλλά σε πάει πίσω στα παρασκήνια και σε βάζει να σκέφτεσαι πώς γίνεται το ένα και πώς το άλλο.
• Οι πρωταγωνιστές του Prestige Χιού Τζάκμαν και Κρίστιαν Μπηλ μπορεί είναι απείρως γοητευτικότεροι από τον Έντουαρτ Νόρτον του Άιζενχαϊμ, ο τελευταίος όμως έχει πάντα τον τρόπο να φέρνει μία πραγματικά εξαιρετική όσο και απροσδιόριστη ποιότητα στις ερμηνείες του και να εκπέμπει έναν μαγνητισμό για λογαριασμό του ρόλου του που σε αιχμαλωτίζει. Από ερμηνεία λοιπόν ψηφίζω Νόρτον.
• Οι κοπελιές... χμ, τι έχει γίνει εδώ. Η Τζέσικα Μπηλ του Άιζενχαϊμ είναι μία κούκλα που όμως δεν της ταιριάζει το στυλ της εποχής της ταινίας. Τα μικρά της μάτια μένουν γυμνά από έντονες γραμμές μακιγιάζ και χάνονται, τα χτενίσματα την αδικούν (χωρίς τίποτα βέβαια να μπορεί να "χαλάσει" ή να πάρει την προσοχή του θεατή από τα σαρκώδη και σπαρακτικά φιλήδονα χείλη της), ενώ
  αδικείται επίσης από την ταινία γιατί είναι γνωστή για το υπέροχο, χυμώδες, καθηλωτικά σέξυ σώμα της, το οποίο αναγκάζεται να κρύψει κάτω από τα φαρδιά φουστάνια της εποχής (κρίμα, πολύ κρίμα). Με τη Σκάρλετ Γιόχανσον του Prestige γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το "μπόλικο" σώμα της ταιριάζει, γεμίζει και κρύβεται πίσω από τα ρούχα εποχής, και το ραφαηλικό πρόσωπό της μοιάζει φτιαγμένο για το στυλ αυτό. Ένας πόντος για το Prestige στην κατηγορία κάστινγκ γυναικείου ρόλου.
• Στο Prestige έχουμε ως γεγονός την εξαιρετική (και εκ των προτέρων ενδιαφέρουσα) εμφάνιση του Ντέιβιντ Μπάουι σε έναν ρόλο τον οποίο γεμίζει και μόνο με την αύρα και το δέος που εμπνέει η ίδια η προσωπικότητά του. Από τον Άιζενχαϊμ ξεχωρίζει ο ηθοποιός που παίζει τον γιο του αυτοκράτορα για τα μεγάλα πράσινα μάτια του, το απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό και την καλή του ερμηνεία.
• Εκεί που για μένα πάσχουν και οι δύο ταινίες είναι στο τέλος. Πάντα η αποκάλυψη του "κόλπου" στο οποίο στηρίζεται το μαγικό συνοδεύεται με μία απομυθοποίησή του. Στον Άιζενχαϊμ τουλάχιστον αυτό είναι σύντομο, οπότε κυριαρχεί η γεύση της μαγείας, ενώ στο Prestige, το οποίο αντιθέτως επικαλείται ένα υπερφυσικό γεγονός, δίνει μία απογοητευτική για μένα λύση στην σπαζοκεφαλιά της πλοκής.
  

Γενικά μου άρεσαν και οι δύο ταινίες. Ο μάγος Άιζενχαϊμ περισσότερο, αλλά θα πρότεινα σε κάποιον να τις δει και τις δύο ώστε να μπορεί να κάνει δικές του συγκρίσεις.

Ο τελευταίος αγώνας της φόρμουλα 1

Είδα χθες τον τελευταίο αγώνα της φόρμουλα 1 στο σπίτι των κουμπάρων μου. Με την τεράστια επίπεδη οθόνη νόμιζες ότι έρχονταν κατά πάνω σου τα μονοθέσια. Συνοπτικά τα σχόλιά μου:

• Ο κουμπάρος μου κόντευε να πάθει εγκεφαλικό από την αγωνία, αντιδρούσε κάθε φορά που η εξέλιξη δεν του άρεσε και μου μετέδωσε μία περιττή ένταση που κάπως μείωσε τη διάθεσή μου να απολαύσω απλά τον αγώνα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
• Η κουμπάρα μου, άσχετη από φόρμουλα αλλά με φοβερή ως συνήθως διάθεση, έβγαλε από το χρονοντούλαπο του μυαλού της μία ξεχασμένη από το θεό διαφήμιση παλαιότερων δεκαετιών (ούτε που μου θύμιζε κάτι), συνειρμικά ακούγοντας το όνομα του Χάμιλτον. Η αρχαία αυτή τηλεοπτική διαφήμιση έδειχνε λέει έναν άντρα και μία γυναίκα σε στιγμές ατέλειωτου πάθους με τα σεντόνια μέχρι τη μασχάλη (κλασικά), συνοδευόμενη από το τραγούδι-σλόγκαν που, μέσα στο πνεύμα του αγώνα, η κουμπάρα μου μας τραγουδούσε:
  

" Την κολώνια που φοράς τη λένε Χάμιλτον,
και σ' αυτήν που αγαπάς χαρίζεις Χάμιλτον,
Χάαααμιλτον, Χάαααμιλτον...."

• Ο αγώνας συναρπαστικός, με ανατροπές (ανετράπη ακόμη και ο καημένος ο μηχανικός του πιτ-στοπ από τον άσχετο πιλότο Ναγκαζάκι-Ναγκαζίουα-πώς-τον-λέγανε).
• Ο Χάμιλτον πήρε κάτι από την γκαντεμιά του Ραϊκοννεν και κατάφερε να χάσει ένα πρωτάθλημα που του άνηκε δικαιωματικά μέσα στους δύο τελευταίους αγώνες. Δεν πειράζει, το μέλλον του ανήκει, το ίδιο και οι καλύτερες εντυπώσεις από τη φετινή χρονιά.
  
• Ο Ραϊκοννεν έκανε πραγματικά σαν να είχε χάσει (είχα πολλές αμφιβολίες ότι θα χαμογελούσε, έλεγα θέλω να δω τα δοντάκια του), και με έκανε να μετανιώνω που ήθελα να κερδίσει οποιοσδήποτε εκτός από τον αντιπαθή Αλόνσο (αυτός ό,τι και να γινόταν θα χαιρόταν τουλάχιστον αν κέρδιζε, όχι σαν τον φινλανδό παγοπιλότο που μας ξενέρωσε).
• Η Φερράρι έκανε όλες τις υπόλοιπες ομάδες να δείχνουν "τελευταίες" μπροστά της, με τον τρίτο να έχει 54 δευτερόλεπτα διαφορά από τον πρώτο (οι περισσότεροι είχαν διαφορά γύρου).
  

Κι οι μέρες θα περνούν χωρίς εσένα... E, και;

Θα μου πάρει λίγο καιρό ακόμη να ξεπεράσω το πόσο αδικημένη και προδομένη νιώθω επειδή κάποιος (ναι και αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσω, ότι είναι απλώς "κάποιος" και όχι "Αυτός") δεν ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Αυτό είναι και το μόνο που με κρατάει από το να απολαύσω πλήρως τις στιγμές που έχει να μου προσφέρει ο χειμώνας που έρχεται (τον οποίο σίγουρα θα περάσω πολύ πιο συναρπαστικά μόνη μου παρά στη ζεστασιά-επαπειλούμενη-από-μούχλα που είχε να μου προσφέρει η σχέση που είχα. Δεν πειράζει, κάποια στιγμή θα το καταλάβω. Το είχα κάνει και στο παρελθόν αυτό το λάθος. Κολλημένη σε έναν έρωτα, δεν έβλεπα τις στιγμές μου ως πολύτιμες και μοναδικές, αλλά ως πάντα ημιτελείς και ψεύτικες γιατί "δεν τον είχα". Όταν αργότερα απέκτησα ξανά τη συναισθηματική μου αυτονομία κατάλαβα πόσα είχα χάσει από τη ζωή μου. Αλλά αυτό δεν θέλω να γίνει ξανά. Ας αφεθώ να ζήσω τις στιγμές που με περιμένουν και ας ακολουθεί στο τέλος κάθε μέρας (ή κάθε νύχτας) και η πικρή επίγευση του χωρισμού. Ας τα δεχθώ πια όλα χωρίς φόβους και δισταγμούς, και τα άσχημα και τα όμορφα. Η ζωή ξετυλίγεται με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις και δεν θα πρέπει πια να αφήνω μία σκοτεινή/μαύρη/σκατένια απόχρωση να ακυρώνει όλες τις άλλες, όσο καταθλιπτική/πνιγηρή/εμετική και αν είναι (αντίστοιχα).

Πώς υπολόγισα ότι ο αντίχριστος γεννήθηκε το 1983

Τίτλος της εκπομπής της Δρούζα τώρα αυτός, τον πήρε το μάτι μου περνώντας μπροστά από την τηλεόραση. Καλά αυτήν την αφήνουν ακόμη να κάνει εκπομπές; Τι περιμένουν για να τη σταματήσουν; Θεωρούν ότι τα όρια του σουρεαλισμού είναι ελαστικότερα και άρα επεκτείνουν τα όρια της ηλιθιότητας; Αφού κανείς δεν την σταματάει ελπίζω τουλάχιστον σύντομα να τη "φτύσει" από μόνο του το τηλεοπτικό σύστημα. Αρκετά.

The Lady's Reward

από την αγαπημένη μου Dorothy Parker

Lady, lady, never start
Conversation toward your heart;
Keep your pretty words serene;
Never murmur what you mean.
Show yourself, by word and look,
Swift and shallow as a brook.
Be as cool and quick to go
As a drop of April snow;
Be as delicate and gay
As a cherry flower in May.
Lady, lady, never speak
Of the tears that burn your cheek-
She will never win him, whose
Words had shown she feared to lose.
Be you wise and never sad,
You will get your lovely lad.
Never serious be, nor true,
And your wish will come to you-
And if that makes you happy, kid,
You'll be the first it ever did.

