Η πρώτη μου εμπειρία στη διερμηνεία

Αγαπητό μου ιστολόγιο,

Μιας και όπως φαίνεται κολλώνω λίγο να γράψω και να επεκταθώ σε ό,τι αφορά προσωπικά θέματα τελευταία, ας περιγράψω μία πνευματικο-επαγγελματική εμπειρία που είχα αυτό το σαβ/κο και που αφορά την πρώτη μου επαφή με τον πνευματικά εξοντωτικό χώρο της διερμηνείας (της ταυτόχρονης και ουχί της διαδοχικής, να το τονίσουμε αυτό).
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων και συγκεκριμένα των διαλέξεων του p_public, μιας πρωτοβουλίας του συλλόγου αρχιτεκτόνων χανίων, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα μεταφραστικά μου αντανακλαστικά στην μπαρουτοκροτιδική για τον εγκέφαλο διαδικασία της διερμηνείας διαλέξεων (με θέμα το δημόσιο χώρο), σχεδόν χωρίς προετοιμασία, κάποιες φορές και χωρίς καθόλου κείμενο. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα βρισκόμαστε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πας να κάνεις διερμηνεία και θες να έχεις και κείμενα; (Για την ακρίβεια μας είχαν πει ότι τα κείμενα των διαλέξεων ήταν ήδη μεταφραστμένα και θα τα διαβάζαμε και ότι θα κάναμε διερμηνεία μόνο στις ερωτήσεις του κοινού. Τελικά αυτό δεν συνέβη παρά μόνο σε ένα δύο κείμενα και θεωρήθηκε ως εντελώς απροσδόκητη τύχη, γιατί συνήθως ή ψαχνόμασταν να βρούμε ποιες παραγράφους «πήδηξε» ο ομιλητής από το κείμενο που είχαμε, ή αν τα έλεγε σε απλό προφορικό στυλ μεταφράζαμε επί τόπου, ή τέλος, κάτι που μας έφερνε σε μεγάλη απελπισία, προσπαθούσαμε να αρπάξουμε έστω και λίγες λέξεις από κάθε φράση για να φτιάξουμε μία πρόταση όταν ο άλλος είχε ένα κείμενο που το διάβαζε γρήγορα στα ελληνικά και αγγλική μετάφραση δεν υπήρχε.

Η συγκέντρωση που χρειάζεται για να κάνει κανείς διερμηνεία μοιάζει πολύ με τη συγκέντρωση που έχει ο έμπειρος, εθισμένος και φανατικός παίχτης ενός video-game. Πρέπει να πεις την κατάλληλη λέξη την κατάλληλη στιγμή, όπως στο παιχνίδι πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπάκι τώρα τώρα τώρα και όχι αργότερα γιατί θα έχεις χάσει και την πάτησες. Πρέπει να πεις αυτό που μόλις ειπώθηκε αλλά να προσέχεις και το παρακάτω, όπως ακριβώς στο παιχνίδι μία σωστή σου κίνηση ακολουθείται άμεσα από την επόμενη πρόκληση (αν και στη διερμηνεία η αύξηση στη δυσκολία δεν είναι σταδιακή αλλά εντελώς απρόβλεπτη). Μια στιγμή να αφαιρεθείς, κάτι άλλο να σκεφτείς ή κάτι να σου τραβήξει την προσοχή και πάει, πέρασε η πρόταση και εσύ τι θα πεις τώρα, το έχασες.

Κι εκεί που έσπαγα και ξανακόλλαγα το κεφάλι μου να μη χάσω τις λέξεις και τα νοήματα, εμφανίζεται μπροστά μου το πιο απρόσμενο τεστ συγκέντρωσης: στα πρώτα πρώτα καθίσματα που βρίσκονται ακριβώς μπροστά στην καμπίνα διερμηνείας, δυο-τρία μέτρα μπροστά μου, δύο μελαχροινές κοπέλες με αλογοουρά πλησιάζουν επικίνδυνα η μία την άλλη, υπερβαίνοντας τα γεωγραφικά όρια ακόμη και της γυναικείας φιλίας, αρχίζουν να τρίβουν τις κάπως μυτερές μυτούλες τους και μετά να ανταλλάζουν τρυφερά όσο και απροκάλυπτα φιλάκια μέσα στην αίθουσα των διαλέξεων. Μα η σημερινή νεολαία έχει εξελιχθεί πολύ, καμία ντροπή δεν έχει, εγώ αν ήμουν λεσβία δεν θα φιλιόμουν δημόσια νομίζω, εκτός αν το κάνουν για να προκαλέσουν, τι να πω, μα αυτή η κοπέλα η αριστέρή τι ύψος έχει, μιλάμε είναι χαλαρά 1.90, πολύ ύψος βρε παιδί μου, α, κάτσε να, σηκώνεται, για να δω πώς είναι στη φάτσα, χμ, αρκετά αρρενωπά χαρακτηριστικά έχει, μωρέ μήπως είναι αγόρι;

...μέχρι να τα σκεφτείς όλα αυτά λες πάλι καλά που μεταφράζει η συνάδελφος δίπλα χωρίς πρόβλημα και δεν χρειάζεται τη βοήθειά σου, διότι την έχεις κρεμάσει τόση ώρα. Με άλλα λόγια το προαναφερθέν χάζεμα κανονικά απαγορεύεται αλλά... είναι δυνατόν αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά μου; Δεν το πίστευα!

Μια παρηγοριά για το ερασιτεχνικό επίπεδο της διερμηνείας μας ήταν το γεγονός ότι το κοινό μας δεν αποτελείτο και από πολλά άτομα, για την ακρίβεια την περισσότερη ώρα από τον εξής ένα: έναν ιταλό, ο οποίος όμως ήταν και εισηγητής ο ίδιος. Σε μια φάση ήταν και 2-3 άλλα ακόμα, αλλά κυρίως αυτός ήταν ο «μεγάλη η χάρη του» αποδέκτης της κάθιδρης (μα τι ζέστη στην καμπίνα!) προσπάθειάς μας. Φεύγοντας από τον συνεδριακό χώρο σκεφτήκαμε να τον ρωτήσουμε πώς του φάνηκε η διερμηνεία αλλά διστάσαμε. Και καλά κάναμε μάλλον, γιατί περνώντας τυχαία από δίπλα του τον άκουγα να λέει στην παρέα του «non ho capito molto bene…» (είναι δυνατόν να τον άκουσα να μιλάει για μια μόνο στιγμή και να άκουσα να λέει ότι δεν καταλάβαινε; Αν άκουγα και περισσότερα δηλαδή τι θα έλεγε; Θα ανέπτυσσε το πόσο άσχετες ειναι οι διερμηνείς των διαλέξεων;)

Επιστρέφω στο σπίτι και 3 ώρες μετά το πέρας της κοπιώδους αυτής εργασίας ο εγκέφαλός μου είναι ακόμη τηγανισμένος, ξεροψημένος για την ακρίβεια (τον πετύχαμε ένα τσακ πριν το απανθρακωμένος, πραγματικά το καις το brain cell με τη διερμηνεία). Ας πάω λίγο στο χορό να δω πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός που θα του επιβάλλω και δεύτερη προσπάθεια αυστηρής συγκέντρωσης την ίδια μέρα.

