Felicità!

Τι ανείπωτη ευδαιμονία είναι αυτή που με έχει καταλάβει; Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου ξύπνησα σήμερα με τόση καλή διάθεση, ενέργεια, ζωντάνια, όρεξη, προσμονή για την ημέρα που με περιμένει, έτοιμη να δοθώ με όλο μου το είναι στη δουλειά μου, να ρουφήξω την απόλαυση που μου προσφέρουν τα ενδιαφέροντά μου, να αφεθώ στον έρωτα, να χαρώ τους φίλους.

Οι ευτυχείς συγκυρίες που ευθύνονται για αυτό: ο δημιουργικός οίστρος που χαρίζει στη δουλειά μου το συναρπαστικό της (για μένα) αντικείμενο, ο ενθουσιασμός που μου μετέδωσαν για αυτήν οι φίλτατοι συνεργάτες μου, η ορμονική και συναισθηματική ισορροπία που μου προσφέρει μία ευτυχισμένη προσωπική ζωή, ο αέρας της ανανέωσης που ακόμη πνέει μέτα από το πρόσφατο ταξίδι μου.

Και ξαφνικά φαίνεται τόσο απλό και εύκολο η ζωή να κυλάει ωραία...

Μακάρι κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής μου να μου χαρίζει έστω και μία στιγμή από αυτό που νιώθω τώρα.

Απεργία με μπαλόνια στην Κορέα

Πηγαίνω που λέτε στην Κορέα να κάνω συνάλλαγμα σε μία τράπεζα. Δίπλα σε κάθε υπάλληλο βρίσκεται ένα κόκκινο μπαλόνι που κάτι γράφει σε ακατάληπτα κορεάτικα. «Ευφάνταστο ντεκόρ», σκέφτομαι. Κατόπιν πληροφορούμαι ότι οι υπάλληλοι αυτής της τράπεζας απεργούν. Στα μπαλόνια αναγράφεται το αίτημά τους και η αντίθεσή τους για την αγορά της τράπεζάς τους από μία άλλη. Επίσης φοράνε πόλο μπλουζάκια με το σήμα της τράπεζας, όχι πουκάμισο όπως θα έπρεπε. Κατά τα άλλα η τράπεζα λειτουργεί κανονικότατα. Πού έγκειται λοιπόν η απεργία; Γιατί στην Ελλάδα για να πεις ότι απεργείς θα πρέπει να προκαλέσεις προβλήματα και δυσφορία σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού; Am I missing something here?

Το ίδιο και στις συγκεντρώσεις. Πετυχαίνουμε στο δρόμο μία συνδικαλιστική διαδήλωση. Η μορφή της: οι συμπαθείς κορεάτες συνδικαλιστές κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και κρατάνε από ένα κερί με προστατευτικό ποτηράκι γύρω από τη φλόγα για να μη σβήσει. Στα μεγάφωνα ο πύρινος λόγος του εμπνευστή της διαδήλωσης και οι συνδικαλιστές να αναλογίζονται τα αιτήματά τους ψάχνοντας το δίκιο τους μέσα στη φλόγα των κεριών. Ρομαντικό, αξιοπερίεργο. Ούτε ξύλο, ούτε φωνές, ούτε εκνευρισμοί, ούτε χριστοπαναγίες (καλά αυτό λόγω της θρησκευτικής ποικιλομορφίας της χώρας θα ήταν λίγο δύσκολο έτσι κι αλλιώς).

Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή…

Back to reality with kimchi all over the place

Επιστρέφω από ένα εκπληκτικό ταξίδι στην Άπω και τη Μέση Ανατολή για να διαπιστώσω ότι:
-το βρωμερό kimchi που τρώγανε οι κορεάτες στη Σεούλ έσκασε μέσα σε μία από τις τσάντες μου και τώρα βρωμάνε όλα τα πράγματα που είχε μέσα (είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω μαζί μου ένα σακουλάκι από ειδεχθές αυτό έδεσμα για να το δοκιμάσουν οι δικοί μου στην Ελλάδα)
-το δωμάτιό μου είναι χειρότερο από τη Χιροσίμα γιατί κατά την απουσία μου πλημμύρισε το σπίτι επειδή είχε διαρροές το πλυντήριο και μου βγάλανε έξω άρον άρον τη μοκέτα
-το ψυγείο ήταν απελπιστικά άδειο (μα μόνο για μένα ήταν όλα τα πράγματα που συνήθως είχε μέσα και που τώρα απουσίαζαν; Δηλαδή οι υπόλοιποι τι τρώνε;)
-ο σκύλος μού έφαγε όσες κάλτσες δεν είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου

Αλλά ας μην γκρινιάζω άλλο. Το ταξίδι μου στην Κορέα και το Ντουμπάι ήταν πραγματικά εκπληκτικό και θα σας ζαλίσω με τις εντυπώσεις μου από αυτό στα επόμενα posts.

Είναι αναπόφευκτη η μούχλα;

Μιλούσαμε με μια φίλη μου για την «κατάντια» των γονιών μας, για το πώς βάλτωσε η ζωή τους σε μια μιζέρια καθημερινότητας, για το πώς από ερωτευμένα ζευγάρια έγιναν ζεύγη αντιπάλων και το πώς, ενώ φαινόταν να έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις, τελικά κάπου στην πορεία «δεν τους βγήκε», το ΄χασαν.

Για δύο νέους ανθρώπους όπως εγώ και η φίλη μου φαίνεται αδιανόητο το πώς ένας μεσήλικας θα προτιμήσει να περάσει όλη του τη μέρα μπροστά στην τηλεόραση αντί να βγει έξω, να πάει μια εκδρομή, ένα ταξίδι, τη στιγμή που, φαινομενικά τουλάχιστον, η ζωή του πάει μια χαρά, τα παιδιά του δεν απαιτούν πλέον επιτακτικά το χρόνο του όπως όταν ήταν μικρά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τα επαγγελματικά του κλπ. Και θα έπρεπε να απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής παρέα με τον σύντροφο της ζωής του, να νιώσουν κοντά ο ένας στον άλλον και όχι να είναι τη μια σαν δύο ξένοι και την άλλη σαν αντίπαλοι.

Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ο φόβος για αυτό που ίσως περιμένει και εμάς. Τώρα τα βλέπουμε και τα κρίνουμε, όταν όμως φτάσουμε και εμείς στην ηλικία τους, μήπως θα είμαστε στη θέση τους και χειρότερα; Μήπως τότε καταλάβουμε; Πώς θα νιώθουμε; Σαν να έχει χαραμιστεί η ζωή μας κυνηγώντας καριέρες και μεγαλώνοντας παιδιά δίπλα σε έναν άνθρωπο που απέτυχε να αποτρέψει τη φθορά του χρόνου στον οργανισμό μας, κάτι που θα αδυνατούμε πλέον ες αεί να του συγχωρήσουμε;

Κάνω απεγνωσμένη έκκληση, ας μου πει όποιος ξέρει, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΧΛΑ; ή μήπως είναι μία ακόμη έκφανση της άνισης μάχης με την εντροπία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ολόκληρο σύμπαν, πόσο μάλλον εμείς;

Κριτήριο ευτυχίας: το πόσο συχνά βγαίνεις

Τουλάχιστον για τη φίλη μου που με επισκέφτηκε αυτές τις μέρες, αυτό είναι το κριτήριο. "Καλά, βλέπω τους φίλους μου από παλιά, που κάθε βράδυ ήμασταν έξω μέχρι το πρωί και ήταν όλοι πολύ party animals, και τώρα τους παίρνω τηλέφωνο να βγούμε και όλο μου λένε "είμαστε κουρασμένοι" και "έχουμε δουλειά αύριο". Βέβαια η φίλη μου αυτή έχει παρατείνει σημαντικά τις σπουδές της, καθώς και την εφηβεία της, έχει λοιπόν όλη την άνεση να λοιδωρεί το "τριπάκι" δουλειά-σπίτι-δουλειά στο οποίο έχουν πέσει άλλοι.

Με το ίδιο κριτήριο έκρινε και τη σχέση που έχω, θεωρώντας ότι ο φίλος μου δεν θέλει να βγαίνω αργά (κάτι που δεν ισχύει, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν θέλω να βγαίνω αργά, αν ήθελα δεν με εμποδίζει κάποιος) και ότι θα ήταν καλύτερο αν είχα δίπλα μου κάποιον πιο "τζερτζελεδιάρη", και όχι κάποιο ήσυχο και ήπιων τόνων άτομο, όπως είμαι και εγώ.

Τις τρεις-τέσσερις μέρες που ήταν εδώ η φίλη μου βγαίναμε συνεχώς και πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε μέρα σχεδόν, από τη ντάλα μέχρι τη δύση του ηλίου. Εγώ παιδιά μου δεν το αντέχω αυτό. Μετά τη θάλασσα σέρνομαι (δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω και κουράζομαι τόσο, ούτε κολυμπάω ούτε ρακέτες παίζω ούτε καν περπατάω στην παραλία, απλά κάθομαι εκειπέρα και με βρίσκει η κούραση μόνη της). Με τη ζάλη της ζέστης και του ήλιου η βραδυνή έξοδος φαντάζει μαρτύριο, όχι διασκέδαση. Αλλά... μην είμαι ξενέρωτη, πρέπει να βγω... όπως και έκανα, όλες αυτές τις μέρες. Ομολογώ ότι μόνο τη μία ήμερα που δεν είχαμε πάει θάλασσα ήμουν ξεκούραστη και πέρασα καλά το βράδυ, άντε και τη μία μέρα που περιοριστήκαμε σε χαλαρή βόλτα στο λιμάνι και στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Δεν την αντέχω την κραιπάλη. Δεν μου ταιριάζει. Αν ξενυχτύσω μια μέρα μετά θα προσκυνάω την επόμενη, θα είμαι σαν το ζόμπι. Τουλάχιστον μια εβδομάδα πρέπει να περάσει για να διαννοηθώ να επαναλάβω το εγχείρημα.

Η φίλη μου θεωρεί πως το αλάτι της ζωής για αυτήν είναι το ξενύχτι και ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Της δίνει χρόνια, έτσι λέει. Εμένα πάλι μου παίρνει. Κούραση ετών είδα να συσσωρεύεται στο πρόσωπό μου μετά από δυο-τρία ξενύχτια.

Δέκα λόγοι να είσαι μπακούρι

Όλα τα διαβάζεις στο ίντερνετ, αλλά και ολόκληρη επιχειρηματολογία για το γιατί να είσαι μόνος στη ζωή, δεν το περίμενα. Θα τα παραθέσω επιγραμματικά χωρίς να τα σχολιάσω. Όποιος θέλει ας ανατρέξει στην αντίστοιχη σελίδα και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Συνοπτικά λοιπόν, οι ανύπαντροι έχουν τα εξής πλεονεκτήματα:

1. Δεν παχαίνουν.
2. Έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν σημαντικά πράγματα.
3. Έχουν λιγότερες δουλειές να κάνουν στο σπίτι (σημαντικό!)
4. Ξοδεύουν τα χρήματά τους όπως θέλουν χωρίς να τα θυσιάζουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
5. Κάνουν καλύτερο σεξ (όχι περισσότερο, καλύτερο όμως, γιατί σου λέει δεν ρουτινιάζουν).
6. Ξεκουράζονται περισσότερο και αποδίδουν καλύτερα πνευματικά.
7. Έχουν λιγότερη κατάθλιψη, ιδίως οι γυναίκες με παιδιά (αν έχετε ακούσει το τραγούδι As she pours herself another cup of coffee ίσως καταλάβετε το γιατί).
8. Έχουν καλύτερες φιλίες (γιατί επενδύουν περισσότερο χρόνο σε αυτές.
9. Ταξιδεύουν περισσότερο.
10. Έχουν καλύτερη αυτογνωσία και ξέρουν τι θέλουν από μία σχέση (άλλο αν μπορούν και να το έχουν).

Δείτε αναλυτικά τα επιχειρήματα στη διεύθυνση:

http://msn.match.com/msn/article.aspx?articleid=6320&TrackingID=516311&BannerID=562427&menuid=6&GT1=8333

Παγωτά 2006-Νέες αφίξεις. Δοκιμάσαμε και προτείνουμε.

