…και τώρα κάνε ένα παιδί.

…όπως λέμε πήγαινε να πάρεις ένα κουτάκι τσίχλες απ’το περίπτερο. Έτσι απλά; Άντε μία και παντρεύτηκα, άντε κι άλλη μία να κάνω ένα παιδί; Μα η ζωή μου θα αλλάξει εντελώς με αυτό το πράγμα! («Το πράγμα»; Αδυνατώ προφανώς να συλλάβω την έμψυχη διάστασή του). Δεν ξέρω, η ζωή μου έχει αλλάξει τόσο πολύ με το γάμο, δεν έχω προλάβει να προσαρμοστώ και να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει, νιώθω ότι συντελούνται πάνω και εντός μου αλλαγές που με μεταμορφώνουν σε μία ύπαρξη που ακόμη δεν αναγνωρίζω, και πριν προλάβω καλά καλά να αντιληφθώ τη νέα κατάσταση, να βάλω στην εξίσωση ναυτίες, εμετούς, κομάρες, κοιλιά τούρλα, αποχή από την έντονη γυμναστική (την πηγή ενδορφινών με εξισορροπεί ψυχολογικά και αποτελεί πρωταρχικό έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), και όλα αυτά ως προάγγελο μόνο μιας «σκατομηχανής που κλαίει» (αυτά δεν είναι λόγια δικά μου, είναι λόγια μιας νεαρής μάνας παρακαλώ, μη μου τα χρεώσετε) και που θα διεκδικεί ανυποχώρητα 24 ώρες από κάθε 24ωρό μου; Που θα μου στερεί τον ύπνο μου (το έτερον έρεισμα της ψυχικής μου υγείας), θα παίζει με τα νεύρα μου, (ααα, ξέχασα τις ραγάδες και το ξεφουσκωμένο βυζί, για να μην αναφέρω πόσο μπλιαχ μου φαίνεται ο θηλασμός ή την ξεχειλωμένη κοιλιά και τα κιλά της εγκυμοσύνης!!!) Βοήθεια!!! Το αγέννητο παιδί μου απειλεί την υπόλοιπη ζωή μου!!! (Γμτ, κάνει ομοιοκαταληξία, στερεί από τον δραματικό τόνο που ήθελα να δώσω.)

Συμβουλές για τα δώρα των γιορτών (και όχι μόνο)

Βρήκα ένα ωραίο link σχετικά με τα δώρα (όπου αναπτύσσεται διεξοδικότατα το επίκαιρο αυτό θέμα, όπως θα δείτε όσοι το διαβάσετε), κι είπα να σας το κάνω πάσα, να τη βγάλω και φτηνά με το σημερινό post:

http://www.fabulousgifts.com/Articles.asp?ID=134

Περασμένη ξεχασμένη

Αγαπητό μου ιστολόγιο, σε έχω ξεχάσει τελείως. Έχω σταματήσει να γράφω τόσο στο μπλογκ όσο και προσωπικά κείμενα που δεν προορίζονται για δημοσίευση, και νομίζω σε λίγο καιρό η ικανότητά μου να γράψω ένα κείμενο σαν αυτά που περιέχει το ιστολόγιό μου θα είναι η ίδια με κάποιου που δεν μιλάει ελληνικά. Οι αλλαγές στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες ήταν μεγάλες, και αυτό με κάνει να νιώθω έξω από τα νερά μου –συν ότι επειδή πλέον έχω αλλάξει και κατοικία, δεν έχω την ίδια αίσθηση του προσωπικού χώρου, τόσο σε «γεωγραφικό» όσο και σε νοητικό επίπεδο, ώστε να συγκεντρωθώ και να αποτυπώσω σε λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Από την άλλη πάλι νιώθω ότι την περίοδο αυτή γίνονται μέσα μου τόσες ζυμώσεις και ανακατατάξεις που θα ήταν κρίμα να μην καταγραφούν (ή να μην προσπαθήσω, έστω). Δεν ξέρω βέβαια σε τι βαθμό είμαι έτοιμη να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου –αν και είναι μάλλον λίγοι, αναγκαστικά, αφού έχω αποφασίσει να κρατήσω το blog κρυφό από κάποια άτομα- την καινούρια φυσιογνωμία που σιγά σιγά αποκτώ και που ακόμη και σε μένα δεν είναι ακόμη πλήρως αναγνωρίσιμη. Το πέρασμα από το Sex & the City στο Desperate Housewives (!) με βρίσκει σε μία ενδιάμεση κατάσταση όπου δεν έχω πάρει απόφαση να αποχαιρετήσω οριστικά τον πιο “cool” εργένικο εαυτό μου για να περάσω στην ξενέρα –ή τουλάχιστον στην κάπως ξενερουά και σίγουρα όχι και τόσο glamorous εικόνα μιας… δεν ξέρω αν αντέχω να το πω… νοικοκυράς (υποτυπωδώς εργαζόμενης αυτήν περίοδο ευτυχώς ή δυστυχώς). (Στην προηγούμενη πρόταση αξίζει να προσέξουμε ότι η συγγραφεύς γνωρίζει και χρησιμοποιεί εύστοχα στην έκφρασή της τη λεπτή διάκριση μεταξύ των λέξεων «ξενέρα» (υψηλός βαθμός ξενερότητος, ένα στάδιο κάτω από την «καραξενέρα» και την «απόλυτη ξενέρα») και «ξενερουά» (μέτριος βαθμός ξενερότητος, καθώς η γαλλοπρεπής κατάληξη προσδίδει μία κάποια αίγλη. Πρόκειται προφανώς για blogger ικανότατη στο χειρισμό του λόγου και στην απόδοση των λεπτών αποχρώσεων του κάθε νοήματος).
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Πώς να μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες ότι αντί να κάνω διάφορα cool stuff όπως ταξίδια στην άπω ανατολή ή να τρώω θεαματικές σαβούρες στη Χάληδων (αν και αυτό δεν με εμποδίζει και τίποτα να το κάνω και τώρα, εκτός από το γεγονός ότι δεν βγαίνω και πολύ από το σπίτι), κάθομαι και μαγειρεύω σαν καλή νοικοκυρούλα; (Με υψηλές αξιώσεις μπορώ να πω, την ώρα που όλο το τηλεθεάμον κοινό βλέπει σεφ, εγώ αγνοώ τις σχετικές εκπομπές διαβάζω βιβλία και συνταγές μαγειρικής σαν να ήταν μυθιστορήματα και περνάω στην πράξη.) Μάλλον θα πρέπει να σας «ξεντραπώ» και να αρχίσω και πάλι να μοιράζομαι μέρος του εαυτού μου με τη blogόσφαιρα, όσο πεζό και αδιάφορο και αν μου φαίνεται ότι είναι πλέον. Ίσως αυτό με συμφιλιώσει και με τους νέους μου ρόλους τελικά…

Inception και άλλες ταινίες για τον κόσμο του υποσυνείδητου

Καιρό είχα να δω τόσο δυνατή ταινία. Γύρισα σπίτι και μου πήρε κανένα δίωρο να αποσπάσω τη σκέψη μου από τα όσα είχα δει. Ανήκει στο είδος των ταινιών που με επηρεάζουν πολύ, αυτών που έχουν να κάνουν με το αχανές, ανεξερεύνητο πεδίο του νου και του πώς μπορεί ένας κόσμος φανταστικός να υπάρχει ανεξάρτητα από την πραγματικότητα και να μας αιχμαλωτίσει. Η διαφορά από τις υπόλοιπες παρόμοιες ταινίες είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα θέαμα με καταιγιστική δράση, ένα «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ», όπως λέει χαρακτηριστικά η εξαιρετική κριτική και ανάλυση του περιοδικού Σινεμά, στην οποία σας παραπέμπω γιατί εγώ αποκλείεται να τα έγραφα τόσο καλά (και σίγουρα όχι με τη σκουριά που κουβαλά η πένα μου αυτήν την περίοδο):

http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10177&subid=2&pubid=33666660

Να σας παραθέσω και τις ταινίες που ανήκουν στην ίδια «συνομοταξία» (θα την ονόμαζα «Φυλακές του μυαλού» -τι ευφάνταστος τίτλος, δημιούργησες πάλι, εντυπωσιαστήκαμε!), τουλάχιστον όσες μπόρεσα να σκεφτώ από αυτές που έχω δει εγώ (θα υπάρχουν ίσως κι άλλες):

Το κελί
Η πρώτη που σκέφτηκα. Είχα χεστεί πάνω μου κυριολεκτικά. Από το φόβο (όχι από διάρροια). Υποβλητικές εικόνες από έναν σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ (δεν θυμάμαι το όνομά του, νομίζω είχε φτιάξει το κλιπ του Losing My Religion των REM –ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος αναφέρεται στη φάση του ύπνου που βλέπουμε όνειρα!). Μία ψυχίατρος (οκ, είναι η Τζένιφερ Λόπεζ, αλλά στο χώρο των video clip ήταν ο άνθρωπος, αυτή βρήκε πρόχειρη) μπαίνει στο υποσυνείδητο ενός κατά συρροή δολοφόνου για να μάθει που έχει κρύψει το τελευταίο του θύμα. Αλγεινές εικόνες από τον εσωτερικό κόσμο ενός αρρωστημένου μυαλού με στοίχειωναν πολλή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Άσε που στο σινεμά την περισσότερη ώρα γύριζα και κοίταζα την φίλη με την οποία είχαμε πάει μαζί. Τα pampers μου!!!


