H ομορφιά και όσα δεν μπορεί να προσφέρει-Βeauty don't be sad

Μελαγχολική εδώ και μέρες, μπαίνω αφού τελειώσω τις δουλειές μου στο κέντρο σε ένα μαγαζί με γυναικεία ρούχα και αρχίζω να δοκιμάζω βραδυνά φορέματα, έχοντας δει στη βιτρίνα ένα κομμάτι που μόνο το όνομά μου δεν έγραφε επάνω. Όλα τα φορέματα που δοκίμασα ήταν τέλεια, λες και ήταν φτιαγμένα για μένα. Οι πωλήτριες σχολίαζαν μεταξύ τους τι ωραίο που ήταν κάθε ένα και τι καλά που μου πήγαινε. Συμφωνούσα χωρίς ενθουσιασμό. Τα ρούχα ήταν πολύ ωραία, δεν τίθεται ζήτημα, δεν ήταν ανάγκη να με κολακεύσουν. Πάντα πίστευα ότι ιδίως ένα όμορφο γυναικείο φόρεμα φέρει κάτι το ονειρικό. Μεταμορφώνει τη γυναίκα. Σε γόησσα, σε λουλούδι, σε άγγελο, σε μοιραία ύπαρξη. Εμένα όμως γιατί δεν μου έδιωξε τη μελαγχολία μου; Είναι τόση η ειρωνία που έχουν τα ωραία πράγματα όταν βλέπεις ότι δεν μπορούν να σου προσφέρουν όσα τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν, που καλύτερα ίσως θα ήταν να μουρτζούφλιαζα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες μου μέσα στο σπίτι. Η ψευδαίσθηση που προσφέρουν τα υλικά αγαθά σε έναν κόσμο που τα έχει αναγάγει σε απόλυτο συνώνυμο της καλής ζωής ένιωσα πως δεν αρκούσε για να σκεπάσει την υποτονική μου διάθεση αυτή τη μέρα, αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι ακόμη για την αξία των χρημάτων (και του πλεονάσματός τους που επιτρέπει πολυτέλειες) και τη σημασία τους στη ζωή μου, κάτι που ακόμη δεν έχω προσδιορίσει.

Από που προέρχεται η πίεση που νιώθω;

Αισθάνομαι φοβερά πιεσμένη χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία. Στη δουλειά δεν πιέζομαι, ελεύθερο χρόνο έχω, καμία φοβερή αναποδιά δεν με κατατρέχει. Τότε τι μου συμβαίνει και έχω αυτό το εσωτερικό άγχος;

Φοβερό απόφθεγμα για όσους κάνουν δίαιτα

"Nothing tastes as good as thin feels."

Repeat to yourself:

How high I aim
How much I see
How far I reach
Depends on me.

Η απόλυτη ένδειξη καπνιστικής καφρίλας

Είμαι για καφέ. Στο διπλανό τραπέζι μία οικογένεια με μαμά, μπαμπά, μωράκι, μικρό παιδάκι, θεία και πεθερά. Η πεθερά φωνάζει από μακρυά «Κέρβερος», το έχει άλλωστε ευκρινώς γραμμένο στο κούτελό της. Έτσι όπως κάθονται λοιπόν, τσουπ και ανάβει η πεθερά τσιγάρο. Όλος ο καπνός πηγαίνει γραμμή στο μουτράκι του μωρού, που κάθεται το καημένο ήσυχο ήσυχο στην αγκαλιά της μαμάς του. Η δύσμοιρη νύφη ούτε να διανοηθεί να κάνει παρατήρηση στην πεθερά (από εκεί κατάλαβα ότι είναι πεθερά της, αν ήταν μαμά της θα της έλεγε κάτι πιστεύω), για τον πατέρα ούτε λόγος, πού να παρέμβει, θα τον πάρει ο διάολος. Και το μωράκι να τρώει τον καπνό στα μούτρα.

Να θέλω τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ να πάω να της μιλήσω της παλιομέγαιρας, αλλά η παρέα μου με συγκράτησε να μην πάω. Ακόμη το μετανιώνω, φέρνω στο μυαλό μου ξανά τη σκηνή και φαντάζομαι ότι αυτή τη φορά πηγαίνω και της τη λέω. Την επόμενη φορά φαντάζομαι θα του βάλει και το τσιγάρο στο στόμα (έτσι, για να μπει στο μάτι της νύφης της!)

Τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον νέο Τζέημς Μποντ.

Μου άρεσε:
που ο νέος Τζέημς είναι βίαιος, σκληρός και λίγο τρελός (θυμηθείτε τη σκηνή με το βασανιστήριο)
Αλλά δεν μου άρεσε:
σαν άνδρας. Δεν είναι γοητευτικός. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι εξαιρετικός ηθοποιός, ενσάρκωσε τέλεια τον νέο Μποντ, αλλά σαν άνδρας δεν βγάζει στην ταινία το κατιτίς του (η σκηνή με την Μουρίνο πλάι στο αυτοκίνητο φαίνεται εντελώς ψεύτικη, λες αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξει γυναίκα αν δεν το γράφει το σενάριό της)

Δεν μου άρεσε:
Η Έυα Γρην. Δεν είναι όμορφη, είναι σαν αγγούρι και εντελώς κρύα και στην ταινία είναι παντελώς ανεξήγητο γιατί την ερωτεύεται ο Μποντ.
Μου άρεσε όμως:
ο τύπος γυναίκας που ψάχνανε. Κάποια που να είναι μυστηριώδης, να είναι και συναισθηματική, να είναι κι έξυπνη. Κρίμα τις καλές τους προθέσεις.

Μου άρεσε:
η Κατερίνα Μουρίνο εμφανισιακά. Έχει πραγματικά τη στόφα των παλιών γυναικών του Μποντ, φλογερό αισθησιασμό σε συνδυασμό με εντυπωσιακή ομορφιά και ιλιγγιώδεις καμπύλες. Μοιραία όπως και η κατάληξή της στην ταινία.
Δεν μου άρεσε όμως:
το παίξιμό της. Αν και μικρός ο ρόλος της φαίνεται η ανικανότητά της. Μακάρι να βελτιωθεί στο μέλλον γιατί γράφει φοβερά στην οθόνη.

Μου άρεσαν:
οι Άστον Μάρτιν, ιδίως η παλιά (αν και τις περισσότερες επεφημίες συγκέντρωσε η καινούρια)
Με πλήγωσε όμως:
η τραγική κατάληξη του δύσμοιρου αριστουργιματικού αυτοκινήτου. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Μου άρεσε:
ο ατζούμπαλος χαμός που δημιουργούσε κάθε τόσο ο Μποντ
Δεν μου άρεσε:
που έχει χάσει αυτό το φλεγματικό στυλάκι, που δεν είναι πλέον smooth operator όπως στις παλιές καλές εποχές.

Σίγουρα στο Casino Royale μιλάμε για την ανατροπή του James Bond. Αυτό όμως συνιστά έναν νέο Μποντ ή έναν μη Μποντ; (Καλά, το έχω φιλοσοφήσει το ζήτημα! Τι βάθος σκέψης!) Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.

Το χλώριο και το νάτριο ή η συναρπαστική ιστορία μιας ερωτικής μονομαχίας.

Είναι από τα συγκλονιστικότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ, στα πλαίσια επιστημονικών συγγραμμάτων τουλάχιστον σίγουρα. Στην εισαγωγή ενός κεφαλαίου ανόργανης χημείας συναντώ μια απίστευτη αφήγηση που λέει χονδρικά τα εξής (δυστυχώς δεν θυμάμαι πλέον το βιβλίο): Το νάτριο είναι ένα μέταλλο μαλακό, με αργυρό χρώμα, το οποίο είναι ιδιαίτερα καυστικό για το δέρμα και δεν μπορείς να το αγγίξεις με γυμνά χέρια. Το χλώριο από την άλλη μεριά είναι ένα αέριο με λαδοπράσινο χρώμα, που δεν μπορείς να το εισπνεύσεις γιατί έχει οσμή αποπνικτική. Εάν μέσα σε ένα δοχείο με αέριο χλώριο ρίχνουμε ένα κομμάτι νάτριο στο μέγεθος ενός ρεβυθιού, θα γίνει ανάμεσα στα δύο στοιχεία μία αντίδραση εκρηκτική που θα συνοδεύεται από φωτοβολία, χίλια πυροτεχνήματα επιστρατεύονται στη μάχη ανάμεσα στο χλώριο και το νάτριο και αστράφτουν εντυπωσιακά καθώς πέφτουν ηρωικά και φαντασμαγορικά στον αγώνα. Μέσα από την υπέρλαμπρη αυτή μάχη, στη θέση των δύο αυτών στοιχείων δημιουργείται μία κρυσταλλική ουσία με λευκό χρώμα και αλμυρή γεύση, το κοινότατο αλάτι (χλωριούχο νάτριο!) που όλοι τρώμε και περιέχουμε στο σώμα μας.

