Σαν τα χιόνια

Κυριακή απόγευμα. Είμαι για καφέ στο Κουμ Καπί, στο sea-u. Για τους μη χανιώτες το μαγαζί είναι όλο τζάμι στην μπροστινή του πλευρά, και βλέπει στη θάλασσα (παρεμβάλλεται δρόμος και πλακόστρωτο). Είμαι λοιπόν σε ένα από τα προνομιακά μπροστινά τραπεζάκια, και ενώ έχει ήδη νυχτώσει μια ανεπαίσθητη φιγούρα μου τραβάει το βλέμμα. Ετοιμάζομαι να πω στις φίλες μου "να, αυτός εκεί πέρα μου τράβηξε το βλέμμα επειδή έχει το ίδιο περπάτημα με τον πρώην μου", μετά ετοιμάζομαι να πω "χμ, μάλλον αυτό το σκέφτηκα επειδή φοράει τα ίδια παπούτσια με τον πρώην μου". Και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιώ και επιτέλους αρθρώνω και μία κουβέντα: "Αυτός είναι ο πρώην μου!" Μόλις έμπαινε στο μαγαζί.

Η μία από τις φίλες μου τον ήξερε, μου κάνει θα σου λέω κρύο-ζεστό να καταλάβεις πόσο κοντά είναι. Ευτυχώς ήμουν φάτσα στη τζαμαρία και πλάτη στο μαγαζί, έτσι δεν χρειάστηκε καν να γυρίσω το κεφάλι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το κρύο και το ζεστό επαληθεύονταν από την αντανάκλασή του στο τζάμι, την οποία και ακολουθούσα με τα μάτια μου. Ήμουν απόλυτα μουδιασμένη, πάγωσα. Δυομιση, σχεδόν τρεις μήνες είχα να τον δω, από τότε που χωρίσαμε. Προφανώς είδε τη φίλη μου και κατάλαβε (πιστεύω να με κατάλαβε από την πλάτη, εγώ εδώ τον κατάλαβα μέσα στο σκοτάδι και πριν καν τον αναγνωρίσω) πως ήμουν εκεί, και προχώρησε προς άλλη πλευρά του μαγαζιού, ίσως τον πάνω όροφο.

Αν ήταν επιτραπέζιο αυτή θα ήταν η ζαριά που θα με γύριζε δέκα τετράγωνα πίσω (για να μην πω στην εκκίνηση). Πότε θα περάσει επιτέλους; Θέλω να δω την επόμενη μέρα και ενώ έχω δραστηριότητες και παρέες, δεν κλείνομαι, δεν φαίνεται παρόλα αυτά να τα καταφέρνω και τόσο καλά. Νιώθω ότι με κάποιον τρόπο εμποδίζω μόνη μου τον εαυτό μου να το ξεπεράσει. Άντε να δω πώς θα τα πάω στον επόμενο γύρο.

Εγγυημένος τρόπος για να κρυολογήσετε (σε μένα πάντως έπιασε)

Επιλέγετε μία βροχερή και ανεμοδαρμένη μέρα για να κάνετε τις δουλειές σας στο κέντρο της πόλης. Αφήνετε το αυτοκίνητο αρκετά μακρυά από εκεί όπου θέλετε να πάτε (μην ψάχνετε και εκατό ώρες για πάρκινγκ) και κατεβαίνετε από αυτό σε μία φάση που βρέχει ήδη αρκετά. Κρατάτε μία μικρή ομπρέλα που ίσα ίσα προστατεύει το πρόσωπο, με αποτέλεσμα από τη μέση και κάτω τουλάχιστον, εξ αιτίας και του αέρα, να βραχείτε σαν να έχετε κατουρηθεί με ανάποδη φορά (από κάτω προς τα πάνω). Αντί να κάνετε τις δουλειές σας γρήγορα γρήγορα και να επιστρέψετε στο αυτοκινητάκι σας και από εκεί στο σπιτάκι σας, βολοδέρνετε άσκοπα ή σκόπιμα πάνω κάτω στο κέντρο της πόλης και αφήνετε (αναγκαστικά) το παντελόνι να στεγνώσει πάνω σας, ώστε να αποσπάσει από τα πόδια σας όλη τη θερμότητα κατά τη διαδικασία αυτή. Μπαίνετε σε ένα μαγαζί με φουλ καλοριφέρ, ζεσταίνεστε και αρχίζετε να ιδρώνετε. Βγαίνετε ξανά έξω στο κρύο για να ενισχυθεί η κρυολογηματοποιητική προσπάθεια. Επιστρέφετε σπίτι μετά από ώρα και επειδή ιδρώσατε, βραχήκατε κλπ κλπ, κάνετε ένα μπανάκι χωρίς όμως να έχετε ανοίξει κάποιο θερμαντικό σώμα στο μπάνιο, με τη σκέψη ότι θα κάνετε γρήγορα, δεν πειράζει.

Και voila! Δεν έτυχε, πέτυχε! Την ίδια μέρα μπορεί να μη δείτε συμπτώματα (μην σας απελπίζει αυτό), από την επόμενη όμως θα ξυπνήσετε με ξυράφια στο λαιμό, ζαλούρα, σιγά σιγά θα αρχίσει καταρροή και βήχας που θα κρατήσει για μέρες. Με τις υγείες σας! (Που λέει ο λόγος).

Υπαρξιακά...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να ζουν τόσο όμορφα τη ζωή τους αξιοποιώντας κάθε στιγμή και άλλοι φαίνεται να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό; Τι είναι αυτό που φαίνεται να ξέρουν όσοι εκμεταλλεύονται την κάθε τους στιγμή και τι αγνοούν αυτοί που όλο παιδεύονται, βασανίζονται και στο τέλος δεν πετυχαίνουν και τίποτα; Είναι η αυτοπεποίθηση που κάνει τη διαφορά, είναι η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του σύμπαντος που θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις πολύ, είναι το ότι το θέλουν πολύ και η λαχτάρα σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες νιώθω σαν να είμαι στην πλευρά των χαμένων, αυτών που αφήνουν το μυστικό της ζωής να περνάει πίσω απ’ την πλάτη τους γιατί δεν ήξεραν πότε να γυρίσουν και να το κοιτάξουν, έτσι πέρασε και έφυγε. Προσπαθώ στο μυαλό μου να ξαναπλάσω το σενάριο της ζωής μου κάνοντας προκαταβολικά για τον εαυτό μου στις καλύτερες δυνατές επιλογές (έτσι νομίζω δηλαδή, ποτέ δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν είχα κάνει αυτό θα είχε συμβεί το άλλο, νομίζεις ότι ξέρεις) αλλά και πάλι δεν μπορώ καν υποθετικά και φανταστικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου στις βέλτιστες συνθήκες. Αν δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα ήταν το ιδανικό για μένα στη ζωή μου, πόσα (εξ ορισμού πολύ λιγότερα) μπορώ λοιπόν να πετύχω;

You light the skies up above me...

...a star so bright, you blind me...

...don't close your eyes, don't fade away...

ήταν τα λόγια του τραγουδιού που έπαιζε στους τίτλους τέλους του Stardust (που ναι πήγα και δεύτερη φορά να δω το ομολογώ, αν δεν το έβγαζε το σινεμά μια φορά τη βδομάδα θα πήγαινα σίγουρα για να νιώσω το feelgood της ταινίας -ήδη διαβάζω και το βιβλίο, εξάρτηση κανονική). Ήθελα να το ακούσω ολόκληρο και να δω στους τίτλους ποιο είναι αλλά το κόψανε μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα και τις δύο φορές (δεν είναι σωστό αυτό νομίζω, οι τίτλοι έχουν πληροφορίες που τον άλλον μπορεί να τον ενδιαφέρουν -καληώρα- και εν πάσει περιπτώσει είναι μία αναγνώριση για τους αφανείς συντελεστές της ταινίας). Αν το άκουγα ξανά από τη μέση και μετά δεν θα το αναγνώριζα. Ώσπου χθες βράδυ, περασμένες τρεις, γυρνώντας με το αυτοκίνητο στο σπίτι, ακούω στο σταθμό που αδιάφορα είχα επιλέξει την ίδια φωνή να μπαίνει συλλαβιστά σχεδόν, λέξη λέξη στο τραγούδι: "You light the skies up above me..." Αυτό ήταν! Λέω να κρατήσω τα λόγια στο μυαλό μου να τα ψάξω στο google να βρω ποιο είναι. Το rds του σταθμού με έβγαλε από τον κόπο πληροφορώντας με: Now playing -Take that- Rule the world. Ομολογώ ότι το υπόλοιπο τραγούδι αν και είναι ωραίο δεν με ενθουσίασε όσο η εισαγωγή του, που είχε κάτι από τη μαγεία και το αίσθημα της ταινίας (ίσως το είχα συνδέσει συνειρμικά και με την ευχαρίστηση που ένιωσα στο τέλος της). Επίσης δεν θα φανταζόμουν ότι ήταν των Τake that (υπάρχουν ακόμη οι Take that?Είμαι άσχετη από boys bands), αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα ότι είναι το καινούριο των Duran Duran. Ωραίο πάντως, ακούστε το, δείτε και το video (σαν clip το μόνο που αξίζει είναι οι σκηνές από την ταινία, άντε και κάτι από την ατμόσφαιρα της ηχογράφησης με τα τόσα βιολιά μέσα στο στούντιο, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως).

Φίλοι και (πρώην) εραστές

Πότε μπορούν δύο πρώην να είναι φίλοι και πότε όχι; Πολλοί πιστεύουν ότι φιλία μεταξύ άνδρα και γυναίκας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Από την άλλη πάλι εγώ έχω δει φιλίες πραγματικές ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, αν και θα πρέπει να πω ότι είναι λίγο δύσκολο. Από τη μία είχα άνδρες φίλους που εγώ τους θεωρούσα φίλους ενώ αυτοί είχαν άλλες βλέψεις (πάντα απογοητευτικό αυτό), από την άλλη με τους πρώην μου (με εξαίρεση έναν που είναι το στυλ του να είναι έτσι άνετος με αυτά) δεν έχω καμία επικοινωνία και επαφή. Με τον μεγάλο μου έρωτα που για χρόνια και χρόνια με είχε ταλαιπωρήσει, αφού είδα κι έπαθα να τον ξεπεράσω δεν θέλω πια ούτε να τον ξαναδώ ούτε να έχω νέα του (και από φόβο μην ξαναπέσω στην παγίδα αλλά και γιατί ποιο το νόημα; Να ξέρω τι κάνει; Αν έχει κάνει παιδιά και πόσα; Αν μοιάζουν σε αυτόν ή στη γυναίκα του; Αν πάνε σχολείο και αν είναι καλοί μαθητές; Τι χρησιμότητα έχουν για μένα οι πληροφορίες αυτές;). Θα μου πεις οκ εκεί κάηκες και γι'αυτό. Και με άλλη πρώην σχέση μου όμως, όπου εγώ... έκαψα, δεν ήθελα να υπάρχει από ένα σημείο και μετά (συγκεκριμένα όταν ήρθε ο επόμενος) κάποια επαφή από σεβασμό στα συναισθήματα του άλλου. Εγώ μπορεί να έχω προχωρήσει και να μην τον βλέπω πλέον ερωτικά, πού ξέρω όμως ο άλλος αν είναι σε θέση να με δει φιλικά. Και αν δεν είναι δεν έχω δικαίωμα να του επιβάλλω κάτι τέτοιο και να τον κάνω να νιώθει άσχημα, ή ακόμη χειρότερα να τρέφει ελπίδες. Και στη μία περίπτωση δηλαδή και στην άλλη δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κρατήσεις μία φιλία, παρόλο που και η δεύτερη περίπτωση ήταν μετεξέλιξη φιλίας και η πρώτη ήταν περίπτωση ατόμου που έλεγα, εκτιμώντας τόσο το μυαλό του όσο και τον τρόπο που στέκεται στους φίλους του, ότι μακάρι να μπορούσαμε να ήμασταν φίλοι, να βρισκόμαστε και να μιλάμε με τη νηφαλιότητα του να μην σου εμπνέει ο άλλος ερωτικά τίποτα. Αλλά αυτό δεν γίνεται με το συγκεκριμένο άτομο και ούτε θα γίνει ποτέ, μόνο αν ανήκαμε στο ίδιο φύλο θα γινόταν (για να μη σου πω ότι θα υπήρχε κίνδυνος ακόμη και τα όρια των ορκισμένων ετεροφυλοφιλικών επιλογών μας να υπερβαίναμε με τέτοια χημεία).

Πότε μπορείς να είσαι φίλος με έναν πρώην; Υπάρχει συγκεκριμένη "πάστα" ανθρώπου που μπορεί να περάσει από τον έρωτα στη φιλία χωρίς πρόβλημα; Είναι θέμα νοοτροπίας; Συνήθειας; Υπάρχουν περιπτώσεις ζευγαριών που μπορούν να περάσουν από τον έρωτα στη φιλία ενώ άλλα δεν μπορούν; Τα ζευγάρια αυτά έχουν λιγότερη χημεία από ό,τι άλλα δηλαδή, ήταν ούτως ή άλλως κάτι σαν "φίλοι που βρίσκονται και ερωτικά" ακόμη και κατά τη διάρκεια της σχέσης τους, ή απλώς κατάφεραν να την αφήσουν εντελώς πίσω τους αφού χώρισαν και να μετουσιώσουν όλα τους τα εναπομένοντα συναισθήματα σε φιλικά;

Όπως και να έχει είμαι σίγουρη ότι εγώ με τον πρώην μου φίλη δεν μπορώ να είμαι και ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Adding insult to injury

Όταν μια γυναίκα τη θέλεις, την κυνηγάς.
Όταν δεν τη θέλεις, την αφήνεις στην ησυχία της.

Γι' αυτό άσε μας ρε φίλε που θες να δεις και τι κάνω. Το ανθρώπινο ενδιαφέρον σε μάρανε.

Ο σύντεκνος

Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο τον παραγωγό να μιλάει για μία πολύ πετυχημένη γελοιογραφία που δημοσιεύεται στην σελ. 6 της εφημερίδας Τα Νέα σήμερα, και αναφέρεται στην όλη υπόθεση με τα Ζωνιανά (ο παραγωγός δεν έδωσε λεπτομέρειες, λέει πρέπει να τη δείτε). Επειδή να πάω να πάρω την εφημερίδα πρωί πρωί δεν πρόκειται, μπαίνω στο site της εφημερίδας να δω αν μπορώ να ξεχωρίσω σε ποια γελοιογραφία αναφερόταν. Έχει πολύ δίκιο και η γελοιογραφία είναι σίγουρα αυτή (του Δημήτρη Χατζόπουλου):

Αφορμή για να γίνει κανείς χορτοφάγος

Και έλεγα κι εγώ γιατί μύριζε τόσο άσχημα η κρεατόσουπα που βρήκα στην κατσαρόλα χθες και από τι είναι φτιαγμένη. Η απάντηση ήταν στη διπλανή κατσαρόλα, και όπως βλέπετε είναι ικανή να κάνει ακόμη και τους λάτρεις του κρέατος να το απαρνηθούν, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεραστεί το τραύμα και το σοκ του παραπάνω θεάματος.

Εγώ σήμερα λέω να φάω κάτι σε λαχανικό. Εσείς;

Stardust

Ναι, λοιπόν, είμαι μια χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένη και μου άρεσε τόσο που θα πάω μάλλον να το δω και δεύτερη φορά (με δύο παρέες είχα κανονίσει, τελικά πήγα με τη μία αλλά με βλέπω να πηγαίνω και με την άλλη -μην παρεξηγήσουν και τα παιδιά ε;). Πάντως εκτός από τις ρομαντικές ψυχές (ευφημισμός του προηγούμενου χαρακτηρισμού), η ταινία μπορεί επίσης να αρέσει σε κάποιον που θέλει να δει (ΣτΜ: αν είναι να δείτε την ταινία ίσως καλύτερα μη διαβάσετε παρακάτω, μη σας προϊδεάσω και σας χαλάσω την αγωνία):

-τη Μισέλ Πφάιφερ ως μία αηδιαστικά γερασμένη κακιά μάγισσα (αλλά και πανέμορφη όσο είναι ακόμη "στα καλά της" -γιατί γερνάει κάθε φορά που κάνει μάγια- να επιβαίνει περήφανα σε ένα άρμα που σέρνουν δύο... κατσικούλες)
-τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο κρυφο-ομοφιλόφιλου πειρατή ντυμένο χορεύτρια του κανκαν
-μία από τις σπάνιες περιπτώσεις μεταμόρφωσης (ελληνιστί makeover) του πρωταγωνιστή και όχι της πρωταγωνίστριας (ο συμπαθέστατος Τρίσταν από γλυκός αλλά αγαθός νεαρός γίνεται πολύ ελκυστικός και γοητευτικός άνδρας -από την αρχή φαίνεται αξιαγάπητος, στη συνέχεια όμως τον ερωτεύεσαι, εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα, ομολογώ)
-μία όμορφη ψηλομύτα (Sienna Miller) να τρώει χυλόπιτα
-μία απολαυστική παρέα από νεκρούς πρίγκηπες-φαντάσματα (όλοι ασπρόμαυροι και διαφανο-αόρατοι και ακριβώς στην κατάσταση που βρίσκονταν τη στιγμή του θανάτου τους)
-πώς θα ήταν ένα πεφταστέρι αν ήταν γυναίκα
-μία περιπέτεια φαντασίας με ξέφρενο ρυθμό, υπέροχα εφέ, γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πολλά ηθικά διδάγματα...