Vanilla sky


Ο Tom Cruise και η Penelope Cruise (που τότε τα’χανε, ή τότε τα φτιάξανε, κάτι τέτοιο) σε μια ταινία που είχε ξαναγυριστεί παλιότερα στα ισπανικά από τον Ατενάμπαρ(νομίζω το λέγανε Abre los ojos ή όπως λέγεται στα ισπανικά το «Άνοιξε τα μάτια») και που έπαιζε και πάλι η Πενέλοπε με κάποιον άλλον όμως (σας εντυπωσιάζω με τις κινηματογραφικές μου γνώσεις, δεν μπορείτε να πείτε).



Solaris
Και αυτό νομίζω είχε ξαναγυριστεί παλιότερα (σόρυ, έχω δει μόνο τις νεότερες βερσιόν) και μετά το πήρε το χόλιγουντ και το γύρισε με τον George Clooney και έτσι το είδαν πολύ περισσότεροι. Είναι ένας διαστημικός σταθμός λέει, (άκου τώρα) που εκεί πας και βρίσκεις στο δωμάτιό σου ένα άτομο πολύ αγαπημένο που σου λείπει (το φτιάχνει το μυαλό σου γιατί ρετάρει από τη γαλαξιακή μοναξιά) και κολλάς με αυτή τη φάση και μπορεί να σου φάει τη ζωή και να μην το καταλάβεις ότι είσαι σε τροχιά γύρω από τη Γη ή να μη σε νοιάζει πια.


σας βρήκα και σκηνές από το παλιό, του 1972 παρακαλώ (Ταρκόφσκι, αστοιχείωτη, πας και βλέπεις τα χολιγουντιανά και μετά μας το παίζεις σινεφίλ και γράφεις και post κινηματογραφικού περιεχομένου, ντροπή σου, κάτσε να το δεις στα ρωσικά πρώτα και μετά μας κουνιέσαι -σόρυ ένας μικρός εσωτερικός μονόλογος μου ξέφυγε):


The eternal sunshine of the spotless mind
Αυτό άργησε να μου έρθει στο μυαλό (τις περισσότερες από τις υπόλοιπες ταινίες τις θυμήθηκα ενώ έβλεπα το Inception) αλλά ήταν ίσως η πιο ευχάριστη ταινία της συνομοταξίας (πιο αισιόδοξη), όπου ο Τζιμ Κάρεϊ προσπαθεί να σβήσει από τη μνήμη του την Κέιτ Γουίνσλετ. Σημαντική ομοιότητα με το Inception ότι ο κόσμος που έχει χτιστεί στο υποσυνείδητο δεν «διαλύεται» αθόρυβα αλλά καταρρέει με καταστροφικό τρόπο και με μπόλικο ορυμαγδό (κάπου τη διάβασα τη λέξη αυτή σήμερα, ήθελα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ).


The Matrix
Εδώ οι συστάσεις νομίζω περιττεύουν. Σημαντική ομοιότητα με το Inception η άφθονη δράση και το feelgood που σου βγάζει πολλές φορές μέσα στην ταινία το χορταστικό θέαμα. (Δεν σας βάζω trailer, το ξέρετε).

Flatliners
Εδώ έχουμε να κάνουμε με near-death experiences μιας ομάδας φοιτητών ιατρικής που κάνουν πειράματα μεταξύ τους και βάζουν κάθε έναν από την ομάδα να πλησιάσει στο όριο του θανάτου για να δουν τι παίζει στο λυκόφως του άλλου κόσμου. Spooky. (Επίσης με στοίχειωσε, δεν είμαι εγώ για τέτοια).


Total recall
Ένα τελευταίο που μου ήρθε. Θα το ξέρετε μάλλον. Ο Σβαρτζενέγκερ όταν δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει πολιτικός ούτε σε ένα παράλληλο, φανταστικό σύμπαν και η Σάρον Στόουν πριν το Βασικό Ένστικτο.


Ααα, σκέφτηκα κι άλλη ταινία (πάνω στο editing του post το σκέφτηκα -ωραία ελληνικά, μεταφράστρια είστε;):
Ο λαβύρινθος του Πάνα
Η ταινία που με έκανε να λατρέψω τα τεράστια κόκκινα σταφύλια (δείτε και θα καταλάβετε, στην Ελλάδα τα έχω βρει μόνο σε εισαγωγής από τη Χιλή). Θα σας παραπέμψω σε post που έχω ήδη αφιερώσει ειδικά σε αυτήν την ταινία,
http://bio638.blogspot.com/search?q=%CE%9F+%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B1
βάζω όμως και ένα trailer γιατί δεν είχα βάλει (προσπαθήστε να αγνοήσετε την ηλίθια και εντελώς αταίριαστη φωνή που ακούγεται σε όλα τα αμερικανικά τρέιλερ, χαλάει όλη την ατμόσφαιρα):

A friend's loss

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/08/19/AR2010081906354.html

Ουφ, εντάξει το βρήκα

Εντάξει, βρήκα τι έφταιγε. Για κάποιο λόγο είχε ενεργοποιηθεί η μεταγραφή σε Hindi παρακαλώ, γι'αυτό και έπαθα το σχετικό σοκ. Για το πώς μπορώ να βγάλω τους τόνους από τις ημερομηνίες ξέρει κανείς να μου πει (για να περάσουμε στα επουσιώδη);

न्यू स्किन- Ω, διάλε διάλε! Μπορείτε να βοηθήσετε, blogογείτονες;

Τι πήγα να να κάνω η έρμη; Να αλλάξω την εμφάνιση του blog μου για να ανανεώσω το ενδιαφέρον τόσο το δικό μου όσο και των αναγνωστών μου για αυτό. Και βάζω αυτό το προκλητικό και χτυπητό κόκκινο και πάω να γράψω μια ανάρτηση με τίτλο "New Skin", και με το που γράφω την κάθε μία από αυτές τις λέξεις και πατάω το space, γίνεται αλαμπουρνέζικα αραβικά! Και νόμιζα ότι το πρόβλημά μου ήταν πώς να αλλάξω στην ημερομηνία τις λέξεις ώστε είτε να είναι γραμμένες με μικρά γράμματα είτε με σκέτα κεφαλαία χωρίς τους τόνους των μικρών. Μπορεί κανείς να με βοηθήσει;