H συγκλονιστική αλληγορία της αντίδρασης μου μιλά για τη θλιβερή κατάληξη των δύο φλογερών εραστών, δύο απειλητικών μαχητών στην κοινοτυπία, για το πώς η εκρηκτική και απόλυτή τους ένωση στέρησε από το καθένα τις επικίνδυνες και επιβλαβείς ιδιότητές του και δημιούργησε (αυτή τη φορά ένα πράγμα αντί για δύο) μια κοινή, αβλαβή, βαρετή, καθημερινή ουσία. Ή για άλλους, το άλας της ζωής.

Τι έμαθα σήμερα

Σήμερα έμαθα ότι δεν μπορείς να βράσεις αυγό στα μικροκύματα γιατί σκάει.

Μη ρωτάτε λεπτομέρειες, απλώς μην το δοκιμάσετε.

Thank you for smoking

Μία ταινία που σου δίνει να καταλάβεις πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερική σε ό,τι αφορά το κάπνισμα. Στα μάτια των αμερικανών ο πρωταγωνιστής, επαγγελματίας υποστηρικτής του καπνίσματος για λογαριασμό καπνοβιομηχανιών, μοιάζει να κάνει την πλέον επιλήψιμη ηθικά πράξη. Και εδώ έχεις τον κάθε ασυνείδητο να σου λέει «Δικαίωμά μου να καπνίζω», και στα λόγια και κυρίως στην πράξη. Στην Ελλάδα καπνίζουμε όλοι τα πνευμόνια μας κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κλειστό δημόσιο χώρο και δεν μας καίγεται καρφί. Ούτε παιδιά υπολογίζουμε ούτε έγκυες ούτε τίποτα. Με βλέπω σύντομα να μεταναστεύω σε μία αντικαπνιστική χώρα.

Ενδιαφέρον στην ταινία είχε επίσης η συνειδητοποίηση από μέρους του πρωταγωνιστή, που έχει ένα δεκάχρονο γιο, του αντίκτυπου της δουλειάς του στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού του. Ο μικρός απορροφά σαν σφουγγάρι τις καταφερτζήδικες μανιέρες του πατέρα του και ετοιμάζεται να γίνει πιστό αντίγραφό του. Ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει πόσο έντονα επηρεάζει τη διάπλαση του γιου του κάθε πράξη και απόφαση της ζωής του.

Η ταινία δεν είναι ούτε η ξεκαρδιστική κωμωδία ούτε η βλοσυρή κοινωνική ταινία με την ανατομική ματιά στο θέμα που πραγματεύεται. Οι ηθοποιοί όλοι είναι καλοί (μόνο η κυρία Κρουζ δεν μου άρεσε και τόσο, νομίζω είναι πολύ «φατσούλα» για να παίζει την «γάτα» δημοσιογράφο-μοιραία γυναίκα που ξεσκεπάζει τον πρωταγωνιστή). Αν ήμουν εγώ θα έκανα ίσως δύο ταινίες, μία κωμωδία με ήρωες καρικατούρες, και μία σοβαρή, με απεικόνιση της ηθικής αναλγησίας των tobacco lobbyists και όσων προωθούν το τσιγάρο (αν και το δεύτερο είχε γίνει σε εκείνη την ταινία με τον Ράσελ Κρόου, που δεν θυμάμαι πώς τη λένε). Αξίζει πάντως να τη δει κανείς, ιδίως αν είναι αντικαπνιστής.

Ανάθεμα τα τσιγάρα σας!