Κουράστηκα να τρέχω

Είναι δυνατόν ένα μήνα αφού χώρισα να αισθάνομαι χειρότερα από ότι στις δύο βδομάδες πχ; Είναι δυνατόν να αισθάνομαι σαν ο χρόνος να μην με πηγαίνει μπροστά αλλά πίσω, και όσο προχωράει τόσο να πληθαίνουν οι αναμνήσεις και οι επώδυνες σκέψεις αντί να ατονούν και να μειώνονται; Αρχίζω νομίζω να καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό. Γιατί στην αρχή πρώτον δεν είχα συνειδητοποιήσει στην πλήρη του διάσταση αυτό που έγινε (ή δεν ήθελα) και δεύτερον γιατί είχα βάλει μπροστά τόσο πολλές και ισχυρές άμυνες που δεν επέτρεψα να με αγγίξει τίποτα. Το αποκορύφωμα ήταν το ταξίδι μου στο Λονδίνο για μία εβδομάδα (συν 3 μέρες στην Αθήνα με φίλους και ψώνια, ό,τι πρέπει για να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη μόλις κλείσει ένας μήνας και να είμαι ήδη πολύ καλύτερα). Έτσι νόμιζα. Το ταξίδι ήταν όντως ευεργετικό. Όταν έφυγα... έφυγα. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί που πήγα που να μου θυμίζει αυτόν ή πράγματα που κάναμε ή μέρη που πήγαμε, τίποτα. Ένιωθα τόσο καλά. Όμως με το που γύρισα... γύρισα. Σε ένα περιβάλλον όπου όλο και κάτι έβρισκε το μυαλό μου για να θυμηθεί (έκανα και την εμπνευσμένη κίνηση να διαβάσω ένα γράμμα που είχε γράψει για μένα και ως τώρα απέφευγα -στα πλαίσια της γενικότερης άρνησης- να διαβάσω, αυτό με πήγε πολύ πίσω). Τώρα έχω κουραστεί όμως να τρέχω. Κάπου μέσα μου λέω, εντάξει, ας τελειώσει αυτό το αστείο, θέλω να είμαι και πάλι σε μία νορμάλ φάση, να τελειώσουν οι σκέψεις, να κλείσουν οι πληγές, να σταματήσει η αυτολύπηση. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αφήσω να εκδηλωθούν πλήρως όλα μου τα αρνητικά συναισθήματα ή αν αποφεύγοντας ή κρύβοντάς τα -από μένα- θα φύγουν κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω καταλήξει σε κάποια γραμμή πλεύσης δηλαδή και αυτό με δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ. Προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου ότι άντε, λίγο έχει ακόμα, σε λίγο καιρό δεν θα το σκέφτεσαι πια, αλλά μέσα μου δεν ξέρω αν με πιστεύω.

Κάποια στιγμή όμως όσο και να τρέξω θα πρέπει να σταματήσω για να ξαποστάσω. Και τότε όλα όσα αποφεύγω θα με προλάβουν.

Τι κατάλαβα τελικα από αυτή τη σχέση;

Όταν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου δεν το είχα καταλάβει. Όταν ξενέρωσε δεν το κατάλαβα. Το ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μείνει σε μία σχέση μετά το πέρας του πρώτου ενθουσιασμού επίσης δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου.

Αν το σκεφτώ θα θυμηθώ κάποια σημάδια, αλλά αν με ρωτούσε κανείς τι ένιωθε για μένα δεν θα του έλεγα "καλά, αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου", θα του έλεγα απλώς "με ήθελε", στην καλύτερη, "με ήθελε πραγματικά και συνειδητοποιημένα", ούτε για αργότερα θα έλεγα "είχε ξενερώσει" ή "του είχε τελειώσει", θα έλεγα απλώς "δεν μου άρεσε σε κάποια σημεία η συμπεριφορά του", ή "ήταν πιο ανένδοτος". Λοιπόν αυτό το συνειδητοποιημένα νομίζω με έφαγε. Γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα άτομο που σταθερά και "συνειδητοποιημένα" θα επέλεγε ένα αξιόλογο άτομο για να έχει μία σταθερή σχέση μαζί του. Τον εκτίμησα εντελώς λάθος από ό,τι φαίνεται. Όπως θεωρούσα ότι έκανε και αυτός σε μένα (με ενοχλούσε που είχε μία πολύ στατική, μονοδιάστατη άποψη για το πώς είμαι, τη στιγμή που εγώ θεωρούσα πολύ ρευστή και απροσδιόριστη τη φύση μου). Αλλά προφανώς κι εγώ το ίδιο λάθος έκανα. Έμεινα σε μία στατική εικόνα που εμένα με βόλευε και "μου έκανε" ως προς τις απαιτήσεις που είχα, βρήκα (ή νόμιζα ότι είχα βρει) την ηρεμία και τη σταθερότητα που έψαχνα και από κει και πέρα... απλώς δεν το έψαχνα.

Ίσως αυτός δεν είναι τόσο επικοινωνιακός ώστε να δείξει στον άλλον τι πραγματικά αισθάνεται, να μην εκφράζεται αρκετά έντονα ώστε να δώσει σαφή σημεία της συναισθηματικής του κατάστασης, ίσως εγώ να μην ήμουν σε θέση να διακρίνω τι συνέβαινε μέσα του και μέσα μου και μεταξύ μας, δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο.

Πώς στο καλό έγινε αυτό και δεν πήρα πρέφα τίποτα από αυτή τη σχέση; Κατά κάποιο τρόπο νομίζω ότι μόνο τώρα που τέλειωσε την ανακαλύπτω. Τόσο γκάγκα είμαι πια;

Η στιγμή που αφήνομαι

Κουρασμένη, ανόρεχτη (για οποιαδήποτε δραστηριότητα, για φαγητό ποτέ), βαριεστημένη, να θέλω να μιλήσω με κάποιον να πω μία κουβέντα μετά από μία μέρα μοιρασμένη σε λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα (τα πλοία μού ξέφυγαν), θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Μου λείπει η οικειότητα της βραδυνής συνομιλίας, το ότι κάποιος θα σε ακούσει και θα νοιαστεί για το πώς πέρασες τη μέρα σου, το ότι αφήνεις την πεσμένη σου ενέργεια να φανεί μέσα στη συζήτηση αντί να προσπαθείς να φανείς πρόσχαρος σε κάποιον που έχεις λιγότερο θάρρος, που νιώθεις έναν άνθρωπο κοντά σου. Πήρα τηλέφωνο όλες τις φίλες μου με τις οποίες μπορώ να μιλήσω κάπως έτσι αλλά όλες είναι έξω ή λείπουν. Θέλω πολύ να του τηλεφωνήσω. Ασφαλώς δεν θα το κάνω.

Επιστροφή στην πραγματικότητα

Επέστρεψα σήμερα μετά από μία εβδομάδα στο Λονδίνο. Πήρα τον γηραιοαλβιωνικό αέρα μου, πήγα τις βόλτες μου, είδα τους φίλους μου, βγήκα, έκανα τα φλερτ μου και τώρα... τα κεφάλια μέσα. Ξανά μανά τα ίδια. Να πρέπει να επανέλθω στους ρυθμούς μου στη δουλειά, να συνεχίσω τη διαδικασία προσαρμογής μετά το χωρισμό μου (ένας μήνας πέρασε αλλά μ' αυτά και μ' αυτά μάλλον το παραμέριζα από τη σκέψη μου το θέμα παρά το αντιμετώπιζα -και κυρίως το παραμέριζα συναισθηματικά, πραγματικά ελάχιστα έχω νιώσει από όταν χώρισα, αν και είναι τόσα αυτά που έχω σκεφτεί). Έχει έρθει η ώρα να βρω τι πραγματικά θέλω από τη ζωή μου, να δω πώς θα μπορέσω να το αποκτήσω και πώς θα πορευτώ γενικότερα. Ίσως οι σκέψεις για τη σχέση μου που τελείωσε δεν είναι παρά υπεκφυγές για να μην αντιμετωπίσω τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχω μπροστά μου. Πρέπει να δω ποια είμαι και τι θέλω να κάνω. Στην Αγγλία οι φίλες μου με παροτρύνουν να πάω να ζήσω και εγώ στο Λονδίνο (ωραία σκέψη αλλά άντε να το κάνεις πράξη, και αν το κάνεις θα είναι πράγματι τόσο καλό όσο ήταν σαν σκέψη;). Θέλω να πάω να ζήσω στο Λονδίνο; Θέλω να μείνω εδώ, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά;
Είναι αυτή η ηλικία δυστυχώς που σε κάνει να θεωρείς ότι θα πρέπει κάπου να "παρκάρεις" τη ζωή σου, ότι τέρμα οι βόλτες, ως εδώ ήταν. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν θέλω να τις σταματήσω. Αλλά μέχρι πότε θα μπορώ να τις συνεχίσω; Θα μου πεις η ζωή είναι μικρή έτσι κι αλλιώς. Συνεπώς δεν έχω πολύ χρόνο. Δεν έχω όμως και καμία καλή ιδέα. Το τέλος της σχέσης που είχα με βρήκε απογοητευμένη γιατί αυτή τη φορά νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά. Και προφανώς έκανα λάθος. Όχι πως ήξερα μέχρι πού ήθελα να το φτάσω ή ότι είχα πει να, αυτό είναι, τώρα θα συνεχίσω με αυτόν τον άνθρωπο και όπου με βγάλει. Αλλά θεωρούσα ότι από τη μεριά μου είχε κατά κάποιο τρόπο παιχτεί σωστά το παιχνίδι. Βγήκα γελασμένη. Τι να πω πια, νιώθω ότι δεν ξέρω προς τα πού να πορευτώ, δεν ξέρω τι είμαι εγώ πραγματικά, τι με εκφράζει, τι θέλω να είμαι. Ίσως πάλευα πολύ μεγάλο διάστημα με τις δυνάμεις που με απομάκρυναν από αυτό και έμεινα κάπου στη μέση.

Χύμα οι σκέψεις και οι ιδέες σήμερα, χωρίς επεξεργασία και λογοκρισία, χωρίς ειρμό, όπως μου ήρθαν. Καλώς όρισα.