...τώρα που είπα ηθικά διδάγματα να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί θα πρέπει να διδαχθώ και η ίδια από την ιστορία: ο γλυκύτατος Τρίσταν είναι ερωτευμένος με την όμορφη Βικτόρια, μία ελαφρόμυαλη εγωίστρια που του φέρεται σαν να ήταν σκυλάκι (και φυσικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη ό,τι και να της προσφέρει γιατί θεωρεί ότι δεν είναι αρκετά καλός για κείνη -το ακούς αυτό; Ακούω να λες -Sorry, στον εαυτό που απευθυνόμουν). Πηγαίνει για χάρη της να πιάσει ένα πεφταστέρι (το οποίο έχει τη μορφή της Claire Danes) και συνειδητοποιεί ότι ο πραγματικός έρωτας και η αληθινή ευτυχία είναι δίπλα σε κάποιον με τον οποίο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και που θα σε θέλει για αυτό που είσαι αντί να υπολογίζει κάθε στιγμή και ώρα πόσο πολύ απέχεις από το ιδανικό του (το ακούς αυτό; Ακούω να λες- και πάλι μετά συγχωρήσεως).

Με άλλα λόγια θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία (αν δεν φάνηκε ως τώρα ότι είμαι ευνοϊκά προσκείμενη προς αυτήν), έχει κάτι για όλους, και περιπέτεια, και χιούμορ, και εφέ, και λαμπερούς πρωταγωνιστές, και έρωτα και παραμύθι και απ'όλα. Για τον χαζο-παραμυθο-ονειροπαρμένο που έχουμε όλοι μέσα μας και όχι μόνο.

Alanis Morissette-Uninvited

Όλα τελικά συμβαίνουν για κάποιο λόγο...

...μόνο που δεν τον ξέρουμε από την αρχή. Θα μπορούσα να παραπονεθώ για το χλιαρό σαβ/κο που πέρασα, κατά το οποίο δεν πολυβγήκα παρά μόνο για φαγητό το σάββατο το μεσημέρι και για ένα καφέ την Κυριακή το πρωί. Θα ήμουν άδικη όμως. Χαζεύοντας βαριεστημένα στο ίντερνετ την Κυριακή το απόγευμα αντιλαμβάνομαι ότι ένα mail με κείμενα προς μετάφραση, δεν περιείχε 5 attachments, όπως νόμιζα, αλλά γύρω στα... 145 (οκ, 11, και πάλι πολύ περισσότερα από ό,τι είχα προγραμματίσει να κάνω μέσα στη βδομάδα). Ξεκούραστη από τον μεσημεριανό ύπνο της Κυριακής, το οκτάωρο προς εννιάωρο ύπνου το Σάββατο το το βράδυ, και φορτισμένη από το άγχος στη θέα της επιπλέον δουλειάς, πέφτω με τα μούτρα στα νέα κείμενα και τα κατατροπώνω... ή τουλάχιστον τα φέρνω σε λογαριασμό σε σχέση με το πρόγραμμα της τρέχουσας εβδομάδας ώστε να μην τρέχω και δεν φτάνω για να τα προλάβω όλα μετά. Τα πάντα εν σοφία τελικά... (ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην προσωπική μου ζωή, να υπάρχει πίσω από αυτά κάποιος καλός λόγος που δεν έχω δει ακόμη).

Baby one more time

Για πολλοστή φορά ονειρεύτηκα χθες ένα μωρό. Όχι δικό μου. Το έφερε λέει στο σπίτι μία κουμπάρα μας από την Αθήνα (ήταν της κόρης της) και μας το άφησε να το φυλάμε. Το μωρό σούπερ, πανέμορφο και έσκαγε από υγεία. Εγώ το είχα σαν δικό μου. Κολλημένη όλη την ώρα από πάνω του, να σκέφτομαι ότι από τη μια θα μπορούσα να κάθομαι όλη τη μέρα απλώς να το κοιτάζω και από την άλλη ότι εντάξει, καλά είναι για μία μέρα, αλλά αν κάνεις δικό σου παιδί θα πρέπει να σαι σε τέτοια φάση συνεχώς. Το είχε πάρει η μαμά μου σε μία φάση, και έντρομη τρέχω δίπλα της μπροστά από τον ανοιγμένο φούρνο να σώσω το μωρό που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην ανοιγμένη του πόρτα, για να συνειδητοποιήσω ότι... δεν ήταν αυτό το μωρό αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, έτοιμο για ψήσιμο. Το μωρό το είχε έξω από το σπίτι μία κοπέλα που δεν ήξερα και το κοιτούσε (λέω γιατί μου το πήρανε;) Αργότερα ανακαλύπτω ότι το μωρό περπατούσε κιόλας. Άσχετο.

Και από τα ξυπνήματα του μητρικού ενστίκτου (αν και λένε ότι το μωρό είναι βάσανο αν το δεις σε όνειρο -σάμπως στη ζωή δεν είναι;) το υποσυνείδητό μου περνάει ακάθεκτο σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Με δύο μέλη της παρέας που είχα πέρυσι πάει στην Κορέα, προχωράμε σε ένα στενό μονοπατάκι-μπεντενάκι (μικρό τοιχάκι για τους μη κρητικούς) γύρω από κάτι φυλλωσιές σαν τετραγωνοκουρεμένα θαμνοδεντρύλλια του Κήπου (πάλι κάπου εκεί στην άπω ανατολή ήμασταν, μεταξύ Κορέας και Αυστραλίας, οκ όνειρο ήταν, μη βαράτε). Έπρεπε να προλάβουμε να το περάσουμε, εγώ ήμουν πρώτη, γιατί ανέβαινε λέει η παλίρροια, στην οποία ταυτόχρονα ο όγκος του νερού ανυψωνόταν καθώς περνούσε η ώρα. Εγώ προλάβαινα κανονικά αλλά τελικά δίστασα και μέχρι να το πάρω απόφαση να πηδήξω στη στεριά είχαμε ανέβει σε ύψος από όπου δεν μπορούσα να κάνω με ασφάλεια το άλμα, θα χτυπούσα (αν δεν σκοτωνόμουν). Και από εκεί συνεχίζει η ανύψωση, το στοιχείο του νερού χάνεται και βρισκόμαστε στον αέρα, να πετάμε με ένα... πώς τα λένε τώρα, delta-plan, αυτά που είναι ένα τρίγωνο και εσύ έχεις μία μπάρα μπροστά σου (ακριβέστατη περιγραφή, επιπέδου δημοτικού και κάτω, τεσπα). Και να προσπαθούμε από το κινητό ενός στην παρέα να πάρουμε τηλέφωνο να έρθει ένα ελικόπτερο να μας μαζέψει γιατί πώς θα κατεβαίναμε από εκεί πάνω; Και εκεί που προσπαθούσαμε να πιάσουμε γραμμή, βρισκόμαστε αίφνης και μυστηριωδώς μέσα σε ένα λεωφορείο στην Αυστραλία μάλλον, από όπου παίρνω τηλέφωνο στην Ελλάδα γιατί συνειδητοποιώ ότι εκείνη την ώρα έχω ραντεβού με την κομμώτρια (για την ακρίβεια την έχω ήδη στήσει 10 λεπτά) και πρέπει να πάρω να το ακυρώσω ή να πω στη μαμά μου αν θέλει να πάει αυτή (έχω όντως ραντεβού για χτένισμα την Παρασκευή και μάλιστα την ώρα που ονειρεύτηκα, προφανώς αγχώνομαι ότι θα το ξεχάσω).

Αυτά ονειρεύτηκα χθες βράδυ. Ουδέν σχόλιον.

Όποιος χάνει στην αγάπη κερδίζει στους διαγωνισμούς

Μου φέρνει σήμερα ο ταχυδρόμος ένα συστημένο φάκελο (μεγάλο με φυσαλίδες) με τα στοιχεία γυναικείου περιοδικού στη θέση του αποστολέα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό, κάτι διαφημιστικό ίσως; Το ανοίγω και βρίσκω μέσα ένα... μαγιώ. Τριγωνάκι μπικίνι. Κέρδισα κάποιο διαγωνισμό και δεν το θυμάμαι; Φοράω το μαγιώ, μια χαρά, αυτά τα τριγωνάκια είναι εύκολα στην εφαρμογή. Από πού είναι όμως ρε παιδί μου; Ψάχνω να βρω το τελευταίο τεύχος του περιοδικού αυτού που μπορούσα να βρω. Ήταν το τεύχος Ιουλίου (ταίριαζε να έχουν διαγωνισμό με μαγιώ). Το ξεφυλλίζω διεξοδικά και τελικά το βρίσκω: κερδίστε 10 μαγιώ μάρκας τάδε, συνολικής αξίας 600 ευρώ. Μωρέ μπράβο, ήμουν μία από τις 10 που κέρδισαν; (Τότε σαν να το θυμήθηκα, είχα απαντήσει σε μία ερώτηση που είχαν στο site του περιοδικού στο ίντερνετ, σχετικά με τη Τζούλιαν Μουρ, ούτε που θα το ξαναθυμόμουν ποτέ). Καλά και τώρα θυμήθηκαν να μου το στείλουν; (Θα μου πεις με τέτοιο ηλιόλουστο καιρό που έχει κάποιες μέρες και με τον τόσο απρόθυμο χειμώνα, ευκαιρία να το εγκαινιάσω από τώρα). Άντε και... καλές βουτιές.

ΥΓ: Το power plate που δίνουν τα δημητριακά που τρώω πότε θα το κερδίσω; Μόνο μαγιώ και κασετίνες μακιγιάζ θα παίρνω; (Ναι, έχω κερδίσει και μία κασετίνα μακιγιάζ μία φορά, κάτι που επίσης είχα ξεχάσει, μέχρι που ξεφύλλιζα ένα επόμενο τεύχος του περιοδικού εκείνου στο γυμναστήριο όπου έλεγε: "Διαβάστε το όνομά σας και κερδίστε". Και όντως διαβάζω το όνομά μου, και τηλεφωνώ να μου στείλουν το δώρο μου. Μήπως να πάρω και κανένα λαχείο;

Απών...

όνομα και πράγμα...

Ο μάγος Άιζενχαϊμ vs Τhe Prestige

Μετά τη φόρμουλα πήραμε και ένα dvd να δούμε -είχαμε μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου από τις χλιαρές αντιδράσεις του νέου πρωταθλητή. Ο μάγος Άιζενχαϊμ ήξερα ότι έμοιαζε πολύ με την ταινία "The Prestige" που είχα δει το χειμώνα και επίσης μου άρεσε, και ήθελα πολύ να συγκρίνω τις δύο ταινίες. Και οι δύο πολύ καλές, η πρώτη ίσως καλύτερη. Συνοπτικά:

• Στον Άιζενχαϊμ η ταινία σε αφήνει να πιστεύεις ότι τα "μαγικά" που βλέπεις είναι όντως "μαγεία", και έτσι παρασύρεσαι περισσότερο από την ατμόσφαιρά της, ενώ στο Prestige, όπου σου δείχνει από την αρχή ότι πρόκειται για ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μπαίνεις από την αρχή σε μία φάση λογικής ανάλυσης των "μαγικών", που σε κάνει να βλέπεις την ταινία ίσως πιο πολύ σαν σπαζοκεφαλιά και και λιγότερο σαν μία ωραία αναπαράσταση μίας εποχής και μίας ιστορίας -δεν είσαι τόσο από την μεριά του κοινού που αφήνεται να μαγευτεί, αλλά σε πάει πίσω στα παρασκήνια και σε βάζει να σκέφτεσαι πώς γίνεται το ένα και πώς το άλλο.
• Οι πρωταγωνιστές του Prestige Χιού Τζάκμαν και Κρίστιαν Μπηλ μπορεί είναι απείρως γοητευτικότεροι από τον Έντουαρτ Νόρτον του Άιζενχαϊμ, ο τελευταίος όμως έχει πάντα τον τρόπο να φέρνει μία πραγματικά εξαιρετική όσο και απροσδιόριστη ποιότητα στις ερμηνείες του και να εκπέμπει έναν μαγνητισμό για λογαριασμό του ρόλου του που σε αιχμαλωτίζει. Από ερμηνεία λοιπόν ψηφίζω Νόρτον.
• Οι κοπελιές... χμ, τι έχει γίνει εδώ. Η Τζέσικα Μπηλ του Άιζενχαϊμ είναι μία κούκλα που όμως δεν της ταιριάζει το στυλ της εποχής της ταινίας. Τα μικρά της μάτια μένουν γυμνά από έντονες γραμμές μακιγιάζ και χάνονται, τα χτενίσματα την αδικούν (χωρίς τίποτα βέβαια να μπορεί να "χαλάσει" ή να πάρει την προσοχή του θεατή από τα σαρκώδη και σπαρακτικά φιλήδονα χείλη της), ενώ
  αδικείται επίσης από την ταινία γιατί είναι γνωστή για το υπέροχο, χυμώδες, καθηλωτικά σέξυ σώμα της, το οποίο αναγκάζεται να κρύψει κάτω από τα φαρδιά φουστάνια της εποχής (κρίμα, πολύ κρίμα). Με τη Σκάρλετ Γιόχανσον του Prestige γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το "μπόλικο" σώμα της ταιριάζει, γεμίζει και κρύβεται πίσω από τα ρούχα εποχής, και το ραφαηλικό πρόσωπό της μοιάζει φτιαγμένο για το στυλ αυτό. Ένας πόντος για το Prestige στην κατηγορία κάστινγκ γυναικείου ρόλου.
• Στο Prestige έχουμε ως γεγονός την εξαιρετική (και εκ των προτέρων ενδιαφέρουσα) εμφάνιση του Ντέιβιντ Μπάουι σε έναν ρόλο τον οποίο γεμίζει και μόνο με την αύρα και το δέος που εμπνέει η ίδια η προσωπικότητά του. Από τον Άιζενχαϊμ ξεχωρίζει ο ηθοποιός που παίζει τον γιο του αυτοκράτορα για τα μεγάλα πράσινα μάτια του, το απόλυτα ταιριαστό παρουσιαστικό και την καλή του ερμηνεία.
• Εκεί που για μένα πάσχουν και οι δύο ταινίες είναι στο τέλος. Πάντα η αποκάλυψη του "κόλπου" στο οποίο στηρίζεται το μαγικό συνοδεύεται με μία απομυθοποίησή του. Στον Άιζενχαϊμ τουλάχιστον αυτό είναι σύντομο, οπότε κυριαρχεί η γεύση της μαγείας, ενώ στο Prestige, το οποίο αντιθέτως επικαλείται ένα υπερφυσικό γεγονός, δίνει μία απογοητευτική για μένα λύση στην σπαζοκεφαλιά της πλοκής.
  

Γενικά μου άρεσαν και οι δύο ταινίες. Ο μάγος Άιζενχαϊμ περισσότερο, αλλά θα πρότεινα σε κάποιον να τις δει και τις δύο ώστε να μπορεί να κάνει δικές του συγκρίσεις.

Ο τελευταίος αγώνας της φόρμουλα 1

Είδα χθες τον τελευταίο αγώνα της φόρμουλα 1 στο σπίτι των κουμπάρων μου. Με την τεράστια επίπεδη οθόνη νόμιζες ότι έρχονταν κατά πάνω σου τα μονοθέσια. Συνοπτικά τα σχόλιά μου:

• Ο κουμπάρος μου κόντευε να πάθει εγκεφαλικό από την αγωνία, αντιδρούσε κάθε φορά που η εξέλιξη δεν του άρεσε και μου μετέδωσε μία περιττή ένταση που κάπως μείωσε τη διάθεσή μου να απολαύσω απλά τον αγώνα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
• Η κουμπάρα μου, άσχετη από φόρμουλα αλλά με φοβερή ως συνήθως διάθεση, έβγαλε από το χρονοντούλαπο του μυαλού της μία ξεχασμένη από το θεό διαφήμιση παλαιότερων δεκαετιών (ούτε που μου θύμιζε κάτι), συνειρμικά ακούγοντας το όνομα του Χάμιλτον. Η αρχαία αυτή τηλεοπτική διαφήμιση έδειχνε λέει έναν άντρα και μία γυναίκα σε στιγμές ατέλειωτου πάθους με τα σεντόνια μέχρι τη μασχάλη (κλασικά), συνοδευόμενη από το τραγούδι-σλόγκαν που, μέσα στο πνεύμα του αγώνα, η κουμπάρα μου μας τραγουδούσε:
  

" Την κολώνια που φοράς τη λένε Χάμιλτον,
και σ' αυτήν που αγαπάς χαρίζεις Χάμιλτον,
Χάαααμιλτον, Χάαααμιλτον...."

• Ο αγώνας συναρπαστικός, με ανατροπές (ανετράπη ακόμη και ο καημένος ο μηχανικός του πιτ-στοπ από τον άσχετο πιλότο Ναγκαζάκι-Ναγκαζίουα-πώς-τον-λέγανε).
• Ο Χάμιλτον πήρε κάτι από την γκαντεμιά του Ραϊκοννεν και κατάφερε να χάσει ένα πρωτάθλημα που του άνηκε δικαιωματικά μέσα στους δύο τελευταίους αγώνες. Δεν πειράζει, το μέλλον του ανήκει, το ίδιο και οι καλύτερες εντυπώσεις από τη φετινή χρονιά.
  
• Ο Ραϊκοννεν έκανε πραγματικά σαν να είχε χάσει (είχα πολλές αμφιβολίες ότι θα χαμογελούσε, έλεγα θέλω να δω τα δοντάκια του), και με έκανε να μετανιώνω που ήθελα να κερδίσει οποιοσδήποτε εκτός από τον αντιπαθή Αλόνσο (αυτός ό,τι και να γινόταν θα χαιρόταν τουλάχιστον αν κέρδιζε, όχι σαν τον φινλανδό παγοπιλότο που μας ξενέρωσε).
• Η Φερράρι έκανε όλες τις υπόλοιπες ομάδες να δείχνουν "τελευταίες" μπροστά της, με τον τρίτο να έχει 54 δευτερόλεπτα διαφορά από τον πρώτο (οι περισσότεροι είχαν διαφορά γύρου).
  

