Bang bang

Τι θα γίνει; Έτσι θα τη βγάλουμε; Κάθε βράδυ θα ξυπνάω με εφιάλτες και δεν θα μπορώ να ξανακοιμηθώ, για να είμαι χάλια το πρωί και να θέλω να βάλω τα κλάματα; Όνειρο της περασμένης εσπέρας:

Μόλις έχω παρκάρει το αυτοκίνητο μακριά από εκεί που θέλω να πάω και ξεκινάω με τα πόδια προς το κέντρο. Είναι σκοτεινά και η διαδρομή που περπατώ είναι περισσότερο σαν διάδρομος παρά σαν δρόμοι. Φοβάμαι. Με προσπερνά ξαφνικά κάποιος που τρέχει και λίγο μετά κάποιος που τον κυνηγά. Κάνω στην άκρη για να περάσει ο δεύτερος και να αποφύγω τον κίνδυνο. Προχωρώ λίγο ακόμα αλλά αποφασίζω να γυρίσω πίσω και να πάρω το αυτοκίνητο ώστε να έρθω λίγο πιο κοντά στο μέρος που ήθελα να πάω για να μην κινδυνεύσω στο γυρισμό που θα είναι και πιο αργά. Βλέπω δύο τύπους που περνάνε και πυροβολούν απρόκλητα δύο άτομα. Συνεχίζω να περπατώ. Λίγο αργότερα απειλούν με όπλο τρία άτομα -το ένα τουλάχιστον από αυτά είναι μία μικροκαμωμένη κοπέλα με μαύρη μπλούζα, τα άλλα δεν θυμάμαι, μάλλον κοπέλες- και πυροβολούν αμέσως τα δύο. Μόλις φτάνουν στην κοπέλα πάνε να πυροβολήσουν αλλά διαπιστώνουν ότι τους έχουν μόλις τελειώσει οι σφαίρες. Η κοπέλα λέει μία "εξυπνάδα" ότι δεν θα μιλήσει για αυτό που είδε και κάνει να φύγει. Την χτυπούν και την αφήνουν παράλυτη από τη μέση και κάτω ή σοβαρά τραυματισμένη στη μέση. Φοβάμαι ότι τώρα που τους προκάλεσε θα την βιάσουν. Ο ένας προσπαθεί όντως να εκμεταλλευτεί τους κινητικούς περιορισμούς του τραυματισμού της, το μόνο που κάνει όμως είναι να της ξεζώσει την μπλούζα από τη μέση και να την πιάσει λίγο στο λαιμό. Τελικά σκοτώνουν την κοπέλα βάζοντάς της ένα περιστέρι στο στόμα σχεδόν ολόκληρο (μόνο η ουρά λίγο περισσεύει), δένοντάς την πισθάγκωνα και αφήνοντάς την να πεθάνει έτσι (εξακολουθεί να αναπνέει αλλά κάποια στιγμή λογικά θα πνιγεί). Μετά γυρνάνε και κοιτάνε εμένα. Είμαι πεσμένη κάτω κόντρα σε έναν τοίχο, όπως και η κοπέλα και τα άλλα δύο άτομα απέναντί μου. Ετοιμάζονται να με χτυπήσουν (αφού δεν έχουν πια σφαίρες), ή έρχονται τέλος πάντων να με "περιλάβουν" και τότε ξυπνάω.

Μακαβριότης μακαβριοτήτων, τα πάντα μακαβριότης!