Του χωρισμού ο πόνος είναι υποχρεωτικός;

Από όταν χώρισα, πριν δύο βδομάδες, προσπαθώ να δω θετικά το όλο θέμα, να αποφύγω τον πόνο (από δειλία θες, από άρνηση θες, πες το όπως να'ναι), να διδαχθώ από όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της σχέσης, τα λάθη, τα σωστά. Η ιδέα του πόνου με φοβίζει, με απωθεί. Έχω πονέσει πολύ στο παρελθόν και κατά κάποιον τρόπο μέσα μου θεωρώ ότι έχω "ξεχρεώσει" (ενώ στην πραγματικότητα μάλλον έχω υπερευαισθητοποιηθεί). Τρέμω στη σκέψη του τι θα κάνω όταν βρεθεί μπροστά μου κάτι πολύ χειρότερο από το τέλος μίας σχέσης που κράτησε ενάμιση χρόνο (και για την οποία είχα κι εγώ άλλωστε τις αμφιβολίες μου πέραν της αφορμής που επέφερε το χωρισμό). Ξέρω όμως τι θέλω να κάνω, ή μάλλον τι δεν θέλω να κάνω τώρα. Να γυρνάω σαν χαμένη, να νιώθω συνεχώς άσχημα, να μισώ τον εαυτό μου και τον άλλον, να μου βγαίνει πικρία, στέρηση, απόγνωση, εγκατάλειψη. Θα μου πεις και τα καταφέρνεις; Ναι τα καταφέρνω. Να νιώθω οκ. Να αποφεύγω-αντιμετωπίζω-διαχειρίζομαι τα αρνητικά συναισθήματα. Να βλέπω πίσω από αυτά το θετικό. Να βλέπω πίσω από την πικρία, την απογοήτευση και την ανασφάλεια την προσπάθεια που κάνει ο συναισθηματικός μου κόσμος να με προστατεύσει από άλλα λάθη, να βλέπω πώς προσπαθεί να μου επιστήσει την προσοχή σε αυτά που πρέπει να μάθω από αυτό που έγινε για να προχωρήσω πιο σωστά στη μετέπειτα ζωή μου. Είναι απαραίτητο δηλαδή να χτυπιέμαι σαν το αυτοκοπανιζόμενο χταπόδι; Για ποιο λόγο;

Μία φίλη μου μου είπε ότι αν καταπνίξεις τον πόνο θα τον βρεις μπροστά σου, θα τον αντιμετωπίσεις σε κάποια άλλη φάση, θα σου βγει αλλιώς... κοινώς δεν γλιτώνεις. Θα συμφωνήσω στην περίπτωση ατελούς και ατυχούς συγκάλυψης των αρνητικών συναισθημάτων. Όταν όμως καταφέρεις να ψάξεις πιο βαθειά και να δεις πίσω από τον κυκεώνα των συναισθημάτων, να τα ερμηνεύσεις και να τα καταλάβεις, τότε μπορείς πράγματι να τα κάνεις να λειτουργήσουν προς όφελός σου και να σου δώσουν τα δεδομένα που χρειάζεσαι για να προσαρμοστείς στη νέα κατάσταση.

Εν πάσει περιπτώσει εγώ και από φόβο και από πεποίθηση δεν πάω τώρα να βάλω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου. Να πάω να πέσω από μόνη μου στο βούρκο της κατάθλιψης δεν το κάνω με το ζόρι, αφού δεν μου βγαίνει. Και αν τη γλιτώσω τη γλίτωσα. Αν δεν τη γλιτώσω πες τα πληρώνω αργότερα ούτως ή άλλως. Έτσι κι αλλιώς το να αναμασάς αρνητικές σκέψεις, από άποψη νευροβιολογική είναι λάθος. Οι νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλο (τα ηλεκτρικά κυκλώματα που αντιστοιχούν στις σκέψεις μας και σε κάθε διεργασία του εγκεφάλου) ενισχύονται με την επανάληψη. Θα κάτσω εγώ να σκέφτομαι ξανά και ξανά όλα τα αρνητικά, να ξαναζώ μέσα μου όλα τα άσχημα συναισθήματα; Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά μαθαίνεις στον εαυτό σου να είναι δυστυχισμένος.

Ειλικρινά συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Όποιος γενναίος θέλει να βουτήξει στον πόνο χωρίς αναισθητικό ας το πιει το ποτήριον τούτο. Για μένα απελθέτω please.

10 μέρες μετά το χωρισμό

Πριν 10 μέρες χώρισα. Τίνος απόφαση ήταν (κοινώς ποιος το είπε); Ας πούμε ότι το είπαμε και οι δύο αλλά η απόφαση ήταν ουσιαστικά δική του. Εγώ τον έβλεπα το τελευταίο διάστημα να οδηγείται προς τα εκεί, μετά από μία φάση αμφιβολίας και αβεβαιότητας σχετικά με τη σχέση (από την πλευρά του) και απλώς έθεσα το θέμα επί τάπητος μία ώρα αρχίτερα, επισπεύδοντας την απόφασή του. Βέβαια κι εγώ από τη μεριά μου δεν θα ήμουν έτοιμη -και ίσως από τον δρόμο αυτό που βαδίζαμε να μην ήμουν ποτέ έτοιμη- για να προχωρήσω μαζί του και να πάμε για σοβαρά. Και ίσως τη φάση που πέρασε αυτός τώρα, προτού γίνει κάτι τέτοιο, να την περνούσα εγώ αν αργότερα γινόταν, και η κατάληξη να ήταν η ίδια, με τη διαφορά ότι θα έφευγα εγώ πρώτη. Οπότε ίσως καλύτερα που έγινε έτσι γιατί τουλάχιστον δεν μπερδεύτηκαν περισσότερο τα πράγματα και δεν είχα εγώ το δίλημμα, που είμαι και τόσο κακή στην αντιμετώπιση των διλημμάτων. Απλά εγώ αν τώρα είχα επιλογή δεν θα τελείωνα αυτή τη σχέση, αν όλα ήταν καλά δηλαδή. Γιατί από τη στιγμή που έβλεπα τον άλλον να αμφιβάλλει για το αν θέλει να είναι μαζί μου δεν μπορούσα να λειτουργήσω, γι'αυτό και επέσπευσα τις διαδικασίες.
Συζητώντας για το θέμα πριν τρεις-τέσσερις μέρες με έναν φίλο μου τον ακούω να μου λέει: "όταν μία σχέση χαλάει φταίνε και οι δύο, εσύ λοιπόν πού έφταιξες;" "Α," του λέω, "δεν κατάλαβες καλά. Εγώ δεν έφταιξα πουθενά. Απλά του άλλου του τη βάρεσε και με μοναδικό ουσιαστικό λόγο το ότι δεν είναι πια ερωτευμένος και δεν είναι σε φάση να παντρευτεί αυτή τη στιγμή -λες και τον πίεζα εγώ να παντρευτούμε αυτή τη στιγμή, καμία σχέση, πολύ πιο αβέβαιη από αυτόν ήμουν- θέλει να χωρίσουμε. Εγώ δεν έκανα κάτι λάθος, άλλωστε όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά τη μέρα που χωρίσαμε δεν μου είπε ΤΙΠΟΤΑ μα τίποτα αρνητικό για μένα ή για τη συμπεριφορά μου μέσα στη σχέση".
Τι εύκολο ε; Και τι βολικό! Εγώ είμαι η καλή, η τέλεια, αυτή που δεν έκανε τίποτα λάθος και αυτός είναι ο κακός που ενώ ήταν με κάποια από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο ούτε σαν γυναίκα ούτε σαν χαρακτήρα ούτε σαν συμπεριφορά, πετάει την ωραιότατη σχέση του στα σκουπίδια με αχαριστία. Ίσως και να μην είναι τόσο βολικό. Γιατί έτσι ναι μεν εγώ βγαίνω "λάδι", κοινώς δεν φταίω σε τίποτα, αλλά είμαι και το κορόιδο της υπόθεσης (στα δωσα όλα και ποια η ανταμοιβή;) και με πνίγει και το άδικο και δεν καταλαβαίνω ΠΩΣ έγινε, δεν καταλαβαίνω πώς μπορώ να διδαχθώ από το χωρισμό αυτό για να συνεχίσω παρακάτω στη ζωή μου.
Το σκέφτηκα πιο καλά. Και τώρα συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ποιο ήταν το δικό μου το λάθος. Και στον φίλο μου που με ρώτησε το είχα πει μέσες άκρες, αλλά τότε το θεωρούσα πιο πολύ ως μία λεπτομέρεια, ή μία σειρά από λεπτομέρειες που δεν έχουν τόση σημασία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα από τα πράγματα που συνιστούν τη ζωή μας και κυρίως που καθορίζουν τις σχέσεις μας είναι μία σειρά από λεπτομέρειες.

Το λάθος το δικό μου λοιπόν ήταν ότι επέτρεψα να αλλοιωθεί η προσωπικότητά μου από τη σχέση. Ότι δεν έδειξα τον εαυτό μου όπως ήταν αλλά από ένα σημείο και μετά όπως νόμιζα ότι με ήθελε εκείνος. Με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος να έχω μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα «που έχει σχεδόν όλα από όσα ψάχνει σε μία σχέση», όπως έλεγε, αλλά που δεν τον προσέλκυε πια γιατί είχε χάσει τη μοναδικότητά του.

