...μήπως ξέρεις πού είναι ο φορτιστής της φωτογραφικής μου μηχανής;
- Όπου τον έχεις πεταμένο είναι.
...αυτή η αγάπη μου κάνει μερικές φορές τη ζωή δύσκολη.
Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2008
Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2008
Stop chasing shadows, just enjoy the ride
Είχα από καιρό ξεχωρίσει αυτό το τραγούδι των Morcheeba και σήμερα βρήκα και το αναπάντεχο ομολογουμένως βίντεο κλιπ του. Ακούγοντάς το μου ενέπνεε μία γαλήνη, μία ηρεμία, εντελώς απροσδόκητα όμως το βίντεο όχι μόνο είναι καρτούν, αλλά έχει ως θέμα το θάνατο, τον παγανισμό (;!) και το wind-serf στα σύννεφα παρέα με τα φαντάσματά σου!
Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2008
Το όνομά μου σε σκληρό εξώφυλλο
Τελικά η επιβράβευση έρχεται συχνά από εκεί που δεν την περιμένεις. Τρία χρόνια δουλεύω full-time ως μεταφράστρια, κυρίως σε βιβλία, και δεν είχα δει ως τώρα το όνομά μου στο εξώφυλλο κανενός από όσα έχουν εκδοθεί (κυρίως στο πρώτο μου, που έφτυσα αίμα να το μεταφράσω λόγω αυξημένης δυσκολίας είχα απογοητευτεί κάπως). Και να που σήμερα λαμβάνω μέσω ΕΛΤΑ ένα βιβλίο (λέω τι να είναι τι να είναι, δεν περιμένω να μου στείλουν κάτι, μήπως είναι η γενική βιολογία που μου είπανε ότι θα κάνουμε, νόμιζα ήταν ακόμη στα σκαριά αυτό το project). Ανοίγω και τι να δω. Ο δεύτερος τόμος της βιολογίας των μικροοργανισμών, βιβλίο γνωστό στους βιολόγους και ως "Brock", έχει το όνομά μου στο εξώφυλλο και μάλιστα πρώτο πρώτο -ας όψεται η αλφαβητική σειρά, εγώ δυο κεφάλαια μετέφρασα σε αυτό όλα κι όλα και όλοι οι άλλοι της μεταφραστικής ομάδας είναι από διδακτορικοί ως καθηγητές πανεπιστημίου ενώ εγώ μία ταπεινή βιολόγος (χμ, τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι μία ταπεινή βιολόγος, έχω κάνει και μάστερ στην επιστημονική μετάφραση, είμαι MSc, να τους πω να το γράφουν έτσι, κάνει πιο εφέ και εν πάσει περιπτώσει ισχύει).
Περιττό να πω ότι το βιβλίο μου θέλω να το αγκαλιάζω, να το φιλάω, να το χαϊδεύω, και ότι δεν χορταίνω να το κοιτάω (ψωνάρα!). Το κακό με τη δουλειά μου είναι ότι αυτή η πολύ σημαντική, δε λέω, επιβράβευση, έρχεται σε άσχετες στιγμές, πολύ καιρό μετά το τέλος της συγκεκριμένης δουλειάς και όχι εκείνη τη στιγμή που τη χρειάζεσαι περισσότερο, πχ όταν δυσκολεύεσαι με κάτι, όταν έχει κουραστεί ή πλήξει, ενώ σε άλλα επαγγέλματα βλέπεις άμεσα το αποτέλεσμα του κόπου σου (ένας γιατρός θα δει αμέσως την ανακούφιση στον ασθενή του, πχ). Βέβαια δεν μπορώ να έχω παράπονο. Σε μια παρέα προχθές λέγαμε για το πόσο μεγάλη σημασία έχει στο επάγγελμά του κανείς να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε κάτι σημαντικό. Και εγώ την ικανοποίηση αυτή την έχω και με το παραπάνω, γιατί ξέρω ότι η δουλειά μου διοχετεύεται σε κάτι πολύ αξιόλογο, σε επιστημονικά βιβλία -κυρίως πανεπιστημιακά-, πράγμα που δίνει στην αξία της μεγάλη εμβέλεια και διάρκεια (το ξέρω γίνομαι ανυπόφορη, αφήστε με όμως να ψωνιστώ κι εγώ λίγο!)
