Δεν αντέχω άλλο τη μάνα μου που με ζαλίζει να παντρευτώ

Ορίστε, το είπα. Δεν την αντέχω. Τι μικροαστική αντίληψη, τι χαζομάρα να προσδοκάς χαζοχαρούμενα και να προωθείς κουτοπόνηρα την «αποκατάσταση» (=κρέμασμα) του παιδιού σου και μάλιστα, το χειρότερο από όλα, να το φέρνεις σε δύσκολη θέση μπροστά σε τρίτους. Κάθεται και βάζει τρίτους (παρουσία πολλών ατόμων) να με ρωτάνε πότε θα παντρευτώ και τι θα κάνω, και ρωτάει τον καθένα «πώς μπορεί να στριμώξει τα παιδιά να παντρευτούν». Εγώ κατ’ ιδίαν της δίνω την αποστομωτική απάντηση «Δεν θέλω να παντρευτώ γιατί τα είδα και τα δικά σου τα χαΐρια, εσύ δεν παραπονιέσαι συνέχεια; Για ποιο λόγο να γίνω και εγώ σαν κι εσένα; Καλύτερα ελεύθερη». Μπροστά σε άλλους όμως δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα, εγώ είμαι διακριτική (σε αντίθεση με κάποιους άλλους). Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όμως και όλο μου έρχεται στο μυαλό η οικογενειακή φίλη που μιλώντας με τη μητέρα μου γυρνάει και με ρωτάει (εγώ στην άλλη άκρη του δωματίου, να μας ακούσουν όλοι) πόσο χρονών είμαι τώρα (για να μου δείξει έμμεσα ότι γεροντοκοριάζω, εγώ γιατί δεν τη ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα δηλαδή;) και αν είμαι σε θέση να παντρευτώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το μαγικό «κλικ» μέσα μου και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοιες μικροαστικές ανοησίες. Γιατί αφήνω να με επηρεάζουν τόσο; Γιατί εκνευρίζομαι; Δεν ξέρω, ας συνεχίσω να γράφω, ίσως κάπου καταλήξω. Πιστεύει αφελώς η μαμά μου ότι πες πες κάτι θα μείνει, και στο τέλος (μετά από πλύση εγκεφάλου και συσσώρευση ψυχικής ταλαιπωρίας) θα παραιτηθώ από την άρνησή μου προς το γάμο και θα συμμορφωθώ επιτέλους με τις κοινωνικές (και κυρίως τις μητρικές) προσδοκίες που συγκεντρώνονται στο πρόσωπό μου, στο παράμεσό μου δάκτυλο και τη μήτρα μου. Καλά δεν καταλαβαίνει ότι όσο με ζαλίζει έτσι τόσο με απομακρύνει από αυτό που η ίδια επιθυμεί; Αλλά έτσι είναι κακομαθημένη, ο μπαμπάς μου την έχει κακομάθει να περνάει πάντα το δικό της (και να νιώθει πάντα ριγμένη!) και νομίζει ότι θα γίνει το ίδιο και με μένα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ! Βοήθεια γειτόνοι της blogoγειτονίας, ζητάω λόγια λύπησης και παρηγοριάς να βρω κουράγιο!

Edith Piaf-Ζωή σαν τριαντάφυλλο

Μα τι ζωή! Η φωνή της σπαράζει μέσα στα πνευμόνια της και ορθώνει το ανάστημά της στο πείσμα μιας ζωής διαφορετικά καταδικασμένης στη φτώχεια και την πορνεία.

Την οδηγεί σε μια πορεία λουσμένη στο φως της δόξας και της καλλιτεχνικής καταξίωσης, πηγμένη στο σκοτάδι του πόνου από τα ανελέητα χτυπήματα μιας μοίρας που ξεσπά τις συμφορές πάνω της με όλη της τη μανία. Γυναίκα άχαρη, κακοφτιαγμένη και καμπουριαστή (έως και οικτρά σκεβρωμένη όσο προχωρούσε προς το τέλος της ζωής της), μα η φωνή της έκανε να μοιάζει θαμπή και ψεύτικη η ομορφιά του σώματος, εξέπεμπε κάλος και δύναμη πάνω από τα μέτρα της ζωής, από το βάθος των πνευμόνων της η φωνή της φτάνει και ξεπερνά τα μέτρα της ζωής, και θα ηχεί πια για πάντα πατώντας στον παλμό κάθε ψυχής που αισθάνεται συγκίνηση αυθεντική στο άκουσμά της.