Τι όνειρο ήταν πάλι αυτό που είδα χθες το βράδυ; Ο οργανισμός μου θέλει θρίλερ, δεν εξηγείται αλλιώς, και αφού δεν τα βλέπω στον ξύπνιο μου τα δημιουργεί το υποσυνείδητό μου στον ύπνο μου! Για την ακρίβεια το χθεσινό δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο πραγματικά μακάβριο, όπως λέει ο τίτλος του post. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πια πολλές λεπτομέρειες εκτός από το ότι ήμουν εγώ και άλλες δυο φίλες μου (που δεν τις ξέρω στην πραγματικότητα ποιες είναι, απλά ήταν δύο κοπέλες και στο όνειρο ήταν φίλες μου και καλά) σε μία πλατεία όπου υπήρχε άκουσον άκουσον κλίβανος αποτέφρωσης! Ήταν ένα αρκετά μεγάλο σε μέγεθος πράγμα (σαν τέσσερα-πέντε περίπτερα -χαχα, μονάδα μεγέθους που βρήκα!) μαυροτσουκαλιασμένο γύρω γύρω και το περίεργο σε αυτό ήταν ότι είχε μία σκάλα αποτελούμενη από χρυσά ραβδιά (τα σκαλοπάτια δηλαδή), από την οποία έπρεπε να ανέβεις σε ύψος 3 μέτρα τουλάχιστον για να κάνεις τη δουλειά σου. Ανεβήκαμε λοιπόν κι εγώ και οι φίλες μου, εγώ με τόσο χαρακτηριστική άνεση που κρατούσα και τη μαύρη σακούλα με το πτώμα, οι άλλες δεν φάνηκε επίσης να δυσκολεύτηκαν, δεν ξέρω από πού ανέβηκαν όμως (ίσως είχε "πατάρια" από το πλάι, ή να βρήκαν σκαλιά και εκεί). Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ανοίξαμε το καπάκι και να πέταξα τη σακούλα μέσα ή να τέλειωσε το όνειρο πάνω που το ανοίγαμε.
Γιατί ρε subconscious να πούμε μου ξηγιέσαι έτσι; Δεν τον έκοψα τον Γιάλομ; Ορίστε, παρόλο που πήγα και αγόρασα κι άλλο βιβλίο του το άφησα για να μη βλέπω τέτοια όνειρα και να μην αγχώνομαι γενικότερα, γιατί το άγχος του θανάτου να πω την αλήθεια μου αν και αυθεντικό (γιατί οφείλεται σε πραγματικό και σοβαρό πρόβλημα), το θεωρώ και μάταιο γιατί τι έχεις να κερδίσεις με το άγχος σου; Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από αυτό είναι να αποκτήσεις δίψα για ζωή, οπότε απόκτησέ την και από μόνος σου και χίμηξε πάνω της εξ αρχής να γλιτώσεις και χρόνο. Τι να κάνω τώρα εγώ; Μήπως να ξαναρχίσω το διάβασμα να το εξαντλήσω το θέμα, μπας και τώρα μου φταίει ότι το έχω αφήσει ημιτελές και μέσα μου το επεξεργάζεται το ασυνείδητο-υποσυνείδητο πώς τα λένε αυτά τα αφανή της νόησης; Δεν ξέρω.
Α, επίσης θυμάμαι ένα φυσικό σφουγγάρι μεγάλο μεγάλο να πέφτει από έναν καταρράκτη. Άσχετο.

Για να πω την αλήθεια βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι, παρόλο που δεν καταναλώνω εδώ και κάποιες μέρες σχετικά αναγνώσματα, σκέψεις για το θάνατο κάνω. Φίλους και γνωστούς με μεγάλη ηλικία και άσπρα μαλλιά τους σκέφτομαι καμιά φορά με θλίψη γιατί ξέρω ότι όπως και να έχει θα "φύγουν" πολύ πριν από μένα και θα τους χάσω (για γονείς και συγγενείς ούτε λόγος βέβαια, ο νους μου δεν τολμά να πάει ως εκεί, με τρόμο αγγίζει αυτή τη σκέψη όταν τη συναντήσει), φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη άγγελος για να χαρακτηρίσω κάποιον -από τους λίγους που κάποιες φορές την αξίζουν-, κοιτάζω στον καθρέφτη τα πρώτα βαρίδια που έχει αφήσει ο χρόνος στο πρόσωπό μου, τις πρώτες μου άσπρες τρίχες (μα επιτέλους γιατί δεν τα βάφω όσο είναι ακόμη λίγες;!). Πρέπει να απορροφηθώ στη ζωή, να μην τα σκέφτομαι αυτά. Πώς όμως;

