Έγκυος = Ανάπηρη;

Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν η αναπηρία. Και ούτε καν. Η δυσκολία στην κίνηση. Έβλεπα πάντα με λύπηση τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να κάνουν παρά ένα μικρό μικρό βηματάκι κάθε φορά και που η μετακίνησή τους σε μία απόσταση λίγων μέτρων ήταν ολόκληρη ιστορία. Πρότυπο τρίτης ηλικίας ήταν για μένα η σούπερ γιαγια που ερχόταν στο γυμναστήριο που πήγαινα όταν ήμουν φοιτήτρια, δραστήρια και πιο αδύνατη από μένα (βασικά πιο αδύνατη από ό,τι ήμουν εγώ ποτέ). Κατά την παιδική και την εφηβική μου ηλικία δεν είχα και πολλές φυσικές δραστηριότητες, ήμουν πιο πολύ παιδί του διαβάσματος, ζούσα μέσα στο μυαλό μου ουσιαστικά, όχι στο σώμα μου. Γύρω στα 20 άρχισα να νιώθω την επίδραση που είχε η άσκηση στη διάθεσή μου (μέχρι τότε με κούραζε υπερβολικά για να την απολαύσω γιατί ήμουν ντιπ αγύμναστη). Και χωρίς να το καταλάβω έφτασα, μέσα σε λίγα χρόνια, να την έχω απόλυτη ανάγκη. Και μάλιστα σε έντονη μορφή, να αναβλύζουν άφθονες άφθονες οι ενδορφίνες. Είχε γίνει πια συνιστώσα της ψυχικής μου ισορροπίας. Ευχόμουνα και προσευχόμουνα να είμαι πάντα σε θέση να ασκούμαι με όση ένταση και διάρκεια θέλω. Και να τώρα που για ένα μικρό σχετικά, αλλά όχι ασήμαντο χρονικό διάστημα, αυτή τη δυνατότητα δεν την έχω. Θα μου πεις πήγαινε για περπάτημα, κάνε κάποια ήπια άσκηση, βρες κάτι άλλο. Όχι. Εγώ θέλω να πετάγομαι στο ταβάνι, να προσγειώνομαι στο πάτωμα, να ξαναπετάγομαι και πάλι από την αρχή. Αυτό έχω μάθει, αυτό θέλω, η ψυχή μου το ζητάει. Νιώθω όχι απλώς σαν το αγρίμι στο κλουβί, σαν το αγρίμι που το τύλιξαν σφικτά με σάββανο (δύο βήτα θέλει ή ένα;). Και αντί για όλα αυτά θα πρέπει να βλέπω λίγο λίγο, την κοιλιά μου να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο βαρύ κι εμένα να λαχταράω τις ενδορφίνες της άσκησης με ένα σπαρακτικό σύνδρομο στέρησης. Και να ήξερα τουλάχιστον ότι όλα αυτά θα τέλειωναν τον Απρίλιο που αναμένεται να γεννήσω. Αλλά θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα βγω από την αίθουσα τοκετών και πόσο καιρό θα πάρει για να επανέλθει πλήρως το σώμα μου. Πού πήγα κι έμπλεξα!

Της γέννας μου τα βάσανα εσένα θα στοιχειώνουν

Γιατί μου το κάνουν αυτό, γιατί; Πάνω που βρισκόμουν σε μία περίοδο ηρεμίας και αταραξίας (γιατί κάπου στο υποσυνείδητο θα είχα μάλλον καταφέρει να απωθήσω τους φόβους της γέννας και των όσων με περιμένουν γενικότερα), να τρώω τέτοιο χαστούκι.
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, πηγαίνω, πριν 2-3 μέρες, να επισκεπτώ μία φίλη επίσης έγκυο, στο δεύτερο παιδί της όμως, η οποία είναι –για δεύτερη επίσης φορά- κλινήρης λόγω επικινδυνότητας της κατάστασής της.
Φυσικά, όπως κάθε φορά που θα βρεθεί έγκυος με έγκυο, αρχίσαμε τα περί συμπτωμάτων, εβδομάδων κύησης, προβλεπόμενης ημερομηνίας τοκετού, διατροφικών συμπληρωμάτων κουλουπού κουλουπού αγαπητέ αναγνώστη, και μέχρι εκεί καλά.
Έρχεται όμως, φευ, και η μοιραία στιγμή που δέχομαι το απρόσμενο χτύπημα κάτω από τη μέση, στα σπλάχνα μου τα έγκατα, να νιώθω να σχίζεται ξαφνικά το παραπέτασμα που κάλυπτε όλους μου τους φόβους. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε, από ό,τι κατάλαβα, ιδιαίτερα οδυνηρό, παρεμβατικό και κοπτοραπτικό τοκετό, που της άφησε μεγάλο ψυχικό τραύμα, το οποίο η τωρινή της κατάσταση κάθε άλλο παρά βοηθά. Έτσι, όταν ανέφερα την τεράστια τύχη της πεθεράς μου να έχει, όπως έμαθα, ιδιαίτερα σύντομους, συνοπτικούς και απροβλημάτιστους φυσιολογικούς τοκετούς και να έχει καταφέρει να βγει από τρεις γέννες χωρίς κανένα ράμμα, δεν μπόρεσε να μην αναφωνήσει με αγανάκτηση ότι όχι, δεν είναι έτσι, και σε κόβουν και σε σκίζουν, και ξεχειλώνεις από κάτω και ποτέ δεν γίνεσαι όπως πριν και ενώνεται το μπροστά με το πίσω έτσι που σε κόβουνε και λοιπά τρομακτικά (πλησίαζε πάρα πολύ στο splatter horror η όλη περιγραφή που έκανε στο ξέσπασμά της). Δεν κράτησε πολύ. Δεν είπε πάρα πολλά, πέντε λόγια είπε και καλά. Παρόλο που αντιπαρήλθα εκείνη τη στιγμή την περιγραφή, αφού άλλωστε η ίδια δεν γνώριζα τίποτα περί τοκετού από πρώτο χέρι, φαίνεται πως είχε μέσα μου έντονο ψυχολογικό αντίκτυπο, τον οποίο δεν αντιλήφθηκα από την αρχή. Γυρνάω σπίτι, πέφτω για ύπνο, όλα καλά. Μόνο που κατά τις 5.30 τα ξημερώματα ξυπνάω με ένα απίστευτο άγχος, μια αγωνία, ένα φόβο, να νιώθω να πνίγομαι, να είναι απίστευτα βαρύ το σώμα μου (έχω παχύνει αλλά όχι στο τόσο), και να μην μπορώ να ηρεμήσω. Είδα κι έπαθα να ξανακοιμηθώ, και την άλλη μέρα χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να ανησυχεί. (Άργησα και πάρα πολύ να ανοίξω κανένα ενημερωμένο βιβλίο περί εγκυμοσύνης και να δω ότι ένας τοκετός όπως της φίλης μου δεν είναι και το πιο σύνηθες.) Αλλά το πήρα απόφαση. Στο εξής θα αποφεύγω συστηματικά τις φίλες μου που έχουν γεννήσει, ιδίως αυτές που μου έχουν αρκετό θάρρος για να μου εξιστορούν με το νι και με το σίγμα τα παθήματά τους. Μέχρι έγκυες στο πρώτο παιδί δεκτές, να μου λείπουν οι αιφνιδιαστικές τρομοκρατικές επιθέσεις.