Η αφηγηματική ροή της ταινίας άναρχη: λίγο από την αρχή, και λίγο από το τέλος, και πάλι λίγο από την αρχή και πάλι λίγο από το τέλος, και οι πρώτες καλές μέρες και λίγο από τις πρώτες κακές μέρες… Η ταινία ρέει όπως ξεχύνονται από το συρτάρι οι φωτογραφίες μιας ζωής, ανακατεμένες, όπως δένει στο μυαλό τις αναμνήσεις η κλωστή του συνειρμού, όπως αφήνει το αποτύπωμά του στην ψυχή το βίωμα, και την παρασύρει να ταξιδέψει ξανά, κάθε φορά σε μια διαφορετική πτυχή του παρελθόντος.

Να ζεις τόσα πολλά… Να έχεις νιώσει τόσα πολλά… Να έχεις υποφέρει τόσο… Και στο τέλος να επιμένεις με όλο το σθένος της φωνής και της ψυχής σου ότι δεν μετανιώνεις τίποτα…

Ο λαβύρινθος του Πάνα

…όχι του πάνα-βρακάκι όπως κοροϊδευτικά έλεγα πριν πάω να δω την ταινία (γιατί έκτοτε δεν κοροϊδεύω, σώπασα). Θα μπορούσε να είναι δύο διαφορετικές ταινίες, μία ρεαλιστική, να απεικονίζει την Ισπανία του 1944, και μία φανταστική, για τον κόσμο που έπλασε μέσα από παραμύθια ένα μικρό κορίτσι. Φαίνονται τόσο διαφορετικές αυτές οι δύο συνιστώσες, και τις βιώνεις και πολύ διαφορετικά μέσα από την ταινία, καταλαβαίνεις όμως τη θέση που έχει η φαντασία μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, το καταφύγιο που προσφέρει (ιδίως σε μια τρυφερή ηλικία). Η μικρή Οφηλία πηγαίνει να ζήσει μαζί με τη μητέρα της με τον βάναυσο λοχαγό πατριό της. Ο κόσμος της πραγματικότητας, με την σκληρότητά του, τον πόλεμο, τη βία, μοιάζει να μην την αγγίζει όταν εισέρχεται σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου αυτή είναι η πριγκίπισσα που πρέπει να σώσει το βασίλειό της του κάτω κόσμου, αντιμετωπίζοντας παναπαίσιους γιγάντιους βατράχους (απείρως συμπαθέστερους από τον πατριό της όμως) και τέρατα με τα μάτια στα χέρια. Η μικρή καταφέρνει τελικά να εκπληρώσει το μυθώδες πεπρωμένο της και να αποδράσει μια για πάντα από τον αποκρουστικό κόσμο της πραγματικότητας.

Η ταινία με άγγιξε ιδιαίτερα γιατί ταυτίστηκα με αυτή τη διαδικασία απόδρασης από την πραγματικότητα. Κι εγώ προτιμώ να βυθίζομαι στα βιβλία μου αντί να βλέπω ειδήσεις πχ και να μην αντιμετωπίζω την ασχήμια κατάματα αλλά να κάνω σαν να μη με αφορούν πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ελπίζω μόνο να μην έχω την τραγική κατάληξη της μικρής.

Έξω τα ελληνικά από την επιστήμη

Μεταφράζω αυτή τη στιγμή την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας από τα αγγλικά στα ελληνικά. Κάθε εργαστήριο δημοσιεύει σε αυτήν λίγα λόγια για την έρευνα που γίνεται σε αυτό. Στην επικοινωνία μου με πολλούς από τους παλιούς μου καθηγητές για διευκρινίσεις σχετικά με την ορολογία των κειμένων συναντώ όλο και πιο συχνά απόψεις και υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «ποιος θα τα διαβάσει αυτά τα κείμενα στα ελληνικά», «εάν πρόκειται να τα διαβάσει σίγουρα θα ξέρει και τα ανάλογα αγγλικά, αλλιώς δεν θα μπορεί», «πόσα προβλήματα προκύπτουν κατά τη μετάφραση στα ελληνικά, τελικά η λύση είναι να μαθαίνουν όλοι αγγλικά και να είναι όλα στα αγγλικά στην επιστήμη», «τα αγγλικά είναι αλλιώς, εκφράζουν πράγματα που δεν μπορείς να εκφράσεις στα ελληνικά…» κλπ κλπ.

