Από όταν χώρισα, πριν δύο βδομάδες, προσπαθώ να δω θετικά το όλο θέμα, να αποφύγω τον πόνο (από δειλία θες, από άρνηση θες, πες το όπως να'ναι), να διδαχθώ από όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της σχέσης, τα λάθη, τα σωστά. Η ιδέα του πόνου με φοβίζει, με απωθεί. Έχω πονέσει πολύ στο παρελθόν και κατά κάποιον τρόπο μέσα μου θεωρώ ότι έχω "ξεχρεώσει" (ενώ στην πραγματικότητα μάλλον έχω υπερευαισθητοποιηθεί). Τρέμω στη σκέψη του τι θα κάνω όταν βρεθεί μπροστά μου κάτι πολύ χειρότερο από το τέλος μίας σχέσης που κράτησε ενάμιση χρόνο (και για την οποία είχα κι εγώ άλλωστε τις αμφιβολίες μου πέραν της αφορμής που επέφερε το χωρισμό). Ξέρω όμως τι θέλω να κάνω, ή μάλλον τι δεν θέλω να κάνω τώρα. Να γυρνάω σαν χαμένη, να νιώθω συνεχώς άσχημα, να μισώ τον εαυτό μου και τον άλλον, να μου βγαίνει πικρία, στέρηση, απόγνωση, εγκατάλειψη. Θα μου πεις και τα καταφέρνεις; Ναι τα καταφέρνω. Να νιώθω οκ. Να αποφεύγω-αντιμετωπίζω-διαχειρίζομαι τα αρνητικά συναισθήματα. Να βλέπω πίσω από αυτά το θετικό. Να βλέπω πίσω από την πικρία, την απογοήτευση και την ανασφάλεια την προσπάθεια που κάνει ο συναισθηματικός μου κόσμος να με προστατεύσει από άλλα λάθη, να βλέπω πώς προσπαθεί να μου επιστήσει την προσοχή σε αυτά που πρέπει να μάθω από αυτό που έγινε για να προχωρήσω πιο σωστά στη μετέπειτα ζωή μου. Είναι απαραίτητο δηλαδή να χτυπιέμαι σαν το αυτοκοπανιζόμενο χταπόδι; Για ποιο λόγο;
Μία φίλη μου μου είπε ότι αν καταπνίξεις τον πόνο θα τον βρεις μπροστά σου, θα τον αντιμετωπίσεις σε κάποια άλλη φάση, θα σου βγει αλλιώς... κοινώς δεν γλιτώνεις. Θα συμφωνήσω στην περίπτωση ατελούς και ατυχούς συγκάλυψης των αρνητικών συναισθημάτων. Όταν όμως καταφέρεις να ψάξεις πιο βαθειά και να δεις πίσω από τον κυκεώνα των συναισθημάτων, να τα ερμηνεύσεις και να τα καταλάβεις, τότε μπορείς πράγματι να τα κάνεις να λειτουργήσουν προς όφελός σου και να σου δώσουν τα δεδομένα που χρειάζεσαι για να προσαρμοστείς στη νέα κατάσταση.
Εν πάσει περιπτώσει εγώ και από φόβο και από πεποίθηση δεν πάω τώρα να βάλω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου. Να πάω να πέσω από μόνη μου στο βούρκο της κατάθλιψης δεν το κάνω με το ζόρι, αφού δεν μου βγαίνει. Και αν τη γλιτώσω τη γλίτωσα. Αν δεν τη γλιτώσω πες τα πληρώνω αργότερα ούτως ή άλλως. Έτσι κι αλλιώς το να αναμασάς αρνητικές σκέψεις, από άποψη νευροβιολογική είναι λάθος. Οι νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλο (τα ηλεκτρικά κυκλώματα που αντιστοιχούν στις σκέψεις μας και σε κάθε διεργασία του εγκεφάλου) ενισχύονται με την επανάληψη. Θα κάτσω εγώ να σκέφτομαι ξανά και ξανά όλα τα αρνητικά, να ξαναζώ μέσα μου όλα τα άσχημα συναισθήματα; Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά μαθαίνεις στον εαυτό σου να είναι δυστυχισμένος.
Ειλικρινά συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Όποιος γενναίος θέλει να βουτήξει στον πόνο χωρίς αναισθητικό ας το πιει το ποτήριον τούτο. Για μένα απελθέτω please.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;