Περιττό να πω ότι το βιβλίο μου θέλω να το αγκαλιάζω, να το φιλάω, να το χαϊδεύω, και ότι δεν χορταίνω να το κοιτάω (ψωνάρα!). Το κακό με τη δουλειά μου είναι ότι αυτή η πολύ σημαντική, δε λέω, επιβράβευση, έρχεται σε άσχετες στιγμές, πολύ καιρό μετά το τέλος της συγκεκριμένης δουλειάς και όχι εκείνη τη στιγμή που τη χρειάζεσαι περισσότερο, πχ όταν δυσκολεύεσαι με κάτι, όταν έχει κουραστεί ή πλήξει, ενώ σε άλλα επαγγέλματα βλέπεις άμεσα το αποτέλεσμα του κόπου σου (ένας γιατρός θα δει αμέσως την ανακούφιση στον ασθενή του, πχ). Βέβαια δεν μπορώ να έχω παράπονο. Σε μια παρέα προχθές λέγαμε για το πόσο μεγάλη σημασία έχει στο επάγγελμά του κανείς να έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε κάτι σημαντικό. Και εγώ την ικανοποίηση αυτή την έχω και με το παραπάνω, γιατί ξέρω ότι η δουλειά μου διοχετεύεται σε κάτι πολύ αξιόλογο, σε επιστημονικά βιβλία -κυρίως πανεπιστημιακά-, πράγμα που δίνει στην αξία της μεγάλη εμβέλεια και διάρκεια (το ξέρω γίνομαι ανυπόφορη, αφήστε με όμως να ψωνιστώ κι εγώ λίγο!)
Τρίτη, Ιανουαρίου 15, 2008
American Gangster
Βλέποντας χθες το τρέιλερ στο ίντερνετ δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα να πάω να δω την ταινία. Για το λόγο όμως αυτό κάθισα και διάβασα προσεκτικά την κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, μπας και με κάνει να την εκτιμήσω περισσότερο. Και έτσι έγινε.
Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.
Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.
Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.
Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.
Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;
Η πλοκή της ταινίας βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται πριν από 30 χρόνια στην Αμερική, και επικεντρώνεται στη διπολική αντίθεση ανάμεσα σε έναν υπερ-μαφιόζο (κάτι σαν τον Νονό σε μαύρο, ψηλό και αδύνατο, ο χαρακτήρας του D. Washington) που ξεκίνησε από σωφέρ για να φτάσει στην κορυφή του εμπορίου ναρκωτικών, και έναν αποτυχημένο αστυνομικό εξευτελιστικά τίμιο, που βρίσκει ένα εκατομμύριο δολάρια (που από κανέναν δεν θα έλλειπαν) σε μια φάση στη δουλειά του και αντί να τα κρατήσει (κανείς δεν θα του τα ζητούσε) τα παραδίδει.
Η ταινία παίζει με μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας του Washington είναι αδίστακτος και διεφθαρμένος μεν, βάζει πάνω από όλα την αξία της οικογένειας δε, σέβεται τη μητέρα του με την οποία και πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είναι πιστός στη γυναίκα του και τις παραδοσιακές αξίες, είναι πάντα καλοντυμένος και με λεπτό γούστο στα πάντα και οπτικά δίνει την εικόνα ότι είναι "κύριος". Ο αστυνομικός (Ράσελ Κρόου) από την άλλη είναι αποτυχημένος και στην προσωπική του ζωή, είναι γυναικάς, κακός πατέρας, φορά ρούχα που άνετα θα κέρδιζαν το πρώτο βραβείο στο κιτσαρία πάρτι του Απών, γενικά ζει μια ζωή "σαβούρα", με εξαίρεση την ηλιθιωδώς σχεδόν πείσμονα τιμιότητά του. Ο ένας λοιπόν ζει το αμερικάνικο όνειρο μέσα στα πλούτη (και πίσω από τα αίσχη), και ο άλλος ζει μία μορφή εξαθλίωσης, αλλά μέσα από την απόλυτη τιμιότητα.
