Πέσαμε κάπως

Είναι ο συννεφιασμένος καιρός, οι βροχές, η ψύχρα που όλο γίνεται και πιο έντονη (γιατί κρύο δεν το λες ακόμα), τα χειμωνιάτικα που κατέβηκαν πια για τα καλά εκτοπίζοντας οριστικά τα καλοκαιρινά, οι έξοδοι σε νυχτερινά μαγαζιά χειμερινά, μπουκωμένα στον καπνό και τον συνωστισμό (την πρώτη φορά που πήγα το Σάββατο που πέρασε πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχα να πάω για ποτό σε μαγαζί που ήταν κλειστό από πάνω, άσε δε στο απών, όπως μπήκα βγήκα και δεν είχα καμία διάθεση να ξαναπατήσω). Λίγο το ένα λίγο το άλλο, με έχει πιάσει μία μελαγχολία και μία αδράνεια κυρίως, αυτό δεν μπορώ. Από εκεί που είμαι συνήθως δραστήρια και ενεργητική, που προσέχω τη διατροφή μου (τρώω μόνο είδη υγιεινής), τώρα να θέλω να βουλιάξω σε έναν καναπέ, να τρώω όλη την ώρα γλυκά και να μην το κουνάω ρούπι. Ή να πέσω σε χειμερία νάρκη. Πραγματικά άνετα θα μπορούσα να κοιμηθώ ένα τρίωρο κάθε μεσημέρι, άνετα και πάνω από τρίωρο. Η περιορισμένη ηλιοφάνεια έχει επηρεάσει τη διάθεσή μου και έχει ρίξει τους ρυθμούς μου. Το γυμναστήριο απόψε κάπως με ξύπνησε, ένιωσα ξανά σαν άνθρωπος, φοβάμαι όμως ότι θα ξανακυλήσω. Πρέπει πάσει θυσία να αντισταθώ στην αδράνεια του χειμώνα γιατί είναι μία εποχή που μπορεί πραγματικά να σου προσφέρει όμορφες στιγμές, στιγμές ζεστασιάς αλλά και περιπέτειας, γιατί όχι, και άλλωστε ως γνωστόν το κρύο είναι καιρός για δύο, και αφού έχω άλλον έναν κανονικά δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνηθίσω λίγο τους ρυθμούς της εποχής αυτής και να κάνω κάθε φορά την προσπάθεια που χρειάζεται ώστε να διατηρώ ψηλά τα ενεργειακά μου επίπεδα.