Μία ακόμη κατά τα άλλα υπέροχη Κυριακή που με πήγαινε από τον ένα καφέ στον άλλο και από τη μία παρέα στην άλλη μου άφησε ένα δυσάρεστο ενθύμιο: την κάπνα. Γυρνάω σπίτι με τον λαιμό μου στρωμμένο με πίσσα, φωνή νταλικέρη, πνεύμονες ασφαλτοστρωμένους και ένα βήμα πριν τη φαρυγγίτιδα (ή μήπως λιγότερο). Ξυπνάω σήμερα και νιώθω το λαιμό μου "φαγωμένο" από τον καπνό μέχρι μέσα.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση δεν ξέρω. Τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή επειδή δεν την παλεύω με τον καπνό; Να κάθομαι σπίτι μου; Ήμουν για καφέ από τις 4 περίπου το απόγευμα, μετά πήγα για γλυκό, τελικά κάθισε και ένα πρόχειρο βραδυνό μέχρι τις 9:30- 10παρά που βρήκα μία άλλη παρέα και κάτσαμε για επιτραπέζια μέχρι μετά τις 12. Η ημέρα μου κατά τα άλλα ήταν εκπληκτική. Ύπνος μέχρι τις 12 και μετά όλο αυτό! Όμως η ευχαρίστησή μου που είδα τόσους φίλους και που περάσαμε τόσο καλά μετριάστηκε από την αγανάκτησή μου για μια ακόμη φορά με τα βρωμοτσίγαρα του ενός και του άλλου.

Μήπως μία πληκτική και καταθλιπτική Κυριακή μέσα στο σπίτι θα ήταν καλύτερη; Για το λαιμό μου και για τους πνεύμονές μου σίγουρα.

Είπαμε βρέξε Θεέ μου και και στ' αμπέλι μας...

...αλλά εσύ το παράκανες!

Τελειώσαμε λοιπόν, και τι να πούμε...

...το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει... αυτοί οι στίχοι μου ήρθαν στο μυαλό μόλις τελείωσα τη μετάφραση του βιβλίου που μεταφράζω τον τελευταίο καιρό. Θέμα του ο εγκέφαλος, η συνείδηση, το πώς η επιστήμη μπορεί να περιγράψει τις λειτουργίες του εγκεφάλου ακόμη και τις ανώτερες, σε επίπεδο όμως που πάντα θα υστερεί σε σχέση με την ίδια τη συνειδητή εμπειρία. Η επιστήμη αδυνατεί επίσης να συλλάβει και να πραγματευτεί την υποκειμενική αίσθηση που έχουμε για την τέχνη πχ, την αξία ενός ποιήματος. Δεν είναι σε θέση να αγγίξει τα θέματα αυτά παρά μόνο σε επίπεδο επιφανειακό. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των αισθήσεών του και των εγκεφαλικών διαδικασιών του (άλλα ζώα αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικές εκφάνσεις του φυσικού κόσμου, "βλέπουν" για παράδειγμα τη θερμότητα, τους υπέρηχους, χρώματα που δεν βλέπουμε εμείς και πολλά άλλα). Είναι επίσης καταδικασμένος, όντας το μόνο πλάσμα με συνείδηση της συνείδησής του, να αναρωτιέται για τα όσα βλέπει γύρω του και βιώνει μέσα του, να ψάχνει απαντήσεις... κι ας μην είναι πάντα εύκολο να τις βρει.

A Universe of Consciousness, Edelman & Tononi

Τα ζόμπι δεν είναι αγύμναστα

Τι όνειρο πάλι και αυτό χθες βράδυ. Μπαίνω λέει μέσα στο γυμναστήριο που πήγαινα μέχρι πρότινος και αντί για κανονικούς ζωντανούς γυμναζόμενους ήταν μέσα κάτι σαν ζόμπι! Κομμένα χέρια και πόδια (όχι επουλωμένα, με τα αίματα και τους μυς να φαίνονται από μέσα), μαλλιά κιτρινοπράσινα αλά πανκ, εξόφθαλμα και γουρλωμένα μάτια με βλέμματα που προσπαθούσα να αποφύγω... ένα χάλι σκέτο. Και να έχουν πιάσει και όλα τα όργανα και να μη βρίσκω πουθενά να κάνω μια άσκηση! Αυτό πού το πας!

Μιλώντας με κάποιον του έλεγα λέει ότι δεν έχει και πολύ καλό κόσμο το γυμναστήριο αυτό (ναι, ναι, ψόφιοι ήταν όλοι τους). Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξαναρχίσω το γυμναστήριο αλλά λέω τώρα να πάω σε ένα άλλο (αυτό που πήγαινα ως τώρα ήταν μια χαρά πάντως, ούτε βρώμικο ούτε τίποτα, δεν ξέρω πώς προέκυψε το όνειρο). Σίγουρα μετά από το όνειρο αυτό δύσκολα θα αποφάσιζα να πάω στο ίδιο. Σήμερα πέρασα από μπροστά με το αυτοκίνητο δύο φορές (ο δρόμος με έφερνε) και ένιωθα σαν να το ξαναζούσα. Βρε κακό και αυτό. Ελπίζω να μην το πάθω και με το άλλο γυμναστήριο και πληρώσω με ζελεδιάρικα ξίγκια τα τερτίπια που μου κάνει το υποσυνείδητό μου.

