Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007

10 μέρες μετά το χωρισμό

Πριν 10 μέρες χώρισα. Τίνος απόφαση ήταν (κοινώς ποιος το είπε); Ας πούμε ότι το είπαμε και οι δύο αλλά η απόφαση ήταν ουσιαστικά δική του. Εγώ τον έβλεπα το τελευταίο διάστημα να οδηγείται προς τα εκεί, μετά από μία φάση αμφιβολίας και αβεβαιότητας σχετικά με τη σχέση (από την πλευρά του) και απλώς έθεσα το θέμα επί τάπητος μία ώρα αρχίτερα, επισπεύδοντας την απόφασή του. Βέβαια κι εγώ από τη μεριά μου δεν θα ήμουν έτοιμη -και ίσως από τον δρόμο αυτό που βαδίζαμε να μην ήμουν ποτέ έτοιμη- για να προχωρήσω μαζί του και να πάμε για σοβαρά. Και ίσως τη φάση που πέρασε αυτός τώρα, προτού γίνει κάτι τέτοιο, να την περνούσα εγώ αν αργότερα γινόταν, και η κατάληξη να ήταν η ίδια, με τη διαφορά ότι θα έφευγα εγώ πρώτη. Οπότε ίσως καλύτερα που έγινε έτσι γιατί τουλάχιστον δεν μπερδεύτηκαν περισσότερο τα πράγματα και δεν είχα εγώ το δίλημμα, που είμαι και τόσο κακή στην αντιμετώπιση των διλημμάτων. Απλά εγώ αν τώρα είχα επιλογή δεν θα τελείωνα αυτή τη σχέση, αν όλα ήταν καλά δηλαδή. Γιατί από τη στιγμή που έβλεπα τον άλλον να αμφιβάλλει για το αν θέλει να είναι μαζί μου δεν μπορούσα να λειτουργήσω, γι'αυτό και επέσπευσα τις διαδικασίες.
Συζητώντας για το θέμα πριν τρεις-τέσσερις μέρες με έναν φίλο μου τον ακούω να μου λέει: "όταν μία σχέση χαλάει φταίνε και οι δύο, εσύ λοιπόν πού έφταιξες;" "Α," του λέω, "δεν κατάλαβες καλά. Εγώ δεν έφταιξα πουθενά. Απλά του άλλου του τη βάρεσε και με μοναδικό ουσιαστικό λόγο το ότι δεν είναι πια ερωτευμένος και δεν είναι σε φάση να παντρευτεί αυτή τη στιγμή -λες και τον πίεζα εγώ να παντρευτούμε αυτή τη στιγμή, καμία σχέση, πολύ πιο αβέβαιη από αυτόν ήμουν- θέλει να χωρίσουμε. Εγώ δεν έκανα κάτι λάθος, άλλωστε όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά τη μέρα που χωρίσαμε δεν μου είπε ΤΙΠΟΤΑ μα τίποτα αρνητικό για μένα ή για τη συμπεριφορά μου μέσα στη σχέση".
Τι εύκολο ε; Και τι βολικό! Εγώ είμαι η καλή, η τέλεια, αυτή που δεν έκανε τίποτα λάθος και αυτός είναι ο κακός που ενώ ήταν με κάποια από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο ούτε σαν γυναίκα ούτε σαν χαρακτήρα ούτε σαν συμπεριφορά, πετάει την ωραιότατη σχέση του στα σκουπίδια με αχαριστία. Ίσως και να μην είναι τόσο βολικό. Γιατί έτσι ναι μεν εγώ βγαίνω "λάδι", κοινώς δεν φταίω σε τίποτα, αλλά είμαι και το κορόιδο της υπόθεσης (στα δωσα όλα και ποια η ανταμοιβή;) και με πνίγει και το άδικο και δεν καταλαβαίνω ΠΩΣ έγινε, δεν καταλαβαίνω πώς μπορώ να διδαχθώ από το χωρισμό αυτό για να συνεχίσω παρακάτω στη ζωή μου.
Το σκέφτηκα πιο καλά. Και τώρα συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ποιο ήταν το δικό μου το λάθος. Και στον φίλο μου που με ρώτησε το είχα πει μέσες άκρες, αλλά τότε το θεωρούσα πιο πολύ ως μία λεπτομέρεια, ή μία σειρά από λεπτομέρειες που δεν έχουν τόση σημασία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα από τα πράγματα που συνιστούν τη ζωή μας και κυρίως που καθορίζουν τις σχέσεις μας είναι μία σειρά από λεπτομέρειες.