Εγκυμοσύνη-Nothing will ever change you more

Πραγματικά νομίζω ότι οι αλλαγές που έχουν συμβεί μέσα μου αυτούς τους δύο μήνες που γνωρίζω ότι είμαι έγκυος δεν συγκρίνονται ούτε με αυτές που είχαν συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Όχι στις συνθήκες της ζωής μου, γιατί αυτές δεν άλλαξαν ακόμα (όχι πως η μόνιμη αναγούλα, υπνηλία και εξάντληση μου ήταν οικείες), αλλά όσον αφορά το συναισθηματικό μέρος. Στην αρχή δεν την ήθελα αυτήν την εγκυμοσύνη, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα, θυμάμαι, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος ήταν "Δηλαδή τώρα πρέπει να γίνω υπεύθυνη;", την ένιωθα αποκλειστικά σαν κάτι που θα σήμαινε το τέλος της ελευθερίας μου, που θα πρόσθετε στη ζωή μου ένα ισόβιο βάρος, σαν τον κελευστή του θανάτου του μέχρι τότε εαυτού μου. Τόσο πολύ δεν το ήθελα που ευχόμουν να αποβάλλω, όπως θεωρείται αρκετά πιθανό να συμβεί μέσα στο πρώτο 3μηνο, μάλιστα σε μία φάση προσπαθούσα "να συννεονοηθώ" με το έμβρυο και να το πείσω να αποκολληθεί μόνο του από τη μήτρα και να φύγει, γιατί εγώ δεν θα το ήθελα (και μάλιστα τις επόμενες μέρες είδα δυο-τρεις σταγόνες αίμα, δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο). Σιγά σιγά όμως, ήταν σαν να αναπτύχθηκε μέσα μου μία δύναμη με δική της θέληση, που με έκανε όχι απλώς να δω τα πράγματα διαφορετικά, αλλά να νιώσω τελείως διαφορετικά. Ευχόμουν παλιότερα, όταν θα γεννούσα, οι ορμόνες που θα κυκλοφορούσαν μέσα στο σώμα μου να δημιουργήσουν μέσα μου στοργή και αγάπη για το μωρό, μιας και από μόνη μου δεν το είχα και πολύ με τα παιδιά, και ιδίως με τα μωρά. Και να που έχω μπροστά μου σχεδόν έξι μήνες κύησης ακόμα και μια τέτοια αλλαγή έχει ήδη γίνει. Η κατάστασή μου μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογική, το να μην ήθελα το μωρό θα μου φαινόταν τόσο αφύσικο όσο το να... μη θέλω το χέρι μου, νιώθω ότι πρόκειται πλέον για ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι εντελώς διαφορετική η στάση μου απέναντι σε παιδιά (ακόμη και μωρά, που ποτέ δεν με συγκινούσαν), νιώθω πολύ ευσυγκίνητη. Τις προάλλες συναντήσαμε ένα φιλικό ζευγάρι που πρόσφατα απέκτησε παιδί και όταν ο άνδρας μου πήρε το μωρό στην αγκαλιά του βούρκωσα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έχω διανύσει συναισθηματική απόσταση τεράστια. Και σίγουρα ακόμη περισσότερα με περιμένουν όταν θα μεγαλώσει η κοιλιά μου (ίσως γι'αυτό να έχω μπουκωθεί τόσο πολύ με το φαγητό, για να αρχίσει να μεγαλώνει έστω και λόγω πάχους), όταν θα το αισθανθώ να κινείται (ένιωσα ένα περίεργο γουργουρητό χαμηλά στην κοιλιά προχθές, σε περιοχή σαφώς μη γαστρεντερική, αλλά δεν είμαι σίγουρη όταν ήταν αυτό), και σίγουρα όταν θα το γεννήσω.
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί να μη συνοδεύονται και από τα σχετικά άγχη, τον φόβο για τον τοκετό, την αγωνία για την ανατροφή του, για τη συμπεριφορά του πατέρα του και άλλα τέτοια. Η εγκυμοσύνη με έχει κάνει να δω και τον εαυτό μου πολύ διαφορετικά, από εντελώς άλλο πρίσμα. Τώρα πια αισθάνομαι ότι στον χαρακτηρισμό γυναίκα έχουν προστεθεί πολλά επιπλέον επίπεδα νοήματος. Και αρχίζω και να συνηθίζω κάπως και στο "μητέρα". Μέλλουσα μητέρα, προς στιγμήν, έστω.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάτι που με είχε βρει τόσο ανέτοιμη αρχικά, να κατάφερε να με κερδίσει και να με πάρει με το μέρος του και να με κάνει να νιώθω τόσο σταθερά δοσμένη σε αυτό. Το θαύμα της δημιουργίας έχει ξεκινήσει (και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή!)

"Τώρα που είσαι έγκυος...

