Καλέ μου άνθρωπε μήπως ξέρεις από λογογράφο;

Μήπως έχει κανείς από εσάς χρησιμοποιήσει λογογράφο (αυτό που υπαγορεύεις και γράφει απ' ευθείας στον υπολογιστή χωρίς να χρειάζεται να πληκτρολογείς); Σκέφτομαι να το δοκιμάσω (για την ακρίβεια να το αγοράσω, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος να το δοκιμάσω) και έλεγα μήπως βρω κανέναν να μου πει αν κάνει δουλειά ή όχι.

Μήπως, σε περίπτωση που δεν ξέρετε, σας έρχεται έστω στο μυαλό να μου προτείνετε κανένα forum ή site όπου θα μπορούσα να απευθύνω το ερώτημα αυτό;

Ευχαριστώ.

Τσικνοπέμπτη όπως fitness

Χθες έκανα το απόλυτο σαμποτάρισμα της Τσικνοπέμπτης. Ήταν η διάθεσή μου τέτοια, τι να πω. Δεν ήθελα να βγω και να ξενυχτήσω, δεν ήθελα να φάω μέχρι σκασμού, να πιω έως τάσεως εμετού, να καρναβαλιστώ και να ξεσηκωθώ. Επίσης ήταν από καιρό ώρα μου να επιστρέψω στο γυμναστήριο, μετά από μία διακοπή ενός μήνα και κάτι, γιατί καλός ο χορός που πάω και κάνω τελευταία αλλά δεν το μετράω σαν άσκηση, θα έλεγα υποτυπωδώς σαν κίνηση ότι το μετράω. Έτσι λοιπόν έκανα τη μεγάλη μου επιστροφή... την Τσικνοπέμπτη! Το μεσημέρι αρνήθηκα τα παϊδάκια που είχαμε στο σπίτι (δεν εμφανίστηκα καν στο τραπέζι, φρόντισα να έχω φάει από πριν) για να μη βαρύνω και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου μετά (κάτι που ούτως ή άλλως συνέβη γιατί μετά από ένα μήνα απουσίας ήταν σαν να είχα μπει μέσα σε ένα άλλο, ελαττωματικό σώμα, εντελώς ξεχαρβαλωμένο). Μετά το πρόγραμμα γυμναστικής γρήγορα μπανάκι και τσουπ τσουπ σπίτι, ίσα ίσα να αδειάσω την τσάντα με τις βρεγμένες πετσέτες και τα ιδρωμένα ρούχα, να ντυθώ, να στεγνώσω λίγο ακόμη το μαλλί (οκ, έφαγα και δυο παϊδάκια από το μεσημέρι, κρύα πια, αλλά πέθαινα στην πείνα μετά από τόσες ώρες, 3 ώρες τουλάχιστον νηστική πριν το γυμναστήριο συν 1 ώρα γυμναστική και άλλη τόση για μπανάκι κλπ, ένα κατιτίς το ήθελα) και βουρ για το μάθημα χορού. Εκεί μας μετέφεραν λίγο από κλίμα καρναβαλιού γιατί κάναμε σάμπα που είναι συνώνυμη με αυτό (εντάξει, μία πρώτη εισαγωγή ήταν, αν μας πιάσει όμως ένας δάσκαλος να μας χορέψει κάτι θα βγάλουμε, θα ευχαριστηθούμε καρναβαλική ατμόσφαιρα).

Μετά το μάθημα χορού είχε ήδη πάει 10 και, αρνήθηκα ευγενικά τις προσκλήσεις που είχα για τσικνίσματα και έμεινα σπίτι όπου αναπλήρωσα τα ενεργειακά μου αποθέματα κατά το δυνατόν πιο υγιεινά (αν και θα πρέπει να γίνω πιο αυστηρή στον τομέα αυτό, μου ξεφεύγουν και μερικές σαβούρες, να, η γυμναστική στρέφει αμέσως το μυαλό μου προς τη σωστή κατεύθυνση σε ό,τι αφορά τη διατροφή χωρίς να πιέζομαι καθόλου, απλά νιώθω ότι θέλω να το κάνω), είδα τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση που είχα γράψει από χθες, και πήγα ωραία ωραία για ύπνο.