Κι οι μέρες θα περνούν χωρίς εσένα... E, και;

Θα μου πάρει λίγο καιρό ακόμη να ξεπεράσω το πόσο αδικημένη και προδομένη νιώθω επειδή κάποιος (ναι και αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσω, ότι είναι απλώς "κάποιος" και όχι "Αυτός") δεν ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Αυτό είναι και το μόνο που με κρατάει από το να απολαύσω πλήρως τις στιγμές που έχει να μου προσφέρει ο χειμώνας που έρχεται (τον οποίο σίγουρα θα περάσω πολύ πιο συναρπαστικά μόνη μου παρά στη ζεστασιά-επαπειλούμενη-από-μούχλα που είχε να μου προσφέρει η σχέση που είχα. Δεν πειράζει, κάποια στιγμή θα το καταλάβω. Το είχα κάνει και στο παρελθόν αυτό το λάθος. Κολλημένη σε έναν έρωτα, δεν έβλεπα τις στιγμές μου ως πολύτιμες και μοναδικές, αλλά ως πάντα ημιτελείς και ψεύτικες γιατί "δεν τον είχα". Όταν αργότερα απέκτησα ξανά τη συναισθηματική μου αυτονομία κατάλαβα πόσα είχα χάσει από τη ζωή μου. Αλλά αυτό δεν θέλω να γίνει ξανά. Ας αφεθώ να ζήσω τις στιγμές που με περιμένουν και ας ακολουθεί στο τέλος κάθε μέρας (ή κάθε νύχτας) και η πικρή επίγευση του χωρισμού. Ας τα δεχθώ πια όλα χωρίς φόβους και δισταγμούς, και τα άσχημα και τα όμορφα. Η ζωή ξετυλίγεται με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις και δεν θα πρέπει πια να αφήνω μία σκοτεινή/μαύρη/σκατένια απόχρωση να ακυρώνει όλες τις άλλες, όσο καταθλιπτική/πνιγηρή/εμετική και αν είναι (αντίστοιχα).

Πώς υπολόγισα ότι ο αντίχριστος γεννήθηκε το 1983

Τίτλος της εκπομπής της Δρούζα τώρα αυτός, τον πήρε το μάτι μου περνώντας μπροστά από την τηλεόραση. Καλά αυτήν την αφήνουν ακόμη να κάνει εκπομπές; Τι περιμένουν για να τη σταματήσουν; Θεωρούν ότι τα όρια του σουρεαλισμού είναι ελαστικότερα και άρα επεκτείνουν τα όρια της ηλιθιότητας; Αφού κανείς δεν την σταματάει ελπίζω τουλάχιστον σύντομα να τη "φτύσει" από μόνο του το τηλεοπτικό σύστημα. Αρκετά.

The Lady's Reward

από την αγαπημένη μου Dorothy Parker

Lady, lady, never start
Conversation toward your heart;
Keep your pretty words serene;
Never murmur what you mean.
Show yourself, by word and look,
Swift and shallow as a brook.
Be as cool and quick to go
As a drop of April snow;
Be as delicate and gay
As a cherry flower in May.
Lady, lady, never speak
Of the tears that burn your cheek-
She will never win him, whose
Words had shown she feared to lose.
Be you wise and never sad,
You will get your lovely lad.
Never serious be, nor true,
And your wish will come to you-
And if that makes you happy, kid,
You'll be the first it ever did.

Κουράστηκα να τρέχω

Είναι δυνατόν ένα μήνα αφού χώρισα να αισθάνομαι χειρότερα από ότι στις δύο βδομάδες πχ; Είναι δυνατόν να αισθάνομαι σαν ο χρόνος να μην με πηγαίνει μπροστά αλλά πίσω, και όσο προχωράει τόσο να πληθαίνουν οι αναμνήσεις και οι επώδυνες σκέψεις αντί να ατονούν και να μειώνονται; Αρχίζω νομίζω να καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό. Γιατί στην αρχή πρώτον δεν είχα συνειδητοποιήσει στην πλήρη του διάσταση αυτό που έγινε (ή δεν ήθελα) και δεύτερον γιατί είχα βάλει μπροστά τόσο πολλές και ισχυρές άμυνες που δεν επέτρεψα να με αγγίξει τίποτα. Το αποκορύφωμα ήταν το ταξίδι μου στο Λονδίνο για μία εβδομάδα (συν 3 μέρες στην Αθήνα με φίλους και ψώνια, ό,τι πρέπει για να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη μόλις κλείσει ένας μήνας και να είμαι ήδη πολύ καλύτερα). Έτσι νόμιζα. Το ταξίδι ήταν όντως ευεργετικό. Όταν έφυγα... έφυγα. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί που πήγα που να μου θυμίζει αυτόν ή πράγματα που κάναμε ή μέρη που πήγαμε, τίποτα. Ένιωθα τόσο καλά. Όμως με το που γύρισα... γύρισα. Σε ένα περιβάλλον όπου όλο και κάτι έβρισκε το μυαλό μου για να θυμηθεί (έκανα και την εμπνευσμένη κίνηση να διαβάσω ένα γράμμα που είχε γράψει για μένα και ως τώρα απέφευγα -στα πλαίσια της γενικότερης άρνησης- να διαβάσω, αυτό με πήγε πολύ πίσω). Τώρα έχω κουραστεί όμως να τρέχω. Κάπου μέσα μου λέω, εντάξει, ας τελειώσει αυτό το αστείο, θέλω να είμαι και πάλι σε μία νορμάλ φάση, να τελειώσουν οι σκέψεις, να κλείσουν οι πληγές, να σταματήσει η αυτολύπηση. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αφήσω να εκδηλωθούν πλήρως όλα μου τα αρνητικά συναισθήματα ή αν αποφεύγοντας ή κρύβοντάς τα -από μένα- θα φύγουν κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω καταλήξει σε κάποια γραμμή πλεύσης δηλαδή και αυτό με δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ. Προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου ότι άντε, λίγο έχει ακόμα, σε λίγο καιρό δεν θα το σκέφτεσαι πια, αλλά μέσα μου δεν ξέρω αν με πιστεύω.

Κάποια στιγμή όμως όσο και να τρέξω θα πρέπει να σταματήσω για να ξαποστάσω. Και τότε όλα όσα αποφεύγω θα με προλάβουν.

Τι κατάλαβα τελικα από αυτή τη σχέση;

Όταν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου δεν το είχα καταλάβει. Όταν ξενέρωσε δεν το κατάλαβα. Το ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μείνει σε μία σχέση μετά το πέρας του πρώτου ενθουσιασμού επίσης δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου.

Αν το σκεφτώ θα θυμηθώ κάποια σημάδια, αλλά αν με ρωτούσε κανείς τι ένιωθε για μένα δεν θα του έλεγα "καλά, αυτός ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου", θα του έλεγα απλώς "με ήθελε", στην καλύτερη, "με ήθελε πραγματικά και συνειδητοποιημένα", ούτε για αργότερα θα έλεγα "είχε ξενερώσει" ή "του είχε τελειώσει", θα έλεγα απλώς "δεν μου άρεσε σε κάποια σημεία η συμπεριφορά του", ή "ήταν πιο ανένδοτος". Λοιπόν αυτό το συνειδητοποιημένα νομίζω με έφαγε. Γιατί νόμιζα ότι ήταν ένα άτομο που σταθερά και "συνειδητοποιημένα" θα επέλεγε ένα αξιόλογο άτομο για να έχει μία σταθερή σχέση μαζί του. Τον εκτίμησα εντελώς λάθος από ό,τι φαίνεται. Όπως θεωρούσα ότι έκανε και αυτός σε μένα (με ενοχλούσε που είχε μία πολύ στατική, μονοδιάστατη άποψη για το πώς είμαι, τη στιγμή που εγώ θεωρούσα πολύ ρευστή και απροσδιόριστη τη φύση μου). Αλλά προφανώς κι εγώ το ίδιο λάθος έκανα. Έμεινα σε μία στατική εικόνα που εμένα με βόλευε και "μου έκανε" ως προς τις απαιτήσεις που είχα, βρήκα (ή νόμιζα ότι είχα βρει) την ηρεμία και τη σταθερότητα που έψαχνα και από κει και πέρα... απλώς δεν το έψαχνα.

Ίσως αυτός δεν είναι τόσο επικοινωνιακός ώστε να δείξει στον άλλον τι πραγματικά αισθάνεται, να μην εκφράζεται αρκετά έντονα ώστε να δώσει σαφή σημεία της συναισθηματικής του κατάστασης, ίσως εγώ να μην ήμουν σε θέση να διακρίνω τι συνέβαινε μέσα του και μέσα μου και μεταξύ μας, δεν ξέρω τι έφταιξε περισσότερο.

Πώς στο καλό έγινε αυτό και δεν πήρα πρέφα τίποτα από αυτή τη σχέση; Κατά κάποιο τρόπο νομίζω ότι μόνο τώρα που τέλειωσε την ανακαλύπτω. Τόσο γκάγκα είμαι πια;

Η στιγμή που αφήνομαι

Κουρασμένη, ανόρεχτη (για οποιαδήποτε δραστηριότητα, για φαγητό ποτέ), βαριεστημένη, να θέλω να μιλήσω με κάποιον να πω μία κουβέντα μετά από μία μέρα μοιρασμένη σε λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα (τα πλοία μού ξέφυγαν), θέλω να τον πάρω τηλέφωνο. Μου λείπει η οικειότητα της βραδυνής συνομιλίας, το ότι κάποιος θα σε ακούσει και θα νοιαστεί για το πώς πέρασες τη μέρα σου, το ότι αφήνεις την πεσμένη σου ενέργεια να φανεί μέσα στη συζήτηση αντί να προσπαθείς να φανείς πρόσχαρος σε κάποιον που έχεις λιγότερο θάρρος, που νιώθεις έναν άνθρωπο κοντά σου. Πήρα τηλέφωνο όλες τις φίλες μου με τις οποίες μπορώ να μιλήσω κάπως έτσι αλλά όλες είναι έξω ή λείπουν. Θέλω πολύ να του τηλεφωνήσω. Ασφαλώς δεν θα το κάνω.

Επιστροφή στην πραγματικότητα

Επέστρεψα σήμερα μετά από μία εβδομάδα στο Λονδίνο. Πήρα τον γηραιοαλβιωνικό αέρα μου, πήγα τις βόλτες μου, είδα τους φίλους μου, βγήκα, έκανα τα φλερτ μου και τώρα... τα κεφάλια μέσα. Ξανά μανά τα ίδια. Να πρέπει να επανέλθω στους ρυθμούς μου στη δουλειά, να συνεχίσω τη διαδικασία προσαρμογής μετά το χωρισμό μου (ένας μήνας πέρασε αλλά μ' αυτά και μ' αυτά μάλλον το παραμέριζα από τη σκέψη μου το θέμα παρά το αντιμετώπιζα -και κυρίως το παραμέριζα συναισθηματικά, πραγματικά ελάχιστα έχω νιώσει από όταν χώρισα, αν και είναι τόσα αυτά που έχω σκεφτεί). Έχει έρθει η ώρα να βρω τι πραγματικά θέλω από τη ζωή μου, να δω πώς θα μπορέσω να το αποκτήσω και πώς θα πορευτώ γενικότερα. Ίσως οι σκέψεις για τη σχέση μου που τελείωσε δεν είναι παρά υπεκφυγές για να μην αντιμετωπίσω τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχω μπροστά μου. Πρέπει να δω ποια είμαι και τι θέλω να κάνω. Στην Αγγλία οι φίλες μου με παροτρύνουν να πάω να ζήσω και εγώ στο Λονδίνο (ωραία σκέψη αλλά άντε να το κάνεις πράξη, και αν το κάνεις θα είναι πράγματι τόσο καλό όσο ήταν σαν σκέψη;). Θέλω να πάω να ζήσω στο Λονδίνο; Θέλω να μείνω εδώ, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά;
Είναι αυτή η ηλικία δυστυχώς που σε κάνει να θεωρείς ότι θα πρέπει κάπου να "παρκάρεις" τη ζωή σου, ότι τέρμα οι βόλτες, ως εδώ ήταν. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν θέλω να τις σταματήσω. Αλλά μέχρι πότε θα μπορώ να τις συνεχίσω; Θα μου πεις η ζωή είναι μικρή έτσι κι αλλιώς. Συνεπώς δεν έχω πολύ χρόνο. Δεν έχω όμως και καμία καλή ιδέα. Το τέλος της σχέσης που είχα με βρήκε απογοητευμένη γιατί αυτή τη φορά νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά. Και προφανώς έκανα λάθος. Όχι πως ήξερα μέχρι πού ήθελα να το φτάσω ή ότι είχα πει να, αυτό είναι, τώρα θα συνεχίσω με αυτόν τον άνθρωπο και όπου με βγάλει. Αλλά θεωρούσα ότι από τη μεριά μου είχε κατά κάποιο τρόπο παιχτεί σωστά το παιχνίδι. Βγήκα γελασμένη. Τι να πω πια, νιώθω ότι δεν ξέρω προς τα πού να πορευτώ, δεν ξέρω τι είμαι εγώ πραγματικά, τι με εκφράζει, τι θέλω να είμαι. Ίσως πάλευα πολύ μεγάλο διάστημα με τις δυνάμεις που με απομάκρυναν από αυτό και έμεινα κάπου στη μέση.

Χύμα οι σκέψεις και οι ιδέες σήμερα, χωρίς επεξεργασία και λογοκρισία, χωρίς ειρμό, όπως μου ήρθαν. Καλώς όρισα.

Του χωρισμού ο πόνος είναι υποχρεωτικός;

Από όταν χώρισα, πριν δύο βδομάδες, προσπαθώ να δω θετικά το όλο θέμα, να αποφύγω τον πόνο (από δειλία θες, από άρνηση θες, πες το όπως να'ναι), να διδαχθώ από όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της σχέσης, τα λάθη, τα σωστά. Η ιδέα του πόνου με φοβίζει, με απωθεί. Έχω πονέσει πολύ στο παρελθόν και κατά κάποιον τρόπο μέσα μου θεωρώ ότι έχω "ξεχρεώσει" (ενώ στην πραγματικότητα μάλλον έχω υπερευαισθητοποιηθεί). Τρέμω στη σκέψη του τι θα κάνω όταν βρεθεί μπροστά μου κάτι πολύ χειρότερο από το τέλος μίας σχέσης που κράτησε ενάμιση χρόνο (και για την οποία είχα κι εγώ άλλωστε τις αμφιβολίες μου πέραν της αφορμής που επέφερε το χωρισμό). Ξέρω όμως τι θέλω να κάνω, ή μάλλον τι δεν θέλω να κάνω τώρα. Να γυρνάω σαν χαμένη, να νιώθω συνεχώς άσχημα, να μισώ τον εαυτό μου και τον άλλον, να μου βγαίνει πικρία, στέρηση, απόγνωση, εγκατάλειψη. Θα μου πεις και τα καταφέρνεις; Ναι τα καταφέρνω. Να νιώθω οκ. Να αποφεύγω-αντιμετωπίζω-διαχειρίζομαι τα αρνητικά συναισθήματα. Να βλέπω πίσω από αυτά το θετικό. Να βλέπω πίσω από την πικρία, την απογοήτευση και την ανασφάλεια την προσπάθεια που κάνει ο συναισθηματικός μου κόσμος να με προστατεύσει από άλλα λάθη, να βλέπω πώς προσπαθεί να μου επιστήσει την προσοχή σε αυτά που πρέπει να μάθω από αυτό που έγινε για να προχωρήσω πιο σωστά στη μετέπειτα ζωή μου. Είναι απαραίτητο δηλαδή να χτυπιέμαι σαν το αυτοκοπανιζόμενο χταπόδι; Για ποιο λόγο;

Μία φίλη μου μου είπε ότι αν καταπνίξεις τον πόνο θα τον βρεις μπροστά σου, θα τον αντιμετωπίσεις σε κάποια άλλη φάση, θα σου βγει αλλιώς... κοινώς δεν γλιτώνεις. Θα συμφωνήσω στην περίπτωση ατελούς και ατυχούς συγκάλυψης των αρνητικών συναισθημάτων. Όταν όμως καταφέρεις να ψάξεις πιο βαθειά και να δεις πίσω από τον κυκεώνα των συναισθημάτων, να τα ερμηνεύσεις και να τα καταλάβεις, τότε μπορείς πράγματι να τα κάνεις να λειτουργήσουν προς όφελός σου και να σου δώσουν τα δεδομένα που χρειάζεσαι για να προσαρμοστείς στη νέα κατάσταση.

Εν πάσει περιπτώσει εγώ και από φόβο και από πεποίθηση δεν πάω τώρα να βάλω τα χεράκια μου να βγάλω τα ματάκια μου. Να πάω να πέσω από μόνη μου στο βούρκο της κατάθλιψης δεν το κάνω με το ζόρι, αφού δεν μου βγαίνει. Και αν τη γλιτώσω τη γλίτωσα. Αν δεν τη γλιτώσω πες τα πληρώνω αργότερα ούτως ή άλλως. Έτσι κι αλλιώς το να αναμασάς αρνητικές σκέψεις, από άποψη νευροβιολογική είναι λάθος. Οι νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλο (τα ηλεκτρικά κυκλώματα που αντιστοιχούν στις σκέψεις μας και σε κάθε διεργασία του εγκεφάλου) ενισχύονται με την επανάληψη. Θα κάτσω εγώ να σκέφτομαι ξανά και ξανά όλα τα αρνητικά, να ξαναζώ μέσα μου όλα τα άσχημα συναισθήματα; Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά μαθαίνεις στον εαυτό σου να είναι δυστυχισμένος.

Ειλικρινά συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Όποιος γενναίος θέλει να βουτήξει στον πόνο χωρίς αναισθητικό ας το πιει το ποτήριον τούτο. Για μένα απελθέτω please.