What I have become

Ok, να γράψω. Αλλά να γράψω τι ακριβώς; Πώς να περιγράψω τη ζωή και τον εαυτό μου; Πρόκειται να πάω στην Αθήνα τις επόμενες μέρες και έστειλα μήνυμα σε έναν ξάδερφό μου που μένει εκεί και που έχω πολύ καιρό να δω. Όταν μου απάντησε ότι έχει χρόνο να βρεθούμε ένιωσα λίγο άσχημα, όχι επειδή δεν θέλω να τον δω, αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρη… πώς να του περιγράψω τον εαυτό μου έπειτα από τόσο καιρό που έχουμε να τα πούμε. Δηλαδή τώρα εγώ είμαι τι; Η ζωή μου είναι πώς; Νιώθω ότι όλα όσα μου συμβαίνουν είναι πολύ απροσδιόριστα. Ας κάνω μια απόπειρα περιγραφής.
Έχω παντρευτεί πρόσφατα. Με τον άνδρα μου είμαστε σε αναγνωριστική φάση των ρόλων και των όρων της συμβίωσής μας (κάτι που συμβαίνει χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, που δεν ξέρω αν είναι καλό ή αν σημαίνει ότι κάτι μένει κρυμμένο). Κυρίως φοβάμαι μήπως εγώ κρατάω μέσα μου πράγματα και δεν εξωτερικεύω τα θέλω μου.
Τη δουλειά μου γενικά την έχω βαρεθεί κάπως αν και παλιότερα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που έκανα πάρα πολλά για να την κατακτήσω και για να είμαι καλή σε αυτήν. Πλέον δεν είμαι τόσο αποδοτική, κυρίως όσον αφορά την ποσότητα (γιατί η εμπειρία που έχω πλέον μου επιτρέπει «όταν τελικά στρωθώ» να δώσω μια χαρά ποιότητα), και κυρίως μου λείπει η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Ίσως επειδή το αντικείμενο επαναλαμβάνεται (όποτε έχω δουλέψει με νέα και ενδιαφέροντα κείμενα, π.χ. μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με θέμα –απίστευτο!- την εντροπία, ένιωθα άλλος άνθρωπος, με αναζωογόνησε πάρα πολύ, μου έδωσε νέα διάθεση και όρεξη).
Ένα άλλο θέμα είναι ότι μένω όλη μέρα σπίτι επειδή τέτοια είναι η φύση της δουλειάς μου. Η κοινωνικότητα είναι κάτι που μου λείπει, αλλά και κάτι που μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί «ξεσυνηθίζω» να είμαι κοντά σε άλλους. Τελικά νιώθω άνετα και οικεία μόνο με πολύ κοντινές μου φίλες, που μαζί τους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το περνάω από «κοινωνικό φίλτρο» (μάλλον βλακεία έκφραση είναι αυτό, καταλάβατε τι θέλω να πω, όταν ξανασυνηθίσω να γράφω θα χρησιμοποιώ καλύτερες εκφράσεις, το υπόσχομαι!). Το περίεργο είναι ότι ενώ νιώθω πολύ ωραία όταν τύχει να βρεθώ σε ένα ευχάριστο κοινωνικό περιβάλλον, δεν επιδιώκω και τόσο να ξανασυναντηθώ με αυτά τα άτομα. Φαίνεται την έχω μάθει την απομόνωση και με έχει μάθει κι αυτή, και δύσκολα αποχωριζόμαστε η μία την άλλη.
Άλλο. Έχω άγχος σχετικά με την τεκνοποίηση. Καταλαβαίνω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνω παιδί (ή μάλλον η ύστατη κατάλληλη ηλικία), αλλά φοβάμαι ότι όλα θα αλλάξουν τόσο πολύ αν και εφόσον και όταν γίνει αυτό που δεν θα αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι θα χάσω την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την ατομικότητά μου, τον ύπνο μου, τον προσωπικό χρόνο μου, τη σωματική μου ακεραιότητα και η λίστα δεν έχει τέλος. Ωραία, βλέπω παιδάκια καλά και χαριτωμένα και μπορεί να κάτσω να παίξουμε ή να μιλήσουμε και να περάσω όμορφα μαζί τους, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έχω ένα δικό μου παιδί που 24 ώρες το 24ωρο θα είναι υπό την ευθύνη και τη φροντίδα μου. Με τρομοκρατεί αυτό. Μου γκρεμίζει όλο το παρόν.
Και τι χαρές έχει το παρόν σου που θα στερηθείς δηλαδή, θα μου πείτε. Ας γράψω και για αυτό. Αέρα στα πανιά και τα πνευμόνια μου δίνει η έντονη σωματική άσκηση στην οποία επιδίδομαι σε πολύ συχνή βάση. Οι ενδορφίνες αναβλύζουν άφθονες έπειτα από κάθε αθλητική δραστηριότητα και παίζουν βασικό ρόλο στη βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και τη διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης (στο βαθμό που την έχω). Βέβαια καμιά φορά η έντονη άσκηση με αφήνει πολύ κουρασμένη, αλλά μου φέρνει τόση βαρεμάρα η χαμηλής έντασης δραστηριότητα που πάντα θέλω να κάνω κάτι δύσκολο.
Μία δεύτερη ευχάριστη ασχολία που πρόσφατα έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε πάθος είναι ο χορός, και συγκεκριμένα το αργεντίνικο tango (το γράφω με λατινικούς χαρακτήρες γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό να γράφουμε τάγκο ή τάνγκο, και τα δύο λάθος μου φαίνονται). Παρόλο που είναι η τέταρτη χρονιά που ασχολούμαι με χορούς, φέτος μόνο, που πήγα σε μια πιο «ψαγμένη» σχολή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι αυτόν τον χορό ακριβώς όπως αναζητούσα. Σαν μία συνομιλία και γνωριμία με το δικό μου σώμα πρώτα και μετά με το σώμα του παρτενέρ, σαν μία συναρπαστική άσκηση ισορροπίας στο τεντωμένο σχοινί της αντίληψης και των αισθήσεων, μία σπαρακτική προσπάθεια ελέγχου κάθε πιθαμής του σώματος, μία κατακόρυφη βουτιά στα άδυτα μιας άλλης διάστασης του εαυτού μου. Ασκητική αυτοσυγκέντρωση, ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στις εντολές που στέλνει το μυαλό για να χαλιναγωγήσει τα μέρη του σώματος, προσοχή πανέτοιμη κάθε στιγμή να αντιληφθεί τις κατευθύνσεις, τις διαθέσεις, να βρει τα πατήματα, να βρει τη στάση, να βρει το γύρισμα, νομίζεις πως όλη η ενσυνείδητη σκέψη σου δεν φτάνει να το ελέγξεις όλο αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις με την εξάσκηση κάποιες από τις εντολές να αρχίσουν να δίνονται αυτόματα, ώστε να μπορέσεις να επεξεργαστείς καινούριες. Στίψιμο του μυαλού για χάρη της κίνησης του σώματος. Κάθε χορός και μια παρτίδα σκάκι που ακονίζει τις κιναισθητικές σου ικανότητες. Θα μπορούσα να μιλάω ή να γράφω για ώρες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κάτι άλλο που μου αρέσει πολύ τελευταία είναι η μαγειρική (αν και δεν μου ασκεί την ίδια μαγεία με το χορό, με απορροφά εξίσου). Μ’ αρέσει να διαβάζω πολλές συνταγές πριν αποφασίσω τι θα μαγειρέψω (έχω κάτι φιλέτα μπακαλιάρου στην κατάψυξη τώρα και μέχρι να καταλήξω στο πώς θα τα μαγειρέψω θα έχω κάνει ολόκληρη διατριβή, τρεις ψαροτσελεμεντέδες θα μπορώ να γράψω). Επίσης μου αρέσει το διάβασμα, δεν το είπα. Τώρα διαβάζω το Πόλεμος και Ειρήνη. Βασικά από το 2010 το διαβάζω και μόνο τώρα πέρασα τη μέση. Όταν το τελειώσω θα το γράψω στο status μου στο facebook σαν σημαντικό κατόρθωμα).
Αυτά μου αρέσουν να κάνω, αν δεν χρειαζόταν να δουλεύω φαντάζομαι ότι θα μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ άσκησης, χορού, μαγειρικής και διαβάσματος (αν και ίσως κάποια στιγμή να βαριόμουν και να καταντούσα να κάνω πεντικιούρ και ψώνια όπως οι real housewives of Athens).
Ας καταλήξω όμως κάπου το post μου, φαντάζομαι έχω αρχίσει να κουράζω τον αναγνώστη. Την ιστορία της ζωής μου έγραψα, κυριολεκτικά. Τελικά τα κατάφερα να γράψω κάτι ειλικρινές και αυθεντικό για τον εαυτό μου. Ελπίζω να τη συνεχίσω αυτή τη μορφή ψυχοθεραπείας. Συγνώμη αν σας κούρασα.