Αυτή τη χρονιά εμφανίστηκαν στα ψυγεία των γνωστών παγωτοεταιρειών ορισμένα νέα και ενδιαφέροντα παγωτά. Χωρίς να έχω ολοκληρώσει τη δειγματοληψία, αναφέρω ενδεικτικά το top3 με βάση τα ως τώρα στοιχεία:

Στη θέση νούμερο 3 βρίσκουμε το Nirvana Millefeuille. Με γεύση για κάποιους πολύ γλυκειά, μπισκοτέ κομματάκια από μιλφέιγ –υποτίθεται- και την αίσθηση της αμαρτίας να πλημμυρίζει το στόμα από την πρώτη κουταλιά.

Τη θέση νούμερο 2 καταλαμβάνει το Unfaithful chocolate, Scandal. Εδώ η σοκολάτα συναντά το λευκό κέικ, το σιρόπι λευκής σοκολάτας και τα μικρά κομματάκια σοκολάτας, εξού και η απιστία. Αμάρτησες γι’αυτόoo…δεν σε συγχωρώ…

Και την πρώτη θέση καταλαμβάνει θριαμβευτικά το Passion for Chocolate, Carte d’Or. Η σοκολάτα, της σοκολάτας, τη σοκολάτα, ωωω… σοκολάτα! Με κομματάκια κέικ σοκολάτας που θυμίζουν έντονα το ζουμερό κέικ σοκολάτας της Κουκουβάγιας (οι χανιώτες το ξέρουν καλά, οι μη χανιώτες μαθαίνουν για το μύθο του κι έρχονται στην Κρήτη για να τον εξερευνήσουν). Το παγωτό αυτό είναι πιο σοκολάτα από τη σοκολάτα, μια κουταλιά να φας βρίσκεσαι τα ουράνια, με δυο και τρεις νιώθεις τέτοια ικανοποίηση που δεν σε νοιάζει να μην ξαναφάς όλη τη βδομάδα (λέμε τώρα). Εκτός από τα σιρόπια κλπ που έχει, θυμίζει κάτι από τη γεύση που έχει το μιλκ σέικ σοκολάτας. Σπεύσατε!

Ειδική μνεία θα γίνει στην πρωτότυπη ονομασία Chocolate Orgy, Scandal. Περίμενα να γευτώ το ανάλογο του Passion for Chocolate, αντ'αυτού όμως δοκίμασα ένα νορμάλ παγωτό σοκολάτα το οποίο απλώς τυχαίνει να έχει πολλά διαφορετικά είδη σοκολάτας μέσα σε μορφή μικρών σοκολατακίων. Εκεί έγκειται η αποτυχία του. Όχι στα πολλά διαφορετικά είδη, αλλά στα μικρά κομματάκια που είναι σαν σοκολατάκια. Γιατί το σοκολατάκι αυτό, μέσα στο παγωτό παγώνει υπερβολικά και μετά δεν καταλαβαίνεις γεύση (σε αντίθεση με το ωραίο και μαλακό κεϊκάκι του Passion). Ας είναι.

Να επισημάνουμε ότι στο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνο ελληνικές παγωτοεταιρίες και εξαιρέθηκαν τα Haagen Daz.

Πεζοδρόμιο-καρμανιόλα στα Χανιά. Γιατί και οι πεζοί έχουν δικαίωμα στο ατύχημα.

Στους δρόμους της Κρήτης υπάρχουν αναμφισβήτητα μερικά από τα πιο επικίνδυνα οδηγικά σημεία για ατύχημα. Να όμως που το ένδοξο νησί, και συγκεκριμένα η πόλη των Χανίων, πρωτοπορεί και σε κάτι άλλο: την πρόκληση ατυχημάτων σε πεζούς!

Κατεβαίνοντας τη Χάληδων (ο δρόμος που οδηγεί από την πλατεία 1866 στο λιμάνι) συναντά κανείς στο αριστερό του χέρι ένα μεγάλο γωνιακό σουβλατζίδικο. Λοιπόν, η γωνία του πεζοδρομίου ακριβώς μετά έχει αυτή την ειδική διαμόρφωση για τα αναπηρικά καροτσάκια, που δεν κάνει σκαλοπατάκι αλλά ανηφορίτσα. Πλην όμως το σημείο εκείνο γλιστράει πάρα πάρα πάρα πολύ, και δεν είναι και ακριβώς επίπεδο, είναι λίγο σαν τσουλήθρα (για αυτό προορίζεται από ό,τι κατάλαβα).

Φορώντας λοιπόν η δύσμοιρη ένα trendy και δροσερό χλατσαράκι (παπούτσι τύπου σαγιοναρέ με δερμάτινη σόλα όμως, έτσι ίσια και λεία, να γλιστράει καλά, να την έχω σίγουρη τη σαβούρα), πήγα να περάσω στο εν λόγω πεζοδρόμιο, κάνοντας και μια μικρή μανούβρα για να αποφύγω και την αφρικάνα κατσαρίδα που ερχόταν από την αντίθεση κατεύθυνση. Και βρίσκω και πατάω στο πιο γλιστερό ίσως σημείο. Η κάθοδος ήταν μοιραία και αναπόφευκτη. Θα πρέπει να πω βέβαια ότι έπεσα αριστοτεχνικά. Γιατί το πόδι γλίστησε προς τα εμπρός (φκέρεσα που λένε -από το φτυάρι θα πρέπει να ετυμολογείται η λέξη αυτή), και βρέθηκα κάπως οριζόντια να στηρίζομαι προς τα πίσω στο ένα χέρι και να "κάθομαι" απαλά στο έδαφος. Ούτε καν λερώθηκα. Πάλι καλά. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με το πέσιμό μου.

Ένας κύριος που είχε μαγαζί με τουριστικά εκεί ακριβώς μου είπε ότι όλη την ώρα πέφτει κόσμος, η πτώση μου δεν φάνηκε άλλωστε να του κάνει και μεγάλη εντύπωση (...and another one down, and another one down...). Καλά είναι δυνατόν να μην έχουν βάλει έναν κώνο, ένα κάτι, (αν όχι να κάνουν αδρή την επιφάνεια που είναι και το πιο σωστό). Και εγώ πες την έβγαλα φτηνά, κάποιος άλλος μπορεί να μην έπεφτε με τη δική μου χάρη και ισοκατανομή.

