Τα λουλούδια στη λάσπη

Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί από την ύποπτη σιωπή μου, η ζωή μου έχει πλέον ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, που με έχει απομακρύνει από τις πονεμένες και δακρύβρεχτες αναλύσεις χαμένων ιστοριών και τους ατελέσφορους απολογισμούς λαθών που δεν διορθώνονται. Είμαι σε κάτι καινούριο, σε μια νέα φάση ζωής, που όσο και αν δίστασα στην αρχή τελικά τη δέχτηκα και αφέθηκα να τη ζήσω με τον ίδιο αυθορμητισμό που σχηματίζει αβίαστα στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο απέναντι σε κάτι το τόσο όμορφο. Χθες βράδυ πέρασα στιγμές ανύποπτα αφημένη σε αυτήν την πηγαία αίσθηση ευφορίας, σε μια διάθεση γλυκιά και απαλή και ζεστή και ανθρώπινη και ό,τι άλλο σου ξυπνάει ένα καινούριο "κοντά" (γιατί δεν θέλω ακόμα να το χαρακτηρίσω ως ένα καινούριο "μαζί", αν και για άλλους είναι). (Αυτό το τελευταίο αν δεν το καταλάβατε δεν πειράζει, είναι κάτι δικά μου, μην δίνετε σημασία.)

Ξυπνάω το πρωί νιώθοντας τον νυχτερινό ύπνο να έχει θρέψει την ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς και να ξυπνάει στο δέρμα του προσώπου μου μια αυθόρμητη ανάταση που δύσκολα συγκρατεί το χαμόγελο.

Δεν άργησαν όμως δυστυχώς να με βρουν σκέψεις "αναγκαστικής προσγείωσης", για να διαλύσουν τα σύννεφα της αιθεροβασίας μου λέγοντάς μου "να θυμάσαι πώς ένιωσες αυτή τη στιγμή όταν όλα γίνουν (και πάλι) σκατά" (ήθελα να γράψω "όταν χαλάσουν" για να είμαι πιο κόσμια, αλλά νομίζω μια τέτοιου είδους λογοκρισία θα αφαιρούσε από την πλήρη απόδοση της σκέψης μου).

Είναι σκόπιμο αυτό που κάνω; Η αντίδραση αυτή μου βγαίνει γιατί κάτι από τα πληγωμένα μου ακόμα συναισθήματα προσπαθούν να με προστατέψουν από μια νέα απογοήτευση μετριάζοντας (ενίοτε και γκρεμοτσακίζοντας) τον ενθουσιασμό μου. Μπορούν όμως να με προστατέψουν ή το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου χαλάσουν ωραίες στιγμές που θα έπρεπε να ζω με όλη τους την ένταση; Για να μην αναφερθώ στο πόσο άδικο είναι όλο αυτό απέναντι στο άτομο που μου τις χαρίζει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ, όσο ωραία και αν περνάω τώρα και όσο ευοίωνα και αν φαίνονται αυτή τη στιγμή όλα, να αποφύγω αυτού του είδους τις αντιδράσεις, που με κάνουν πέραν όλων των άλλων να φαίνομαι και αχάριστη απέναντι σε στιγμές ευτυχίας που στη ζωή είναι σπάνιες όσο και πολύτιμες.

Καλέ μου άνθρωπε μήπως ξέρεις από λογογράφο;

Μήπως έχει κανείς από εσάς χρησιμοποιήσει λογογράφο (αυτό που υπαγορεύεις και γράφει απ' ευθείας στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να πληκτρολογείς); Σκέφτομαι να το δοκιμάσω (για την ακρίβεια να το αγοράσω, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος να το δοκιμάσω) και έλεγα μήπως βρω κανέναν να μου πει αν κάνει δουλειά ή όχι.

Μήπως, σε περίπτωση που δεν ξέρετε, σας έρχεται έστω στο μυαλό να μου προτείνετε κανένα forum ή site όπου θα μπορούσα να απευθύνω το ερώτημα αυτό;

Ευχαριστώ.

