Το σύνδρομο του κώνειου ή το φυσιολογικό αντίδοτο στην κατάθλιψη

Η σχέση μου με τη γυμναστική επηρέαζε πάντα τη διάθεσή μου, τώρα όμως που είμαι έγκυος έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις ανησυχητικού σχεδόν εθισμού. Τη μία κάθομαι και δεν θέλω καθόλου να κουνήσω από τη θέση μου, τρώω ό,τι βρω μπροστά μου και η διάθεση μου πάει στο ναδίρ (βλέπε το ανησυχητικό προηγούμενο post, που ώθησε τυχαία άγνωστη αναγνώστρια να μου συστήσει συνεδρίες ψυχοθεραπείας). Την άλλη, μόλις λίγο μπω σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής για λίγες μέρες γίνομαι άλλος άνθρωπος! Η όρεξή μου ρυθμίζεται και δεν ψάχνω στα ντουλάπια και τα ψυγεία σαν τον άνθρωπο των σπηλαίων με το ρόπαλο, η διάθεσή μου είναι στα πολύ καλά της... τι να πω! Σαν να με αγγίζει ένα μαγικό ραβδάκι και να αποκαλύπτει έναν άλλο εαυτό μου, ήρεμο, ευδιάθετο, ζωντανό, το σώμα να δυναμώνει και το πνεύμα να ίπταται. Με το που θα σταματήσω όμως, μέσα σε 1-2 μέρες μόλις, έχω γίνει ένα νωθρό, ανόρεκτο πλάσμα (για τα πάντα εκτός από το φαγητό), με πεσσιμιστικές διαθέσεις και μπαλκονοπτωτικές τάσεις. Την κατάστασή μου αυτή την ονόμαζα, και πριν μείνω έγκυος, «το σύνδρομο του κώνειου». Θυμάμαι στο γυμνάσιο που μας είχαν πει για αυτήν την ουσία, με την οποία ως γνωστόν θανατώθηκε ο Σωκράτης, ότι έχει ως αντίδοτο την κίνηση. Δηλαδή αν πάρεις κώνειο και σηκωθείς και τρέξεις το δηλητήριο δεν θα σε πιάσει. Γι’αυτό και όσους τους καταδίκαζαν σε θάνατο με αυτόν τον τρόπο τους έδεναν για να μην μπορούν να κουνήσουν (δεν ξέρω αν έσφιγγαν τους μυς ισομετρικά αν θα σωζόταν κάπως η κατάσταση, άσχετο, τώρα μου’ρθε). Κάπως έτσι είναι η κίνηση και για μένα. Αν δεν κινηθώ νιώθω ότι η αδράνεια με κυριεύει και όσο εξακολουθεί η ακινησία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιδράσω. Σαν τους dementors στο Harry Potter που σε ζαλίζουν και σου παίρνουν όλες σου τις θετικές σκέψεις (τι συνειρμός! Τι επίπεδο!). Όταν όμως παίρνω τα πάνω μου θέλω να κινούμαι όλο και πιο πολύ και αισθάνομαι όλο και πιο καλά. Είναι όπως λέει και ο Καζαντζάκης, οι δύο δυνάμεις, ο ανήφορος και ο κατήφορος (μην πας να ανατρέψεις την εντύπωση τώρα, είσαι του χαρτοπολτού και της μαζικής υποκουλτούρας, σε καταλάβαμε) και είναι πολύ εύκολο να αφεθείς να σε πάρει ο κατήφορος αλλά πρέπει να προσπαθείς και να κοπιάζεις πάντα να ανηφορίζεις (τι εμπνευσμένα λόγια, πραγματικά με θαυμάζω ώρες ώρες). Τελοσπάντων (μία λέξη είναι αυτό ή δύο;) το πιάσατε το νόημα (πώς καταφέρνω και αυτοϋπονομεύομαι και μου βάζω τρικλοποδιά μέσα στο ίδιο μου το κείμενο δεν μπορώ να καταλάβω). Δεν μου’φτανε η άνιση μάχη με την εντροπία (εκεί είμαι χαμένη από χέρι), έχω και την καθημερινή μάχη με την αδράνεια (εκεί ίσως υπάρχει ελπίδα να κερδίσω έναν-δυο γύρους αν είμαι συγκεντρωμένη).