Σχόλιο έκπληξη

Με μεγάλη έκπληξη είδα στα mail μου πρώτον ότι είχα σχόλιο για κάποια μου δημοσίευση (κάτι που δεν συμβαίνει κανονικά ποτέ σχεδόν, αν έκρινα από τα σχόλια που λαμβάνω -δηλαδή που δεν λαμβάνω- θα πίστευα ότι δεν με διαβάζει κανείς κι ότι τα γράφω μόνο για την πάρτη μου, τουλάχιστον δια ζώσης διάφοροι γνωστοί και φίλοι με διαβεβαιώνουν ότι με διαβάζουν κι εγώ τους πιστεύω επειδή το έχω πολλή ανάγκη). Μεγαλύτερη ακόμη έκπληξη όμως μου προκάλεσε το γεγονός ότι το σχόλιο δεν αναφερόταν σε κάποια πρόσφατη δημοσίευσή μου αλλά σε μία δημοσίευση που είχα κάνει Σεπτέμβριο του 07, ενάμιση χρόνο πριν. Κοίταξε να δεις που κάποιος βρίσκεται στη θέση που ήμουν εγώ τότε, βρήκε και διάβασε το post που είχα γράψει και μου γράφει σχόλιο τώρα! Είναι πολύ περίεργο που συμβαίνει τώρα κάτι τέτοιο, γιατί τελευταία μέσα στα διάφορα υπαρξιακά μου άγχη πολύ συχνά σκέφτομαι την έννοια του χρόνου και του πώς περνάει από πάνω μας, και συγκεκριμένα για τα μέρη που μας φιλοξενούν. Ήμουν στο σπίτι του φίλου μου και το μυαλό μου πήγε στην πρώτη φορά που το επισκέφτηκα όταν είχαμε πρωτογνωριστεί, θυμήθηκα πού καθόταν σε σχέση με την παρέα του, πού κάθισα εγώ -απογοητευτικά μακριά του, όπως μου είχε πει αργότερα-, τον φίλο του που μου πρόσφερε ένα από τα σουβλάκια που είχε μόλις παραγγείλει, το πώς πεταγόταν σαν ελατήριο κάθε φορά που έλεγα το όνομά του και έτρεχε να μου φέρει αν του ζητούσα κάτι, τις συζητήσεις που κάναμε στην παρέα... Ή στον επιτάφιο χθες σκέφτηκα ότι στην ίδια εκκλησία είχα παντρέψει την κουμπάρα μου, πού στεκόμασταν όταν ετοιμάζαμε τα πράγματα, το άγχος που είχα να πάνε όλα καλά (αλλά και την επίσκεψή μου στην ίδια εκκλησία στον επιτάφιο την προηγούμενη χρονιά), το πόσοι γάμοι, πόσες βαφτίσεις (και άλλα λιγότερο ευχάριστα) είχαν ευλογηθεί σε αυτήν την εκκλησία και για πόσα και πόσα χρόνια... Με συγχωρείτε που ξέφυγα λίγο από το θέμα μου αλλά αυτό ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου και ήθελα την ευκαιρία να το γράψω (θα μου πείτε ας το έγραφες σε ξεχωριστό post, συμμάζεψε τις σκέψεις σου επιτέλους).
