Σχόλιο έκπληξη

Με μεγάλη έκπληξη είδα στα mail μου πρώτον ότι είχα σχόλιο για κάποια μου δημοσίευση (κάτι που δεν συμβαίνει κανονικά ποτέ σχεδόν, αν έκρινα από τα σχόλια που λαμβάνω -δηλαδή που δεν λαμβάνω- θα πίστευα ότι δεν με διαβάζει κανείς κι ότι τα γράφω μόνο για την πάρτη μου, τουλάχιστον δια ζώσης διάφοροι γνωστοί και φίλοι με διαβεβαιώνουν ότι με διαβάζουν κι εγώ τους πιστεύω επειδή το έχω πολλή ανάγκη). Μεγαλύτερη ακόμη έκπληξη όμως μου προκάλεσε το γεγονός ότι το σχόλιο δεν αναφερόταν σε κάποια πρόσφατη δημοσίευσή μου αλλά σε μία δημοσίευση που είχα κάνει Σεπτέμβριο του 07, ενάμιση χρόνο πριν. Κοίταξε να δεις που κάποιος βρίσκεται στη θέση που ήμουν εγώ τότε, βρήκε και διάβασε το post που είχα γράψει και μου γράφει σχόλιο τώρα! Είναι πολύ περίεργο που συμβαίνει τώρα κάτι τέτοιο, γιατί τελευταία μέσα στα διάφορα υπαρξιακά μου άγχη πολύ συχνά σκέφτομαι την έννοια του χρόνου και του πώς περνάει από πάνω μας, και συγκεκριμένα για τα μέρη που μας φιλοξενούν. Ήμουν στο σπίτι του φίλου μου και το μυαλό μου πήγε στην πρώτη φορά που το επισκέφτηκα όταν είχαμε πρωτογνωριστεί, θυμήθηκα πού καθόταν σε σχέση με την παρέα του, πού κάθισα εγώ -απογοητευτικά μακριά του, όπως μου είχε πει αργότερα-, τον φίλο του που μου πρόσφερε ένα από τα σουβλάκια που είχε μόλις παραγγείλει, το πώς πεταγόταν σαν ελατήριο κάθε φορά που έλεγα το όνομά του και έτρεχε να μου φέρει αν του ζητούσα κάτι, τις συζητήσεις που κάναμε στην παρέα... Ή στον επιτάφιο χθες σκέφτηκα ότι στην ίδια εκκλησία είχα παντρέψει την κουμπάρα μου, πού στεκόμασταν όταν ετοιμάζαμε τα πράγματα, το άγχος που είχα να πάνε όλα καλά (αλλά και την επίσκεψή μου στην ίδια εκκλησία στον επιτάφιο την προηγούμενη χρονιά), το πόσοι γάμοι, πόσες βαφτίσεις (και άλλα λιγότερο ευχάριστα) είχαν ευλογηθεί σε αυτήν την εκκλησία και για πόσα και πόσα χρόνια... Με συγχωρείτε που ξέφυγα λίγο από το θέμα μου αλλά αυτό ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου και ήθελα την ευκαιρία να το γράψω (θα μου πείτε ας το έγραφες σε ξεχωριστό post, συμμάζεψε τις σκέψεις σου επιτέλους).
Που λέτε, για να επανέλθω, με εξέπληξε ιδιαίτερα το σχόλιο που έλαβα σήμερα για το περασμένο-σχεδόν ξεχασμένο post. Κάποιος άλλος είναι στη φάση που ήμουν εγώ πριν από ενάμιση χρόνο... τι λες τώρα! Θυμάμαι ήδη μακρινά τον εαυτό μου, κάποιους μήνες μετά το χωρισμό εκείνο και ήδη σε μία πορεία καινούρια (την οποία ακολουθώ αισίως και τώρα) να προσπαθώ να εξηγήσω σε μία γνωστή μου κοπέλα που είχε λίγο καιρό χωρίσει και ήταν απαρηγόρητη ότι αυτό που της συνέβη ήταν για το καλύτερο και ότι δεν αξίζει να στεναχωριέται, ότι μετά από λίγο καιρό θα της φαίνεται σαν κάτι ασήμαντο. Κάποιους μήνες μετά και ενώ την είχα χάσει καιρό τη βλέπω σε μία παρέα και μου λέει "Πόσο δίκιο είχες σε αυτά που μου έλεγες τότε". Σχεδόν είχα ξεχάσει τι της είχα πει ακριβώς και τη ρώτησα σε τι αναφερόταν. "Για το κλάμα που έριχνα τότε" μου λέει. Το είδε. Το είδε και αυτή και θυμήθηκε τα λόγια μου. Το ίδιο θα συμβεί και στην κοπέλα που μου έγραψε το σχόλιο,αν και δεν ξέρω αν θα επιστρέψει στο blog να διαβάσει αυτά που με αφορμή αυτήν γράφω τώρα. Το μόνο σίγουρο ότι ο χωρισμός είναι κάτι που όλοι έχουμε περάσει. Και επίσης σίγουρο είναι ότι τελικά αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα "μας περνάει". Όσο πιο γρήγορα μπορέσουμε να κοιτάξουμε την κατάσταση μακροσκοπικά, δηλαδή σαν κάτι που συμβαίνει στον καθένα και όχι σαν κάτι που συμβαίνει σε εμάς γιατί μας έχουν φτύσει (μα τι λεπτότης στην έκφραση!), τόσο το καλύτερο. Χρόνος χρειάζεται σίγουρα, και πόνος και σκέψη και υπομονή. Αλλά κάθε καινούρια μέρα που έρχεται κουβαλά μαζί της την υπόσχεση για κάτι καλύτερο και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να την βοηθήσουμε να το πραγματοποιήσει. Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα περνώντας από πάνω μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε όσο γίνεται πιο γεμάτα την κάθε μας στιγμή. (Κοινοτυπώ το ξέρω αλλά έτσι είναι τα πράγματα αυτά.) Εύχομαι στην κοπέλα που μου έγραψε το σχόλιο να μπει σύντομα σε μία καινούρια και όμορφη φάση στη ζωή της, να διδαχθεί από τα παλιά της λάθη για να αποφύγει τα καινούρια και να έχει τη δύναμη να ξεπερνά στη ζωή της χωρισμούς και ό,τι άλλο άσχημο της τύχει.