Κατσαρίδα και ωριμότητα

Είχα δει παλαιότερα σε μία ελληνική σειρά (όχι ιδιαίτερα καλή, πρέπει να πω) την πρωταγωνίστρια να βρίσκει μία κατσαρίδα μέσα στο νιπτήρα του μπάνιου της (περίεργο, εγώ ποτέ δεν έχω βρει κατσαρίδα στον νιπτήρα, αλλά ας μην το μελετάω καλύτερα) και να παθαίνει μία (εύλογη, θεωρώ) φρίκη, να βάζει τις φωνές, να της πετάει ό,τι βρει (τη λακ, τη βούρτσα, το πιστολάκι των μαλλιών, ώστε να τα γεμίσει και με μικρόβια συν τοις άλλοις), κλπ. Αργότερα, περιγράφοντας το περιστατικό στις φίλες της, τους λέει ότι αυτή ποτέ δεν φοβόταν τις κατσαρίδες και ότι ο ξαφνικός της φόβος είναι σημάδι της κακής ψυχολογικής της κατάστασης και της συναισθηματικής της αστάθειας.
Αν και προς στιγμήν παραξενεύτηκα με την παραπάνω ερμηνεία, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι εάν ήμουν απόλυτα ψύχραιμη απέναντι στις κατσαρίδες θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος (πόσω μάλλον εάν ήμουν σε θέση να τις κυνηγήσω και να τις σκοτώσω). Είναι μία φίλη μου που αν τύχει να υπάρχει κατσαρίδα σπίτι της την ξεφορτώνεται με συνοπτικές διαδικασίες (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει, δεν κοιτάζω). Τη θαυμάζω απεριόριστα για αυτό, τη θεωρώ ηρωίδα. Τι δυναμισμός, τι πυγμή, τι θάρρος! Τι... τι μου λείπει εμένα και δεν είμαι έτσι; Εγώ θεωρώ ως τεράστια πρόοδο το ότι δεν σπάνε πλέον κρύσταλλα και τζαμαρίες οι στριγκλιές που βάζω όταν δω κάποιον εκπρόσωπο του απεχθούς αυτού είδους εντόμου, ενώ ασφαλώς και ούτε μου περνάει από το μυαλό να το εξολοθρεύσω η ίδια (για την ακρίβεια τώρα τελευταία μου περνάει, κάτι που επίσης θεωρώ μεγάλη πρόοδο και δείγμα προσωπικής ωρίμανσης, αλλά μετά από λίγο... μου περνάει). Κι η άλλη πιάνει και σκοτώνει την κατσαρίδα έτσι, εν ψυχρώ, λες και είναι ο Ομέρ Βρυώνης -η κοπέλα εννοώ ότι είναι Ομέρ Βρυώνης όχι η κατσαρίδα, πρώτον, και δεύτερον, έτσι γράφεται το Βρυώνης; Από το "βρύο"; (Όχι από το "βρύο", από το "βρυώνω", άσχετη!).
Τεσπαν, για να τελειώνει αυτό το εμπνευσμένο, για μια ακόμη φορά, post, να πω απλά ότι εύχομαι μια μέρα να έχω τη γενναιότητα και το σθένος ψυχής να κυνηγήσω μία (έστω) κατσαρίδα, να τη σκοτώσω και να τη γδάρω ζωντανή! (Τι λες παιδάκι μου, πρώτον πώς θα την γδάρεις ζωντανή αν την έχεις σκοτώσει και δεύτερον η κατσαρίδα δεν έχει δέρμα, είναι χύμα ζουμιά και έντερα από μέσα, αν πας να τη γδάρεις -έστω ότι το επιχειρείς- θα πεταχτούν απλώς έτσι. Κρίμα το πτυχίο βιολογίας που σου δώσανε!)

Το μαντιναδοειδές ποιηματάκι της απουσίας

Είχα ένα blog μία φορά
μα πια το 'χω ξεχάσει
γιατί από κείνον που αγαπώ
κρυφό το είχα φυλάξει.

Του περασμένου χωρισμού
την πίκρα και τον πόνο
έκλεισα μες σ'αυτό το blog
και δεν το μετανιώνω.

Φίλοι πολλοί στραφήκανε
μα κι άγνωστοι ακόμα,
να με παρηγορήσουνε
για θα'κλαιγα ακόμα.

Με τον καιρό, σαν γνώρισα
την τωρινή μου αγάπη,
φρόντισα για αυτό το blog
τίποτα να μη μάθει.

Μονάχα που εφρόντισα,
αφού του το'χα κρύψει,
να μην-ε-γράφω για αυτόν,
μπας και το ανακαλύψει.

Κι αφού περνούσε ο καιρός
και δέσαν οι καρδιές μας,
το blog επαραμέλησα
και φταίγαν οι έρωτές μας.

Τώρα που τον παντρεύομαι
αναρωτιέμαι τάχα
αν πρέπει για το blog να πω
ή να μη βγάλω άχνα.

Πες αναγνώστη μου καλέ,
ακόμη αν με διαβάζεις,
τη γνώμη σου, απ'το δίλημμα
μπας και με απαλλάξεις.

(Στο δημοτικό καλύτερα ποιηματάκια έγραφα, νομίζω)

Μπούτια παγωτό

Μέσα στη λαύρα του καύσωνα, δέχομαι ένα κύμα δροσιάς και ανακούφισης από την πιο απρόσμενη πηγή: ένα προϊόν κατά της κυτταρίτιδας. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, με την κυτταρίτιδα δεν βλέπω να κάνει και πολλά πράγματα μέχρι στιγμής (όχι ότι έχω πολλή φυσικά, κάτι απειροελάχιστα ψύγματα είναι στην πραγματικότητα, πιο πολύ ιδέα μου είναι πιστεύω, δεν έχω κυτταρίτιδα πραγματικά εγώ, όχι, όχι δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο). Αλλά εκεί που κάνει θαύματα είναι με τη ζέστη: λίγη ώρα μετά την εφαρμογή, να νιώθω την πιο απίστευτη αίσθηση στα πόδια μου, λες και πραγματικά έχουν μετατραπεί σε παγωτό! Δεν μπορώ να το περιγράψω! Είναι καλύτερο από air-condition, καλύτερο από παγάκια, καλύτερο από ντουζ, ίσως καλύτερο και από τη θάλασσα! Εδώ ο κόσμος καίγεται (στη ζέστη) και το μπούτι δροσίζεται! Το προτείνω ανεπιφύλακτα ακόμη και σε όσες δεν έχουν ίχνος κυτταρίτιδας (αν υπάρχουν), ακόμη και σε άνδρες, σε όλους! Είναι φανταστικό, πρέπει να το ζήσετε για να το καταλάβετε! Και δεν χρειάζεται να πάρετε από τα ακριβά αδυνατιστικά που έχει στους χόντους, και στο σούπερ μάρκετ βρίσκετε μια χαρά (κοιτάξτε μόνο να λέει «ψυχρή δράση» ή κάτι τέτοιο πάνω, γιατί κάποια δεν το κάνουν το effect αυτό). Τη δροσιά του να’χετε!

Songs

Kαι σε ρεμίξ:








ή και έτσι:


ή:

Είναι δυνατόν;

Μας πήρε χαμπάρι και το facebook; Σε ένα από τα ψευτοκουιζάκια με τίτλο "αν η ζωή σου γυριζόταν ταινία ποιος θα ήταν ο τίτλος της" (ή κάπως έτσι), λαμβάνω το εξής αποτέλεσμα:

Η ζωή που δεν έζησα

Αίσθάνεσαι απογοητευμένος από τη ζωή σου μέχρι τώρα. Πιστεύεις πολύ στη μοίρα και θεωρείς τον εαυτό σου άτυχο. Πολλές φορές νιώθεις μοναξιά. Φρόντισε να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους άλλους, όποια και αν είναι αυτά. Μην παραδίνεσαι χωρίς μάχη.

Μας πήρανε χαμπάρι μου φαίνεται...