θα σε πιάσει ο καθένας και η κάθε μία και θα σου πει για το μακρύ του και το κοντό του, θα ακούσεις ιστορίες γκραν γκινιόλ για τη δική τους εμπειρία, το πώς ήταν για αυτούς η γέννα, πώς ήταν η εγκυμοσύνη και θα σε πρήξουνε».
…είχε πει προφητικά ένας φίλος του άνδρα μου όταν πρωτοανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος. Και μετά ασφαλώς πήρε φόρα και άρχισε, πρώτος πρώτος, να μου λέει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη δική του εμπειρία από τις τρεις γέννες της γυναίκας του, που ήταν μπροστά και στις τρεις. Τότε δεν με πείραξε. Και γενικά μέχρι τώρα δεν με ένοιαζε που όλοι –οι γυναίκες κυρίως, δηλαδή- μου έλεγαν τα δικά τους γιατί ενημερωνόμουν, έψαχνα τα περί γιατρών, κλινικών, εξετάσεων κλπ, ρωτούσα μπας και βρω κάτι που να ανακουφίζει από την αναγούλα και λοιπά πρακτικά. Αλλά χθες το βράδυ η μοίρα έριξε μπροστά μου έναν εκνευριστικό πανηλίθιο που μου έσπασε τα νεύρα (μ’αρέσει που το εκφράζω έτσι χύμα, γι’ αυτό ξεκίνησα το post, για να τα βγάλω από μέσα μου). Δεν τον ήξερα από πριν, σε μία παρέα τον γνώρισα, και με το που έμαθε ότι είμαι έγκυος άρχισε όχι απλώς να λέει τη γνώμη του με βάση τα όσα είχε δει και ζήσει αυτός, αλλά να τα παρουσιάζει και σαν παγκόσμιους νόμους, ανάλογης ισχύος με τον νόμο της παγκόσμιας έλξης και τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. «Εσείς οι γυναίκες», λέει, «τη ζείτε διαφορετικά την εγκυμοσύνη και την απόκτηση του παιδιού, σας αρέσει (άκους εκεί! Σας αρέσει!), εσείς το θέλετε, εσείς το κάνετε, ενώ η ζωή του άνδρα αλλάζει εντελώς και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί». «Θες να πεις ότι εμένα μου αρέσει να έχω αναγούλες και εξάντληση ή ότι έχει και ο άνδρας μου;» ήταν η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό. Εν τω μεταξύ εμένα ο άνδρας μου επέμεινε να κάνουμε τώρα παιδί, εγώ ήθελα να περιμένω (απλά άρχισα να αμφιβάλλω για το κατά πόσο έχω ακόμα περιθώριο και είπα άντε... μια ψυχή που είναι να γεννηθεί ας γεννηθεί). Οπότε τι μου λες ρε φίλε; Και δεν κρατήθηκα και ολοκλήρωσα την απόκριση μου με την πρόταση: «Όταν εσένα φουσκώσει η κοιλιά σου μέχρι εδώ πέρα και σου ξεσκίσουν το σώμα σου για να βγει το παιδί από μέσα τότε έλα να μου πεις ότι ο άνδρας αλλάζει και η γυναίκα δεν αλλάζει». Κρατήθηκα να μην προσθέσω «και παράτα με πια ηλίθιε πανίβλακα που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα», αλλά νομίζω ότι είχα γίνει ήδη αρκετά επιθετική. Άργησα να καταλάβω ότι είναι ένα άτομο «περιορισμένης ευθύνης», με τόσο περιορισμένους πνευματικούς ορίζοντες που νομίζει ότι το ένα πράγμα που άκουσε/έμαθε/συμπέρανε αυτός είναι μία παγκόσμια αλήθεια που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Παράτα μας ρε φίλε! Και να συνεχίζει να λέει «εσείς οι γυναίκες» (γιατί είπαμε γνωρίζει τι συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες, είναι ο φωτεινός παντογνώστης) «νομίζετε ότι εμάς τους άνδρες» (άντε πάλι) «μας ενοχλούν οι γραμμούλες που κάνει το σώμα μετά τη γέννα» (όπα φίλε, στην πίστα «ραγάδες» δεν είχα ακόμα φτάσει, μην προτρέχεις, μη μου προσθέτεις άλλα άγχη που δεν είναι της ώρας, αρκετά έχω στο μυαλό μου), «αλλά εμάς δεν μας ενοχλούν» (συνεχίζει) «εμάς μας ενοχλεί το λίπος». Βρε σε ρώτησα; Ζήτησε κανείς τη γνώμη σου για τις ραγάδες και τα κιλά της εγκυμοσύνης; Βρε δεν πας να δεις αν έρχομαι γιατί μου φαίνεται ότι ακόυω βήματα; Επίσης: «Εμένα η αδερφή μου είχε πάρει πάρα πολλά κιλά όταν ήταν έγκυος και είχε γίνει σαν μπουλντόζα (ακριβώς αυτήν την έκφραση χρησιμοποίησε), αλλά μετά τα έχασε. Βέβαια δεν έγινε το σώμα της και σαν 16χρονης. Άλλο σώμα έχει η γυναίκα στα 16, άλλο στα 26 και άλλο όταν κάνει παιδί». Σε εκείνη τη φάση ήμουν πλέον έτοιμη να ορμήξω στην κουζίνα να πάρω ένα καλό, κοφτερό μαχαίρι (γιατί αυτά που δίνουν στα σερβίτσια τα εστιατόρια δεν κόβουν αρκετά) και να του ορμήσω. Βρε άντε και ..., πανίβλακα που έχεις και άποψη για το σώμα της γυναίκας και θα κάτσεις και να μας την πεις (σε εμένα και την άλλη γυναίκα της παρέας τα έλεγε, για να καθόμασταν εμείς να μιλάμε για τις σεξουαλικές επιδόσεις των ανδρών να δούμε πώς θα του άρεσε του ηλίθιου). Το κακό είναι ότι με εκνεύρισε (δεν ξέρω αν έγινε εμφανές από τα παραπάνω) και ότι άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να εφαρμόσω το σύστημα «μπαινάκης βγαινάκης» ή να βρω μια πρόφαση να κάνω μία βόλτα και μετά να πάρω τον καλό μου να εξαφανιστούμε. (Και όχι απλώς πρόφαση αλλά λόγο σοβαρό είχα βασικά, γιατί είμαι αλλεργική στις γάτες, και το μαγαζί, αν και ήταν έξω, είχε εκατό γάτες να σουλατσάρουν και με είχε ενοχλήσει –άλλο θέμα αυτό, το αν έκανα καλά να υπομείνω κάτι που είναι επιβλαβές για την υγεία μου για να μην χαλάσω μια κοινωνική συνάντηση. Μάλλον βλακεία έκανα, δεδομένου μάλιστα το τι υπέμεινα από τον ανεκδιήγητο.) Μα δεν την ξαναπαθαίνω. Άλλες φορές θα μένω σπίτι καλύτερα και θα βγαίνω με άτομα που ξέρω καλά και είμαι σίγουρη ότι δεν θα με εκνευρίσουν.

Η αυτόματη μετάφραση αποδείχθηκε ανώτερη των μεταφραστών

Και ναι, αγαπητοί μου, δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η ημέρα που εγώ, μία επαγγελματίας μεταφράστριας, θα παραδεχόμουν την υπεροχή των αυτόματων μεταφράσεων έναντι της μετάφρασης που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος-μεταφραστής. Δεν μπορώ όμως παρά να υποκλιθώ ταπεινά απέναντι στο μεγαλείο και τη σαρωτική δύναμη αυτού του ποιητικού δημιουργήματος, αυτού του λυρικού αριστουργήματος. Και να φανταστείτε ότι προέκυψε από την αυτόματη μετάφραση ενός απλούστατου και ταπεινότατου κειμένου... ενός ημερολογίου δίαιτας. Πού να ήταν και καλύτερο το υλικό δηλαδή, δεν τολμώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να βγει αν η πρώτη ύλη ήταν κανένας Σαίξπηρ.