Μου έπεσε ο ουρανός της χύτρας στο κεφάλι

Άνοιξε ο τέντζερης, κύλησε το καπάκι...και μου'ρθε κατακούτελα. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία που θα σας διηγηθώ σε αυτό το post (μα πώς τα καταφέρνω να τα αποκαλύπτω όλα από τον τίτλο ακόμη και να σκοτώνω εντελώς το σασπένς, είναι ταλέντο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει). Πάω η δύσμοιρη να φτιάξω μια μακαρονάδα για τον αδερφό μου που θα ερχόταν. Η κανονική μου κατσαρόλα είχε τον κιμά μέσα, έτσι πήγα να κατεβάσω τη χύτρα, η οποία ήταν φυλαγμένη στο πάνω μέρος των ντουλαπιών της κουζίνας. Μόνο που το καπάκι της χύτρας (είναι και βαρύ βαρύ) δεν ήταν τοποθετημένο καλά, με αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να με χτυπήσει με το πλάι του στο μέτωπο, λίγο πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Στη συνέχεια έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όπου έσπασε ένα πιάτο και ένα πιατάκι καφέ και συνέθλιψε εντελώς ένα άδειο κυπελάκι total, για να καταλήξει στο πάτωμα. Έφαγα γερό χτύπημα. Ένας παράγοντας που ίσως συνέβαλε στον βαρύτατο, πραγματικά, αντίκτυπο του χτυπήματος, αλλά σίγουρα δεν επέφερε την καταστροφή που θα μπορούσε, ήταν η (ατυχής) επιλογή μου να πατήσω σε μία καρέκλα γραφείου με ροδάκια (ιδιοφυής κίνηση, πραγματικά). Ευτυχώς η καρέκλα δεν πήγε πουθενά με το συμβάν, με ανάγκασε όμως ίσως να κρατήσω ίσιο το σώμα μου για να ισορροπήσω, ενώ αν έσκυβα λίγο μπορεί και να με έβρισκε ξώφαλτσα. Και έτσι μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι που λένε. Το σοκ από το χτύπημα με έστειλε κατ' ευθείαν να ξαπλώσω, ενώ λίγο αργότερα η ψυχολογική του επίδραση μου έφερε για λίγο ένα σιωπηλό κλάμα. Έβαλα παγάκια αλλά μετά πονούσα από το πάγωμα και τα έβγαλα. Έτσι κι αλλιώς το χτύπημα ήταν κάτω από τα μαλλιά και το καρούμπαλο δεν θα φαινόταν. Όλο το απόγεμα ήμουν ξαπλωμένη και δεν είχα διάθεση να ακούσω και να δω το παραμικρό αλλά όλο με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά και δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Και πάλι όμως βαρέθηκα κάποια στιγμή την τόση ξάπλα, και το βράδυ πήγα σινεμά (είπα στις φίλες μου να έρθουν να με πάρουν, γιατί η ζαλάδα μάλλον θα με οδηγούσε και σε σύγκρουση στο δρόμο). Τι να πω, μακάρι να κουνήθηκε τουλάχιστον λίγο το κεφάλι μου και να έστρωσε καλύτερα το λίγο μυαλό που έχει απομείνει μέσα!

Ο εφιάλτης της νοικοκυράς

Θυμάμαι αυτό το βίντεο κλιπ από πολύ παλιά, από μικρή, όταν δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το περιεχόμενό του. Είναι ιδιαίτερα παραστατικό και νομίζω έχει συμβάλλει στην καχυποψία που απέκτησα μεγαλώνοντας προς την ιδέα του έγγαμου βίου, μαζί με τη Μαίρη Παναγιωταρά και εκείνο το τραγούδι που τραγουδά η Πρωτοψάλτη και λέει "είχε ένα σίδερο μ'ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό/Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας/μια πιέτα δύσκολη πατά και λέει στον άνδρα ξαφνικά/πως πάει κι αυτός ο μήνας"... κλπ. Η δύναμη που έχουν αυτά τα τραγούδια να περιγράφουν τόσο άμεσα το βίωμα της γυναίκας μέσα από πεζά στοιχεία της καθημερινότητας, αυτή η αίσθηση του αναπόδραστου που μεταφέρουν, η παραίτηση, η αγανάκτηση, η καταπίεση, η στρέβλωση του εαυτού μέσα από το άχαρο και επαναλαμβανόμενο, το νοικοκυριό να πέφτει πάνω στη γυναίκα σαν μια πικρή μοίρα, μου σπάραζαν την καρδιά ακόμη κι όταν ήμουν ακόμη σε μαθητική ηλικία. Φυσικά όσο περνάει ο καιρός συμφιλιωνόμαστε με πράγματα που παλαιότερα θεωρούσαμε αδιανόητα.

Don't look back, don't give up, pour yourself another cup...

…και τώρα κάνε ένα παιδί.

…όπως λέμε πήγαινε να πάρεις ένα κουτάκι τσίχλες απ’το περίπτερο. Έτσι απλά; Άντε μία και παντρεύτηκα, άντε κι άλλη μία να κάνω ένα παιδί; Μα η ζωή μου θα αλλάξει εντελώς με αυτό το πράγμα! («Το πράγμα»; Αδυνατώ προφανώς να συλλάβω την έμψυχη διάστασή του). Δεν ξέρω, η ζωή μου έχει αλλάξει τόσο πολύ με το γάμο, δεν έχω προλάβει να προσαρμοστώ και να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει, νιώθω ότι συντελούνται πάνω και εντός μου αλλαγές που με μεταμορφώνουν σε μία ύπαρξη που ακόμη δεν αναγνωρίζω, και πριν προλάβω καλά καλά να αντιληφθώ τη νέα κατάσταση, να βάλω στην εξίσωση ναυτίες, εμετούς, κομάρες, κοιλιά τούρλα, αποχή από την έντονη γυμναστική (την πηγή ενδορφινών με εξισορροπεί ψυχολογικά και αποτελεί πρωταρχικό έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), και όλα αυτά ως προάγγελο μόνο μιας «σκατομηχανής που κλαίει» (αυτά δεν είναι λόγια δικά μου, είναι λόγια μιας νεαρής μάνας παρακαλώ, μη μου τα χρεώσετε) και που θα διεκδικεί ανυποχώρητα 24 ώρες από κάθε 24ωρό μου; Που θα μου στερεί τον ύπνο μου (το έτερον έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), θα παίζει με τα νεύρα μου, (ααα, ξέχασα τις ραγάδες και το ξεφουσκωμένο βυζί, για να μην αναφέρω πόσο μπλιαχ μου φαίνεται ο θηλασμός ή την ξεχειλωμένη κοιλιά και τα κιλά της εγκυμοσύνης!!!) Βοήθεια!!! Το αγέννητο παιδί μου απειλεί την υπόλοιπη ζωή μου!!! (Γμτ, κάνει ομοιοκαταληξία, στερεί από τον δραματικό τόνο που ήθελα να δώσω.)