Το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Επιτέλους το ομολογώ! Δεν μου αρέσουν τα καινούρια ρούχα. Θέλω τα παλιά, αυτά που έχουν λιώσει επάνω μου, το αιωνόβιο τζην μου, τα μπλουζάκια που είναι σαν να ξέρουν πια με τον καιρό το σώμα μου, ρούχα που αισθάνομαι σαν δεύτερο δέρμα. Τα καινούρια ρούχα μπορεί να είναι ωραία αλλά τα νιώθω πολλές φορές σαν ξένα, φοβάμαι διαρκώς ότι θα τα λερώσω και θα τα χαλάσω (αν είναι δε και ανοικτόχρωμα το άγχος απογειώνεται πραγματικά), τα αισθάνομαι σαν πανοπλία. Πανοπλία που καμιά φορά νιώθω ότι με προστατεύει αλλά και που με απομονώνει από τον έξω κόσμο, δεν με αφήνει να του παρουσιαστώ ως ο εαυτός μου αλλά ως η "ντυμένη έτσι". Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι από μικρή είχα μία απέχθεια για τα καινούρια ρούχα (για να με πείσουν να πάρω καινούρια μου λέγανε ότι είναι παλιά). Τα είχα σκεφτεί όλα αυτά από τότε; Τι ήμουν; Το σοφό παιδί; Ή μήπως είχα ήδη από μικρή την ενστικτώδη σχέση με το ύφασμα που φέρει τη μυρωδιά από το σώμα μου;

Για να εξηγηθώ θα πρέπει να πω ότι δεν φοράω ακόμη τα παιδικά μου ρούχα και ότι έχω επιδοθεί σε ανελέητο shopping στη ζωή μου όσο και κάθε άλλη γυναίκα. Και γοητεύομαι από την κομψότητα ενός καινούριου ρούχου, και αγοράζω και φοράω ασφαλώς και νέα πράγματα. Απλά αυτό που με δένει με τα παλιά και πολυφορεμένα ενδύματά μου είναι κάτι άλλο... το παλιόσ' είναι αλλιώς!

Πώς παντρεύτηκα επί σκηνής στην Κορέα χωρίς να το καταλάβω.