10 μέρες μετά το χωρισμό

Πριν 10 μέρες χώρισα. Τίνος απόφαση ήταν (κοινώς ποιος το είπε); Ας πούμε ότι το είπαμε και οι δύο αλλά η απόφαση ήταν ουσιαστικά δική του. Εγώ τον έβλεπα το τελευταίο διάστημα να οδηγείται προς τα εκεί, μετά από μία φάση αμφιβολίας και αβεβαιότητας σχετικά με τη σχέση (από την πλευρά του) και απλώς έθεσα το θέμα επί τάπητος μία ώρα αρχίτερα, επισπεύδοντας την απόφασή του. Βέβαια κι εγώ από τη μεριά μου δεν θα ήμουν έτοιμη -και ίσως από τον δρόμο αυτό που βαδίζαμε να μην ήμουν ποτέ έτοιμη- για να προχωρήσω μαζί του και να πάμε για σοβαρά. Και ίσως τη φάση που πέρασε αυτός τώρα, προτού γίνει κάτι τέτοιο, να την περνούσα εγώ αν αργότερα γινόταν, και η κατάληξη να ήταν η ίδια, με τη διαφορά ότι θα έφευγα εγώ πρώτη. Οπότε ίσως καλύτερα που έγινε έτσι γιατί τουλάχιστον δεν μπερδεύτηκαν περισσότερο τα πράγματα και δεν είχα εγώ το δίλημμα, που είμαι και τόσο κακή στην αντιμετώπιση των διλημμάτων. Απλά εγώ αν τώρα είχα επιλογή δεν θα τελείωνα αυτή τη σχέση, αν όλα ήταν καλά δηλαδή. Γιατί από τη στιγμή που έβλεπα τον άλλον να αμφιβάλλει για το αν θέλει να είναι μαζί μου δεν μπορούσα να λειτουργήσω, γι'αυτό και επέσπευσα τις διαδικασίες.
Συζητώντας για το θέμα πριν τρεις-τέσσερις μέρες με έναν φίλο μου τον ακούω να μου λέει: "όταν μία σχέση χαλάει φταίνε και οι δύο, εσύ λοιπόν πού έφταιξες;" "Α," του λέω, "δεν κατάλαβες καλά. Εγώ δεν έφταιξα πουθενά. Απλά του άλλου του τη βάρεσε και με μοναδικό ουσιαστικό λόγο το ότι δεν είναι πια ερωτευμένος και δεν είναι σε φάση να παντρευτεί αυτή τη στιγμή -λες και τον πίεζα εγώ να παντρευτούμε αυτή τη στιγμή, καμία σχέση, πολύ πιο αβέβαιη από αυτόν ήμουν- θέλει να χωρίσουμε. Εγώ δεν έκανα κάτι λάθος, άλλωστε όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά τη μέρα που χωρίσαμε δεν μου είπε ΤΙΠΟΤΑ μα τίποτα αρνητικό για μένα ή για τη συμπεριφορά μου μέσα στη σχέση".
Τι εύκολο ε; Και τι βολικό! Εγώ είμαι η καλή, η τέλεια, αυτή που δεν έκανε τίποτα λάθος και αυτός είναι ο κακός που ενώ ήταν με κάποια από την οποία δεν είχε κανένα παράπονο ούτε σαν γυναίκα ούτε σαν χαρακτήρα ούτε σαν συμπεριφορά, πετάει την ωραιότατη σχέση του στα σκουπίδια με αχαριστία. Ίσως και να μην είναι τόσο βολικό. Γιατί έτσι ναι μεν εγώ βγαίνω "λάδι", κοινώς δεν φταίω σε τίποτα, αλλά είμαι και το κορόιδο της υπόθεσης (στα δωσα όλα και ποια η ανταμοιβή;) και με πνίγει και το άδικο και δεν καταλαβαίνω ΠΩΣ έγινε, δεν καταλαβαίνω πώς μπορώ να διδαχθώ από το χωρισμό αυτό για να συνεχίσω παρακάτω στη ζωή μου.
Το σκέφτηκα πιο καλά. Και τώρα συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ποιο ήταν το δικό μου το λάθος. Και στον φίλο μου που με ρώτησε το είχα πει μέσες άκρες, αλλά τότε το θεωρούσα πιο πολύ ως μία λεπτομέρεια, ή μία σειρά από λεπτομέρειες που δεν έχουν τόση σημασία. Τώρα συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα από τα πράγματα που συνιστούν τη ζωή μας και κυρίως που καθορίζουν τις σχέσεις μας είναι μία σειρά από λεπτομέρειες.

Το λάθος το δικό μου λοιπόν ήταν ότι επέτρεψα να αλλοιωθεί η προσωπικότητά μου από τη σχέση. Ότι δεν έδειξα τον εαυτό μου όπως ήταν αλλά από ένα σημείο και μετά όπως νόμιζα ότι με ήθελε εκείνος. Με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος να έχω μεταμορφωθεί σε ένα πλάσμα «που έχει σχεδόν όλα από όσα ψάχνει σε μία σχέση», όπως έλεγε, αλλά που δεν τον προσέλκυε πια γιατί είχε χάσει τη μοναδικότητά του.

Η αρχή των σφαλμάτων μου ήταν όταν στην αρχή της σχέσης προσκρούσαμε πάνω σε μία διάσταση απόψεων για ένα θέμα που ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει συμβιβασμό (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ποιο είναι το θέμα αυτό, αλλά από σεβασμό προς το θέμα περισσότερο νιώθω ότι δεν θέλω να το δημοσιοποιήσω περαιτέρω, δεν έχει άλλωστε και τόσο μεγάλη σημασία). Το πρώτο λάθος μου ίσως λοιπόν ήταν ότι προσπάθησα να αρνηθώ τις δικές μου θέσεις και να έρθω πιο κοντά στις δικές του. Έφτασα όπου μπορούσα, αλλά και πάλι όχι μέχρι εκεί που ήθελε αυτός. Τότε μου είπε «δεν έχει νόημα αν εγώ είμαι ένα άτομο τύπου α και εσύ τύπου δ να προσπαθήσω να σε κάνω κι εσένα α και να σε φτάσω με το ζόρι ως το γ ή το β, βρίσκω από την αρχή ένα α». Το λάθος μου ήταν που δεν διαφώνησα με την πρόταση αυτή. Έπρεπε τότε να του πω ότι "όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, εγώ δεν μπορώ ο άλλος να με βλέπει σαν μία περίπτωση που περιγράφεται από ένα γράμμα ή έναν αριθμό ή μία λεζάντα ή μία επικεφαλίδα. Δεν δέχομαι να με βλέπει ο σύντροφός μου σαν μία περίπτωση τάδε γιατί είμαι ένας μοναδικός άνθρωπος και θέλω να με εκτιμούν και να με θέλουν για τη μοναδικότητά μου αυτή και όχι για το πόσο αρεστή ή συμβατή είναι με κάποιον η κατηγορία στην οποία ανήκω." Αυτό δεν το έκανα. Συνέχισα να προσπαθώ. Με κάθε εκτίμηση από την πλευρά του για την προσπάθεια μεν, αλλά μη φτάνοντας στο επιθυμητό αποτέλεσμα (την επαρκή σύμπτωση με τις προδιαγραφές του). Αυτό πιστεύω συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σχέσης, επικράτησε σαν πρότυπο συμπεριφοράς. Κάτι αυτό το προηγούμενο ανασφάλειας και ο φόβος «μήπως δεν του κάνω και τον χάσω», κάτι ο κάπως απότομος τρόπος που είχε να διαφωνεί (σε αντίθεση με την ευγένεια που μου άρεσε αρχικά σε αυτόν), κάτι αυτό το ανυποχώρητο "εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, βρες έναν άλλον που να είναι όπως θες" που μου πετούσε κάθε φορά που τολμούσα κάτι να του προσάψω, είχα χωρίς να το καταλάβω γίνει υποτακτική μέσα στη σχέση. Δεν με καταδυνάστευε, δεν μου φερόταν άσχημα, δεν με περιόριζε με κάποιο τρόπο. Όλα γίνονταν σε ένα επίπεδο ανεπαίσθητο, μέσα από τις λεπτομέρειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ενάμιση χρόνο μετά εγώ να συμβαδίζω πλέον με την πλειονότητα των «προδιαγραφών» του, χωρίς να έχω δείξει όμως τον μοναδικό-ανεπανάληπτο-γι’αυτό-και-ερωτεύσιμο εαυτό μου. Και έτσι ο έρωτάς του έπαψε από σιγά σιγά να υπάρχει. Και θα πρέπει να αναγνωρίσω το λάθος αυτό που έκανα για να μην το επαναλάβω.

Στις δέκα μέρες που πέρασαν από το χωρισμό αλλά και στις μέρες που προηγήθηκαν (και που γνώριζα ότι θα συνέβαινε), είχα εξάρσεις άκρατης αισιοδοξίας. Λες και το μόνο που έβλεπα στο τέλος αυτής της καλής σε πολλά επίπεδα σχέσης ήταν οι προοπτικές που μου ανοίγονταν και η δυνατότητα να δράσω χωρίς όρια και να κατακτήσω τον κόσμο. Ξέρω ότι σε κάποιο βαθμό ήταν αντίδραση, δεν παύω όμως να αναγνωρίζω σε αυτήν ένα αυθεντικό στοιχείο: το ότι έβλεπα την ευκαιρία να δράσω ανεμπόδιστη ως αυτή που είμαι, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι την έγκριση κάποιου άλλου, να εκφράζομαι αυθεντικά σε όλες μου τις αποχρώσεις (I’m a bitch, I’m a lover, I’m a child, I’m a mother, I’m a sinner I’m a saint και τα λοιπά και τα λοιπά όπως λέει και το άσμα), και όχι μόνο σε αυτές που τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του. Τόσο καιρό τύλιγα την προσαρμοστικότητά μου γύρω από το καλούπι που είχε αυτός στο μυαλό του (για να μου έρθει στο τέλος το καλούπι στο κεφάλι). Τώρα ήδη άρχισα μέσω μίας φίλης μου να μπαίνω σε μία παρέα με άτομα που δεν ξέρω αν θα ήθελε να συναναστρέφεται και χαίρομαι που δεν χρειάζεται να κάθομαι να υπολογίζω αν θα ήθελε και πώς θα του φαίνονταν.

Πολλοί φίλοι/φίλες με ρωτάνε αν θα τα ξαναβρούμε και μου λένε το γνωστό «εγώ πιστεύω ότι θα τα ξαναβρείτε», λες και αυτό είναι το ζητούμενο, ή η λύση στο πρόβλημα. (Εμ, δεν πρέπει να το ξεπεράσω μόνο εγώ αυτό που έγινε, πρέπει και οι φίλες μου να το ξεπεράσουν, με πήρε χθες μία που είχαμε να μιλήσουμε από την επομένη του χωρισμού και μου μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα, λες και με την ένταση της φωνής της θα μπορούσε να με πληγώσει.) Με ρωτάει λοιπόν χθες μια άλλη φίλη μου (η οποία είχε περάσει πρόσφατα παρόμοια κατάσταση αλλά σε πολύ έντονο βαθμό με πολλές ασχημοσύνες) αν θα συνέχιζα μαζί του τώρα εφόσον γινόταν. Και της λέω «όχι, τώρα μέσα μου έχει ξεκινήσει μία άλλη διαδικασία, αρχίζω να εξετάζω, να βλέπω πράγματα, δεν θα μπορούσα τώρα, αν και έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες, να επιστρέψω και να συνεχίσω από εκεί που τα άφησα. Έχω αρχίσει να προχωρώ». Αυτό το τελευταίο δεν ήταν απόλυτα αληθές, όπως προέκυψε στην μετέπειτα συζήτησή μας. Τι προχώρησα δηλαδή; Και πού πήγα μέσα σε λίγες μέρες; Πουθενά. Πουθενά ακόμα. Απλά η διαφορά ήταν ότι δεν θα ήθελα πια να επιστρέψω σε μία σχέση όπου δεν θα φερόμουν όπως θέλω εγώ να βλέπω τον αυτό μου να φέρεται. Και μέχρι να το προσδιορίσω απόλυτα αυτό, και να είμαι σε θέση να το εφαρμόσω, δεν μπορώ να είμαι σε καμία σχέση.

Το καλοκαίρι έλεγα ότι ήθελα στο τέλος του, τον Σεπτέμβριο, να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω πραγματικά στη ζωή μου και να αποκτήσω «αυτογνωσία» (κορόιδευα τον εαυτό μου για την αφέλειά μου ακόμη και τότε, λέγοντας ότι έκανα λες και η αυτογνωσία είναι κάτι που το πουλάνε στο σούπερ-μάρκετ, κι εγώ θα πήγαινα απλώς να το αγοράσω). Καταλάβαινα βέβαια μέσα μου ότι το να έχω μία συγκεκριμένη σχέση δεν με βοηθούσε να βρω τη θέση της ζωής μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν σκόπευα όμως ασφαλώς να κάνω κάτι γι’αυτό (τουλάχιστον όχι μέχρι να βρω με βεβαιότητα το επόμενό μου βήμα). Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μου δόθηκε μία τεράστια και σημαντική ευκαιρία για να αποκτήσω μέρος έστω από την αυτογνωσία αυτή. Πράγματι τον Σεπτέμβρη με περίμενε ένα μεγάλο, οδυνηρό μάθημα.

(Και επειδή λένε ότι κάτι που σε βοηθά να προχωρήσεις μετά το χωρισμό είναι να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου όσο μικρές και αν είναι αυτές, άλλαξα την εμφάνιση του blog, ελπίζω να μην μπέρδεψα τους -πάμπολλους είμαι σίγουρη- φανατικούς αναγνώστες μου).

Light of dim mornings...

445. To Duty

By Thomas Wentworth Higginson

LIGHT of dim mornings; shield from heat and cold;
Balm for all ailments; substitute for praise;
Comrade of those who plod in lonely ways
(Ways that grow lonelier as the years wax old);
Tonic for fears; check to the over-bold;	5
Nurse, whose calm hand as strong restriction lays,
Kind but resistless, on our wayward days;
Mart, where high wisdom at vast price is sold;
Gardener, whose touch bids the rose-petals fall,
The thorns endure; surgeon, who human hearts	10
Searchest with probes, though the death-touch be given;
Spell that knits friends, but yearning lovers parts;
Tyrant relentless o’er our blisses all;—
Oh, can it be, thine other name is Heaven?

Η γέννα και η κηλίδα

Όνειρο. Είμαι ετοιμόγεννη λέει (να δω πόσα όνειρα θα δω με αυτό το μοτίβο, ότι γεννάω, ότι μόλις έχω γεννήσει κλπ) αλλά δεν έχω κανένα άγχος, ψάχνω να βρω πού θα γεννήσω (όπως η γάτα στο σκρίνιο), νομίζω δεν είναι η ώρα μου ακόμη αλλά λέω άντε να τελειώνουμε (και για πότε πέρασαν οι μήνες τις εγκυμοσύνης; ούτε που το κατάλαβα... κοιμισμένη καθώς ήμουν). Νιώθω τους πρώτους πόνους και ότι το παιδί θέλει να βγει, θα πρέπει να το σπρώξω κι εγώ, δεν κάνει να σφιχτών και να το εμποδίσω... και εκεί ξυπνάω.

Καλό το όνειρο, αλλά γιατί στον ξύπνιο μου έχω μια μικρή αιμορραγία χωρίς να είναι η ώρα μου για να έχω περίοδο;

Debate πολιτικών αρχηγών-Και που το είδαμε τι καταλάβαμε;

Επειδή ο καθένας σήμερα λέει το μακρύ του και το κοντό του για το χθεσινό debate, ας δώσω κι εγώ συνοπτικά τις εντυπώσεις μου σε bullets:

• Ο Καραμανλής ήταν ο καλύτερος "τροχονόμος" από όλους. Δασκαλεμένος από τους επικοινωνιολόγους του, κουνούσε χέρια πέρα δώθε (με νταηλίστικο στυλ καμιά φορά), σπάζοντας ελαφρά την στατική εικόνα που ήμασταν αναγκασμένη επί τόση ώρα να παρακολουθούμε (τόση ώρα χωρίς διαφημίσεις, χωρίς κάτι φανταχτερό το μάτι του συνηθισμένου σε βομβαρδισμούς εικόνων θεατή πραγματικά ήρθε και "γλάρωσε" με το debate, κοιτούσαμε την καρφίτσα της Στάη σαν όαση στην έρημο). Σε μικρότερο βαθμό το ίδιο έκανε και ο Παπανδρέου.
• Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων έχασαν πόντους από το ξύλινο καλούπι από το οποίου αρνήθηκαν να αποκλίνουν. Ο Καραμανλής λέγοντας όσα φαινόταν να έχει προετοιμάσει από το σπίτι και ο Παπανδρέου αποφεύγοντας να απαντήσει άμεσα σε ερωτήσεις που του έκαναν (μία πάγια τακτική πολιτικού η οποία όμως στα συγκεκριμένα πλαίσια φάνηκε πραγματικά όσο ανούσια είναι, η κενολογία και η κοινολογία έχασαν σε αυτό το debate γιατί ήταν τόσο βαρετές που μόνο όποιος τόλμησε να πει κάτι πρωτότυπο ή ουσιαστικό κέρδισε τις εντυπώσεις).
  
• Να απαντήσει όταν τον ρωτάγανε δεν ήξερε, ήξερε όμως να πει στον Καραμανλή ότι δεν είναι δυνατόν να έχεις πρώτη προτεραιότητα την παιδεία και μετά να μην την ενισχύεις (τι τα θέλει και τα λέει και αυτός; μην πεις πρώτη καλέ μου άνθρωπε, δεν το καταλαβαίνεις ότι αντιφάσκεις εμφανέστερα από ό,τι θα ήθελες;)
• Δεν ξέρω τι θα καταλάβει η μικρή Αναστασία για το τζάκι από το οποίο θα πρέπει να είσαι για να γίνεις πρωθυπουργός σύμφωνα με τον Καρατζαφέρη , πάντως πρόσεξα ότι όλοι του ΛΑΟΣ ξέρουν απέξω τις χρονολογίες έναρξης διακυβέρνησης των διάφορων Παπανδρέου και Καραμανλήδων, καλύτερα ίσως και από τους ίδιους τους Παπανδρέου και Καραμανλήδες, και έχουν να λένε αυτό το ποιηματάκι κάθε φορά που θέλουν να κερδίσουν τηλεοπτικό χρόνο και κατά τη γνώμη τους εντυπώσεις.
  