Hello!? (Έτσι για να καταλάβετε κι εσείς οι αγγλομαθείς και αγγλόνοες) Τα ελληνικά έχουν δώσει τόσους και τόσους όρους στην επιστήμη που έχουν διατηρηθεί και σε άλλες γλώσσες, θεωρούνται μια γλώσσα πλούσια και εκφραστική, εσείς καλοί μου επιστήμονες γιατί τη σνομπάρετε; Ξέρετε τι έχετε πάθει; Έχετε πήξει στα αγγλικά, ό,τι διαβάζετε πάνω στο αντικείμενό σας είναι στα αγγλικά και τα έχετε συνηθίσει. Και δεν έχετε καταλάβει ότι η μεταφορά μιας έννοιας σε μία άλλη γλώσσα δεν γίνεται με ευθεία αντιστοίχηση αλλά πολλές φορές με «μετενσάρκωση» του νοήματος σε διαφορετική μορφή που «μιλάει» στην άλλη γλώσσα. Απλώς αυτό για να γίνει είναι πολύ μα πολύ δύσκολο πολλές φορές κι εσείς έχετε ήδη αρκετά στο κεφάλι σας. Δε λέω τα αγγλικά έχουν μια κάποια ευελιξία, κοτσάρεις εκεί πέρα ένα ουσιαστικό πριν από ένα άλλο και το κάνεις επίθετο χωρίς κατάληξη χωρίς τίποτα. Και στα ελληνικά όμως, αν λίγο τα αγαπούσατε, θα βρίσκατε ωραιότατους τρόπους να εκφράσετε την επιστημονική αλήθεια σας άσχετους με τα εκφραστικά οχήματα της αγγλικής. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, εγώ με αυτό παιδεύομαι μέρα νύχτα πάνω απ’τον υπολογιστή. Όμως αν δεν το κάνετε εσείς κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει, οι φιλόλογοι είναι πολύ μακρυά από αυτά που θέλετε να εκφράσετε. Δώστε στην ελληνική μια θέση στον πάγκο σας και μην προσκυνάτε τυφλά μια ξένη γλώσσα.

Προστέθηκα αλλά πού είμαι;

Πριν κανα δυο μέρες έκανα και εγώ εγγραφή το Greekbloggers γιατί απέχω από την κοινότητα των ελλήνων bloggers από όταν έκλεισε το monitor και δεν θα ήταν σωστό να της στερήσω τα εμπνευσμένα γραπτά μου. Δεν με βρήκα όμως στη λίστα των νέων posts, ίσως μου ξέφυγα. Μπορεί να μου επιβεβαιώσει κάποιος ότι με διάβασε μέσω του Greekbloggers? Ευχαριστώ.

Τηλεοπτικά κουζινομαγειρέματα-crash test

Ευδοκιμεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική τηλεόραση ένα είδος εκπομπών με θέμα τη μαγειρική, η οποία από ταπεινή ενασχόληση της νοικοκυράς έχει αναχθεί μέσα από αυτές σε ύψιστη τέχνη, διέξοδο δημιουργικότητας και δρόμο προς την απόλαυση. Ξεχωρίζω τις πιο σημαντικές.

Μαμαλάκης: αυτή δεν είναι εκπομπή μαγειρικής, είναι το Lonely Planet! Κατά το ήμισυ ταξιδιωτική, κατά το ήμισυ μαγειρική, στην εκπομπή αυτή τα φαγητά συνοδεύονται πάντα από άφθονες φιλολογικές «σάλτσες» του σεφ Ηλία, τις οποίες πραγματικά χειρίζεται πολύ καλά (νιώθεις ότι του τρέχουν τα σάλια του ανθρώπου και τα λέει αυτά που λέει, δεν υποκρίνεται). Φοβερή παραγωγή με άριστη και προσεγμένη πάντα μουσική υπόκρουση και σκηνοθεσία, η μαγειρική εκπομπή σε ένα άλλο επίπεδο.

