Επιστροφή... με νέα ζωή

Πρέπει μετά από τη μακρά απουσία μου λόγω μητρότητας να επανέλθω στη μπλογκοπαραγωγή γιατί το κοινό μου με καλεί και με χρειάζεται (καλά δεν θα πάθουμε και τίποτα αν δεν διαβάσουμε τις αρλούμπες σου, χαλάρωσε). Θα προσπαθώ να γράφω όσο γίνεται πιο συχνά, έστω και λίγο, ακόμη και πράγματα που είχα σκεφτεί κατά τη διάρκεια των μηνών της απουσίας και δεν είχα τη δυνατότητα να γράψω τότε. Τι θα μπορούσα να πω συνοπτικά; Η γέννηση ενός μικρού παιδιού είναι για τη μαμά... σκότωμα. Είναι όμορφο όσο και δύσκολο και...είναι πολύ όμορφο. Πρόκειται για μια εντελώς άλλη ζωή. Αυτά που ήξερες μέχρι τώρα πρέπει να τα ξεχάσεις και να κινηθείς πλέον σε εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Όσο όμως στενεύουν τα περιθώρια της προσωπικής ελευθερίας και αλλάζουν τα πρακτικά δεδομένα της ζωής σου, με αποτέλεσμα βρίσκεσαι ισοπεδωμένη κάθε μέρα από τις εξοντωτικές απαιτήσεις του βρέφους, τόσο ανοίγουν και οι συναισθηματικοί σου ορίζοντες, τόσο πλουτίζεται ο εσωτερικός σου κόσμος από την πληθώρα της αγάπης, μιας αγάπης του την αισθάνεσαι από την πρώτη μέρα σχεδόν τόσο οδυνηρά όσο και τη γέννα (για την άνευ αναισθησίας εμπειρία μου θα σας μιλήσω σε άλλο post). Νομίζεις ότι δεν είχες ποτέ πριν νιώσει τι θα πει αγάπη, πως οτιδήποτε νόμιζες ότι περιέγραφες με αυτή τη λέξη (για τους γονείς σου, τα αδέρφια, τους φίλους, τους εραστές) δεν μπορεί ούτε κατά διάννοια να πλησιάσει το νεογέννητό σου αίσθημα για το νεογέννητο. Και μέρα με τη μέρα βρίσκεις αυτήν την απέραντη αγάπη να σπρώχνει όλο και παραπέρα τα όρια της υπομονής, της αντοχής, της δοτικότητάς σου. Αυτά για τώρα, πάω να σπρώξω λίγο τα όρια, η αγάπη με καλεί!