Δηλαδή η φιλοσοφία είναι η εξής: σου λέει, αυτό είναι για τους ανάπηρους. Αν όμως δεν είστε ανάπηρος, μην απελπίζεστε, μπορείτε εύκολα να γίνετε και ιδού το πώς! Έτσι οι εν λόγω διαμορφώσεις των πεζοδρομίων αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη χρησιμότητα με κάθε νέο ανάπηρο που δημιουργούν.

Επιτρέπεται το κάπνισμα στο αεροδρόμιο; -Σουρεαλισμός στον αερολιμένα.

Μπαίνοντας στον αερολιμένα Χανιών τίποτα δεν είναι τόσο περίοπτο και εξώφθαλμο όσο οι επιγραφές που γράφουν ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Ο επισκέπτης όμως παρατηρεί αν μείνει για λιγάκι στο χώρο, την εξής αντίφαση: ο κόσμος καπνίζει χωρίς να δίνει σημασία στις ταμπέλες! Κάτω από την ταμπέλα ακριβώς καθόταν ο άλλος και μου φούμαρε το τσιγαράκι του! Και να θέλω να φωνάξω, να τους τα ψάλλω, να τους πω είστε γύφτοι και απολίτιστοι και τριτοκοσμικοί που δεν μπορείτε ούτε και σε ένα χώρο όπου σαφώς απαγορεύεται το κάπνισμα να συγκρατήσετε την οικτρή σας εξάρτηση, ή έστω, να δείξετε τον στοιχειώδη σεβασμό και να την πάρετε μαζί σας έξω από το κτήριο (που δεν είναι και μεγάλο για αεροδρόμιο εδώ που τα λέμε, αμέσως βγαίνεις έξω). Αλλά όχι.... όχι! Θα ξεβολευτεί ο αναίσθητος καπνιστής, θα καταπατηθεί το αναφαίρετο δικαιώμά του να φουμάρει όπου και όποτε του καπνίσει; Προς Θεού!

Τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ στην Ελλάδα. Είμαστε απολίτιστοι και έχουμε τη χώρα που μας αξίζει. Και το σημερινό περιστατικό δεν ήταν παρά ένα μικρό δείγμα της κατάστασης αυτής.

Γενέθλια ήταν και πέρασαν

Τελικά τώρα καταλαβαίνω πότε στήνει ο άνθρωπος γλέντι. Όχι στις χαρές αλλά στις λύπες. Πχ σε ένα γάμο (το ύστατο θλιβερό γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, στο οποίο προβαίνει μάλιστα εκούσια, ο αφελής, ενώ τα άλλα πες είναι πάνω από τις δυνάμεις σου), στα γενέθλια (επί λέξει έλεγα στους φίλους μου ελάτε να μου συμπαρασταθείτε). Δεν ένιωθα καλά που φόρτωνα στην πλάτη μου άλλο ένα χρόνο και ίσως να είχα προτιμήσει να μείνω σπίτι για να πάθω την κρίση μου με την ησυχία μου αν δεν θεωρούσα κοινωνική μου υποχρέωση να κεράσω ένα ποτό πέντε δέκα ανθρώπους που συμμετέχουν το τελευταίο διάστημα στην πορεία της ζωής μου. Και τελικά είδα ότι... δεν είναι δα και για κλάμματα. Ίσα ίσα. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν με την καλή τους διάθεση, με τα δώρα τους και με τις ευχές μου να με τιμήσουν, μου ομορφαίνουν τη ζωή και κάνουν τον παραπάνω χρόνο που προστίθεται κάθε γενέθλια στα χρόνια που 'φτασα να ζω να μου αλαφραίνει τη διάθεση και όχι να τη βαραίνει.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από την εσωτερική αναταραχή που μου δημιούργησαν και φέτος τα γενέθλιά μου είναι ότι πρόβλημα με την ηλικία ουσιαστικά δεν υφίσταται. Πρόβλημα έχει (ή θα πρέπει να έχει) αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Και ήμουν χαζή που ενώ η ζωή μου παρέχει αυτή τη στιγμή μια δουλειά που αγαπώ, φιλία, έρωτα, υγεία, αγάπη, εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν αν το 29 είναι ένα χρόνο πριν το 30 και αν από του χρόνου θα περάσω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και αν τα φωνήεντα είναι επτά και πόσο είναι η τετραγωνική ρίζα του τρία. Το μυαλό μου κούραζα και τη διάθεσή μου χάλαγα και τίποτα παραπάνω.

Αν δε σου αρέσει κάτι στη ζωή σου προσπάθησε να το αλλάξεις. Αν σου αρέσουν πράγματα στη ζωή σου απόλαυσέ τα. Αλλά μην τα βάζεις με τους αριθμούς και τις ηλικίες. Πρώτον γιατί δεν σε παίρνει (είναι σίγουρο ότι ο χρόνος θα σε νικήσει στο τέλος, πώς να το κάνουμε), και δεύτερον γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου, δεν είναι αυτό το θέμα σου. Το θέμα σου είναι η ζωή σου, η κάθε σου μέρα και το πώς θα την περάσεις. Και αν θες να την περνάς με το να κλαίγεσαι για το χρόνο και την ηλικία τότε... έχεις πραγματικά πρόβλημα, ξεπέρασέ το.

Άντε μην τρελαθούμε κιόλας.

Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει;

Η ημερομηνία και η ώρα στο blog μου είναι λάθος αλλά δεν ξέρω από πού αλλάζουν. Μήπως ξέρει κανείς να μου πει; Όχι τίποτ'άλλο, βγαίνουν ετεροχρονισμένα και τα post για τα γενέθλιά μου και μου προσθέτουν μέρες.

"Έχεις γενέθλια; Και το γιορτάζεις;!"