Η αρχή των σφαλμάτων μου ήταν όταν στην αρχή της σχέσης προσκρούσαμε πάνω σε μία διάσταση απόψεων για ένα θέμα που ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει συμβιβασμό (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποιο είναι το θέμα αυτό, αλλά από σεβασμό προς το θέμα περισσότερο νιώθω ότι δεν θέλω να το δημοσιοποιήσω περαιτέρω, δεν έχει άλλωστε και τόσο μεγάλη σημασία). Το πρώτο λάθος μου ίσως λοιπόν ήταν ότι προσπάθησα να αρνηθώ τις δικές μου θέσεις και να έρθω πιο κοντά στις δικές του. Έφτασα όπου μπορούσα, αλλά και πάλι όχι μέχρι εκεί που ήθελε αυτός. Τότε μου είπε «δεν έχει νόημα αν εγώ είμαι ένα άτομο τύπου α και εσύ τύπου δ να προσπαθήσω να σε κάνω κι εσένα α και να σε φτάσω με το ζόρι ως το γ ή το β, βρίσκω από την αρχή ένα α». Το λάθος μου ήταν που δεν διαφώνησα με την πρόταση αυτή. Έπρεπε τότε να του πω ότι "όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ ο άλλος να με βλέπει σαν μία περίπτωση που περιγράφεται από ένα γράμμα ή έναν αριθμό ή μία λεζάντα ή μία επικεφαλίδα. Δεν δέχομαι να με βλέπει ο σύντροφός μου σαν μία περίπτωση τάδε γιατί είμαι ένας μοναδικός άνθρωπος και θέλω να με εκτιμούν και να με θέλουν για τη μοναδικότητά μου αυτή και όχι για το πόσο αρεστή ή συμβατή είναι με κάποιον η κατηγορία στην οποία ανήκω." Αυτό δεν το έκανα. Συνέχισα να προσπαθώ. Με κάθε εκτίμηση από την πλευρά του για την προσπάθεια μεν, αλλά μη φτάνοντας στο επιθυμητό αποτέλεσμα (την επαρκή σύμπτωση με τις προδιαγραφές του). Αυτό πιστεύω συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σχέσης, επικράτησε σαν πρότυπο συμπεριφοράς. Κάτι αυτό το προηγούμενο ανασφάλειας και ο φόβος «μήπως δεν του κάνω και τον χάσω», κάτι ο κάπως απότομος τρόπος που είχε να διαφωνεί (σε αντίθεση με την ευγένεια που μου άρεσε αρχικά σε αυτόν), κάτι αυτό το ανυποχώρητο "εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, βρες έναν άλλον που να είναι όπως θες" που μου πετούσε κάθε φορά που τολμούσα κάτι να του προσάψω, είχα χωρίς να το καταλάβω γίνει υποτακτική μέσα στη σχέση. Δεν με καταδυνάστευε, δεν μου φερόταν άσχημα, δεν με περιόριζε με κάποιο τρόπο. Όλα γίνονταν σε ένα επίπεδο ανεπαίσθητο, μέσα από τις λεπτομέρειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ενάμιση χρόνο μετά εγώ να συμβαδίζω πλέον με την πλειονότητα των «προδιαγραφών» του, χωρίς να έχω δείξει όμως τον μοναδικό-ανεπανάληπτο-γι’αυτό-και-ερωτεύσιμο εαυτό μου. Και έτσι ο έρωτάς του έπαψε από σιγά σιγά να υπάρχει. Και θα πρέπει να αναγνωρίσω το λάθος αυτό που έκανα για να μην το επαναλάβω.

Στις δέκα μέρες που πέρασαν από το χωρισμό αλλά και στις μέρες που προηγήθηκαν (και που γνώριζα ότι θα συνέβαινε), είχα εξάρσεις άκρατης αισιοδοξίας. Λες και το μόνο που έβλεπα στο τέλος αυτής της καλής σε πολλά επίπεδα σχέσης ήταν οι προοπτικές που μου ανοίγονταν και η δυνατότητα να δράσω χωρίς όρια και να κατακτήσω τον κόσμο. Ξέρω ότι σε κάποιο βαθμό ήταν αντίδραση, δεν παύω όμως να αναγνωρίζω σε αυτήν ένα αυθεντικό στοιχείο: το ότι έβλεπα την ευκαιρία να δράσω ανεμπόδιστη ως αυτή που είμαι, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι την έγκριση κάποιου άλλου, να εκφράζομαι αυθεντικά σε όλες μου τις αποχρώσεις (I’m a bitch, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother, I’m a sinner I’m a saint και τα λοιπά και τα λοιπά όπως λέει και το άσμα), και όχι μόνο σε αυτές που τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του. Τόσο καιρό τύλιγα την προσαρμοστικότητά μου γύρω από το καλούπι που είχε αυτός στο μυαλό του (για να μου έρθει στο τέλος το καλούπι στο κεφάλι). Τώρα ήδη άρχισα μέσω μίας φίλης μου να μπαίνω σε μία παρέα με άτομα που δεν ξέρω αν θα ήθελε να συναναστρέφεται και χαίρομαι που δεν χρειάζεται να κάθομαι να υπολογίζω αν θα ήθελε και πώς θα του φαίνονταν.

Πολλοί φίλοι/φίλες με ρωτάνε αν θα τα ξαναβρούμε και μου λένε το γνωστό «εγώ πιστεύω ότι θα τα ξαναβρείτε», λες και αυτό είναι το ζητούμενο, ή η λύση στο πρόβλημα. (Εμ, δεν πρέπει να το ξεπεράσω μόνο εγώ αυτό που έγινε, πρέπει και οι φίλες μου να το ξεπεράσουν, με πήρε χθες μία που είχαμε να μιλήσουμε από την επομένη του χωρισμού και μου μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα, λες και με την ένταση της φωνής της θα μπορούσε να με πληγώσει.) Με ρωτάει λοιπόν χθες μια άλλη φίλη μου (η οποία είχε περάσει πρόσφατα παρόμοια κατάσταση αλλά σε πολύ έντονο βαθμό με πολλές ασχημοσύνες) αν θα συνέχιζα μαζί του τώρα εφόσον γινόταν. Και της λέω «όχι, τώρα μέσα μου έχει ξεκινήσει μία άλλη διαδικασία, αρχίζω να εξετάζω, να βλέπω πράγματα, δεν θα μπορούσα τώρα, αν και έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες, να επιστρέψω και να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα. Έχω αρχίσει να προχωρώ». Αυτό το τελευταίο δεν ήταν απόλυτα αληθές, όπως προέκυψε στην μετέπειτα συζήτησή μας. Τι προχώρησα δηλαδή; Και πού πήγα μέσα σε λίγες μέρες; Πουθενά. Πουθενά ακόμα. Απλά η διαφορά ήταν ότι δεν θα ήθελα πια να επιστρέψω σε μία σχέση όπου δεν θα φερόμουν όπως θέλω εγώ να βλέπω τον αυτό μου να φέρεται. Και μέχρι να το προσδιορίσω απόλυτα αυτό, και να είμαι σε θέση να το εφαρμόσω, δεν μπορώ να είμαι σε καμία σχέση.

Το καλοκαίρι έλεγα ότι ήθελα στο τέλος του, τον Σεπτέμβριο, να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου και να αποκτήσω «αυτογνωσία» (κορόιδευα τον εαυτό μου για την αφέλειά μου ακόμη και τότε, λέγοντας ότι έκανα λες και η αυτογνωσία είναι κάτι που το πουλάνε στο σούπερ-μάρκετ, κι εγώ θα πήγαινα απλώς να το αγοράσω). Καταλάβαινα βέβαια μέσα μου ότι το να έχω μία συγκεκριμένη σχέση δεν με βοηθούσε να βρω τη θέση της ζωής μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν σκόπευα όμως ασφαλώς να κάνω κάτι γι’αυτό (τουλάχιστον όχι μέχρι να βρω με βεβαιότητα το επόμενό μου βήμα). Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μου δόθηκε μία τεράστια και σημαντική ευκαιρία για να αποκτήσω μέρος έστω από την αυτογνωσία αυτή. Πράγματι τον Σεπτέμβρη με περίμενε ένα μεγάλο, οδυνηρό μάθημα.

(Και επειδή λένε ότι κάτι που σε βοηθά να προχωρήσεις μετά το χωρισμό είναι να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου όσο μικρές και αν είναι αυτές, άλλαξα την εμφάνιση του blog, ελπίζω να μην μπέρδεψα τους -πάμπολλους είμαι σίγουρη- φανατικούς αναγνώστες μου).

Light of dim mornings...

445. To Duty

By Thomas Wentworth Higginson

LIGHT of dim mornings; shield from heat and cold;
Balm for all ailments; substitute for praise;
Comrade of those who plod in lonely ways
(Ways that grow lonelier as the years wax old);
Tonic for fears; check to the over-bold;	5
Nurse, whose calm hand as strong restriction lays,
Kind but resistless, on our wayward days;
Mart, where high wisdom at vast price is sold;
Gardener, whose touch bids the rose-petals fall,
The thorns endure; surgeon, who human hearts	10
Searchest with probes, though the death-touch be given;
Spell that knits friends, but yearning lovers parts;
Tyrant relentless o’er our blisses all;—
Oh, can it be, thine other name is Heaven?

Η γέννα και η κηλίδα

Όνειρο. Είμαι ετοιμόγεννη λέει (να δω πόσα όνειρα θα δω με αυτό το μοτίβο, ότι γεννάω, ότι μόλις έχω γεννήσει κλπ) αλλά δεν έχω κανένα άγχος, ψάχνω να βρω πού θα γεννήσω (όπως η γάτα στο σκρίνιο), νομίζω δεν είναι η ώρα μου ακόμη αλλά λέω άντε να τελειώνουμε (και για πότε πέρασαν οι μήνες τις εγκυμοσύνης; ούτε που το κατάλαβα... κοιμισμένη καθώς ήμουν). Νιώθω τους πρώτους πόνους και ότι το παιδί θέλει να βγει, θα πρέπει να το σπρώξω κι εγώ, δεν κάνει να σφιχτών και να το εμποδίσω... και εκεί ξυπνάω.