Τσικνοπέμπτη όπως fitness

Χθες έκανα το απόλυτο σαμποτάρισμα της Τσικνοπέμπτης. Ήταν η διάθεσή μου τέτοια, τι να πω. Δεν ήθελα να βγω και να ξενυχτήσω, δεν ήθελα να φάω μέχρι σκασμού, να πιω έως τάσεως εμετού, να καρναβαλιστώ και να ξεσηκωθώ. Επίσης ήταν από καιρό ώρα μου να επιστρέψω στο γυμναστήριο, μετά από μία διακοπή ενός μήνα και κάτι, γιατί καλός ο χορός που πάω και κάνω τελευταία αλλά δεν το μετράω σαν άσκηση, θα έλεγα υποτυπωδώς σαν κίνηση ότι το μετράω. Έτσι λοιπόν έκανα τη μεγάλη μου επιστροφή... την Τσικνοπέμπτη! Το μεσημέρι αρνήθηκα τα παϊδάκια που είχαμε στο σπίτι (δεν εμφανίστηκα καν στο τραπέζι, φρόντισα να έχω φάει από πριν) για να μη βαρύνω και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου μετά (κάτι που ούτως ή άλλως συνέβη γιατί μετά από ένα μήνα απουσίας ήταν σαν να είχα μπει μέσα σε ένα άλλο, ελαττωματικό σώμα, εντελώς ξεχαρβαλωμένο). Μετά το πρόγραμμα γυμναστικής γρήγορα μπανάκι και τσουπ τσουπ σπίτι, ίσα ίσα να αδειάσω την τσάντα με τις βρεγμένες πετσέτες και τα ιδρωμένα ρούχα, να ντυθώ, να στεγνώσω λίγο ακόμη το μαλλί (οκ, έφαγα και δυο παϊδάκια από το μεσημέρι, κρύα πια, αλλά πέθαινα στην πείνα μετά από τόσες ώρες, 3 ώρες τουλάχιστον νηστική πριν το γυμναστήριο συν 1 ώρα γυμναστική και άλλη τόση για μπανάκι κλπ, ένα κατιτίς το ήθελα) και βουρ για το μάθημα χορού. Εκεί μας μετέφεραν λίγο από κλίμα καρναβαλιού γιατί κάναμε σάμπα που είναι συνώνυμη με αυτό (εντάξει, μία πρώτη εισαγωγή ήταν, αν μας πιάσει όμως ένας δάσκαλος να μας χορέψει κάτι θα βγάλουμε, θα ευχαριστηθούμε καρναβαλική ατμόσφαιρα).

Μετά το μάθημα χορού είχε ήδη πάει 10 και, αρνήθηκα ευγενικά τις προσκλήσεις που είχα για τσικνίσματα και έμεινα σπίτι όπου αναπλήρωσα τα ενεργειακά μου αποθέματα κατά το δυνατόν πιο υγιεινά (αν και θα πρέπει να γίνω πιο αυστηρή στον τομέα αυτό, μου ξεφεύγουν και μερικές σαβούρες, να, η γυμναστική στρέφει αμέσως το μυαλό μου προς τη σωστή κατεύθυνση σε ό,τι αφορά τη διατροφή χωρίς να πιέζομαι καθόλου, απλά νιώθω ότι θέλω να το κάνω), είδα τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση που είχα γράψει από χθες, και πήγα ωραία ωραία για ύπνο.

Τα καρναβάλια μπορούν να περιμένουν... (Έχω άλλωστε ήδη κλείσει για γκρουπ στο Ρέθυμνο, δεν θα μου λείψουν τα πανηγύρια φέτος). Η χθεσινή μου διάθεση ήταν απλώς να κάνω... my own thing.

Closer

Οκ, η ταινία δεν είναι καινούρια, εγώ όμως προχθές είδα το dvd και σας γράφω εντυπώσεις. Πώς μπορείς να κάνεις μία ταινία για τις σχέσεις, τα ζευγάρια, τον έρωτα, τη ζήλια, την απιστία και να μην γίνεις βαρετός και κοινότυπος; Απογυμνώνεις τους διαλόγους από κάθε σύμβαση και συγκατάβαση. Οι ήρωες λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται σαν να μην νοιάζονται για το πώς θα το πάρει ο συνομιλητής τους αλλά και (αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον) σαν να έχουν πλήρη επαφή με τα συναισθήματά τους, σαν να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουν κάθε στιγμή και πώς να το εκφράσουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάτι πρόστυχο, κάτι το αγενές, κάτι που θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι, εγωιστές, δειλοί, κακεντρεχείς. Σε αυτήν την ταινία μιλάνε μεταξύ τους οι ψυχές, τα πάθη, τα ένστικτα. Μιλάνε βρώμικα, μιλάνε απροκάλυπτα, μιλάνε σαν να μην σκεπάζει τις σκέψεις τους ούτε το πιο λεπτό σεντόνι. Μιλάνε πάντα αληθινά και όποιος αντέξει. Για να μας δείξουν πώς είναι οι αλήθειες που δεν αντέχονται και γιατί δεν ξεστομίζονται. Για να μας δείξουν ότι στις σχέσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια.

Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.

Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.

Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.

Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.

Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.

Atonement - Εξιλέωση

Πολύ κόσμο πήρα στο λαιμό μου να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία (ολόκληρο τσούρμο μαζευτήκαμε) και τελικά μάλλον πως δεν πολυάξιζε τον κόπο. Αν κάποιος με ρωτούσε "είναι καλή η ταινία; Να πάω να τη δω ή θα βαρεθώ;" θα του έλεγα, "καλή είναι αλλά θα βαρεθείς". Αναλυτικά όμως:
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");

-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)

Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...