...μου λέει αστειευόμενη μια φίλη μου. "Εντάξει, θα έρθω να σου συμπαρασταθώ". Αστεία αστεία, τα γενέθλια είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα της "ξεχωριστής μέρας", της "μέρας σου", που όλα έπρεπε να είναι τέλεια για σένα, να περάσεις πολύ καλά, να κερδίσεις το λαχείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παραδόξως φέτος δεν με έπιασε καθόλου άγχος, σε αντίθεση με ένα φίλο μου που έχει γεννηθεί ίδια ημερομηνία που μέχρι και το υποσυνείδητό του αντέδρασε και άρχισε να βλέπει περίεργα όνειρα. Μέχρι σήμερα δηλαδή, παραμονή της "ημέρας μου". Από τη στιγμή που ξύπνησα νιώθω ένα ενδόμυχο άγχος, μια αγωνία που θέλει να εκδηλωθεί αλλά παραμένει κρυφή περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να μου προκαλέσει τη μεγαλύτερη αναστάτωση και σύγχυση.

Τα τελευταία μου γενέθλια για ηλικία που αρχίζει από είκοσι (και αν αφαιρούσα το "εν" από το εννέα και το κάναμε εικοσιένα πειράζει; Σαχλίτσες λέω, ναι, το ξέρω). Τα τελευταία γενέθλια πριν την τατα-ταράν-μας-πίασανε κατάληξη "-άντα". Don't panic. Δεν είχα καθόλου πανικοβληθεί μέχρι και χθες (αν και ομολογώ στάθηκε αδύνατον να αγοράσω κεράκια από το σούπερ μάρκετ, η καρδιά μου πιάστηκε, τα γύρισα πίσω στη θέση τους). Εντάξει αυτό βέβαια ήταν μια στιγμή, πέρασε. Σήμερα όμως τι με έπιασε; Σιγά, τι, γερνάω δηλαδή; Μεγαλώνω (και μυαλό δε βάζω); Τίνος ιδέα ήταν να γιορτάζονται τα γενέθλια; (Εκτός αν το νόημά τους από μια ηλικία και μετά είναι αυτό που τους έδωσε η φίλη μου, δηλαδή ότι έρχονται πέντε άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή).

Ας περιμένω μέχρι αύριο τουλάχιστον να πάθω πιο ολοκληρωμένα την κρίση μου. 'Η ακόμη καλύτερα, ας περιμένω μέχρι του χρόνου να πάθω επισήμως την κρίση της αποτρόπαιης κατάληξης "-άντα". Θεέ μου τι με περιμένει ακόμη! (Γιατί δεν τολμώ να σκεφτώ τα "-ήντα" φυσικά, δεν είναι για μένα οι ηλικίες αυτές, δεν με εκφράζουν). Μέχρι εδώ ήταν τα εύκολα. Από δω και πέρα... ok, panic!

C. elegans- Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου

Οι επιστήμες που ασχολούνται με τους έμβιους οργανισμούς ομολογουμένως δεν είναι ιδιαίτερα προηγμένες. Η ιατρική δεν έχει ακόμη καταφέρει να βρει εμβόλιο για το κοινό κρυολόγημα ή θεραπεία για πολλές κοινές ασθένειες. Τα βάθη των θαλασσών κρύβουν μυστήρια ανεξερεύνητα όσο και τα πέρατα του σύμπαντος και οι ζωντανοί οργανισμοί δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήττουν με τις απρόσμενες ιδιότητές τους. Στην πραγματικότητα ελάχιστα είναι αυτά που γνωρίζουν οι σχετικές επιστήμες, ούτε κορυφή του παγόβουνου δεν τα λες, και ας εντυπωσιάζονται με αυτά όσοι δεν τις ξέρουν από πρώτο χέρι.

Και όμως μέσα στο χάος του αγνώστου, στην ατέλευτη θάλασσα της ανεξερεύνητης γνώσης πλέει μονάχη μια κατάκτηση μοναδική: ο C. elegans! Ένα ταπεινό σκουλήκι είναι αυτό το άμοιρο, και όμως πάνω στο μικρό επιμήκες σώμα του η επιστήμη έχει στήσει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ως τώρα θρίαμβο: γνωρίζει ένα προς ένα όλα του τα κύτταρα. Από το πρώτο ως το τελευταίο. Από το ζυγωτό μέχρι το ενήλικο άτομο. Βέβαια δεν έχει και πολλά, αλλά και πάλι. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Τι παρατήρησαν λοιπόν οι επιστήμονες όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα; Υπάρχουν δύο διαφορετικά στελέχη του εξαιρετικού αυτού σκώληκα (δυο "ρατσούλες" ας πούμε), οι οποίες διαφέρουν στη συμπεριφορά τους ως προς το εξής σημείο: το ένα προτιμά να ψάχνει μόνο του να βρει την τροφή του και το άλλο ομαδικά, μαζί με άλλα ομοειδή συμπαθή σκουληκάκια. Ως εδώ καλά. Τι άλλο όμως διαπίστωσαν έκπληκτοι οι επιστήμονες; Ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές "ρατσούλες" ήταν ένα αμινοξύ σε μία πρωτεΐνη! Αυτό μόνο και τίποτα άλλο. Μια διαφορά τέτοια στον άνθρωπο πχ μπορεί να ευθύνεται για το ότι κάποιος έχει πχ σγουρά μαλλιά και όχι ίσια (όπως εγώ που παιδεύομαι μια ζωή να τα ισιώνω). Άλλο όμως οι... τρίχες και άλλο μια ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.