Καλό το όνειρο, αλλά γιατί στον ξύπνιο μου έχω μια μικρή αιμορραγία χωρίς να είναι η ώρα μου για να έχω περίοδο;

Debate πολιτικών αρχηγών-Και που το είδαμε τι καταλάβαμε;

Επειδή ο καθένας σήμερα λέει το μακρύ του και το κοντό του για το χθεσινό debate, ας δώσω κι εγώ συνοπτικά τις εντυπώσεις μου σε bullets:

• Ο Καραμανλής ήταν ο καλύτερος "τροχονόμος" από όλους. Δασκαλεμένος από τους επικοινωνιολόγους του, κουνούσε χέρια πέρα δώθε (με νταηλίστικο στυλ καμιά φορά), σπάζοντας ελαφρά την στατική εικόνα που ήμασταν αναγκασμένη επί τόση ώρα να παρακολουθούμε (τόση ώρα χωρίς διαφημίσεις, χωρίς κάτι φανταχτερό το μάτι του συνηθισμένου σε βομβαρδισμούς εικόνων θεατή πραγματικά ήρθε και "γλάρωσε" με το debate, κοιτούσαμε την καρφίτσα της Στάη σαν όαση στην έρημο). Σε μικρότερο βαθμό το ίδιο έκανε και ο Παπανδρέου.
• Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων έχασαν πόντους από το ξύλινο καλούπι από το οποίου αρνήθηκαν να αποκλίνουν. Ο Καραμανλής λέγοντας όσα φαινόταν να έχει προετοιμάσει από το σπίτι και ο Παπανδρέου αποφεύγοντας να απαντήσει άμεσα σε ερωτήσεις που του έκαναν (μία πάγια τακτική πολιτικού η οποία όμως στα συγκεκριμένα πλαίσια φάνηκε πραγματικά όσο ανούσια είναι, η κενολογία και η κοινολογία έχασαν σε αυτό το debate γιατί ήταν τόσο βαρετές που μόνο όποιος τόλμησε να πει κάτι πρωτότυπο ή ουσιαστικό κέρδισε τις εντυπώσεις).
  
• Να απαντήσει όταν τον ρωτάγανε δεν ήξερε, ήξερε όμως να πει στον Καραμανλή ότι δεν είναι δυνατόν να έχεις πρώτη προτεραιότητα την παιδεία και μετά να μην την ενισχύεις (τι τα θέλει και τα λέει και αυτός; μην πεις πρώτη καλέ μου άνθρωπε, δεν το καταλαβαίνεις ότι αντιφάσκεις εμφανέστερα από ό,τι θα ήθελες;)
• Δεν ξέρω τι θα καταλάβει η μικρή Αναστασία για το τζάκι από το οποίο θα πρέπει να είσαι για να γίνεις πρωθυπουργός σύμφωνα με τον Καρατζαφέρη , πάντως πρόσεξα ότι όλοι του ΛΑΟΣ ξέρουν απέξω τις χρονολογίες έναρξης διακυβέρνησης των διάφορων Παπανδρέου και Καραμανλήδων, καλύτερα ίσως και από τους ίδιους τους Παπανδρέου και Καραμανλήδες, και έχουν να λένε αυτό το ποιηματάκι κάθε φορά που θέλουν να κερδίσουν τηλεοπτικό χρόνο και κατά τη γνώμη τους εντυπώσεις.
  
• Ο Αλαβάνος ήταν αυτός που μίλησε πιο ουσιαστικά από όλους και έδωσε την εντύπωση του πιο "ξύπνιου" από τους πολιτικούς (ξύπνιος με την έννοια του δεν κοιμάμαι, βλ. Παπαθεμελής), με ανησύχησε όμως κάπως μία αίσθηση αδιαλλαξίας, πείσματος και εκρηκτικής διάθεσης που εισέπραξα, κάτι σαν αδύνατος μουσάτος Πάγκαλος, ευφυής μεν, ωρολογιακή βόμβα δε. Έχεις την αίσθηση ότι ακόμη και αν βρεθεί λύση στο πρόβλημα για το οποίο ωρύεται, αυτός θα εξακολουθεί να ωρύεται επειδή του αρέσει τόσο.
  
• Η Παπαρήγα ήταν αρκετά συνεπής σε όσα είπε και αν είχε δείξει λίγη από την μαχητικότητα του Αλαβάνου (την κέρδισε και αυτήν το στυλ Παπαθεμελή) θα είχε αφήσει πολύ καλύτερες εντυπώσεις. Ωραία βαμμένη πάντως, φαινόταν δροσερό το μουτράκι της (μπράβο στην μακιγιέζ), αν και θα έπρεπε να μάθει να κάθεται πάνω στην άκρη του σακακιού της για να μην γυρίζουν οι ώμοι του μπροστά.
• Εντυπωσιακός επίσης στη συνέπεια προς τα χρονικά όρια ο Αλαβάνος. Ήταν πάντα πάνω στο δευτερόλεπτο! Και κατάλαβα πώς το πέτυχε. Μπορεί να βάλει τελεία όποτε θέλει μέσα σε ελάχιστο χρόνο γιατί ο καταληκτικός τόνος της ομιλίας του είναι βραχύς και κοφτός. Εκεί που άλλοι ολοκληρώνουν με ρυθμό "τατατάν, τατατάν, τατατάνταν", και χρειάζονται χρόνο για να ξετυλίξουν την κατάληξη, αυτός όπου και να βρίσκεται νοηματικά, κάνει ένα μόνο "τατάν" και κλείνει. Οι περισσότεροι ξεπερνούσαν το όριο, με εξαίρεση τον Παπαθεμελή που ολοκλήρωνε γρηγορότερα για να μην το έχει άγχος, και να επιστρέψει στο λήθαργό του μια ώρα αρχίτερα.
  
• Από τους δημοσιογράφους καλύτερη αίσθηση του περιορισμένου χρόνου είχε ο Παπαχελάς, ο οποίος μιλούσε γρηγορότερα από ό,τι συνήθως, σε εμφανές μειονέκτημα ο Χατζηνικολάου αλλά και η Στάη που το έχει στυλάκι να μιλάει αργά (για να προλαβαίνει να αυτοθαυμάζεται) και δυσκολεύτηκε να μιλήσει πιο γρήγορα. Δεν τους ένοιαζε και πολύ βέβαια, απλώς παραβίαζαν το όριο. Η Τρέμη ζάλισε την κάμερα με το ανοικτόχρωμο σακάκι της που πρέπει να έσπασε τα νεύρα στους εικονολήπτες (τα λευκά και υπόλευκα χρώματα αντανακλούν ασύγκριτα παραπάνω από τα υπόλοιπα), με αποτέλεσμα πότε να φαίνεται να ακτινοβολεί το λευκό του Ρολ με υπερφυσικό σχεδόν τρόπο και πότε υπερβολικά μαυρισμένη από την προσπάθεια των τεχνικών να φτιάξουν το κοντράστ). Επίσης καλύτερο ήχο σαν κανάλι, με λιγότερο θόρυβο, νομίζω ότι είχε το Mega.

Αυτές ήταν οι επιφανειακές μου παρατηρήσεις. Αν σκεφτώ και κάτι άλλο θα επανέλθω.

Fountain-Η πηγή της ζωής

Νοίκιασα το dvd αυτής της ταινίας γιατί με προσέλκυσαν οι γοητευτικοί πρωταγωνιστές, βρέθηκα όμως να παρακολουθώ μία ταινία με πολυδιάστατη αφήγηση, φιλοσοφικές νύξεις και άφθονο λυρισμό. Θέμα της η αναζήτηση της αθανασίας, μέσα από τις τρεις κύριες οδούς απ' τις οποίες την έχει κυνηγήσει ο άνθρωπος: τον μύθο, την επιστήμη και τον πνευματισμό. Ο πρωταγωνιστής παλεύει αναζητώντας το δέντρο της ζωής για να χαρίσει την αθανασία στην αγαπημένη του, ως επιστήμονας, ως γενναίος πολεμιστής και ως πνευματιστής. Οι αλλεπάλληλοι συμβολισμοί της ταινίας μοιάζουν με την ομοιοκαταληξία ενός ποιήματος και δένουν την αρμονία του έργου. Εικαστικά η ταινία προσφέρει αισθητική, περνά όμως και πέρα από αυτήν καθώς τη χρησιμοποιεί ως όχημα και ερέθισμα για συλλογισμό πάνω στο θέμα της.
Οι τρεις της διαστάσεις εκτοξεύουν τις σκέψεις από το ένα επίπεδο στο άλλο, διατηρώντας το κεντρικό θέμα της ταινίας ως ενοποιό στοιχείο. Τελικά το θέμα αυτό γίνεται ο πυρήνας μίας πολύπλευρης αναζήτησης και ο θεατής μένει στο τέλος να συσχετίζει και να αποκωδικοποιεί συμβολισμούς και νοήματα συνθέτοντας μόνος του τον ανάμεικτο αντίκτυπο που θα του αφήσει η ταινία.

Η ασφυκτική κουκουβάγια περιμένει τις νέες νύμφες

Όλοι όσοι είναι στα Χανιά αυτή τη στιγμή θα γνωρίζουν καλά το τι γίνεται κάθε βράδυ στην Κουκουβάγια από τότε που έκλεισαν οι Νύμφες. Κοινώς πρέπει να έχεις μεγάλο μέσον (ή μεγάλη τύχη) για να βρεις τραπέζι να κάτσεις από μια ώρα και μετά. Πήγα χθες και ήταν γεμάτο μέσα έξω και τελικά καθίσαμε κάτω και μέσα. Όταν εγκλωβίσεις όμως σε τέσσερις τοίχους την εκκωφαντική φρενίτιδα που πιάνει τους περισσότερους -και κυρίως κάτι σπαστικά πιτσιρίκια- το καλοκαίρι, το αποτέλεσμα είναι ανυπόφορο. Συν την κάπνα (αυτό το είχα ξεχάσει, όλο το καλοκαίρι ξεσυνήθισα να μετράω τα πάφα πούφα του κάθε καπνιστή που βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίου και να ασθμαίνω από τον δηλητηριασμένο αέρα, με έπιασε δύσπνοια κανονική, σηκώθηκα κι έφυγα -δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνεται το χειμώνα). Όσοι ήταν έξω τουρτούριζαν από το κρύο γιατί φυσούσε πολύ, όσοι ήταν μέσα δεν ξέρω πάντως εγώ ξεκουφάθηκα από τη βαβούρα και γκρούφτηκα από την κάπνα κοινώς χάλια μου φάνηκε, και παρόλα αυτά το μαγαζί πήχτρα.

