Ο τρόπος που φταρνίζομαι συνοψίζει νομίζω τη στάση μου απέναντι στη ζωή, ή τουλάχιστον απέναντι σε πολλά πράγματα (όχι αμπελοφιλοσοφίες, πταρμοφιλοσοφίες ολκής έχει το σημερινό post). Για την ακρίβεια έχω πολλούς τρόπος φταρνίσματος (πολύ ενδιαφέρον, για να ακούσουμε, δεν κρατιόμαστε). Όταν είναι μπροστά άλλοι φταρνίζομαι σαν το ποντικάκι, ακούς έναν ήχο, δεν ξέρεις από πού προέρχεται, μήπως το έπνιξαν το ποντικάκι (οι τύψεις που έφαγε το τυράκι)(μα τι γράφεις κοπέλα μου! Για σύνελθε!). Όταν όμως έχω τις άπλες μου... τότε ποιος άκουσε το φτάρνισμα και δεν το φοβήθηκε! Φωνή μεταξύ κραυγής, στριγγλιάς και πρωτόγονου αλαλαγμού, μικροβιοφόρα μικροσταγονίδια εκτινάσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις, τα τζάμια τρίζουν, τα έπιπλα σείονται, οι πολυέλαιοι πάνε πέρα δώθε (σιγά μη δακρύζουν και τα εικονίσματα, τι άλλο θα ακούσουμε!)
Ας έρθω όμως στη συγκριτική αντιπαραβολή που ήθελα να κάνω (για να δούμε πού το πας!) Όπως έχει ίσως ήδη αντιληφθεί ο οξυδερκής αναγνώστης, θέλω να πω ότι τα κρατάω όλα μέσα μου όταν είναι οι άλλοι μπροστά και ότι όταν είμαι μόνη μου εκρήγνυμαι. (Όπα κάτσε, αυτό ήταν το ζουμί της υπόθεσης αλλά το "έκαψα" όλο σε μία πρόταση, έπρεπε να το φέρω από δω, να το φέρω από κει... να το αναπτύξω έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα). Δεν μου βγαίνει και πολύ το πλαγιομετωπικό σήμερα, είμαι πολύ straightforward...
Να σας πω τι μου συμβαίνει; Δουλεύω πολύ αυτές τις μέρες και έχω "καλουπώσει" πολύ τη γραφή μου, με αποτέλεσμα να λαχταράω τώρα τόσο πολύ το να γράψω λίγο ελεύθερα που λέω μπούρδες (ή μάλλον δεν τις σερβίρω όπως άλλες φορές). Θα το δημοσιευσω παρόλα αυτά το post, έχει μία αμεσότητα και μία ζωντάνια νομίζω (τη βλακεία που σε δέρνει δείχνει αλλά τεσπαν). Bear with me, anyway. Φιλάκια.
Χαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έχεις εύθυμη διάθεση είσαι απολαυστική! :D
Φιλάκια πολλά
Ιωάννα Α.