«Διατροφή» σαν νηστεία

Ξεκίνησα αυτό το post με σκοπό να παραλληλίσω τη διατροφή με τη νηστεία. Λέγοντας διατροφή δεν εννοούσα τη διατροφή γενικά, αλλά την πρόσφατη, «χρυσωμένη» και κάπως ευρύτερου περιεχομένου μετονομασία της δίαιτας (δεν λέμε πια κάνω δίαιτα, ή θα σου δώσω μια δίαιτα, αλλά μία διατροφή). Η διαφορά; Κατ’ αρχάς ψυχολογική (το διατροφή προτιμάται τελευταία γιατί παραπέμπει σε κάτι λιγότερο αυστηρό και πιο ισορροπημένο από ό,τι το δίαιτα, καθώς το τελευταίο υπονοεί πολύ πιο άμεσα ότι είσαι χοντρός και πρέπει να αδυνατίσεις, ενώ το πρώτο σχετίζεται περισσότερο με τη στροφή προς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής γενικότερα). Και κατά δεύτερον πρακτική: συνήθως η δίαιτα είναι πιο συγκεκριμένη (το πρωί τρως αυτό και αυτό, το μεσημέρι αυτό κι αυτό), ενώ η διατροφή είναι πιο γενική στις επιταγές και τις προδιαγραφές της (συνήθως δεν θα σου πει «μια φέτα ψωμί» αλλά «μία μερίδα υδατάνθρακα», άρα σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών, εφόσον ξέρεις πέντε πράγματα σχετικά ώστε να μπορείς να βρίσκεις εναλλακτικές, ενώ δίνει και γενικές κατευθύνσεις, όπως να αποφεύγεις τα τηγανητά, τις επεξεργασμένες τροφές, τα κορεσμένα λίπη και τους απλούς υδατάνθρακες, να επιδιώκεις κάθε γεύμα σου να ισορροπεί μεταξύ των βασικών ομάδων θρεπτικών ουσιών κλπ).
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ ένα πρόγραμμα εκγύμνασης και «διατροφής» (με την γενική έννοια), στο οποίο έχει δοθεί συγκεκριμένη στον καθένα μας «διατροφή» (με την ειδική έννοια), μπας και χάσουμε κανένα κιλό και γίνουμε άνθρωποι (για να γνωρίσουμε έναν νέο, ισορροπημένο τρόπο ζωής που θα περιλαμβάνει άσκηση και σωστή διατροφή με ορατά αποτελέσματα και στο σώμα μας, ήθελα να πω). Το κομμάτι της άσκησης δεν με τρόμαζε, και νομίζω δεν θα με τρόμαζε όσο απαιτητικό και να ήταν. Μετά από χρόνια στα γυμναστήρια αλλά και τις πρόσφατες εξωγυμναστηριακές αθλητικές μου δραστηριότητες έχω συνηθίσει να καταβάλλω τη μέγιστη σωματική προσπάθεια όταν γυμνάζομαι και μάλιστα με ευχαρίστηση. Το πρόβλημα ήταν η διατροφή. Η αίσθηση του περιορισμού. Η πάλη μου με την ανασφάλεια για το σώμα μου, την τάση μου για ξέσπασμα ή ανεύρεση παρηγοριάς στο φαγητό, την εμμονή που γεννά η απαγόρευση. Την εμμονή που γεννά η απαγόρευση, τώρα το εξέφρασα σωστά. Τη μια κάθομαι και μετράω ευλαβικά τις ποσότητες που τρώω, σημειώνω τις μερίδες, ψάχνω την κάθε λεπτομέρεια, μην τυχόν και φάω μισό φρούτο παραπάνω και δεν έχω το αποτέλεσμα που θέλω, την άλλη σεληνιάζομαι και λαχταράω όσο τίποτα το φαγητό, ή την ελευθερία να φάω ό,τι θέλω, ή πάνω απ' όλα την ισορροπημένη ψυχολογικά σχέση με το φαγητό, απαλλαγμένη από τις εμμονές, τις ενοχές και την ψυχαναγκαστική αυτοτιμωρία. Μιζεριάζομαι απίστευτα και για να χάσω τα λίγα κιλά που θέλω έχω μπει σε ψυχολογία παχύσαρκου ατόμου χωρίς να είμαι.
Με αφορμή τη μεγάλη σαρακοστή και τη νηστεία του πάσχα (οκ, κάποιες από αυτές τις λέξεις θέλουν κεφαλαίο αλλά βαριέμαι τώρα), συζήτησα με διάφορα άτομα σχετικά με τη νηστεία, με το νόημα που έχει η Μεγάλη Εβδομάδα (ορίστε, κεφαλαία) ως μία διεργασία εσωτερική, η οποία δεν εστιάζεται στη νηστεία, απλώς υποβοηθάται από αυτήν. Και σκέφτηκα ότι με ανάλογο τρόπο θα μπορούσα να δω και τη διατροφή που προσπαθώ να κάνω. Όχι σαν αυτοτιμωρία ή σαν περιορισμό, αλλά σαν προσωπική επιλογή που θα με οδηγήσει σε έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Σίγουρα το νόημα της σαρακοστής είναι πολύ βαθύτερο και έχει τόσο μεγάλη πνευματική διάσταση που η σύγκριση με τη διατροφή-δίαιτα είναι σχεδόν υβριστική, νομίζω όμως ότι υπάρχει κάτι που μπορώ να διδαχθώ από όλο αυτό. Προσωπικά δεν νηστεύω ή νηστεύω μόνο το κρέας τη μεγάλη βδομάδα, αλλά κάθε Πάσχα προσπαθώ να βρω κάτι πιο ουσιαστικό στην έννοια της νηστείας, προσπαθώ να προσεγγίσω με διαφορετικό, προσωπικό τρόπο την κάθαρση (να απομακρύνω τον εαυτό μου όσο γίνεται από τη μικρότητα, την κακία, την αδυναμία). Θεωρούσα ότι το κομμάτι της διατροφικής νηστείας δεν με αφορούσε. Να όμως που μπορεί να μου χρησιμεύσει με έναν άλλον τρόπο και να με απαλλάξει από μία μορφή επίπονης, για μένα, ψυχολογικής τυραννίας.
Καλό Πάσχα σε όλους.

Ποια λάθη μ'έφεραν εδώ;

Τελευταία έχω μία έντονη αίσθηση μακαβριότητας. Το παρελθόν μου, η παιδική μου ηλικία, το σπίτι όπου μεγάλωσα, επιστρέφουν στο μυαλό μου σαν μακάβριες εικόνες βγαλμένες από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς. Κάτι το τραγικό, κάτι το θλιβερό, και στην πιο τρομακτική του έκφανση κάτι το ιλαρό περιβάλλει τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις οποίες βλέπω πια σαν παραστρατήματα που με οδήγησαν στον λάθος δρόμο όπου βρίσκομαι τώρα.
Αναπολώ και προσπαθώ να εντοπίσω τα λάθη. Λάθη στις ενέργειές μου, λάθη στον χαρακτήρα μου («κατασκευαστικά σφάλματα» κατά τη διάρκεια της διαμόρφωσής του), αδυναμίες που συγκροτούν ένα αποκύημα παντελούς ανικανότητας, απερίσκεπτο σκόρπισμα των θετικών μου στοιχείων, του χρόνου μου, της δύναμης και της αντοχής μου.
Μία ζωή αποπροσανατολισμένη. Χαμένη. Που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μία φάση φαινομενικά καλή (κανονικά δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι, έχω τόσα πολλά) αλλά εσωτερικά αποδομημένη, χωρίς ειρμό, χωρίς ενιαία πορεία, ξεσέρνει ανερμάτιστη σε μία παθητική ρότα που βγάζει κάθε φορά σε ένα «κάπου» αθέλητο, που για τον λόγο αυτό μοιάζει με «πουθενά». Δεν κατάφερα να προχωρήσω σωστά στη ζωή μου. Δεν είχα σωστή κρίση, ήμουν τόσο φαντασμένη, τόσο αφελής, τόσο ανώριμη. Χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχο, πήγαινα όπου με έπαιρνε ο άνεμος.
Και ποιος μου είπε βέβαια ότι η ζωή είναι ευθύβολη και εξ αρχής προγραμματισμένη; Όλοι φαντάζομαι, λίγο ή πολύ, παίρνουν τα πράγματα έτσι όπως έρχονται και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο στις εκάστοτε καταστάσεις. Αλλά για τον εαυτό μου δεν το δέχομαι. Εγώ έπρεπε να είχα πράξει αλλιώς. Να είχα κινηθεί πιο σωστά, πιο μεθοδικά, πιο διορατικά. Άφησα τη ζωή μου να πάει όπου θέλει, δίνοντάς της μόνο πού και πού καμιά κλωτσιά που την έστελνε όσο γινόταν πιο μακριά από τις πιθανές ευνοϊκές διαδρομές. Και τώρα είμαι εδώ. Δεν μπορώ να δεχτώ όσα μου έχουν συμβεί. Τα χρόνια, τα χρόνια που πέρασαν. Μα χθες ακόμη ήμουν 18. Έτσι μου φαίνεται. Και είμαι ακόμη μικρή. Θεωρητικά έχω το χρόνο να διορθώσω πολλά, με βλέπω όμως να προσθέτω στις αρνητικές επιδόσεις μου και άλλα λάθη.
Θα ήθελα το μέλλον με όλα του τα ενδεχόμενα να εμφανιζόταν μπροστά μου σαν ένας αναλυτικός χάρτης που θα μου έδειχνε όλες τις πιθανές πορείες και θα μου επέτρεπε να διαλέξω εύκολα την πιο καλή. Γιατί αυτό που νιώθω είναι ότι ακολουθώ ένα δρόμο που εκτρέπεται συνεχώς από αυτό που θα ήθελα. Ήθελα η ζωή μου να είναι ένα βέλος, να κατευθύνω όλη μου την ενέργεια σε μία εστιασμένη πορεία που θα με βγάλει όσο γίνεται πιο μπροστά. Και αντί για αυτό οι ενέργειές μου παραστρατούν πάντα δεξιά και αριστερά, σε αντιπαραγωγικές καμπύλες που με βγάζουν από το δρόμο μου, με πετάνε έξω, ίσως με ρίχνουν και προς τα πίσω, δεν είμαι σε θέση να δω.
Γιατί ούτε ο δρόμος ο ιδανικός που έχω στο μυαλό μου ξέρω ποιος και πού είναι ούτε πώς να τον βρω και να τον ακολουθήσω.