Επίσης μου άρεσε πολύ η γενικότερη αισθητική της ταινίας, η οποία δεν μεταχειρίστηκε την εποχή που αναπαριστούσε σαν καρτ-ποστάλ, δεν παρουσίαζε μία ιλουστρασιόν εικόνα. Αφενός έλουσε τα χρώματα με μια ωχρή προς χάλκινη χροιά, δημιουργώντας την αίσθηση της χρονικής απόστασης, αφετέρου δεν δίστασε να δείξει στοιχεία της τότε αισθητικής που σήμερα δεν φαίνονται νοσταλγικά ωραία, ρετρό που λέμε, αλλά στοιχεία που δεν λειτουργούν σήμερα, όπως τα ειδεχθώς κακόγουστα ρούχα του Κρόου, τα αυτοκίνητα (σε άλλους βέβαια μπορεί να άρεσαν δεν ξέρω), ακόμη και η "Μις Πουέρτο Ρίκο" που παντρεύτηκε ο πρωταγωνιστής και η οποία θεωρείτο η απόλυτη καλλονή της εποχής, ήταν μία κοπέλα ωραία με τα τότε δεδομένα και όχι με τα σημερινά (στις διπλανές σειρές άκουγα κάτι νεαρούς που χλευάζανε την "καλλονή" της), επιλογή όμως που άφησε περιθώρια και ανάδειξης του χαρακτήρα της κοπέλας, κάτι που θα ήταν δύσκολο με ένα τέλειο, αψεγάδιαστο με τα σημερινά πρότυπα πρόσωπο.
Τέλος θα πρέπει να αναφέρω την έξοχη ερμηνεία του Washington, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός στη σκηνή της ανάκρισης, όπου βλέπεις έναν άνθρωπο που παρά την ταραχή του καταφέρνει να πειθαρχήσει απόλυτα κάθε σύσπαση του προσώπου του, και την έντασή του μαρτυρά μόνο η λεπτή γυαλάδα που καλύπτει τα μάτια του σε ένα ανεπαίσθητο βούρκωμα που ροδίζει το άσπρο των ματιών του.
Είδαμε λοιπόν πώς με λίγη μελέτη κατάφερα να απολαύσω και να εκτιμήσω μία ταινία που ούτε όρεξη είχα να πάω να δω ούτε ανήκει στο είδος που θα επέλεγα. Σας προτείνω να το κάνετε κι εσείς όταν έχετε ανάλογη διάθεση. Να ξέρετε βέβαια ότι αν η κριτική είναι δυσμενής αυτό θα σας προδιαθέσει ανάλογα και όχι μόνο μπορεί να σας το χαλάσει αλλά μπορεί και να καταντήσετε στο τέλος ένας ελιτιστής της έβδομης τέχνης. Αλλά και γιατί όχι;
Τι μετράει σε μία ταινία
Όταν βλέπω μία ταινία είναι πολλές οι παράμετροι βάσει των οποίων την κρίνω. Μία πολύ σημαντική από αυτές είναι η ψυχαγωγική της αξία, που είναι άλλωστε και ένας από τους βασικούς στόχους του κινηματογράφου γενικότερα. Ως προς την ψυχαγωγική αξία της για παράδειγμα με ενθουσίασε η Αστερόσκονη (και αυτό ήταν που με έκανε να πάω να τη δω και δεύτερη φορά, όχι το ότι τη θεωρώ παράμιλλη του Πολίτη Κέιν). Είναι απίστευτα σημαντικό για τον θεατή που ταλαιπωρείται από μια βέβηλη καθημερινότητα, βλέποντας μία ταινία να περνά καλά, και υπάρχουν πολλές ταινίες με αυτόν ακριβώς το στόχο που δεν το καταφέρνουν. Και φυσικά το είδος που είναι δυσκολότερο να το πετύχει αυτό είναι η κωμωδία.
Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").
Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.
Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).