…οι σουλτάνες και το ρύζι αποτραβιούνται, ολοκληρωμένος με τις δεύτερες σκέψεις του σιροπιού σφενδάμνου (πολύ συμπαθητικότερου από την καλοσύνη! θα ήταν!)…

Ήμουν όμορφο στερεό αίσθησης την ημέρα 2 αν και ήμουν αρκετά κοίλος, τσίμπησα έτσι πολλή στα καρύδια και τα φρούτα

Ήμουν ευαισθησία αρκετά αγροίκα και που ενοχλήθηκε εξαιρετικά κοντά την ημέρα 3. Οι αδένες μου ήταν στομφώδεις και εξοργισμένοι, και τα σημεία στο κιβώτιό μου και αποκηρύσσουν είναι ι – κόκκινη και καταπιεστική γόρδια αμηχανία κόμβων. Γριπίζω το Διαδίκτυο που αναρωτιέται εάν αποκλείω τα σωστά τρόφιμα, κατόπιν διάβασα ότι αυτό είναι μια ίδια φθαρμένη αντίδραση. Αποδίδω σε εκείνο το απόγειο 3-7 μπορώ παραμονή execrable και η δύναμη συμπτωμάτων σας προς τα εμπρός χειρότερα, κατόπιν μετά από αυτήν purposefulness πηγαίνετε ύπουλα υπερνικημένος έως συμπονετικός ένας κανονικός πέρα από το κομμάτι μερικών ημερών, κατόπιν η φόρμα 15 ημέρες (30) προορίζεται να είναι όπως HALLELUJAH! Αναμένω με ενδιαφέρον αυτόν!

Σημείωση: καμία δράση εντέρων μέχρι τώρα, η οποία είναι μια υποψία weirdie λαμβάνοντας υπόψη το πώς στο ροζ η εισαγωγή τροφίμων μου είναι. Πολύ φυσσώδης εν τούτοις (πόσο ταπεινωτικός). από για το παρόν στον έλεγχο, ανεξάρτητα από αυτόν, αφότου συμμετέχει ένα φοβερό IBS στη μάχη που είχα τη Δευτέρα μπορεί ισχυρό κτύπημα ημέρες χουφτών για το σκοπό η αφθονία μου να θελήσει να περάσει από αυτήν πάλι έτσι παίρνω το όφελος χορηγημένος αυτό δεν είμαι αυτός εξαιρετικός.

Σας παραπέμπω στον φίλο blogger όπου βρήκα αυτό το σπάνιο διαμάντι για να διαβάσετε και την πραγματικά αρμόζουσα εισαγωγή του:

http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/04/11/translation-automatic/

Ο διαμελισμός της προσωπικότητας από την επικείμενη μητρότητα ή πώς το μωρό σου σε ξεσκίζει πριν ακόμη το γεννήσεις