Που λέτε, για να επανέλθω, με εξέπληξε ιδιαίτερα το σχόλιο που έλαβα σήμερα για το περασμένο-σχεδόν ξεχασμένο post. Κάποιος άλλος είναι στη φάση που ήμουν εγώ πριν από ενάμιση χρόνο... τι λες τώρα! Θυμάμαι ήδη μακρινά τον εαυτό μου, κάποιους μήνες μετά το χωρισμό εκείνο και ήδη σε μία πορεία καινούρια (την οποία ακολουθώ αισίως και τώρα) να προσπαθώ να εξηγήσω σε μία γνωστή μου κοπέλα που είχε λίγο καιρό χωρίσει και ήταν απαρηγόρητη ότι αυτό που της συνέβη ήταν για το καλύτερο και ότι δεν αξίζει να στεναχωριέται, ότι μετά από λίγο καιρό θα της φαίνεται σαν κάτι ασήμαντο. Κάποιους μήνες μετά και ενώ την είχα χάσει καιρό τη βλέπω σε μία παρέα και μου λέει "Πόσο δίκιο είχες σε αυτά που μου έλεγες τότε". Σχεδόν είχα ξεχάσει τι της είχα πει ακριβώς και τη ρώτησα σε τι αναφερόταν. "Για το κλάμα που έριχνα τότε" μου λέει. Το είδε. Το είδε και αυτή και θυμήθηκε τα λόγια μου. Το ίδιο θα συμβεί και στην κοπέλα που μου έγραψε το σχόλιο,αν και δεν ξέρω αν θα επιστρέψει στο blog να διαβάσει αυτά που με αφορμή αυτήν γράφω τώρα. Το μόνο σίγουρο ότι ο χωρισμός είναι κάτι που όλοι έχουμε περάσει. Και επίσης σίγουρο είναι ότι τελικά αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα "μας περνάει". Όσο πιο γρήγορα μπορέσουμε να κοιτάξουμε την κατάσταση μακροσκοπικά, δηλαδή σαν κάτι που συμβαίνει στον καθένα και όχι σαν κάτι που συμβαίνει σε εμάς γιατί μας έχουν φτύσει (μα τι λεπτότης στην έκφραση!), τόσο το καλύτερο. Χρόνος χρειάζεται σίγουρα, και πόνος και σκέψη και υπομονή. Αλλά κάθε καινούρια μέρα που έρχεται κουβαλά μαζί της την υπόσχεση για κάτι καλύτερο και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να την βοηθήσουμε να το πραγματοποιήσει. Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα περνώντας από πάνω μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζούμε όσο γίνεται πιο γεμάτα την κάθε μας στιγμή. (Κοινοτυπώ το ξέρω αλλά έτσι είναι τα πράγματα αυτά.) Εύχομαι στην κοπέλα που μου έγραψε το σχόλιο να μπει σύντομα σε μία καινούρια και όμορφη φάση στη ζωή της, να διδαχθεί από τα παλιά της λάθη για να αποφύγει τα καινούρια και να έχει τη δύναμη να ξεπερνά στη ζωή της χωρισμούς και ό,τι άλλο άσχημο της τύχει.

