Το αποφώλιον τέρας εγκυμονεί... Το δικαίωμα της εγκύου να νιώθει αποστροφή για την κατάστασή της

Όλο και περισσότερες είναι οι αντιδράσεις που βλέπω σε σχόλια εντός και εκτός blog σχετικά με την αντιμετώπισή μου απέναντι στην εγκυμοσύνη μου. Τελικά είναι όντως τεράστιο ταμπού να πει μια γυναίκα ότι αποστρέφεται την εγκυμοσύνη ή οτιδήποτε σχετίζεται με τη μητρότητα. Το ότι πολλές γυναίκες έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα για τη μητρότητα εξίσου εξιδανικευμένη με το όνειρο του πριγκιπόπουλου (με ήτα γράφεται το γκι/η ή με γιώτα;) το ξέρω και με γεια τους με χαρά τους. Το γιατί τήκτονται και φρίττουν όταν μία άλλη γυναίκα εκφράζει το πόσο άβολα νιώθει με την κατάστασή της δεν το καταλαβαίνω. Τη στιγμή μάλιστα που για τη γυναίκα αυτή τα πάντα αλλάζουν και δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Πρέπει δηλαδή σώνει και καλά να τη βλέπω ρομαντικά την όλη κατάσταση και να ρεμβάζω νυχθημερόν στη σκέψη του επικείμενου επισκέπτη αγνοώντας τα όσα μου συμβαίνουν τώρα; Ή μήπως θα πρέπει να μου αρέσει που τώρα είμαι χοντρή επειδή είμαι έγκυος; Η κοιλιά δε λέω, έχει πλάκα, αλλά τα πανωλούθε ξίγκια και τα διπλοσάγωνα ουδόλως με διασκεδάζουν. Με βλέπω σε φωτογραφίες και δεν με αναγνωρίζω (βγήκαν για κακή μου τύχη στο facebook μερικές διόλου κολακευτικές από πρόσφατη εμφάνισή μου σε γενέθλια φίλης και είπα πως δεν θα ξαναφωτογραφηθώ πριν ξαναγίνω άνθρωπος). Από την άλλη βέβαια, να μην έχω και κάποιες φωτογραφίες να θυμάμαι πως ήμουν; (Οκ, αρκεί να ξαναγίνω όπως και πρώτα και να αποτελεί αυτή η διογκωμένη κατάσταση μία παροδική φάση του παρελθόντος, όχι το εφεξής μέλλον μου.) Για να επανέλθω στο θέμα μου, θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα της εγκύου και άκρως ΥΓΙΕΣ το να εκφράζει αποστροφή για την κατάστασή της. Καθόλου υποχρεωμένη δεν είναι να απολαμβάνει τις ζαλάδες, τις καούρες, την αποπληκτική πτώση των ενεργειακών της επιπέδων, την παραμόρφωση του σώματός της, την τρομακτική προοπτική της γέννας και όλα τα άλλα. Εξάλλου αν αρχίσει να νιώθει ενοχές για αυτά που αισθάνεται, προσθέτει ένα ολόκληρο επίπεδο πολυπλοκότητας στο μαρτύριό της (άντε, στην ταλαιπωρία της, ας κάνω μία μικρή "έκπτωση" στην ένταση της λέξης). Και αυτό γιατί επιβαρύνεται με δευτερογενή συναισθήματα. Δεν της έφταναν δηλαδή όλα τα προαναφερθέντα πρωτογενή, έχει και τις ενοχές ως δευτερογενή. Ε, όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Thank you but no thank you.