Βέφα: κάποτε είχε την πρωτοκαθεδρία της τηλεοπτικής μαγειρικής, τώρα όμως είναι ίσως η πιο παρωχημένη και σπαστική παρουσιάστρια συνταγών, και εμμένει πάντα λίγο ή πολύ στα παραδοσιακά πλαίσια. Εξακολουθεί πάντως από ό,τι φαίνεται να έχει το πιστό της κοινό από νοικοκυρές έτοιμες να ακολουθήσουν κάθε της συμβουλή. Είναι επίσης ίσως η μόνη που απαντά σε ερωτήματα τηλεθεατών για μαγειρικά σφάλματα.

Νηστικό αρκούδι: σε κερδίζει η χαλαρή παρεΐστικη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι παρουσιαστές, φαντάζεσαι εύκολα τον εαυτό σου να μαγειρεύει μαζί τους ένα απογευματάκι που σε καλέσανε σπίτι τους ή στο εστιατόριο ενός φίλου τους. Οι συνταγές είναι πρωτότυπες και η αγάπη για τη μαγειρική δεν διατυμπανίζεται, φαίνεται όμως ξεκάθαρα.

Η κουζίνα της μαμάς: ο νεαρός Ευτύχης Μπλέτσας είναι ο γιος που κάθε μάνα ονειρεύεται, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει παρά μόνο στα όνειρά της. Αντί να γυρίζει με τους φίλους του, να τρώει χάμπουργκερ και γύρο και να πίνει φραπεδιές παίζοντας τάβλι (ή ό,τι άλλο κάνουν οι εικοσάρηδες σήμερα), αυτός αφοσιώνεται με ενθουσιασμό στην μαγειρική. Η νεανική του φρεσκάδα δίνει μια ευχάριστη πνοή στην εκπομπή, και οι συνταγές παρουσιάζονται πάντα με μεγάλο εφηβικό ενθουσιασμό.

Τι θα φάμε σήμερα (star στις 10 το πρωι): ανήκει σε άλλη τηλεοπτική ζώνη, στην πρωινή, έχει λοιπόν πιο πρακτικό προσανατολισμό και μικρότερη έμφαση στην παρουσίαση και την ψυχαγωγία. Δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο, ούτε ταξιδιωτική ούτε χιουμοριστική ούτε τίποτα, απλά δείχνει συνταγές που μπορείς να κάνεις σήμερα κιόλας. Ίσως οι πιο εύκολες συνταγές για να γράψεις και να κρατήσεις (τα υλικά εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης), πάντα με μία νότα πρωτοτυπίας χωρίς όμως να ξενίζουν. Οι πιο πολλές συνταγές στο δικό μου τετραδιάκι είναι από την εκπομπή αυτή, 9 στις 10 φορές που θα την πετύχω μπαίνω στον πειρασμό να κρατήσω την συνταγή. Ειλικρινείς προθέσεις, ωραίες συνταγές.

Τηλεμαγειρέματα στα πρωινάδικα: αν και εμφανίζονται αξιόλογοι σεφ στις εκπομπές αυτές, δεν δίνουν στον τηλεθεατή την ίδια απόλαυση γιατί πάντα στριμώχνονται στο πρόγραμμα της εκπομπής και δεν έχουν το χρόνο να σου μεταδώσουν τη χαρά της μαγειρικής. Ξεχωρίζω για τις ωραίες συνταγές της αυτήν που είναι στη Μενεγάκη, αν και είναι η πιο αγχωμένη από όλες.

5 πράγματα για μένα;

Τι είναι πάλι αυτό που μου έστειλε ο φίλος Χρίστος/Χρήστος όπως γράφεται τεσπαν; Να γράψω λέει 5 πράγματα για τον εαυτό μου και μετά να το στείλω σε 5 άλλους για να κάνουν το ίδιο. Χωρίς να αναλογιστώ την εκθετική αύξηση του αριθμού των ατόμων σε περίπτωση που όντως το κάνουν όλοι αυτό, ας κάτσω απλά να σκεφτώ μερικά πραγματάκια για τον εαυτό μου για να ευχαριστήσω και το φίλο μου που με σκέφτηκε. Λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. Είμαι ειδεχθώς ακατάστατη. Το δωμάτιό μου είναι μία Χιροσίμα σε μικρογραφία, η απόλυτη υλοποίηση της θεωρίας του χάους. Θα πρέπει να είμαι ένα από τα άτομα με τη μεγαλύτερη ανοχή στην ακαταστασία.

2. Παιδικό μου όνειρο ήταν όταν μεγαλώσω να γίνω βαφέας αυτοκινήτων και μάλιστα να τα βάφω όλα μπλε.