Είπε τέτοιο πράγμα ο Αλβέρτος;

Κάτσε να το σημειώσω εδώ (μπακαλοτέφτερο το έχω καταντήσει πια το blog, έλεος) γιατί ετοιμάζομαι να τις επιστρέψω τις φωτοτυπίες όπου είναι γραμμένο και θα το ξεχάσω και χάσω μια για πάντα:

"Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν στο ίδιο επίπεδο σκέψης που βρισκόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε".

Αντιγράφοντάς το συνειδητοποιώ πώς περίπου λειτουργεί στη φυσική αυτή η σκέψη, αναφορικά με τη σχετικότητα. Είναι όμως πολύ ενδιαφέρουσα η διάσταση που παίρνει αν την απομονώσουμε από το αρχικό περιβάλλον της και την εντάξουμε σε ένα άλλο πεδίο σκέψης που αφορά τα δικά μας προβλήματα.

Το σπίτι μέσα στ' όνειρο κι η άβυσσος μπροστά μου

Καλά που μπήκε μέσα ο αδερφός μου και μου απέσπασε λίγο την προσοχή από τις σκέψεις μου γιατί διαφορετικά η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής θα ωχριούσε μπροστά τους. Τι μου συμβαίνει τώρα, τι μου συμβαίνει, για να δω μήπως μπορώ με το αδύναμο μπροστά στο συναίσθημα μυαλό μου να βάλω σε μία τάξη αυτά που γίνονται μέσα μου. Τι και τι με έχει φέρει στην κατάσταση που βιώνω αυτή τη στιγμή:
-Επέστρεψα πριν λίγες μέρες έπειτα από πολυήμερη απουσία από την πόλη μου και από τις συνήθεις δραστηριότητές μου και για κάποιο λόγο (αδράνεια μάλλον) δεν φρόντισα να επανασυνδεθώ με τις κοινωνικές μου συναναστροφές, κάτι που με έχει κάνει αρκετά εσωστρεφή.
-Διαβάζω ένα βιβλίο του Γιάλομ και μου φαίνεται ότι παρακολουθώ θρίλερ (για να μην πω ότι θα προτιμούσα να παρακολουθώ θρίλερ, που δεν βλέπω ποτέ): οι ασθενείς κατατρέχονται από ένα σωρό υπόγεια, κρυφά απωθημένα τα οποία αποκαλύπτονται μέσα από τρομακτικά και μακάβρια όνειρα (κρανία καλυμμένα με βλέννες και τέτοια) και όλοι τελικά μέσα μας είμαστε τρομαγμένα και αβοήθητα παιδιά, ανυπεράσπιστα απέναντι στην αμείλικτη πορεία του χρόνου που μας οδηγεί αναπόδραστα στο θάνατο.
-Την αίσθηση αυτή ενίσχυσε η χθεσινή μου επίσκεψη στην εκκλησία (αν και χάρηκα πολύ που πήγα με τον καλό μου), όπου βρέθηκα ούτε λίγο ούτε πολύ μπροστά σε έναν κανονικότατο ανθοστόλιστο τάφο, να ακούω ψαλμούς περί της καθόδου στον Άδη και να σκέφτομαι τι έκανε τις καλόγριες της μονής, που μια χαρά γυναίκες ήταν, να απαρνηθούν μία "φυσιολογική ζωή" με άνδρα, παιδιά, σκυλιά και γατιά (ή και τίποτα από όλα αυτά, λέω εγώ τώρα πώς είναι ένα δημοφιλές έως τετριμμένο σενάριο) και να αφοσιωθούν στον Κύριο.
-Τις τελευταίες ημέρες απέχω σημαντικά από την έκθεση στο ηλιακό φως λόγω της κλειστομανίας που αναφέρω στο πρώτο σημείο.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να ψάξω βαθιά μέσα μου να βρω πράγματα που μου φταίνε και ρίζες του κακού για να τις ξεριζώσω ή απλά να εκλογικεύσω την κατάσταση και να πω "φταίει που δεν βλέπω φως" ή "αν κάνω λίγη γυμναστική θα τρέξουν ενδορφίνες και θα μου περάσει". Α, ξέχασα εντελώς ότι αρχικά ξεκίνησα να γράφω αυτό το Post για να αναφέρω ένα όνειρο που είδα πρόσφατα (θέλω πολύ να καταγράφω όλα ει δυνατόν τα όνειρά μου για να μην τα ξεχάσω):