Συμβουλές για τα δώρα των γιορτών (και όχι μόνο)

Βρήκα ένα ωραίο link σχετικά με τα δώρα (όπου αναπτύσσεται διεξοδικότατα το επίκαιρο αυτό θέμα, όπως θα δείτε όσοι το διαβάσετε), κι είπα να σας το κάνω πάσα, να τη βγάλω και φτηνά με το σημερινό post:

http://www.fabulousgifts.com/Articles.asp?ID=134

Περασμένη ξεχασμένη

Αγαπητό μου ιστολόγιο, σε έχω ξεχάσει τελείως. Έχω σταματήσει να γράφω τόσο στο μπλογκ όσο και προσωπικά κείμενα που δεν προορίζονται για δημοσίευση, και νομίζω σε λίγο καιρό η ικανότητά μου να γράψω ένα κείμενο σαν αυτά που περιέχει το ιστολόγιό μου θα είναι η ίδια με κάποιου που δεν μιλάει ελληνικά. Οι αλλαγές στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες ήταν μεγάλες, και αυτό με κάνει να νιώθω έξω από τα νερά μου –συν ότι επειδή πλέον έχω αλλάξει και κατοικία, δεν έχω την ίδια αίσθηση του προσωπικού χώρου, τόσο σε «γεωγραφικό» όσο και σε νοητικό επίπεδο, ώστε να συγκεντρωθώ και να αποτυπώσω σε λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Από την άλλη πάλι νιώθω ότι την περίοδο αυτή γίνονται μέσα μου τόσες ζυμώσεις και ανακατατάξεις που θα ήταν κρίμα να μην καταγραφούν (ή να μην προσπαθήσω, έστω). Δεν ξέρω βέβαια σε τι βαθμό είμαι έτοιμη να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου –αν και είναι μάλλον λίγοι, αναγκαστικά, αφού έχω αποφασίσει να κρατήσω το blog κρυφό από κάποια άτομα- την καινούρια φυσιογνωμία που σιγά σιγά αποκτώ και που ακόμη και σε μένα δεν είναι ακόμη πλήρως αναγνωρίσιμη. Το πέρασμα από το Sex & the City στο Desperate Housewives (!) με βρίσκει σε μία ενδιάμεση κατάσταση όπου δεν έχω πάρει απόφαση να αποχαιρετήσω οριστικά τον πιο “cool” εργένικο εαυτό μου για να περάσω στην ξενέρα –ή τουλάχιστον στην κάπως ξενερουά και σίγουρα όχι και τόσο glamorous εικόνα μιας… δεν ξέρω αν αντέχω να το πω… νοικοκυράς (υποτυπωδώς εργαζόμενης αυτήν περίοδο ευτυχώς ή δυστυχώς). (Στην προηγούμενη πρόταση αξίζει να προσέξουμε ότι η συγγραφεύς γνωρίζει και χρησιμοποιεί εύστοχα στην έκφρασή της τη λεπτή διάκριση μεταξύ των λέξεων «ξενέρα» (υψηλός βαθμός ξενερότητος, ένα στάδιο κάτω από την «καραξενέρα» και την «απόλυτη ξενέρα») και «ξενερουά» (μέτριος βαθμός ξενερότητος, καθώς η γαλλοπρεπής κατάληξη προσδίδει μία κάποια αίγλη. Πρόκειται προφανώς για blogger ικανότατη στο χειρισμό του λόγου και στην απόδοση των λεπτών αποχρώσεων του κάθε νοήματος).
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Πώς να μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες ότι αντί να κάνω διάφορα cool stuff όπως ταξίδια στην άπω ανατολή ή να τρώω θεαματικές σαβούρες στη Χάληδων (αν και αυτό δεν με εμποδίζει και τίποτα να το κάνω και τώρα, εκτός από το γεγονός ότι δεν βγαίνω και πολύ από το σπίτι), κάθομαι και μαγειρεύω σαν καλή νοικοκυρούλα; (Με υψηλές αξιώσεις μπορώ να πω, την ώρα που όλο το τηλεθεάμον κοινό βλέπει σεφ, εγώ αγνοώ τις σχετικές εκπομπές διαβάζω βιβλία και συνταγές μαγειρικής σαν να ήταν μυθιστορήματα και περνάω στην πράξη.) Μάλλον θα πρέπει να σας «ξεντραπώ» και να αρχίσω και πάλι να μοιράζομαι μέρος του εαυτού μου με τη blogόσφαιρα, όσο πεζό και αδιάφορο και αν μου φαίνεται ότι είναι πλέον. Ίσως αυτό με συμφιλιώσει και με τους νέους μου ρόλους τελικά…

Inception και άλλες ταινίες για τον κόσμο του υποσυνείδητου

Καιρό είχα να δω τόσο δυνατή ταινία. Γύρισα σπίτι και μου πήρε κανένα δίωρο να αποσπάσω τη σκέψη μου από τα όσα είχα δει. Ανήκει στο είδος των ταινιών που με επηρεάζουν πολύ, αυτών που έχουν να κάνουν με το αχανές, ανεξερεύνητο πεδίο του νου και του πώς μπορεί ένας κόσμος φανταστικός να υπάρχει ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και να μας αιχμαλωτίσει. Η διαφορά από τις υπόλοιπες παρόμοιες ταινίες είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα θέαμα με καταιγιστική δράση, ένα «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ», όπως λέει χαρακτηριστικά η εξαιρετική κριτική και ανάλυση του περιοδικού Σινεμά, στην οποία σας παραπέμπω γιατί εγώ αποκλείεται να τα έγραφα τόσο καλά (και σίγουρα όχι με τη σκουριά που κουβαλά η πένα μου αυτήν την περίοδο):

http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660

Να σας παραθέσω και τις ταινίες που ανήκουν στην ίδια «συνομοταξία» (θα την ονόμαζα «Φυλακές του μυαλού» -τι ευφάνταστος τίτλος, δημιούργησες πάλι, εντυπωσιαστήκαμε!), τουλάχιστον όσες μπόρεσα να σκεφτώ από αυτές που έχω δει εγώ (θα υπάρχουν ίσως κι άλλες):

Το κελί
Η πρώτη που σκέφτηκα. Είχα χεστεί πάνω μου κυριολεκτικά. Από το φόβο (όχι από διάρροια). Υποβλητικές εικόνες από έναν σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ (δεν θυμάμαι το όνομά του, νομίζω είχε φτιάξει το κλιπ του Losing My Religion των REM –ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στη φάση του ύπνου που βλέπουμε όνειρα!). Μία ψυχίατρος (οκ, είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, αλλά στο χώρο των video clip ήταν ο άνθρωπος, αυτή βρήκε πρόχειρη) μπαίνει στο υποσυνείδητο ενός κατά συρροή δολοφόνου για να μάθει που έχει κρύψει το τελευταίο του θύμα. Αλγεινές εικόνες από τον εσωτερικό κόσμο ενός αρρωστημένου μυαλού με στοίχειωναν πολλή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Άσε που στο σινεμά την περισσότερη ώρα γύριζα και κοίταζα την φίλη με την οποία είχαμε πάει μαζί. Τα pampers μου!!!


Vanilla sky


Ο Tom Cruise και η Penelope Cruise (που τότε τα’χανε, ή τότε τα φτιάξανε, κάτι τέτοιο) σε μια ταινία που είχε ξαναγυριστεί παλιότερα στα ισπανικά από τον Ατενάμπαρ(νομίζω το λέγανε Abre los ojos ή όπως λέγεται στα ισπανικά το «Άνοιξε τα μάτια») και που έπαιζε και πάλι η Πενέλοπε με κάποιον άλλον όμως (σας εντυπωσιάζω με τις κινηματογραφικές μου γνώσεις, δεν μπορείτε να πείτε).



Solaris
Και αυτό νομίζω είχε ξαναγυριστεί παλιότερα (σόρυ, έχω δει μόνο τις νεότερες βερσιόν) και μετά το πήρε το χόλιγουντ και το γύρισε με τον George Clooney και έτσι το είδαν πολύ περισσότεροι. Είναι ένας διαστημικός σταθμός λέει, (άκου τώρα) που εκεί πας και βρίσκεις στο δωμάτιό σου ένα άτομο πολύ αγαπημένο που σου λείπει (το φτιάχνει το μυαλό σου γιατί ρετάρει από τη γαλαξιακή μοναξιά) και κολλάς με αυτή τη φάση και μπορεί να σου φάει τη ζωή και να μην το καταλάβεις ότι είσαι σε τροχιά γύρω από τη Γη ή να μη σε νοιάζει πια.


σας βρήκα και σκηνές από το παλιό, του 1972 παρακαλώ (Ταρκόφσκι, αστοιχείωτη, πας και βλέπεις τα χολιγουντιανά και μετά μας το παίζεις σινεφίλ και γράφεις και post κινηματογραφικού περιεχομένου, ντροπή σου, κάτσε να το δεις στα ρωσικά πρώτα και μετά μας κουνιέσαι -σόρυ ένας μικρός εσωτερικός μονόλογος μου ξέφυγε):


The eternal sunshine of the spotless mind
Αυτό άργησε να μου έρθει στο μυαλό (τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ταινίες τις θυμήθηκα ενώ έβλεπα το Inception) αλλά ήταν ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της συνομοταξίας (πιο αισιόδοξη), όπου ο Τζιμ Κάρεϊ προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη του την Κέιτ Γουίνσλετ. Σημαντική ομοιότητα με το Inception ότι ο κόσμος που έχει χτιστεί στο υποσυνείδητο δεν «διαλύεται» αθόρυβα αλλά καταρρέει με καταστροφικό τρόπο και με μπόλικο ορυμαγδό (κάπου τη διάβασα τη λέξη αυτή σήμερα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ).