Μία άλλη παράμετρος είναι η καλλιτεχνική αξία της ταινίας, η "ποιότητα". Πολλές φορές για μένα δεν σώζει μία ιδιαίτερα κουραστική ταινία, ιδίως όταν πρόθεσή μου είναι να ξεχαστώ και να χαλαρώσω μετά από μία κουραστική μέρα και όχι να καλλιεργηθώ πνευματικά, αλλά σίγουρα είναι αυτό είναι που καθιστά μία ταινία "δημιούργημα" και όχι σόου και θα την κάνει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει αξία και διάρκεια. Απλά θέλει ξεκούραστο και δεκτικό μυαλό για να το εκτιμήσεις στις πιο "δύστροπες" μορφές της, θέλει μια ιδιαίτερη δι
Σε μία ξεχωριστή κατηγορία βάζω τα τεχνικά στοιχεία και τη γενικότερη αισθητική. Δεν μπορείς ακόμη και στην πιο τετριμμένη αμερικανιά να αρνηθείς ότι έχει εντυπωσιακά εφέ, για παράδειγμα. Εγώ προσπαθώ πολλές φορές να περάσω και πέρα από αυτό και να δω την ομορφιά που μπορεί να έχει στη σύλληψη και τη σύνθεσή της μία σκηνή, ή να καταλάβω τι θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μέσα από μία συγκεκριμένη αισθητική άποψη (π.χ. όταν απορρίπτει το καλογυαλισμένο χάριν του πατιναρισμένου, όταν σκόπιμα σου δείχνει κάτι κακόγουστο, όταν προτιμά να δείξει "αλήθεια" αντί για "ομορφιά").
Τέλος θα έβαζα σε μία ξεχωριστή κατηγορία τους ηθοποιούς. Ένας ηθοποιός δίνει βάρος και λάμψη σε μία ταινία είτε με την προσωπική του ακτινοβολία, με τον μαγνητισμό του, είτε με την ομορφιά και τη γοητεία του (γι' αυτό μια φίλη μου θέλει να πάμε στη νέα ταινία με τον George Clooney χωρίς να ξέρει τίποτα άλλο για την ταινία αυτή και ούτε ενδιαφέρεται καν να μάθει -ας είναι καμιά πατάτα και θα σου πω εγώ). Και βέβαια το πιο σημαντικό είναι όταν δίνει μία ξεχωριστή ερμηνεία δίνοντάς σου την ευκαιρία να παρατηρήσεις τις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά ενός χαρακτήρα και να αναρωτιέσαι τι κρύβει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του.
Αφιερώνω αυτό το post σε μία φίλη μου που μου ομολόγησε ότι με κορόιδευε που είδα δεύτερη φορά την Αστερόσκονη και που ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με την ταινία αυτή. (Ίσως βέβαια είναι καιρός να αποδεχθώ ότι είμαι μία χαζο-ονειροπαρμένη και να πάψω να πουλάω πνεύμα όταν μου κάνουν τέτοια σχόλια).
Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008
Moving on...
...καιρός ήταν! Τόσο καιρό έλεγα στις φίλες μου ότι περνάμε φανταστικά αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ότι μετά από καιρό θα θυμόμαστε αυτήν την περίοδο της ζωής μας ως ιδιαίτερα όμορφη, αλλά τώρα τα διάφορα κολλήματά μας δεν μας αφήνουν να δούμε πόσο καλά είναι. Ε, λοιπόν για μένα έγινε το κλικ. Ξαφνικά βλέπω αυτά που διαισθανόμουν και έλεγα μέσα από τη λογική ολοζώντανα και αυταπόδεικτα μπροστά μου. Όλη μου η προσπάθεια "αντιπερισπασμού" που ορισμένες φορές θεωρούσα μάταιη, τελικά με έβγαλε στο δρόμο μιας ζωής πολύ γλυκιάς και πολλά υποσχόμενης.