• Ο Αλαβάνος ήταν αυτός που μίλησε πιο ουσιαστικά από όλους και έδωσε την εντύπωση του πιο "ξύπνιου" από τους πολιτικούς (ξύπνιος με την έννοια του δεν κοιμάμαι, βλ. Παπαθεμελής), με ανησύχησε όμως κάπως μία αίσθηση αδιαλλαξίας, πείσματος και εκρηκτικής διάθεσης που εισέπραξα, κάτι σαν αδύνατος μουσάτος Πάγκαλος, ευφυής μεν, ωρολογιακή βόμβα δε. Έχεις την αίσθηση ότι ακόμη και αν βρεθεί λύση στο πρόβλημα για το οποίο ωρύεται, αυτός θα εξακολουθεί να ωρύεται επειδή του αρέσει τόσο.
  
• Η Παπαρήγα ήταν αρκετά συνεπής σε όσα είπε και αν είχε δείξει λίγη από την μαχητικότητα του Αλαβάνου (την κέρδισε και αυτήν το στυλ Παπαθεμελή) θα είχε αφήσει πολύ καλύτερες εντυπώσεις. Ωραία βαμμένη πάντως, φαινόταν δροσερό το μουτράκι της (μπράβο στην μακιγιέζ), αν και θα έπρεπε να μάθει να κάθεται πάνω στην άκρη του σακακιού της για να μην γυρίζουν οι ώμοι του μπροστά.
• Εντυπωσιακός επίσης στη συνέπεια προς τα χρονικά όρια ο Αλαβάνος. Ήταν πάντα πάνω στο δευτερόλεπτο! Και κατάλαβα πώς το πέτυχε. Μπορεί να βάλει τελεία όποτε θέλει μέσα σε ελάχιστο χρόνο γιατί ο καταληκτικός τόνος της ομιλίας του είναι βραχύς και κοφτός. Εκεί που άλλοι ολοκληρώνουν με ρυθμό "τατατάν, τατατάν, τατατάνταν", και χρειάζονται χρόνο για να ξετυλίξουν την κατάληξη, αυτός όπου και να βρίσκεται νοηματικά, κάνει ένα μόνο "τατάν" και κλείνει. Οι περισσότεροι ξεπερνούσαν το όριο, με εξαίρεση τον Παπαθεμελή που ολοκλήρωνε γρηγορότερα για να μην το έχει άγχος, και να επιστρέψει στο λήθαργό του μια ώρα αρχίτερα.
  
• Από τους δημοσιογράφους καλύτερη αίσθηση του περιορισμένου χρόνου είχε ο Παπαχελάς, ο οποίος μιλούσε γρηγορότερα από ό,τι συνήθως, σε εμφανές μειονέκτημα ο Χατζηνικολάου αλλά και η Στάη που το έχει στυλάκι να μιλάει αργά (για να προλαβαίνει να αυτοθαυμάζεται) και δυσκολεύτηκε να μιλήσει πιο γρήγορα. Δεν τους ένοιαζε και πολύ βέβαια, απλώς παραβίαζαν το όριο. Η Τρέμη ζάλισε την κάμερα με το ανοικτόχρωμο σακάκι της που πρέπει να έσπασε τα νεύρα στους εικονολήπτες (τα λευκά και υπόλευκα χρώματα αντανακλούν ασύγκριτα παραπάνω από τα υπόλοιπα), με αποτέλεσμα πότε να φαίνεται να ακτινοβολεί το λευκό του Ρολ με υπερφυσικό σχεδόν τρόπο και πότε υπερβολικά μαυρισμένη από την προσπάθεια των τεχνικών να φτιάξουν το κοντράστ). Επίσης καλύτερο ήχο σαν κανάλι, με λιγότερο θόρυβο, νομίζω ότι είχε το Mega.

Αυτές ήταν οι επιφανειακές μου παρατηρήσεις. Αν σκεφτώ και κάτι άλλο θα επανέλθω.

Fountain-Η πηγή της ζωής

Νοίκιασα το dvd αυτής της ταινίας γιατί με προσέλκυσαν οι γοητευτικοί πρωταγωνιστές, βρέθηκα όμως να παρακολουθώ μία ταινία με πολυδιάστατη αφήγηση, φιλοσοφικές νύξεις και άφθονο λυρισμό. Θέμα της η αναζήτηση της αθανασίας, μέσα από τις τρεις κύριες οδούς απ' τις οποίες την έχει κυνηγήσει ο άνθρωπος: τον μύθο, την επιστήμη και τον πνευματισμό. Ο πρωταγωνιστής παλεύει αναζητώντας το δέντρο της ζωής για να χαρίσει την αθανασία στην αγαπημένη του, ως επιστήμονας, ως γενναίος πολεμιστής και ως πνευματιστής. Οι αλλεπάλληλοι συμβολισμοί της ταινίας μοιάζουν με την ομοιοκαταληξία ενός ποιήματος και δένουν την αρμονία του έργου. Εικαστικά η ταινία προσφέρει αισθητική, περνά όμως και πέρα από αυτήν καθώς τη χρησιμοποιεί ως όχημα και ερέθισμα για συλλογισμό πάνω στο θέμα της.
Οι τρεις της διαστάσεις εκτοξεύουν τις σκέψεις από το ένα επίπεδο στο άλλο, διατηρώντας το κεντρικό θέμα της ταινίας ως ενοποιό στοιχείο. Τελικά το θέμα αυτό γίνεται ο πυρήνας μίας πολύπλευρης αναζήτησης και ο θεατής μένει στο τέλος να συσχετίζει και να αποκωδικοποιεί συμβολισμούς και νοήματα συνθέτοντας μόνος του τον ανάμεικτο αντίκτυπο που θα του αφήσει η ταινία.

Η ασφυκτική κουκουβάγια περιμένει τις νέες νύμφες

Όλοι όσοι είναι στα Χανιά αυτή τη στιγμή θα γνωρίζουν καλά το τι γίνεται κάθε βράδυ στην Κουκουβάγια από τότε που έκλεισαν οι Νύμφες. Κοινώς πρέπει να έχεις μεγάλο μέσον (ή μεγάλη τύχη) για να βρεις τραπέζι να κάτσεις από μια ώρα και μετά. Πήγα χθες και ήταν γεμάτο μέσα έξω και τελικά καθίσαμε κάτω και μέσα. Όταν εγκλωβίσεις όμως σε τέσσερις τοίχους την εκκωφαντική φρενίτιδα που πιάνει τους περισσότερους -και κυρίως κάτι σπαστικά πιτσιρίκια- το καλοκαίρι, το αποτέλεσμα είναι ανυπόφορο. Συν την κάπνα (αυτό το είχα ξεχάσει, όλο το καλοκαίρι ξεσυνήθισα να μετράω τα πάφα πούφα του κάθε καπνιστή που βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίου και να ασθμαίνω από τον δηλητηριασμένο αέρα, με έπιασε δύσπνοια κανονική, σηκώθηκα κι έφυγα -δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνεται το χειμώνα). Όσοι ήταν έξω τουρτούριζαν από το κρύο γιατί φυσούσε πολύ, όσοι ήταν μέσα δεν ξέρω πάντως εγώ ξεκουφάθηκα από τη βαβούρα και γκρούφτηκα από την κάπνα κοινώς χάλια μου φάνηκε, και παρόλα αυτά το μαγαζί πήχτρα.

Γιατί έκλεισαν οι Νύμφες; (Ρητορικά το ρωτάω αυτό, δεν έχει τόση σημασία ο κανονικός λόγος). Και καλά πες έκλεισαν, ήταν ανάγκη να τις γκρεμίσουν κιόλας; Δεν μπορούσε να τις πάρει ένας άλλος να τους αλλάξει όνομα (ας τις έλεγε Νηριήδες, δεν ξέρω), να τους κάνει αν ήθελε και μία ανακαίνιση, να μπορούμε κι εμείς να πηγαίνουμε σαν άνθρωποι για ένα καφέ; Μέχρι πέρυσι και τα δύο ήταν φουλ γεμάτα έτσι κι αλλιώς. Αλλά φέτος δεν παλεύεται η κατάσταση. Θα πρέπει βέβαια να τους αναγνωρίσω ότι δεν συνώστισαν τραπέζια για να βγάλουν περισσότερα, απλά χρησιμοποιούν και το μέσα και όποιου του αρέσει.

Ένα κτίσμα που ετοιμάζεται λίγο πιο κάτω από τις (πρώην, φευ) Νύμφες λέτε να είναι τίποτα σχετικό; Γνωρίζει κανείς τίποτα;

Ένας μήνας χωρίς ADSL! Πώς άντεξα Θεέ μου;

Όχι απλά ένας μήνας χωρίς ADSL αλλά ένας μήνας με εκνευριστικά χάλια έως καθόλου σύνδεση μέσω τηλεφώνου. Τις πρώτες μέρες έκανα τα πάντα για να έχω σύνδεση, πήγαινα στη βιβλιοθήκη του Πολυτεχνείου, μετά έκλεισε και αυτή (βλ. ο νόμος του Μέρφυ για τις βιβλιοθήκες και τη σύνδεση στο νετ), μετά άρχισα μέσω dial-up να αφιερώνω 40 λεπτά την ημέρα για να κάνω δουλειά που ήθελε κανονικά 5 λεπτά με τη γρήγορη σύνδεση (να βλέπω τα mail μου και να απαντάω σε αυτά), μετά εμφανίστηκε πρόβλημα στη σύνδεση το νετ ολόκληρης της πόλης (βλ. ο νόμος του Μέρφυ για τη dial-up όταν δεν έχεις adsl) ώσπου σιγά σιγά συνήθισα την κατάσταση του... πρωτόγονου, όπως στη διαφήμιση. Πάνω που είχα αρχίσει να αγανακτώ και να παραιτούμαι από τα συχνά τηλεφωνήματα στην Tellas (αρχικά "τη λάβατε την αίτησή μου;" "μήπως να σας την ξαναστείλω" και μετά "πότε θα ενεργοποιηθεί η σύνδεσή μου" και τα λοιπά) ανακαλύπτω σήμερα ότι η σύνδεσή μου είχε ενεργοποιηθεί από προχθές και ότι κανείς στην εταιρεία δεν φιλοτιμήθηκε να με πάρει τηλέφωνο να μου το πει. Thanks guys. Μετά από μία οδύσσεια ασυνεννοησίας με τον "ειδικό" της τεχνικής υποστήριξης, (αγανάκτησα τόσο από τις καθυστερήσεις του και τις εμφανείς αδυναμίες του να με βοηθήσει που βρήκα δικαιολογία για να του το κλείσω! Τελικά όμως αφού τον έκλεισα και έκανα restart στον υπολογιστή όπως μου είπε συνδέθηκα άμεσα. Τον αδίκησα λίγο ίσως. Ότι δεν είναι και πολύ συνεννοήσιμος πάντως δεν είναι). Τεσπάν, τέλος καλό όλα καλά.

Jermiado dreaming on such a summer's day!

Καλά είναι απίστευτο, ακόμη και αυτή τη στιγμή, 12 και μισή τη νύχτα, το Τζερμιάδο έχει τη χαμηλότερη θερμοκρασία στην Ελλάδα: 20 βαθμούς με πλήρη άπνοια! Τη στιγμή που οι περισσότερες άλλες πόλεις φλερτάρουν λίγο πολύ με το 30! Δεύτερο και... καταϊδρωμένο (λιγότερο από όσο οι άλλοι βέβαια), το... Νευροκόπι!

Τελικά ο θερμοκρασιακός παράδεισος δεν είναι και τόσο μακρυά και σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει!

Συγχωρέστε με για το κόλλημα που έχω φάει, η ζέστη βλέπετε.

Πάμε στο ρυάκι... ή μήπως στο Τζερμιάδο;

Θυμάστε στις τρεις χάριτες όπου κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα η μία εκ των τριών αδερφών έπαθε παράκρουση από τη ζέστη και άρχισε να παραμιλάει επαναλαμβάνοντας συνεχώς ξεψυχισμένα και απόκοσμα... "Πάμε στο ρυάκι..."; Ε, κάτι τέτοιο με έχει πιάσει και μένα (και σίγουρα πολλούς άλλους). Παρακολουθώντας όμως με μαζοχιστική αριθμολαγνεία τις θερμοκρασίες της Κρήτης αυτές τις μέρες στο meteo.gr, παρατηρώ ότι το Τζερμιάδο Λασιθίου έχει στάνταρ 10 βαθμούς θερμοκρασία κάτω από τα υπόλοιπα μέρη ακόμη και αν έχει πλήρη άπνοια!

Πώς και μου έχει ξεφύγει εμένα τόσο καιρό το συγκλονιστικό τούτο γεγονός; Είναι στην άλλη άκρη της Κρήτης βέβαια, αλλά η άγνοιά μου... σκοτώνει. Πώς θα γίνει να πάω στην κοντινότερη όαση δροσιάς να ανασάνω λίγο καθαρό δροσερό αέρα (αυτά τα air-condition ανακούφιση δε λέω αλλά τεχνητό πράγμα ρε παιδί μου, καμία σχέση με το real thing).

Μπορεί κανείς να με φιλοξενήσει στο Τζερμιάδο μέχρι το τέλος του καύσωνα; Ξεκινώ στη στιγμή. Πόσο απέχει από Χανιά; Κανένα τριωράκι; Φύγαμε.

Μουσείο Βιβλικής Ιστορίας-Μνημείο στον σκοταδισμό

Το διάβασα την προηγούμενη βδομάδα στην εφημερίδα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Είναι δυνατόν; Μουσείο δημιουργίας (ήτοι θεϊκής δημιουργίας του κόσμου, Creation Museum); Εμείς τους κοροϊδεύουμε τους αμερικάνους που θέλουν να απαγορεύσουν τη διδασκαλία της δαρβινικής θεωρίας από τα σχολεία, αλλά αυτοί το έχουν πάρει πολύ πιο σοβαρά το θέμα. Ό,τι και να λέει η επιστήμη (που εν προκειμένω η επιστήμη λέει ότι "τίποτα στη βιολογία δεν έχει νόημα παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης"), αυτοί το χαβά τους. Χωρίς να τους ενδιαφέρει η θέση επιστημών όπως η γεωλογία π.χ., διατείνονται ότι ο κόσμος έχει ηλικία περί τα 6000 χρόνια (ανέκδοτο για γεωλόγους δηλαδή είναι αυτό), θεωρούν τις απόψεις του Δαρβίνου βλάσφημες και τον αντίκτυπο που είχαν ως κίνηση εναντίον της χριστιανοσύνης. Τώρα το πώς ακριβώς συνδυάζουν τον Αδάμ και την Εύα με τους δεινόσαυρους δεν το έχω καταλάβει (μπαίνοντας στο site τους το πρώτο που βλέπεις είναι να σε κοιτάζει άγρια ένας δεινόσαυρος με μάτι αχόρταγο), πάντως τα αμερικανάκια το τρώνε το παραμύθι. Το 40% του πληθυσμού στις Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύει στη βιβλική δημιουργία! Δεν εννοώ πιστεύει στο θεό, εννοώ πιστεύει ότι έτσι φτιάχτηκε το σύμπαν, πριν έξι χιλιάδες χρόνια, ο κατακλυσμός του Νώε, μπλα μπλα μπλα... και έτσι είναι τα πράγματα. Μπας και πιστεύουν και ότι η γη είναι επίπεδη; Καλά αυτοί βέβαια θα μου πεις είναι ικανοί να πιστεύουν ότι υπάρχουν και τα στρουμφάκια.

Αδιανόητος σκοταδισμός. Αδιανόητη προσπάθεια τύφλωσης του κριτικού νου σε μία χώρα που όση επιστήμη και τεχνολογία και αν παράγει... πλειοψηφικά (και μαγειρεμένα οκ) ψηφίζει... Μπους. Του οποίου του είπε ο θεός να πάει να βομβαρδίσει και να σκοτώσει ένα σωρό αθώους ανθρώπους σε άλλες χώρες, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, οπότε αμαρτίαν ουκ έχει. Και μετά λένε για το Ισλάμ. Μωρέ το ίδιο πράγμα κάνουν. Σκοτώνουν οι μεν σκοτώνουν και οι δε, επικαλούμενοι τον επουράνιο ύψιστο δημιουργό.

Δεν μπορώ στο μυαλό μου να μην αντιστρέφω τη ρήση "Ακόμη και αν δεν υπάρχει θεός έπρεπε να τον δημιουργήσουμε" σε "Ακόμη και αν υπάρχει θεός θα πρέπει να τον σκοτώσουμε".

Από τη διπλωματία των όπλων στη διπλωματία των εμβολίων

"Eίναι τουλάχιστον ειρωνικό ότι η ιατρική τεχνολογία δεν µεταφέρεται στις αναπτυσσόµενες χώρες, από τις ανεπτυγµένες, µε την ίδια αποτελεσµατικότητα και ταχύτητα που µεταφέρεται η πολεµική τεχνολογία."

Αξίζει να διαβάσετε αυτό το κείμενο.

http://www.imbb.forth.gr/people/loukeris/press/article.pdf

Αν βρω χρόνο θα σας πω αναλυτικά και για τον καλό άνθρωπο που το έγραψε.

Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη

Άλλο όνειρο πάλι και αυτό. Ήταν λέει το σπίτι μου γεμάτο εκρηκτικά γύρω γύρω και ήταν ζήτημα χρόνου κάποιος να βάλει φωτιά και να τιναχθεί ολόκληρο στον αέρα. Εγώ το ήξερα λέει από παλιότερα ότι συνέβαινε αυτό αλλά δεν είχα κάνει κάτι, δεν είχα ειδοποιήσει κανέναν, και νάτα τώρα. Το πιο περίεργο από όλα ήταν οι αντιδράσεις μου. Αρχικά σκέφτηκαν ότι αφού θα καεί το σπίτι μου ευκαιρία να τελειώνει επιτέλους και η άχαρη ζωή μου, ας πάω και εγώ να καώ στη φωτιά. Βλέποντας όμως κάτι ξερόκλαδα να πιάνουν φωτιά άρχισα με μανία να τα σβήνω, όπως επίσης και τον πατέρα μου (!) που άρπαξε και αυτός μετά από λίγο, τον οποίο και έριξα κάτω για να τον «πατήσω» να σβήσει η φωτιά. Μετά πήρα το λάστιχο του ποτίσματος και άρχισα να σβήνω από μακριά (είχε και βεληνεκές) και τις τελευταίες εστίες. Κάτι δέματα και γράμματα που μου είχαν στείλει, πολύ εύλεκτα, δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, τι να σημαίνει αυτό άραγε. Υπαίτιος του εμπρησμού ήταν μία παλιά μου συμφοιτήτρια η οποία ήταν πραγματικά το καλύτερο παιδί στη σχολή και δεν μπορώ να καταλάβω πώς το υποσυνείδητό μου την έβαλε στη θέση του εμπρηστή (και πού τη θυμήθηκε πρώτα απ’ όλα) και την είχα πιάσει και απειλώντας την καθώς την κρατούσα από το λαιμό τη ρωτούσα γιατί το έκανε και αν ήταν επειδή αυτή είχε δύσκολη οικονομικά παιδική ηλικία ενώ εγώ είχα αυτό το ωραίο σπίτι.

Γενικά θεωρώ ότι τα όνειρα είναι μια σχεδόν τυχαία συναρμολόγηση τμημάτων της εμπειρίας μας και συνήθως προσπαθώ να αντιστοιχήσω κάθε τι που βλέπω με κάτι που έχει πάρει το μάτι μου πρόσφατα. Από την άλλη βέβαια διάβασα πρόσφατα το «ντιβάνι» του Γιάλομ όπου είχε πολλές ενδιαφέρουσες ψυχαναλυτικές ερμηνείες για διάφορα όνειρα, και δεν ξέρω μήπως θα έπρεπε να ερμηνεύσω με αυτόν τον τρόπο κάποια στοιχεία του ονείρου μου. Ελπίζω μόνο να μην είναι προφητικό.

"Νιώθω ένοχη επειδή δεν μπορώ να τους ευχαριστήσω όλους"

Είναι λοιπόν στιγμές που σε μια σου φράση αιχμαλωτίζεις μια μεγάλη αλήθεια που για καιρό σου διέφευγε, που ξαφνικά κάνεις το πιο ενδοσκοπικό και ψυχαναλυτικό σχόλιο χωρίς καλά καλά να έχεις ψάξει μέσα σου, απλά σου βγαίνει και λες πώς νιώθεις. Αυτό μου συνέβη πριν από λίγο. Μια παρέα με είχε καλέσει για φαγητό κάπου εκτός πόλεως και ο boyfriend δεν ήθελε να έρθει, ήθελε να πάει θάλασσα. Εγώ δεν ήθελα θάλασσα, δεν με ένοιαζε να πάω ή να μην πάω για φαγητό, αλλά το πιο βασικό ήταν ότι δεν ήθελα να δυσαρεστήσω κανέναν. Η όλη κατάσταση δεν είναι κάτι το κοσμοϊστορικό, δεν πρόκειται για απόφαση ζωής, να όμως που κάτι απλά πραγματάκια πολλές φορές καθορίζουν τη διάθεσή μας. Τώρα απέρριψα την πρόταση της παρέας μου και νιώθω χάλια επειδή είπα μάλιστα και την αλήθεια (δεν ξέρω αν θα ένιωθα καλύτερα έχοντας πει μια εύσχημη δικαιολογία, πάντως δεν νιώθω επιβραβευμένη για την ειλικρίνειά μου).

Τι είναι αυτός ο φόβος; Αυτή η δειλία... Να μην μπορείς να χαλάσεις το χατήρι κανενός, λες και αυτομάτως γίνεσαι κακός άνθρωπος. Είναι φόβος ότι θα σε μισήσουν; Μήπως το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι υπερβολικά ουδέτερη γιατί διαφορετικά εγώ θα ήξερα τι ακριβώς θέλω να κάνω αύριο και απλώς θα το έκανα ασχέτως από το ποιος θα ακολουθούσε; Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει τελικά. Ίσως δίνω υπερβολική και υπερblogική έκταση στο γεγονός (έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου ο υπολογιστής τη στιγμή ακριβώς που έγινε αυτό και "ξέσπασα" πάνω του). Ελπίζω να μου περάσει.

Δεν αντέχω άλλο τη μάνα μου που με ζαλίζει να παντρευτώ

Ορίστε, το είπα. Δεν την αντέχω. Τι μικροαστική αντίληψη, τι χαζομάρα να προσδοκάς χαζοχαρούμενα και να προωθείς κουτοπόνηρα την «αποκατάσταση» (=κρέμασμα) του παιδιού σου και μάλιστα, το χειρότερο από όλα, να το φέρνεις σε δύσκολη θέση μπροστά σε τρίτους. Κάθεται και βάζει τρίτους (παρουσία πολλών ατόμων) να με ρωτάνε πότε θα παντρευτώ και τι θα κάνω, και ρωτάει τον καθένα «πώς μπορεί να στριμώξει τα παιδιά να παντρευτούν». Εγώ κατ’ ιδίαν της δίνω την αποστομωτική απάντηση «Δεν θέλω να παντρευτώ γιατί τα είδα και τα δικά σου τα χαΐρια, εσύ δεν παραπονιέσαι συνέχεια; Για ποιο λόγο να γίνω και εγώ σαν κι εσένα; Καλύτερα ελεύθερη». Μπροστά σε άλλους όμως δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα, εγώ είμαι διακριτική (σε αντίθεση με κάποιους άλλους). Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όμως και όλο μου έρχεται στο μυαλό η οικογενειακή φίλη που μιλώντας με τη μητέρα μου γυρνάει και με ρωτάει (εγώ στην άλλη άκρη του δωματίου, να μας ακούσουν όλοι) πόσο χρονών είμαι τώρα (για να μου δείξει έμμεσα ότι γεροντοκοριάζω, εγώ γιατί δεν τη ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα δηλαδή;) και αν είμαι σε θέση να παντρευτώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το μαγικό «κλικ» μέσα μου και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοιες μικροαστικές ανοησίες. Γιατί αφήνω να με επηρεάζουν τόσο; Γιατί εκνευρίζομαι; Δεν ξέρω, ας συνεχίσω να γράφω, ίσως κάπου καταλήξω. Πιστεύει αφελώς η μαμά μου ότι πες πες κάτι θα μείνει, και στο τέλος (μετά από πλύση εγκεφάλου και συσσώρευση ψυχικής ταλαιπωρίας) θα παραιτηθώ από την άρνησή μου προς το γάμο και θα συμμορφωθώ επιτέλους με τις κοινωνικές (και κυρίως τις μητρικές) προσδοκίες που συγκεντρώνονται στο πρόσωπό μου, στο παράμεσό μου δάκτυλο και τη μήτρα μου. Καλά δεν καταλαβαίνει ότι όσο με ζαλίζει έτσι τόσο με απομακρύνει από αυτό που η ίδια επιθυμεί; Αλλά έτσι είναι κακομαθημένη, ο μπαμπάς μου την έχει κακομάθει να περνάει πάντα το δικό της (και να νιώθει πάντα ριγμένη!) και νομίζει ότι θα γίνει το ίδιο και με μένα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ! Βοήθεια γειτόνοι της blogoγειτονίας, ζητάω λόγια λύπησης και παρηγοριάς να βρω κουράγιο!

Edith Piaf-Ζωή σαν τριαντάφυλλο

Μα τι ζωή! Η φωνή της σπαράζει μέσα στα πνευμόνια της και ορθώνει το ανάστημά της στο πείσμα μιας ζωής διαφορετικά καταδικασμένης στη φτώχεια και την πορνεία.

Την οδηγεί σε μια πορεία λουσμένη στο φως της δόξας και της καλλιτεχνικής καταξίωσης, πηγμένη στο σκοτάδι του πόνου από τα ανελέητα χτυπήματα μιας μοίρας που ξεσπά τις συμφορές πάνω της με όλη της τη μανία. Γυναίκα άχαρη, κακοφτιαγμένη και καμπουριαστή (έως και οικτρά σκεβρωμένη όσο προχωρούσε προς το τέλος της ζωής της), μα η φωνή της έκανε να μοιάζει θαμπή και ψεύτικη η ομορφιά του σώματος, εξέπεμπε κάλος και δύναμη πάνω από τα μέτρα της ζωής, από το βάθος των πνευμόνων της η φωνή της φτάνει και ξεπερνά τα μέτρα της ζωής, και θα ηχεί πια για πάντα πατώντας στον παλμό κάθε ψυχής που αισθάνεται συγκίνηση αυθεντική στο άκουσμά της.

Η αφηγηματική ροή της ταινίας άναρχη: λίγο από την αρχή, και λίγο από το τέλος, και πάλι λίγο από την αρχή και πάλι λίγο από το τέλος, και οι πρώτες καλές μέρες και λίγο από τις πρώτες κακές μέρες… Η ταινία ρέει όπως ξεχύνονται από το συρτάρι οι φωτογραφίες μιας ζωής, ανακατεμένες, όπως δένει στο μυαλό τις αναμνήσεις η κλωστή του συνειρμού, όπως αφήνει το αποτύπωμά του στην ψυχή το βίωμα, και την παρασύρει να ταξιδέψει ξανά, κάθε φορά σε μια διαφορετική πτυχή του παρελθόντος.

Να ζεις τόσα πολλά… Να έχεις νιώσει τόσα πολλά… Να έχεις υποφέρει τόσο… Και στο τέλος να επιμένεις με όλο το σθένος της φωνής και της ψυχής σου ότι δεν μετανιώνεις τίποτα…

Ο λαβύρινθος του Πάνα

…όχι του πάνα-βρακάκι όπως κοροϊδευτικά έλεγα πριν πάω να δω την ταινία (γιατί έκτοτε δεν κοροϊδεύω, σώπασα). Θα μπορούσε να είναι δύο διαφορετικές ταινίες, μία ρεαλιστική, να απεικονίζει την Ισπανία του 1944, και μία φανταστική, για τον κόσμο που έπλασε μέσα από παραμύθια ένα μικρό κορίτσι. Φαίνονται τόσο διαφορετικές αυτές οι δύο συνιστώσες, και τις βιώνεις και πολύ διαφορετικά μέσα από την ταινία, καταλαβαίνεις όμως τη θέση που έχει η φαντασία μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, το καταφύγιο που προσφέρει (ιδίως σε μια τρυφερή ηλικία). Η μικρή Οφηλία πηγαίνει να ζήσει μαζί με τη μητέρα της με τον βάναυσο λοχαγό πατριό της. Ο κόσμος της πραγματικότητας, με την σκληρότητά του, τον πόλεμο, τη βία, μοιάζει να μην την αγγίζει όταν εισέρχεται σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου αυτή είναι η πριγκίπισσα που πρέπει να σώσει το βασίλειό της του κάτω κόσμου, αντιμετωπίζοντας παναπαίσιους γιγάντιους βατράχους (απείρως συμπαθέστερους από τον πατριό της όμως) και τέρατα με τα μάτια στα χέρια. Η μικρή καταφέρνει τελικά να εκπληρώσει το μυθώδες πεπρωμένο της και να αποδράσει μια για πάντα από τον αποκρουστικό κόσμο της πραγματικότητας.

Η ταινία με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί ταυτίστηκα με αυτή τη διαδικασία απόδρασης από την πραγματικότητα. Κι εγώ προτιμώ να βυθίζομαι στα βιβλία μου αντί να βλέπω ειδήσεις πχ και να μην αντιμετωπίζω την ασχήμια κατάματα αλλά να κάνω σαν να μη με αφορούν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ελπίζω μόνο να μην έχω την τραγική κατάληξη της μικρής.

Έξω τα ελληνικά από την επιστήμη

Μεταφράζω αυτή τη στιγμή την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας από τα αγγλικά στα ελληνικά. Κάθε εργαστήριο δημοσιεύει σε αυτήν λίγα λόγια για την έρευνα που γίνεται σε αυτό. Στην επικοινωνία μου με πολλούς από τους παλιούς μου καθηγητές για διευκρινίσεις σχετικά με την ορολογία των κειμένων συναντώ όλο και πιο συχνά απόψεις και υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «ποιος θα τα διαβάσει αυτά τα κείμενα στα ελληνικά», «εάν πρόκειται να τα διαβάσει σίγουρα θα ξέρει και τα ανάλογα αγγλικά, αλλιώς δεν θα μπορεί», «πόσα προβλήματα προκύπτουν κατά τη μετάφραση στα ελληνικά, τελικά η λύση είναι να μαθαίνουν όλοι αγγλικά και να είναι όλα στα αγγλικά στην επιστήμη», «τα αγγλικά είναι αλλιώς, εκφράζουν πράγματα που δεν μπορείς να εκφράσεις στα ελληνικά…» κλπ κλπ.

Hello!? (Έτσι για να καταλάβετε κι εσείς οι αγγλομαθείς και αγγλόνοες) Τα ελληνικά έχουν δώσει τόσους και τόσους όρους στην επιστήμη που έχουν διατηρηθεί και σε άλλες γλώσσες, θεωρούνται μια γλώσσα πλούσια και εκφραστική, εσείς καλοί μου επιστήμονες γιατί τη σνομπάρετε; Ξέρετε τι έχετε πάθει; Έχετε πήξει στα αγγλικά, ό,τι διαβάζετε πάνω στο αντικείμενό σας είναι στα αγγλικά και τα έχετε συνηθίσει. Και δεν έχετε καταλάβει ότι η μεταφορά μιας έννοιας σε μία άλλη γλώσσα δεν γίνεται με ευθεία αντιστοίχηση αλλά πολλές φορές με «μετενσάρκωση» του νοήματος σε διαφορετική μορφή που «μιλάει» στην άλλη γλώσσα. Απλώς αυτό για να γίνει είναι πολύ μα πολύ δύσκολο πολλές φορές κι εσείς έχετε ήδη αρκετά στο κεφάλι σας. Δε λέω τα αγγλικά έχουν μια κάποια ευελιξία, κοτσάρεις εκεί πέρα ένα ουσιαστικό πριν από ένα άλλο και το κάνεις επίθετο χωρίς κατάληξη χωρίς τίποτα. Και στα ελληνικά όμως, αν λίγο τα αγαπούσατε, θα βρίσκατε ωραιότατους τρόπους να εκφράσετε την επιστημονική αλήθεια σας άσχετους με τα εκφραστικά οχήματα της αγγλικής. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, εγώ με αυτό παιδεύομαι μέρα νύχτα πάνω απ’τον υπολογιστή. Όμως αν δεν το κάνετε εσείς κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει, οι φιλόλογοι είναι πολύ μακρυά από αυτά που θέλετε να εκφράσετε. Δώστε στην ελληνική μια θέση στον πάγκο σας και μην προσκυνάτε τυφλά μια ξένη γλώσσα.

Προστέθηκα αλλά πού είμαι;

Πριν κανα δυο μέρες έκανα και εγώ εγγραφή το Greekbloggers γιατί απέχω από την κοινότητα των ελλήνων bloggers από όταν έκλεισε το monitor και δεν θα ήταν σωστό να της στερήσω τα εμπνευσμένα γραπτά μου. Δεν με βρήκα όμως στη λίστα των νέων posts, ίσως μου ξέφυγα. Μπορεί να μου επιβεβαιώσει κάποιος ότι με διάβασε μέσω του Greekbloggers? Ευχαριστώ.

Τηλεοπτικά κουζινομαγειρέματα-crash test

Ευδοκιμεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική τηλεόραση ένα είδος εκπομπών με θέμα τη μαγειρική, η οποία από ταπεινή ενασχόληση της νοικοκυράς έχει αναχθεί μέσα από αυτές σε ύψιστη τέχνη, διέξοδο δημιουργικότητας και δρόμο προς την απόλαυση. Ξεχωρίζω τις πιο σημαντικές.

Μαμαλάκης: αυτή δεν είναι εκπομπή μαγειρικής, είναι το Lonely Planet! Κατά το ήμισυ ταξιδιωτική, κατά το ήμισυ μαγειρική, στην εκπομπή αυτή τα φαγητά συνοδεύονται πάντα από άφθονες φιλολογικές «σάλτσες» του σεφ Ηλία, τις οποίες πραγματικά χειρίζεται πολύ καλά (νιώθεις ότι του τρέχουν τα σάλια του ανθρώπου και τα λέει αυτά που λέει, δεν υποκρίνεται). Φοβερή παραγωγή με άριστη και προσεγμένη πάντα μουσική υπόκρουση και σκηνοθεσία, η μαγειρική εκπομπή σε ένα άλλο επίπεδο.

Βέφα: κάποτε είχε την πρωτοκαθεδρία της τηλεοπτικής μαγειρικής, τώρα όμως είναι ίσως η πιο παρωχημένη και σπαστική παρουσιάστρια συνταγών, και εμμένει πάντα λίγο ή πολύ στα παραδοσιακά πλαίσια. Εξακολουθεί πάντως από ό,τι φαίνεται να έχει το πιστό της κοινό από νοικοκυρές έτοιμες να ακολουθήσουν κάθε της συμβουλή. Είναι επίσης ίσως η μόνη που απαντά σε ερωτήματα τηλεθεατών για μαγειρικά σφάλματα.