The Matrix
Εδώ οι συστάσεις νομίζω περιττεύουν. Σημαντική ομοιότητα με το Inception η άφθονη δράση και το feelgood που σου βγάζει πολλές φορές μέσα στην ταινία το χορταστικό θέαμα. (Δεν σας βάζω trailer, το ξέρετε).

Flatliners
Εδώ έχουμε να κάνουμε με near-death experiences μιας ομάδας φοιτητών ιατρικής που κάνουν πειράματα μεταξύ τους και βάζουν κάθε έναν από την ομάδα να πλησιάσει στο όριο του θανάτου για να δουν τι παίζει στο λυκόφως του άλλου κόσμου. Spooky. (Επίσης με στοίχειωσε, δεν είμαι εγώ για τέτοια).


Total recall
Ένα τελευταίο που μου ήρθε. Θα το ξέρετε μάλλον. Ο Σβαρτζενέγκερ όταν δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει πολιτικός ούτε σε ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν και η Σάρον Στόουν πριν το Βασικό Ένστικτο.


Ααα, σκέφτηκα κι άλλη ταινία (πάνω στο editing του post το σκέφτηκα -ωραία ελληνικά, μεταφράστρια είστε;):
Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία που με έκανε να λατρέψω τα τεράστια κόκκινα σταφύλια (δείτε και θα καταλάβετε, στην Ελλάδα τα έχω βρει μόνο σε εισαγωγής από τη Χιλή). Θα σας παραπέμψω σε post που έχω ήδη αφιερώσει ειδικά σε αυτήν την ταινία,
http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1
βάζω όμως και ένα trailer γιατί δεν είχα βάλει (προσπαθήστε να αγνοήσετε την ηλίθια και εντελώς αταίριαστη φωνή που ακούγεται σε όλα τα αμερικανικά τρέιλερ, χαλάει όλη την ατμόσφαιρα):

A friend's loss

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/08/19/AR2010081906354.html

Ουφ, εντάξει το βρήκα

Εντάξει, βρήκα τι έφταιγε. Για κάποιο λόγο είχε ενεργοποιηθεί η μεταγραφή σε Hindi παρακαλώ, γι'αυτό και έπαθα το σχετικό σοκ. Για το πώς μπορώ να βγάλω τους τόνους από τις ημερομηνίες ξέρει κανείς να μου πει (για να περάσουμε στα επουσιώδη);

न्यू स्किन- Ω, διάλε διάλε! Μπορείτε να βοηθήσετε, blogογείτονες;

Τι πήγα να να κάνω η έρμη; Να αλλάξω την εμφάνιση του blog μου για να ανανεώσω το ενδιαφέρον τόσο το δικό μου όσο και των αναγνωστών μου για αυτό. Και βάζω αυτό το προκλητικό και χτυπητό κόκκινο και πάω να γράψω μια ανάρτηση με τίτλο "New Skin", και με το που γράφω την κάθε μία από αυτές τις λέξεις και πατάω το space, γίνεται αλαμπουρνέζικα αραβικά! Και νόμιζα ότι το πρόβλημά μου ήταν πώς να αλλάξω στην ημερομηνία τις λέξεις ώστε είτε να είναι γραμμένες με μικρά γράμματα είτε με σκέτα κεφαλαία χωρίς τους τόνους των μικρών. Μπορεί κανείς να με βοηθήσει;

Κατσαρίδα και ωριμότητα

Είχα δει παλαιότερα σε μία ελληνική σειρά (όχι ιδιαίτερα καλή, πρέπει να πω) την πρωταγωνίστρια να βρίσκει μία κατσαρίδα μέσα στο νιπτήρα του μπάνιου της (περίεργο, εγώ ποτέ δεν έχω βρει κατσαρίδα στον νιπτήρα, αλλά ας μην το μελετάω καλύτερα) και να παθαίνει μία (εύλογη, θεωρώ) φρίκη, να βάζει τις φωνές, να της πετάει ό,τι βρει (τη λακ, τη βούρτσα, το πιστολάκι των μαλλιών, ώστε να τα γεμίσει και με μικρόβια συν τοις άλλοις), κλπ. Αργότερα, περιγράφοντας το περιστατικό στις φίλες της, τους λέει ότι αυτή ποτέ δεν φοβόταν τις κατσαρίδες και ότι ο ξαφνικός της φόβος είναι σημάδι της κακής ψυχολογικής της κατάστασης και της συναισθηματικής της αστάθειας.
Αν και προς στιγμήν παραξενεύτηκα με την παραπάνω ερμηνεία, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι εάν ήμουν απόλυτα ψύχραιμη απέναντι στις κατσαρίδες θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος (πόσω μάλλον εάν ήμουν σε θέση να τις κυνηγήσω και να τις σκοτώσω). Είναι μία φίλη μου που αν τύχει να υπάρχει κατσαρίδα σπίτι της την ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει, δεν κοιτάζω). Τη θαυμάζω απεριόριστα για αυτό, τη θεωρώ ηρωίδα. Τι δυναμισμός, τι πυγμή, τι θάρρος! Τι... τι μου λείπει εμένα και δεν είμαι έτσι; Εγώ θεωρώ ως τεράστια πρόοδο το ότι δεν σπάνε πλέον κρύσταλλα και τζαμαρίες οι στριγκλιές που βάζω όταν δω κάποιον εκπρόσωπο του απεχθούς αυτού είδους εντόμου, ενώ ασφαλώς και ούτε μου περνάει από το μυαλό να το εξολοθρεύσω η ίδια (για την ακρίβεια τώρα τελευταία μου περνάει, κάτι που επίσης θεωρώ μεγάλη πρόοδο και δείγμα προσωπικής ωρίμανσης, αλλά μετά από λίγο... μου περνάει). Κι η άλλη πιάνει και σκοτώνει την κατσαρίδα έτσι, εν ψυχρώ, λες και είναι ο Ομέρ Βρυώνης -η κοπέλα εννοώ ότι είναι Ομέρ Βρυώνης όχι η κατσαρίδα, πρώτον, και δεύτερον, έτσι γράφεται το Βρυώνης; Από το "βρύο"; (Όχι από το "βρύο", από το "βρυώνω", άσχετη!).
Τεσπαν, για να τελειώνει αυτό το εμπνευσμένο, για μια ακόμη φορά, post, να πω απλά ότι εύχομαι μια μέρα να έχω τη γενναιότητα και το σθένος ψυχής να κυνηγήσω μία (έστω) κατσαρίδα, να τη σκοτώσω και να τη γδάρω ζωντανή! (Τι λες παιδάκι μου, πρώτον πώς θα την γδάρεις ζωντανή αν την έχεις σκοτώσει και δεύτερον η κατσαρίδα δεν έχει δέρμα, είναι χύμα ζουμιά και έντερα από μέσα, αν πας να τη γδάρεις -έστω ότι το επιχειρείς- θα πεταχτούν απλώς έτσι. Κρίμα το πτυχίο βιολογίας που σου δώσανε!)

Το μαντιναδοειδές ποιηματάκι της απουσίας

Είχα ένα blog μία φορά
μα πια το 'χω ξεχάσει
γιατί από κείνον που αγαπώ
κρυφό το είχα φυλάξει.

Του περασμένου χωρισμού
την πίκρα και τον πόνο
έκλεισα μες σ'αυτό το blog
και δεν το μετανιώνω.

Φίλοι πολλοί στραφήκανε
μα κι άγνωστοι ακόμα,
να με παρηγορήσουνε
για θα'κλαιγα ακόμα.

Με τον καιρό, σαν γνώρισα
την τωρινή μου αγάπη,
φρόντισα για αυτό το blog
τίποτα να μη μάθει.