Σεισμός στον πολυέλαιο

Κατά τις 12.30 σήμερα όλοι θα νιώσατε τον σεισμό που μας έδωσε ένα hippy hippy shake…αρκετό για να μας αγχώσει λίγο, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διεξόδους διαφυγής, πόσο καλά να κρατάει τώρα αυτό το τραπέζι, προλαβαίνω να τρέξω να βγω έξω, αν πηδήξω από το μπαλκόνι πού θα προσγειωθώ και τα λοιπά. Μέχρι τώρα ήμουν σχετικά ψύχραιμη στους σεισμούς, δεν είχα δα ζήσει και κανέναν ιδιαίτερα έντονο. Την ημέρα όμως που έγινε το αμέσως προηγούμενο «ταρακουνηματάκι» στα Χανιά, μια φίλη μάς είχε αφηγηθεί στον καφέ που πήγαμε μετά, την εμπειρία της από ένα μεγάλο σεισμό. Δεν θυμάμαι καθόλου τι μας έλεγε ακριβώς, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί και ανησυχήσει (σκέφτηκα, να, μπορούν πραγματικά να συμβούν τρομερά πράγματα με έναν σεισμό, συνέβησαν σε αυτήν μπορούν να συμβούν και σε μένα). Φαίνεται το ψυχολογικό αντίκτυπο της αφήγησης παρέμεινε παρόλο που έσβησαν όλες οι λεπτομέρειες, γιατί το σημερινό ταρακούνημα μου έφερε ένα σφίξιμο στην καρδιά που άλλες φορές δεν αισθάνομαι τόσο γρήγορα (όταν είχε γίνει εκείνος ο σεισμός που κουνιόμασταν αρκετή ώρα ένα άγχος το είχα εισπράξει βέβαια, αλλά αυτό λόγω διάρκειας, ενώ τώρα ένιωσα «μουδιασμα» εσωτερικό και αν ω μη γένοιτο ήταν κάτι πιο σοβαρό αμφιβάλλω αν θα είχα αντιδράσει ψύχραιμα). Επίσης στην ανησυχία μου συνέτεινε το γεγονός ότι επειδή το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν ήταν το σαλόνι με τους δυο πολυελαίους, με το που αισθάνομαι την «ναυτία» του σεισμού, επιβεβαιώνω ότι είναι σεισμός και όχι ζαλάδα από την συντονισμένη τους ταλάντωση. Το κακό ήταν ότι ακόμη και αφού ο σεισμός τελείωσε, οι ταλαντώσεις συνέχισαν, μέχρι που δεν μπορούσα πια να τις βλέπω και πήγα και σταθεροποίησα τα φωτιστικά με το χέρι μου. Βέβαια ήταν «αισθητήρες» και για κάτι μετασεισμάκια που ακολούθησαν, καθώς αντέδρασαν και στις μικρότερες δονήσεις. Η δεύτερη μεγάλη δόνηση με βρήκε στο μεσημεριανό μου ύπνο, όπου και πάλι το φωτιστικό (με μία μπαλίτσα «βαριδιάκι» που έχει, να χτυπάει πάνω στο μεταλλικό καπέλο του) με ξύπνησε, μόνο «σεισμός-σεισμός» δεν μου φώναξε. Άντε παιδιά, φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι.

Προσωπικά...στο blog

Μέχρι πριν από λίγο καιρό περνούσα μία φάση αρκετά δύσκολη συναισθηματικά όπως όσοι είστε φίλοι ή πιστοί αναγνώστες ξέρετε. Το διάστημα αυτό εκτός ότι έγραφα γενικώς σε στυλ ημερολόγιο (και στον υπολογιστή και σε γραπτή μορφή) όλα μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις, πολλά από όσα βίωσα και ένιωσα τα έκανα φέιγ-βολάν και τα σκόρπισα στη μπλογκόσφαιρα μέσω αυτού του blog. Απερίφραστα, ανενδοίαστα, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άλλος που θα με διαβάσει (θεωρώ άλλωστε ότι στα blogs έλκει πραγματικά όμοιος ομοίω, αν σε κάποιον δεν θα ήθελα να αποκαλυφθώ με τέτοιο τρόπο αυτός δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να κάτσει να με διαβάσει). Μπορώ να πω ότι το είχα ανάγκη, ένιωθα ότι έκανα τον πόνο μου μήνυμα σε μπουκάλι και το ξαπόστελνα στα πέλαγα σαν προσευχή με ανώνυμο παραλήπτη (πολύ λογοτεχνίζουσα έχω γίνει τελευταία, τι μου συμβαίνει), ζητώντας να μοιραστώ αυτό που με βασάνιζε, να το εκφράσω, να το βγάλω από μέσα μου, να το στείλω κάπου μακρυά, να ζητήσω να σηκώσει και κάποιος άλλος μέρος από το βάρος του που με λύγιζε. Η ανταπόκριση που είδα τότε από φίλους αλλά και από άτομα που δεν γνωρίζω ή που γνωρίζω ελάχιστα ήταν ένα δώρο για μένα. Δώρο που τότε ήταν βάλσαμο ανακούφισης που ερχόταν να προστεθεί στην παρηγοριά και τη βοήθεια που μου χαρίσαν οι φίλοι μου, και που τώρα πια που ο ασθενής ανένηψε εξακολουθεί να με συγκινεί σαν χειρονομία. Ευχαριστώ όσους ξόδεψαν από το χρόνο τους τότε για να μου γράψουν δυο λόγια για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά και όσους με διάβασαν και για λίγο ήρθαν κοντά μου με τη σκέψη τους θέλοντας να με παρηγορήσουν. Όσο "αφηρημένη" και "βουβή" και αν φαίνεται η σχέση αυτή για μένα είχε και έχει σημασία, ένιωθα πραγματικά σαν φίλο μου τον "άγνωστο αναγνώστη", και πάντα δεχόμουν με χαρά αυτόν που με τα σχόλιά του αποφάσιζε να μου γνωστοποιηθεί ή που από κοντά μου έλεγε κάτι (ή δεν μου έλεγε ενώ γνώριζα ότι με διαβάζει). Να είστε όλοι καλά.

