Η καούρα

Διαπεραστική σαν πύρινη ρομφαία, καυστική σαν δέκα ακουαφόρτε, εφιαλτική σαν το σμήνος τις ακρίδες των πληγών του Φαραώ. Στοιχειώνει τις νύχτες σου και κλέβει τον ύπνο από τα βλέφαρά σου καθώς πυρακτώνει ανυπόφορα την ανώτερη μοίρα του γαστρεντερικού σου σωλήνα κάθε φορά που δοκιμάζεις να οριζοντιώσεις το δόλιο κορμί για να αναπαυτεί. Καυτή σαν την πιο ανομολόγητη αμαρτία (;!), σαρωτικά καυστική σαν όξινη βροχή μέσα στο σώμα, αποπληκτική σαν κεραυνός μες στην ψυχή, σου κατατρώει τα σωθικά (της ανώτερης μοίρας του γαστρεντερικού σου σωλήνα πάντα μιλάμε) και διαβρώνει τους ιστούς σου με το φρικτά όξινο pH του στομαχικού περιεχομένου. Ο θώρακάς σου πάλλεται και συσπάται από το φρικτό μαρτύριο κάθε φορά που η καυστική σουβλιά ξεπηδάει από το στόμιο του στομάχου, ολόκληρή σου η ύπαρξη τανύζεται από ένα απερίγραπτο κάψιμο-ξυνίλα που σε διαπερνά.
Να ‘ναι άραγε τιμωρία για το θανάσιμο αμάρτημα της λαιμαργίας; Ένα αμάρτημα στο οποίο πολλάκις υπέπεσα κατά τη διάρκεια της κυήσεώς μου (σχεδόν καθημερινά για να πω την αλήθεια), χωρίς να με συνετίζει ούτε η αλματώδης αύξηση του σωματικού μου όγκου, ούτε ο ασυγκράτητος καλπασμός της βελόνας της ζυγαριάς. Όχι, είχα παραδοθεί άνευ όρων στο αμαρτωλό πάθος, είχα βουτήξει ολόκληρη στο βούρκο της σοκολατολαγνείας και της ασύστολης υπερφαγίας και δει της γλυκοφαγίας. Αλλά επειδή όλα πληρώνονται σε τούτη τη ζωή, τιμωρήθηκα με ένα μαρτύριο που μοιάζει με αποκύημα της πιο αλγεινής φαντασίας, ένα μαρτύριο εσωτερικό, σιωπηλό όσο και αδυσώπητο. Και έτσι το έραψα, σταμάτησα να τρώω, να παχαίνω (ευτυχώς!), να χαίρομαι τη ζωή και να χαίρω πραγματικής σωματικής υγείας. Άλλο ένα «προνόμιο» που μπορεί να σου προσφέρει η απολαυστική εμπειρία της εγκυμοσύνης.

Το αποφώλιον τέρας εγκυμονεί... Το δικαίωμα της εγκύου να νιώθει αποστροφή για την κατάστασή της

Όλο και περισσότερες είναι οι αντιδράσεις που βλέπω σε σχόλια εντός και εκτός blog σχετικά με την αντιμετώπισή μου απέναντι στην εγκυμοσύνη μου. Τελικά είναι όντως τεράστιο ταμπού να πει μια γυναίκα ότι αποστρέφεται την εγκυμοσύνη ή οτιδήποτε σχετίζεται με τη μητρότητα. Το ότι πολλές γυναίκες έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα για τη μητρότητα εξίσου εξιδανικευμένη με το όνειρο του πριγκιπόπουλου (με ήτα γράφεται το γκι/η ή με γιώτα;) το ξέρω και με γεια τους με χαρά τους. Το γιατί τήκτονται και φρίττουν όταν μία άλλη γυναίκα εκφράζει το πόσο άβολα νιώθει με την κατάστασή της δεν το καταλαβαίνω. Τη στιγμή μάλιστα που για τη γυναίκα αυτή τα πάντα αλλάζουν και δεν αναγνωρίζει πια τον εαυτό της ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά. Πρέπει δηλαδή σώνει και καλά να τη βλέπω ρομαντικά την όλη κατάσταση και να ρεμβάζω νυχθημερόν στη σκέψη του επικείμενου επισκέπτη αγνοώντας τα όσα μου συμβαίνουν τώρα; Ή μήπως θα πρέπει να μου αρέσει που τώρα είμαι χοντρή επειδή είμαι έγκυος; Η κοιλιά δε λέω, έχει πλάκα, αλλά τα πανωλούθε ξίγκια και τα διπλοσάγωνα ουδόλως με διασκεδάζουν. Με βλέπω σε φωτογραφίες και δεν με αναγνωρίζω (βγήκαν για κακή μου τύχη στο facebook μερικές διόλου κολακευτικές από πρόσφατη εμφάνισή μου σε γενέθλια φίλης και είπα πως δεν θα ξαναφωτογραφηθώ πριν ξαναγίνω άνθρωπος). Από την άλλη βέβαια, να μην έχω και κάποιες φωτογραφίες να θυμάμαι πως ήμουν; (Οκ, αρκεί να ξαναγίνω όπως και πρώτα και να αποτελεί αυτή η διογκωμένη κατάσταση μία παροδική φάση του παρελθόντος, όχι το εφεξής μέλλον μου.) Για να επανέλθω στο θέμα μου, θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα της εγκύου και άκρως ΥΓΙΕΣ το να εκφράζει αποστροφή για την κατάστασή της. Καθόλου υποχρεωμένη δεν είναι να απολαμβάνει τις ζαλάδες, τις καούρες, την αποπληκτική πτώση των ενεργειακών της επιπέδων, την παραμόρφωση του σώματός της, την τρομακτική προοπτική της γέννας και όλα τα άλλα. Εξάλλου αν αρχίσει να νιώθει ενοχές για αυτά που αισθάνεται, προσθέτει ένα ολόκληρο επίπεδο πολυπλοκότητας στο μαρτύριό της (άντε, στην ταλαιπωρία της, ας κάνω μία μικρή "έκπτωση" στην ένταση της λέξης). Και αυτό γιατί επιβαρύνεται με δευτερογενή συναισθήματα. Δεν της έφταναν δηλαδή όλα τα προαναφερθέντα πρωτογενή, έχει και τις ενοχές ως δευτερογενή. Ε, όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Thank you but no thank you.