Γιατί έκλεισαν οι Νύμφες; (Ρητορικά το ρωτάω αυτό, δεν έχει τόση σημασία ο κανονικός λόγος). Και καλά πες έκλεισαν, ήταν ανάγκη να τις γκρεμίσουν κιόλας; Δεν μπορούσε να τις πάρει ένας άλλος να τους αλλάξει όνομα (ας τις έλεγε Νηριήδες, δεν ξέρω), να τους κάνει αν ήθελε και μία ανακαίνιση, να μπορούμε κι εμείς να πηγαίνουμε σαν άνθρωποι για ένα καφέ; Μέχρι πέρυσι και τα δύο ήταν φουλ γεμάτα έτσι κι αλλιώς. Αλλά φέτος δεν παλεύεται η κατάσταση. Θα πρέπει βέβαια να τους αναγνωρίσω ότι δεν συνώστισαν τραπέζια για να βγάλουν περισσότερα, απλά χρησιμοποιούν και το μέσα και όποιου του αρέσει.

Ένα κτίσμα που ετοιμάζεται λίγο πιο κάτω από τις (πρώην, φευ) Νύμφες λέτε να είναι τίποτα σχετικό; Γνωρίζει κανείς τίποτα;

Ένας μήνας χωρίς ADSL! Πώς άντεξα Θεέ μου;

Όχι απλά ένας μήνας χωρίς ADSL αλλά ένας μήνας με εκνευριστικά χάλια έως καθόλου σύνδεση μέσω τηλεφώνου. Τις πρώτες μέρες έκανα τα πάντα για να έχω σύνδεση, πήγαινα στη βιβλιοθήκη του Πολυτεχνείου, μετά έκλεισε και αυτή (βλ. ο νόμος του Μέρφυ για τις βιβλιοθήκες και τη σύνδεση στο νετ), μετά άρχισα μέσω dial-up να αφιερώνω 40 λεπτά την ημέρα για να κάνω δουλειά που ήθελε κανονικά 5 λεπτά με τη γρήγορη σύνδεση (να βλέπω τα mail μου και να απαντάω σε αυτά), μετά εμφανίστηκε πρόβλημα στη σύνδεση το νετ ολόκληρης της πόλης (βλ. ο νόμος του Μέρφυ για τη dial-up όταν δεν έχεις adsl) ώσπου σιγά σιγά συνήθισα την κατάσταση του... πρωτόγονου, όπως στη διαφήμιση. Πάνω που είχα αρχίσει να αγανακτώ και να παραιτούμαι από τα συχνά τηλεφωνήματα στην Tellas (αρχικά "τη λάβατε την αίτησή μου;" "μήπως να σας την ξαναστείλω" και μετά "πότε θα ενεργοποιηθεί η σύνδεσή μου" και τα λοιπά) ανακαλύπτω σήμερα ότι η σύνδεσή μου είχε ενεργοποιηθεί από προχθές και ότι κανείς στην εταιρεία δεν φιλοτιμήθηκε να με πάρει τηλέφωνο να μου το πει. Thanks guys. Μετά από μία οδύσσεια ασυνεννοησίας με τον "ειδικό" της τεχνικής υποστήριξης, (αγανάκτησα τόσο από τις καθυστερήσεις του και τις εμφανείς αδυναμίες του να με βοηθήσει που βρήκα δικαιολογία για να του το κλείσω! Τελικά όμως αφού τον έκλεισα και έκανα restart στον υπολογιστή όπως μου είπε συνδέθηκα άμεσα. Τον αδίκησα λίγο ίσως. Ότι δεν είναι και πολύ συνεννοήσιμος πάντως δεν είναι). Τεσπάν, τέλος καλό όλα καλά.

Jermiado dreaming on such a summer's day!

Καλά είναι απίστευτο, ακόμη και αυτή τη στιγμή, 12 και μισή τη νύχτα, το Τζερμιάδο έχει τη χαμηλότερη θερμοκρασία στην Ελλάδα: 20 βαθμούς με πλήρη άπνοια! Τη στιγμή που οι περισσότερες άλλες πόλεις φλερτάρουν λίγο πολύ με το 30! Δεύτερο και... καταϊδρωμένο (λιγότερο από όσο οι άλλοι βέβαια), το... Νευροκόπι!

Τελικά ο θερμοκρασιακός παράδεισος δεν είναι και τόσο μακρυά και σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει!

Συγχωρέστε με για το κόλλημα που έχω φάει, η ζέστη βλέπετε.

Πάμε στο ρυάκι... ή μήπως στο Τζερμιάδο;

Θυμάστε στις τρεις χάριτες όπου κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα η μία εκ των τριών αδερφών έπαθε παράκρουση από τη ζέστη και άρχισε να παραμιλάει επαναλαμβάνοντας συνεχώς ξεψυχισμένα και απόκοσμα... "Πάμε στο ρυάκι..."; Ε, κάτι τέτοιο με έχει πιάσει και μένα (και σίγουρα πολλούς άλλους). Παρακολουθώντας όμως με μαζοχιστική αριθμολαγνεία τις θερμοκρασίες της Κρήτης αυτές τις μέρες στο meteo.gr, παρατηρώ ότι το Τζερμιάδο Λασιθίου έχει στάνταρ 10 βαθμούς θερμοκρασία κάτω από τα υπόλοιπα μέρη ακόμη και αν έχει πλήρη άπνοια!

Πώς και μου έχει ξεφύγει εμένα τόσο καιρό το συγκλονιστικό τούτο γεγονός; Είναι στην άλλη άκρη της Κρήτης βέβαια, αλλά η άγνοιά μου... σκοτώνει. Πώς θα γίνει να πάω στην κοντινότερη όαση δροσιάς να ανασάνω λίγο καθαρό δροσερό αέρα (αυτά τα air-condition ανακούφιση δε λέω αλλά τεχνητό πράγμα ρε παιδί μου, καμία σχέση με το real thing).

Μπορεί κανείς να με φιλοξενήσει στο Τζερμιάδο μέχρι το τέλος του καύσωνα; Ξεκινώ στη στιγμή. Πόσο απέχει από Χανιά; Κανένα τριωράκι; Φύγαμε.

Μουσείο Βιβλικής Ιστορίας-Μνημείο στον σκοταδισμό

Το διάβασα την προηγούμενη βδομάδα στην εφημερίδα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Είναι δυνατόν; Μουσείο δημιουργίας (ήτοι θεϊκής δημιουργίας του κόσμου, Creation Museum); Εμείς τους κοροϊδεύουμε τους αμερικάνους που θέλουν να απαγορεύσουν τη διδασκαλία της δαρβινικής θεωρίας από τα σχολεία, αλλά αυτοί το έχουν πάρει πολύ πιο σοβαρά το θέμα. Ό,τι και να λέει η επιστήμη (που εν προκειμένω η επιστήμη λέει ότι "τίποτα στη βιολογία δεν έχει νόημα παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης"), αυτοί το χαβά τους. Χωρίς να τους ενδιαφέρει η θέση επιστημών όπως η γεωλογία π.χ., διατείνονται ότι ο κόσμος έχει ηλικία περί τα 6000 χρόνια (ανέκδοτο για γεωλόγους δηλαδή είναι αυτό), θεωρούν τις απόψεις του Δαρβίνου βλάσφημες και τον αντίκτυπο που είχαν ως κίνηση εναντίον της χριστιανοσύνης. Τώρα το πώς ακριβώς συνδυάζουν τον Αδάμ και την Εύα με τους δεινόσαυρους δεν το έχω καταλάβει (μπαίνοντας στο site τους το πρώτο που βλέπεις είναι να σε κοιτάζει άγρια ένας δεινόσαυρος με μάτι αχόρταγο), πάντως τα αμερικανάκια το τρώνε το παραμύθι. Το 40% του πληθυσμού στις Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύει στη βιβλική δημιουργία! Δεν εννοώ πιστεύει στο θεό, εννοώ πιστεύει ότι έτσι φτιάχτηκε το σύμπαν, πριν έξι χιλιάδες χρόνια, ο κατακλυσμός του Νώε, μπλα μπλα μπλα... και έτσι είναι τα πράγματα. Μπας και πιστεύουν και ότι η γη είναι επίπεδη; Καλά αυτοί βέβαια θα μου πεις είναι ικανοί να πιστεύουν ότι υπάρχουν και τα στρουμφάκια.

Αδιανόητος σκοταδισμός. Αδιανόητη προσπάθεια τύφλωσης του κριτικού νου σε μία χώρα που όση επιστήμη και τεχνολογία και αν παράγει... πλειοψηφικά (και μαγειρεμένα οκ) ψηφίζει... Μπους. Του οποίου του είπε ο θεός να πάει να βομβαρδίσει και να σκοτώσει ένα σωρό αθώους ανθρώπους σε άλλες χώρες, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, οπότε αμαρτίαν ουκ έχει. Και μετά λένε για το Ισλάμ. Μωρέ το ίδιο πράγμα κάνουν. Σκοτώνουν οι μεν σκοτώνουν και οι δε, επικαλούμενοι τον επουράνιο ύψιστο δημιουργό.

Δεν μπορώ στο μυαλό μου να μην αντιστρέφω τη ρήση "Ακόμη και αν δεν υπάρχει θεός έπρεπε να τον δημιουργήσουμε" σε "Ακόμη και αν υπάρχει θεός θα πρέπει να τον σκοτώσουμε".

Από τη διπλωματία των όπλων στη διπλωματία των εμβολίων

"Eίναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι η ιατρική τεχνολογία δεν µεταφέρεται στις αναπτυσσόµενες χώρες, από τις ανεπτυγµένες, µε την ίδια αποτελεσµατικότητα και ταχύτητα που µεταφέρεται η πολεµική τεχνολογία."

Αξίζει να διαβάσετε αυτό το κείμενο.

http://www.imbb.forth.gr/people/loukeris/press/article.pdf

Αν βρω χρόνο θα σας πω αναλυτικά και για τον καλό άνθρωπο που το έγραψε.

Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη

Άλλο όνειρο πάλι και αυτό. Ήταν λέει το σπίτι μου γεμάτο εκρηκτικά γύρω γύρω και ήταν ζήτημα χρόνου κάποιος να βάλει φωτιά και να τιναχθεί ολόκληρο στον αέρα. Εγώ το ήξερα λέει από παλιότερα ότι συνέβαινε αυτό αλλά δεν είχα κάνει κάτι, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν, και νάτα τώρα. Το πιο περίεργο από όλα ήταν οι αντιδράσεις μου. Αρχικά σκέφτηκαν ότι αφού θα καεί το σπίτι μου ευκαιρία να τελειώνει επιτέλους και η άχαρη ζωή μου, ας πάω και εγώ να καώ στη φωτιά. Βλέποντας όμως κάτι ξερόκλαδα να πιάνουν φωτιά άρχισα με μανία να τα σβήνω, όπως επίσης και τον πατέρα μου (!) που άρπαξε και αυτός μετά από λίγο, τον οποίο και έριξα κάτω για να τον «πατήσω» να σβήσει η φωτιά. Μετά πήρα το λάστιχο του ποτίσματος και άρχισα να σβήνω από μακριά (είχε και βεληνεκές) και τις τελευταίες εστίες. Κάτι δέματα και γράμματα που μου είχαν στείλει, πολύ εύλεκτα, δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, τι να σημαίνει αυτό άραγε. Υπαίτιος του εμπρησμού ήταν μία παλιά μου συμφοιτήτρια η οποία ήταν πραγματικά το καλύτερο παιδί στη σχολή και δεν μπορώ να καταλάβω πώς το υποσυνείδητό μου την έβαλε στη θέση του εμπρηστή (και πού τη θυμήθηκε πρώτα απ’ όλα) και την είχα πιάσει και απειλώντας την καθώς την κρατούσα από το λαιμό τη ρωτούσα γιατί το έκανε και αν ήταν επειδή αυτή είχε δύσκολη οικονομικά παιδική ηλικία ενώ εγώ είχα αυτό το ωραίο σπίτι.

Γενικά θεωρώ ότι τα όνειρα είναι μια σχεδόν τυχαία συναρμολόγηση τμημάτων της εμπειρίας μας και συνήθως προσπαθώ να αντιστοιχήσω κάθε τι που βλέπω με κάτι που έχει πάρει το μάτι μου πρόσφατα. Από την άλλη βέβαια διάβασα πρόσφατα το «ντιβάνι» του Γιάλομ όπου είχε πολλές ενδιαφέρουσες ψυχαναλυτικές ερμηνείες για διάφορα όνειρα, και δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να ερμηνεύσω με αυτόν τον τρόπο κάποια στοιχεία του ονείρου μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι προφητικό.

"Νιώθω ένοχη επειδή δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω όλους"

Είναι λοιπόν στιγμές που σε μια σου φράση αιχμαλωτίζεις μια μεγάλη αλήθεια που για καιρό σου διέφευγε, που ξαφνικά κάνεις το πιο ενδοσκοπικό και ψυχαναλυτικό σχόλιο χωρίς καλά καλά να έχεις ψάξει μέσα σου, απλά σου βγαίνει και λες πώς νιώθεις. Αυτό μου συνέβη πριν από λίγο. Μια παρέα με είχε καλέσει για φαγητό κάπου εκτός πόλεως και ο boyfriend δεν ήθελε να έρθει, ήθελε να πάει θάλασσα. Εγώ δεν ήθελα θάλασσα, δεν με ένοιαζε να πάω ή να μην πάω για φαγητό, αλλά το πιο βασικό ήταν ότι δεν ήθελα να δυσαρεστήσω κανέναν. Η όλη κατάσταση δεν είναι κάτι το κοσμοϊστορικό, δεν πρόκειται για απόφαση ζωής, να όμως που κάτι απλά πραγματάκια πολλές φορές καθορίζουν τη διάθεσή μας. Τώρα απέρριψα την πρόταση της παρέας μου και νιώθω χάλια επειδή είπα μάλιστα και την αλήθεια (δεν ξέρω αν θα ένιωθα καλύτερα έχοντας πει μια εύσχημη δικαιολογία, πάντως δεν νιώθω επιβραβευμένη για την ειλικρίνειά μου).

Τι είναι αυτός ο φόβος; Αυτή η δειλία... Να μην μπορείς να χαλάσεις το χατήρι κανενός, λες και αυτομάτως γίνεσαι κακός άνθρωπος. Είναι φόβος ότι θα σε μισήσουν; Μήπως το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι υπερβολικά ουδέτερη γιατί διαφορετικά εγώ θα ήξερα τι ακριβώς θέλω να κάνω αύριο και απλώς θα το έκανα ασχέτως από το ποιος θα ακολουθούσε; Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τελικά. Ίσως δίνω υπερβολική και υπερblogική έκταση στο γεγονός (έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου ο υπολογιστής τη στιγμή ακριβώς που έγινε αυτό και "ξέσπασα" πάνω του). Ελπίζω να μου περάσει.

Δεν αντέχω άλλο τη μάνα μου που με ζαλίζει να παντρευτώ

Ορίστε, το είπα. Δεν την αντέχω. Τι μικροαστική αντίληψη, τι χαζομάρα να προσδοκάς χαζοχαρούμενα και να προωθείς κουτοπόνηρα την «αποκατάσταση» (=κρέμασμα) του παιδιού σου και μάλιστα, το χειρότερο από όλα, να το φέρνεις σε δύσκολη θέση μπροστά σε τρίτους. Κάθεται και βάζει τρίτους (παρουσία πολλών ατόμων) να με ρωτάνε πότε θα παντρευτώ και τι θα κάνω, και ρωτάει τον καθένα «πώς μπορεί να στριμώξει τα παιδιά να παντρευτούν». Εγώ κατ’ ιδίαν της δίνω την αποστομωτική απάντηση «Δεν θέλω να παντρευτώ γιατί τα είδα και τα δικά σου τα χαΐρια, εσύ δεν παραπονιέσαι συνέχεια; Για ποιο λόγο να γίνω και εγώ σαν κι εσένα; Καλύτερα ελεύθερη». Μπροστά σε άλλους όμως δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα, εγώ είμαι διακριτική (σε αντίθεση με κάποιους άλλους). Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όμως και όλο μου έρχεται στο μυαλό η οικογενειακή φίλη που μιλώντας με τη μητέρα μου γυρνάει και με ρωτάει (εγώ στην άλλη άκρη του δωματίου, να μας ακούσουν όλοι) πόσο χρονών είμαι τώρα (για να μου δείξει έμμεσα ότι γεροντοκοριάζω, εγώ γιατί δεν τη ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα δηλαδή;) και αν είμαι σε θέση να παντρευτώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το μαγικό «κλικ» μέσα μου και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοιες μικροαστικές ανοησίες. Γιατί αφήνω να με επηρεάζουν τόσο; Γιατί εκνευρίζομαι; Δεν ξέρω, ας συνεχίσω να γράφω, ίσως κάπου καταλήξω. Πιστεύει αφελώς η μαμά μου ότι πες πες κάτι θα μείνει, και στο τέλος (μετά από πλύση εγκεφάλου και συσσώρευση ψυχικής ταλαιπωρίας) θα παραιτηθώ από την άρνησή μου προς το γάμο και θα συμμορφωθώ επιτέλους με τις κοινωνικές (και κυρίως τις μητρικές) προσδοκίες που συγκεντρώνονται στο πρόσωπό μου, στο παράμεσό μου δάκτυλο και τη μήτρα μου. Καλά δεν καταλαβαίνει ότι όσο με ζαλίζει έτσι τόσο με απομακρύνει από αυτό που η ίδια επιθυμεί; Αλλά έτσι είναι κακομαθημένη, ο μπαμπάς μου την έχει κακομάθει να περνάει πάντα το δικό της (και να νιώθει πάντα ριγμένη!) και νομίζει ότι θα γίνει το ίδιο και με μένα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ! Βοήθεια γειτόνοι της blogoγειτονίας, ζητάω λόγια λύπησης και παρηγοριάς να βρω κουράγιο!

Edith Piaf-Ζωή σαν τριαντάφυλλο

Μα τι ζωή! Η φωνή της σπαράζει μέσα στα πνευμόνια της και ορθώνει το ανάστημά της στο πείσμα μιας ζωής διαφορετικά καταδικασμένης στη φτώχεια και την πορνεία.

Την οδηγεί σε μια πορεία λουσμένη στο φως της δόξας και της καλλιτεχνικής καταξίωσης, πηγμένη στο σκοτάδι του πόνου από τα ανελέητα χτυπήματα μιας μοίρας που ξεσπά τις συμφορές πάνω της με όλη της τη μανία. Γυναίκα άχαρη, κακοφτιαγμένη και καμπουριαστή (έως και οικτρά σκεβρωμένη όσο προχωρούσε προς το τέλος της ζωής της), μα η φωνή της έκανε να μοιάζει θαμπή και ψεύτικη η ομορφιά του σώματος, εξέπεμπε κάλος και δύναμη πάνω από τα μέτρα της ζωής, από το βάθος των πνευμόνων της η φωνή της φτάνει και ξεπερνά τα μέτρα της ζωής, και θα ηχεί πια για πάντα πατώντας στον παλμό κάθε ψυχής που αισθάνεται συγκίνηση αυθεντική στο άκουσμά της.

Η αφηγηματική ροή της ταινίας άναρχη: λίγο από την αρχή, και λίγο από το τέλος, και πάλι λίγο από την αρχή και πάλι λίγο από το τέλος, και οι πρώτες καλές μέρες και λίγο από τις πρώτες κακές μέρες… Η ταινία ρέει όπως ξεχύνονται από το συρτάρι οι φωτογραφίες μιας ζωής, ανακατεμένες, όπως δένει στο μυαλό τις αναμνήσεις η κλωστή του συνειρμού, όπως αφήνει το αποτύπωμά του στην ψυχή το βίωμα, και την παρασύρει να ταξιδέψει ξανά, κάθε φορά σε μια διαφορετική πτυχή του παρελθόντος.