Αναρωτιέται κανείς, εάν σε κατώτερους, απλούς οργανισμούς ισχύει κάτι τέτοιο, τι θα μπορούσε να συμβαίνει σε ανώτερους, πολύπλοκους οργανισμούς, και γιατί όχι και στον άνθρωπο. Μήπως τελικά δεν απέχουμε και τόσο πολύ από το σενέριο του Blade Runner;

Η αρρώστια του ύπνου

Χθες βράδυ κοιμήθηκα πάνω από 12 ώρες. Πώς τα κατάφερα; Ξύπνησα κατά τις 8 το πρωί και λέω δεν ξαπλώνω ξανά λιγάκι. Ναι ωραία, ξαναξάπλωσα και ξύπνησα κατά τη 1! Φυσικά ξύπνησα σε ένα παράλληλο σύμπαν, εντελώς αποσυντονισμένη από το εξωτερικό περιβάλλον, με σημάδια ακόμη στον εγκέφαλο από το δυνατό αγκάλιασμα του Μορφέα. Πηγαίνω γυμναστήριο για να ξελαμπικάρω, κάτι που ομολογουμένως κατάφερα μόλις έθεσα το σώμα μου σε κίνηση, γυρνάω, κάνω μπάνιο, τρώω, δουλεύω λίγο και... κατά τις 6 και κάτι με πιάνει πάλι νύστα! Δεν το πιστεύω αλλά πραγματικά ευχαρίστως θα κοιμόμουν πάλι.

Νομίζω η κατάστασή μου αποτελεί προσβολή προς τα χιλιάδες άτομα που πάσχουν από αϋπνία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Η ιδανική μετεξέλιξη της κρητικής μπαλωθιάς

Πήγα χθες στο γάμο μιας παιδικής μου φίλης. Μεγάλη συγκίνηση. Πιο μεγάλη ήταν όμως η έκπληξη και η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα μου σχετικά με το επικίνδυνο έθιμο της "μπαλωθιάς" (κοινώς πυροβολείτε άσκοπα τον πιανίστα, τον μπασίστα, τον λαουτιέρη και όποιον άλλο θέλετε). Και αυτό γιατί η τρελοπαρέα του γαμπρού βρήκε έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο και ακίνδυνο τρόπο να αναβιώσει το μακραίωνο έθιμο της μπαλωτιάς (προφέρεται μπαλωθιά με τη βαρειά κρητική προφορά, κατά την οποία πχ τα μάτια προφέρονται μάθια): είχαν πάρει ψεύτικα, παιδικά μπιστόλια, και ρίχνανε... του σκοτωμού, μεταφορικά όμως, όχι κυριολεκτικά που ρίχνουν άλλοι. Με το που φτάνει η νύφη στα σκαλιά της εκκλησίας, οι φίλοι του γαμπρου, στημμένοι στις δύο πλευρές της σκάλας, βγάζουν από ένα δύο τέτοια "όπλα" ο καθένας, και αρχίζουν να πυροβολούν. Το ίδιο έγινε και στο γαμήλιο τραπέζι, που με την πρώτη ευκαιρία πυροβολούσαν, για να ζητήσουν επιτακτικά να φιληθούν ο γαμπρός με τη νύφη, πχ.

Το εν λόγω έθιμο δε λέει να σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια (ένας φίλος μου μου είπε ότι σε αρχείο κρητικών εφημερίδων διάβασε από εφημερίδα του 1910 περίπου ένα άρθρο που γεμάτο αγανάκτηση έλεγε ότι "δεν είναι δυνατόν εν έτει 1910, στον εικοστό αιώνα, να διατηρείται αυτό το επικίνδυνο έθιμο". Κόλλημα χοντρό ο κρητικός με τους πυροβολισμούς. Και πόσοι τραυματισμοί, πόσα ατυχήματα έχουν γίνει και πάλι δεν βάζει μυαλό.

Το χθεσινό περιστατικό μου έδωσε την ελπίδα ότι τα κρητικά έθιμα, αν τα μεταχειριστούν κατάλληλα οι νέες γενιές, και το ζεστό χρώμα της παράδοσης θα μπορέσουν να κρατήσουν, και θα μπορέσουν να πορευτούν προς το μέλλον... εν Ειρήνη (αυτό ήταν και το όνομα της νύφης, by the way).

www.nosmoking.gr - Ένα site κατά του καπνίσματος

Κάθε μέρα βλέπω και προστίθεται κι άλλο comment συμπαράστασης στο τελευταίο μου post περί καπνίσματος (θα μου πείτε σιγά πια κι εσύ, σε άλλους πιάνουν περισσότερο χώρο τα σχόλια παρά το post κι εσένα σε διαβάσαν πέντε άνθρωποι και νομίζεις ότι κάτι έκανες). Τελοσπάντων, με αφορμή το γεγονός αυτό όποια έκταση και αν έχει, και βαθύτερη αιτία τη συνεχιζόμενη τραγική πραγματικότητα του καπνίσματος, παραπέμπω τους ταλαίπωρους φίλους αντικαπνιστές στο site www.nosmoking.com (μπαίνει link από μόνο του εδώ ή πρέπει κάτι να κάνω;). Το έχει φτιάξει ένας γνωστός μου, επίσης φανατικός αντικαπνιστής, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να μην πολυβγαίνει και αιτία είναι το κάπνισμα(!). Ενώ είναι ιδιαίτερα ενημερωμένος σχετικά με αυτό το θέμα, δυστυχώς την τελευταία φορά που το συζητήσαμε ήταν φανερά απαισιόδοξος σε σχέση με πιθανή βελτίωση της όλης κατάστασης. (Ωραίο πράγματι το όνειρο να εφαρμοστούν και εδώ μέτρα όπως στην Ιταλία, αλλά λίγο δύσκολο, η νοοτροπία του έλληνα δεν φαίνεται να σηκώνει απαγορεύσεις στο τσιγάρο, θα υποφέρουμε οι υπόλοιποι ό,τι και να γίνει).

Χωρίς να έχω προσωπική υποχρέωση στο παιδί αυτό, αν θέλετε επισκεφτείτε το site του και γράψτε του δυο γραμμές σε ένα mail συμπαράστασης (η αλληλεγγύη μπορεί να μη διώχνει τον καπνό αλλά τουλάχιστον μας παρηγορεί κάπως).

Επίσης να πω ότι καλού κακού φρόντισε να κατοχυρώσει και το όνομα www.smoking.com, σε περίπτωση αντίστοιχης "αντεπίθεσης" από μέρους των καπνιστών.