Μονάχα που εφρόντισα,
αφού του το'χα κρύψει,
να μην-ε-γράφω για αυτόν,
μπας και το ανακαλύψει.

Κι αφού περνούσε ο καιρός
και δέσαν οι καρδιές μας,
το blog επαραμέλησα
και φταίγαν οι έρωτές μας.

Τώρα που τον παντρεύομαι
αναρωτιέμαι τάχα
αν πρέπει για το blog να πω
ή να μη βγάλω άχνα.

Πες αναγνώστη μου καλέ,
ακόμη αν με διαβάζεις,
τη γνώμη σου, απ'το δίλημμα
μπας και με απαλλάξεις.

(Στο δημοτικό καλύτερα ποιηματάκια έγραφα, νομίζω)

Μπούτια παγωτό

Μέσα στη λαύρα του καύσωνα, δέχομαι ένα κύμα δροσιάς και ανακούφισης από την πιο απρόσμενη πηγή: ένα προϊόν κατά της κυτταρίτιδας. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, με την κυτταρίτιδα δεν βλέπω να κάνει και πολλά πράγματα μέχρι στιγμής (όχι ότι έχω πολλή φυσικά, κάτι απειροελάχιστα ψύγματα είναι στην πραγματικότητα, πιο πολύ ιδέα μου είναι πιστεύω, δεν έχω κυτταρίτιδα πραγματικά εγώ, όχι, όχι δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο). Αλλά εκεί που κάνει θαύματα είναι με τη ζέστη: λίγη ώρα μετά την εφαρμογή, να νιώθω την πιο απίστευτη αίσθηση στα πόδια μου, λες και πραγματικά έχουν μετατραπεί σε παγωτό! Δεν μπορώ να το περιγράψω! Είναι καλύτερο από air-condition, καλύτερο από παγάκια, καλύτερο από ντουζ, ίσως καλύτερο και από τη θάλασσα! Εδώ ο κόσμος καίγεται (στη ζέστη) και το μπούτι δροσίζεται! Το προτείνω ανεπιφύλακτα ακόμη και σε όσες δεν έχουν ίχνος κυτταρίτιδας (αν υπάρχουν), ακόμη και σε άνδρες, σε όλους! Είναι φανταστικό, πρέπει να το ζήσετε για να το καταλάβετε! Και δεν χρειάζεται να πάρετε από τα ακριβά αδυνατιστικά που έχει στους χόντους, και στο σούπερ μάρκετ βρίσκετε μια χαρά (κοιτάξτε μόνο να λέει «ψυχρή δράση» ή κάτι τέτοιο πάνω, γιατί κάποια δεν το κάνουν το effect αυτό). Τη δροσιά του να’χετε!

Songs

Kαι σε ρεμίξ:








ή και έτσι:


ή:

Είναι δυνατόν;

Μας πήρε χαμπάρι και το facebook; Σε ένα από τα ψευτοκουιζάκια με τίτλο "αν η ζωή σου γυριζόταν ταινία ποιος θα ήταν ο τίτλος της" (ή κάπως έτσι), λαμβάνω το εξής αποτέλεσμα:

Η ζωή που δεν έζησα

Αίσθάνεσαι απογοητευμένος από τη ζωή σου μέχρι τώρα. Πιστεύεις πολύ στη μοίρα και θεωρείς τον εαυτό σου άτυχο. Πολλές φορές νιώθεις μοναξιά. Φρόντισε να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους άλλους, όποια και αν είναι αυτά. Μην παραδίνεσαι χωρίς μάχη.

Μας πήρανε χαμπάρι μου φαίνεται...

«Διατροφή» σαν νηστεία

Ξεκίνησα αυτό το post με σκοπό να παραλληλίσω τη διατροφή με τη νηστεία. Λέγοντας διατροφή δεν εννοούσα τη διατροφή γενικά, αλλά την πρόσφατη, «χρυσωμένη» και κάπως ευρύτερου περιεχομένου μετονομασία της δίαιτας (δεν λέμε πια κάνω δίαιτα, ή θα σου δώσω μια δίαιτα, αλλά μία διατροφή). Η διαφορά; Κατ’ αρχάς ψυχολογική (το διατροφή προτιμάται τελευταία γιατί παραπέμπει σε κάτι λιγότερο αυστηρό και πιο ισορροπημένο από ό,τι το δίαιτα, καθώς το τελευταίο υπονοεί πολύ πιο άμεσα ότι είσαι χοντρός και πρέπει να αδυνατίσεις, ενώ το πρώτο σχετίζεται περισσότερο με τη στροφή προς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής γενικότερα). Και κατά δεύτερον πρακτική: συνήθως η δίαιτα είναι πιο συγκεκριμένη (το πρωί τρως αυτό και αυτό, το μεσημέρι αυτό κι αυτό), ενώ η διατροφή είναι πιο γενική στις επιταγές και τις προδιαγραφές της (συνήθως δεν θα σου πει «μια φέτα ψωμί» αλλά «μία μερίδα υδατάνθρακα», άρα σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών, εφόσον ξέρεις πέντε πράγματα σχετικά ώστε να μπορείς να βρίσκεις εναλλακτικές, ενώ δίνει και γενικές κατευθύνσεις, όπως να αποφεύγεις τα τηγανητά, τις επεξεργασμένες τροφές, τα κορεσμένα λίπη και τους απλούς υδατάνθρακες, να επιδιώκεις κάθε γεύμα σου να ισορροπεί μεταξύ των βασικών ομάδων θρεπτικών ουσιών κλπ).
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ ένα πρόγραμμα εκγύμνασης και «διατροφής» (με την γενική έννοια), στο οποίο έχει δοθεί συγκεκριμένη στον καθένα μας «διατροφή» (με την ειδική έννοια), μπας και χάσουμε κανένα κιλό και γίνουμε άνθρωποι (για να γνωρίσουμε έναν νέο, ισορροπημένο τρόπο ζωής που θα περιλαμβάνει άσκηση και σωστή διατροφή με ορατά αποτελέσματα και στο σώμα μας, ήθελα να πω). Το κομμάτι της άσκησης δεν με τρόμαζε, και νομίζω δεν θα με τρόμαζε όσο απαιτητικό και να ήταν. Μετά από χρόνια στα γυμναστήρια αλλά και τις πρόσφατες εξωγυμναστηριακές αθλητικές μου δραστηριότητες έχω συνηθίσει να καταβάλλω τη μέγιστη σωματική προσπάθεια όταν γυμνάζομαι και μάλιστα με ευχαρίστηση. Το πρόβλημα ήταν η διατροφή. Η αίσθηση του περιορισμού. Η πάλη μου με την ανασφάλεια για το σώμα μου, την τάση μου για ξέσπασμα ή ανεύρεση παρηγοριάς στο φαγητό, την εμμονή που γεννά η απαγόρευση. Την εμμονή που γεννά η απαγόρευση, τώρα το εξέφρασα σωστά. Τη μια κάθομαι και μετράω ευλαβικά τις ποσότητες που τρώω, σημειώνω τις μερίδες, ψάχνω την κάθε λεπτομέρεια, μην τυχόν και φάω μισό φρούτο παραπάνω και δεν έχω το αποτέλεσμα που θέλω, την άλλη σεληνιάζομαι και λαχταράω όσο τίποτα το φαγητό, ή την ελευθερία να φάω ό,τι θέλω, ή πάνω απ' όλα την ισορροπημένη ψυχολογικά σχέση με το φαγητό, απαλλαγμένη από τις εμμονές, τις ενοχές και την ψυχαναγκαστική αυτοτιμωρία. Μιζεριάζομαι απίστευτα και για να χάσω τα λίγα κιλά που θέλω έχω μπει σε ψυχολογία παχύσαρκου ατόμου χωρίς να είμαι.
Με αφορμή τη μεγάλη σαρακοστή και τη νηστεία του πάσχα (οκ, κάποιες από αυτές τις λέξεις θέλουν κεφαλαίο αλλά βαριέμαι τώρα), συζήτησα με διάφορα άτομα σχετικά με τη νηστεία, με το νόημα που έχει η Μεγάλη Εβδομάδα (ορίστε, κεφαλαία) ως μία διεργασία εσωτερική, η οποία δεν εστιάζεται στη νηστεία, απλώς υποβοηθάται από αυτήν. Και σκέφτηκα ότι με ανάλογο τρόπο θα μπορούσα να δω και τη διατροφή που προσπαθώ να κάνω. Όχι σαν αυτοτιμωρία ή σαν περιορισμό, αλλά σαν προσωπική επιλογή που θα με οδηγήσει σε έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Σίγουρα το νόημα της σαρακοστής είναι πολύ βαθύτερο και έχει τόσο μεγάλη πνευματική διάσταση που η σύγκριση με τη διατροφή-δίαιτα είναι σχεδόν υβριστική, νομίζω όμως ότι υπάρχει κάτι που μπορώ να διδαχθώ από όλο αυτό. Προσωπικά δεν νηστεύω ή νηστεύω μόνο το κρέας τη μεγάλη βδομάδα, αλλά κάθε Πάσχα προσπαθώ να βρω κάτι πιο ουσιαστικό στην έννοια της νηστείας, προσπαθώ να προσεγγίσω με διαφορετικό, προσωπικό τρόπο την κάθαρση (να απομακρύνω τον εαυτό μου όσο γίνεται από τη μικρότητα, την κακία, την αδυναμία). Θεωρούσα ότι το κομμάτι της διατροφικής νηστείας δεν με αφορούσε. Να όμως που μπορεί να μου χρησιμεύσει με έναν άλλον τρόπο και να με απαλλάξει από μία μορφή επίπονης, για μένα, ψυχολογικής τυραννίας.
Καλό Πάσχα σε όλους.