Σκέψεις τα χαράματα

Παρόλο που είχα ξενυχτήσει τις δύο προηγούμενες βραδιές και είχα ανάγκη από ξεκούραση, κάτι το ακατάπαυστο και άοκνο μέσα στο μυαλό μου (που προφανώς δεν είχε καθόλου "κοιμηθεί" όλη τη νύχτα), θεώρησε καλό και πάλι να με ξυπνήσει πριν χαράξει η μέρα. Να με ξυπνήσει για να σκεφτώ -τη ζωή μου και προς τα πού προχωράει. Να ενθουσιαστώ με τις τελευταίες εξελίξεις της (κυρίως ο ενθουσιασμός ήταν που με ξύπνησε, να πω την αλήθεια). Όμως μαζί του έφερε και ένα σωρό αναδρομές από παλιότερες συγκινήσεις και σχέσεις. Πέρασε από το μυαλό μου για μια ακόμη φορά η πιο πρόσφατή μου σχέση, με τη φιγούρα του άλλου να απομακρύνεται αυτή τη φορά και να χάνεται στο σκοτάδι της λήθης (ή μήπως είμαι εγώ που απομακρύνομαι και αυτός μένει στο ίδιο "πουθενά" που τον άφησα όταν χωρίσαμε;). Μια αύρα νοσταλγίας τον περιβάλλει ακόμη, όμως δεν μπορώ πια, και να θέλω, να αρνηθώ πως ό,τι είχαμε έχει κι από τη μεριά μου πια σε σημαντικό βαθμό χαθεί. Πέρασε από το μυαλό μου και μια σκέψη πιο παλιά, η στιγμή που πλησίασε για πρώτη φορά να με φιλήσει ο άνδρας που μέλετο να γίνει ο μεγάλος μου έρωτας, το δισταγμό και την απομάκρυνσή μου, το πόσο παράξενα οικεία ένιωθα ήδη, που αν και δεν ήμουν έτοιμη να δεχθώ το φιλί του του 'πα απλά πως "δεν είμαι σε φάση τώρα", όχι με την παιχνιδιάρικη υπόσχεση του "ξαναπροσπαθήστε αργότερα" ή τη "γείωση" του "κοίτα φίλε έχω σκοπό να το παίξω δύσκολη" αλλά με την αίσθηση του "ξέρω πως με καταλαβαίνεις" (ατσάλινος κρίκος της αλυσίδας που έδεσε την καρδιά μου για καιρό με τη σκέψη του το πόσο θεωρούσα ότι ο άνθρωπος αυτός έβλεπε μέσα στο πιο μέσα του εαυτού μου).

Αλήθεια, είμαι στη φάση που ετοιμάζομαι για μια νέα σχέση ή μήπως απλά παίρνω αφορμές να αποχαιρετώ ξανά τις προηγούμενες; Είμαι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν και να προχωρήσω σε κάτι καινούριο ή φροντίζω ακόμη πληγές από τα παλιά; Θέλω να ξεκινήσω μια νέα πορεία με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς να "βγάλω τα σπασμένα" και να αποδείξω στον εαυτό μου πόσα με δίδαξε ο προ μηνών χωρισμός μου (και καλά "Εγώ δεν την ξαναπατάω όπως την άλλη φορά, τώρα ξέρω τι είχα κάνει λάθος και δεν θα το επαναλάβω, κοίταξε τώρα πόσο καλά το χειρίζομαι"). Ο καιρός θα δείξει πόσο έτοιμη είμαι. Νομίζω ότι ο χρόνος είναι το κλειδί. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν την ίδια σταδιακή πορεία που έχουν μέχρι τώρα μπορεί να τελεσφορήσει ενδεχομένως η νέα κατάσταση που ζω, γιατί για την ώρα είμαι αρκετά διστακτική και δύσπιστη απέναντι σε πολλά πράγματα. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε τι θα γίνει. Είναι και αυτή η εξιδανίκευση που φέρνει ο ενθουσιασμός της αρχής μιας γνωριμίας (εξιδανίκευση δική του αλλά κυρίως δική μου), που δεν θέλω να "προσγειώσει" η απομυθοποίηση που μοιραία φέρνει η περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης (ίσως για μια ακόμη φορά επιλέγω να "ονειροβατώ" και να "παραμυθιάζομαι", ακόμη και με την ίδια μου την εικόνα -στην ιδανική της μορφή- αποφεύγοντας την πραγματικότητα, και μπορεί ο φόβος της αποκαθήλωσής μου να είναι και μία από τις αιτίες του δισταγμού που βγαίνει στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μου. (Ξεχωριστό post από μόνο του είναι το θέμα αυτό, δεν πειράζει όμως, έτσι θα το δουν μόνο όσοι δείξουν το ενδιαφέρον να διαβάσουν όλο το κατεβατό μέχρι εδώ κάτω, όχι όσοι το διαβάσουν επειδή τους τράβηξε την προσοχή ένας συγκεκριμένος τίτλος).