Τα καρναβάλια μπορούν να περιμένουν... (Έχω άλλωστε ήδη κλείσει για γκρουπ στο Ρέθυμνο, δεν θα μου λείψουν τα πανηγύρια φέτος). Η χθεσινή μου διάθεση ήταν απλώς να κάνω... my own thing.

Closer

Οκ, η ταινία δεν είναι καινούρια, εγώ όμως προχθές είδα το dvd και σας γράφω εντυπώσεις. Πώς μπορείς να κάνεις μία ταινία για τις σχέσεις, τα ζευγάρια, τον έρωτα, τη ζήλια, την απιστία και να μην γίνεις βαρετός και κοινότυπος; Απογυμνώνεις τους διαλόγους από κάθε σύμβαση και συγκατάβαση. Οι ήρωες λένε αυτό ακριβώς που σκέφτονται σαν να μην νοιάζονται για το πώς θα το πάρει ο συνομιλητής τους αλλά και (αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον) σαν να έχουν πλήρη επαφή με τα συναισθήματά τους, σαν να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουν κάθε στιγμή και πώς να το εκφράσουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα είναι κάτι πρόστυχο, κάτι το αγενές, κάτι που θα τους κάνει να φανούν αδύναμοι, εγωιστές, δειλοί, κακεντρεχείς. Σε αυτήν την ταινία μιλάνε μεταξύ τους οι ψυχές, τα πάθη, τα ένστικτα. Μιλάνε βρώμικα, μιλάνε απροκάλυπτα, μιλάνε σαν να μην σκεπάζει τις σκέψεις τους ούτε το πιο λεπτό σεντόνι. Μιλάνε πάντα αληθινά και όποιος αντέξει. Για να μας δείξουν πώς είναι οι αλήθειες που δεν αντέχονται και γιατί δεν ξεστομίζονται. Για να μας δείξουν ότι στις σχέσεις δεν είναι δυνατόν να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια.

Και από τη φιλοσοφική ανάλυση ας περάσω στο άλλο σημαντικό σημείο της ταινίας: τους ηθοποιούς. Επειδή το έργο εστιάζει στους ανθρώπους και τις ερωτικές σχέσεις τους, οι ηθοποιοί παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτήν την ταινία. Πρέπει να σου δείξουν τον χαρακτήρα που υποδύονται, να σε κάνουν να αγγίξεις έστω και διαισθητικά κάτι από τον ψυχισμό τους, αλλιώς έχουν αποτύχει. Για μένα στην ταινία αυτό το πέτυχε περισσότερο από όλους η Νάταλι Πόρτμαν. Συγκλονιστική παρουσία, συνδύασε τα φυσικά της προσόντα ("the face of an angel", όπως σωστά παρατηρεί ο Κλάιβ Όουεν), την αθωότητα που εκπέμπει το πρόσωπό της με την αναπάντεχη τραχύτητα και σκληρότητα που εκπέμπει όταν εκστομίζει ατάκες διατρητικές σαν ακτίνες λέιζερ. Ως γυναίκα λόγω του παρουσιαστικού της είναι απλώς μη υποβιβάσιμη. Ακόμη και ως στριπτιζέζ, ακόμη και την ώρα που κουνιέται και μιλάει προκλητικά φορώντας σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να την πεις φτηνή. Εξωτερικά βλέπεις ένα κορίτσι, ένα παιδί, και όταν μέσα από αυτό προβάλλουν στοιχεία όπως η σάρκα και η σαγήνη της γυναίκας δεν μπορείς να της τα προσάψεις ως πρόστυχα, όταν την ακούς να μιλάει σκληρά και άκαρδα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τη διακρίνει πράγματι απάθεια.

Επίσης καλός στην ταινία ο Κλάιβ Όουεν. Το αρρενωπό παρουσιαστικό του ταιριάζει με τον πρωτόγονα αρσενικό και πορνολάγνο χαρακτήρα που ενσαρκώνει, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο μυστηριώδης που δεν σε κάνει να τον θεωρήσεις μονοδιάστατο, σε αφήνει να αναζητάς στοιχεία ενός τέτοιου ψυχισμού μέσα στις ατάκες του.