Ποια λάθη μ'έφεραν εδώ;

Τελευταία έχω μία έντονη αίσθηση μακαβριότητας. Το παρελθόν μου, η παιδική μου ηλικία, το σπίτι όπου μεγάλωσα, επιστρέφουν στο μυαλό μου σαν μακάβριες εικόνες βγαλμένες από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς. Κάτι το τραγικό, κάτι το θλιβερό, και στην πιο τρομακτική του έκφανση κάτι το ιλαρό περιβάλλει τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις οποίες βλέπω πια σαν παραστρατήματα που με οδήγησαν στον λάθος δρόμο όπου βρίσκομαι τώρα.
Αναπολώ και προσπαθώ να εντοπίσω τα λάθη. Λάθη στις ενέργειές μου, λάθη στον χαρακτήρα μου («κατασκευαστικά σφάλματα» κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσής του), αδυναμίες που συγκροτούν ένα αποκύημα παντελούς ανικανότητας, απερίσκεπτο σκόρπισμα των θετικών μου στοιχείων, του χρόνου μου, της δύναμης και της αντοχής μου.
Μία ζωή αποπροσανατολισμένη. Χαμένη. Που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μία φάση φαινομενικά καλή (κανονικά δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι, έχω τόσα πολλά) αλλά εσωτερικά αποδομημένη, χωρίς ειρμό, χωρίς ενιαία πορεία, ξεσέρνει ανερμάτιστη σε μία παθητική ρότα που βγάζει κάθε φορά σε ένα «κάπου» αθέλητο, που για τον λόγο αυτό μοιάζει με «πουθενά». Δεν κατάφερα να προχωρήσω σωστά στη ζωή μου. Δεν είχα σωστή κρίση, ήμουν τόσο φαντασμένη, τόσο αφελής, τόσο ανώριμη. Χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχο, πήγαινα όπου με έπαιρνε ο άνεμος.
Και ποιος μου είπε βέβαια ότι η ζωή είναι ευθύβολη και εξ αρχής προγραμματισμένη; Όλοι φαντάζομαι, λίγο ή πολύ, παίρνουν τα πράγματα έτσι όπως έρχονται και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο στις εκάστοτε καταστάσεις. Αλλά για τον εαυτό μου δεν το δέχομαι. Εγώ έπρεπε να είχα πράξει αλλιώς. Να είχα κινηθεί πιο σωστά, πιο μεθοδικά, πιο διορατικά. Άφησα τη ζωή μου να πάει όπου θέλει, δίνοντάς της μόνο πού και πού καμιά κλωτσιά που την έστελνε όσο γινόταν πιο μακριά από τις πιθανές ευνοϊκές διαδρομές. Και τώρα είμαι εδώ. Δεν μπορώ να δεχτώ όσα μου έχουν συμβεί. Τα χρόνια, τα χρόνια που πέρασαν. Μα χθες ακόμη ήμουν 18. Έτσι μου φαίνεται. Και είμαι ακόμη μικρή. Θεωρητικά έχω το χρόνο να διορθώσω πολλά, με βλέπω όμως να προσθέτω στις αρνητικές επιδόσεις μου και άλλα λάθη.
Θα ήθελα το μέλλον με όλα του τα ενδεχόμενα να εμφανιζόταν μπροστά μου σαν ένας αναλυτικός χάρτης που θα μου έδειχνε όλες τις πιθανές πορείες και θα μου επέτρεπε να διαλέξω εύκολα την πιο καλή. Γιατί αυτό που νιώθω είναι ότι ακολουθώ ένα δρόμο που εκτρέπεται συνεχώς από αυτό που θα ήθελα. Ήθελα η ζωή μου να είναι ένα βέλος, να κατευθύνω όλη μου την ενέργεια σε μία εστιασμένη πορεία που θα με βγάλει όσο γίνεται πιο μπροστά. Και αντί για αυτό οι ενέργειές μου παραστρατούν πάντα δεξιά και αριστερά, σε αντιπαραγωγικές καμπύλες που με βγάζουν από το δρόμο μου, με πετάνε έξω, ίσως με ρίχνουν και προς τα πίσω, δεν είμαι σε θέση να δω.
Γιατί ούτε ο δρόμος ο ιδανικός που έχω στο μυαλό μου ξέρω ποιος και πού είναι ούτε πώς να τον βρω και να τον ακολουθήσω.