Το λάθος το δικό μου λοιπόν ήταν ότι επέτρεψα να αλλοιωθεί η προσωπικότητά μου από τη σχέση. Ότι δεν έδειξα τον εαυτό μου όπως ήταν αλλά από ένα σημείο και μετά όπως νόμιζα ότι με ήθελε εκείνος. Με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος να έχω μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα «που έχει σχεδόν όλα από όσα ψάχνει σε μία σχέση», όπως έλεγε, αλλά που δεν τον προσέλκυε πια γιατί είχε χάσει τη μοναδικότητά του.

Η αρχή των σφαλμάτων μου ήταν όταν στην αρχή της σχέσης προσκρούσαμε πάνω σε μία διάσταση απόψεων για ένα θέμα που ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει συμβιβασμό (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποιο είναι το θέμα αυτό, αλλά από σεβασμό προς το θέμα περισσότερο νιώθω ότι δεν θέλω να το δημοσιοποιήσω περαιτέρω, δεν έχει άλλωστε και τόσο μεγάλη σημασία). Το πρώτο λάθος μου ίσως λοιπόν ήταν ότι προσπάθησα να αρνηθώ τις δικές μου θέσεις και να έρθω πιο κοντά στις δικές του. Έφτασα όπου μπορούσα, αλλά και πάλι όχι μέχρι εκεί που ήθελε αυτός. Τότε μου είπε «δεν έχει νόημα αν εγώ είμαι ένα άτομο τύπου α και εσύ τύπου δ να προσπαθήσω να σε κάνω κι εσένα α και να σε φτάσω με το ζόρι ως το γ ή το β, βρίσκω από την αρχή ένα α». Το λάθος μου ήταν που δεν διαφώνησα με την πρόταση αυτή. Έπρεπε τότε να του πω ότι "όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ ο άλλος να με βλέπει σαν μία περίπτωση που περιγράφεται από ένα γράμμα ή έναν αριθμό ή μία λεζάντα ή μία επικεφαλίδα. Δεν δέχομαι να με βλέπει ο σύντροφός μου σαν μία περίπτωση τάδε γιατί είμαι ένας μοναδικός άνθρωπος και θέλω να με εκτιμούν και να με θέλουν για τη μοναδικότητά μου αυτή και όχι για το πόσο αρεστή ή συμβατή είναι με κάποιον η κατηγορία στην οποία ανήκω." Αυτό δεν το έκανα. Συνέχισα να προσπαθώ. Με κάθε εκτίμηση από την πλευρά του για την προσπάθεια μεν, αλλά μη φτάνοντας στο επιθυμητό αποτέλεσμα (την επαρκή σύμπτωση με τις προδιαγραφές του). Αυτό πιστεύω συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σχέσης, επικράτησε σαν πρότυπο συμπεριφοράς. Κάτι αυτό το προηγούμενο ανασφάλειας και ο φόβος «μήπως δεν του κάνω και τον χάσω», κάτι ο κάπως απότομος τρόπος που είχε να διαφωνεί (σε αντίθεση με την ευγένεια που μου άρεσε αρχικά σε αυτόν), κάτι αυτό το ανυποχώρητο "εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, βρες έναν άλλον που να είναι όπως θες" που μου πετούσε κάθε φορά που τολμούσα κάτι να του προσάψω, είχα χωρίς να το καταλάβω γίνει υποτακτική μέσα στη σχέση. Δεν με καταδυνάστευε, δεν μου φερόταν άσχημα, δεν με περιόριζε με κάποιο τρόπο. Όλα γίνονταν σε ένα επίπεδο ανεπαίσθητο, μέσα από τις λεπτομέρειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ενάμιση χρόνο μετά εγώ να συμβαδίζω πλέον με την πλειονότητα των «προδιαγραφών» του, χωρίς να έχω δείξει όμως τον μοναδικό-ανεπανάληπτο-γι’αυτό-και-ερωτεύσιμο εαυτό μου. Και έτσι ο έρωτάς του έπαψε από σιγά σιγά να υπάρχει. Και θα πρέπει να αναγνωρίσω το λάθος αυτό που έκανα για να μην το επαναλάβω.