Απογοητεύτηκα κάπως από τον Τζουντ Λο. Ενώ μου "έκανε" πολύ για το στυλ της ταινίας, δηλ. εγώ αν την έφτιαχνα θα τον επέλεγα σίγουρα, δεν είδα από αυτόν το κάτι παραπάνω. Ίσως και ο σκηνοθέτης να φταίει σε αυτό, δεν μου άφησε καμία συγκεκριμένη γεύση ο χαρακτήρας του. Απλά εμφανισιακά ταίριαζε με το όλο ντεκόρ.

Για τη Τζούλια Ρόμπερτς δεν μπορώ να μιλήσω για απογοήτευση, γιατί ούτως ή άλλως εμένα δεν μου άρεσε σαν επιλογή, άρα δεν είχα από την αρχή υψηλές προσδοκίες, μάλλον το αντίθετο. Χωρίς να παίζει άσχημα, δεν είχε το κάτι που θα σε έκανε να καταλάβεις τι είχε πια αυτή η γυναίκα και κοκορομαχούσανε για χάρη της δύο λαχταριστά αρσενικά όπως ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν. Το μόνο που φαινόταν να έχει ήταν ο ρόλος στα χέρια της. Έτυχε να διαβάσω ότι ο ρόλος προοριζόταν για την Κέιτ Μπλάνσετ και πραγματικά κρίμα που δεν τον ενσάρκωσε αυτή, ή εν πάσει περιπτώσει κάποια άλλη, όχι το απόλυτο συνώνυμο της εμπορικής ηθοποιού του Χόλιγουντ.

Φυσικά από ό,τι καταλάβατε η ταινία μου άρεσε. Θα ήθελα μόνο να είχα με κάποιον τρόπο στα χέρια μου το σενάριο της ταινίας και να το έχω μελετήσει πριν τη δω, γιατί πολλές φορές το μυαλό μου δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί τις ωμές αλήθειες των διαλόγων. Για το λόγο αυτό θα άξιζε ίσως να τη δω και δεύτερη φορά.

Atonement - Εξιλέωση

Πολύ κόσμο πήρα στο λαιμό μου να πάμε να δούμε αυτήν την ταινία (ολόκληρο τσούρμο μαζευτήκαμε) και τελικά μάλλον πως δεν πολυάξιζε τον κόπο. Αν κάποιος με ρωτούσε "είναι καλή η ταινία; Να πάω να τη δω ή θα βαρεθώ;" θα του έλεγα, "καλή είναι αλλά θα βαρεθείς". Αναλυτικά όμως:
-Εικαστικά η ταινία ήταν τέλεια. Απλώς τέλεια. Από το χρυσαφένιο στόλισμα στα φλιτζανάκια μέχρι την ταπετσαρία στους τοίχους, μέχρι τις αρχετυπικές φυσιογνωμίες των ηθοποιών όλα συνέθεταν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.
-Σε μία κριτική που είχα διαβάσει πριν πάω να δω την ταινία, μου είχε αποτυπωθεί μία φράση που μου έμεινε: "Μία ταινία φτιαγμένη για να τη βλέπεις, και όχι για να τη ζεις". Αυτό ακριβώς ένιωσα. Το μάτι ρουφούσε την εικόνα, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ιδανικές φυσιογνωμίες για τους ρόλους τους, το παίξιμό τους πολύ καλό, αλλά για κάποιο ρόλο η ενέργεια της ταινίας ήταν φυλακισμένη κάπου μέσα στο πανί και σε μένα τουλάχιστον δεν έφτασε. Κάτι πιάσαμε από το νεύρο της Κίρα Νάιτλι (χαζέψαμε με το υπέροχο πράσινο φόρεμα που φορούσε), μας αιχμαλώτισε κάποιες στιγμές το εκπληκτικό ομολογουμένως κοριτσάκι (ιδανική μορφή εκνευριστικού μικρομέγαλου, έφερνε κάπως στη Σίρλεϋ ΜακΛέην στο όχι τόσο όμορφο), ερωτευτήκαμε τον κούκλο πρωταγωνιστή (να θυμηθώ να ψάξω το όνομά του), σταθήκαμε με δέος απέναντι στη Ρεντγκρέιβ που κατάφερε να έχει ακριβώς το βλέμμα του κοριτσιού, αλλά... εγώ κάτι δεν ένιωσα. Δεν παρασύρθηκα, δεν ταξίδεψα. Αντί να με βάλει στον κόσμο της η ταινία, εγώ ήμουν συνειδητά μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα (λες να φταίγανε και τα προσγειωτικά ομολογουμένως σχόλια της φίλης μου που καθόταν δίπλα, η οποία στην αισθησιακή σκηνή της βιβλιοθήκης έκανε το εξής σχόλιο: "Απίστευτα παπούτσια όμως");