Το βασικό θέμα του ονείρου μου λοιπόν είναι ένα σπίτι. Ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία. Είναι ισόγειο ή πρώτος όροφος ή ημιόροφος (όπως είναι το σπίτι μας) ή ημιυπόγειο ή κάτι τέτοιο. Πολύ ψηλοτάβανο και ευάερο αλλά οι τοίχοι είναι λίγο κίτρινοι (ίσως όχι από βρωμιά, δεν ξέρω αν καθαρίζει αυτό που έχουν). Το σπίτι λοιπόν αυτό είναι λίγο... κέντρο διερχομένων. Διάφοροι μπαίνουν και βγαίνουν, κάτι περίεργοι νταγλαράδες με μαύρα ρούχα, μπαίνω κι εγώ, βγαίνω. Το θέμα είναι ότι όπως λένε και στα αγγλικά...this house is not a home. Δεν είναι σπίτι όπου μπορείς να μείνεις. Δεν μπορείς να μείνεις γιατί είναι απροστάτευτο, δεν σου δίνει την αίσθηση της σιγουριάς, του "μέσα", μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε, δεν σου προσφέρει ασφάλεια. Έντονα θυμάμαι αν και έχουν περάσει αρκετές μέρες μία γυναίκα που κρατά ένα μωρό στην αγκαλιά της, δεν θυμάμαι όμως αν μπαίνει ή όχι στο σπίτι ή αν απλώς στέκεται απ' έξω προσπαθώντας να δει αν θα μπορούσε να φέρει μέσα το μωρό της (φυσικά και δεν μπορεί, πού να το φέρει η γυναίκα, δεν είναι ασφαλές αυτό το μέρος, όχι πως είναι η μέκκα του εγκλήματος ή τίποτα τέτοιο, αλλά αν κάτι συμβεί δεν υπάρχει ασφάλεια). Επίσης αυτό το σπίτι δεν πολυέχει έπιπλα, αν και είναι μεγάλο και θα μπορούσε να γίνει ωραίο (όχι από μένα, εγώ σε θέματα διακόσμησης είμαι στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης) και φιλόξενο (λέμε τώρα, το φανταζόμαστε αυτό).

Να υποθέσω ότι η γυναίκα με το παιδί είναι μία πιθανή μελλοντική πλευρά του εαυτού μου. Ότι το σπίτι είναι η ζωή μου όπως είναι τώρα, ουσιαστικά ανέστια, ξέφραγη, έρημη, αβέβαιη (αυτοί οι τύποι με τα μαύρα τι είναι; Μη φανταστείτε men in black με κουστούμια και τέτοια, φούτερ ψιλοξεβαμμένα φοράνε και τζιν. Μπορεί να είναι οι εραστές μου -αρρενωποί, δυνατοί αλλά κάπως παρακατιανοί και σε κάθε περίπτωση ανάξιοι εμπιστοσύνης).

Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ για τη ζωή μου, το τι έχω κάνει και τι θα μπορούσα να είχα κάνει και δεν έκανα. Εντόπισα ότι κάποια προβλήματα στη σχέση μου σχετίζονται με το ότι νιώθω πως δεν έζησα αρκετά όμορφη και γεμάτη προσωπική ζωή μέχρι τώρα, γιατί δεν είχα μυαλό και με παρέσυραν διάφορα πράγματα χωρίς αξία, κάτι που μου έβγαινε σαν φθόνος μέσα στη σχέση. Και πικρία και πόνος και βάσανο. Νιώθω την καρδιά μου "στριμωγμένη".

Προκαλώ (ή καλύτερα παρακαλώ) τους επίδοξους αναλυτές ονείρων ή ανθρώπων να μου πουν τη γνώμη τους για το όνειρο ή για τα υπόλοιπα, αν τυχόν τα γραφόμενά μου ξυπνήσουν μέσα τους κάποια παραπάνω σκέψη, και ζητώ συγνώμη που δεν μπαίνω στον κόπο να γράψω έναν πιο "στρογγυλεμένο" επίλογο.

The slip and the grip (ελεύθερη μετάφραση: να γραπωθώ να ανέβω)