Να ζεις τόσα πολλά… Να έχεις νιώσει τόσα πολλά… Να έχεις υποφέρει τόσο… Και στο τέλος να επιμένεις με όλο το σθένος της φωνής και της ψυχής σου ότι δεν μετανιώνεις τίποτα…

Ο λαβύρινθος του Πάνα

…όχι του πάνα-βρακάκι όπως κοροϊδευτικά έλεγα πριν πάω να δω την ταινία (γιατί έκτοτε δεν κοροϊδεύω, σώπασα). Θα μπορούσε να είναι δύο διαφορετικές ταινίες, μία ρεαλιστική, να απεικονίζει την Ισπανία του 1944, και μία φανταστική, για τον κόσμο που έπλασε μέσα από παραμύθια ένα μικρό κορίτσι. Φαίνονται τόσο διαφορετικές αυτές οι δύο συνιστώσες, και τις βιώνεις και πολύ διαφορετικά μέσα από την ταινία, καταλαβαίνεις όμως τη θέση που έχει η φαντασία μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, το καταφύγιο που προσφέρει (ιδίως σε μια τρυφερή ηλικία). Η μικρή Οφηλία πηγαίνει να ζήσει μαζί με τη μητέρα της με τον βάναυσο λοχαγό πατριό της. Ο κόσμος της πραγματικότητας, με την σκληρότητά του, τον πόλεμο, τη βία, μοιάζει να μην την αγγίζει όταν εισέρχεται σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου αυτή είναι η πριγκίπισσα που πρέπει να σώσει το βασίλειό της του κάτω κόσμου, αντιμετωπίζοντας παναπαίσιους γιγάντιους βατράχους (απείρως συμπαθέστερους από τον πατριό της όμως) και τέρατα με τα μάτια στα χέρια. Η μικρή καταφέρνει τελικά να εκπληρώσει το μυθώδες πεπρωμένο της και να αποδράσει μια για πάντα από τον αποκρουστικό κόσμο της πραγματικότητας.

Η ταινία με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί ταυτίστηκα με αυτή τη διαδικασία απόδρασης από την πραγματικότητα. Κι εγώ προτιμώ να βυθίζομαι στα βιβλία μου αντί να βλέπω ειδήσεις πχ και να μην αντιμετωπίζω την ασχήμια κατάματα αλλά να κάνω σαν να μη με αφορούν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ελπίζω μόνο να μην έχω την τραγική κατάληξη της μικρής.

Έξω τα ελληνικά από την επιστήμη

Μεταφράζω αυτή τη στιγμή την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας από τα αγγλικά στα ελληνικά. Κάθε εργαστήριο δημοσιεύει σε αυτήν λίγα λόγια για την έρευνα που γίνεται σε αυτό. Στην επικοινωνία μου με πολλούς από τους παλιούς μου καθηγητές για διευκρινίσεις σχετικά με την ορολογία των κειμένων συναντώ όλο και πιο συχνά απόψεις και υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «ποιος θα τα διαβάσει αυτά τα κείμενα στα ελληνικά», «εάν πρόκειται να τα διαβάσει σίγουρα θα ξέρει και τα ανάλογα αγγλικά, αλλιώς δεν θα μπορεί», «πόσα προβλήματα προκύπτουν κατά τη μετάφραση στα ελληνικά, τελικά η λύση είναι να μαθαίνουν όλοι αγγλικά και να είναι όλα στα αγγλικά στην επιστήμη», «τα αγγλικά είναι αλλιώς, εκφράζουν πράγματα που δεν μπορείς να εκφράσεις στα ελληνικά…» κλπ κλπ.

Hello!? (Έτσι για να καταλάβετε κι εσείς οι αγγλομαθείς και αγγλόνοες) Τα ελληνικά έχουν δώσει τόσους και τόσους όρους στην επιστήμη που έχουν διατηρηθεί και σε άλλες γλώσσες, θεωρούνται μια γλώσσα πλούσια και εκφραστική, εσείς καλοί μου επιστήμονες γιατί τη σνομπάρετε; Ξέρετε τι έχετε πάθει; Έχετε πήξει στα αγγλικά, ό,τι διαβάζετε πάνω στο αντικείμενό σας είναι στα αγγλικά και τα έχετε συνηθίσει. Και δεν έχετε καταλάβει ότι η μεταφορά μιας έννοιας σε μία άλλη γλώσσα δεν γίνεται με ευθεία αντιστοίχηση αλλά πολλές φορές με «μετενσάρκωση» του νοήματος σε διαφορετική μορφή που «μιλάει» στην άλλη γλώσσα. Απλώς αυτό για να γίνει είναι πολύ μα πολύ δύσκολο πολλές φορές κι εσείς έχετε ήδη αρκετά στο κεφάλι σας. Δε λέω τα αγγλικά έχουν μια κάποια ευελιξία, κοτσάρεις εκεί πέρα ένα ουσιαστικό πριν από ένα άλλο και το κάνεις επίθετο χωρίς κατάληξη χωρίς τίποτα. Και στα ελληνικά όμως, αν λίγο τα αγαπούσατε, θα βρίσκατε ωραιότατους τρόπους να εκφράσετε την επιστημονική αλήθεια σας άσχετους με τα εκφραστικά οχήματα της αγγλικής. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, εγώ με αυτό παιδεύομαι μέρα νύχτα πάνω απ’τον υπολογιστή. Όμως αν δεν το κάνετε εσείς κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει, οι φιλόλογοι είναι πολύ μακρυά από αυτά που θέλετε να εκφράσετε. Δώστε στην ελληνική μια θέση στον πάγκο σας και μην προσκυνάτε τυφλά μια ξένη γλώσσα.

Προστέθηκα αλλά πού είμαι;

Πριν κανα δυο μέρες έκανα και εγώ εγγραφή το Greekbloggers γιατί απέχω από την κοινότητα των ελλήνων bloggers από όταν έκλεισε το monitor και δεν θα ήταν σωστό να της στερήσω τα εμπνευσμένα γραπτά μου. Δεν με βρήκα όμως στη λίστα των νέων posts, ίσως μου ξέφυγα. Μπορεί να μου επιβεβαιώσει κάποιος ότι με διάβασε μέσω του Greekbloggers? Ευχαριστώ.

Τηλεοπτικά κουζινομαγειρέματα-crash test

Ευδοκιμεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική τηλεόραση ένα είδος εκπομπών με θέμα τη μαγειρική, η οποία από ταπεινή ενασχόληση της νοικοκυράς έχει αναχθεί μέσα από αυτές σε ύψιστη τέχνη, διέξοδο δημιουργικότητας και δρόμο προς την απόλαυση. Ξεχωρίζω τις πιο σημαντικές.

Μαμαλάκης: αυτή δεν είναι εκπομπή μαγειρικής, είναι το Lonely Planet! Κατά το ήμισυ ταξιδιωτική, κατά το ήμισυ μαγειρική, στην εκπομπή αυτή τα φαγητά συνοδεύονται πάντα από άφθονες φιλολογικές «σάλτσες» του σεφ Ηλία, τις οποίες πραγματικά χειρίζεται πολύ καλά (νιώθεις ότι του τρέχουν τα σάλια του ανθρώπου και τα λέει αυτά που λέει, δεν υποκρίνεται). Φοβερή παραγωγή με άριστη και προσεγμένη πάντα μουσική υπόκρουση και σκηνοθεσία, η μαγειρική εκπομπή σε ένα άλλο επίπεδο.

Βέφα: κάποτε είχε την πρωτοκαθεδρία της τηλεοπτικής μαγειρικής, τώρα όμως είναι ίσως η πιο παρωχημένη και σπαστική παρουσιάστρια συνταγών, και εμμένει πάντα λίγο ή πολύ στα παραδοσιακά πλαίσια. Εξακολουθεί πάντως από ό,τι φαίνεται να έχει το πιστό της κοινό από νοικοκυρές έτοιμες να ακολουθήσουν κάθε της συμβουλή. Είναι επίσης ίσως η μόνη που απαντά σε ερωτήματα τηλεθεατών για μαγειρικά σφάλματα.

Νηστικό αρκούδι: σε κερδίζει η χαλαρή παρεΐστικη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι παρουσιαστές, φαντάζεσαι εύκολα τον εαυτό σου να μαγειρεύει μαζί τους ένα απογευματάκι που σε καλέσανε σπίτι τους ή στο εστιατόριο ενός φίλου τους. Οι συνταγές είναι πρωτότυπες και η αγάπη για τη μαγειρική δεν διατυμπανίζεται, φαίνεται όμως ξεκάθαρα.

Η κουζίνα της μαμάς: ο νεαρός Ευτύχης Μπλέτσας είναι ο γιος που κάθε μάνα ονειρεύεται, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει παρά μόνο στα όνειρά της. Αντί να γυρίζει με τους φίλους του, να τρώει χάμπουργκερ και γύρο και να πίνει φραπεδιές παίζοντας τάβλι (ή ό,τι άλλο κάνουν οι εικοσάρηδες σήμερα), αυτός αφοσιώνεται με ενθουσιασμό στην μαγειρική. Η νεανική του φρεσκάδα δίνει μια ευχάριστη πνοή στην εκπομπή, και οι συνταγές παρουσιάζονται πάντα με μεγάλο εφηβικό ενθουσιασμό.

Τι θα φάμε σήμερα (star στις 10 το πρωι): ανήκει σε άλλη τηλεοπτική ζώνη, στην πρωινή, έχει λοιπόν πιο πρακτικό προσανατολισμό και μικρότερη έμφαση στην παρουσίαση και την ψυχαγωγία. Δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο, ούτε ταξιδιωτική ούτε χιουμοριστική ούτε τίποτα, απλά δείχνει συνταγές που μπορείς να κάνεις σήμερα κιόλας. Ίσως οι πιο εύκολες συνταγές για να γράψεις και να κρατήσεις (τα υλικά εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης), πάντα με μία νότα πρωτοτυπίας χωρίς όμως να ξενίζουν. Οι πιο πολλές συνταγές στο δικό μου τετραδιάκι είναι από την εκπομπή αυτή, 9 στις 10 φορές που θα την πετύχω μπαίνω στον πειρασμό να κρατήσω την συνταγή. Ειλικρινείς προθέσεις, ωραίες συνταγές.

Τηλεμαγειρέματα στα πρωινάδικα: αν και εμφανίζονται αξιόλογοι σεφ στις εκπομπές αυτές, δεν δίνουν στον τηλεθεατή την ίδια απόλαυση γιατί πάντα στριμώχνονται στο πρόγραμμα της εκπομπής και δεν έχουν το χρόνο να σου μεταδώσουν τη χαρά της μαγειρικής. Ξεχωρίζω για τις ωραίες συνταγές της αυτήν που είναι στη Μενεγάκη, αν και είναι η πιο αγχωμένη από όλες.