-Επίσης ήταν κάπως πιο μελό από ό,τι θα την ήθελα στο θέμα του μεγάλου έρωτα των πρωταγωνιστών (ναι έχω γίνει κυνική υπάρχει κανένα πρόβλημα;)

Αυτά μου έρχονται τώρα. Ο φίλος Worka με βοήθησε συζητώντας μαζί του να σκεφτώ κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, και ομολογώ ότι αν το συζητούσαμε περισσότερο θα με βοηθούσε έστω και αναδρομικά να εκτιμήσω περισσότερο και να προβληματιστώ για κάποια πράγματα που θίγει η ταινία, δεν μπορώ να πω όμως ότι πέρασα μία εξόχως ψυχαγωγική βραδιά χθες βράδυ στο σινεμά. Sorry...

Σεισμός στον πολυέλαιο

Κατά τις 12.30 σήμερα όλοι θα νιώσατε τον σεισμό που μας έδωσε ένα hippy hippy shake…αρκετό για να μας αγχώσει λίγο, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διεξόδους διαφυγής, πόσο καλά να κρατάει τώρα αυτό το τραπέζι, προλαβαίνω να τρέξω να βγω έξω, αν πηδήξω από το μπαλκόνι πού θα προσγειωθώ και τα λοιπά. Μέχρι τώρα ήμουν σχετικά ψύχραιμη στους σεισμούς, δεν είχα δα ζήσει και κανέναν ιδιαίτερα έντονο. Την ημέρα όμως που έγινε το αμέσως προηγούμενο «ταρακουνηματάκι» στα Χανιά, μια φίλη μάς είχε αφηγηθεί στον καφέ που πήγαμε μετά, την εμπειρία της από ένα μεγάλο σεισμό. Δεν θυμάμαι καθόλου τι μας έλεγε ακριβώς, θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί και ανησυχήσει (σκέφτηκα, να, μπορούν πραγματικά να συμβούν τρομερά πράγματα με έναν σεισμό, συνέβησαν σε αυτήν μπορούν να συμβούν και σε μένα). Φαίνεται το ψυχολογικό αντίκτυπο της αφήγησης παρέμεινε παρόλο που έσβησαν όλες οι λεπτομέρειες, γιατί το σημερινό ταρακούνημα μου έφερε ένα σφίξιμο στην καρδιά που άλλες φορές δεν αισθάνομαι τόσο γρήγορα (όταν είχε γίνει εκείνος ο σεισμός που κουνιόμασταν αρκετή ώρα ένα άγχος το είχα εισπράξει βέβαια, αλλά αυτό λόγω διάρκειας, ενώ τώρα ένιωσα «μουδιασμα» εσωτερικό και αν ω μη γένοιτο ήταν κάτι πιο σοβαρό αμφιβάλλω αν θα είχα αντιδράσει ψύχραιμα). Επίσης στην ανησυχία μου συνέτεινε το γεγονός ότι επειδή το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν ήταν το σαλόνι με τους δυο πολυελαίους, με το που αισθάνομαι την «ναυτία» του σεισμού, επιβεβαιώνω ότι είναι σεισμός και όχι ζαλάδα από την συντονισμένη τους ταλάντωση. Το κακό ήταν ότι ακόμη και αφού ο σεισμός τελείωσε, οι ταλαντώσεις συνέχισαν, μέχρι που δεν μπορούσα πια να τις βλέπω και πήγα και σταθεροποίησα τα φωτιστικά με το χέρι μου. Βέβαια ήταν «αισθητήρες» και για κάτι μετασεισμάκια που ακολούθησαν, καθώς αντέδρασαν και στις μικρότερες δονήσεις. Η δεύτερη μεγάλη δόνηση με βρήκε στο μεσημεριανό μου ύπνο, όπου και πάλι το φωτιστικό (με μία μπαλίτσα «βαριδιάκι» που έχει, να χτυπάει πάνω στο μεταλλικό καπέλο του) με ξύπνησε, μόνο «σεισμός-σεισμός» δεν μου φώναξε. Άντε παιδιά, φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι.

