Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει;

Η ημερομηνία και η ώρα στο blog μου είναι λάθος αλλά δεν ξέρω από πού αλλάζουν. Μήπως ξέρει κανείς να μου πει; Όχι τίποτ'άλλο, βγαίνουν ετεροχρονισμένα και τα post για τα γενέθλιά μου και μου προσθέτουν μέρες.

"Έχεις γενέθλια; Και το γιορτάζεις;!"

...μου λέει αστειευόμενη μια φίλη μου. "Εντάξει, θα έρθω να σου συμπαρασταθώ". Αστεία αστεία, τα γενέθλια είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα της "ξεχωριστής μέρας", της "μέρας σου", που όλα έπρεπε να είναι τέλεια για σένα, να περάσεις πολύ καλά, να κερδίσεις το λαχείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Παραδόξως φέτος δεν με έπιασε καθόλου άγχος, σε αντίθεση με ένα φίλο μου που έχει γεννηθεί ίδια ημερομηνία που μέχρι και το υποσυνείδητό του αντέδρασε και άρχισε να βλέπει περίεργα όνειρα. Μέχρι σήμερα δηλαδή, παραμονή της "ημέρας μου". Από τη στιγμή που ξύπνησα νιώθω ένα ενδόμυχο άγχος, μια αγωνία που θέλει να εκδηλωθεί αλλά παραμένει κρυφή περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να μου προκαλέσει τη μεγαλύτερη αναστάτωση και σύγχυση.

Τα τελευταία μου γενέθλια για ηλικία που αρχίζει από είκοσι (και αν αφαιρούσα το "εν" από το εννέα και το κάναμε εικοσιένα πειράζει; Σαχλίτσες λέω, ναι, το ξέρω). Τα τελευταία γενέθλια πριν την τατα-ταράν-μας-πίασανε κατάληξη "-άντα". Don't panic. Δεν είχα καθόλου πανικοβληθεί μέχρι και χθες (αν και ομολογώ στάθηκε αδύνατον να αγοράσω κεράκια από το σούπερ μάρκετ, η καρδιά μου πιάστηκε, τα γύρισα πίσω στη θέση τους). Εντάξει αυτό βέβαια ήταν μια στιγμή, πέρασε. Σήμερα όμως τι με έπιασε; Σιγά, τι, γερνάω δηλαδή; Μεγαλώνω (και μυαλό δε βάζω); Τίνος ιδέα ήταν να γιορτάζονται τα γενέθλια; (Εκτός αν το νόημά τους από μια ηλικία και μετά είναι αυτό που τους έδωσε η φίλη μου, δηλαδή ότι έρχονται πέντε άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή).

Ας περιμένω μέχρι αύριο τουλάχιστον να πάθω πιο ολοκληρωμένα την κρίση μου. 'Η ακόμη καλύτερα, ας περιμένω μέχρι του χρόνου να πάθω επισήμως την κρίση της αποτρόπαιης κατάληξης "-άντα". Θεέ μου τι με περιμένει ακόμη! (Γιατί δεν τολμώ να σκεφτώ τα "-ήντα" φυσικά, δεν είναι για μένα οι ηλικίες αυτές, δεν με εκφράζουν). Μέχρι εδώ ήταν τα εύκολα. Από δω και πέρα... ok, panic!

C. elegans- Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου

Οι επιστήμες που ασχολούνται με τους έμβιους οργανισμούς ομολογουμένως δεν είναι ιδιαίτερα προηγμένες. Η ιατρική δεν έχει ακόμη καταφέρει να βρει εμβόλιο για το κοινό κρυολόγημα ή θεραπεία για πολλές κοινές ασθένειες. Τα βάθη των θαλασσών κρύβουν μυστήρια ανεξερεύνητα όσο και τα πέρατα του σύμπαντος και οι ζωντανοί οργανισμοί δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήττουν με τις απρόσμενες ιδιότητές τους. Στην πραγματικότητα ελάχιστα είναι αυτά που γνωρίζουν οι σχετικές επιστήμες, ούτε κορυφή του παγόβουνου δεν τα λες, και ας εντυπωσιάζονται με αυτά όσοι δεν τις ξέρουν από πρώτο χέρι.