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή θα πρέπει να πετάξω το ψεύτικο φωτοστέφανο της τελειότητας από την ιδέα που έχω για τις σχέσεις, για τους άλλους ανθρώπους, ακόμη και για μένα και να αρχίσω να αντιμετωπίζω πραγματικότητες. Αλλά please όχι ακόμα. Φοβάμαι μήπως τα σπασμένα μου κοκκαλάκια δεν έχουν "δέσει" ακόμα, δεν ξέρω αν θα αντέξουνε το βάρος του ρεαλισμού (πάντως λογιότατη σήμερα, δεν μπορώ να πω). Άντε, καλή βδομάδα.

Μη με ξυπνάς απ' τις έξι

Σκέψεις και κατάλοιπα σχέσεων και χωρισμών γύριζαν ομολογώ στο μυαλό μου τη χαλαρή χθεσινή Κυριακή. 'Υπνος μέχρι το μεσημέρι, καφεδάκι στο σπίτι μιας φίλης και βόλτα με το αυτοκίνητο ως το Γεράνι λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα (ιδανικό, να μην έχω τον ήλιο να με στραβώνει) για να βρω τις φίλες μου που είχαν τελειώσει το γεύμα τους και με περίμεναν να φάμε μαζί το επιδόρπιο. Κουβεντούλα, γέλια, γνωριμίες, αλλά το τέλος της ήρεμης αυτής μέρας με βρήκε με σκέψεις για τη ζωή μου, τις σχέσεις μου, την πορεία μου. Οι οποίες, όπως κάθε τι που με απασχολεί έντονα, με ξύπνησαν στις 5 και το πρωί, με αποτέλεσμα 6 παρά να μην αντέχω πια και να σηκώνομαι για λίγο από το κρεβάτι, να απασχοληθώ ώσπου να ξανανυστάξω για να ξανακοιμηθώ ως τις 11 (κοινώς πάει η μέρα). Πρέπει να κάνω ένα χρονοδιάγραμμα προβληματισμών.

Η ηλίθια ίωση

Με είχε πιάσει το φθινόπωρο, με ξανάπιασε και τώρα. Αντί να έχω για μερικές μέρες πυρετό, λαιμό, βήχα και τα λοιπά παραφερνάλια, έχω για βδομάδες ολόκληρες φοβερή κούραση και καταστολή, χωρίς ή με ελάχιστο πυρετό, άντε λίγο λαιμό για ξεκάρφωμα και το πολύ κανένα γκουχ γκουχ στη χάξη και στη φέξη. Δεν γίνεται να με ρίξει κάτω μια δυνατή ίωση, να έχω πυρετό τρεις μέρες, πέντε, επτά, όσες είναι, και μετά να επιστρέψω στην ενεργό δράση σαν τον άνθρωπο αντί να βασανίζομαι μέρες και μέρες; Ό,τι ώρα και να με βάλεις για ύπνο κοιμάμαι και πάλι κουρασμένη ξυπνάω. Άλλες φορές νιώθω καλύτερα και λέω πάει, πέρασε, άλλες φορές καταλαβαίνω ότι οι αντοχές μου με προδίδουν και ότι δεν είμαι ακόμη για πολλά πολλά. Άντε να δούμε πότε θα ξεμπερδέψω.

Εντροπία, αγάπη μου...

...μήπως ξέρεις πού είναι ο φορτιστής της φωτογραφικής μου μηχανής;

- Όπου τον έχεις πεταμένο είναι.

...αυτή η αγάπη μου κάνει μερικές φορές τη ζωή δύσκολη.

Stop chasing shadows, just enjoy the ride

Είχα από καιρό ξεχωρίσει αυτό το τραγούδι των Morcheeba και σήμερα βρήκα και το αναπάντεχο ομολογουμένως βίντεο κλιπ του. Ακούγοντάς το μου ενέπνεε μία γαλήνη, μία ηρεμία, εντελώς απροσδόκητα όμως το βίντεο όχι μόνο είναι καρτούν, αλλά έχει ως θέμα το θάνατο, τον παγανισμό (;!) και το wind-serf στα σύννεφα παρέα με τα φαντάσματά σου!

