10 μέρες μετά το χωρισμό

Πριν 10 μέρες χώρισα. Τίνος απόφαση ήταν (κοινώς ποιος το είπε); Ας πούμε ότι το είπαμε και οι δύο αλλά η απόφαση ήταν ουσιαστικά δική του. Εγώ τον έβλεπα το τελευταίο διάστημα να οδηγείται προς τα εκεί, μετά από μία φάση αμφιβολίας και αβεβαιότητας σχετικά με τη σχέση (από την πλευρά του) και απλώς έθεσα το θέμα επί τάπητος μία ώρα αρχίτερα, επισπεύδοντας την απόφασή του. Βέβαια κι εγώ από τη μεριά μου δεν θα ήμουν έτοιμη -και ίσως από τον δρόμο αυτό που βαδίζαμε να μην ήμουν ποτέ έτοιμη- για να προχωρήσω μαζί του και να πάμε για σοβαρά. Και ίσως τη φάση που πέρασε αυτός τώρα, προτού γίνει κάτι τέτοιο, να την περνούσα εγώ αν αργότερα γινόταν, και η κατάληξη να ήταν η ίδια, με τη διαφορά ότι θα έφευγα εγώ πρώτη. Οπότε ίσως καλύτερα που έγινε έτσι γιατί τουλάχιστον δεν μπερδεύτηκαν περισσότερο τα πράγματα και δεν είχα εγώ το δίλημμα, που είμαι και τόσο κακή στην αντιμετώπιση των διλημμάτων. Απλά εγώ αν τώρα είχα επιλογή δεν θα τελείωνα αυτή τη σχέση, αν όλα ήταν καλά δηλαδή. Γιατί από τη στιγμή που έβλεπα τον άλλον να αμφιβάλλει για το αν θέλει να είναι μαζί μου δεν μπορούσα να λειτουργήσω, γι'αυτό και επέσπευσα τις διαδικασίες.
Συζητώντας για το θέμα πριν τρεις-τέσσερις μέρες με έναν φίλο μου τον ακούω να μου λέει: "όταν μία σχέση χαλάει φταίνε και οι δύο, εσύ λοιπόν πού έφταιξες;" "Α," του λέω, "δεν κατάλαβες καλά. Εγώ δεν έφταιξα πουθενά. Απλά του άλλου του τη βάρεσε και με μοναδικό ουσιαστικό λόγο το ότι δεν είναι πια ερωτευμένος και δεν είναι σε φάση να παντρευτεί αυτή τη στιγμή -λες και τον πίεζα εγώ να παντρευτούμε αυτή τη στιγμή, καμία σχέση, πολύ πιο αβέβαιη από αυτόν ήμουν- θέλει να χωρίσουμε. Εγώ δεν έκανα κάτι λάθος, άλλωστε όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά τη μέρα που χωρίσαμε δεν μου είπε ΤΙΠΟΤΑ μα τίποτα αρνητικό για μένα ή για τη συμπεριφορά μου μέσα στη σχέση".
Τι εύκολο ε; Και τι βολικό! Εγώ είμαι η καλή, η τέλεια, αυτή που δεν έκανε τίποτα λάθος και αυτός είναι ο κακός που ενώ ήταν με κάποια από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο ούτε σαν γυναίκα ούτε σαν χαρακτήρα ούτε σαν συμπεριφορά, πετάει την ωραιότατη σχέση του στα σκουπίδια με αχαριστία. Ίσως και να μην είναι τόσο βολικό. Γιατί έτσι ναι μεν εγώ βγαίνω "λάδι", κοινώς δεν φταίω σε τίποτα, αλλά είμαι και το κορόιδο της υπόθεσης (στα δωσα όλα και ποια η ανταμοιβή;) και με πνίγει και το άδικο και δεν καταλαβαίνω ΠΩΣ έγινε, δεν καταλαβαίνω πώς μπορώ να διδαχθώ από το χωρισμό αυτό για να συνεχίσω παρακάτω στη ζωή μου.
Το σκέφτηκα πιο καλά. Και τώρα συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ποιο ήταν το δικό μου το λάθος. Και στον φίλο μου που με ρώτησε το είχα πει μέσες άκρες, αλλά τότε το θεωρούσα πιο πολύ ως μία λεπτομέρεια, ή μία σειρά από λεπτομέρειες που δεν έχουν τόση σημασία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα από τα πράγματα που συνιστούν τη ζωή μας και κυρίως που καθορίζουν τις σχέσεις μας είναι μία σειρά από λεπτομέρειες.