Στις δέκα μέρες που πέρασαν από το χωρισμό αλλά και στις μέρες που προηγήθηκαν (και που γνώριζα ότι θα συνέβαινε), είχα εξάρσεις άκρατης αισιοδοξίας. Λες και το μόνο που έβλεπα στο τέλος αυτής της καλής σε πολλά επίπεδα σχέσης ήταν οι προοπτικές που μου ανοίγονταν και η δυνατότητα να δράσω χωρίς όρια και να κατακτήσω τον κόσμο. Ξέρω ότι σε κάποιο βαθμό ήταν αντίδραση, δεν παύω όμως να αναγνωρίζω σε αυτήν ένα αυθεντικό στοιχείο: το ότι έβλεπα την ευκαιρία να δράσω ανεμπόδιστη ως αυτή που είμαι, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι την έγκριση κάποιου άλλου, να εκφράζομαι αυθεντικά σε όλες μου τις αποχρώσεις (Im a bitch, Im a lover, Im a child, Im a mother, Im a sinner Im a saint και τα λοιπά και τα λοιπά όπως λέει και το άσμα), και όχι μόνο σε αυτές που τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του. Τόσο καιρό τύλιγα την προσαρμοστικότητά μου γύρω από το καλούπι που είχε αυτός στο μυαλό του (για να μου έρθει στο τέλος το καλούπι στο κεφάλι). Τώρα ήδη άρχισα μέσω μίας φίλης μου να μπαίνω σε μία παρέα με άτομα που δεν ξέρω αν θα ήθελε να συναναστρέφεται και χαίρομαι που δεν χρειάζεται να κάθομαι να υπολογίζω αν θα ήθελε και πώς θα του φαίνονταν.

Πολλοί φίλοι/φίλες με ρωτάνε αν θα τα ξαναβρούμε και μου λένε το γνωστό «εγώ πιστεύω ότι θα τα ξαναβρείτε», λες και αυτό είναι το ζητούμενο, ή η λύση στο πρόβλημα. (Εμ, δεν πρέπει να το ξεπεράσω μόνο εγώ αυτό που έγινε, πρέπει και οι φίλες μου να το ξεπεράσουν, με πήρε χθες μία που είχαμε να μιλήσουμε από την επομένη του χωρισμού και μου μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα, λες και με την ένταση της φωνής της θα μπορούσε να με πληγώσει.) Με ρωτάει λοιπόν χθες μια άλλη φίλη μου (η οποία είχε περάσει πρόσφατα παρόμοια κατάσταση αλλά σε πολύ έντονο βαθμό με πολλές ασχημοσύνες) αν θα συνέχιζα μαζί του τώρα εφόσον γινόταν. Και της λέω «όχι, τώρα μέσα μου έχει ξεκινήσει μία άλλη διαδικασία, αρχίζω να εξετάζω, να βλέπω πράγματα, δεν θα μπορούσα τώρα, αν και έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες, να επιστρέψω και να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα. Έχω αρχίσει να προχωρώ». Αυτό το τελευταίο δεν ήταν απόλυτα αληθές, όπως προέκυψε στην μετέπειτα συζήτησή μας. Τι προχώρησα δηλαδή; Και πού πήγα μέσα σε λίγες μέρες; Πουθενά. Πουθενά ακόμα. Απλά η διαφορά ήταν ότι δεν θα ήθελα πια να επιστρέψω σε μία σχέση όπου δεν θα φερόμουν όπως θέλω εγώ να βλέπω τον αυτό μου να φέρεται. Και μέχρι να το προσδιορίσω απόλυτα αυτό, και να είμαι σε θέση να το εφαρμόσω, δεν μπορώ να είμαι σε καμία σχέση.

