...και το μήλο έσωσε την Εύα!

Είναι απίστευτο αγαπητοί αναγνώστες και όμως αληθινό! Η ανακούφιση από την ποταπή, παναπαίσια και βασανιστική καούρα έρχεται από το μήλο (και δει το πράσινο μήλο ή ξινόμηλον)! Το φορτωμένο (πόσο άδικα!) με τη ρετσινιά της αμαρτίας, του δόλου και της διχόνοιας! (Αντιστοίχως:) Το μήλον του προπατορικού αμαρτήματος που έδιωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο! Το μήλο που δηλητηρίασε τη Χιονάτη! Το μήλο των εσπερίδων που δίχασε τις θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας! (Ή μήπως αυτό ήταν εσπεριδοειδές;) Το ίδιο μήλο ακριβώς (καλά, μην παίρνεις κι όρκο πως ήταν αυτοπροσώπως το ίδιο) έρχεται τώρα να καταρρίψει όσα τόσο άδικα του έχουν προσαφτεί (γμτ, πώς γράφεται αυτό; Προσαυθεί; Προσαπτεί; Ή καλύτερα προς αυτί;). Με τη δύναμη του καλού, του απαλού και του ανακουφιστικού, και όχι του κακού και του δηλητηριώδους (όπως ξεκαθαρίσαμε), προτάσσει την αγνότητα και τη φρεσκάδα της λευκής του σάρκας, τη δροσιά των χυμών του και τη δύναμη των ινών του ενάντια στη φαρμακερή καούρα, στον βόρβορο που ξεχύνεται από τα βάθη του στομάχου για κάψει, να διαβρώσει και να κατσιάσει το τρυφερό, ανυποψίαστο κι ανυπεράσπιστο επιθήλιο του οισοφάγου. Η ανακούφιση απίστευτη όσο και ευπρόσδεκτη, βλέπει το μαρτύριο να υποχωρεί από τα πρώτα ήδη λεπτά της κατανάλωσής του. Ο ύπνος ξανάρχεται στα βλέφαρα, μη διωκώμενος πια από αδυσώπητα κύματα ξινοκαΐλας. (Μόνο που δυστυχώς αποκαθίσταται και η δυνατότητα αδιάκριτης τροφοληψίας, έτσι χάνεται ο μοναδικός τρόπος που είχα να περιορίσω λίγο τις ποσότητες που τρώω και να δαμάσω την ανεξέλεγκτη αύξηση του βάρου μου.)