Το λάθος το δικό μου λοιπόν ήταν ότι επέτρεψα να αλλοιωθεί η προσωπικότητά μου από τη σχέση. Ότι δεν έδειξα τον εαυτό μου όπως ήταν αλλά από ένα σημείο και μετά όπως νόμιζα ότι με ήθελε εκείνος. Με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος να έχω μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα «που έχει σχεδόν όλα από όσα ψάχνει σε μία σχέση», όπως έλεγε, αλλά που δεν τον προσέλκυε πια γιατί είχε χάσει τη μοναδικότητά του.

Η αρχή των σφαλμάτων μου ήταν όταν στην αρχή της σχέσης προσκρούσαμε πάνω σε μία διάσταση απόψεων για ένα θέμα που ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει συμβιβασμό (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποιο είναι το θέμα αυτό, αλλά από σεβασμό προς το θέμα περισσότερο νιώθω ότι δεν θέλω να το δημοσιοποιήσω περαιτέρω, δεν έχει άλλωστε και τόσο μεγάλη σημασία). Το πρώτο λάθος μου ίσως λοιπόν ήταν ότι προσπάθησα να αρνηθώ τις δικές μου θέσεις και να έρθω πιο κοντά στις δικές του. Έφτασα όπου μπορούσα, αλλά και πάλι όχι μέχρι εκεί που ήθελε αυτός. Τότε μου είπε «δεν έχει νόημα αν εγώ είμαι ένα άτομο τύπου α και εσύ τύπου δ να προσπαθήσω να σε κάνω κι εσένα α και να σε φτάσω με το ζόρι ως το γ ή το β, βρίσκω από την αρχή ένα α». Το λάθος μου ήταν που δεν διαφώνησα με την πρόταση αυτή. Έπρεπε τότε να του πω ότι "όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ ο άλλος να με βλέπει σαν μία περίπτωση που περιγράφεται από ένα γράμμα ή έναν αριθμό ή μία λεζάντα ή μία επικεφαλίδα. Δεν δέχομαι να με βλέπει ο σύντροφός μου σαν μία περίπτωση τάδε γιατί είμαι ένας μοναδικός άνθρωπος και θέλω να με εκτιμούν και να με θέλουν για τη μοναδικότητά μου αυτή και όχι για το πόσο αρεστή ή συμβατή είναι με κάποιον η κατηγορία στην οποία ανήκω." Αυτό δεν το έκανα. Συνέχισα να προσπαθώ. Με κάθε εκτίμηση από την πλευρά του για την προσπάθεια μεν, αλλά μη φτάνοντας στο επιθυμητό αποτέλεσμα (την επαρκή σύμπτωση με τις προδιαγραφές του). Αυτό πιστεύω συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σχέσης, επικράτησε σαν πρότυπο συμπεριφοράς. Κάτι αυτό το προηγούμενο ανασφάλειας και ο φόβος «μήπως δεν του κάνω και τον χάσω», κάτι ο κάπως απότομος τρόπος που είχε να διαφωνεί (σε αντίθεση με την ευγένεια που μου άρεσε αρχικά σε αυτόν), κάτι αυτό το ανυποχώρητο "εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, βρες έναν άλλον που να είναι όπως θες" που μου πετούσε κάθε φορά που τολμούσα κάτι να του προσάψω, είχα χωρίς να το καταλάβω γίνει υποτακτική μέσα στη σχέση. Δεν με καταδυνάστευε, δεν μου φερόταν άσχημα, δεν με περιόριζε με κάποιο τρόπο. Όλα γίνονταν σε ένα επίπεδο ανεπαίσθητο, μέσα από τις λεπτομέρειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ενάμιση χρόνο μετά εγώ να συμβαδίζω πλέον με την πλειονότητα των «προδιαγραφών» του, χωρίς να έχω δείξει όμως τον μοναδικό-ανεπανάληπτο-γι’αυτό-και-ερωτεύσιμο εαυτό μου. Και έτσι ο έρωτάς του έπαψε από σιγά σιγά να υπάρχει. Και θα πρέπει να αναγνωρίσω το λάθος αυτό που έκανα για να μην το επαναλάβω.