Και όμως μέσα στο χάος του αγνώστου, στην ατέλευτη θάλασσα της ανεξερεύνητης γνώσης πλέει μονάχη μια κατάκτηση μοναδική: ο C. elegans! Ένα ταπεινό σκουλήκι είναι αυτό το άμοιρο, και όμως πάνω στο μικρό επιμήκες σώμα του η επιστήμη έχει στήσει ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο ως τώρα θρίαμβο: γνωρίζει ένα προς ένα όλα του τα κύτταρα. Από το πρώτο ως το τελευταίο. Από το ζυγωτό μέχρι το ενήλικο άτομο. Βέβαια δεν έχει και πολλά, αλλά και πάλι. Είναι μεγάλη υπόθεση.

Τι παρατήρησαν λοιπόν οι επιστήμονες όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα; Υπάρχουν δύο διαφορετικά στελέχη του εξαιρετικού αυτού σκώληκα (δυο "ρατσούλες" ας πούμε), οι οποίες διαφέρουν στη συμπεριφορά τους ως προς το εξής σημείο: το ένα προτιμά να ψάχνει μόνο του να βρει την τροφή του και το άλλο ομαδικά, μαζί με άλλα ομοειδή συμπαθή σκουληκάκια. Ως εδώ καλά. Τι άλλο όμως διαπίστωσαν έκπληκτοι οι επιστήμονες; Ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές "ρατσούλες" ήταν ένα αμινοξύ σε μία πρωτεΐνη! Αυτό μόνο και τίποτα άλλο. Μια διαφορά τέτοια στον άνθρωπο πχ μπορεί να ευθύνεται για το ότι κάποιος έχει πχ σγουρά μαλλιά και όχι ίσια (όπως εγώ που παιδεύομαι μια ζωή να τα ισιώνω). Άλλο όμως οι... τρίχες και άλλο μια ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.

Αναρωτιέται κανείς, εάν σε κατώτερους, απλούς οργανισμούς ισχύει κάτι τέτοιο, τι θα μπορούσε να συμβαίνει σε ανώτερους, πολύπλοκους οργανισμούς, και γιατί όχι και στον άνθρωπο. Μήπως τελικά δεν απέχουμε και τόσο πολύ από το σενέριο του Blade Runner;

Η αρρώστια του ύπνου

Χθες βράδυ κοιμήθηκα πάνω από 12 ώρες. Πώς τα κατάφερα; Ξύπνησα κατά τις 8 το πρωί και λέω δεν ξαπλώνω ξανά λιγάκι. Ναι ωραία, ξαναξάπλωσα και ξύπνησα κατά τη 1! Φυσικά ξύπνησα σε ένα παράλληλο σύμπαν, εντελώς αποσυντονισμένη από το εξωτερικό περιβάλλον, με σημάδια ακόμη στον εγκέφαλο από το δυνατό αγκάλιασμα του Μορφέα. Πηγαίνω γυμναστήριο για να ξελαμπικάρω, κάτι που ομολογουμένως κατάφερα μόλις έθεσα το σώμα μου σε κίνηση, γυρνάω, κάνω μπάνιο, τρώω, δουλεύω λίγο και... κατά τις 6 και κάτι με πιάνει πάλι νύστα! Δεν το πιστεύω αλλά πραγματικά ευχαρίστως θα κοιμόμουν πάλι.

Νομίζω η κατάστασή μου αποτελεί προσβολή προς τα χιλιάδες άτομα που πάσχουν από αϋπνία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Η ιδανική μετεξέλιξη της κρητικής μπαλωθιάς

Πήγα χθες στο γάμο μιας παιδικής μου φίλης. Μεγάλη συγκίνηση. Πιο μεγάλη ήταν όμως η έκπληξη και η ελπίδα που γεννήθηκε μέσα μου σχετικά με το επικίνδυνο έθιμο της "μπαλωθιάς" (κοινώς πυροβολείτε άσκοπα τον πιανίστα, τον μπασίστα, τον λαουτιέρη και όποιον άλλο θέλετε). Και αυτό γιατί η τρελοπαρέα του γαμπρού βρήκε έναν ιδιαίτερα ευφάνταστο και ακίνδυνο τρόπο να αναβιώσει το μακραίωνο έθιμο της μπαλωτιάς (προφέρεται μπαλωθιά με τη βαρειά κρητική προφορά, κατά την οποία πχ τα μάτια προφέρονται μάθια): είχαν πάρει ψεύτικα, παιδικά μπιστόλια, και ρίχνανε... του σκοτωμού, μεταφορικά όμως, όχι κυριολεκτικά που ρίχνουν άλλοι. Με το που φτάνει η νύφη στα σκαλιά της εκκλησίας, οι φίλοι του γαμπρου, στημμένοι στις δύο πλευρές της σκάλας, βγάζουν από ένα δύο τέτοια "όπλα" ο καθένας, και αρχίζουν να πυροβολούν. Το ίδιο έγινε και στο γαμήλιο τραπέζι, που με την πρώτη ευκαιρία πυροβολούσαν, για να ζητήσουν επιτακτικά να φιληθούν ο γαμπρός με τη νύφη, πχ.