Το καλοκαίρι έλεγα ότι ήθελα στο τέλος του, τον Σεπτέμβριο, να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου και να αποκτήσω «αυτογνωσία» (κορόιδευα τον εαυτό μου για την αφέλειά μου ακόμη και τότε, λέγοντας ότι έκανα λες και η αυτογνωσία είναι κάτι που το πουλάνε στο σούπερ-μάρκετ, κι εγώ θα πήγαινα απλώς να το αγοράσω). Καταλάβαινα βέβαια μέσα μου ότι το να έχω μία συγκεκριμένη σχέση δεν με βοηθούσε να βρω τη θέση της ζωής μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν σκόπευα όμως ασφαλώς να κάνω κάτι γι’αυτό (τουλάχιστον όχι μέχρι να βρω με βεβαιότητα το επόμενό μου βήμα). Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μου δόθηκε μία τεράστια και σημαντική ευκαιρία για να αποκτήσω μέρος έστω από την αυτογνωσία αυτή. Πράγματι τον Σεπτέμβρη με περίμενε ένα μεγάλο, οδυνηρό μάθημα.

(Και επειδή λένε ότι κάτι που σε βοηθά να προχωρήσεις μετά το χωρισμό είναι να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου όσο μικρές και αν είναι αυτές, άλλαξα την εμφάνιση του blog, ελπίζω να μην μπέρδεψα τους -πάμπολλους είμαι σίγουρη- φανατικούς αναγνώστες μου).

14 σχόλια:

  1. Μερικές φορές αγαπάμε τόσο πολύ και ψάχνουμε τόσο πολύ την αρμονία στην σχέση που προσαρμοζόμαστε στους άλλους. Έχεις δίκιο, νομίζω ότι η αυτοανάλυση σου είναι πέρα για πέρα αληθινή.

    Μιλούσα με μια κοπέλα παλιότερα και της έλεγα για το πως η ιδανική σχέση είναι να μπεις στον κόσμο του άλλου κι εσύ στον δικό του. Δεν συμφώνησε. Σχέση δεν είναι να γίνεις ο άλλος αλλά να παραμείνεις ο εαυτός σου και να σε δεχτεί όπως είσαι. Τις αλλαγές τις κάνεις για εσένα όχι για τους άλλους.

    Δεν ξέρω αν έχει δίκιο. Ακόμα το σκέφτομαι. Όπως και να έχει προχώρα, ανανεώσου, κάνε την περίοδο αυτή αρχή διαφορετικών πραγμάτων, δοκίμασε πράγματα και δραστηριότητες για τις οποίες έλεγες "σιγά μην κάνω εγώ αυτό" και δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ανασάνει. Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος10:16 μ.μ.