Στις δέκα μέρες που πέρασαν από το χωρισμό αλλά και στις μέρες που προηγήθηκαν (και που γνώριζα ότι θα συνέβαινε), είχα εξάρσεις άκρατης αισιοδοξίας. Λες και το μόνο που έβλεπα στο τέλος αυτής της καλής σε πολλά επίπεδα σχέσης ήταν οι προοπτικές που μου ανοίγονταν και η δυνατότητα να δράσω χωρίς όρια και να κατακτήσω τον κόσμο. Ξέρω ότι σε κάποιο βαθμό ήταν αντίδραση, δεν παύω όμως να αναγνωρίζω σε αυτήν ένα αυθεντικό στοιχείο: το ότι έβλεπα την ευκαιρία να δράσω ανεμπόδιστη ως αυτή που είμαι, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι την έγκριση κάποιου άλλου, να εκφράζομαι αυθεντικά σε όλες μου τις αποχρώσεις (I’m a bitch, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother, I’m a sinner I’m a saint και τα λοιπά και τα λοιπά όπως λέει και το άσμα), και όχι μόνο σε αυτές που τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του. Τόσο καιρό τύλιγα την προσαρμοστικότητά μου γύρω από το καλούπι που είχε αυτός στο μυαλό του (για να μου έρθει στο τέλος το καλούπι στο κεφάλι). Τώρα ήδη άρχισα μέσω μίας φίλης μου να μπαίνω σε μία παρέα με άτομα που δεν ξέρω αν θα ήθελε να συναναστρέφεται και χαίρομαι που δεν χρειάζεται να κάθομαι να υπολογίζω αν θα ήθελε και πώς θα του φαίνονταν.

Πολλοί φίλοι/φίλες με ρωτάνε αν θα τα ξαναβρούμε και μου λένε το γνωστό «εγώ πιστεύω ότι θα τα ξαναβρείτε», λες και αυτό είναι το ζητούμενο, ή η λύση στο πρόβλημα. (Εμ, δεν πρέπει να το ξεπεράσω μόνο εγώ αυτό που έγινε, πρέπει και οι φίλες μου να το ξεπεράσουν, με πήρε χθες μία που είχαμε να μιλήσουμε από την επομένη του χωρισμού και μου μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα, λες και με την ένταση της φωνής της θα μπορούσε να με πληγώσει.) Με ρωτάει λοιπόν χθες μια άλλη φίλη μου (η οποία είχε περάσει πρόσφατα παρόμοια κατάσταση αλλά σε πολύ έντονο βαθμό με πολλές ασχημοσύνες) αν θα συνέχιζα μαζί του τώρα εφόσον γινόταν. Και της λέω «όχι, τώρα μέσα μου έχει ξεκινήσει μία άλλη διαδικασία, αρχίζω να εξετάζω, να βλέπω πράγματα, δεν θα μπορούσα τώρα, αν και έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες, να επιστρέψω και να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα. Έχω αρχίσει να προχωρώ». Αυτό το τελευταίο δεν ήταν απόλυτα αληθές, όπως προέκυψε στην μετέπειτα συζήτησή μας. Τι προχώρησα δηλαδή; Και πού πήγα μέσα σε λίγες μέρες; Πουθενά. Πουθενά ακόμα. Απλά η διαφορά ήταν ότι δεν θα ήθελα πια να επιστρέψω σε μία σχέση όπου δεν θα φερόμουν όπως θέλω εγώ να βλέπω τον αυτό μου να φέρεται. Και μέχρι να το προσδιορίσω απόλυτα αυτό, και να είμαι σε θέση να το εφαρμόσω, δεν μπορώ να είμαι σε καμία σχέση.

Το καλοκαίρι έλεγα ότι ήθελα στο τέλος του, τον Σεπτέμβριο, να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου και να αποκτήσω «αυτογνωσία» (κορόιδευα τον εαυτό μου για την αφέλειά μου ακόμη και τότε, λέγοντας ότι έκανα λες και η αυτογνωσία είναι κάτι που το πουλάνε στο σούπερ-μάρκετ, κι εγώ θα πήγαινα απλώς να το αγοράσω). Καταλάβαινα βέβαια μέσα μου ότι το να έχω μία συγκεκριμένη σχέση δεν με βοηθούσε να βρω τη θέση της ζωής μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν σκόπευα όμως ασφαλώς να κάνω κάτι γι’αυτό (τουλάχιστον όχι μέχρι να βρω με βεβαιότητα το επόμενό μου βήμα). Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μου δόθηκε μία τεράστια και σημαντική ευκαιρία για να αποκτήσω μέρος έστω από την αυτογνωσία αυτή. Πράγματι τον Σεπτέμβρη με περίμενε ένα μεγάλο, οδυνηρό μάθημα.

(Και επειδή λένε ότι κάτι που σε βοηθά να προχωρήσεις μετά το χωρισμό είναι να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου όσο μικρές και αν είναι αυτές, άλλαξα την εμφάνιση του blog, ελπίζω να μην μπέρδεψα τους -πάμπολλους είμαι σίγουρη- φανατικούς αναγνώστες μου).