Το όνομά μου σε σκληρό εξώφυλλο

Τελικά η επιβράβευση έρχεται συχνά από εκεί που δεν την περιμένεις. Τρία χρόνια δουλεύω full-time ως μεταφράστρια, κυρίως σε βιβλία, και δεν είχα δει ως τώρα το όνομά μου στο εξώφυλλο κανενός από όσα έχουν εκδοθεί (κυρίως στο πρώτο μου, που έφτυσα αίμα να το μεταφράσω λόγω αυξημένης δυσκολίας είχα απογοητευτεί κάπως). Και να που σήμερα λαμβάνω μέσω ΕΛΤΑ ένα βιβλίο (λέω τι να είναι τι να είναι, δεν περιμένω να μου στείλουν κάτι, μήπως είναι η γενική βιολογία που μου είπανε ότι θα κάνουμε, νόμιζα ήταν ακόμη στα σκαριά αυτό το project). Ανοίγω και τι να δω. Ο δεύτερος τόμος της βιολογίας των μικροοργανισμών, βιβλίο γνωστό στους βιολόγους και ως "Brock", έχει το όνομά μου στο εξώφυλλο και μάλιστα πρώτο πρώτο -ας όψεται η αλφαβητική σειρά, εγώ δυο κεφάλαια μετέφρασα σε αυτό όλα κι όλα και όλοι οι άλλοι της μεταφραστικής ομάδας είναι από διδακτορικοί ως καθηγητές πανεπιστημίου ενώ εγώ μία ταπεινή βιολόγος (χμ, τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι μία ταπεινή βιολόγος, έχω κάνει και μάστερ στην επιστημονική μετάφραση, είμαι MSc, να τους πω να το γράφουν έτσι, κάνει πιο εφέ και εν πάσει περιπτώσει ισχύει).

Περιττό να πω ότι το βιβλίο μου θέλω να το αγκαλιάζω, να το φιλάω, να το χαϊδεύω, και ότι δεν χορταίνω να το κοιτάω (ψωνάρα!). Το κακό με τη δουλειά μου είναι ότι αυτή η πολύ σημαντική, δε λέω, επιβράβευση, έρχεται σε άσχετες στιγμές, πολύ καιρό μετά το τέλος της συγκεκριμένης δουλειάς και όχι εκείνη τη στιγμή που τη χρειάζεσαι περισσότερο, πχ όταν δυσκολεύεσαι με κάτι, όταν έχει κουραστεί ή πλήξει, ενώ σε άλλα επαγγέλματα βλέπεις άμεσα το αποτέλεσμα του κόπου σου (ένας γιατρός θα δει αμέσως την ανακούφιση στον ασθενή του, πχ). Βέβαια δεν μπορώ να έχω παράπονο. Σε μια παρέα προχθές λέγαμε για το πόσο μεγάλη σημασία έχει στο επάγγελμά του κανείς να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε κάτι σημαντικό. Και εγώ την ικανοποίηση αυτή την έχω και με το παραπάνω, γιατί ξέρω ότι η δουλειά μου διοχετεύεται σε κάτι πολύ αξιόλογο, σε επιστημονικά βιβλία -κυρίως πανεπιστημιακά-, πράγμα που δίνει στην αξία της μεγάλη εμβέλεια και διάρκεια (το ξέρω γίνομαι ανυπόφορη, αφήστε με όμως να ψωνιστώ κι εγώ λίγο!)

American Gangster

Βλέποντας χθες το τρέιλερ στο ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα να πάω να δω την ταινία. Για το λόγο όμως αυτό κάθισα και διάβασα προσεκτικά την κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, μπας και με κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο. Και έτσι έγινε.

Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.

Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.

Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.

Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;

Τι μετράει σε μία ταινία

Όταν βλέπω μία ταινία είναι πολλές οι παράμετροι βάσει των οποίων την κρίνω. Μία πολύ σημαντική από αυτές είναι η ψυχαγωγική της αξία, που είναι άλλωστε και ένας από τους βασικούς στόχους του κινηματογράφου γενικότερα. Ως προς την ψυχαγωγική αξία της για παράδειγμα με ενθουσίασε η Αστερόσκονη (και αυτό ήταν που με έκανε να πάω να τη δω και δεύτερη φορά, όχι το ότι τη θεωρώ παράμιλλη του Πολίτη Κέιν). Είναι απίστευτα σημαντικό για τον θεατή που ταλαιπωρείται από μια βέβηλη καθημερινότητα, βλέποντας μία ταινία να περνά καλά, και υπάρχουν πολλές ταινίες με αυτόν ακριβώς το στόχο που δεν το καταφέρνουν. Και φυσικά το είδος που είναι δυσκολότερο να το πετύχει αυτό είναι η κωμωδία.

Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").

Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.

Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).

Moving on...