Προσωπικά...στο blog

Μέχρι πριν από λίγο καιρό περνούσα μία φάση αρκετά δύσκολη συναισθηματικά όπως όσοι είστε φίλοι ή πιστοί αναγνώστες ξέρετε. Το διάστημα αυτό εκτός ότι έγραφα γενικώς σε στυλ ημερολόγιο (και στον υπολογιστή και σε γραπτή μορφή) όλα μου τα συναισθήματα και τις σκέψεις, πολλά από όσα βίωσα και ένιωσα τα έκανα φέιγ-βολάν και τα σκόρπισα στη μπλογκόσφαιρα μέσω αυτού του blog. Απερίφραστα, ανενδοίαστα, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άλλος που θα με διαβάσει (θεωρώ άλλωστε ότι στα blogs έλκει πραγματικά όμοιος ομοίω, αν σε κάποιον δεν θα ήθελα να αποκαλυφθώ με τέτοιο τρόπο αυτός δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να κάτσει να με διαβάσει). Μπορώ να πω ότι το είχα ανάγκη, ένιωθα ότι έκανα τον πόνο μου μήνυμα σε μπουκάλι και το ξαπόστελνα στα πέλαγα σαν προσευχή με ανώνυμο παραλήπτη (πολύ λογοτεχνίζουσα έχω γίνει τελευταία, τι μου συμβαίνει), ζητώντας να μοιραστώ αυτό που με βασάνιζε, να το εκφράσω, να το βγάλω από μέσα μου, να το στείλω κάπου μακρυά, να ζητήσω να σηκώσει και κάποιος άλλος μέρος από το βάρος του που με λύγιζε. Η ανταπόκριση που είδα τότε από φίλους αλλά και από άτομα που δεν γνωρίζω ή που γνωρίζω ελάχιστα ήταν ένα δώρο για μένα. Δώρο που τότε ήταν βάλσαμο ανακούφισης που ερχόταν να προστεθεί στην παρηγοριά και τη βοήθεια που μου χαρίσαν οι φίλοι μου, και που τώρα πια που ο ασθενής ανένηψε εξακολουθεί να με συγκινεί σαν χειρονομία. Ευχαριστώ όσους ξόδεψαν από το χρόνο τους τότε για να μου γράψουν δυο λόγια για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα αλλά και όσους με διάβασαν και για λίγο ήρθαν κοντά μου με τη σκέψη τους θέλοντας να με παρηγορήσουν. Όσο "αφηρημένη" και "βουβή" και αν φαίνεται η σχέση αυτή για μένα είχε και έχει σημασία, ένιωθα πραγματικά σαν φίλο μου τον "άγνωστο αναγνώστη", και πάντα δεχόμουν με χαρά αυτόν που με τα σχόλιά του αποφάσιζε να μου γνωστοποιηθεί ή που από κοντά μου έλεγε κάτι (ή δεν μου έλεγε ενώ γνώριζα ότι με διαβάζει). Να είστε όλοι καλά.