Η εγκυμοσύνη μου με έχει μετατρέψει σε ένα ον με πολλά πρόσωπα. Ξαφνικά είναι σαν να διαμελίστηκε η προσωπικότητά μου και να ξεπήδησαν από το σχίσιμό της πολλές, αυτόνομες σχεδόν, άγνωστες ως τώρα πλευρές της προσωπικότητάς μου.
Υπάρχει το κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρά την ελευθερία. Δυνατό και περήφανο, έχει δεχθεί θανατηφόρο πλήγμα και σφαδάζει φυλακισμένο. Τρέχει προς κάθε κατεύθυνση για να ξεφύγει αλλά κλείνουν συνεχώς μπροστά του τα σίδερα, άγνωστοι μέχρι τώρα δυνάστες το πιάνουν ξανά και ξανά αιχμάλωτο κάθε φορά που προσπαθεί να αποδράσει. Παλεύει με την απελπισία γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει δρόμος για απόδραση αλλά δεν μπορεί να υποταχτεί και να πάψει να μάχεται να ελευθερωθεί, όπως δεν μπορεί η φλέβα στο λαιμό του βασανιζόμενου να πάψει να χτυπά επειδή το μόνο που περιμένει το σώμα είναι κι άλλος ακόμη πόνος. Η ψυχή αυτή πονά και παίρνει φόρα για να χτυπήσει κάθε φορά πιο δυνατά στον τοίχο, να νιώσει τον πόνο πιο βαθύ. Ώσπου τον καταπίνει και κάθεται σε μια γωνιά ακίνητη και ανίσχυρη, προσπαθώντας να μην παρατηρεί και να περνάει η ίδια απαρατήρητη, μήπως η σκλαβιά την ξεχάσει και απλώς την προσπεράσει. Ή μήπως σωθεί από κάποιο θαύμα. Θέλει να γυρίσει στο πριν. Να αποβάλλει τον δυνάστη.
Το άλλο κομμάτι είναι η δύναμη που ζωογονεί το σώμα μου, η δύναμη της νέας ζωής. Μέσα από μένα αλλά και πάνω από μένα, πέρα από μένα, φορτίζει με ακατάλυτη ισχύ κάθε μου κύτταρο, τρυπώνει με ρίζες βαθιές και ακατανίκητες στα έγκατα της γης και στα έγκατα της μήτρας μου. Κι όσο ριζώνει και δυναμώνει, και τρέφει τον ρωμαλαίο κορμό της και πετάει σαν τόξα τα κλαδιά της, σημαδεύοντας στα ουράνια, στην αιωνιότητα, στο διηνεκές, θεριεύει μέσα μου ο αναβρασμός της και κοχλάζουν οι χυμοί μου από την ανεξάντλητη ισχύ της. Η φύση γίνεται θηρίο που βρυχάται και που κοπανάει περήφανα το στήθος του καθώς καυχιέται που κατάφερε να γραπωθεί τόσο σφικτά πάνω στην αθανασία.
Κι όλο αυτό γίνεται εις βάρος του φτωχού θνητού μου εαυτού, αναδεύοντας τα σωθικά του ως τα πρόθυρα της έμεσης και ρουφώντας τη δύναμή του ως τα όρια της εξάντλησης. Το θνητό σώμα παραδίνεται ανυπεράσπιστο στο πανίσχυρο πνεύμα που το κυριεύει, δεν ξέρει αν θρέφει μέσα του τον άγγελο ή τον δαίμονα, ξέρει μόνο ότι δεν μπορεί να αντισταθεί, ότι είναι αδύναμο, ένα έρμαιο, ένα κορμί σκλαβωμένο.
Μέσα από το σώμα αυτό αντιδρά και παλεύει ο πρωτόγονος εαυτός μου, που πασχίζει μονάχα να επιβιώσει μέσα από χίλιους κινδύνους και σαστισμένος γυρνά συνεχώς γύρω από τον εαυτό του προσπαθώντας να προβλέψει την επόμενη επίθεση. Η πιο αρχέγονη από τις αισθήσεις του, η όσφρηση, οξύνεται σε βαθμό βασανιστικό, ώστε να μπορεί να αντιλαμβάνεται πια τα πάντα απ’τη μυρωδιά, ενστικτώδικα, να βιώνει τη χημεία τους, να τα νιώθει πρώτα με το σώμα και μετά με το μυαλό. Για να καθαρίσει το βρώμικο, να αποφύγει το αλλοιωμένο, να διαλέξει το θρεπτικό που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή χρειάζεται, να τα νιώθει όλα δυνατά, ασφυκτικά, να βλέπει με τη μύτη ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, να αφουγκράζεται τα πάντα γύρω ακόμα και στην πιο ερμητική σιωπή.
Ο πρωτόγονος εαυτός βλέπει παντού εχθρούς, παντού κινδύνους. Κάθε νεύμα είναι μια απειλή, κάθε κίνηση και υπόνοια τον τινάζει σαν κεραυνός. Έτοιμος παντού και πάντα να παλέψει, ακονίζει τα βέλη του, σφίγγει τις γροθιές του και κρατά σε εγρήγορση τα τεντωμένα αντανακλαστικά του. Περιφρουρεί το χώρο του, περιφρουρεί το σώμα του, περιφρουρεί τη φωλιά του, και είναι έτοιμο να ορμήξει σε όποιον κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του. Στρέφει απειλητικά το ρόπαλο, μαστιγώνοντας με τους κύκλους του τον αέρα, τρίζει τα δόντια του και χτυπάει με το πέλμα του στη γη, δίνοντας και σ’αυτή σήμα να σειστεί και να ξεσηκωθεί να τον υπερασπίσει. Είναι πεινασμένος, είναι αγριεμένος και είναι αποφασισμένος. Θα παλέψει ως τη στερνή του πνοή.
Μέσα σ’αυτά ο σύγχρονος, σκεπτόμενος, λογικός, μαλθακός εαυτός μου παραλύει από το φόβο. Το μέλλον υψώνεται πάνω από το κεφάλι του σαν ένα κύμα πελώριο που ετοιμάζεται να τον τυλίζει σε μια δίνη ασφυκτική. Η γνώση τού έχει πει ότι τον περιμένει πόνος, πόνος σπαρακτικός και ξέσκισμα της σάρκας του, πως δόντια σιδερένια θα πετσοκόψουν απ’ έξω τα σωθικά του για να τον ξεγεννήσουν αν δεν βγει το κύημα ξεσκίζοντας εκ των ένδον το σώμα του. Ξέρει πως τον περιμένει πόνος και μαρτύριο στα όρια των οργανικών του αντοχών. Ξέρει πως είναι αναπόδραστο, και το πιο παράλογο είναι ότι όλοι του λένε πως πρέπει να το καλοδεχτεί. Ότι έτσι γίνεται σε όλα τα σώματα που γίνονται μανάδες, τίποτα το περίεργο δεν υπάρχει εδώ. Το μαρτυρικό άλγος που τον περιμένει, για τη φύση αποτελεί κοινοτυπία. Στα μηλίγγια του ο φόβος που νιώθει για αυτόν τον πόνο δε χωράει, ξεχειλίζει από τα όρια του νου. Και ίσως να μην μπορέσει να τον συλλάβει ακόμη και όταν τον νιώσει.
Υπάρχουν και πλευρές του εαυτού μου που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί, η θέση τους είναι ακόμη κενή, με μονάχο να την κρατάει ένα ερωτηματικό. Είναι η γυναίκα-μητέρα με τη φροντίδα, με το βάλσαμο, με το απαλό άγγιγμα, με το δόσιμο, με το μοίρασμα, με την αυτοθυσία. Θα τυλίξει απ’το κορμί της με το κομμάτι το πιο μαλακό το παιδί της, θα αφήσει να τρέξει το αίμα της για να το θρέψει, θα δώσει ύλη και πνεύμα, και πνοή και γάλα, ουσία απ’την ουσία της, σάρκα από τη σάρκα της. Θα αφήσει να ξεσκιστούν τα σωθικά της για να βγει ελεύθερη στον κόσμο η νέα ζωή, όπως παραμερίζει η γη το χώμα για να ξεπεταχτεί το νέο βλαστάρι. Γίνεται ολόκληρη χώμα, γίνεται ολόκληρη μήτρα.
Μια άλλη αθέατη και απούσα ακόμη πλευρά είναι αυτή που όχι δίνει αλλά λαμβάνει. Που παίρνει φως από τη λάμψη της ζωής, χαρά απ΄το γέλιο της, στεναγμό απ’το κλάμα της, αυτή που παίρνει πίσω τη δύναμη που πρόσφερε, και την αφομοιώνει, και την πολλαπλασιάζει, που αμοίβεται για τον πόνο της με απρόσμενη ευτυχία και πλήρωση. Δεν έχω άλλα να πω για αυτήν γιατί δεν τη βλέπω ακόμη καλά.
Τέλος, πέρα και πίσω από όλα αυτά (πολύ βάθος κήπος ίσως), απλώνεται μία πλευρά μου ανεξήγητα γαλήνια, γεμάτη εμπιστοσύνη στην αρχέγονη σοφία της φύσης, μία δύναμη ήρεμη που διαπερνά αδιόρατα τη γη και τον αέρα, η ανώτερη γνώση και η σιωπηρή ισχύς που διατρέχει κάθε τι το ζωογόνο, που αγγίζει τα πάντα ευγενικά και απαλά, μια δύναμη που εξυψώνει και αγιάζει την ύπαρξη τόσο τη δική μου όσο και αυτήν που φιλοξενώ, που αγκαλιάζει κάθε στιγμή αυτής της δημιουργίας ως ιερή, τέλεια και ανεπανάληπτη. Μακάρι να την ένιωθα συχνότερα ή εντονότερα.

Ουφ… όπως καταλάβατε είμαι έγκυος και όπως επίσης καταλάβατε (σόρυ για τις επαναλήψεις, αλλά τείνουν να γίνουν μέρος του στυλ μου απ’ό,τι βλέπω) την υποδέχτηκα με σπαραγμό και βάσανο την είδηση και την πραγματικότητα της εγκυμοσύνης μου. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως προσπαθώ ή να μην το σκέφτομαι («να μην παρατηρώ και να περάσω και η ίδια απαρατήρητη») ή να απορροφώμαι από τις διάφορες πρακτικές της πλευρές (είναι άλλωστε υπέραρκετές για να με κρατούν απασχολημένη και να δίνουν τροφή για τις συζητήσεις με τους γύρω μου). Ελπίζω με τον καιρό να καλυφθούν και να υπερισχύσουν οι θετικές πλευρές αυτού του τέρατος με τα πολλά κεφάλια, γιατί αλλιώς πάω γραμμή για Μήδεια.