Λίγο πριν τα 30 και η αγωνία για "προσωπική αποκατάσταση" να βρίσκει απρόσμενη απάντηση στη θεατρική σκηνή μιας μουσικής παράστασης στην Κορέα. Η μουσικοχορευτική ομάδα ΝΑΝΤΑ έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο παράγοντας μουσική από "κουζινικούς" ήχους που χτυπάνε ρυθμικά (μαχαιροπήρουνα, δοχεία, επιφάνειες κοπής, κλπ, κλπ, φαντασία να υπάρχει). Η υποτυπώδης υπόθεση της επιτυχημένης μουσικής παράστασης είναι ότι μία ομάδα από μάγειρες ετοιμάζει με ασφυκτική προθεσμία ένα γαμήλιο γεύμα. Μετά την ολοκλήρωση της προετοιμασίας, τα μέλη της ομάδας επιλέγουν από κοινό τον γαμπρό και τη νύφη, και τους ανεβάζουν στη σκηνή για να δοκιμάσουν τα εδέσματα. Εγώ όπως θα υποψιαστήκατε επιλέχθηκα ως νύφη (κοπέλα της παντρειάς είμαι άλλωστε, καλά το σκέφτηκαν οι άνθρωποι). Έλα όμως που στη μακρυνή Κορέα η νύφη δεν φοράει πέπλα και τούλια, αλλά μία πολύχρωμη (ωραιότατη, δε λέω) στολή και ένα πολυγωνικό καπελάκι σαν κορωνίτσα! Πού να πάει κι εμένα ο νους μου! Λέω εντάξει, πήραν κάποιους από το κοινό να δοκιμάσουν και καλά αυτά που φτιάξανε, πάει στο καλό, τόσες και τόσες εμετικές αηδίες δοκίμασα σε αυτή τη χώρα, ας δοκιμάσω κάτι και υπό τις επεφημίες θεατρικού κοινού. Το καπελάκι και η ντεμέκ στολή (βλέπε κοκκινόχρυση ποδιά στην φωτο) δεν με προβλημάτισαν. Άρχισα εκεί πέρα να τρώω (μία κρεμούλα ήταν με πολύ ουδέτερη γεύση, επιλεγμένη ώστε να μην προβληματίζει), προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου (κάτι που επίσης φαίνεται στη φωτο) για την όλη εξέλιξη και το απρόσμενο ανέβασμά μου στο σανίδι . Η ομάδα των μουσικο-χορευτών, καλά κουρδισμένη, με συμβούλευε να τρώω και να τρώω και να τρώω, όπως και έκανα, μέχρι που ήρθε η ώρα να αποσυρθώ πλέον από το πάλκο. Άμαθη στους τρόπους της Άπω Ανατολής, παρέλειψα να υποκλιθώ στον "σύζυγό" μου (που ακόμη δεν είχα καταλάβει πως ήταν σύζυγος), αλλά σύντομα μου το επισήμαναν και με επανέφεραν στο σημείο υπόκλισης. Μόνο όταν πήγαμε να υποκλιθούμε όμως όλοι μαζί στη σκηνή, κατάλαβα, από το γαμήλιο εμβατήριο (εμβόλιμο δυτικότροπο στοιχείο της παράστασης για να καταλάβει και ο μη ασιάτης πέντε πράγματα), πως αυτός ήταν ο γάμος μου! Με ύφος απέραντης αγαλλίασης πλέον, ένα αίσθημα θριάμβου (yes! τον καπάρωσα τον ασιάτη!) και βλέμμα φανερής συγκίνησης, υποκλίθηκα στους "καλεσμένους" μου, κάπως ενθουσιωδέστερα αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα να μου πέσει το καπελάκι στη μούρη.

Μετά το τέλος της παράστασης δεχόμουν συγχαρητήρια από τους θεατές που με αναγνώρισαν, και φυσικά πειράγματα από την παρέα μου. Από το θέατρο κράτησαν το mail μου και μου έστειλαν τη φωτο που βλέπετε παραπάνω. Πού ήσουν μάνα να με δεις νυφούλα!

Felicità!

Τι ανείπωτη ευδαιμονία είναι αυτή που με έχει καταλάβει; Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου ξύπνησα σήμερα με τόση καλή διάθεση, ενέργεια, ζωντάνια, όρεξη, προσμονή για την ημέρα που με περιμένει, έτοιμη να δοθώ με όλο μου το είναι στη δουλειά μου, να ρουφήξω την απόλαυση που μου προσφέρουν τα ενδιαφέροντά μου, να αφεθώ στον έρωτα, να χαρώ τους φίλους.

Οι ευτυχείς συγκυρίες που ευθύνονται για αυτό: ο δημιουργικός οίστρος που χαρίζει στη δουλειά μου το συναρπαστικό της (για μένα) αντικείμενο, ο ενθουσιασμός που μου μετέδωσαν για αυτήν οι φίλτατοι συνεργάτες μου, η ορμονική και συναισθηματική ισορροπία που μου προσφέρει μία ευτυχισμένη προσωπική ζωή, ο αέρας της ανανέωσης που ακόμη πνέει μέτα από το πρόσφατο ταξίδι μου.

Και ξαφνικά φαίνεται τόσο απλό και εύκολο η ζωή να κυλάει ωραία...

Μακάρι κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής μου να μου χαρίζει έστω και μία στιγμή από αυτό που νιώθω τώρα.

Απεργία με μπαλόνια στην Κορέα

Πηγαίνω που λέτε στην Κορέα να κάνω συνάλλαγμα σε μία τράπεζα. Δίπλα σε κάθε υπάλληλο βρίσκεται ένα κόκκινο μπαλόνι που κάτι γράφει σε ακατάληπτα κορεάτικα. «Ευφάνταστο ντεκόρ», σκέφτομαι. Κατόπιν πληροφορούμαι ότι οι υπάλληλοι αυτής της τράπεζας απεργούν. Στα μπαλόνια αναγράφεται το αίτημά τους και η αντίθεσή τους για την αγορά της τράπεζάς τους από μία άλλη. Επίσης φοράνε πόλο μπλουζάκια με το σήμα της τράπεζας, όχι πουκάμισο όπως θα έπρεπε. Κατά τα άλλα η τράπεζα λειτουργεί κανονικότατα. Πού έγκειται λοιπόν η απεργία; Γιατί στην Ελλάδα για να πεις ότι απεργείς θα πρέπει να προκαλέσεις προβλήματα και δυσφορία σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού; Am I missing something here?