Skiing

Ας προσπαθήσω να περιγράψω την πρώτη μου επαφή με το κοσμοπολίτικο χειμερινό άθλημα του σκι. Κατ' αρχάς να πω ότι πριν καν πάω στο χιονοδρομικό κέντρο με περιέβαλλε μία ακατάβλητη αισιοδοξία και βεβαιότητα ότι είμαι φυσικό ταλέντο στο σκι και ότι με το που θα βάλω τα πέδιλα θα αρχίσω να πηγαίνω κανονικότατα, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα, λες και έκανα όλη μου τη ζωή. Και δεν έπεσα εντελώς έξω. Πράγματι ισορρόπησα άνετα στα πρώτα μου βήματα-γλιστρήματα, έχοντας κατά νου διάφορες συμβουλές και πληροφορίες που είχα ακούσει, βρήκα εύκολα πώς σταματάνε (βασικό!) και τσουκου τσούκου άρχισα τα πρώτα μου δειλά αλλά σταθερά βήματα πάνω στο χιόνι. Εντυπωσιακό! Έλα όμως που το εξαιρετικό μου ξεκίνημα με παρέσυρε να διανύσω το αρκετά εύκολο πρώτο κομμάτι μίας πίστας 6 χιλιομέτρων (μην το ψάχνετε, είναι πολλά!)... την οποία ήμουν στη συνέχεια αναγκασμένη να κατέβω! Το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερα να στρίβω. Έτσι έστριβα δια της πλαγίας οδού, ήτοι έπεφτα, γυρνούσα προς την άλλη κατεύθυνση και μετά σηκωνόμουν και πάλι απ'την αρχή. Για καλή μου τύχη βρέθηκε στο δρόμο μου μία δασκάλα του σκι (ή μάλλον εγώ βρέθηκα στο δρόμο της, γιατί αυτή πήγαινε, εγώ δεν πήγαινα) και μου πρότεινε ένα μάθημα-διάσωση το οποίο φυσικά δεν αρνήθηκα. Είδαμε και πάθαμε βέβαια, γιατί δεν ήταν ιδανικές συνθήκες για πρώτο μάθημα αυτές, εγώ κουραζόμουν εύκολα (τα είχα δει όλα από τη γενικότερη υπερπροσπάθεια), έτσι το μάθημα που αυτή υπολόγιζε στα 45 λεπτά έφτασε τελικά να διαρκεί σχεδόν 1μιση ώρα. Κανονίσαμε ένα ακόμη μάθημα και την επόμενη μέρα, υπό φυσιολογικότερες συνθήκες αυτή τη φορά, και κάπως πήρα μπρος γενικότερα. Την τρίτη μέρα έκανα μόνη μου εξάσκηση σε αυτά που μου είπε, για να καταφέρω ως το τέλος της να κατέβω την πίστα των 6 χιλιομέτρων με απόλυτη άνεση και χωρίς καμία πτώση παρακαλώ! (Και πάλι όμως μου φάνηκε ατέλειωτη, αν και άνετη αυτή τη φορά, πήγαινα πήγαινα και τελειωμό δεν είχα, λέω είναι δυνατόν να το έκανα όλο αυτό την πρώτη μέρα;) Την τέταρτη μέρα, νιώθοντας πια "ψημένη", πήγα στην κορυφή του βουνού, στα 2600 μέτρα υψόμετρο, να βγάλω μερικές πίστες που ήταν από εκεί και κάτω. Βρε τι κουτρουβάλα ήταν αυτή! Το χιόνι εκεί ψηλά ήταν άφθονο, αφράτο και παχύ (της μάνας του καμάρι), έτσι σαν βγήκα εις την εξοχή και στο χλωρό χορτάρι (όταν πήγα να κατέβω την πίστα εννοώ) άρχισα να τρώω την μία τούμπα μετά την άλλη γιατί δεν "πατούσα" καλά κάτω και ήταν και κάπως ανισόπεδα, χάλια... Απελπισία μαύρη. Εδώ άρχισε να αναπτύσσεται η ίδια ψυχολογία που είχα και την πρώτη μέρα ("τι δουλειά έχω εγώ εδώ, πάμε να φύγουμε, τι ήρθαμε να κάνουμε, βλακεία το σκι, δεν είμαι εγώ για τέτοια, κλπ"), μία ψυχολογία που έχω και στο σκαρφάλωμα πολλές φορές (τις περισσότερες δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής). Έλα όμως που δεν είχα επιλογή. Τι θα έκανα δηλαδή; Θα έβγαζα τα πέδιλα και θα ανηφόριζα με τα πόδια (φορώντας τις μολυβένιες μπότες και κουβαλώντας τα πέδιλα) την πλαγιά για να γυρίσω πίσω; Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω. Πέσε μία, πέσε δύο, πέσε τρεις, απελπίσου μία-δύο-τρεις, κάποια στιγμή τη βαρέθηκα την κλάψα. Και λέω θα κατέβω τώρα ο κόσμος να χαλάσει. Και αρχίζω, ξεκινάω πέφτω σηκώνομαι, ξαναξεκινάω ξαναπέφτω ξανασηκώνομαι, σχεδόν επί τόπου. Η επιμονή μου επιβραβεύτηκε, καθώς λίγο παρακάτω συνάντησα πολύ πιο βατό χιόνι που μου επέτρεψε να προχωράω με πολύ λιγότερες πτώσεις (συνέβαλε βέβαια σε αυτό και το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να αυτοματοποιούνται οι κινήσεις που έκανα κάθε φορά προσπαθώντας να μην πέσω, έτσι την τελευταία στιγμή τη γλίτωνα). Ολοκλήρωσα την προσπάθειά μου μούσκεμα στον ιδρώτα, με τα γάντια επίσης βρεγμένα (γιατί δεν είχα γάντια του σκι, φορούσα κάτι φλις) και μία αίσθηση προσωπικής υπέρβασης. Επέστρεψα από τις χειμερινές μου διακοπές σχεδόν δύο κιλά πιο αδύνατη από ό,τι έφυγα!

Grandparents living through me

Έκανα πρόσφατα μία αταβιστική σκέψη (το ήξερα ότι θα τη χρησιμοποιούσα τη λέξη αυτή κάποια μέρα!) συνδέοντας μέρη του εαυτού μου και πιο συγκεκριμένα φάσεις της ζωής μου με τους γονείς των γονιών μου, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Πολλές φορές βλέπω στοιχεία από τον χαρακτήρα του πατέρα μου ή της μητέρας μου στον εαυτό μου (κυρίως στοιχεία που δεν μου αρέσουν, θα πρέπει να ομολογήσω), αυτή τη φορά όμως το προχώρησα ένα βήμα παραπέρα και όχι μόνο πήγα μία γενιά πίσω, αλλά αντιστοίχησα και καθένα από τα άτομα με μία διαφορετική φάση της προσωπικής μου ιστορίας. Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:

Ο παππούς με το αγαπημένο όνομα: Μπορεί να πέθανε όταν ήμουν 8 χρονών, αλλά με επηρέασε όσο κανείς άλλος από τους παππουδογιαγάδες μου (μα δεν υπάρχει το grandparents στα ελληνικά;) Από τους πρώτους που μου ενέπνευσαν την αγάπη για τη γλώσσα (θυμάμαι την έκπληξή μου όταν μου είπε για πρώτη φορά τη λέξη "κρανίο", κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ έμοιαζε μορφολογικά με τη λέξη "θρανίο" -κάπως πιο οικεία σε μένα- με την οποία δεν είχε την παραμικρή σχέση εννοιολογικά). Όλοι όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε για έναν άνθρωπο με μόρφωση, ήθος, εργατικότητα και άρτιο χαρακτήρα. Ο σοφός. Ο προκομμένος. Εγώ μικρή, επιμελής μαθήτρια, "το καλό κορίτσι", το συνετό, το έξυπνο. (Αυταπάτη #1)

Η γιαγιά η "συνόμισσα": Πρωτοποριακή για την εποχή της, πολύ δραστήρια, πολύ "μέσα σ' όλα", αρσακειάς παρακαλώ (σε μία εποχή που οποιαδήποτε μορφή μόρφωσης πέραν του δημοτικού ήταν για τις γυναίκες κάτι σαν το Άγιο Όρος). Η φεμινίστρια. Η δυναμική. Εγώ έφηβη (θα σπουδάσω για να μην χρειαστεί να γίνω νοικοκυρά). (Αυταπάτη #2)