Πάρ' τον καπνό σου απ' τα μούτρα μου

Ζω ένα φρικτό δράμα. Είμαι μια φανατική αντικαπνίστρια (όχι από πεποίθηση, κυρίως από οργανική αντίδραση) που ζει σε μία από τις χώρες με τους περισσότερους φανατικούς και αναίσθητους καπνιστές. Σήμερα Δευτέρα, είμαι και πάλι στα πρόθυρα κρυολογήματος επειδή το σαβ/κο κάπνισα πολύ. Παθητικά βέβαια. Τσιγάρο δεν έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου, το σιχαίνομαι από κάθε άποψη. Δεν θα πας όμως για ένα καφέ; Δεν θα πας για ένα ποτό; Εκεί καπνίζει ο κόσμος. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα να πεις ότι σε ενοχλεί. Παράξενος είσαι και σε ενοχλεί; Υστερικός; Και στο κάτω κάτω αν σε ενοχλεί τόσο πια, κάτσε σπίτι σου, του άλλου είναι δικαίωμά του να καπνίσει... όσο του καπνίσει. Το ζω το δράμα αυτό χρόνια τώρα. Τι να πεις στον άλλον; Μια φίλη μου καπνίστρια δείχνει κατανόηση τουλάχιστον και όταν πάμε για καφέ προσέχει να μη μου έρχεται, αλλάζουμε και θέσεις αν χρειαστεί (γιατί με ένα μαγικό τρόπο ο καπνός πάντα πηγαίνει σε αυτούς που τον απεχθάνονται, μια θεωρία μου σχετικά με αυτό είναι ότι αναπνέουν πιο αργά για να μην τον εισπνέουν και έτσι δημιουργούν "βαρομετρικό χαμηλό" κατά κάποιο τρόπο, και "έλκουν" τον καπνό). Αλλά δεν έχω το θάρρος να το λέω στον καθένα. Άσε που με έχουν πάρει και μια δυο φορές στο ψιλό και τότε είναι που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (όχι μόνο να ανέχομαι τον καπνό τους, αλλά και τα αστεία τους).

Μια φορά μπήκε μαζί μου στο ανσανσέρ ένας που κάπνιζε (στο ασανσέρ τώρα, στα ούτε δύο κυβικά μέτρα αέρα!). Με ρωτάει λοιπόν για να κάνει τον ευγενικό: "Σας ενοχλεί ο καπνός;". Του λέω κι εγώ "ναι, με ενοχλεί πάρα πολύ". Σιγά μην του χάριζα. Και τι γυρίζει και μου λέει; Αυτο, λέει, είναι ευχάριστο, γιατί δείχνει ότι τα πνευμόνια σας είναι υγιή. Το υβρεολόγιο που αυτόματα μου ήρθε στο κεφάλι δεν θα το μοιραστώ μαζί σας για λόγους ευπρέπειας, όπως για τον ίδιο λόγο κρατήθηκα να μην το πω και σε αυτόν.

Το πιο σουρεαλιστικό δε που μου έχει συμβεί, είναι να καπνίζει ο άλλος στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου!!! Εγώ χαμένη πίσω από ένα περιοδικό, σε μια φάση σαν να μου μύρισε τσιγάρο αλλά δεν πήγε ο νους μου (λέω εντάξει, έχω ευαίσθητη μύτη, κάποιος κάπνιζε πριν). Και κατεβάζω το περιοδικό και βλέπω τον άλλον να καπνίζει και χωρίς να σκεφτώ καθόλου του λέω "Καλά είναι δυνατόν να καπνίζετε εδώ μέσα;". Με κοίταζε χαμένος σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. "Μπορεί κάποια κοπέλα να είναι έγκυος", μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω, γιατί προφανώς ο ίδιος δεν το είχε σκεφτεί. "Ναι, ναι, δίκιο έχετε", μου κάνει, και τράβηξε γρήγορα και αγχωμένα τις τελευταίες δυο του ρουφηξιές (μη χάσει!) προτού το σβήσει. Εκεί πια θα πρέπει να τον κοίταζα με ανάμεικτο οίκτο και αηδία.

Κάθε φορά που είμαι κάπου και ακούω τον ήχο του αναπτήρα ή βλέπω κάποιον να ανάβει τσιγάρο, είναι για μένα μαχαιριά στην καρδιά. Πάει, τα κεφάλια μέσα, λέω. Έχει τύχει να προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου για να μην εισπνεύσω τον καπνό, να ασφυκτιώ πραγματικά (έχω και άσθμα, αλλά θα μου πεις, το ίδιο και πολλοί που καπνίζουν). Τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρη. Και τον ωραιότερο, γοητευτικότερο άντρα του κόσμου να γνώριζα, θα τον απέρριπτα αν ήταν καπνιστής.

Οι δικοί μου ξένοι...

...είναι οι αγαπημένοι, λέει ένα τραγούδι της Αλεξίου. Μιλάει για το πώς οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι συγγενείς ιδιαίτερα, είναι και οι πιο άγνωστοι γιατί παρότι περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας κοντά τους ποτέ δεν καταφέρνουμε να τους γνωρίσουμε πραγματικά, δεν θα μάθουμε ποτέ τις πιο κρυφές τους σκέψεις και ας τους έχουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Μοναδικό το θέμα του τραγουδιού, δεν έχω ακούσει άλλο τραγούδι με τέτοιο θέμα.

Το έφερα ξανά στο μυαλό μου με αφορμή μία... μεταμόρφωση που παρατηρώ το τελευταίο διάστημα στον αδερφό μου. Ο αδερφός μου γίνεται ένας ξένος. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είμασταν φίλοι-φίλοι, πάντα εφαρμόζαμε με επιτυχία την αρχή της παραλληλίας στις ζωές μας αλλά τώρα τελευταία έχει χαθεί ακόμη και αυτή η ευχάριστη αβίαστη οικειότητα που έχεις με τα αδέρφια σου. Η συμπεριφορά του έχει μία συγκατάβαση, καμιά φορά νομίζω πως μου φέρεται όπως θα φερόταν κάποιος στο αφεντικό του για να του κάνει καλή εντύπωση. Προσπαθεί να δείχνει ενδιαφέρον για ό,τι του πω ακόμη και αν δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά (με τρόπο που δείχνει περισσότερη προσπάθεια παρά ενδιαφέρον), γελά με τα αστεία μου (ή να γελά έτσι κι αλλιώς όταν υποψιάζεται ότι ίσως είπα για αστείο κάτι, ενώ μπορεί εγώ να μην περίμενα αντιδράσεις κοινού σώνει και καλά). Και αυτό το γέλιο του... ο αδερφός μου έχει δύο γέλια: ένα κανονικό, αυθόρμητο, και ένα προσποιητό, ψεύτικο (καινούριο είναι αυτό), ένα χαζό τρανταχτό κι επιδεικτικό χάχανο που μοιάζει με γέλιο γουρουνιού (αν γελούσαν τα γουρούνια έτσι θα ακουγόταν) και που πιστεύω πως αν μπορούσε να το ακούσει δεν θα το έκοβε αυτοστιγμεί.