Νηστικό αρκούδι: σε κερδίζει η χαλαρή παρεΐστικη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι παρουσιαστές, φαντάζεσαι εύκολα τον εαυτό σου να μαγειρεύει μαζί τους ένα απογευματάκι που σε καλέσανε σπίτι τους ή στο εστιατόριο ενός φίλου τους. Οι συνταγές είναι πρωτότυπες και η αγάπη για τη μαγειρική δεν διατυμπανίζεται, φαίνεται όμως ξεκάθαρα.

Η κουζίνα της μαμάς: ο νεαρός Ευτύχης Μπλέτσας είναι ο γιος που κάθε μάνα ονειρεύεται, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει παρά μόνο στα όνειρά της. Αντί να γυρίζει με τους φίλους του, να τρώει χάμπουργκερ και γύρο και να πίνει φραπεδιές παίζοντας τάβλι (ή ό,τι άλλο κάνουν οι εικοσάρηδες σήμερα), αυτός αφοσιώνεται με ενθουσιασμό στην μαγειρική. Η νεανική του φρεσκάδα δίνει μια ευχάριστη πνοή στην εκπομπή, και οι συνταγές παρουσιάζονται πάντα με μεγάλο εφηβικό ενθουσιασμό.

Τι θα φάμε σήμερα (star στις 10 το πρωι): ανήκει σε άλλη τηλεοπτική ζώνη, στην πρωινή, έχει λοιπόν πιο πρακτικό προσανατολισμό και μικρότερη έμφαση στην παρουσίαση και την ψυχαγωγία. Δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο, ούτε ταξιδιωτική ούτε χιουμοριστική ούτε τίποτα, απλά δείχνει συνταγές που μπορείς να κάνεις σήμερα κιόλας. Ίσως οι πιο εύκολες συνταγές για να γράψεις και να κρατήσεις (τα υλικά εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης), πάντα με μία νότα πρωτοτυπίας χωρίς όμως να ξενίζουν. Οι πιο πολλές συνταγές στο δικό μου τετραδιάκι είναι από την εκπομπή αυτή, 9 στις 10 φορές που θα την πετύχω μπαίνω στον πειρασμό να κρατήσω την συνταγή. Ειλικρινείς προθέσεις, ωραίες συνταγές.

Τηλεμαγειρέματα στα πρωινάδικα: αν και εμφανίζονται αξιόλογοι σεφ στις εκπομπές αυτές, δεν δίνουν στον τηλεθεατή την ίδια απόλαυση γιατί πάντα στριμώχνονται στο πρόγραμμα της εκπομπής και δεν έχουν το χρόνο να σου μεταδώσουν τη χαρά της μαγειρικής. Ξεχωρίζω για τις ωραίες συνταγές της αυτήν που είναι στη Μενεγάκη, αν και είναι η πιο αγχωμένη από όλες.

5 πράγματα για μένα;

Τι είναι πάλι αυτό που μου έστειλε ο φίλος Χρίστος/Χρήστος όπως γράφεται τεσπαν; Να γράψω λέει 5 πράγματα για τον εαυτό μου και μετά να το στείλω σε 5 άλλους για να κάνουν το ίδιο. Χωρίς να αναλογιστώ την εκθετική αύξηση του αριθμού των ατόμων σε περίπτωση που όντως το κάνουν όλοι αυτό, ας κάτσω απλά να σκεφτώ μερικά πραγματάκια για τον εαυτό μου για να ευχαριστήσω και το φίλο μου που με σκέφτηκε. Λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. Είμαι ειδεχθώς ακατάστατη. Το δωμάτιό μου είναι μία Χιροσίμα σε μικρογραφία, η απόλυτη υλοποίηση της θεωρίας του χάους. Θα πρέπει να είμαι ένα από τα άτομα με τη μεγαλύτερη ανοχή στην ακαταστασία.

2. Παιδικό μου όνειρο ήταν όταν μεγαλώσω να γίνω βαφέας αυτοκινήτων και μάλιστα να τα βάφω όλα μπλε.

3. Ήμουν πολύ κακομαθημένη από μικρή. Ο μπαμπάς μου σηκωνόταν μέσα στη νύχτα για να μου φέρει πορτοκαλάδα βιοχύμ στο μπιμπερό και όταν οδηγούσε καθόμουν στα πόδια του (όχι απλώς μπροστά!). Κατέστρεφα κατά μέσο όρο ένα ραδιοκασετόφωνο αυτοκινήτου την εβδομάδα.

4. Όνειρό μου είναι να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο και ιδίως να πάω στην Αυστραλία σε κάτι μέρη που έχω δει σε περιοδικά και που μοιάζουν σαν να είναι από άλλο πλανήτη. Βέβαια για να το κάνω αυτό θα πρέπει να απαρνηθώ τις ανέσεις του πολιτισμού, κάτι που μου φαίνεται αρκετά δύσκολο.

5. Έχω πιει υγρό πιάτων μέσα από ένα γυάλινο καλαμάκι που δεν ξεπλύθηκε καλά και από το οποίο δοκίμασα στη συνέχεια να πιω ζεστό τσάι (το οποίο ξέπλυνε ωραιότατα το καλαμάκι, και άφησε για πάντα την ανάμνηση από τη γεύση του πράσινου υγρού πιάτου στο στόμα μου).

Ωραία τα έργαψα. Καλά τα είπα. Με σκιαγράφησα σε πέντε σημεία. Τώρα δηλαδή πρέπει να πετάξω το μπαλάκι σε 5 ακόμη άτομα; Σε 5 ακόμη bloggers? Ξέρω 5 ακόμη bloggers πλην αυτού που μου έριξε το μπαλάκι και κάποιων που διαβάσω μέσω αυτού; Θα δω τι μπορώ να κάνω. Μάλλον θα απευθυνθώ σε αυτούς που μου έγραψαν πιο πρόσφατα comments. Ή μάλλον απευθύνω ανοικτή πρόσκληση στους 5 πρώτους που θα διαβάσουν αυτό το blog (εύκολη λύση αλλά και εύκολο για τον άλλον να μην το κάνει). Αν θέλετε δοκιμάστε πάντως, πλάκα έχει.

O κόσμος της ωτασπίδας

Κοιμάμαι με ωτασπίδες. Δουλεύω με ωτασπίδες. (Πάνε τα δύο οκτάωρα της ημέρας). Κατεβαίνω με τα πόδια στο κέντρο φορώντας τα ακουστικά του MP3. Τελικά ζω σε ένα σύμπαν απόλυτης ηχητικής απομόνωσης. Όση ηρεμία μου κερδίζει άλλο τόσο με απομονώνει από το περιβάλλον. Θέλω να ζω σαν εξωγήινος; Πρέπει να αποφασίσω.

Όνειρα και όνειρα...

Έδινα μαθηματικά. Κάτι που έχει να μου συμβεί από το λύκειο, αν εξαιρέσουμε ένα μάθημα βιομαθηματικών που είχαμε στη σχολή. Και δεν είχα ετοιμαστεί λέει, παρά περίμενα την τελευταία μέρα να διαβάσω, και τυχαίνει τη μέρα εκείνη να πρέπει να πάω στο Κολυμπάρι (ενώ έδινα εξετάσεις στο Καστέλι) και με λίγα λόγια έτρωγα όλη την ώρα που έπρεπε να αφιερώσω στο διάβασμα σε μετακινήσεις. Ερμηνεία: μάλλον αγχώνομαι για τη δουλειά.

Άλλο όνειρο: γιατρός με εξετάζει δερματολογικά και βλέποντας τα σπιθουράκια που πάντα έχω στα χέρια μου το χειμώνα αποφαίνεται ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά.

Σε άλλο όνειρο που βλέπω την ακριβώς επόμενη βραδιά βλέπω ότι είμαι έγκυος και ότι γεννάω σε ενάμιση μήνα (αν και δεν έχω ακόμη κοιλιά).

Γενικό συμπέρασμα: θα πρέπει να πάψω να αγχώνομαι για πολλά πράγματα, δεν μου κάνει καλό.

Light επιδόρπιο που θα σας κάνει να ξεχάσετε τις αμαρτωλές απολαύσεις

Πραγματικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα θερμιδογόνο γλυκό. Είναι υγιεινό και εύκολο, και γίνεται πριν το καταλάβεις (όπως και εξαφανίζεται)

Κόβουμε ένα ξινόμηλο σε κομματάκια, το βάζουμε σε ένα πιάτο λίγο βαθύ (αυτά τα μικρά πιάτα γόνδολες είναι ιδανικά για το μέγεθος αυτό) και προσθέτουμε κανέλλα και μοσχοκάρυδο. Βάζουμε και λίγο νεράκι και το ψήνουμε στο φουλ στα μικροκύματα για λίγη ώρα. Εν τω μεταξύ:

Παίρνουμε ένα total 2% και προσθέτουμε ασπαρτάμη, αναλόγως πόσο γλυκό το θέλουμε (εγώ βάζω αρκετή), κανέλα, μοσχοκάρυδο και αν θέλουμε τριμμένο γαρύφαλλο. Μέχρι να τα ανακατέψουμε, το μήλο έχει ψηθεί (αν όχι περιμένουμε κανένα λεπτάκι να λιώσει καλά), οπότε ανακατεύουμε (προσοχή μην καείτε, ανακατέψτε καλά) και απολαμβάνουμε.

Οι πιο περιπετειώδεις τύποι μπορούν να πειραματιστούν και με κυδώνια (τα έχω δοκιμάσει στο φούρνο αλλά στα μικροκύματα όχι, ομολογώ) ή αχλάδια, ή να προσθέσουν σταφίδες, ξερά δαμάσκηνα ή βερίκοκα και τριμμένους ξηρούς καρπούς. Μιαμ μιαμ!

Η γυναίκα που αποστρέφεται τη μητρότητα: αποφώλιον τέρας

…ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Τον Ιούνιο κλείνω τα τριάντα και η ιδέα της μητρότητας δεν μου φαίνεται διόλου ελκυστική. Είναι άραγε κάποιες γυναίκες γεννημένες για μάνες και άλλες όχι; Γιατί αν είναι έτσι εγώ σίγουρα ανήκω στις δεύτερες. Έλεγα πως η φύση προστατεύει το αγέννητο παιδί μου με το να με κάνει να μη θέλω να γίνω μητέρα. Τι θα πρέπει όμως να κάνω; Να κάνω παιδιά τώρα μήπως τυχόν το μετανιώσω αργότερα ή να εμπιστευτώ την τάση μου και να το αφήσω και αν ποτέ θελήσω και μπορώ ακόμη έχει καλώς;

Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν μου έλεγε ο γιατρός ότι πχ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι θα με πείραζε πολύ λιγότερο από ό,τι πολλές άλλες γυναίκες, σίγουρα όμως θα με τάραζε κάπως. Ή ίσως πιο πολύ με τάραξε η σκέψη ότι αν ήξερα κάτι τέτοιο μπορεί και να ένιωθα ελεύθερη, σαν να είχε ήδη ληφθεί η απόφαση από αλλού, και ίσως πιο πολύ να με ενδιέφερε πώς θα αντανακλούσε αυτό στις σχέσεις που θα έκανα παρά για την απουσία δικών μου παιδιών από τη ζωή μου.

Ήδη όσα κάθομαι και γράφω μου φαίνονται σαν να τα γράφει κορίτσι δεκατριών χρονών, τόσο ανώριμα και άγουρα μου φαίνονται τα όσα σκέφτομαι για το θέμα. Δεν θα ήθελα όμως να ωριμάσω εις βάρος των παιδιών μου, δεν θα μου φταίνε σε τίποτα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα τα αγαπώ και ότι θα τα βλέπω μόνο σαν υποχρέωση, όπως τα βλέπω και τώρα, και ότι έτσι θα καταστρέψω τη ζωή τους και τη δική μου.

Βλέπω άλλους να λαχταρούν να κάνουν παιδιά και μου φαίνεται τόσο περίεργο, σαν να ανήκουν σε έναν άλλον πολιτισμό. Σίγουρα υπάρχουν παιδάκια χαριτωμένα και γλυκά, αλλά τα παιδιά δεν είναι κούκλες να παίζεις. Και αν εμένα το παιδί μου είναι διάολος και δεν την παλεύω μαζί του τι θα κάνω, θα σκοτώσω αυτό ή θα αυτοκτονήσω εγώ;

Έχω την αίσθηση ότι γράφω βλακείες. Ας μου το επιβεβαιώσει κάποιος.

Όταν αυτή νομίζει ότι θα χωρίσουν και αυτός σκέφτεται να παντρευτούν

Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Η γυναίκα κάνει όνειρα για γάμο, οικογένεια, παιδιά, και ο άντρας προσπαθεί να τα αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι μέχρι που να μην γίνεται πια. Στη δική μου περίπτωση έχει συμβεί το αντίθετο. Η ιδέα του γάμου δεν με βρίσκει τόσο αντίθετη πες εντάξει, είσαι με τον άλλο και ζείτε μαζί (που και αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται), αλλά το να κάνεις παιδιά είναι άλλο. Ο καλός μου λοιπόν μου δήλωσε απλά και ξεκάθαρα τα μελλοντικά του σχέδια και το πώς φαντάζεται τη ζωή του μέσα σε μια ωραία οικογένεια την οποία δεν θα αργήσει να αποκτήσει μετά το γάμο του. Τα δικά μου σχέδια δεν είναι τόσο συγκεκριμένα. Μου αρέσει η ιδέα του να είναι όλα ρευστά, να μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Αυτό το οτιδήποτε μπορεί να είναι και γάμος και οικογένεια αλλά όχι απαραίτητα. Φοβάμαι μήπως ένα προαποφασισμένο και προσχεδιασμένο μέλλον μου φανεί σαν φυλακή. Και δεν θα ήθελα να καταλήξει έτσι η ωραία σχέση που έχω τώρα.

Τι κάνω λοιπόν; Τελειώνω προληπτικά τη σχέση που έχω με κίνδυνο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μετά ή συνεχίζω προς ένα μέλλον που δεν με εκφράζει απόλυτα;

Χωρίζω... μάλλον

Μάλλον πως θα χωρίσω. Δεν είναι ακόμη οριστικό το νιώθω όμως μέσα μου. Είναι σαν να έχω χωρίσει ήδη. Ας πούμε ότι μένει ακόμη η τελευταία φορά που θα βρεθούμε για να το πούμε και ξεκάθαρα. Έγινε κάπως απότομα. Σε μία σχέση που δεν είχε περάσει στη ρουτίνα και τη φθορά, που κανείς δεν είχε ακόμη βαρεθεί. Ας πούμε ότι θα χωρίσουμε "προληπτικά", για να μην μας βρουν τα χειρότερα αργότερα. Αν έχει λογική κάτι τέτοιο.

Είμαι άτομο που δεν εξωτερικεύει τα αισθήματά του και πάρα πολύ εύκολα (δεν είμαι in touch with my feelings που λένε και οι αγγλοσάξονες) και νιώθω πολύ μπερδεμένη. Είχα άλλωστε αφεθεί αρκετά σε αυτή τη σχέση και τώρα είναι λίγο δύσκολο να τα "ξαναμαζεύω". Η ζωή συνεχίζεται βέβαια, και υπάρχουν πάντα οι φίλοι, οι ασχολίες, τα χόμπυ, να σημαίνουν όλο και κάτι λιγότερο τώρα πια.

Δεν μπορώ να γίνομαι έτσι συναισθηματική. Σταματάω.

Θα σας πω τι έγινε τελικά. Έχω κι εγώ περιέργεια.

Ο νόμος του Μέρφυ για τη σούπα

Η κοτόσουπα στο σπίτι σου θα πετυχαίνει πάντα όταν θα είσαι καλά και δεν θα την πολυέχεις ανάγκη. Όταν θα έχεις πονόλαιμο και θα πεθαίνεις για μια ωραία αυγοκομμένη κοτόσουπα, θα γίνεται μια σκέτη αηδία που δεν θα τρώγεται.

Ο κακός μου ο καιρός...

...και ο μαύρος μου ο φλάρος (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η λέξη). Όλη η ξυραφοβιομηχανία της Gilette στο λαιμό μου. Μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για τον άνδρα, αλλά για το ταλαίπωρο λαιμουδάκι μου είναι ταλαιπωρητικά επώδυνο. Το κεφάλι μου περιέχει στο εσωτερικό του κουδουνάκια που κάνουν τσιγκιτιγκλόν σε κάθε του κίνηση καθώς και βαριδιάκια για να νιώθω όσο γίνεται πιο "πεσμένη". Η μύτη μου τρέχει σε ένα δικό της ρυθμό, μάταιο πλέον να προσπαθώ να την προλάβω, και τα πόδια μου είναι λες και τα έχω βουτηγμένα σε λεκάνη με παγάκια.

Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά.

H ομορφιά και όσα δεν μπορεί να προσφέρει-Βeauty don't be sad

Μελαγχολική εδώ και μέρες, μπαίνω αφού τελειώσω τις δουλειές μου στο κέντρο σε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα και αρχίζω να δοκιμάζω βραδυνά φορέματα, έχοντας δει στη βιτρίνα ένα κομμάτι που μόνο το όνομά μου δεν έγραφε επάνω. Όλα τα φορέματα που δοκίμασα ήταν τέλεια, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Οι πωλήτριες σχολίαζαν μεταξύ τους τι ωραίο που ήταν κάθε ένα και τι καλά που μου πήγαινε. Συμφωνούσα χωρίς ενθουσιασμό. Τα ρούχα ήταν πολύ ωραία, δεν τίθεται ζήτημα, δεν ήταν ανάγκη να με κολακεύσουν. Πάντα πίστευα ότι ιδίως ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα φέρει κάτι το ονειρικό. Μεταμορφώνει τη γυναίκα. Σε γόησσα, σε λουλούδι, σε άγγελο, σε μοιραία ύπαρξη. Εμένα όμως γιατί δεν μου έδιωξε τη μελαγχολία μου; Είναι τόση η ειρωνία που έχουν τα ωραία πράγματα όταν βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν όσα τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, που καλύτερα ίσως θα ήταν να μουρτζούφλιαζα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες μου μέσα στο σπίτι. Η ψευδαίσθηση που προσφέρουν τα υλικά αγαθά σε έναν κόσμο που τα έχει αναγάγει σε απόλυτο συνώνυμο της καλής ζωής ένιωσα πως δεν αρκούσε για να σκεπάσει την υποτονική μου διάθεση αυτή τη μέρα, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι ακόμη για την αξία των χρημάτων (και του πλεονάσματός τους που επιτρέπει πολυτέλειες) και τη σημασία τους στη ζωή μου, κάτι που ακόμη δεν έχω προσδιορίσει.