    Είμαι σε μια παρόμοια φάση με αυτή που περιέγραψες και νιώθω ένα απέραντο κενό που δεν ξέρω πώς θα το αναπληρώσω. Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός... Έχουν περάσει 13 μέρες από τότε και όπως βλέπεις τις μετράω λες και θα αλλάξει κάτι με αυτό... Δε λέω ότι δεν έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, έκανα όμως και τις υποχωρήσεις μου και δεν είδα κάτι αντίστοιχο από τη μεριά του. Όχι δε θα κατηγορήσω τον εαυτό μου μόνο για το το τέλμα στο οποίο ήρθαμε... φταίει κι εκείνος. Ελπίζω να βγω σύντομα από αυτό το λούκι και να βρω τον εαυτό μου που είχα χάσει εδώ και πολύ καιρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με εξέπληξε πολύ που έλαβα το σχόλιό σου τώρα, ενάμιση χρόνο αφότου έγραψα το κείμενο αυτό. Τώρα είμαι σε μία εντελώς διαφορετική (και χίλιες φορές καλύτερη) φάση ζωής και πίστεψέ με το ίδιο θα συμβεί σύντομα και σε σένα. Έχε πίστη στο χρόνο, λειτουργεί αυτή τη στιγμή προς όφελός σου, δεν θα αργήσεις να το δεις. http://bio638.blogspot.com/2009/04/blog-post_18.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος3:30 μ.μ.

    οι σχεσεις πανε και ερχονται σημασια εχει ο καθενας μας να διατηρει την μοναδικοτητα του,ολοι μας εχουμε περασει την φαση αυτη του χωρισμου αλλα μετα απο την βροχή βγαινει το ουράνιο τόξο,έτσι δεν είναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όποιος μπαίνει σε μια σχέση και βγαίνει ο ίδιος που ήταν όταν μπήκε τότε μάλλον έχασε το χρόνο του και το χρόνο του άλλου. Εκ των πραγμάτων μπαίνοντας σε μια σχέση αλλάζουμε, γινόμαστε λίγο το δικό μας εγώ και λίγο το εγώ του άλλου. Βέβαια το να χάσουμε όλο μας το εγώ είναι εξίσου λάθος με το να μείνουμε ταμπουρομένοι στο δικό μας εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος1:43 π.μ.

    2010 κι ακόμα διαβάζεται το blogs σου καλή μου!!! Ειλικρινή και ουσιαστικά τα λόγια σου... Η ιστορία που διάβασα μοιάζει τόσο μα τόσο με τη δική μου!! Πάνε 22 μέρες χωρισμού και φοβάμαι...φοβάμαι...ότι δεν πρόκειται να έρθει τίποτα πια...τίποτα καλύτερο...μόνο συμβιβασμούς θα αναγκαστώ να κάνω από δω και στο εξής...η αυτοπεποίθησή μου σαν γυναίκα έχει πέσει στα τάρταρα...Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω...μια έχω εξάρσεις υπεραισιοδοξίας και μια βυθίζομαι σε αδιέξοδα...Θα ευχηθώ να πάνε όλα απρόσμενα καλά!!!
    Ελπίζω σήμερα 25-02-2010 να εξακολουθείς να είσαι σε πολύ καλή φάση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να πω την αλήθεια είναι πια τόσο μακρινή η ανάμνηση εκείνου του χωρισμού που μου φαίνεται περίεργο που ο κόσμος συνεχίζει να χωρίζει ενώ εγώ έχω προχωρήσει τόσο στη ζωή μου. Όμως μέσω του μπλογκ είναι σαν να έχω αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού μου να συμπαραστέκεται σε όσους περνάνε τώρα από αυτή τη φάση και χαίρομαι πολύ για αυτό. Να είσαι σίγουρη οτι όλα θα περάσουν και ότι σύντομα θα βρεθείς σε μια πολύ καλύτερη φάση της ζωή σου. Τα καλύτερα σε περιμένουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος1:53 μ.μ.

    Δεν έχω προσέξει πότε γράφτηκαν αυτά τα λόγια, όμως ξέρω ότι πονώ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν περίμενα ποτέ να εξελιχθεί έτσι η σχέση μου και από τη στιγμή που η επιλογή της άλλης πλευράς ήταν η ρήξη και ο χωρισμός εγώ αισθάνομαι ένα κενό. Αισθάνομαι σαν ένα φάντασμα εκείνων των ετών. Πονω και είμαι πληγωμένος...Ελπίζω όλα να πάμε καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το μόνο που μπορώ να πω σε όσους εξακολουθούν να διαβάζουν αυτό το post χρόνια μετά τη συγγραφή του και ταυτίζονται ετεροχρονισμένα μαζί του είναι ότι ΣΙΓΟΥΡΑ ο πόνος του χωρισμού θα είναι κάτι το περαστικό. Αφησέ το να πονέσει, άφησε το να ματώσει να "βγει το κακό το αίμα", και η πληγή θα επουλωθεί σύντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος12:40 π.μ.