...καιρός ήταν! Τόσο καιρό έλεγα στις φίλες μου ότι περνάμε φανταστικά αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ότι μετά από καιρό θα θυμόμαστε αυτήν την περίοδο της ζωής μας ως ιδιαίτερα όμορφη, αλλά τώρα τα διάφορα κολλήματά μας δεν μας αφήνουν να δούμε πόσο καλά είναι. Ε, λοιπόν για μένα έγινε το κλικ. Ξαφνικά βλέπω αυτά που διαισθανόμουν και έλεγα μέσα από τη λογική ολοζώντανα και αυταπόδεικτα μπροστά μου. Όλη μου η προσπάθεια "αντιπερισπασμού" που ορισμένες φορές θεωρούσα μάταιη, τελικά με έβγαλε στο δρόμο μιας ζωής πολύ γλυκιάς και πολλά υποσχόμενης.

Θα μου πείτε τι της συνέβη αυτηνής και άλλαξε έτσι; Σίγουρα θα γνώρισε κάποιον. Ε ναι λοιπόν γνώρισα κάποιον. Στην αρχή το μόνο που είχα πει ήταν ότι επρόκειτο για τη μόνη γνωριμία από όσες είχα κάνει από όταν χώρισα που "το συζητάω" το θέμα. Και τώρα δηλαδή δεν έχει προχωρήσει πέραν της γνωριμίας η κατάσταση, αλλά "ψήνομαι" πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες όταν αντιλήφθηκα ότι για πρώτη φορά μετά από μήνες επιτέλους αφήνω ανοικτό το δρόμο να με πλησιάσει κάποιος, ένιωσα αρχικά σαν να ήταν η αρχή του πραγματικού μου χωρισμού (γιατί μέχρι τώρα εγώ από την πλευρά μου δεν είχα "αποχωριστεί" πραγματικά από το παρελθόν), και ένιωσα περιέργως τη νοσταλγία μου για το παρελθόν να εντείνεται, ή για την ακρίβεια είχα εντονότερη την αίσθηση του κενού που μένει όταν εγκαταλείπεις και αποκόπτεσαι από το παλιό και γνώριμο και ανοίγεις την πόρτα σε κάτι το καινούριο. Καθώς περνούσαν οι μέρες (και ευτυχώς η εξέλιξη της γνωριμίας αυτής είναι αρκετά αργή και προλαβαίνω να "προσαρμοστώ" συναισθηματικά γιατί διαφορετικά ίσως δεν λειτουργούσε σωστά) ένιωθα τον εαυτό μου να αφομοιώνει όλο και περισσότερο τα νέα δεδομένα, να ασχολείται επιτέλους με κάτι άλλο εκτός από το τι έφταιξα τι έκανα στραβά τι μοίρα μαύρη με κυνηγάει, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί και τα γνωστά μίζερα και πεσσιμιστικά.

Δεν ξέρω πώς θα πάει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατάφερα να μπω πλέον συνειδητά 100% στη νέα φάση της ζωής μου για την οποία τόσο καιρό με κόπο προλείαινα το έδαφος, ότι νιώθω όμορφα και ζω επιτέλους τις στιγμές μου, και ότι δεν θέλω να κοιτάζω πια πίσω.

Σήμερα φιλοσοφούμε...

...nobody is your friend

nobody is your enemy

everybody is your teacher.

Τα στρατόπεδα του Ιησού

Μόλις το είδα στη Θεματική Βραδιά. Μου φάνηκε τόσο εξοργιστικό και απίστευτο που δεν βρίσκω λόγια να το περιγράψω. Οργανωμένες προσπάθειες για τη διάπλαση παιδιών με φανατικές θρησκευτικές αντιλήψεις, που πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι ανυπόστατη, το φαινόμενο του θερμοκηπίου αμελητέο (για να μπορεί ο Μπους να αγνοεί τις διεθνείς συνθήκες για το περιβάλλον), η θεωρία της εξέλιξης κίβδηλη (και ο δημιουργισμός η μόνη σωστή), ότι ο διάβολος τα απειλεί με την αμαρτία, παιδιών που ακούνε φανατισμένα "χριστιανικό χέβι μέταλ", "χριστιανικό χιπ χοπ", "χριστιανικό ροκ εν ρολ", παιδιών που έρχονται σε θρησκευτική έκσταση υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των γονιών τους, πιστεύοντας ότι ακούνε μέσα τους τη φωνή του θεού (που τους λέει ασυναρτησίες προφανώς, τις οποίες με ψυχικό παλμό επαναλαμβάνουν), παιδιών τυφλωμένων. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν αύριο οι οπαδοί ή και οι οδηγοί μιας Αμερικής που θα θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να εισβάλλει και να καταστρέφει οποιαδήποτε χώρα θεωρεί ότι αποτελεί "εχθρό" ή "απειλή για το χριστιανισμό", μιας Αμερικής που θα αποφασίσει να πολεμήσει τον θρησκευτικό φανατισμό του Ισλάμ με εντονότερο δικό της φανατισμό, που θα θεωρεί ότι μπορεί να "κατακυριεύσει τη γη" αδιαφορώντας για το περιβάλλον και που θα ζει σε έναν πνευματικό μεσαίωνα χειρότερο από τον πραγματικό.

Είναι πολλές οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου αλλά επειδή είμαι πολύ συγχυσμένη με αυτό που είδα θα περιοριστώ στα παραπάνω. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το ρόλο της θρησκείας.