Skiing

Ας προσπαθήσω να περιγράψω την πρώτη μου επαφή με το κοσμοπολίτικο χειμερινό άθλημα του σκι. Κατ' αρχάς να πω ότι πριν καν πάω στο χιονοδρομικό κέντρο με περιέβαλλε μία ακατάβλητη αισιοδοξία και βεβαιότητα ότι είμαι φυσικό ταλέντο στο σκι και ότι με το που θα βάλω τα πέδιλα θα αρχίσω να πηγαίνω κανονικότατα, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα, λες και έκανα όλη μου τη ζωή. Και δεν έπεσα εντελώς έξω. Πράγματι ισορρόπησα άνετα στα πρώτα μου βήματα-γλιστρήματα, έχοντας κατά νου διάφορες συμβουλές και πληροφορίες που είχα ακούσει, βρήκα εύκολα πώς σταματάνε (βασικό!) και τσουκου τσούκου άρχισα τα πρώτα μου δειλά αλλά σταθερά βήματα πάνω στο χιόνι. Εντυπωσιακό! Έλα όμως που το εξαιρετικό μου ξεκίνημα με παρέσυρε να διανύσω το αρκετά εύκολο πρώτο κομμάτι μίας πίστας 6 χιλιομέτρων (μην το ψάχνετε, είναι πολλά!)... την οποία ήμουν στη συνέχεια αναγκασμένη να κατέβω! Το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερα να στρίβω. Έτσι έστριβα δια της πλαγίας οδού, ήτοι έπεφτα, γυρνούσα προς την άλλη κατεύθυνση και μετά σηκωνόμουν και πάλι απ'την αρχή. Για καλή μου τύχη βρέθηκε στο δρόμο μου μία δασκάλα του σκι (ή μάλλον εγώ βρέθηκα στο δρόμο της, γιατί αυτή πήγαινε, εγώ δεν πήγαινα) και μου πρότεινε ένα μάθημα-διάσωση το οποίο φυσικά δεν αρνήθηκα. Είδαμε και πάθαμε βέβαια, γιατί δεν ήταν ιδανικές συνθήκες για πρώτο μάθημα αυτές, εγώ κουραζόμουν εύκολα (τα είχα δει όλα από τη γενικότερη υπερπροσπάθεια), έτσι το μάθημα που αυτή υπολόγιζε στα 45 λεπτά έφτασε τελικά να διαρκεί σχεδόν 1μιση ώρα. Κανονίσαμε ένα ακόμη μάθημα και την επόμενη μέρα, υπό φυσιολογικότερες συνθήκες αυτή τη φορά, και κάπως πήρα μπρος γενικότερα. Την τρίτη μέρα έκανα μόνη μου εξάσκηση σε αυτά που μου είπε, για να καταφέρω ως το τέλος της να κατέβω την πίστα των 6 χιλιομέτρων με απόλυτη άνεση και χωρίς καμία πτώση παρακαλώ! (Και πάλι όμως μου φάνηκε ατέλειωτη, αν και άνετη αυτή τη φορά, πήγαινα πήγαινα και τελειωμό δεν είχα, λέω είναι δυνατόν να το έκανα όλο αυτό την πρώτη μέρα;) Την τέταρτη μέρα, νιώθοντας πια "ψημένη", πήγα στην κορυφή του βουνού, στα 2600 μέτρα υψόμετρο, να βγάλω μερικές πίστες που ήταν από εκεί και κάτω. Βρε τι κουτρουβάλα ήταν αυτή! Το χιόνι εκεί ψηλά ήταν άφθονο, αφράτο και παχύ (της μάνας του καμάρι), έτσι σαν βγήκα εις την εξοχή και στο χλωρό χορτάρι (όταν πήγα να κατέβω την πίστα εννοώ) άρχισα να τρώω την μία τούμπα μετά την άλλη γιατί δεν "πατούσα" καλά κάτω και ήταν και κάπως ανισόπεδα, χάλια... Απελπισία μαύρη. Εδώ άρχισε να αναπτύσσεται η ίδια ψυχολογία που είχα και την πρώτη μέρα ("τι δουλειά έχω εγώ εδώ, πάμε να φύγουμε, τι ήρθαμε να κάνουμε, βλακεία το σκι, δεν είμαι εγώ για τέτοια, κλπ"), μία ψυχολογία που έχω και στο σκαρφάλωμα πολλές φορές (τις περισσότερες δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής). Έλα όμως που δεν είχα επιλογή. Τι θα έκανα δηλαδή; Θα έβγαζα τα πέδιλα και θα ανηφόριζα με τα πόδια (φορώντας τις μολυβένιες μπότες και κουβαλώντας τα πέδιλα) την πλαγιά για να γυρίσω πίσω; Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω. Πέσε μία, πέσε δύο, πέσε τρεις, απελπίσου μία-δύο-τρεις, κάποια στιγμή τη βαρέθηκα την κλάψα. Και λέω θα κατέβω τώρα ο κόσμος να χαλάσει. Και αρχίζω, ξεκινάω πέφτω σηκώνομαι, ξαναξεκινάω ξαναπέφτω ξανασηκώνομαι, σχεδόν επί τόπου. Η επιμονή μου επιβραβεύτηκε, καθώς λίγο παρακάτω συνάντησα πολύ πιο βατό χιόνι που μου επέτρεψε να προχωράω με πολύ λιγότερες πτώσεις (συνέβαλε βέβαια σε αυτό και το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να αυτοματοποιούνται οι κινήσεις που έκανα κάθε φορά προσπαθώντας να μην πέσω, έτσι την τελευταία στιγμή τη γλίτωνα). Ολοκλήρωσα την προσπάθειά μου μούσκεμα στον ιδρώτα, με τα γάντια επίσης βρεγμένα (γιατί δεν είχα γάντια του σκι, φορούσα κάτι φλις) και μία αίσθηση προσωπικής υπέρβασης. Επέστρεψα από τις χειμερινές μου διακοπές σχεδόν δύο κιλά πιο αδύνατη από ό,τι έφυγα!

Grandparents living through me

Έκανα πρόσφατα μία αταβιστική σκέψη (το ήξερα ότι θα τη χρησιμοποιούσα τη λέξη αυτή κάποια μέρα!) συνδέοντας μέρη του εαυτού μου και πιο συγκεκριμένα φάσεις της ζωής μου με τους γονείς των γονιών μου, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Πολλές φορές βλέπω στοιχεία από τον χαρακτήρα του πατέρα μου ή της μητέρας μου στον εαυτό μου (κυρίως στοιχεία που δεν μου αρέσουν, θα πρέπει να ομολογήσω), αυτή τη φορά όμως το προχώρησα ένα βήμα παραπέρα και όχι μόνο πήγα μία γενιά πίσω, αλλά αντιστοίχησα και καθένα από τα άτομα με μία διαφορετική φάση της προσωπικής μου ιστορίας. Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:

Ο παππούς με το αγαπημένο όνομα: Μπορεί να πέθανε όταν ήμουν 8 χρονών, αλλά με επηρέασε όσο κανείς άλλος από τους παππουδογιαγάδες μου (μα δεν υπάρχει το grandparents στα ελληνικά;) Από τους πρώτους που μου ενέπνευσαν την αγάπη για τη γλώσσα (θυμάμαι την έκπληξή μου όταν μου είπε για πρώτη φορά τη λέξη "κρανίο", κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ έμοιαζε μορφολογικά με τη λέξη "θρανίο" -κάπως πιο οικεία σε μένα- με την οποία δεν είχε την παραμικρή σχέση εννοιολογικά). Όλοι όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε για έναν άνθρωπο με μόρφωση, ήθος, εργατικότητα και άρτιο χαρακτήρα. Ο σοφός. Ο προκομμένος. Εγώ μικρή, επιμελής μαθήτρια, "το καλό κορίτσι", το συνετό, το έξυπνο. (Αυταπάτη #1)

Η γιαγιά η "συνόμισσα": Πρωτοποριακή για την εποχή της, πολύ δραστήρια, πολύ "μέσα σ' όλα", αρσακειάς παρακαλώ (σε μία εποχή που οποιαδήποτε μορφή μόρφωσης πέραν του δημοτικού ήταν για τις γυναίκες κάτι σαν το Άγιο Όρος). Η φεμινίστρια. Η δυναμική. Εγώ έφηβη (θα σπουδάσω για να μην χρειαστεί να γίνω νοικοκυρά). (Αυταπάτη #2)

Παππούς από μαμά μεριά: Πολιτικοποιημένος, επαναστατημένος και επικυρηγμένος, πνεύμα ανεξάρτητο, άνθρωπος που προτιμούσε να πάει στο καφενείο από το να δει τα εγγόνια του πολλές από τις φορές που πηγαίναμε μικρά στο χωριό. Απόμακρος. Ο αντάρτης. Εγώ φοιτήτρια (θα φέρω τα πάνω κάτω και θα κάνω αυτό που θέλω). (Αυταπάτη #3)

Γιαγιά από μαμά μεριά: Η καλή μας η γιαγιά, η ήσυχη, η κουζινομηχανή, η γιαγιά με τα κουνελάκια, τα γατάκια, η γιαγιά που ξεπουπούλιαζε περιστέρια, που έφτιαχνε το πιο τέλειο πιλάφι, που μιλούσε πάντα χαμηλόφωνα χωρίς να φέρνει ποτέ αντίρρηση σε τίποτα. Και η μόνη που δεν έχει εγγόνι με το όνομά της (σωθήκανε και τα εγγόνια βέβαια, άλλο ένα κορίτσι χρειαζόμασταν). Η υποτακτική, η άβουλη, η νοικοκυρά. Εγώ τώρα;

Φαντάζομαι το αταβιστικό μου γενεαλογικό δέντρο να εκτείνεται απεριόριστα στο παρελθόν, με τους γονείς και τους γονείς των γονιών καθενός από τους grandparents μου (μα αυτή η ελληνική γλώσσα, είναι σε κάποια θέματα ελλιπής!) να διαμορφώνουν το θυμικό και τον χαρακτήρα καθενός από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μία ατέλειωτη γραμμή καταγωγής...