    Καλα ειναι απιστευτο! Ανοιξα τη σελιδα κατα τυχη και διαπιστωσα οτι επεσα επανω σε εναν καθρεφτη του εαυτου μου. Εγω εχω χωρισει κατι παραπανω απο 10 μερες, μου ζητησε αυτος και ολα τα υπολοιπα περιγραφονται παραπανω...
    Ειναι ωραιο σε τετοιες φασεις να συνηδητοποιει κανεις πως δεν ειναι ο μονος που νιωθει τοσο χαλια.
    Και ειναι ακομα πιο ωραιο να διαβαζω πως υπαρχει τελος στο τουνελ μετα απο το απολυτο σκοταδι.
    Ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος11:18 π.μ.

    Ετσι ειναι οπως τα περιγραφεις τελικα τι ειναι αυτο που μας κραταει πισω; ο φοβος για το αυριο; η ελειψη πρωτοβουλιας; τα παιδια ; τι αραγε; οπως και να εχει.... επιτελους ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος2:23 π.μ.

    Να σε ενημερώσω κι εγώ ότι και τον Απρίλιο του 2011 διαβάζεται ακόμη το blog σου. Όπως θα κατάλαβες περνάω κι εγώ την επώδυνη περίοδο του χωρισμού. Πολύ επώδυνη παρά το γεγονός ότι εγώ ήμουν αυτή που έφυγε και μάλιστα με μεγάλη προσπάθεια, γιατί ο πρώην μου όταν κατάλαβε ότι ήμουν πλέον αποφασισμένη κατέβαλε πολλές προσπάθειες (όχι ουσίας όμως) να με κρατήσει. Το περίεργο για μένα είναι ότι παρόλο που έχω μέσα μου ακλόνητη την πεποίθηση ότι ο χωρισμός ήταν η μόνη λύση για να σώσω τον εαυτό μου από μια σχεδόν βέβαιη καταστροφή, αντί να νιώθω ανακούφιση, βασανίζομαι ακόμη 2 μήνες μετά, από τις αναμνήσεις, τη νοσταλγία, τον πόνο. Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι το μυαλό μας τελικά, που καταφέρνει τόσο εύκολα να θολώσει και να απομακρύνει όλους τους σοβαρούς λόγους (τις "κακές στιγμές") που μας έκαναν να χωρίσουμε και μας βασανίζει με έναν συνεχή βομβαρδισμό των καλών αναμνήσεων. Γράφω εδώ για δύο λόγους. 1. Για να καταλάβουν όσοι/όσες πονάνε από αυτό που βιώνουν ως "εγκατάλειψη" και τυχόν διαβάσουν αυτό το blog ότι σε ένα χωρισμό πονάει πάρα πολύ και αυτός που αναγκάστηκε να φύγει 2. Για να σε ευχαριστήσω για την αισιοδοξία που έδωσες σε όλους εμάς και τη δύναμη να πιστέψουμε ότι κάτι καλύτερο μας περιμένει στο "μετά"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος7:53 μ.μ.

    Ετσι λοιπον φτασαμε στο 2012 για να περναω και εγω τις ιδιες ακριβως καταστασεις με ολους εσας ψαχνωντας μια ελπιδα για διεξοδο απο το φρικτο αυτο τουνελ του μυαλου μας.
    ΥΠΟΜΟΝΗ λοιπον και εχει ο Θεος που λεγανε και οι σοφοτεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος5:59 π.μ.

    Ετσι φτανουμε και στο 2017 !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι λες κι εσύ;