Το εν λόγω έθιμο δε λέει να σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια (ένας φίλος μου μου είπε ότι σε αρχείο κρητικών εφημερίδων διάβασε από εφημερίδα του 1910 περίπου ένα άρθρο που γεμάτο αγανάκτηση έλεγε ότι "δεν είναι δυνατόν εν έτει 1910, στον εικοστό αιώνα, να διατηρείται αυτό το επικίνδυνο έθιμο". Κόλλημα χοντρό ο κρητικός με τους πυροβολισμούς. Και πόσοι τραυματισμοί, πόσα ατυχήματα έχουν γίνει και πάλι δεν βάζει μυαλό.

Το χθεσινό περιστατικό μου έδωσε την ελπίδα ότι τα κρητικά έθιμα, αν τα μεταχειριστούν κατάλληλα οι νέες γενιές, και το ζεστό χρώμα της παράδοσης θα μπορέσουν να κρατήσουν, και θα μπορέσουν να πορευτούν προς το μέλλον... εν Ειρήνη (αυτό ήταν και το όνομα της νύφης, by the way).

www.nosmoking.gr - Ένα site κατά του καπνίσματος

Κάθε μέρα βλέπω και προστίθεται κι άλλο comment συμπαράστασης στο τελευταίο μου post περί καπνίσματος (θα μου πείτε σιγά πια κι εσύ, σε άλλους πιάνουν περισσότερο χώρο τα σχόλια παρά το post κι εσένα σε διαβάσαν πέντε άνθρωποι και νομίζεις ότι κάτι έκανες). Τελοσπάντων, με αφορμή το γεγονός αυτό όποια έκταση και αν έχει, και βαθύτερη αιτία τη συνεχιζόμενη τραγική πραγματικότητα του καπνίσματος, παραπέμπω τους ταλαίπωρους φίλους αντικαπνιστές στο site www.nosmoking.com (μπαίνει link από μόνο του εδώ ή πρέπει κάτι να κάνω;). Το έχει φτιάξει ένας γνωστός μου, επίσης φανατικός αντικαπνιστής, ο οποίος έχει φτάσει σε σημείο να μην πολυβγαίνει και αιτία είναι το κάπνισμα(!). Ενώ είναι ιδιαίτερα ενημερωμένος σχετικά με αυτό το θέμα, δυστυχώς την τελευταία φορά που το συζητήσαμε ήταν φανερά απαισιόδοξος σε σχέση με πιθανή βελτίωση της όλης κατάστασης. (Ωραίο πράγματι το όνειρο να εφαρμοστούν και εδώ μέτρα όπως στην Ιταλία, αλλά λίγο δύσκολο, η νοοτροπία του έλληνα δεν φαίνεται να σηκώνει απαγορεύσεις στο τσιγάρο, θα υποφέρουμε οι υπόλοιποι ό,τι και να γίνει).

Χωρίς να έχω προσωπική υποχρέωση στο παιδί αυτό, αν θέλετε επισκεφτείτε το site του και γράψτε του δυο γραμμές σε ένα mail συμπαράστασης (η αλληλεγγύη μπορεί να μη διώχνει τον καπνό αλλά τουλάχιστον μας παρηγορεί κάπως).

Επίσης να πω ότι καλού κακού φρόντισε να κατοχυρώσει και το όνομα www.smoking.com, σε περίπτωση αντίστοιχης "αντεπίθεσης" από μέρους των καπνιστών.