Θα μου πείτε τι της συνέβη αυτηνής και άλλαξε έτσι; Σίγουρα θα γνώρισε κάποιον. Ε ναι λοιπόν γνώρισα κάποιον. Στην αρχή το μόνο που είχα πει ήταν ότι επρόκειτο για τη μόνη γνωριμία από όσες είχα κάνει από όταν χώρισα που "το συζητάω" το θέμα. Και τώρα δηλαδή δεν έχει προχωρήσει πέραν της γνωριμίας η κατάσταση, αλλά "ψήνομαι" πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες όταν αντιλήφθηκα ότι για πρώτη φορά μετά από μήνες επιτέλους αφήνω ανοικτό το δρόμο να με πλησιάσει κάποιος, ένιωσα αρχικά σαν να ήταν η αρχή του πραγματικού μου χωρισμού (γιατί μέχρι τώρα εγώ από την πλευρά μου δεν είχα "αποχωριστεί" πραγματικά από το παρελθόν), και ένιωσα περιέργως τη νοσταλγία μου για το παρελθόν να εντείνεται, ή για την ακρίβεια είχα εντονότερη την αίσθηση του κενού που μένει όταν εγκαταλείπεις και αποκόπτεσαι από το παλιό και γνώριμο και ανοίγεις την πόρτα σε κάτι το καινούριο. Καθώς περνούσαν οι μέρες (και ευτυχώς η εξέλιξη της γνωριμίας αυτής είναι αρκετά αργή και προλαβαίνω να "προσαρμοστώ" συναισθηματικά γιατί διαφορετικά ίσως δεν λειτουργούσε σωστά) ένιωθα τον εαυτό μου να αφομοιώνει όλο και περισσότερο τα νέα δεδομένα, να ασχολείται επιτέλους με κάτι άλλο εκτός από το τι έφταιξα τι έκανα στραβά τι μοίρα μαύρη με κυνηγάει, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί και τα γνωστά μίζερα και πεσσιμιστικά.
Δεν ξέρω πώς θα πάει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατάφερα να μπω πλέον συνειδητά 100% στη νέα φάση της ζωής μου για την οποία τόσο καιρό με κόπο προλείαινα το έδαφος, ότι νιώθω όμορφα και ζω επιτέλους τις στιγμές μου, και ότι δεν θέλω να κοιτάζω πια πίσω.
Θα μου πείτε τι της συνέβη αυτηνής και άλλαξε έτσι; Σίγουρα θα γνώρισε κάποιον. Ε ναι λοιπόν γνώρισα κάποιον. Στην αρχή το μόνο που είχα πει ήταν ότι επρόκειτο για τη μόνη γνωριμία από όσες είχα κάνει από όταν χώρισα που "το συζητάω" το θέμα. Και τώρα δηλαδή δεν έχει προχωρήσει πέραν της γνωριμίας η κατάσταση, αλλά "ψήνομαι" πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες όταν αντιλήφθηκα ότι για πρώτη φορά μετά από μήνες επιτέλους αφήνω ανοικτό το δρόμο να με πλησιάσει κάποιος, ένιωσα αρχικά σαν να ήταν η αρχή του πραγματικού μου χωρισμού (γιατί μέχρι τώρα εγώ από την πλευρά μου δεν είχα "αποχωριστεί" πραγματικά από το παρελθόν), και ένιωσα περιέργως τη νοσταλγία μου για το παρελθόν να εντείνεται, ή για την ακρίβεια είχα εντονότερη την αίσθηση του κενού που μένει όταν εγκαταλείπεις και αποκόπτεσαι από το παλιό και γνώριμο και ανοίγεις την πόρτα σε κάτι το καινούριο. Καθώς περνούσαν οι μέρες (και ευτυχώς η εξέλιξη της γνωριμίας αυτής είναι αρκετά αργή και προλαβαίνω να "προσαρμοστώ" συναισθηματικά γιατί διαφορετικά ίσως δεν λειτουργούσε σωστά) ένιωθα τον εαυτό μου να αφομοιώνει όλο και περισσότερο τα νέα δεδομένα, να ασχολείται επιτέλους με κάτι άλλο εκτός από το τι έφταιξα τι έκανα στραβά τι μοίρα μαύρη με κυνηγάει, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί και τα γνωστά μίζερα και πεσσιμιστικά.
Δεν ξέρω πώς θα πάει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατάφερα να μπω πλέον συνειδητά 100% στη νέα φάση της ζωής μου για την οποία τόσο καιρό με κόπο προλείαινα το έδαφος, ότι νιώθω όμορφα και ζω επιτέλους τις στιγμές μου, και ότι δεν θέλω να κοιτάζω πια πίσω.