3. Ήμουν πολύ κακομαθημένη από μικρή. Ο μπαμπάς μου σηκωνόταν μέσα στη νύχτα για να μου φέρει πορτοκαλάδα βιοχύμ στο μπιμπερό και όταν οδηγούσε καθόμουν στα πόδια του (όχι απλώς μπροστά!). Κατέστρεφα κατά μέσο όρο ένα ραδιοκασετόφωνο αυτοκινήτου την εβδομάδα.

4. Όνειρό μου είναι να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο και ιδίως να πάω στην Αυστραλία σε κάτι μέρη που έχω δει σε περιοδικά και που μοιάζουν σαν να είναι από άλλο πλανήτη. Βέβαια για να το κάνω αυτό θα πρέπει να απαρνηθώ τις ανέσεις του πολιτισμού, κάτι που μου φαίνεται αρκετά δύσκολο.

5. Έχω πιει υγρό πιάτων μέσα από ένα γυάλινο καλαμάκι που δεν ξεπλύθηκε καλά και από το οποίο δοκίμασα στη συνέχεια να πιω ζεστό τσάι (το οποίο ξέπλυνε ωραιότατα το καλαμάκι, και άφησε για πάντα την ανάμνηση από τη γεύση του πράσινου υγρού πιάτου στο στόμα μου).

Ωραία τα έργαψα. Καλά τα είπα. Με σκιαγράφησα σε πέντε σημεία. Τώρα δηλαδή πρέπει να πετάξω το μπαλάκι σε 5 ακόμη άτομα; Σε 5 ακόμη bloggers? Ξέρω 5 ακόμη bloggers πλην αυτού που μου έριξε το μπαλάκι και κάποιων που διαβάσω μέσω αυτού; Θα δω τι μπορώ να κάνω. Μάλλον θα απευθυνθώ σε αυτούς που μου έγραψαν πιο πρόσφατα comments. Ή μάλλον απευθύνω ανοικτή πρόσκληση στους 5 πρώτους που θα διαβάσουν αυτό το blog (εύκολη λύση αλλά και εύκολο για τον άλλον να μην το κάνει). Αν θέλετε δοκιμάστε πάντως, πλάκα έχει.

O κόσμος της ωτασπίδας

Κοιμάμαι με ωτασπίδες. Δουλεύω με ωτασπίδες. (Πάνε τα δύο οκτάωρα της ημέρας). Κατεβαίνω με τα πόδια στο κέντρο φορώντας τα ακουστικά του MP3. Τελικά ζω σε ένα σύμπαν απόλυτης ηχητικής απομόνωσης. Όση ηρεμία μου κερδίζει άλλο τόσο με απομονώνει από το περιβάλλον. Θέλω να ζω σαν εξωγήινος; Πρέπει να αποφασίσω.

Όνειρα και όνειρα...

Έδινα μαθηματικά. Κάτι που έχει να μου συμβεί από το λύκειο, αν εξαιρέσουμε ένα μάθημα βιομαθηματικών που είχαμε στη σχολή. Και δεν είχα ετοιμαστεί λέει, παρά περίμενα την τελευταία μέρα να διαβάσω, και τυχαίνει τη μέρα εκείνη να πρέπει να πάω στο Κολυμπάρι (ενώ έδινα εξετάσεις στο Καστέλι) και με λίγα λόγια έτρωγα όλη την ώρα που έπρεπε να αφιερώσω στο διάβασμα σε μετακινήσεις. Ερμηνεία: μάλλον αγχώνομαι για τη δουλειά.

Άλλο όνειρο: γιατρός με εξετάζει δερματολογικά και βλέποντας τα σπιθουράκια που πάντα έχω στα χέρια μου το χειμώνα αποφαίνεται ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά.

Σε άλλο όνειρο που βλέπω την ακριβώς επόμενη βραδιά βλέπω ότι είμαι έγκυος και ότι γεννάω σε ενάμιση μήνα (αν και δεν έχω ακόμη κοιλιά).

Γενικό συμπέρασμα: θα πρέπει να πάψω να αγχώνομαι για πολλά πράγματα, δεν μου κάνει καλό.