Σκέψεις τα χαράματα

Παρόλο που είχα ξενυχτήσει τις δύο προηγούμενες βραδιές και είχα ανάγκη από ξεκούραση, κάτι το ακατάπαυστο και άοκνο μέσα στο μυαλό μου (που προφανώς δεν είχε καθόλου "κοιμηθεί" όλη τη νύχτα), θεώρησε καλό και πάλι να με ξυπνήσει πριν χαράξει η μέρα. Να με ξυπνήσει για να σκεφτώ -τη ζωή μου και προς τα πού προχωράει. Να ενθουσιαστώ με τις τελευταίες εξελίξεις της (κυρίως ο ενθουσιασμός ήταν που με ξύπνησε, να πω την αλήθεια). Όμως μαζί του έφερε και ένα σωρό αναδρομές από παλιότερες συγκινήσεις και σχέσεις. Πέρασε από το μυαλό μου για μια ακόμη φορά η πιο πρόσφατή μου σχέση, με τη φιγούρα του άλλου να απομακρύνεται αυτή τη φορά και να χάνεται στο σκοτάδι της λήθης (ή μήπως είμαι εγώ που απομακρύνομαι και αυτός μένει στο ίδιο "πουθενά" που τον άφησα όταν χωρίσαμε;). Μια αύρα νοσταλγίας τον περιβάλλει ακόμη, όμως δεν μπορώ πια, και να θέλω, να αρνηθώ πως ό,τι είχαμε έχει κι από τη μεριά μου πια σε σημαντικό βαθμό χαθεί. Πέρασε από το μυαλό μου και μια σκέψη πιο παλιά, η στιγμή που πλησίασε για πρώτη φορά να με φιλήσει ο άνδρας που μέλετο να γίνει ο μεγάλος μου έρωτας, το δισταγμό και την απομάκρυνσή μου, το πόσο παράξενα οικεία ένιωθα ήδη, που αν και δεν ήμουν έτοιμη να δεχθώ το φιλί του του 'πα απλά πως "δεν είμαι σε φάση τώρα", όχι με την παιχνιδιάρικη υπόσχεση του "ξαναπροσπαθήστε αργότερα" ή τη "γείωση" του "κοίτα φίλε έχω σκοπό να το παίξω δύσκολη" αλλά με την αίσθηση του "ξέρω πως με καταλαβαίνεις" (ατσάλινος κρίκος της αλυσίδας που έδεσε την καρδιά μου για καιρό με τη σκέψη του το πόσο θεωρούσα ότι ο άνθρωπος αυτός έβλεπε μέσα στο πιο μέσα του εαυτού μου).

Αλήθεια, είμαι στη φάση που ετοιμάζομαι για μια νέα σχέση ή μήπως απλά παίρνω αφορμές να αποχαιρετώ ξανά τις προηγούμενες; Είμαι έτοιμη να αποχωριστώ το παρελθόν και να προχωρήσω σε κάτι καινούριο ή φροντίζω ακόμη πληγές από τα παλιά; Θέλω να ξεκινήσω μια νέα πορεία με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς να "βγάλω τα σπασμένα" και να αποδείξω στον εαυτό μου πόσα με δίδαξε ο προ μηνών χωρισμός μου (και καλά "Εγώ δεν την ξαναπατάω όπως την άλλη φορά, τώρα ξέρω τι είχα κάνει λάθος και δεν θα το επαναλάβω, κοίταξε τώρα πόσο καλά το χειρίζομαι"). Ο καιρός θα δείξει πόσο έτοιμη είμαι. Νομίζω ότι ο χρόνος είναι το κλειδί. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν την ίδια σταδιακή πορεία που έχουν μέχρι τώρα μπορεί να τελεσφορήσει ενδεχομένως η νέα κατάσταση που ζω, γιατί για την ώρα είμαι αρκετά διστακτική και δύσπιστη απέναντι σε πολλά πράγματα. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε τι θα γίνει. Είναι και αυτή η εξιδανίκευση που φέρνει ο ενθουσιασμός της αρχής μιας γνωριμίας (εξιδανίκευση δική του αλλά κυρίως δική μου), που δεν θέλω να "προσγειώσει" η απομυθοποίηση που μοιραία φέρνει η περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης (ίσως για μια ακόμη φορά επιλέγω να "ονειροβατώ" και να "παραμυθιάζομαι", ακόμη και με την ίδια μου την εικόνα -στην ιδανική της μορφή- αποφεύγοντας την πραγματικότητα, και μπορεί ο φόβος της αποκαθήλωσής μου να είναι και μία από τις αιτίες του δισταγμού που βγαίνει στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία μου. (Ξεχωριστό post από μόνο του είναι το θέμα αυτό, δεν πειράζει όμως, έτσι θα το δουν μόνο όσοι δείξουν το ενδιαφέρον να διαβάσουν όλο το κατεβατό μέχρι εδώ κάτω, όχι όσοι το διαβάσουν επειδή τους τράβηξε την προσοχή ένας συγκεκριμένος τίτλος).