Δευτέρα, Ιανουαρίου 07, 2008
Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008
Τα στρατόπεδα του Ιησού
Μόλις το είδα στη Θεματική Βραδιά. Μου φάνηκε τόσο εξοργιστικό και απίστευτο που δεν βρίσκω λόγια να το περιγράψω. Οργανωμένες προσπάθειες για τη διάπλαση παιδιών με φανατικές θρησκευτικές αντιλήψεις, που πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι ανυπόστατη, το φαινόμενο του θερμοκηπίου αμελητέο (για να μπορεί ο Μπους να αγνοεί τις διεθνείς συνθήκες για το περιβάλλον), η θεωρία της εξέλιξης κίβδηλη (και ο δημιουργισμός η μόνη σωστή), ότι ο διάβολος τα απειλεί με την αμαρτία, παιδιών που ακούνε φανατισμένα "χριστιανικό χέβι μέταλ", "χριστιανικό χιπ χοπ", "χριστιανικό ροκ εν ρολ", παιδιών που έρχονται σε θρησκευτική έκσταση υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των γονιών τους, πιστεύοντας ότι ακούνε μέσα τους τη φωνή του θεού (που τους λέει ασυναρτησίες προφανώς, τις οποίες με ψυχικό παλμό επαναλαμβάνουν), παιδιών τυφλωμένων. Τα παιδιά αυτά θα γίνουν αύριο οι οπαδοί ή και οι οδηγοί μιας Αμερικής που θα θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να εισβάλλει και να καταστρέφει οποιαδήποτε χώρα θεωρεί ότι αποτελεί "εχθρό" ή "απειλή για το χριστιανισμό", μιας Αμερικής που θα αποφασίσει να πολεμήσει τον θρησκευτικό φανατισμό του Ισλάμ με εντονότερο δικό της φανατισμό, που θα θεωρεί ότι μπορεί να "κατακυριεύσει τη γη" αδιαφορώντας για το περιβάλλον και που θα ζει σε έναν πνευματικό μεσαίωνα χειρότερο από τον πραγματικό.
Είναι πολλές οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου αλλά επειδή είμαι πολύ συγχυσμένη με αυτό που είδα θα περιοριστώ στα παραπάνω. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το ρόλο της θρησκείας.
Ή μάλλον θα πω το εξής. Θεωρώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα μπορεί να συμβάλλει στην πνευματική (με την ανώτερη, πλέον "άυλη" έννοια της λέξης) ανύψωση του ανθρώπου και πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο και αγνό. Η εκμετάλλευση όμως του σπόρου της πίστης που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο για την υπόθαλψη φανατισμού, για την τύφλωση του νου και την πρόκληση τερατογενέσεων όπως στην παραπάνω περίπτωση είναι παραπάνω από θλιβερή και επαίσχυντη, είναι εγκληματική.
Είναι πολλές οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου αλλά επειδή είμαι πολύ συγχυσμένη με αυτό που είδα θα περιοριστώ στα παραπάνω. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το ρόλο της θρησκείας.
Ή μάλλον θα πω το εξής. Θεωρώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα μπορεί να συμβάλλει στην πνευματική (με την ανώτερη, πλέον "άυλη" έννοια της λέξης) ανύψωση του ανθρώπου και πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι πολύ όμορφο και αγνό. Η εκμετάλλευση όμως του σπόρου της πίστης που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο για την υπόθαλψη φανατισμού, για την τύφλωση του νου και την πρόκληση τερατογενέσεων όπως στην παραπάνω περίπτωση είναι παραπάνω από θλιβερή και επαίσχυντη, είναι εγκληματική.
Περσέπολις
Χθες πήγα και είδα την εκπληκτική αυτή ταινία που άλλοτε σε κάνει να γελάς και άλλοτε να βουρκώνεις. Σας παραπέμπω στην κριτική του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, την οποία συνυπογράφω, όπου μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ.
http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.