Πάρ' τον καπνό σου απ' τα μούτρα μου

Ζω ένα φρικτό δράμα. Είμαι μια φανατική αντικαπνίστρια (όχι από πεποίθηση, κυρίως από οργανική αντίδραση) που ζει σε μία από τις χώρες με τους περισσότερους φανατικούς και αναίσθητους καπνιστές. Σήμερα Δευτέρα, είμαι και πάλι στα πρόθυρα κρυολογήματος επειδή το σαβ/κο κάπνισα πολύ. Παθητικά βέβαια. Τσιγάρο δεν έχω βάλει ποτέ στο στόμα μου, το σιχαίνομαι από κάθε άποψη. Δεν θα πας όμως για ένα καφέ; Δεν θα πας για ένα ποτό; Εκεί καπνίζει ο κόσμος. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα να πεις ότι σε ενοχλεί. Παράξενος είσαι και σε ενοχλεί; Υστερικός; Και στο κάτω κάτω αν σε ενοχλεί τόσο πια, κάτσε σπίτι σου, του άλλου είναι δικαίωμά του να καπνίσει... όσο του καπνίσει. Το ζω το δράμα αυτό χρόνια τώρα. Τι να πεις στον άλλον; Μια φίλη μου καπνίστρια δείχνει κατανόηση τουλάχιστον και όταν πάμε για καφέ προσέχει να μη μου έρχεται, αλλάζουμε και θέσεις αν χρειαστεί (γιατί με ένα μαγικό τρόπο ο καπνός πάντα πηγαίνει σε αυτούς που τον απεχθάνονται, μια θεωρία μου σχετικά με αυτό είναι ότι αναπνέουν πιο αργά για να μην τον εισπνέουν και έτσι δημιουργούν "βαρομετρικό χαμηλό" κατά κάποιο τρόπο, και "έλκουν" τον καπνό). Αλλά δεν έχω το θάρρος να το λέω στον καθένα. Άσε που με έχουν πάρει και μια δυο φορές στο ψιλό και τότε είναι που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (όχι μόνο να ανέχομαι τον καπνό τους, αλλά και τα αστεία τους).

Μια φορά μπήκε μαζί μου στο ανσανσέρ ένας που κάπνιζε (στο ασανσέρ τώρα, στα ούτε δύο κυβικά μέτρα αέρα!). Με ρωτάει λοιπόν για να κάνει τον ευγενικό: "Σας ενοχλεί ο καπνός;". Του λέω κι εγώ "ναι, με ενοχλεί πάρα πολύ". Σιγά μην του χάριζα. Και τι γυρίζει και μου λέει; Αυτο, λέει, είναι ευχάριστο, γιατί δείχνει ότι τα πνευμόνια σας είναι υγιή. Το υβρεολόγιο που αυτόματα μου ήρθε στο κεφάλι δεν θα το μοιραστώ μαζί σας για λόγους ευπρέπειας, όπως για τον ίδιο λόγο κρατήθηκα να μην το πω και σε αυτόν.

Το πιο σουρεαλιστικό δε που μου έχει συμβεί, είναι να καπνίζει ο άλλος στην αίθουσα αναμονής του γυναικολόγου!!! Εγώ χαμένη πίσω από ένα περιοδικό, σε μια φάση σαν να μου μύρισε τσιγάρο αλλά δεν πήγε ο νους μου (λέω εντάξει, έχω ευαίσθητη μύτη, κάποιος κάπνιζε πριν). Και κατεβάζω το περιοδικό και βλέπω τον άλλον να καπνίζει και χωρίς να σκεφτώ καθόλου του λέω "Καλά είναι δυνατόν να καπνίζετε εδώ μέσα;". Με κοίταζε χαμένος σαν να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. "Μπορεί κάποια κοπέλα να είναι έγκυος", μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω, γιατί προφανώς ο ίδιος δεν το είχε σκεφτεί. "Ναι, ναι, δίκιο έχετε", μου κάνει, και τράβηξε γρήγορα και αγχωμένα τις τελευταίες δυο του ρουφηξιές (μη χάσει!) προτού το σβήσει. Εκεί πια θα πρέπει να τον κοίταζα με ανάμεικτο οίκτο και αηδία.

Κάθε φορά που είμαι κάπου και ακούω τον ήχο του αναπτήρα ή βλέπω κάποιον να ανάβει τσιγάρο, είναι για μένα μαχαιριά στην καρδιά. Πάει, τα κεφάλια μέσα, λέω. Έχει τύχει να προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου για να μην εισπνεύσω τον καπνό, να ασφυκτιώ πραγματικά (έχω και άσθμα, αλλά θα μου πεις, το ίδιο και πολλοί που καπνίζουν). Τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρη. Και τον ωραιότερο, γοητευτικότερο άντρα του κόσμου να γνώριζα, θα τον απέρριπτα αν ήταν καπνιστής.