Η πρώτη μου εμπειρία στη διερμηνεία

Αγαπητό μου ιστολόγιο,

Μιας και όπως φαίνεται κολλώνω λίγο να γράψω και να επεκταθώ σε ό,τι αφορά προσωπικά θέματα τελευταία, ας περιγράψω μία πνευματικο-επαγγελματική εμπειρία που είχα αυτό το σαβ/κο και που αφορά την πρώτη μου επαφή με τον πνευματικά εξοντωτικό χώρο της διερμηνείας (της ταυτόχρονης και ουχί της διαδοχικής, να το τονίσουμε αυτό).
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων και συγκεκριμένα των διαλέξεων του p_public, μιας πρωτοβουλίας του συλλόγου αρχιτεκτόνων χανίων, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα μεταφραστικά μου αντανακλαστικά στην μπαρουτοκροτιδική για τον εγκέφαλο διαδικασία της διερμηνείας διαλέξεων (με θέμα το δημόσιο χώρο), σχεδόν χωρίς προετοιμασία, κάποιες φορές και χωρίς καθόλου κείμενο. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα βρισκόμαστε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πας να κάνεις διερμηνεία και θες να έχεις και κείμενα; (Για την ακρίβεια μας είχαν πει ότι τα κείμενα των διαλέξεων ήταν ήδη μεταφραστμένα και θα τα διαβάζαμε και ότι θα κάναμε διερμηνεία μόνο στις ερωτήσεις του κοινού. Τελικά αυτό δεν συνέβη παρά μόνο σε ένα δύο κείμενα και θεωρήθηκε ως εντελώς απροσδόκητη τύχη, γιατί συνήθως ή ψαχνόμασταν να βρούμε ποιες παραγράφους «πήδηξε» ο ομιλητής από το κείμενο που είχαμε, ή αν τα έλεγε σε απλό προφορικό στυλ μεταφράζαμε επί τόπου, ή τέλος, κάτι που μας έφερνε σε μεγάλη απελπισία, προσπαθούσαμε να αρπάξουμε έστω και λίγες λέξεις από κάθε φράση για να φτιάξουμε μία πρόταση όταν ο άλλος είχε ένα κείμενο που το διάβαζε γρήγορα στα ελληνικά και αγγλική μετάφραση δεν υπήρχε.

Η συγκέντρωση που χρειάζεται για να κάνει κανείς διερμηνεία μοιάζει πολύ με τη συγκέντρωση που έχει ο έμπειρος, εθισμένος και φανατικός παίχτης ενός video-game. Πρέπει να πεις την κατάλληλη λέξη την κατάλληλη στιγμή, όπως στο παιχνίδι πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπάκι τώρα τώρα τώρα και όχι αργότερα γιατί θα έχεις χάσει και την πάτησες. Πρέπει να πεις αυτό που μόλις ειπώθηκε αλλά να προσέχεις και το παρακάτω, όπως ακριβώς στο παιχνίδι μία σωστή σου κίνηση ακολουθείται άμεσα από την επόμενη πρόκληση (αν και στη διερμηνεία η αύξηση στη δυσκολία δεν είναι σταδιακή αλλά εντελώς απρόβλεπτη). Μια στιγμή να αφαιρεθείς, κάτι άλλο να σκεφτείς ή κάτι να σου τραβήξει την προσοχή και πάει, πέρασε η πρόταση και εσύ τι θα πεις τώρα, το έχασες.

Κι εκεί που έσπαγα και ξανακόλλαγα το κεφάλι μου να μη χάσω τις λέξεις και τα νοήματα, εμφανίζεται μπροστά μου το πιο απρόσμενο τεστ συγκέντρωσης: στα πρώτα πρώτα καθίσματα που βρίσκονται ακριβώς μπροστά στην καμπίνα διερμηνείας, δυο-τρία μέτρα μπροστά μου, δύο μελαχροινές κοπέλες με αλογοουρά πλησιάζουν επικίνδυνα η μία την άλλη, υπερβαίνοντας τα γεωγραφικά όρια ακόμη και της γυναικείας φιλίας, αρχίζουν να τρίβουν τις κάπως μυτερές μυτούλες τους και μετά να ανταλλάζουν τρυφερά όσο και απροκάλυπτα φιλάκια μέσα στην αίθουσα των διαλέξεων. Μα η σημερινή νεολαία έχει εξελιχθεί πολύ, καμία ντροπή δεν έχει, εγώ αν ήμουν λεσβία δεν θα φιλιόμουν δημόσια νομίζω, εκτός αν το κάνουν για να προκαλέσουν, τι να πω, μα αυτή η κοπέλα η αριστέρή τι ύψος έχει, μιλάμε είναι χαλαρά 1.90, πολύ ύψος βρε παιδί μου, α, κάτσε να, σηκώνεται, για να δω πώς είναι στη φάτσα, χμ, αρκετά αρρενωπά χαρακτηριστικά έχει, μωρέ μήπως είναι αγόρι;

...μέχρι να τα σκεφτείς όλα αυτά λες πάλι καλά που μεταφράζει η συνάδελφος δίπλα χωρίς πρόβλημα και δεν χρειάζεται τη βοήθειά σου, διότι την έχεις κρεμάσει τόση ώρα. Με άλλα λόγια το προαναφερθέν χάζεμα κανονικά απαγορεύεται αλλά... είναι δυνατόν αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά μου; Δεν το πίστευα!

Μια παρηγοριά για το ερασιτεχνικό επίπεδο της διερμηνείας μας ήταν το γεγονός ότι το κοινό μας δεν αποτελείτο και από πολλά άτομα, για την ακρίβεια την περισσότερη ώρα από τον εξής ένα: έναν ιταλό, ο οποίος όμως ήταν και εισηγητής ο ίδιος. Σε μια φάση ήταν και 2-3 άλλα ακόμα, αλλά κυρίως αυτός ήταν ο «μεγάλη η χάρη του» αποδέκτης της κάθιδρης (μα τι ζέστη στην καμπίνα!) προσπάθειάς μας. Φεύγοντας από τον συνεδριακό χώρο σκεφτήκαμε να τον ρωτήσουμε πώς του φάνηκε η διερμηνεία αλλά διστάσαμε. Και καλά κάναμε μάλλον, γιατί περνώντας τυχαία από δίπλα του τον άκουγα να λέει στην παρέα του «non ho capito molto bene…» (είναι δυνατόν να τον άκουσα να μιλάει για μια μόνο στιγμή και να άκουσα να λέει ότι δεν καταλάβαινε; Αν άκουγα και περισσότερα δηλαδή τι θα έλεγε; Θα ανέπτυσσε το πόσο άσχετες ειναι οι διερμηνείς των διαλέξεων;)

Επιστρέφω στο σπίτι και 3 ώρες μετά το πέρας της κοπιώδους αυτής εργασίας ο εγκέφαλός μου είναι ακόμη τηγανισμένος, ξεροψημένος για την ακρίβεια (τον πετύχαμε ένα τσακ πριν το απανθρακωμένος, πραγματικά το καις το brain cell με τη διερμηνεία). Ας πάω λίγο στο χορό να δω πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός που θα του επιβάλλω και δεύτερη προσπάθεια αυστηρής συγκέντρωσης την ίδια μέρα.