Έχει περάσει πολύς καιρός χωρίς να γράψω στο blog. Και ακόμη περισσότερος από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι ουσιαστικό. Υπήρξαν φορές που ήθελα να ακονίσω την πένα μου (σόρυ αλλά μία φωνή μέσα μου φωνάζει: σιγά τον κονδυλοφόρο!) πάνω σε εικόνες, συναισθήματα, εμπειρίες αλλά είτε δεν υπήρχε ο χρόνος είτε δεν υπήρχε πρόχειρος υπολογιστής.
Ανάμεσα στα σημαντικότερα σίγουρα θα ξεχωρίσω τη χορευτική παρουσίαση στο πάρτι της σχολής χορού που πηγαίνω (δεν έχω νιώσει τίποτα παρόμοιο, κάποια στιγμή που θα με βρει με καλή διάθεση θα κάτσω να σας γράψω για αυτό, ήταν υπέροχα) και την αναχώρηση την επόμενη ακριβώς μέρα για τον "παράδεισο των βράχων", ένα λαξευμένο βότσαλο στα Δωδεκάνησα, φτιαγμένο για όσους έχει βαρέσει αγιάτρευτα η λόξα της μεγάλης ανηφόρας και πασχίζουν να ανέβουν σε ολοένα πιο κακοτράχαλους και δύστροπους βράχους.
Και επειδή είμαι ακόμη εκεί θα σας μιλήσω λίγο παραπάνω για αυτό. Κατ'αρχάς δεν έχω ακόμη καταλάβει αν ανήκω σε αυτούς που "έχει βαρέσει αγιάτρευτα η λόξα της μεγάλης ανηφόρας". Η ώρα της ανάβασης σου δείχνει πολλά για τον εαυτό σου. Φαίνεται το πείσμα σου, φαίνεται η δειλία σου, φαίνεται η υπομονή σου, το πόσο κοντά είσαι στο θυμό, στην υπέρβαση, στην παραίτηση, το αν θα επιχειρήσεις αυτό που δεν μπορείς (ή έτσι μόνο νομίζεις), αν θα τολμήσεις να αναμετρηθείς με ορεινούς όγκους αποκαρδιωτικής διαμόρφωσης, φυσικούς και εσωτερικούς. Σε μένα φαίνονται καθαρά και τα καλά και τα άσχημα. Από τα άσχημα, απ' τα οποία μου επιβάλλει η μετριοφροσύνη μου να ξεκινήσω (ώστε να έχω μετά όλο το περιθώριο να αναπτύξω τα καλά, τι ψώνιο), ξεχωρίζω το πόσο ηττημένη νιώθω συχνά απέναντι στο φόβο μου, το πόσο φυγόπονη είμαι και το ότι μου λείπει πολλές φορές το πείσμα και η επιμονή. Από τα καλά είναι η ψυχραιμία που έχω τις πιο πολλές φορές (από την αρχή για την ακρίβεια, για κάποιο λόγο δεν "σαστίζω"), το ότι δεν μου βγαίνουν νεύρα (φόβος ναι, αβεβαιότητα ναι, "τσαντίλα" κάποιες φορές ναι, αλλά όχι επιθετικότητα με τους άλλους) και ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν αισθάνομαι ότι όλα πάνε καλά έχω μία πρωτοφανή και άξια απορίας ανεμελιά σχετικά με το όλο θέμα. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο θα "πωρωθώ" με τη δραστηριότητα αυτή όπως οι άλλοι εδώ πέρα (βέβαια για να αποτελεί μέχρι και τώρα ζητούμενο αυτό μάλλον πως δεν..., αλλά ποτέ δεν ξέρεις), και σε τελική ανάλυση κατά πόσο θα επιλέξω να έρθω αντιμέτωπη με τις αδυναμίες μου και να κονταροχτυπηθώ μαζί τους, να παλέψω για να συρθώ στη μεγάλη ανηφόρα ή αν θα προτιμήσω να τις κρύψω κάτω από το χαλί, να τις αγνοήσω σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα (τρέμοντας όμως πάντα μέσα μου τη στιγμή που θα με εκδικηθούν για αυτό). Ίσως απλά να βρίσκομαι στη φάση που πρέπει να κάνεις τις περισσότερες (εσωτερικές κυρίως) υπερβάσεις και μου έχει πέσει λίγο βαρύ το πρόγραμμα. Όπως και να έχει θα δείξει. Αν ο φόβος, η ασφαλιστική δικλείδα της αυτοσυντήρησης θα με κρατήσει μακριά από τον κίνδυνο ή αν το αγρίμι μέσα μου θα απαιτήσει να τον αψηφίσω...