Οι δικοί μου ξένοι...

...είναι οι αγαπημένοι, λέει ένα τραγούδι της Αλεξίου. Μιλάει για το πώς οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι συγγενείς ιδιαίτερα, είναι και οι πιο άγνωστοι γιατί παρότι περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας κοντά τους ποτέ δεν καταφέρνουμε να τους γνωρίσουμε πραγματικά, δεν θα μάθουμε ποτέ τις πιο κρυφές τους σκέψεις και ας τους έχουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Μοναδικό το θέμα του τραγουδιού, δεν έχω ακούσει άλλο τραγούδι με τέτοιο θέμα.

Το έφερα ξανά στο μυαλό μου με αφορμή μία... μεταμόρφωση που παρατηρώ το τελευταίο διάστημα στον αδερφό μου. Ο αδερφός μου γίνεται ένας ξένος. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είμασταν φίλοι-φίλοι, πάντα εφαρμόζαμε με επιτυχία την αρχή της παραλληλίας στις ζωές μας αλλά τώρα τελευταία έχει χαθεί ακόμη και αυτή η ευχάριστη αβίαστη οικειότητα που έχεις με τα αδέρφια σου. Η συμπεριφορά του έχει μία συγκατάβαση, καμιά φορά νομίζω πως μου φέρεται όπως θα φερόταν κάποιος στο αφεντικό του για να του κάνει καλή εντύπωση. Προσπαθεί να δείχνει ενδιαφέρον για ό,τι του πω ακόμη και αν δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά (με τρόπο που δείχνει περισσότερη προσπάθεια παρά ενδιαφέρον), γελά με τα αστεία μου (ή να γελά έτσι κι αλλιώς όταν υποψιάζεται ότι ίσως είπα για αστείο κάτι, ενώ μπορεί εγώ να μην περίμενα αντιδράσεις κοινού σώνει και καλά). Και αυτό το γέλιο του... ο αδερφός μου έχει δύο γέλια: ένα κανονικό, αυθόρμητο, και ένα προσποιητό, ψεύτικο (καινούριο είναι αυτό), ένα χαζό τρανταχτό κι επιδεικτικό χάχανο που μοιάζει με γέλιο γουρουνιού (αν γελούσαν τα γουρούνια έτσι θα ακουγόταν) και που πιστεύω πως αν μπορούσε να το ακούσει δεν θα το έκοβε αυτοστιγμεί.

Δεν τα λέω με κακή και προσβλητική διάθεση αυτά, τον αδερφό μου τον αγαπώ ίσως όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Όμως μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι μου φέρεται με αυτή τη συγκατάβαση κάποιος που μεγαλώσαμε μαζί. Ίσως να τον έχει επηρεάσει ο στρατός, δεν ξέρω (γιατί είναι φαντάρος τώρα) και να μου φέρεται βάσει ενός ενιαίου προτύπου συμπεριφοράς που ασυναίσθητα έχει υιοθετήσει σε ένα χώρο οπου αναγκαστικά μιλάς κάθε μέρα με ένα σωρό άτομα ανεξάρτητα από το αν τα κάνεις κέφι ή όχι.

Θα ήθελα να επέστρεφε ο αυθορμητισμός στη συμπεριφορά του προς τα μένα, έστω και αν αυτό σήμαινε ότι θα άρχιζε και πάλι να με φωνάζει "Μπαλούνα" και μου λέει χωρίς περιστροφές "Αηδία είναι τα μαλλιά σου!" για την καινούρια μου κόμμωση.