What I have become

Ok, να γράψω. Αλλά να γράψω τι ακριβώς; Πώς να περιγράψω τη ζωή και τον εαυτό μου; Πρόκειται να πάω στην Αθήνα τις επόμενες μέρες και έστειλα μήνυμα σε έναν ξάδερφό μου που μένει εκεί και που έχω πολύ καιρό να δω. Όταν μου απάντησε ότι έχει χρόνο να βρεθούμε ένιωσα λίγο άσχημα, όχι επειδή δεν θέλω να τον δω, αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρη… πώς να του περιγράψω τον εαυτό μου έπειτα από τόσο καιρό που έχουμε να τα πούμε. Δηλαδή τώρα εγώ είμαι τι; Η ζωή μου είναι πώς; Νιώθω ότι όλα όσα μου συμβαίνουν είναι πολύ απροσδιόριστα. Ας κάνω μια απόπειρα περιγραφής.
Έχω παντρευτεί πρόσφατα. Με τον άνδρα μου είμαστε σε αναγνωριστική φάση των ρόλων και των όρων της συμβίωσής μας (κάτι που συμβαίνει χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, που δεν ξέρω αν είναι καλό ή αν σημαίνει ότι κάτι μένει κρυμμένο). Κυρίως φοβάμαι μήπως εγώ κρατάω μέσα μου πράγματα και δεν εξωτερικεύω τα θέλω μου.
Τη δουλειά μου γενικά την έχω βαρεθεί κάπως αν και παλιότερα ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που έκανα πάρα πολλά για να την κατακτήσω και για να είμαι καλή σε αυτήν. Πλέον δεν είμαι τόσο αποδοτική, κυρίως όσον αφορά την ποσότητα (γιατί η εμπειρία που έχω πλέον μου επιτρέπει «όταν τελικά στρωθώ» να δώσω μια χαρά ποιότητα), και κυρίως μου λείπει η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Ίσως επειδή το αντικείμενο επαναλαμβάνεται (όποτε έχω δουλέψει με νέα και ενδιαφέροντα κείμενα, π.χ. μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με θέμα –απίστευτο!- την εντροπία, ένιωθα άλλος άνθρωπος, με αναζωογόνησε πάρα πολύ, μου έδωσε νέα διάθεση και όρεξη).
Ένα άλλο θέμα είναι ότι μένω όλη μέρα σπίτι επειδή τέτοια είναι η φύση της δουλειάς μου. Η κοινωνικότητα είναι κάτι που μου λείπει, αλλά και κάτι που μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο γιατί «ξεσυνηθίζω» να είμαι κοντά σε άλλους. Τελικά νιώθω άνετα και οικεία μόνο με πολύ κοντινές μου φίλες, που μαζί τους μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το περνάω από «κοινωνικό φίλτρο» (μάλλον βλακεία έκφραση είναι αυτό, καταλάβατε τι θέλω να πω, όταν ξανασυνηθίσω να γράφω θα χρησιμοποιώ καλύτερες εκφράσεις, το υπόσχομαι!). Το περίεργο είναι ότι ενώ νιώθω πολύ ωραία όταν τύχει να βρεθώ σε ένα ευχάριστο κοινωνικό περιβάλλον, δεν επιδιώκω και τόσο να ξανασυναντηθώ με αυτά τα άτομα. Φαίνεται την έχω μάθει την απομόνωση και με έχει μάθει κι αυτή, και δύσκολα αποχωριζόμαστε η μία την άλλη.
Άλλο. Έχω άγχος σχετικά με την τεκνοποίηση. Καταλαβαίνω ότι τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνω παιδί (ή μάλλον η ύστατη κατάλληλη ηλικία), αλλά φοβάμαι ότι όλα θα αλλάξουν τόσο πολύ αν και εφόσον και όταν γίνει αυτό που δεν θα αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι θα χάσω την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την ατομικότητά μου, τον ύπνο μου, τον προσωπικό χρόνο μου, τη σωματική μου ακεραιότητα και η λίστα δεν έχει τέλος. Ωραία, βλέπω παιδάκια καλά και χαριτωμένα και μπορεί να κάτσω να παίξουμε ή να μιλήσουμε και να περάσω όμορφα μαζί τους, αλλά μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έχω ένα δικό μου παιδί που 24 ώρες το 24ωρο θα είναι υπό την ευθύνη και τη φροντίδα μου. Με τρομοκρατεί αυτό. Μου γκρεμίζει όλο το παρόν.
Και τι χαρές έχει το παρόν σου που θα στερηθείς δηλαδή, θα μου πείτε. Ας γράψω και για αυτό. Αέρα στα πανιά και τα πνευμόνια μου δίνει η έντονη σωματική άσκηση στην οποία επιδίδομαι σε πολύ συχνή βάση. Οι ενδορφίνες αναβλύζουν άφθονες έπειτα από κάθε αθλητική δραστηριότητα και παίζουν βασικό ρόλο στη βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου μου και τη διατήρηση της ψυχικής μου γαλήνης (στο βαθμό που την έχω). Βέβαια καμιά φορά η έντονη άσκηση με αφήνει πολύ κουρασμένη, αλλά μου φέρνει τόση βαρεμάρα η χαμηλής έντασης δραστηριότητα που πάντα θέλω να κάνω κάτι δύσκολο.
Μία δεύτερη ευχάριστη ασχολία που πρόσφατα έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε πάθος είναι ο χορός, και συγκεκριμένα το αργεντίνικο tango (το γράφω με λατινικούς χαρακτήρες γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό να γράφουμε τάγκο ή τάνγκο, και τα δύο λάθος μου φαίνονται). Παρόλο που είναι η τέταρτη χρονιά που ασχολούμαι με χορούς, φέτος μόνο, που πήγα σε μια πιο «ψαγμένη» σχολή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι αυτόν τον χορό ακριβώς όπως αναζητούσα. Σαν μία συνομιλία και γνωριμία με το δικό μου σώμα πρώτα και μετά με το σώμα του παρτενέρ, σαν μία συναρπαστική άσκηση ισορροπίας στο τεντωμένο σχοινί της αντίληψης και των αισθήσεων, μία σπαρακτική προσπάθεια ελέγχου κάθε πιθαμής του σώματος, μία κατακόρυφη βουτιά στα άδυτα μιας άλλης διάστασης του εαυτού μου. Ασκητική αυτοσυγκέντρωση, ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στις εντολές που στέλνει το μυαλό για να χαλιναγωγήσει τα μέρη του σώματος, προσοχή πανέτοιμη κάθε στιγμή να αντιληφθεί τις κατευθύνσεις, τις διαθέσεις, να βρει τα πατήματα, να βρει τη στάση, να βρει το γύρισμα, νομίζεις πως όλη η ενσυνείδητη σκέψη σου δεν φτάνει να το ελέγξεις όλο αυτό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις με την εξάσκηση κάποιες από τις εντολές να αρχίσουν να δίνονται αυτόματα, ώστε να μπορέσεις να επεξεργαστείς καινούριες. Στίψιμο του μυαλού για χάρη της κίνησης του σώματος. Κάθε χορός και μια παρτίδα σκάκι που ακονίζει τις κιναισθητικές σου ικανότητες. Θα μπορούσα να μιλάω ή να γράφω για ώρες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Κάτι άλλο που μου αρέσει πολύ τελευταία είναι η μαγειρική (αν και δεν μου ασκεί την ίδια μαγεία με το χορό, με απορροφά εξίσου). Μ’ αρέσει να διαβάζω πολλές συνταγές πριν αποφασίσω τι θα μαγειρέψω (έχω κάτι φιλέτα μπακαλιάρου στην κατάψυξη τώρα και μέχρι να καταλήξω στο πώς θα τα μαγειρέψω θα έχω κάνει ολόκληρη διατριβή, τρεις ψαροτσελεμεντέδες θα μπορώ να γράψω). Επίσης μου αρέσει το διάβασμα, δεν το είπα. Τώρα διαβάζω το Πόλεμος και Ειρήνη. Βασικά από το 2010 το διαβάζω και μόνο τώρα πέρασα τη μέση. Όταν το τελειώσω θα το γράψω στο status μου στο facebook σαν σημαντικό κατόρθωμα).
Αυτά μου αρέσουν να κάνω, αν δεν χρειαζόταν να δουλεύω φαντάζομαι ότι θα μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ άσκησης, χορού, μαγειρικής και διαβάσματος (αν και ίσως κάποια στιγμή να βαριόμουν και να καταντούσα να κάνω πεντικιούρ και ψώνια όπως οι real housewives of Athens).
Ας καταλήξω όμως κάπου το post μου, φαντάζομαι έχω αρχίσει να κουράζω τον αναγνώστη. Την ιστορία της ζωής μου έγραψα, κυριολεκτικά. Τελικά τα κατάφερα να γράψω κάτι ειλικρινές και αυθεντικό για τον εαυτό μου. Ελπίζω να τη συνεχίσω αυτή τη μορφή ψυχοθεραπείας. Συγνώμη αν σας κούρασα.