Από που προέρχεται η πίεση που νιώθω;

Αισθάνομαι φοβερά πιεσμένη χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία. Στη δουλειά δεν πιέζομαι, ελεύθερο χρόνο έχω, καμία φοβερή αναποδιά δεν με κατατρέχει. Τότε τι μου συμβαίνει και έχω αυτό το εσωτερικό άγχος;

Φοβερό απόφθεγμα για όσους κάνουν δίαιτα

"Nothing tastes as good as thin feels."

Repeat to yourself:

How high I aim
How much I see
How far I reach
Depends on me.

Η απόλυτη ένδειξη καπνιστικής καφρίλας

Είμαι για καφέ. Στο διπλανό τραπέζι μία οικογένεια με μαμά, μπαμπά, μωράκι, μικρό παιδάκι, θεία και πεθερά. Η πεθερά φωνάζει από μακρυά «Κέρβερος», το έχει άλλωστε ευκρινώς γραμμένο στο κούτελό της. Έτσι όπως κάθονται λοιπόν, τσουπ και ανάβει η πεθερά τσιγάρο. Όλος ο καπνός πηγαίνει γραμμή στο μουτράκι του μωρού, που κάθεται το καημένο ήσυχο ήσυχο στην αγκαλιά της μαμάς του. Η δύσμοιρη νύφη ούτε να διανοηθεί να κάνει παρατήρηση στην πεθερά (από εκεί κατάλαβα ότι είναι πεθερά της, αν ήταν μαμά της θα της έλεγε κάτι πιστεύω), για τον πατέρα ούτε λόγος, πού να παρέμβει, θα τον πάρει ο διάολος. Και το μωράκι να τρώει τον καπνό στα μούτρα.

Να θέλω τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ να πάω να της μιλήσω της παλιομέγαιρας, αλλά η παρέα μου με συγκράτησε να μην πάω. Ακόμη το μετανιώνω, φέρνω στο μυαλό μου ξανά τη σκηνή και φαντάζομαι ότι αυτή τη φορά πηγαίνω και της τη λέω. Την επόμενη φορά φαντάζομαι θα του βάλει και το τσιγάρο στο στόμα (έτσι, για να μπει στο μάτι της νύφης της!)

Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον νέο Τζέημς Μποντ.

Μου άρεσε:
που ο νέος Τζέημς είναι βίαιος, σκληρός και λίγο τρελός (θυμηθείτε τη σκηνή με το βασανιστήριο)
Αλλά δεν μου άρεσε:
σαν άνδρας. Δεν είναι γοητευτικός. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενσάρκωσε τέλεια τον νέο Μποντ, αλλά σαν άνδρας δεν βγάζει στην ταινία το κατιτίς του (η σκηνή με την Μουρίνο πλάι στο αυτοκίνητο φαίνεται εντελώς ψεύτικη, λες αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξει γυναίκα αν δεν το γράφει το σενάριό της)

Δεν μου άρεσε:
Η Έυα Γρην. Δεν είναι όμορφη, είναι σαν αγγούρι και εντελώς κρύα και στην ταινία είναι παντελώς ανεξήγητο γιατί την ερωτεύεται ο Μποντ.
Μου άρεσε όμως:
ο τύπος γυναίκας που ψάχνανε. Κάποια που να είναι μυστηριώδης, να είναι και συναισθηματική, να είναι κι έξυπνη. Κρίμα τις καλές τους προθέσεις.

Μου άρεσε:
η Κατερίνα Μουρίνο εμφανισιακά. Έχει πραγματικά τη στόφα των παλιών γυναικών του Μποντ, φλογερό αισθησιασμό σε συνδυασμό με εντυπωσιακή ομορφιά και ιλιγγιώδεις καμπύλες. Μοιραία όπως και η κατάληξή της στην ταινία.
Δεν μου άρεσε όμως:
το παίξιμό της. Αν και μικρός ο ρόλος της φαίνεται η ανικανότητά της. Μακάρι να βελτιωθεί στο μέλλον γιατί γράφει φοβερά στην οθόνη.

Μου άρεσαν:
οι Άστον Μάρτιν, ιδίως η παλιά (αν και τις περισσότερες επεφημίες συγκέντρωσε η καινούρια)
Με πλήγωσε όμως:
η τραγική κατάληξη του δύσμοιρου αριστουργιματικού αυτοκινήτου. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Μου άρεσε:
ο ατζούμπαλος χαμός που δημιουργούσε κάθε τόσο ο Μποντ
Δεν μου άρεσε:
που έχει χάσει αυτό το φλεγματικό στυλάκι, που δεν είναι πλέον smooth operator όπως στις παλιές καλές εποχές.

Σίγουρα στο Casino Royale μιλάμε για την ανατροπή του James Bond. Αυτό όμως συνιστά έναν νέο Μποντ ή έναν μη Μποντ; (Καλά, το έχω φιλοσοφήσει το ζήτημα! Τι βάθος σκέψης!) Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.

Το χλώριο και το νάτριο ή η συναρπαστική ιστορία μιας ερωτικής μονομαχίας.

Είναι από τα συγκλονιστικότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ, στα πλαίσια επιστημονικών συγγραμμάτων τουλάχιστον σίγουρα. Στην εισαγωγή ενός κεφαλαίου ανόργανης χημείας συναντώ μια απίστευτη αφήγηση που λέει χονδρικά τα εξής (δυστυχώς δεν θυμάμαι πλέον το βιβλίο): Το νάτριο είναι ένα μέταλλο μαλακό, με αργυρό χρώμα, το οποίο είναι ιδιαίτερα καυστικό για το δέρμα και δεν μπορείς να το αγγίξεις με γυμνά χέρια. Το χλώριο από την άλλη μεριά είναι ένα αέριο με λαδοπράσινο χρώμα, που δεν μπορείς να το εισπνεύσεις γιατί έχει οσμή αποπνικτική. Εάν μέσα σε ένα δοχείο με αέριο χλώριο ρίχνουμε ένα κομμάτι νάτριο στο μέγεθος ενός ρεβυθιού, θα γίνει ανάμεσα στα δύο στοιχεία μία αντίδραση εκρηκτική που θα συνοδεύεται από φωτοβολία, χίλια πυροτεχνήματα επιστρατεύονται στη μάχη ανάμεσα στο χλώριο και το νάτριο και αστράφτουν εντυπωσιακά καθώς πέφτουν ηρωικά και φαντασμαγορικά στον αγώνα. Μέσα από την υπέρλαμπρη αυτή μάχη, στη θέση των δύο αυτών στοιχείων δημιουργείται μία κρυσταλλική ουσία με λευκό χρώμα και αλμυρή γεύση, το κοινότατο αλάτι (χλωριούχο νάτριο!) που όλοι τρώμε και περιέχουμε στο σώμα μας.

H συγκλονιστική αλληγορία της αντίδρασης μου μιλά για τη θλιβερή κατάληξη των δύο φλογερών εραστών, δύο απειλητικών μαχητών στην κοινοτυπία, για το πώς η εκρηκτική και απόλυτή τους ένωση στέρησε από το καθένα τις επικίνδυνες και επιβλαβείς ιδιότητές του και δημιούργησε (αυτή τη φορά ένα πράγμα αντί για δύο) μια κοινή, αβλαβή, βαρετή, καθημερινή ουσία. Ή για άλλους, το άλας της ζωής.

Τι έμαθα σήμερα

Σήμερα έμαθα ότι δεν μπορείς να βράσεις αυγό στα μικροκύματα γιατί σκάει.

Μη ρωτάτε λεπτομέρειες, απλώς μην το δοκιμάσετε.

Thank you for smoking

Μία ταινία που σου δίνει να καταλάβεις πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερική σε ό,τι αφορά το κάπνισμα. Στα μάτια των αμερικανών ο πρωταγωνιστής, επαγγελματίας υποστηρικτής του καπνίσματος για λογαριασμό καπνοβιομηχανιών, μοιάζει να κάνει την πλέον επιλήψιμη ηθικά πράξη. Και εδώ έχεις τον κάθε ασυνείδητο να σου λέει «Δικαίωμά μου να καπνίζω», και στα λόγια και κυρίως στην πράξη. Στην Ελλάδα καπνίζουμε όλοι τα πνευμόνια μας κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κλειστό δημόσιο χώρο και δεν μας καίγεται καρφί. Ούτε παιδιά υπολογίζουμε ούτε έγκυες ούτε τίποτα. Με βλέπω σύντομα να μεταναστεύω σε μία αντικαπνιστική χώρα.

Ενδιαφέρον στην ταινία είχε επίσης η συνειδητοποίηση από μέρους του πρωταγωνιστή, που έχει ένα δεκάχρονο γιο, του αντίκτυπου της δουλειάς του στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού του. Ο μικρός απορροφά σαν σφουγγάρι τις καταφερτζήδικες μανιέρες του πατέρα του και ετοιμάζεται να γίνει πιστό αντίγραφό του. Ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει πόσο έντονα επηρεάζει τη διάπλαση του γιου του κάθε πράξη και απόφαση της ζωής του.

Η ταινία δεν είναι ούτε η ξεκαρδιστική κωμωδία ούτε η βλοσυρή κοινωνική ταινία με την ανατομική ματιά στο θέμα που πραγματεύεται. Οι ηθοποιοί όλοι είναι καλοί (μόνο η κυρία Κρουζ δεν μου άρεσε και τόσο, νομίζω είναι πολύ «φατσούλα» για να παίζει την «γάτα» δημοσιογράφο-μοιραία γυναίκα που ξεσκεπάζει τον πρωταγωνιστή). Αν ήμουν εγώ θα έκανα ίσως δύο ταινίες, μία κωμωδία με ήρωες καρικατούρες, και μία σοβαρή, με απεικόνιση της ηθικής αναλγησίας των tobacco lobbyists και όσων προωθούν το τσιγάρο (αν και το δεύτερο είχε γίνει σε εκείνη την ταινία με τον Ράσελ Κρόου, που δεν θυμάμαι πώς τη λένε). Αξίζει πάντως να τη δει κανείς, ιδίως αν είναι αντικαπνιστής.

Ανάθεμα τα τσιγάρα σας!

Μία ακόμη κατά τα άλλα υπέροχη Κυριακή που με πήγαινε από τον ένα καφέ στον άλλο και από τη μία παρέα στην άλλη μου άφησε ένα δυσάρεστο ενθύμιο: την κάπνα. Γυρνάω σπίτι με τον λαιμό μου στρωμμένο με πίσσα, φωνή νταλικέρη, πνεύμονες ασφαλτοστρωμένους και ένα βήμα πριν τη φαρυγγίτιδα (ή μήπως λιγότερο). Ξυπνάω σήμερα και νιώθω το λαιμό μου "φαγωμένο" από τον καπνό μέχρι μέσα.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση δεν ξέρω. Τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή επειδή δεν την παλεύω με τον καπνό; Να κάθομαι σπίτι μου; Ήμουν για καφέ από τις 4 περίπου το απόγευμα, μετά πήγα για γλυκό, τελικά κάθισε και ένα πρόχειρο βραδυνό μέχρι τις 9:30- 10παρά που βρήκα μία άλλη παρέα και κάτσαμε για επιτραπέζια μέχρι μετά τις 12. Η ημέρα μου κατά τα άλλα ήταν εκπληκτική. Ύπνος μέχρι τις 12 και μετά όλο αυτό! Όμως η ευχαρίστησή μου που είδα τόσους φίλους και που περάσαμε τόσο καλά μετριάστηκε από την αγανάκτησή μου για μια ακόμη φορά με τα βρωμοτσίγαρα του ενός και του άλλου.

Μήπως μία πληκτική και καταθλιπτική Κυριακή μέσα στο σπίτι θα ήταν καλύτερη; Για το λαιμό μου και για τους πνεύμονές μου σίγουρα.

Είπαμε βρέξε Θεέ μου και και στ' αμπέλι μας...

...αλλά εσύ το παράκανες!

Τελειώσαμε λοιπόν, και τι να πούμε...

...το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει... αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό μόλις τελείωσα τη μετάφραση του βιβλίου που μεταφράζω τον τελευταίο καιρό. Θέμα του ο εγκέφαλος, η συνείδηση, το πώς η επιστήμη μπορεί να περιγράψει τις λειτουργίες του εγκεφάλου ακόμη και τις ανώτερες, σε επίπεδο όμως που πάντα θα υστερεί σε σχέση με την ίδια τη συνειδητή εμπειρία. Η επιστήμη αδυνατεί επίσης να συλλάβει και να πραγματευτεί την υποκειμενική αίσθηση που έχουμε για την τέχνη πχ, την αξία ενός ποιήματος. Δεν είναι σε θέση να αγγίξει τα θέματα αυτά παρά μόνο σε επίπεδο επιφανειακό. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των αισθήσεών του και των εγκεφαλικών διαδικασιών του (άλλα ζώα αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικές εκφάνσεις του φυσικού κόσμου, "βλέπουν" για παράδειγμα τη θερμότητα, τους υπέρηχους, χρώματα που δεν βλέπουμε εμείς και πολλά άλλα). Είναι επίσης καταδικασμένος, όντας το μόνο πλάσμα με συνείδηση της συνείδησής του, να αναρωτιέται για τα όσα βλέπει γύρω του και βιώνει μέσα του, να ψάχνει απαντήσεις... κι ας μην είναι πάντα εύκολο να τις βρει.

A Universe of Consciousness, Edelman & Tononi

Τα ζόμπι δεν είναι αγύμναστα

Τι όνειρο πάλι και αυτό χθες βράδυ. Μπαίνω λέει μέσα στο γυμναστήριο που πήγαινα μέχρι πρότινος και αντί για κανονικούς ζωντανούς γυμναζόμενους ήταν μέσα κάτι σαν ζόμπι! Κομμένα χέρια και πόδια (όχι επουλωμένα, με τα αίματα και τους μυς να φαίνονται από μέσα), μαλλιά κιτρινοπράσινα αλά πανκ, εξόφθαλμα και γουρλωμένα μάτια με βλέμματα που προσπαθούσα να αποφύγω... ένα χάλι σκέτο. Και να έχουν πιάσει και όλα τα όργανα και να μη βρίσκω πουθενά να κάνω μια άσκηση! Αυτό πού το πας!

Μιλώντας με κάποιον του έλεγα λέει ότι δεν έχει και πολύ καλό κόσμο το γυμναστήριο αυτό (ναι, ναι, ψόφιοι ήταν όλοι τους). Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξαναρχίσω το γυμναστήριο αλλά λέω τώρα να πάω σε ένα άλλο (αυτό που πήγαινα ως τώρα ήταν μια χαρά πάντως, ούτε βρώμικο ούτε τίποτα, δεν ξέρω πώς προέκυψε το όνειρο). Σίγουρα μετά από το όνειρο αυτό δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω στο ίδιο. Σήμερα πέρασα από μπροστά με το αυτοκίνητο δύο φορές (ο δρόμος με έφερνε) και ένιωθα σαν να το ξαναζούσα. Βρε κακό και αυτό. Ελπίζω να μην το πάθω και με το άλλο γυμναστήριο και πληρώσω με ζελεδιάρικα ξίγκια τα τερτίπια που μου κάνει το υποσυνείδητό μου.

Το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Επιτέλους το ομολογώ! Δεν μου αρέσουν τα καινούρια ρούχα. Θέλω τα παλιά, αυτά που έχουν λιώσει επάνω μου, το αιωνόβιο τζην μου, τα μπλουζάκια που είναι σαν να ξέρουν πια με τον καιρό το σώμα μου, ρούχα που αισθάνομαι σαν δεύτερο δέρμα. Τα καινούρια ρούχα μπορεί να είναι ωραία αλλά τα νιώθω πολλές φορές σαν ξένα, φοβάμαι διαρκώς ότι θα τα λερώσω και θα τα χαλάσω (αν είναι δε και ανοικτόχρωμα το άγχος απογειώνεται πραγματικά), τα αισθάνομαι σαν πανοπλία. Πανοπλία που καμιά φορά νιώθω ότι με προστατεύει αλλά και που με απομονώνει από τον έξω κόσμο, δεν με αφήνει να του παρουσιαστώ ως ο εαυτός μου αλλά ως η "ντυμένη έτσι". Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι από μικρή είχα μία απέχθεια για τα καινούρια ρούχα (για να με πείσουν να πάρω καινούρια μου λέγανε ότι είναι παλιά). Τα είχα σκεφτεί όλα αυτά από τότε; Τι ήμουν; Το σοφό παιδί; Ή μήπως είχα ήδη από μικρή την ενστικτώδη σχέση με το ύφασμα που φέρει τη μυρωδιά από το σώμα μου;

Για να εξηγηθώ θα πρέπει να πω ότι δεν φοράω ακόμη τα παιδικά μου ρούχα και ότι έχω επιδοθεί σε ανελέητο shopping στη ζωή μου όσο και κάθε άλλη γυναίκα. Και γοητεύομαι από την κομψότητα ενός καινούριου ρούχου, και αγοράζω και φοράω ασφαλώς και νέα πράγματα. Απλά αυτό που με δένει με τα παλιά και πολυφορεμένα ενδύματά μου είναι κάτι άλλο... το παλιόσ' είναι αλλιώς!