Έχει περάσει πολύς καιρός χωρίς να γράψω στο blog. Και ακόμη περισσότερος από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι ουσιαστικό. Υπήρξαν φορές που ήθελα να ακονίσω την πένα μου (σόρυ αλλά μία φωνή μέσα μου φωνάζει: σιγά τον κονδυλοφόρο!) πάνω σε εικόνες, συναισθήματα, εμπειρίες αλλά είτε δεν υπήρχε ο χρόνος είτε δεν υπήρχε πρόχειρος υπολογιστής.
Ανάμεσα στα σημαντικότερα σίγουρα θα ξεχωρίσω τη χορευτική παρουσίαση στο πάρτι της σχολής χορού που πηγαίνω (δεν έχω νιώσει τίποτα παρόμοιο, κάποια στιγμή που θα με βρει με καλή διάθεση θα κάτσω να σας γράψω για αυτό, ήταν υπέροχα) και την αναχώρηση την επόμενη ακριβώς μέρα για τον "παράδεισο των βράχων", ένα λαξευμένο βότσαλο στα Δωδεκάνησα, φτιαγμένο για όσους έχει βαρέσει αγιάτρευτα η λόξα της μεγάλης ανηφόρας και πασχίζουν να ανέβουν σε ολοένα πιο κακοτράχαλους και δύστροπους βράχους.
Και επειδή είμαι ακόμη εκεί θα σας μιλήσω λίγο παραπάνω για αυτό. Κατ'αρχάς δεν έχω ακόμη καταλάβει αν ανήκω σε αυτούς που "έχει βαρέσει αγιάτρευτα η λόξα της μεγάλης ανηφόρας". Η ώρα της ανάβασης σου δείχνει πολλά για τον εαυτό σου. Φαίνεται το πείσμα σου, φαίνεται η δειλία σου, φαίνεται η υπομονή σου, το πόσο κοντά είσαι στο θυμό, στην υπέρβαση, στην παραίτηση, το αν θα επιχειρήσεις αυτό που δεν μπορείς (ή έτσι μόνο νομίζεις), αν θα τολμήσεις να αναμετρηθείς με ορεινούς όγκους αποκαρδιωτικής διαμόρφωσης, φυσικούς και εσωτερικούς. Σε μένα φαίνονται καθαρά και τα καλά και τα άσχημα. Από τα άσχημα, απ' τα οποία μου επιβάλλει η μετριοφροσύνη μου να ξεκινήσω (ώστε να έχω μετά όλο το περιθώριο να αναπτύξω τα καλά, τι ψώνιο), ξεχωρίζω το πόσο ηττημένη νιώθω συχνά απέναντι στο φόβο μου, το πόσο φυγόπονη είμαι και το ότι μου λείπει πολλές φορές το πείσμα και η επιμονή. Από τα καλά είναι η ψυχραιμία που έχω τις πιο πολλές φορές (από την αρχή για την ακρίβεια, για κάποιο λόγο δεν "σαστίζω"), το ότι δεν μου βγαίνουν νεύρα (φόβος ναι, αβεβαιότητα ναι, "τσαντίλα" κάποιες φορές ναι, αλλά όχι επιθετικότητα με τους άλλους) και ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν αισθάνομαι ότι όλα πάνε καλά έχω μία πρωτοφανή και άξια απορίας ανεμελιά σχετικά με το όλο θέμα. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο θα "πωρωθώ" με τη δραστηριότητα αυτή όπως οι άλλοι εδώ πέρα (βέβαια για να αποτελεί μέχρι και τώρα ζητούμενο αυτό μάλλον πως δεν..., αλλά ποτέ δεν ξέρεις), και σε τελική ανάλυση κατά πόσο θα επιλέξω να έρθω αντιμέτωπη με τις αδυναμίες μου και να κονταροχτυπηθώ μαζί τους, να παλέψω για να συρθώ στη μεγάλη ανηφόρα ή αν θα προτιμήσω να τις κρύψω κάτω από το χαλί, να τις αγνοήσω σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα (τρέμοντας όμως πάντα μέσα μου τη στιγμή που θα με εκδικηθούν για αυτό). Ίσως απλά να βρίσκομαι στη φάση που πρέπει να κάνεις τις περισσότερες (εσωτερικές κυρίως) υπερβάσεις και μου έχει πέσει λίγο βαρύ το πρόγραμμα. Όπως και να έχει θα δείξει. Αν ο φόβος, η ασφαλιστική δικλείδα της αυτοσυντήρησης θα με κρατήσει μακριά από τον κίνδυνο ή αν το αγρίμι μέσα μου θα απαιτήσει να τον αψηφίσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;