Μου έπεσε ο ουρανός της χύτρας στο κεφάλι

Άνοιξε ο τέντζερης, κύλησε το καπάκι...και μου'ρθε κατακούτελα. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία που θα σας διηγηθώ σε αυτό το post (μα πώς τα καταφέρνω να τα αποκαλύπτω όλα από τον τίτλο ακόμη και να σκοτώνω εντελώς το σασπένς, είναι ταλέντο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να το κάνει). Πάω η δύσμοιρη να φτιάξω μια μακαρονάδα για τον αδερφό μου που θα ερχόταν. Η κανονική μου κατσαρόλα είχε τον κιμά μέσα, έτσι πήγα να κατεβάσω τη χύτρα, η οποία ήταν φυλαγμένη στο πάνω μέρος των ντουλαπιών της κουζίνας. Μόνο που το καπάκι της χύτρας (είναι και βαρύ βαρύ) δεν ήταν τοποθετημένο καλά, με αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να με χτυπήσει με το πλάι του στο μέτωπο, λίγο πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Στη συνέχεια έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας, όπου έσπασε ένα πιάτο και ένα πιατάκι καφέ και συνέθλιψε εντελώς ένα άδειο κυπελάκι total, για να καταλήξει στο πάτωμα. Έφαγα γερό χτύπημα. Ένας παράγοντας που ίσως συνέβαλε στον βαρύτατο, πραγματικά, αντίκτυπο του χτυπήματος, αλλά σίγουρα δεν επέφερε την καταστροφή που θα μπορούσε, ήταν η (ατυχής) επιλογή μου να πατήσω σε μία καρέκλα γραφείου με ροδάκια (ιδιοφυής κίνηση, πραγματικά). Ευτυχώς η καρέκλα δεν πήγε πουθενά με το συμβάν, με ανάγκασε όμως ίσως να κρατήσω ίσιο το σώμα μου για να ισορροπήσω, ενώ αν έσκυβα λίγο μπορεί και να με έβρισκε ξώφαλτσα. Και έτσι μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι που λένε. Το σοκ από το χτύπημα με έστειλε κατ' ευθείαν να ξαπλώσω, ενώ λίγο αργότερα η ψυχολογική του επίδραση μου έφερε για λίγο ένα σιωπηλό κλάμα. Έβαλα παγάκια αλλά μετά πονούσα από το πάγωμα και τα έβγαλα. Έτσι κι αλλιώς το χτύπημα ήταν κάτω από τα μαλλιά και το καρούμπαλο δεν θα φαινόταν. Όλο το απόγεμα ήμουν ξαπλωμένη και δεν είχα διάθεση να ακούσω και να δω το παραμικρό αλλά όλο με έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά και δεν κατάφερα να ηρεμήσω. Και πάλι όμως βαρέθηκα κάποια στιγμή την τόση ξάπλα, και το βράδυ πήγα σινεμά (είπα στις φίλες μου να έρθουν να με πάρουν, γιατί η ζαλάδα μάλλον θα με οδηγούσε και σε σύγκρουση στο δρόμο). Τι να πω, μακάρι να κουνήθηκε τουλάχιστον λίγο το κεφάλι μου και να έστρωσε καλύτερα το λίγο μυαλό που έχει απομείνει μέσα!

Ο εφιάλτης της νοικοκυράς

Θυμάμαι αυτό το βίντεο κλιπ από πολύ παλιά, από μικρή, όταν δεν με αφορούσε ιδιαίτερα το περιεχόμενό του. Είναι ιδιαίτερα παραστατικό και νομίζω έχει συμβάλλει στην καχυποψία που απέκτησα μεγαλώνοντας προς την ιδέα του έγγαμου βίου, μαζί με τη Μαίρη Παναγιωταρά και εκείνο το τραγούδι που τραγουδά η Πρωτοψάλτη και λέει "είχε ένα σίδερο μ'ατμό και λίγο ιδρώτα στο λαιμό/Σάββατο απόγευμα στην άκρη της κουζίνας/μια πιέτα δύσκολη πατά και λέει στον άνδρα ξαφνικά/πως πάει κι αυτός ο μήνας"... κλπ. Η δύναμη που έχουν αυτά τα τραγούδια να περιγράφουν τόσο άμεσα το βίωμα της γυναίκας μέσα από πεζά στοιχεία της καθημερινότητας, αυτή η αίσθηση του αναπόδραστου που μεταφέρουν, η παραίτηση, η αγανάκτηση, η καταπίεση, η στρέβλωση του εαυτού μέσα από το άχαρο και επαναλαμβανόμενο, το νοικοκυριό να πέφτει πάνω στη γυναίκα σαν μια πικρή μοίρα, μου σπάραζαν την καρδιά ακόμη κι όταν ήμουν ακόμη σε μαθητική ηλικία. Φυσικά όσο περνάει ο καιρός συμφιλιωνόμαστε με πράγματα που παλαιότερα θεωρούσαμε αδιανόητα.

Don't look back, don't give up, pour yourself another cup...