http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=7873&pubid=596176
Το μόνο που έχω να προσθέσω στα καλλιτεχνικά εμβριθή και εύστοχα σχόλια του σινεκριτικού είναι ότι η ταινία αυτή μου έδειξε πώς η δημιουργός της αυτοβιογραφικής ιστορίας , Μαρζάν Σατραπί, μοιράζεται τα βιώματά της με τον υπόλοιπο κόσμο με μέσο την πένα της (το κόμικ), κάτι που φαντάζομαι θα πρέπει να είναι όσο λυτρωτικό και ανακουφιστικό για αυτήν όσο και η δική μου (πολύ πιο περιορισμένη βέβαια) εμπειρία μοιράσματος σκέψεων και συναισθημάτων μέσω του blog. Τελικά αποδεικνύεται ότι αυτά που μέσα μας θεωρούμε ως τα πιο μύχια και κρυφά, όταν ανοιχτούμε και τα φανερώσουμε στους άλλους διαπιστώνουμε ότι είναι τα πιο κοινά και πανανθρώπινα. Μέσα από την ταινία αυτή γνώρισα μία γυναίκα σαν εμένα, σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες προσωπικές εμπειρίες (από την ερωτική απογοήτευση μέχρι την... αποτρίχωση), η οποία όμως έζησε σε ένα περιβάλλον πολυτάραχο, αντίξοο, με πολλούς περιορισμούς. Το ελεύθερο πνεύμα της "κλωτσάει" μέσα σε αυτό και η Μαρζάν αναζητά, όπως όλοι μας, την ταυτότητά της, τη θέση της στον κόσμο. Η Περσέπολις της έδωσε πάντως σίγουρα μια θέση στην καρδιά όσων γνώρισαν την ιστορία της μέσα από την ταινία ή το κόμικ.
Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008
Τι ωραία που πέρασα την παραμονή της πρωτοχρονιάς
Κατ' αρχάς θα πρέπει να πω ότι όλη μέρα, μέχρι το βράδυ που πήγα στο σπίτι του φίλου Χρήστου, μεμψιμοιρούσα και κλαιγόμουν από μέσα μου για τα δεινά του έρωτα που μου βαρέσανε την πόρτα (με έχω πλέον βαρεθεί). Ένιωθα ότι ευχαρίστως θα μπορούσα να πάω για ύπνο νωρίς το βράδυ της παραμονής και να ξυπνήσω την άλλη μέρα και να έχει μπει ο νέος χρόνος χωρίς να έχω κάνει κάτι ιδιαίτερο για αυτό και να μη με νοιάζει. Ευτυχώς που δεν τα έκανα όλα αυτά καθώς επίσης που κοιμήθηκα αρκετές ώρες το απόγευμα για να αντέξω μέχρι τις 5 που ξενύχτησα.
Πήγα λοιπόν κατά τις 11 και κάτι στο φιλικό αυτό σπίτι στη φάση "σ'αγαπάει η πεθερά σου", γιατί τα παιδιά τρώγανε, και κάθισα και εγώ μαζί τους στο τραπέζι. Ευτυχώς γιατί όλη μέρα την είχα βγάλει λίγο "της ανορεξίας", ένα φρουτάκι από δω, ένα γιαουρτάκι από κει, ένα βραστό αυγουλάκι παρακεί, αλλά παραπάνω φαγητό δεν κατέβαινε. Βέβαια στου Χρήστου κατέβαινε και παρακατέβαινε, και το κρασάκι πολύ ωραίο και όλα (μπράβο παιδιά).
Το τσακ της αλλαγής του έτους μάς βρήκε στην ταράτσα να κυνηγάμε με το βλέμμα και ορισμένοι και με τις φωτογραφικές τους μηχανές τα πυροτεχνήματα που σκάγανε από δω κι από κει, με τον Χρήστο να ανοίγει το πρώτο μπουκάλι σαμπάνιας με απαράμιλλο στυλ. Στη συνέχεια κατεβήκαμε φυσικά κάτω (μην αρπάξουμε καμιά πνευμονία) και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να χαζολογάμε γενικότερα μέχρι που ήρθαν οι χορομανείς Αφροδίτη και Κώστας και αφού ο αριθμός μας επαρκούσε πλέον για ανσάμπλ ρουέδας (που θέλει πολλά ζευγάρια), επιχειρήσαμε με σχετική επιτυχία αυτόν τον next dimension λάτιν χορό (επιτυχία λέω σχετική γιατί εγώ δεν είχα ξαναχορέψει τον χορό αυτό και δεν μπορώ να κρίνω, πλάκα είχε πάντως). Μέχρι τις τρεις και κάτι όλο και κάποιος χόρευε αλλά επειδή δεν μπορώ να πω ότι μας είχε ακριβώς συνεπάρει ο πυρετός της πίστας (με εξαίρεση την χορομανή Αφροδίτη που είναι σε μια κατηγορία από μόνη της, είναι dance-addict όπως η ίδια ομολογεί), είπαμε να παίξουμε το νέο ταμπού (το οποίο έχει κάποια νέα χαρακτηριστικά πολύ ενδιαφέροντα, ιδίως τον ευλυγιστούλη, αργήσαμε κάπως να πάρουμε μπρος, μέχρι του χρόνου όμως νομίζω ότι θα το'χουμε 100%, όπως και στη rueda).
Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φιλική και ευχάριστη που πραγματικά ήμουν άλλος άνθρωπος σε σχέση με το πρωί και την υπόλοιπη μέρα. Αυτό όμως έγινε επειδή πήγα στο σπίτι αυτό με καλή διάθεση, με όμορφα συναισθήματα απέναντι στα παιδιά, χαλαρή και άνετη και δεκτική στο να περάσω καλά. Αυτό ήταν το μυστικό και αυτό θα πρέπει να κρατήσω και να συνεχίσω να κάνω όλη τη νέα χρονιά. Η αρχή πάντως έγινε σωστά!
Πήγα λοιπόν κατά τις 11 και κάτι στο φιλικό αυτό σπίτι στη φάση "σ'αγαπάει η πεθερά σου", γιατί τα παιδιά τρώγανε, και κάθισα και εγώ μαζί τους στο τραπέζι. Ευτυχώς γιατί όλη μέρα την είχα βγάλει λίγο "της ανορεξίας", ένα φρουτάκι από δω, ένα γιαουρτάκι από κει, ένα βραστό αυγουλάκι παρακεί, αλλά παραπάνω φαγητό δεν κατέβαινε. Βέβαια στου Χρήστου κατέβαινε και παρακατέβαινε, και το κρασάκι πολύ ωραίο και όλα (μπράβο παιδιά).
Το τσακ της αλλαγής του έτους μάς βρήκε στην ταράτσα να κυνηγάμε με το βλέμμα και ορισμένοι και με τις φωτογραφικές τους μηχανές τα πυροτεχνήματα που σκάγανε από δω κι από κει, με τον Χρήστο να ανοίγει το πρώτο μπουκάλι σαμπάνιας με απαράμιλλο στυλ. Στη συνέχεια κατεβήκαμε φυσικά κάτω (μην αρπάξουμε καμιά πνευμονία) και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να χαζολογάμε γενικότερα μέχρι που ήρθαν οι χορομανείς Αφροδίτη και Κώστας και αφού ο αριθμός μας επαρκούσε πλέον για ανσάμπλ ρουέδας (που θέλει πολλά ζευγάρια), επιχειρήσαμε με σχετική επιτυχία αυτόν τον next dimension λάτιν χορό (επιτυχία λέω σχετική γιατί εγώ δεν είχα ξαναχορέψει τον χορό αυτό και δεν μπορώ να κρίνω, πλάκα είχε πάντως). Μέχρι τις τρεις και κάτι όλο και κάποιος χόρευε αλλά επειδή δεν μπορώ να πω ότι μας είχε ακριβώς συνεπάρει ο πυρετός της πίστας (με εξαίρεση την χορομανή Αφροδίτη που είναι σε μια κατηγορία από μόνη της, είναι dance-addict όπως η ίδια ομολογεί), είπαμε να παίξουμε το νέο ταμπού (το οποίο έχει κάποια νέα χαρακτηριστικά πολύ ενδιαφέροντα, ιδίως τον ευλυγιστούλη, αργήσαμε κάπως να πάρουμε μπρος, μέχρι του χρόνου όμως νομίζω ότι θα το'χουμε 100%, όπως και στη rueda).
Γενικά η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φιλική και ευχάριστη που πραγματικά ήμουν άλλος άνθρωπος σε σχέση με το πρωί και την υπόλοιπη μέρα. Αυτό όμως έγινε επειδή πήγα στο σπίτι αυτό με καλή διάθεση, με όμορφα συναισθήματα απέναντι στα παιδιά, χαλαρή και άνετη και δεκτική στο να περάσω καλά. Αυτό ήταν το μυστικό και αυτό θα πρέπει να κρατήσω και να συνεχίσω να κάνω όλη τη νέα χρονιά. Η αρχή πάντως έγινε σωστά!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)