Το ίδιο και στις συγκεντρώσεις. Πετυχαίνουμε στο δρόμο μία συνδικαλιστική διαδήλωση. Η μορφή της: οι συμπαθείς κορεάτες συνδικαλιστές κάθονται οκλαδόν στο δρόμο και κρατάνε από ένα κερί με προστατευτικό ποτηράκι γύρω από τη φλόγα για να μη σβήσει. Στα μεγάφωνα ο πύρινος λόγος του εμπνευστή της διαδήλωσης και οι συνδικαλιστές να αναλογίζονται τα αιτήματά τους ψάχνοντας το δίκιο τους μέσα στη φλόγα των κεριών. Ρομαντικό, αξιοπερίεργο. Ούτε ξύλο, ούτε φωνές, ούτε εκνευρισμοί, ούτε χριστοπαναγίες (καλά αυτό λόγω της θρησκευτικής ποικιλομορφίας της χώρας θα ήταν λίγο δύσκολο έτσι κι αλλιώς).

Όπως και στην Ελλάδα δηλαδή…

Back to reality with kimchi all over the place

Επιστρέφω από ένα εκπληκτικό ταξίδι στην Άπω και τη Μέση Ανατολή για να διαπιστώσω ότι:
-το βρωμερό kimchi που τρώγανε οι κορεάτες στη Σεούλ έσκασε μέσα σε μία από τις τσάντες μου και τώρα βρωμάνε όλα τα πράγματα που είχε μέσα (είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω μαζί μου ένα σακουλάκι από ειδεχθές αυτό έδεσμα για να το δοκιμάσουν οι δικοί μου στην Ελλάδα)
-το δωμάτιό μου είναι χειρότερο από τη Χιροσίμα γιατί κατά την απουσία μου πλημμύρισε το σπίτι επειδή είχε διαρροές το πλυντήριο και μου βγάλανε έξω άρον άρον τη μοκέτα
-το ψυγείο ήταν απελπιστικά άδειο (μα μόνο για μένα ήταν όλα τα πράγματα που συνήθως είχε μέσα και που τώρα απουσίαζαν; Δηλαδή οι υπόλοιποι τι τρώνε;)
-ο σκύλος μού έφαγε όσες κάλτσες δεν είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου

Αλλά ας μην γκρινιάζω άλλο. Το ταξίδι μου στην Κορέα και το Ντουμπάι ήταν πραγματικά εκπληκτικό και θα σας ζαλίσω με τις εντυπώσεις μου από αυτό στα επόμενα posts.

Είναι αναπόφευκτη η μούχλα;

Μιλούσαμε με μια φίλη μου για την «κατάντια» των γονιών μας, για το πώς βάλτωσε η ζωή τους σε μια μιζέρια καθημερινότητας, για το πώς από ερωτευμένα ζευγάρια έγιναν ζεύγη αντιπάλων και το πώς, ενώ φαινόταν να έχουν ξεκινήσει τη ζωή τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις, τελικά κάπου στην πορεία «δεν τους βγήκε», το ΄χασαν.

Για δύο νέους ανθρώπους όπως εγώ και η φίλη μου φαίνεται αδιανόητο το πώς ένας μεσήλικας θα προτιμήσει να περάσει όλη του τη μέρα μπροστά στην τηλεόραση αντί να βγει έξω, να πάει μια εκδρομή, ένα ταξίδι, τη στιγμή που, φαινομενικά τουλάχιστον, η ζωή του πάει μια χαρά, τα παιδιά του δεν απαιτούν πλέον επιτακτικά το χρόνο του όπως όταν ήταν μικρά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τα επαγγελματικά του κλπ. Και θα έπρεπε να απολαμβάνει τις χαρές τις ζωής παρέα με τον σύντροφο της ζωής του, να νιώσουν κοντά ο ένας στον άλλον και όχι να είναι τη μια σαν δύο ξένοι και την άλλη σαν αντίπαλοι.

Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ο φόβος για αυτό που ίσως περιμένει και εμάς. Τώρα τα βλέπουμε και τα κρίνουμε, όταν όμως φτάσουμε και εμείς στην ηλικία τους, μήπως θα είμαστε στη θέση τους και χειρότερα; Μήπως τότε καταλάβουμε; Πώς θα νιώθουμε; Σαν να έχει χαραμιστεί η ζωή μας κυνηγώντας καριέρες και μεγαλώνοντας παιδιά δίπλα σε έναν άνθρωπο που απέτυχε να αποτρέψει τη φθορά του χρόνου στον οργανισμό μας, κάτι που θα αδυνατούμε πλέον ες αεί να του συγχωρήσουμε;

Κάνω απεγνωσμένη έκκληση, ας μου πει όποιος ξέρει, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΧΛΑ; ή μήπως είναι μία ακόμη έκφανση της άνισης μάχης με την εντροπία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ολόκληρο σύμπαν, πόσο μάλλον εμείς;

Κριτήριο ευτυχίας: το πόσο συχνά βγαίνεις

Τουλάχιστον για τη φίλη μου που με επισκέφτηκε αυτές τις μέρες, αυτό είναι το κριτήριο. "Καλά, βλέπω τους φίλους μου από παλιά, που κάθε βράδυ ήμασταν έξω μέχρι το πρωί και ήταν όλοι πολύ party animals, και τώρα τους παίρνω τηλέφωνο να βγούμε και όλο μου λένε "είμαστε κουρασμένοι" και "έχουμε δουλειά αύριο". Βέβαια η φίλη μου αυτή έχει παρατείνει σημαντικά τις σπουδές της, καθώς και την εφηβεία της, έχει λοιπόν όλη την άνεση να λοιδωρεί το "τριπάκι" δουλειά-σπίτι-δουλειά στο οποίο έχουν πέσει άλλοι.

Με το ίδιο κριτήριο έκρινε και τη σχέση που έχω, θεωρώντας ότι ο φίλος μου δεν θέλει να βγαίνω αργά (κάτι που δεν ισχύει, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν θέλω να βγαίνω αργά, αν ήθελα δεν με εμποδίζει κάποιος) και ότι θα ήταν καλύτερο αν είχα δίπλα μου κάποιον πιο "τζερτζελεδιάρη", και όχι κάποιο ήσυχο και ήπιων τόνων άτομο, όπως είμαι και εγώ.

Τις τρεις-τέσσερις μέρες που ήταν εδώ η φίλη μου βγαίναμε συνεχώς και πηγαίναμε στη θάλασσα κάθε μέρα σχεδόν, από τη ντάλα μέχρι τη δύση του ηλίου. Εγώ παιδιά μου δεν το αντέχω αυτό. Μετά τη θάλασσα σέρνομαι (δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω και κουράζομαι τόσο, ούτε κολυμπάω ούτε ρακέτες παίζω ούτε καν περπατάω στην παραλία, απλά κάθομαι εκειπέρα και με βρίσκει η κούραση μόνη της). Με τη ζάλη της ζέστης και του ήλιου η βραδυνή έξοδος φαντάζει μαρτύριο, όχι διασκέδαση. Αλλά... μην είμαι ξενέρωτη, πρέπει να βγω... όπως και έκανα, όλες αυτές τις μέρες. Ομολογώ ότι μόνο τη μία ήμερα που δεν είχαμε πάει θάλασσα ήμουν ξεκούραστη και πέρασα καλά το βράδυ, άντε και τη μία μέρα που περιοριστήκαμε σε χαλαρή βόλτα στο λιμάνι και στα σοκάκια της παλιάς πόλης. Δεν την αντέχω την κραιπάλη. Δεν μου ταιριάζει. Αν ξενυχτύσω μια μέρα μετά θα προσκυνάω την επόμενη, θα είμαι σαν το ζόμπι. Τουλάχιστον μια εβδομάδα πρέπει να περάσει για να διαννοηθώ να επαναλάβω το εγχείρημα.

Η φίλη μου θεωρεί πως το αλάτι της ζωής για αυτήν είναι το ξενύχτι και ο χορός μέχρι τελικής πτώσεως. Της δίνει χρόνια, έτσι λέει. Εμένα πάλι μου παίρνει. Κούραση ετών είδα να συσσωρεύεται στο πρόσωπό μου μετά από δυο-τρία ξενύχτια.