"Τώρα που είσαι έγκυος...

θα σε πιάσει ο καθένας και η κάθε μία και θα σου πει για το μακρύ του και το κοντό του, θα ακούσεις ιστορίες γκραν γκινιόλ για τη δική τους εμπειρία, το πώς ήταν για αυτούς η γέννα, πώς ήταν η εγκυμοσύνη και θα σε πρήξουνε».
…είχε πει προφητικά ένας φίλος του άνδρα μου όταν πρωτοανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος. Και μετά ασφαλώς πήρε φόρα και άρχισε, πρώτος πρώτος, να μου λέει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη δική του εμπειρία από τις τρεις γέννες της γυναίκας του, που ήταν μπροστά και στις τρεις. Τότε δεν με πείραξε. Και γενικά μέχρι τώρα δεν με ένοιαζε που όλοι –οι γυναίκες κυρίως, δηλαδή- μου έλεγαν τα δικά τους γιατί ενημερωνόμουν, έψαχνα τα περί γιατρών, κλινικών, εξετάσεων κλπ, ρωτούσα μπας και βρω κάτι που να ανακουφίζει από την αναγούλα και λοιπά πρακτικά. Αλλά χθες το βράδυ η μοίρα έριξε μπροστά μου έναν εκνευριστικό πανηλίθιο που μου έσπασε τα νεύρα (μ’αρέσει που το εκφράζω έτσι χύμα, γι’ αυτό ξεκίνησα το post, για να τα βγάλω από μέσα μου). Δεν τον ήξερα από πριν, σε μία παρέα τον γνώρισα, και με το που έμαθε ότι είμαι έγκυος άρχισε όχι απλώς να λέει τη γνώμη του με βάση τα όσα είχε δει και ζήσει αυτός, αλλά να τα παρουσιάζει και σαν παγκόσμιους νόμους, ανάλογης ισχύος με τον νόμο της παγκόσμιας έλξης και τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. «Εσείς οι γυναίκες», λέει, «τη ζείτε διαφορετικά την εγκυμοσύνη και την απόκτηση του παιδιού, σας αρέσει (άκους εκεί! Σας αρέσει!), εσείς το θέλετε, εσείς το κάνετε, ενώ η ζωή του άνδρα αλλάζει εντελώς και δεν μπορεί να καταλάβει το γιατί». «Θες να πεις ότι εμένα μου αρέσει να έχω αναγούλες και εξάντληση ή ότι έχει και ο άνδρας μου;» ήταν η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό. Εν τω μεταξύ εμένα ο άνδρας μου επέμεινε να κάνουμε τώρα παιδί, εγώ ήθελα να περιμένω (απλά άρχισα να αμφιβάλλω για το κατά πόσο έχω ακόμα περιθώριο και είπα άντε... μια ψυχή που είναι να γεννηθεί ας γεννηθεί). Οπότε τι μου λες ρε φίλε; Και δεν κρατήθηκα και ολοκλήρωσα την απόκριση μου με την πρόταση: «Όταν εσένα φουσκώσει η κοιλιά σου μέχρι εδώ πέρα και σου ξεσκίσουν το σώμα σου για να βγει το παιδί από μέσα τότε έλα να μου πεις ότι ο άνδρας αλλάζει και η γυναίκα δεν αλλάζει». Κρατήθηκα να μην προσθέσω «και παράτα με πια ηλίθιε πανίβλακα που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα», αλλά νομίζω ότι είχα γίνει ήδη αρκετά επιθετική. Άργησα να καταλάβω ότι είναι ένα άτομο «περιορισμένης ευθύνης», με τόσο περιορισμένους πνευματικούς ορίζοντες που νομίζει ότι το ένα πράγμα που άκουσε/έμαθε/συμπέρανε αυτός είναι μία παγκόσμια αλήθεια που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Παράτα μας ρε φίλε! Και να συνεχίζει να λέει «εσείς οι γυναίκες» (γιατί είπαμε γνωρίζει τι συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες, είναι ο φωτεινός παντογνώστης) «νομίζετε ότι εμάς τους άνδρες» (άντε πάλι) «μας ενοχλούν οι γραμμούλες που κάνει το σώμα μετά τη γέννα» (όπα φίλε, στην πίστα «ραγάδες» δεν είχα ακόμα φτάσει, μην προτρέχεις, μη μου προσθέτεις άλλα άγχη που δεν είναι της ώρας, αρκετά έχω στο μυαλό μου), «αλλά εμάς δεν μας ενοχλούν» (συνεχίζει) «εμάς μας ενοχλεί το λίπος». Βρε σε ρώτησα; Ζήτησε κανείς τη γνώμη σου για τις ραγάδες και τα κιλά της εγκυμοσύνης; Βρε δεν πας να δεις αν έρχομαι γιατί μου φαίνεται ότι ακόυω βήματα; Επίσης: «Εμένα η αδερφή μου είχε πάρει πάρα πολλά κιλά όταν ήταν έγκυος και είχε γίνει σαν μπουλντόζα (ακριβώς αυτήν την έκφραση χρησιμοποίησε), αλλά μετά τα έχασε. Βέβαια δεν έγινε το σώμα της και σαν 16χρονης. Άλλο σώμα έχει η γυναίκα στα 16, άλλο στα 26 και άλλο όταν κάνει παιδί». Σε εκείνη τη φάση ήμουν πλέον έτοιμη να ορμήξω στην κουζίνα να πάρω ένα καλό, κοφτερό μαχαίρι (γιατί αυτά που δίνουν στα σερβίτσια τα εστιατόρια δεν κόβουν αρκετά) και να του ορμήσω. Βρε άντε και ..., πανίβλακα που έχεις και άποψη για το σώμα της γυναίκας και θα κάτσεις και να μας την πεις (σε εμένα και την άλλη γυναίκα της παρέας τα έλεγε, για να καθόμασταν εμείς να μιλάμε για τις σεξουαλικές επιδόσεις των ανδρών να δούμε πώς θα του άρεσε του ηλίθιου). Το κακό είναι ότι με εκνεύρισε (δεν ξέρω αν έγινε εμφανές από τα παραπάνω) και ότι άργησα να καταλάβω ότι έπρεπε να εφαρμόσω το σύστημα «μπαινάκης βγαινάκης» ή να βρω μια πρόφαση να κάνω μία βόλτα και μετά να πάρω τον καλό μου να εξαφανιστούμε. (Και όχι απλώς πρόφαση αλλά λόγο σοβαρό είχα βασικά, γιατί είμαι αλλεργική στις γάτες, και το μαγαζί, αν και ήταν έξω, είχε εκατό γάτες να σουλατσάρουν και με είχε ενοχλήσει –άλλο θέμα αυτό, το αν έκανα καλά να υπομείνω κάτι που είναι επιβλαβές για την υγεία μου για να μην χαλάσω μια κοινωνική συνάντηση. Μάλλον βλακεία έκανα, δεδομένου μάλιστα το τι υπέμεινα από τον ανεκδιήγητο.) Μα δεν την ξαναπαθαίνω. Άλλες φορές θα μένω σπίτι καλύτερα και θα βγαίνω με άτομα που ξέρω καλά και είμαι σίγουρη ότι δεν θα με εκνευρίσουν.