Ή μάλλον θα πω το εξής. Θεωρώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα μπορεί να συμβάλλει στην πνευματική (με την ανώτερη, πλέον "άυλη" έννοια της λέξης) ανύψωση του ανθρώπου και πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο και αγνό. Η εκμετάλλευση όμως του σπόρου της πίστης που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο για την υπόθαλψη φανατισμού, για την τύφλωση του νου και την πρόκληση τερατογενέσεων όπως στην παραπάνω περίπτωση είναι παραπάνω από θλιβερή και επαίσχυντη, είναι εγκληματική.

Περσέπολις

Χθες πήγα και είδα την εκπληκτική αυτή ταινία που άλλοτε σε κάνει να γελάς και άλλοτε να βουρκώνεις. Σας παραπέμπω στην κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, την οποία συνυπογράφω, όπου μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ.

http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176

Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.

Τι ωραία που πέρασα την παραμονή της πρωτοχρονιάς

Κατ' αρχάς θα πρέπει να πω ότι όλη μέρα, μέχρι το βράδυ που πήγα στο σπίτι του φίλου Χρήστου, μεμψιμοιρούσα και κλαιγόμουν από μέσα μου για τα δεινά του έρωτα που μου βαρέσανε την πόρτα (με έχω πλέον βαρεθεί). Ένιωθα ότι ευχαρίστως θα μπορούσα να πάω για ύπνο νωρίς το βράδυ της παραμονής και να ξυπνήσω την άλλη μέρα και να έχει μπει ο νέος χρόνος χωρίς να έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο για αυτό και να μη με νοιάζει. Ευτυχώς που δεν τα έκανα όλα αυτά καθώς επίσης που κοιμήθηκα αρκετές ώρες το απόγευμα για να αντέξω μέχρι τις 5 που ξενύχτησα.

Πήγα λοιπόν κατά τις 11 και κάτι στο φιλικό αυτό σπίτι στη φάση "σ'αγαπάει η πεθερά σου", γιατί τα παιδιά τρώγανε, και κάθισα και εγώ μαζί τους στο τραπέζι. Ευτυχώς γιατί όλη μέρα την είχα βγάλει λίγο "της ανορεξίας", ένα φρουτάκι από δω, ένα γιαουρτάκι από κει, ένα βραστό αυγουλάκι παρακεί, αλλά παραπάνω φαγητό δεν κατέβαινε. Βέβαια στου Χρήστου κατέβαινε και παρακατέβαινε, και το κρασάκι πολύ ωραίο και όλα (μπράβο παιδιά).

Το τσακ της αλλαγής του έτους μάς βρήκε στην ταράτσα να κυνηγάμε με το βλέμμα και ορισμένοι και με τις φωτογραφικές τους μηχανές τα πυροτεχνήματα που σκάγανε από δω κι από κει, με τον Χρήστο να ανοίγει το πρώτο μπουκάλι σαμπάνιας με απαράμιλλο στυλ. Στη συνέχεια κατεβήκαμε φυσικά κάτω (μην αρπάξουμε καμιά πνευμονία) και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να χαζολογάμε γενικότερα μέχρι που ήρθαν οι χορομανείς Αφροδίτη και Κώστας και αφού ο αριθμός μας επαρκούσε πλέον για ανσάμπλ ρουέδας (που θέλει πολλά ζευγάρια), επιχειρήσαμε με σχετική επιτυχία αυτόν τον next dimension λάτιν χορό (επιτυχία λέω σχετική γιατί εγώ δεν είχα ξαναχορέψει τον χορό αυτό και δεν μπορώ να κρίνω, πλάκα είχε πάντως). Μέχρι τις τρεις και κάτι όλο και κάποιος χόρευε αλλά επειδή δεν μπορώ να πω ότι μας είχε ακριβώς συνεπάρει ο πυρετός της πίστας (με εξαίρεση την χορομανή Αφροδίτη που είναι σε μια κατηγορία από μόνη της, είναι dance-addict όπως η ίδια ομολογεί), είπαμε να παίξουμε το νέο ταμπού (το οποίο έχει κάποια νέα χαρακτηριστικά πολύ ενδιαφέροντα, ιδίως τον ευλυγιστούλη, αργήσαμε κάπως να πάρουμε μπρος, μέχρι του χρόνου όμως νομίζω ότι θα το'χουμε 100%, όπως και στη rueda).

Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φιλική και ευχάριστη που πραγματικά ήμουν άλλος άνθρωπος σε σχέση με το πρωί και την υπόλοιπη μέρα. Αυτό όμως έγινε επειδή πήγα στο σπίτι αυτό με καλή διάθεση, με όμορφα συναισθήματα απέναντι στα παιδιά, χαλαρή και άνετη και δεκτική στο να περάσω καλά. Αυτό ήταν το μυστικό και αυτό θα πρέπει να κρατήσω και να συνεχίσω να κάνω όλη τη νέα χρονιά. Η αρχή πάντως έγινε σωστά!