Light επιδόρπιο που θα σας κάνει να ξεχάσετε τις αμαρτωλές απολαύσεις

Πραγματικά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα θερμιδογόνο γλυκό. Είναι υγιεινό και εύκολο, και γίνεται πριν το καταλάβεις (όπως και εξαφανίζεται)

Κόβουμε ένα ξινόμηλο σε κομματάκια, το βάζουμε σε ένα πιάτο λίγο βαθύ (αυτά τα μικρά πιάτα γόνδολες είναι ιδανικά για το μέγεθος αυτό) και προσθέτουμε κανέλλα και μοσχοκάρυδο. Βάζουμε και λίγο νεράκι και το ψήνουμε στο φουλ στα μικροκύματα για λίγη ώρα. Εν τω μεταξύ:

Παίρνουμε ένα total 2% και προσθέτουμε ασπαρτάμη, αναλόγως πόσο γλυκό το θέλουμε (εγώ βάζω αρκετή), κανέλα, μοσχοκάρυδο και αν θέλουμε τριμμένο γαρύφαλλο. Μέχρι να τα ανακατέψουμε, το μήλο έχει ψηθεί (αν όχι περιμένουμε κανένα λεπτάκι να λιώσει καλά), οπότε ανακατεύουμε (προσοχή μην καείτε, ανακατέψτε καλά) και απολαμβάνουμε.

Οι πιο περιπετειώδεις τύποι μπορούν να πειραματιστούν και με κυδώνια (τα έχω δοκιμάσει στο φούρνο αλλά στα μικροκύματα όχι, ομολογώ) ή αχλάδια, ή να προσθέσουν σταφίδες, ξερά δαμάσκηνα ή βερίκοκα και τριμμένους ξηρούς καρπούς. Μιαμ μιαμ!

Η γυναίκα που αποστρέφεται τη μητρότητα: αποφώλιον τέρας

…ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Τον Ιούνιο κλείνω τα τριάντα και η ιδέα της μητρότητας δεν μου φαίνεται διόλου ελκυστική. Είναι άραγε κάποιες γυναίκες γεννημένες για μάνες και άλλες όχι; Γιατί αν είναι έτσι εγώ σίγουρα ανήκω στις δεύτερες. Έλεγα πως η φύση προστατεύει το αγέννητο παιδί μου με το να με κάνει να μη θέλω να γίνω μητέρα. Τι θα πρέπει όμως να κάνω; Να κάνω παιδιά τώρα μήπως τυχόν το μετανιώσω αργότερα ή να εμπιστευτώ την τάση μου και να το αφήσω και αν ποτέ θελήσω και μπορώ ακόμη έχει καλώς;

Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν μου έλεγε ο γιατρός ότι πχ δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Είμαι σίγουρη ότι θα με πείραζε πολύ λιγότερο από ό,τι πολλές άλλες γυναίκες, σίγουρα όμως θα με τάραζε κάπως. Ή ίσως πιο πολύ με τάραξε η σκέψη ότι αν ήξερα κάτι τέτοιο μπορεί και να ένιωθα ελεύθερη, σαν να είχε ήδη ληφθεί η απόφαση από αλλού, και ίσως πιο πολύ να με ενδιέφερε πώς θα αντανακλούσε αυτό στις σχέσεις που θα έκανα παρά για την απουσία δικών μου παιδιών από τη ζωή μου.

Ήδη όσα κάθομαι και γράφω μου φαίνονται σαν να τα γράφει κορίτσι δεκατριών χρονών, τόσο ανώριμα και άγουρα μου φαίνονται τα όσα σκέφτομαι για το θέμα. Δεν θα ήθελα όμως να ωριμάσω εις βάρος των παιδιών μου, δεν θα μου φταίνε σε τίποτα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο φοβάμαι ότι τα παιδιά μου δεν θα τα αγαπώ και ότι θα τα βλέπω μόνο σαν υποχρέωση, όπως τα βλέπω και τώρα, και ότι έτσι θα καταστρέψω τη ζωή τους και τη δική μου.

Βλέπω άλλους να λαχταρούν να κάνουν παιδιά και μου φαίνεται τόσο περίεργο, σαν να ανήκουν σε έναν άλλον πολιτισμό. Σίγουρα υπάρχουν παιδάκια χαριτωμένα και γλυκά, αλλά τα παιδιά δεν είναι κούκλες να παίζεις. Και αν εμένα το παιδί μου είναι διάολος και δεν την παλεύω μαζί του τι θα κάνω, θα σκοτώσω αυτό ή θα αυτοκτονήσω εγώ;

Έχω την αίσθηση ότι γράφω βλακείες. Ας μου το επιβεβαιώσει κάποιος.