Παππούς από μαμά μεριά: Πολιτικοποιημένος, επαναστατημένος και επικυρηγμένος, πνεύμα ανεξάρτητο, άνθρωπος που προτιμούσε να πάει στο καφενείο από το να δει τα εγγόνια του πολλές από τις φορές που πηγαίναμε μικρά στο χωριό. Απόμακρος. Ο αντάρτης. Εγώ φοιτήτρια (θα φέρω τα πάνω κάτω και θα κάνω αυτό που θέλω). (Αυταπάτη #3)

Γιαγιά από μαμά μεριά: Η καλή μας η γιαγιά, η ήσυχη, η κουζινομηχανή, η γιαγιά με τα κουνελάκια, τα γατάκια, η γιαγιά που ξεπουπούλιαζε περιστέρια, που έφτιαχνε το πιο τέλειο πιλάφι, που μιλούσε πάντα χαμηλόφωνα χωρίς να φέρνει ποτέ αντίρρηση σε τίποτα. Και η μόνη που δεν έχει εγγόνι με το όνομά της (σωθήκανε και τα εγγόνια βέβαια, άλλο ένα κορίτσι χρειαζόμασταν). Η υποτακτική, η άβουλη, η νοικοκυρά. Εγώ τώρα;

Φαντάζομαι το αταβιστικό μου γενεαλογικό δέντρο να εκτείνεται απεριόριστα στο παρελθόν, με τους γονείς και τους γονείς των γονιών καθενός από τους grandparents μου (μα αυτή η ελληνική γλώσσα, είναι σε κάποια θέματα ελλιπής!) να διαμορφώνουν το θυμικό και τον χαρακτήρα καθενός από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Μία ατέλειωτη γραμμή καταγωγής...

Life as a sneeze

Ο τρόπος που φταρνίζομαι συνοψίζει νομίζω τη στάση μου απέναντι στη ζωή, ή τουλάχιστον απέναντι σε πολλά πράγματα (όχι αμπελοφιλοσοφίες, πταρμοφιλοσοφίες ολκής έχει το σημερινό post). Για την ακρίβεια έχω πολλούς τρόπος φταρνίσματος (πολύ ενδιαφέρον, για να ακούσουμε, δεν κρατιόμαστε). Όταν είναι μπροστά άλλοι φταρνίζομαι σαν το ποντικάκι, ακούς έναν ήχο, δεν ξέρεις από πού προέρχεται, μήπως το έπνιξαν το ποντικάκι (οι τύψεις που έφαγε το τυράκι)(μα τι γράφεις κοπέλα μου! Για σύνελθε!). Όταν όμως έχω τις άπλες μου... τότε ποιος άκουσε το φτάρνισμα και δεν το φοβήθηκε! Φωνή μεταξύ κραυγής, στριγγλιάς και πρωτόγονου αλαλαγμού, μικροβιοφόρα μικροσταγονίδια εκτινάσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις, τα τζάμια τρίζουν, τα έπιπλα σείονται, οι πολυέλαιοι πάνε πέρα δώθε (σιγά μη δακρύζουν και τα εικονίσματα, τι άλλο θα ακούσουμε!)

Ας έρθω όμως στη συγκριτική αντιπαραβολή που ήθελα να κάνω (για να δούμε πού το πας!) Όπως έχει ίσως ήδη αντιληφθεί ο οξυδερκής αναγνώστης, θέλω να πω ότι τα κρατάω όλα μέσα μου όταν είναι οι άλλοι μπροστά και ότι όταν είμαι μόνη μου εκρήγνυμαι. (Όπα κάτσε, αυτό ήταν το ζουμί της υπόθεσης αλλά το "έκαψα" όλο σε μία πρόταση, έπρεπε να το φέρω από δω, να το φέρω από κει... να το αναπτύξω έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα). Δεν μου βγαίνει και πολύ το πλαγιομετωπικό σήμερα, είμαι πολύ straightforward...

Να σας πω τι μου συμβαίνει; Δουλεύω πολύ αυτές τις μέρες και έχω "καλουπώσει" πολύ τη γραφή μου, με αποτέλεσμα να λαχταράω τώρα τόσο πολύ το να γράψω λίγο ελεύθερα που λέω μπούρδες (ή μάλλον δεν τις σερβίρω όπως άλλες φορές). Θα το δημοσιευσω παρόλα αυτά το post, έχει μία αμεσότητα και μία ζωντάνια νομίζω (τη βλακεία που σε δέρνει δείχνει αλλά τεσπαν). Bear with me, anyway. Φιλάκια.

Ξένες τηλεοπτικές σειρές

Λοιπόν οι τηλεοπτικές σειρές είναι οι νέες ταινίες. Στην εποχή των downloads (νόμιμων, πάντα), γιατί να κάθεσαι να ψάχνεις ταινίες να κατεβάσεις, που πρέπει να βρίσκεις άλλη κάθε φορά, τη στιγμή που μία καλή σειρά να πετύχεις σε καλύπτει για πάμπολλες θεάσεις. Άσε που η διάρκεια των σειρών είναι πολύ πιο βολική. 40 λεπτάκια κατά μέσο όρο ανά επεισόδιο είναι ό,τι πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ (ενώ η ταινία θέλει το διωράκι της και δεν έχουμε πάντα να το διαθέσουμε σερί). Αν προσθέσουμε σε αυτό και το ανάλαφρον των τηλεοπτικών σειρών έχουμε έναν ακόμη λόγο να το ρίξουμε στα tv show για να χαλαρώσουμε στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Σας γράφω λίγα λόγια από κάθε σειρά που βλέπω συστηματικά ή που έχει απλά πάρει το μάτι μου τον τελευταίο καιρό (αμερικάνικες όλες ασφαλώς):

-Lipstick jungle: είναι πολύ πολύ παρεμφερές με το Sex and the City, αν εξαιρέσουμε ότι η χημεία μεταξύ των τριών, εδώ, φιλενάδων δεν είναι τόσο δεμένη και ότι έχουν όλες τους εξωπραγματικά επιτυχημένες καριέρες. Θα δείτε μετά από χρόνια την Μπρουκ Σηλντς (η οποία φαίνεται να "αγριεύει" στο πρόσωπο όσο περνάνε τα χρόνια, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε το συγκλονιστικά όμορφο μουτράκι που είχε ως έφηβη). Το νεαρό "μουτράκι" εδώ είναι η Lindsay Price, ασιατικής καταγωγής (από Κορέα μεριά κρατάει, βέβαια, αυτές είναι οι πιο ωραίες ασιάτισες, είναι ας πούμε κορεάτικη και κάπως πιο "εμπορική" απάντηση στη Γκονγκ Λι.) Μία καλή εναλλακτική των αισθηματικών κομεντί.

-Samantha Who? Η Κριστίνα Απλγκέιτ (την είχατε δει πριν πολλά πολλά χρόνια στο "Παντρεμένοι με παιδιά" ως κόρη του Αλ Μπάντι) είναι μία κοπέλα που μετά από ένα ατύχημα χάνει τη μνήμη της. Δεν θυμάται τίποτα για τον εαυτό της, και κυρίως για το πόσο "στρίντζω" και "κακιά" ήταν με τους πάντες και τα πάντα. Η κοπέλα μετά το ατύχημα είναι περιέργως καλόκαρδη και το κωμικόν της υπόθεσης υπεισέρχεται καθώς τρώει "φλασιές" από το παρελθόν της και προσπαθεί να επανορθώσει τις κακές πράξεις του παλιού της εαυτού. Απολαυστικές οι συμπρωταγωνίστριές της: η Άντρια (μία απενοχοποιημένα κακιά και ψωνισμένη φίλη), μία άλλη φίλη της παχούλα που ξεχνάω πώς τη λένε, καθώς και η μαμά της, που θα πρέπει στα νιάτα της να ήταν πολύ ωραία γυναίκα.