Δεν τα λέω με κακή και προσβλητική διάθεση αυτά, τον αδερφό μου τον αγαπώ ίσως όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Όμως μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι μου φέρεται με αυτή τη συγκατάβαση κάποιος που μεγαλώσαμε μαζί. Ίσως να τον έχει επηρεάσει ο στρατός, δεν ξέρω (γιατί είναι φαντάρος τώρα) και να μου φέρεται βάσει ενός ενιαίου προτύπου συμπεριφοράς που ασυναίσθητα έχει υιοθετήσει σε ένα χώρο οπου αναγκαστικά μιλάς κάθε μέρα με ένα σωρό άτομα ανεξάρτητα από το αν τα κάνεις κέφι ή όχι.

Θα ήθελα να επέστρεφε ο αυθορμητισμός στη συμπεριφορά του προς τα μένα, έστω και αν αυτό σήμαινε ότι θα άρχιζε και πάλι να με φωνάζει "Μπαλούνα" και μου λέει χωρίς περιστροφές "Αηδία είναι τα μαλλιά σου!" για την καινούρια μου κόμμωση.

Αναπτυξιακή διαστροφή

Αυτή τη στιγμή μεταφράζω ένα βιβλίο αναπτυξιακής βιολογίας, ήτοι εμβρυολογίας. Όταν σπούδαζα βιολογία μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν από τα χειρότερά μου μαθήματα, δύσκολο και μπερδεμένο. Σε μια ανατομία πες, περιγράφεις τις δομές και άντε είναι έτσι, άντε είναι γιουβέτσι, τα λες και ξεμπερδεύεις. Εδώ όμως έχεις να κάνεις όχι μόνο με μία ανατομική περιγραφή αλλά με πολλές, γιατί το έρμο το έμβρυο σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Τουλάχιστον δεν είναι έτσι όπως το είχες εσύ περιγράψει. Από στάδιο σε στάδιο γίνεται αγνώριστο, όχι αυτό γυρίζει και πάει εκεί, όχι το άλλο αναδιπλώνεται και έρχεται από δω, όχι εκείνο μεγαλώνει και κάνει και δείχνει... δε με παρατάτε λέω 'γω, που θα κάθομαι να ασχολούμαι με την ανάπτυξη του εμβρύου, γιατί να θέλω να κάνω τη ζωή μου δύσκολη; Αυτό αναρωτιόμουν μεταφράζοντας τα πρώτα κεφάλαια (δεδομένου ότι τη μετάφραση μου έχουν αναθέσει δύο καθηγητές που διδάσκουν το μάθημα και που μια χαρά άνθρωποι φαίνονται οι καημένοι, δεν βρίσκω κάτι που να εξηγεί το μυστηριώδες γεγονός). Σιγά σιγά άρχισα όμως να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που έχει κάνει αρκετούς επιστήμονες να ασχολούνται με αυτό το απωθητικό κατά τα άλλα αντικείμενο: η διαστροφή του πειράματος. Το έμβρυο εμπεριέχει μια τεράστια δυναμική, βλέπεις από λίγα κύτταρα να προκύπτει ένας ολόκληρος οργανισμός και αρχίζεις να αναρωτιέσαι: χμ... αν βγάλω ένα κυτταράκι από εδώ τι θα γίνει; Και αν αυτό το πάρω από εδώ και το βάλω εκεί τι θα κάνει; Βρίσκεις το κύτταρο από το οποίο σχηματίζεται αργότερα το κεφάλι και πας και το βάζεις στην πλάτη πχ, να δεις τι θα συμβεί. Σε ένα δύσμοιρο μυγάκι κάνανε ένα πείραμα στο οποίο κατάφεραν εκεί που βγάζει κανονικά τις κεραίες του, να βγάλει... πόδια! Οι δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες και τρέφουν την περιέργεια του ερευνητή, που διακατέχεται από μία ασίγαστη επιθυμία να δοκιμάσει όσο γίνεται περισσότερους τρόπους δημιουργίας... τεράτων.

Επισημαίνω μεν τη διαστροφή, αλλά υποκλίνομαι στους επιστήμονες που προσπαθούν μέσα από την έρευνα να ξεγελάσουν τη φύση και να την πείσουν να τους αποκαλύψει τα μυστικά της.

Η αφανής νεράιδα

Πού είσαι ρε μαμά, ένα μήνα λείπεις από το σπίτι και η μούχλα έχει λάβει διαστάσεις... πλευρώτους! Αφανής ήρωας, αόρατη νεράιδα της αστραφτερής καθαριότητας και της αξιοπρεπούς υγιεινής (γιατί το πρώτο πες δεν το έχουμε πια, το δεύτερο όμως!). Τραγική η απουσία της μάνας, αφήνει τα σημάδια της στις καρδιές και κυρίως στα πλακάκια του μπάνιου, στη λεκάνη, το νιπτήρα, τη μοκέτα. Το σπίτι οδεύει στην πλήρη κατάρρευση, καθώς σε λίγο θα μας φάνε τα σκουλήκια.

Γι' αυτό η μάνα είναι η κολώνα του σπιτιού.

(Θα μου πεις πιάσε κι εσύ κανένα βετέξ, κόρη ακαμάτρα, κακομαθημένη, όλα στο πιάτο θες να σου τα έχουνε, μη σου πέσει η μύτη έτσι και κάνεις καμιά δουλειά παραπάνω, που με το ζόρι φροντίζεις για πιάτα και ρούχα!)