Το σύνδρομο του κώνειου ή το φυσιολογικό αντίδοτο στην κατάθλιψη

Η σχέση μου με τη γυμναστική επηρέαζε πάντα τη διάθεσή μου, τώρα όμως που είμαι έγκυος έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις ανησυχητικού σχεδόν εθισμού. Τη μία κάθομαι και δεν θέλω καθόλου να κουνήσω από τη θέση μου, τρώω ό,τι βρω μπροστά μου και η διάθεση μου πάει στο ναδίρ (βλέπε το ανησυχητικό προηγούμενο post, που ώθησε τυχαία άγνωστη αναγνώστρια να μου συστήσει συνεδρίες ψυχοθεραπείας). Την άλλη, μόλις λίγο μπω σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής για λίγες μέρες γίνομαι άλλος άνθρωπος! Η όρεξή μου ρυθμίζεται και δεν ψάχνω στα ντουλάπια και τα ψυγεία σαν τον άνθρωπο των σπηλαίων με το ρόπαλο, η διάθεσή μου είναι στα πολύ καλά της... τι να πω! Σαν να με αγγίζει ένα μαγικό ραβδάκι και να αποκαλύπτει έναν άλλο εαυτό μου, ήρεμο, ευδιάθετο, ζωντανό, το σώμα να δυναμώνει και το πνεύμα να ίπταται. Με το που θα σταματήσω όμως, μέσα σε 1-2 μέρες μόλις, έχω γίνει ένα νωθρό, ανόρεκτο πλάσμα (για τα πάντα εκτός από το φαγητό), με πεσσιμιστικές διαθέσεις και μπαλκονοπτωτικές τάσεις. Την κατάστασή μου αυτή την ονόμαζα, και πριν μείνω έγκυος, «το σύνδρομο του κώνειου». Θυμάμαι στο γυμνάσιο που μας είχαν πει για αυτήν την ουσία, με την οποία ως γνωστόν θανατώθηκε ο Σωκράτης, ότι έχει ως αντίδοτο την κίνηση. Δηλαδή αν πάρεις κώνειο και σηκωθείς και τρέξεις το δηλητήριο δεν θα σε πιάσει. Γι’αυτό και όσους τους καταδίκαζαν σε θάνατο με αυτόν τον τρόπο τους έδεναν για να μην μπορούν να κουνήσουν (δεν ξέρω αν έσφιγγαν τους μυς ισομετρικά αν θα σωζόταν κάπως η κατάσταση, άσχετο, τώρα μου’ρθε). Κάπως έτσι είναι η κίνηση και για μένα. Αν δεν κινηθώ νιώθω ότι η αδράνεια με κυριεύει και όσο εξακολουθεί η ακινησία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιδράσω. Σαν τους dementors στο Harry Potter που σε ζαλίζουν και σου παίρνουν όλες σου τις θετικές σκέψεις (τι συνειρμός! Τι επίπεδο!). Όταν όμως παίρνω τα πάνω μου θέλω να κινούμαι όλο και πιο πολύ και αισθάνομαι όλο και πιο καλά. Είναι όπως λέει και ο Καζαντζάκης, οι δύο δυνάμεις, ο ανήφορος και ο κατήφορος (μην πας να ανατρέψεις την εντύπωση τώρα, είσαι του χαρτοπολτού και της μαζικής υποκουλτούρας, σε καταλάβαμε) και είναι πολύ εύκολο να αφεθείς να σε πάρει ο κατήφορος αλλά πρέπει να προσπαθείς και να κοπιάζεις πάντα να ανηφορίζεις (τι εμπνευσμένα λόγια, πραγματικά με θαυμάζω ώρες ώρες). Τελοσπάντων (μία λέξη είναι αυτό ή δύο;) το πιάσατε το νόημα (πώς καταφέρνω και αυτοϋπονομεύομαι και μου βάζω τρικλοποδιά μέσα στο ίδιο μου το κείμενο δεν μπορώ να καταλάβω). Δεν μου’φτανε η άνιση μάχη με την εντροπία (εκεί είμαι χαμένη από χέρι), έχω και την καθημερινή μάχη με την αδράνεια (εκεί ίσως υπάρχει ελπίδα να κερδίσω έναν-δυο γύρους αν είμαι συγκεντρωμένη).