Αναπτυξιακή διαστροφή

Αυτή τη στιγμή μεταφράζω ένα βιβλίο αναπτυξιακής βιολογίας, ήτοι εμβρυολογίας. Όταν σπούδαζα βιολογία μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν από τα χειρότερά μου μαθήματα, δύσκολο και μπερδεμένο. Σε μια ανατομία πες, περιγράφεις τις δομές και άντε είναι έτσι, άντε είναι γιουβέτσι, τα λες και ξεμπερδεύεις. Εδώ όμως έχεις να κάνεις όχι μόνο με μία ανατομική περιγραφή αλλά με πολλές, γιατί το έρμο το έμβρυο σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Τουλάχιστον δεν είναι έτσι όπως το είχες εσύ περιγράψει. Από στάδιο σε στάδιο γίνεται αγνώριστο, όχι αυτό γυρίζει και πάει εκεί, όχι το άλλο αναδιπλώνεται και έρχεται από δω, όχι εκείνο μεγαλώνει και κάνει και δείχνει... δε με παρατάτε λέω 'γω, που θα κάθομαι να ασχολούμαι με την ανάπτυξη του εμβρύου, γιατί να θέλω να κάνω τη ζωή μου δύσκολη; Αυτό αναρωτιόμουν μεταφράζοντας τα πρώτα κεφάλαια (δεδομένου ότι τη μετάφραση μου έχουν αναθέσει δύο καθηγητές που διδάσκουν το μάθημα και που μια χαρά άνθρωποι φαίνονται οι καημένοι, δεν βρίσκω κάτι που να εξηγεί το μυστηριώδες γεγονός). Σιγά σιγά άρχισα όμως να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που έχει κάνει αρκετούς επιστήμονες να ασχολούνται με αυτό το απωθητικό κατά τα άλλα αντικείμενο: η διαστροφή του πειράματος. Το έμβρυο εμπεριέχει μια τεράστια δυναμική, βλέπεις από λίγα κύτταρα να προκύπτει ένας ολόκληρος οργανισμός και αρχίζεις να αναρωτιέσαι: χμ... αν βγάλω ένα κυτταράκι από εδώ τι θα γίνει; Και αν αυτό το πάρω από εδώ και το βάλω εκεί τι θα κάνει; Βρίσκεις το κύτταρο από το οποίο σχηματίζεται αργότερα το κεφάλι και πας και το βάζεις στην πλάτη πχ, να δεις τι θα συμβεί. Σε ένα δύσμοιρο μυγάκι κάνανε ένα πείραμα στο οποίο κατάφεραν εκεί που βγάζει κανονικά τις κεραίες του, να βγάλει... πόδια! Οι δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες και τρέφουν την περιέργεια του ερευνητή, που διακατέχεται από μία ασίγαστη επιθυμία να δοκιμάσει όσο γίνεται περισσότερους τρόπους δημιουργίας... τεράτων.

Επισημαίνω μεν τη διαστροφή, αλλά υποκλίνομαι στους επιστήμονες που προσπαθούν μέσα από την έρευνα να ξεγελάσουν τη φύση και να την πείσουν να τους αποκαλύψει τα μυστικά της.

Η αφανής νεράιδα

Πού είσαι ρε μαμά, ένα μήνα λείπεις από το σπίτι και η μούχλα έχει λάβει διαστάσεις... πλευρώτους! Αφανής ήρωας, αόρατη νεράιδα της αστραφτερής καθαριότητας και της αξιοπρεπούς υγιεινής (γιατί το πρώτο πες δεν το έχουμε πια, το δεύτερο όμως!). Τραγική η απουσία της μάνας, αφήνει τα σημάδια της στις καρδιές και κυρίως στα πλακάκια του μπάνιου, στη λεκάνη, το νιπτήρα, τη μοκέτα. Το σπίτι οδεύει στην πλήρη κατάρρευση, καθώς σε λίγο θα μας φάνε τα σκουλήκια.

Γι' αυτό η μάνα είναι η κολώνα του σπιτιού.

(Θα μου πεις πιάσε κι εσύ κανένα βετέξ, κόρη ακαμάτρα, κακομαθημένη, όλα στο πιάτο θες να σου τα έχουνε, μη σου πέσει η μύτη έτσι και κάνεις καμιά δουλειά παραπάνω, που με το ζόρι φροντίζεις για πιάτα και ρούχα!)

Η μέρα φεύγει...

Τι νιώθει κανείς στο τέλος μιας μέρας που αποστράγγιξε από πάνω του και το τελευταίο ίχνος αντοχής; Πώς θα το πάρει απόφαση να ξεκινήσει την ίδια προσπάθεια και αύριο;

Α, ρε Σκάρλετ Ο 'Χάρα, πες μας τι πίνεις!!!

Καινούρια μέρα ξεκινά, χαιρέτησε τον ήλιο

Ξεκινά λοιπόν άλλη μια τετραήμερη εβδομάδα. Ας αδράξουμε τη νέα μέρα και ας κάνουμε ένα δυναμικό νέο ξεκίνημα στη ζωή μας. Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε, να χαρούμε. Έχουμε βέβαια και δουλειά, ναι αυτό το είχαμε ξεχάσει...

χμ... μήπως να κοιμόμασταν λίγο παραπάνω;