-Eastwick: Σειρά βασισμένη στις Μάγισσες του Eastwick, τη γνωστή ταινία με Τζακ Νίκολσον, Μ. Φάιφερ και τα λοιπά. Τρεις φίλες στο φανταστικό χωριό Eastwick, που έχει προϊστορία στις μάγισσες (σαν το Salem, ας πούμε) ανακαλύπτουν ότι έχουν μαγικές δυνάμεις. Παίζει η Ρεμπέκα Ρόμιν (πρώην Στάμος και πρώην μοντέλο ως γνωστόν, η οποία από όταν άφησε το μόντελινγκ επέτρεψε στο σώμα της να αποκτήσει πιο "γήινες" διαστάσεις, ήτοι περισσότερες καμπύλες, και περιττό να πούμε ότι παραμένει κουκλάρα) και η Lindsay Price, η μικρή ασιάτισσα που αναφέραμε και παραπάνω. Ενδιαφέρον έχουν και κάποιες από τις δυνάμεις που διαθέτουν οι πρωταγωνίστριες. Η Ρεμπέκα τρώει φλασιές από το μέλλον (οκ, αυτή η δύναμη δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον, μάλλον κοινότυπη τη λες, εξυπηρετεί όμως πολύ την οικονομία του σεναρίου), η Lindsay μπορεί να αναγκάσει τους άντρες να κάνουν ό,τι τους ζητήσει, αρκεί να τους κοιτάξει μέσα στα μάτια και να τους το πει (νομίζω πολλές γυναίκες έχουν αυτή τη δύναμη, απλώς δεν την έχουν ακόμη ανακαλύψει) και η τρίτη, χμ, δύσκολο να το περιγράψω, κατά κάποιο τρόπο μπορεί να μεταδίδει στο περιβάλλον της τις εσωτερικές της διαθέσεις όταν αυτές είναι έντονες (αν θυμώσει μπορεί να γίνει σεισμός, αν κλάψει μπορεί να αρχίσει να βρέχει, αν νιώσει ψυχρότητα τα πάντα παγώνουν). Καλός και ο ανήρ της υπόθεσης (ρόλος του Νίκολσον), αν και ήθελα στη θέση του να ήταν ο Big από το Sex&theCity. Αλλά αυτός έκανε κάτι άλλο, όπως θα δείτε παρακάτω.

-The good wife: Εδώ θα συναντήσετε την Julianna Margulis (ή κάπως έτσι), τη σγουρομάλλα γαλανομάτα από το ER. Με ίσιο μαλλί εδώ, η Julianna παίζει... την Χίλαρι Κλίντον όπως θα ήθελε να την βλέπουν όλοι μετά το κέρατο που έφαγε (και όχι σαν μία αδίστακτη πολιτικό που επέδειξε τρομακτική ψυχραιμία απέναντι στο διασυρμό της, λες και δεν έχει μέσα της συναισθήματα, και νομίζεις ότι είναι ικανή να φάει άνθρωπο ζωντανό). Στη σειρά η Julianna έχει θυσιάσει μία πολλά υποσχόμενη καριέρα ως δικηγόρος για χάρη του γάμου της και των δύο της παιδιών. Όλα όμως αλλάζουν όταν ο άντρας της, επιφανής πολιτικός, εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο όχι μόνο διαφθοράς αλλά και σεξουαλικών αποχρώσεων (ροζ, πιο σωστά). Προσπαθώντας να ξεχάσει το γεγονός ότι όλη η χώρα έχει δει σε βίντεο τον σύζυγό της σε ποικίλες περιπτύξεις με ένα κολ γκερλ (που βρήκε ευκαιρία να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας), η ηρωίδα ανασκουμπώνεται και αρχίζει να εργάζεται ξανά ως δικηγόρος για θρέψει την οικογένειά της όσο ο άνδρας της βρίσκεται στη φυλακή. Οι δικαστικές υποθέσεις εκτυλίσσονται στα επεισόδια της σειράς παράλληλα με τις εξελίξεις της προσωπικής της ζωής. Η Margulis παίζει εξαιρετικά (έλαβε νομίζω και τηλεοπτικό βραβείο για την ερμηνεία της), αποδίδει πολύ γλαφυρά μία γυναίκα βαθιά απογοητευμένη και πληγωμένη, που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της, που είναι ικανή και έξυπνη και παρότι όλα έχουν καταρρεύσει στην προσωπική της ζωή στέκεται στα πόδια της -και εννοείται κερδίζει τις υποθέσεις που της ανατίθενται. Στον ρόλο του συζύγου ο Mister Big του Sex and the City, που εδώ γίνεται κάτι μεταξύ Μπερλουσκόνι και Μπιλ Κλίντον και είναι όπως πάντα sexy as hell!

-Cougar town: Η Μόνικα από τα Φιλαράκια προσπαθεί να κάνει κάτι μετά από τη σειρά που την έκανε γνωστή (και πάμπλουτη, υποθέτω). Παίζει μία 40άρα, μητέρα ενός εφήβου και χωρισμένη, η οποία συνδέεται ερωτικά με έναν συνομήλικο σχεδόν του γιου της, σε μία μικρή πόλη όπου τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Ένα επεισόδιο είδα, δεν με τράβηξε τόσο και σίγουρα δεν μπόρεσα να κάνω το "άλμα" αποσύνδεσης της πρωταγωνίστριας από το Friends.

-Big Love: Είναι λέει ένας άνδρας που έχει τρεις γυναίκες και ζουν όλοι μαζί σαν μια οικογένεια. Ποιο φαλοκρατικό γουρούνι συνέλαβε αυτό το αίσχος δεν ξέρω, δεν μπόρεσα όμως να δω ούτε την πρώτη σκηνή.

-United States of Tara: Κι εδώ τρεις γυναίκες...σε μία όμως. Η Τόνι Κολέτ είναι μία... τριχασμένη προσωπικότητα, μία καταθλιπτική, μία έξαλλη έφηβη χειρότερη κι από την κόρη της και μία που δεν πρόλαβα να δω γιατί το είδα επί τροχάδην το πρώτο επεισόδιο. Η οικογένειά της επιστρατεύει όλη της την υπομονή καθώς η πρωταγωνίστρια περνά από τη μία προσωπικότητα στην άλλη.

-Big Men: Επίσης το είδα πολύ λίγο. Διαδραματίζεται στα 50's και είναι, σε αντίθεση με τις περισσότερες από τις παραπάνω σειρές, πολύ "ανδρική" σειρά. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρεία στη Νέα Υόρκη πριν από μερικές δεκαετίες, με το αρειμάνιο κάπνισμα από μέρους όλων των πρωταγωνιστών να φιγουράρει ως ρετρό στοιχείο (πού να ξέρανε οι αμερικάνοι ότι σε τριτοκοσμικές χώρες σαν την Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη έτσι), και τους καρκαριομάχους διαφημιστές να επιδίδονται σε πισώπλατα μαχαιρώματα και ευγενείς μονομαχίες στο κυνήγι της επιτυχίας, του πλούτου και των γυναικών. Ενδιαφέρον το σχόλιο και για τη θέση της γυναίκας την εποχή εκείνη.

-North Shore: θα μπορούσε να είναι μία ακόμη σειρά με ωραίους και ωραίες (αν και πρέπει να πω ότι όλοι είναι ποοοοολύυυυυ ωραίοι και όλες πολύυυυυυ ωραίες), αν έλειπε η πιο όμορφη πρωταγωνίστρια από όλες: η εξωτική Χαβάη. Η σειρά έχει γυριστεί σε ένα μεγάλο, υπερπολυτελές τουριστικό θέρετρο μίας νήσου της Χαβάης και μας κάνει συνεχώς να ονειρευόμαστε και να ζηλεύουμε βλέποντας τους πρωταγωνιστές σε διάφορες από τις δραστηριότητες που μπορεί κανείς να απολαύσει στο εξωτικό νησί: από καταδύσεις στους πανέμορφους βυθούς μέχρι jet ski και καταρρίχηση. (Δυστυχώς κράτησε μόνο μία σεζόν).

Αυτά τα ολίγα για τις τηλεοπτικές σειρές που έχει πάρει το μάτι μου το τελευταίο διάστημα. Αν επιδίδεστε σε μαζικό (ή επιλεκτικό) downloading, ρίξτε τους μια ματιά.

Another night, another dream...