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή θα πρέπει να πετάξω το ψεύτικο φωτοστέφανο της τελειότητας από την ιδέα που έχω για τις σχέσεις, για τους άλλους ανθρώπους, ακόμη και για μένα και να αρχίσω να αντιμετωπίζω πραγματικότητες. Αλλά please όχι ακόμα. Φοβάμαι μήπως τα σπασμένα μου κοκκαλάκια δεν έχουν "δέσει" ακόμα, δεν ξέρω αν θα αντέξουνε το βάρος του ρεαλισμού (πάντως λογιότατη σήμερα, δεν μπορώ να πω). Άντε, καλή βδομάδα.

Μη με ξυπνάς απ' τις έξι

Σκέψεις και κατάλοιπα σχέσεων και χωρισμών γύριζαν ομολογώ στο μυαλό μου τη χαλαρή χθεσινή Κυριακή. 'Υπνος μέχρι το μεσημέρι, καφεδάκι στο σπίτι μιας φίλης και βόλτα με το αυτοκίνητο ως το Γεράνι λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα (ιδανικό, να μην έχω τον ήλιο να με στραβώνει) για να βρω τις φίλες μου που είχαν τελειώσει το γεύμα τους και με περίμεναν να φάμε μαζί το επιδόρπιο. Κουβεντούλα, γέλια, γνωριμίες, αλλά το τέλος της ήρεμης αυτής μέρας με βρήκε με σκέψεις για τη ζωή μου, τις σχέσεις μου, την πορεία μου. Οι οποίες, όπως κάθε τι που με απασχολεί έντονα, με ξύπνησαν στις 5 και το πρωί, με αποτέλεσμα 6 παρά να μην αντέχω πια και να σηκώνομαι για λίγο από το κρεβάτι, να απασχοληθώ ώσπου να ξανανυστάξω για να ξανακοιμηθώ ως τις 11 (κοινώς πάει η μέρα). Πρέπει να κάνω ένα χρονοδιάγραμμα προβληματισμών.

Η ηλίθια ίωση

Με είχε πιάσει το φθινόπωρο, με ξανάπιασε και τώρα. Αντί να έχω για μερικές μέρες πυρετό, λαιμό, βήχα και τα λοιπά παραφερνάλια, έχω για βδομάδες ολόκληρες φοβερή κούραση και καταστολή, χωρίς ή με ελάχιστο πυρετό, άντε λίγο λαιμό για ξεκάρφωμα και το πολύ κανένα γκουχ γκουχ στη χάξη και στη φέξη. Δεν γίνεται να με ρίξει κάτω μια δυνατή ίωση, να έχω πυρετό τρεις μέρες, πέντε, επτά, όσες είναι, και μετά να επιστρέψω στην ενεργό δράση σαν τον άνθρωπο αντί να βασανίζομαι μέρες και μέρες; Ό,τι ώρα και να με βάλεις για ύπνο κοιμάμαι και πάλι κουρασμένη ξυπνάω. Άλλες φορές νιώθω καλύτερα και λέω πάει, πέρασε, άλλες φορές καταλαβαίνω ότι οι αντοχές μου με προδίδουν και ότι δεν είμαι ακόμη για πολλά πολλά. Άντε να δούμε πότε θα ξεμπερδέψω.