Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

Έγκυος = Ανάπηρη;

Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν η αναπηρία. Και ούτε καν. Η δυσκολία στην κίνηση. Έβλεπα πάντα με λύπηση τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να κάνουν παρά ένα μικρό μικρό βηματάκι κάθε φορά και που η μετακίνησή τους σε μία απόσταση λίγων μέτρων ήταν ολόκληρη ιστορία. Πρότυπο τρίτης ηλικίας ήταν για μένα η σούπερ γιαγια που ερχόταν στο γυμναστήριο που πήγαινα όταν ήμουν φοιτήτρια, δραστήρια και πιο αδύνατη από μένα (βασικά πιο αδύνατη από ό,τι ήμουν εγώ ποτέ). Κατά την παιδική και την εφηβική μου ηλικία δεν είχα και πολλές φυσικές δραστηριότητες, ήμουν πιο πολύ παιδί του διαβάσματος, ζούσα μέσα στο μυαλό μου ουσιαστικά, όχι στο σώμα μου. Γύρω στα 20 άρχισα να νιώθω την επίδραση που είχε η άσκηση στη διάθεσή μου (μέχρι τότε με κούραζε υπερβολικά για να την απολαύσω γιατί ήμουν ντιπ αγύμναστη). Και χωρίς να το καταλάβω έφτασα, μέσα σε λίγα χρόνια, να την έχω απόλυτη ανάγκη. Και μάλιστα σε έντονη μορφή, να αναβλύζουν άφθονες άφθονες οι ενδορφίνες. Είχε γίνει πια συνιστώσα της ψυχικής μου ισορροπίας. Ευχόμουνα και προσευχόμουνα να είμαι πάντα σε θέση να ασκούμαι με όση ένταση και διάρκεια θέλω. Και να τώρα που για ένα μικρό σχετικά, αλλά όχι ασήμαντο χρονικό διάστημα, αυτή τη δυνατότητα δεν την έχω. Θα μου πεις πήγαινε για περπάτημα, κάνε κάποια ήπια άσκηση, βρες κάτι άλλο. Όχι. Εγώ θέλω να πετάγομαι στο ταβάνι, να προσγειώνομαι στο πάτωμα, να ξαναπετάγομαι και πάλι από την αρχή. Αυτό έχω μάθει, αυτό θέλω, η ψυχή μου το ζητάει. Νιώθω όχι απλώς σαν το αγρίμι στο κλουβί, σαν το αγρίμι που το τύλιξαν σφικτά με σάββανο (δύο βήτα θέλει ή ένα;). Και αντί για όλα αυτά θα πρέπει να βλέπω λίγο λίγο, την κοιλιά μου να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο βαρύ κι εμένα να λαχταράω τις ενδορφίνες της άσκησης με ένα σπαρακτικό σύνδρομο στέρησης. Και να ήξερα τουλάχιστον ότι όλα αυτά θα τέλειωναν τον Απρίλιο που αναμένεται να γεννήσω. Αλλά θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα βγω από την αίθουσα τοκετών και πόσο καιρό θα πάρει για να επανέλθει πλήρως το σώμα μου. Πού πήγα κι έμπλεξα!

4 σχόλια:

  1. πήγες και έμπλεξες στο καλύτερο που θα μπορούσες!!! όταν σε μερικούς μήνες θα σε ζουζουνάει το μπουμπουκάκι και θα σου σκάει ένα χαμόγελο θα τα ξεχνάς όλα και θα λες ευχαριστώ που το πέρασα...
    άλλωστε, αν ήταν εύκολο, δε νομίζω ότι θα είχε και αξία, έτσι;
    αν το θέλεις, θα επανέλθεις...
    η εγκυμοσύνη είναι κουραστική, και ψεύτης όποιος νομίζει ότι είναι εύκολη...
    θυμάμαι τη γυναίκα μου, μέτραγε τις μέρες...
    προτείνω πολλά dvd, βιβλία, ευχάριστες συνευρέσεις με φίλους, ελαφριές βόλτες...
    καλή λευτεριά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ θα σου πω ένα πράγμα. Μακάρι να γεννήσεις πολύ εύκολα. Να μην ταλαιπωρηθείς καθόλου. Και να σου φύγουν και όλα τα κιλά (αν έχεις πάρει δηλαδή)..... Να έχεις ένα υγιέστατο μωράκι και πάνω από όλα να του δώσεις όλη σου την αγάπη. Δεν θα ήθελα να δω γραμμένες αναρτήσεις με αρνητικό περιεχόμενο όπως διάβασα ορισμένες προ εγκυμοσύνης αλλά και αυτή εδώ!
    Η εγκυμοσύνη να ξέρεις είναι ότι πιο φυσιολογικό για μία γυναίκα και ούτε ο πιο αγράμματος δεν θα αναρωτιόταν αν πρόκειται για αναπηρία ή όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Mamma El, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου και για τις ευχές σου. Δεν είναι όλες οι γυναίκες "γεννημένες" μητέρες. Κάποιες γίνονται στην πορεία. Για μένα η πορεία αυτή απαιτεί μεγάλη ανατροπή σε ιδέες, φόβους και αντιλήψεις μου. Δε λέω, συντελείται καθημερινά. Ίσως παρουσιάζω αρνητική εικόνα γιατί συνήθως γράφω στο blog όταν έχω κακή διάθεση. Αλλά σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι. Νομίζω η μεγάλη αλλαγή μέσα μου θα συντελεστεί όταν έρθει το μωρό, όχι από τώρα, που είναι σαν να με έχουν βάλει τιμωρία "χωρίς λόγο". Ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιό σου, να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι λες κι εσύ;