Τώρα τελευταία τα όνειρά μου έχουν γίνει πιο μπερδεμένα και από ό,τι θα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα το δόλιο το υποσυνείδητό μου. Συνεχίζω όμως να τα καταγράφω μέσα σε αυτό το blog (οκ, έχω παραλείψει κάποια πολύ x-rated) για να τα διαβάζετε κι εσείς και να τα θυμάμαι και εγώ (το ενδεχόμενο επιτυχούς ερμηνείας κάποιου ονείρου από αναγνώστη το θεωρώ πλέον απίθανο, καθώς δεν έχει συμβεί με κανένα από τα πολυάριθμα όνειρα που έχω καταγράψει ως τώρα, δεν ξέρεις βέβαια και ποτέ). Λοιπόν θα είμαι σύντομη και περιεκτική, καθώς δεν θυμάμαι και πολλά από το χθεσινοβραδυνό όνειρο, εκτός από μία αλεπού. Όπως συνειδητοποίησα μιλώντας στο σκυλί μας σήμερα, η αλεπού αυτή είχε μορφή ενδιάμεση ανάμεσα στα δύο μας σκυλιά, ένα χάσκι και ένα κοπριτέξ με λαμπραντόρ και πενήντα άλλες ράτσες μέσα του, ωραιότατο παρόλα αυτά. Τώρα ήταν κακιά, ήταν καλή, θα σας γελάσω. Κακιά δεν ήταν ακριβώς, ξέρω όμως ότι φοβόμουν λίγο μη μου επιτεθεί "επειδή δεν θα με καταλάβαινε" (όχι από κακία, το είπαμε αυτό, μόνο από παρεξήγηση θα δεχόμουν επίθεση) και ότι δεν ήθελα να μπει μέσα στο σπίτι. Επίσης θυμάμαι ότι στο "σπίτι" (που δεν ήταν κανένα συγκεκριμένο σπίτι, απλά ήταν "το σπίτι" στο όνειρο, οδηγούσε ένας δρόμος πολύ σκοτεινός, στρωμένος με πέτρες ή πλάκες σκουρόχρωμες, υγρές και κάπως γλιτσιασμένες (αν και κανονικά δεν έβλεπα, μάλλον "το ήξερα"). Επίσης μετά βρήκα λέει στην αλεπού αυτή ένα ταίρι, έναν αλεπούδο ολόιδιο με αυτήν, και άρχιζαν να παίζουν μαζί ευτυχισμένα και να στριφογυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλον όπως η αλεπού στο σήμα του firefox αλλά στο διπλό (να μία ακόμη συνεκδοχή του ονείρου, το σήμα του firefox έβλεπα!). Αν επιχειρήσω μία ερμηνεία βάση της ιδέας ότι κάθε τι μέσα στο όνειρό μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, ίσως η αλεπού στο όνειρο να ήταν η αδέσποτη, ημιάγρια πλευρά της ψυχής μου που βρήκε τη λύτρωση (ή απλά τους firefoxικούς στροβιλισμούς) στο άλλο της μισό. Lettera ricevuta. Stop.

Σκηνικά όνειρα

Ουφ, δύσκολο να το περιγράψω αυτό το όνειρο. Ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα καλά καλά πώς περνούσα από τη μια σκηνή στην άλλη. Τη μια ήμουν με τον καλό μου μέσα σε ένα πλωτό μεταφορικό μέσο με αεροπορικά καθίσματα (κάτι σαν μεγάλο δελφίνι, αλλά με πιο "καραβίσιο" στυλ, και δεν καταφέρναμε ποτέ να καθίσουμε δίπλα ο ένας στον άλλον (επίσης εγώ δεν κατάφερνα να βρω μία θέση από όπου να μπορώ να βλέπω τηλεόραση, όλο κάποιος μου την έκρυβε, άσχετο). Μετά ήταν δίπλα μία αίθουσα σαν προθάλαμος προς ένα άλλο μεγάλο δωμάτιο (εδώ κάπου το χάσαμε το πλωτό μέσο, αν και το άλλο μεγάλο δωμάτιο οδηγούσε στη θάλασσα, την οποία δεν έβλεπα αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί), και ο προθάλαμος αυτός ήταν υπερπολυτελής, με μάρμαρα μπεζ-κόκκινα κάτω, με τζάκι, πολύ μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη. Το άλλο δωμάτιο (δίπλα στη θάλασσα) ήταν πιο... Savvy/Κτήμα Νεραντζιά στυλ, πολύ ψηλοτάβανο, μπορεί να μην είχε καν ταβάνι, να ήταν απλώς ένα ύφασμα άσπρο στηριγμένο σε δοκάρια. Και υπήρχε και κάποια βλάστηση (φοίνικες ήταν αναρριχώμενα ήταν, θα σας γελάσω). Και είχε και βότσαλα (εξού και η θάλασσα). Τελικά μάλλον ήταν το Savvy (θερινό παραθαλάσσιο bar-restaurant κοντά στα Χανιά για να βοηθήσω τους μη χανιώτες, πολύ ωραίο, να πάτε). Και μετά από όλη αυτή την αρχιτεκτονική ξενάγηση (γιατί δεν είχε και καθόλου υπόθεση το όνειρο μέχρι τώρα, απλώς δεν μπορούσαμε να καθίσουμε μαζί, α, ναι, και μετά αυτός έφυγε, ξέχασα να το πω), είμαστε στην εστία ενός πανεπιστημίου με τον καλό μου, και αυτός πάλι φεύγει και αφήνει στο τραπέζι ένα πουλόβερ, ένα άλλο ρούχο και έναν φορτιστή για λαπτοπ ή κάτι τέτοιο, με καλώδιο ένα πράγμα. Εγώ πάω να πάρω φαγητό (νομίζω πήρα παντζάρια συν κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, ίσως τυρί) και παίρνω και ένα στυλό, μαρκαδοράκι που γράφει κοκκινο-καφέ. Ξεχνάω να πληρώσω στο ταμείο και πάω να καθίσω, στα μισά του δρόμου το θυμάμαι και κάνω να γυρίσω πίσω. Βγάζει κανείς νόημα;

Αριστούργημα!

Απλά τέλειο, από την αρχή ως το τέλος. Είναι η εναρκτήρια σκηνή από την ταινία A Shot in the Dark της σειράς του Ροζ Πάνθηρα. Όταν την πρωτοείδα είχα γράψει την ταινία στο βίντεο και αφότου την είδα τη γύριζα συνέχεια από την αρχή για να βλέπω ξανά και ξανά αυτήν την αριστουργηματική σεκάνς (τσ, γνωρίζομεν και κινηματογραφικήν ορολογίαν!).

Οι ημιφωτισμένες σιλουέτες των εραστών που ψάχνουν ακροποδητί μέσα στη νύχτα να βρουν το παράνομο ταίρι τους μοιάζουν να ρέουν η μία μέσα στην άλλη. Σαν καλολαδωμένη μηχανή, η αλληλουχία των διαδρομών τους δεν διακόπτεται από ανεπιθύμητες συναντήσεις, λες και μία ουράνια νομοτέλεια εξασφαλίζει ότι ο καθένας θα φτάσει στον προορισμό του όπως το είχε σχεδιάσει, απόλυτα απαρατήρητος, σαν να ήταν μια σκιά, σαν να ήταν μια σταλιά από τη δροσιά που κουβαλά το εσπερινό αεράκι. Ο φωτισμός, το σκηνικό, η όλη ατμοσφαιρα σε κάνει να νιώθεις σχεδόν τη γλυκιά ψύχρα της βραδιάς, νομίζεις ότι φτάνει ως τα ρουθούνια σου η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα ή το άρωμα της κοπέλας που τρέχει σαν το πουλάκι να συναντήσει τον αγαπημένο της.

Δεύτερο επίπεδο τελειότητας το τραγούδι. Η ρομαντικά υποβλητική μουσική στήνει βελούδινο χαλί για να έρθει να πατήσει μία φωνή όχι μόνο εξαιρετικά όμορφη, αλλά και καλυμμένη με πέπλο μυστηρίου. Το όνομα της τραγουδίστριας μένει ως σήμερα άγνωστο (πολλές οι υποψήφιες βέβαια), καθώς δεν υπάρχει πουθενά στους τίτλους της ταινίας, ούτε έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε κάποιο δίσκο του Mancini (μόνο η μουσική του τραγουδιού, χωρίς τα λόγια, έχει κυκλοφορήσει σε συλλογή του συνθέτη). Κάτι έχει γίνει προφανώς με τα δικαιώματα του τραγουδιού και της φωνής, καταδικάζοντας στην αφάνεια τη γυναίκα που γρατζουνάει τις πιο μελό χορδές της ψυχής μας τραγουδώντας σπαρακτικά (ιδίως αυτό το "...of Paaaris" με σκοτώνει...), ανάγοντάς την όμως ταυτόχρονα σε μύθο.

Αυτό το μικρό διαμάντι ανοίγει την αυλαία μίας κλασικής κωμωδίας, και οι τίτλοι της αρχής αρχίζουν να πέφτουν αμέσως μετά τον πυροβολισμό.