Πραγματικά νομίζω ότι οι αλλαγές που έχουν συμβεί μέσα μου αυτούς τους δύο μήνες που γνωρίζω ότι είμαι έγκυος δεν συγκρίνονται ούτε με αυτές που είχαν συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Όχι στις συνθήκες της ζωής μου, γιατί αυτές δεν άλλαξαν ακόμα (όχι πως η μόνιμη αναγούλα, υπνηλία και εξάντληση μου ήταν οικείες), αλλά όσον αφορά το συναισθηματικό μέρος. Στην αρχή δεν την ήθελα αυτήν την εγκυμοσύνη, ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα, θυμάμαι, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος ήταν "Δηλαδή τώρα πρέπει να γίνω υπεύθυνη;", την ένιωθα αποκλειστικά σαν κάτι που θα σήμαινε το τέλος της ελευθερίας μου, που θα πρόσθετε στη ζωή μου ένα ισόβιο βάρος, σαν τον κελευστή του θανάτου του μέχρι τότε εαυτού μου. Τόσο πολύ δεν το ήθελα που ευχόμουν να αποβάλλω, όπως θεωρείται αρκετά πιθανό να συμβεί μέσα στο πρώτο 3μηνο, μάλιστα σε μία φάση προσπαθούσα "να συννεονοηθώ" με το έμβρυο και να το πείσω να αποκολληθεί μόνο του από τη μήτρα και να φύγει, γιατί εγώ δεν θα το ήθελα (και μάλιστα τις επόμενες μέρες είδα δυο-τρεις σταγόνες αίμα, δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο). Σιγά σιγά όμως, ήταν σαν να αναπτύχθηκε μέσα μου μία δύναμη με δική της θέληση, που με έκανε όχι απλώς να δω τα πράγματα διαφορετικά, αλλά να νιώσω τελείως διαφορετικά. Ευχόμουν παλιότερα, όταν θα γεννούσα, οι ορμόνες που θα κυκλοφορούσαν μέσα στο σώμα μου να δημιουργήσουν μέσα μου στοργή και αγάπη για το μωρό, μιας και από μόνη μου δεν το είχα και πολύ με τα παιδιά, και ιδίως με τα μωρά. Και να που έχω μπροστά μου σχεδόν έξι μήνες κύησης ακόμα και μια τέτοια αλλαγή έχει ήδη γίνει. Η κατάστασή μου μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογική, το να μην ήθελα το μωρό θα μου φαινόταν τόσο αφύσικο όσο το να... μη θέλω το χέρι μου, νιώθω ότι πρόκειται πλέον για ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι εντελώς διαφορετική η στάση μου απέναντι σε παιδιά (ακόμη και μωρά, που ποτέ δεν με συγκινούσαν), νιώθω πολύ ευσυγκίνητη. Τις προάλλες συναντήσαμε ένα φιλικό ζευγάρι που πρόσφατα απέκτησε παιδί και όταν ο άνδρας μου πήρε το μωρό στην αγκαλιά του βούρκωσα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έχω διανύσει συναισθηματική απόσταση τεράστια. Και σίγουρα ακόμη περισσότερα με περιμένουν όταν θα μεγαλώσει η κοιλιά μου (ίσως γι'αυτό να έχω μπουκωθεί τόσο πολύ με το φαγητό, για να αρχίσει να μεγαλώνει έστω και λόγω πάχους), όταν θα το αισθανθώ να κινείται (ένιωσα ένα περίεργο γουργουρητό χαμηλά στην κοιλιά προχθές, σε περιοχή σαφώς μη γαστρεντερική, αλλά δεν είμαι σίγουρη όταν ήταν αυτό), και σίγουρα όταν θα το γεννήσω.
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορεί να μη συνοδεύονται και από τα σχετικά άγχη, τον φόβο για τον τοκετό, την αγωνία για την ανατροφή του, για τη συμπεριφορά του πατέρα του και άλλα τέτοια. Η εγκυμοσύνη με έχει κάνει να δω και τον εαυτό μου πολύ διαφορετικά, από εντελώς άλλο πρίσμα. Τώρα πια αισθάνομαι ότι στον χαρακτηρισμό γυναίκα έχουν προστεθεί πολλά επιπλέον επίπεδα νοήματος. Και αρχίζω και να συνηθίζω κάπως και στο "μητέρα". Μέλλουσα μητέρα, προς στιγμήν, έστω.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάτι που με είχε βρει τόσο ανέτοιμη αρχικά, να κατάφερε να με κερδίσει και να με πάρει με το μέρος του και να με κάνει να νιώθω τόσο σταθερά δοσμένη σε αυτό. Το θαύμα της δημιουργίας έχει ξεκινήσει (και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;