Έγκυος = Ανάπηρη;

Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν η αναπηρία. Και ούτε καν. Η δυσκολία στην κίνηση. Έβλεπα πάντα με λύπηση τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να κάνουν παρά ένα μικρό μικρό βηματάκι κάθε φορά και που η μετακίνησή τους σε μία απόσταση λίγων μέτρων ήταν ολόκληρη ιστορία. Πρότυπο τρίτης ηλικίας ήταν για μένα η σούπερ γιαγια που ερχόταν στο γυμναστήριο που πήγαινα όταν ήμουν φοιτήτρια, δραστήρια και πιο αδύνατη από μένα (βασικά πιο αδύνατη από ό,τι ήμουν εγώ ποτέ). Κατά την παιδική και την εφηβική μου ηλικία δεν είχα και πολλές φυσικές δραστηριότητες, ήμουν πιο πολύ παιδί του διαβάσματος, ζούσα μέσα στο μυαλό μου ουσιαστικά, όχι στο σώμα μου. Γύρω στα 20 άρχισα να νιώθω την επίδραση που είχε η άσκηση στη διάθεσή μου (μέχρι τότε με κούραζε υπερβολικά για να την απολαύσω γιατί ήμουν ντιπ αγύμναστη). Και χωρίς να το καταλάβω έφτασα, μέσα σε λίγα χρόνια, να την έχω απόλυτη ανάγκη. Και μάλιστα σε έντονη μορφή, να αναβλύζουν άφθονες άφθονες οι ενδορφίνες. Είχε γίνει πια συνιστώσα της ψυχικής μου ισορροπίας. Ευχόμουνα και προσευχόμουνα να είμαι πάντα σε θέση να ασκούμαι με όση ένταση και διάρκεια θέλω. Και να τώρα που για ένα μικρό σχετικά, αλλά όχι ασήμαντο χρονικό διάστημα, αυτή τη δυνατότητα δεν την έχω. Θα μου πεις πήγαινε για περπάτημα, κάνε κάποια ήπια άσκηση, βρες κάτι άλλο. Όχι. Εγώ θέλω να πετάγομαι στο ταβάνι, να προσγειώνομαι στο πάτωμα, να ξαναπετάγομαι και πάλι από την αρχή. Αυτό έχω μάθει, αυτό θέλω, η ψυχή μου το ζητάει. Νιώθω όχι απλώς σαν το αγρίμι στο κλουβί, σαν το αγρίμι που το τύλιξαν σφικτά με σάββανο (δύο βήτα θέλει ή ένα;). Και αντί για όλα αυτά θα πρέπει να βλέπω λίγο λίγο, την κοιλιά μου να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο βαρύ κι εμένα να λαχταράω τις ενδορφίνες της άσκησης με ένα σπαρακτικό σύνδρομο στέρησης. Και να ήξερα τουλάχιστον ότι όλα αυτά θα τέλειωναν τον Απρίλιο που αναμένεται να γεννήσω. Αλλά θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα βγω από την αίθουσα τοκετών και πόσο καιρό θα πάρει για να επανέλθει πλήρως το σώμα μου. Πού πήγα κι έμπλεξα!