Όταν αυτή νομίζει ότι θα χωρίσουν και αυτός σκέφτεται να παντρευτούν

Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Η γυναίκα κάνει όνειρα για γάμο, οικογένεια, παιδιά, και ο άντρας προσπαθεί να τα αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι μέχρι που να μην γίνεται πια. Στη δική μου περίπτωση έχει συμβεί το αντίθετο. Η ιδέα του γάμου δεν με βρίσκει τόσο αντίθετη πες εντάξει, είσαι με τον άλλο και ζείτε μαζί (που και αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται), αλλά το να κάνεις παιδιά είναι άλλο. Ο καλός μου λοιπόν μου δήλωσε απλά και ξεκάθαρα τα μελλοντικά του σχέδια και το πώς φαντάζεται τη ζωή του μέσα σε μια ωραία οικογένεια την οποία δεν θα αργήσει να αποκτήσει μετά το γάμο του. Τα δικά μου σχέδια δεν είναι τόσο συγκεκριμένα. Μου αρέσει η ιδέα του να είναι όλα ρευστά, να μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Αυτό το οτιδήποτε μπορεί να είναι και γάμος και οικογένεια αλλά όχι απαραίτητα. Φοβάμαι μήπως ένα προαποφασισμένο και προσχεδιασμένο μέλλον μου φανεί σαν φυλακή. Και δεν θα ήθελα να καταλήξει έτσι η ωραία σχέση που έχω τώρα.

Τι κάνω λοιπόν; Τελειώνω προληπτικά τη σχέση που έχω με κίνδυνο να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μετά ή συνεχίζω προς ένα μέλλον που δεν με εκφράζει απόλυτα;

Χωρίζω... μάλλον

Μάλλον πως θα χωρίσω. Δεν είναι ακόμη οριστικό το νιώθω όμως μέσα μου. Είναι σαν να έχω χωρίσει ήδη. Ας πούμε ότι μένει ακόμη η τελευταία φορά που θα βρεθούμε για να το πούμε και ξεκάθαρα. Έγινε κάπως απότομα. Σε μία σχέση που δεν είχε περάσει στη ρουτίνα και τη φθορά, που κανείς δεν είχε ακόμη βαρεθεί. Ας πούμε ότι θα χωρίσουμε "προληπτικά", για να μην μας βρουν τα χειρότερα αργότερα. Αν έχει λογική κάτι τέτοιο.

Είμαι άτομο που δεν εξωτερικεύει τα αισθήματά του και πάρα πολύ εύκολα (δεν είμαι in touch with my feelings που λένε και οι αγγλοσάξονες) και νιώθω πολύ μπερδεμένη. Είχα άλλωστε αφεθεί αρκετά σε αυτή τη σχέση και τώρα είναι λίγο δύσκολο να τα "ξαναμαζεύω". Η ζωή συνεχίζεται βέβαια, και υπάρχουν πάντα οι φίλοι, οι ασχολίες, τα χόμπυ, να σημαίνουν όλο και κάτι λιγότερο τώρα πια.

Δεν μπορώ να γίνομαι έτσι συναισθηματική. Σταματάω.

Θα σας πω τι έγινε τελικά. Έχω κι εγώ περιέργεια.

Ο νόμος του Μέρφυ για τη σούπα

Η κοτόσουπα στο σπίτι σου θα πετυχαίνει πάντα όταν θα είσαι καλά και δεν θα την πολυέχεις ανάγκη. Όταν θα έχεις πονόλαιμο και θα πεθαίνεις για μια ωραία αυγοκομμένη κοτόσουπα, θα γίνεται μια σκέτη αηδία που δεν θα τρώγεται.

Ο κακός μου ο καιρός...

...και ο μαύρος μου ο φλάρος (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η λέξη). Όλη η ξυραφοβιομηχανία της Gilette στο λαιμό μου. Μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για τον άνδρα, αλλά για το ταλαίπωρο λαιμουδάκι μου είναι ταλαιπωρητικά επώδυνο. Το κεφάλι μου περιέχει στο εσωτερικό του κουδουνάκια που κάνουν τσιγκιτιγκλόν σε κάθε του κίνηση καθώς και βαριδιάκια για να νιώθω όσο γίνεται πιο "πεσμένη". Η μύτη μου τρέχει σε ένα δικό της ρυθμό, μάταιο πλέον να προσπαθώ να την προλάβω, και τα πόδια μου είναι λες και τα έχω βουτηγμένα σε λεκάνη με παγάκια.

Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά.

H ομορφιά και όσα δεν μπορεί να προσφέρει-Βeauty don't be sad

Μελαγχολική εδώ και μέρες, μπαίνω αφού τελειώσω τις δουλειές μου στο κέντρο σε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα και αρχίζω να δοκιμάζω βραδυνά φορέματα, έχοντας δει στη βιτρίνα ένα κομμάτι που μόνο το όνομά μου δεν έγραφε επάνω. Όλα τα φορέματα που δοκίμασα ήταν τέλεια, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Οι πωλήτριες σχολίαζαν μεταξύ τους τι ωραίο που ήταν κάθε ένα και τι καλά που μου πήγαινε. Συμφωνούσα χωρίς ενθουσιασμό. Τα ρούχα ήταν πολύ ωραία, δεν τίθεται ζήτημα, δεν ήταν ανάγκη να με κολακεύσουν. Πάντα πίστευα ότι ιδίως ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα φέρει κάτι το ονειρικό. Μεταμορφώνει τη γυναίκα. Σε γόησσα, σε λουλούδι, σε άγγελο, σε μοιραία ύπαρξη. Εμένα όμως γιατί δεν μου έδιωξε τη μελαγχολία μου; Είναι τόση η ειρωνία που έχουν τα ωραία πράγματα όταν βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν όσα τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, που καλύτερα ίσως θα ήταν να μουρτζούφλιαζα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες μου μέσα στο σπίτι. Η ψευδαίσθηση που προσφέρουν τα υλικά αγαθά σε έναν κόσμο που τα έχει αναγάγει σε απόλυτο συνώνυμο της καλής ζωής ένιωσα πως δεν αρκούσε για να σκεπάσει την υποτονική μου διάθεση αυτή τη μέρα, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι ακόμη για την αξία των χρημάτων (και του πλεονάσματός τους που επιτρέπει πολυτέλειες) και τη σημασία τους στη ζωή μου, κάτι που ακόμη δεν έχω προσδιορίσει.

Από που προέρχεται η πίεση που νιώθω;

Αισθάνομαι φοβερά πιεσμένη χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία. Στη δουλειά δεν πιέζομαι, ελεύθερο χρόνο έχω, καμία φοβερή αναποδιά δεν με κατατρέχει. Τότε τι μου συμβαίνει και έχω αυτό το εσωτερικό άγχος;

Φοβερό απόφθεγμα για όσους κάνουν δίαιτα

"Nothing tastes as good as thin feels."

Repeat to yourself:

How high I aim
How much I see
How far I reach
Depends on me.

Η απόλυτη ένδειξη καπνιστικής καφρίλας

Είμαι για καφέ. Στο διπλανό τραπέζι μία οικογένεια με μαμά, μπαμπά, μωράκι, μικρό παιδάκι, θεία και πεθερά. Η πεθερά φωνάζει από μακρυά «Κέρβερος», το έχει άλλωστε ευκρινώς γραμμένο στο κούτελό της. Έτσι όπως κάθονται λοιπόν, τσουπ και ανάβει η πεθερά τσιγάρο. Όλος ο καπνός πηγαίνει γραμμή στο μουτράκι του μωρού, που κάθεται το καημένο ήσυχο ήσυχο στην αγκαλιά της μαμάς του. Η δύσμοιρη νύφη ούτε να διανοηθεί να κάνει παρατήρηση στην πεθερά (από εκεί κατάλαβα ότι είναι πεθερά της, αν ήταν μαμά της θα της έλεγε κάτι πιστεύω), για τον πατέρα ούτε λόγος, πού να παρέμβει, θα τον πάρει ο διάολος. Και το μωράκι να τρώει τον καπνό στα μούτρα.

Να θέλω τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ να πάω να της μιλήσω της παλιομέγαιρας, αλλά η παρέα μου με συγκράτησε να μην πάω. Ακόμη το μετανιώνω, φέρνω στο μυαλό μου ξανά τη σκηνή και φαντάζομαι ότι αυτή τη φορά πηγαίνω και της τη λέω. Την επόμενη φορά φαντάζομαι θα του βάλει και το τσιγάρο στο στόμα (έτσι, για να μπει στο μάτι της νύφης της!)