Μάθε να αισθάνεσαι

Χθες παρακολούθησα το δεύτερο μάθημα τάγκο στη σχολή χορού που πηγαίνω. Πέρυσι εντρύφησα στα λάτιν, που πολύ μου άρεσαν και μου χάρισαν ιδιαίτερα ευχάριστες χορευτικές βραδιές αλλά φέτος οι ώρες δεν βόλεψαν για να συνεχίσω, επομένως θα χορεύω με αυτά που ξέρω και αν κάτι αλλάξει στο πρόγραμμα το δικό μου ή της σχολής βλέπουμε. Επέλεξα λοιπόν, όπως είχα αποφασίσει, τους χορούς που οι ώρες τους θα ταίριαζαν με το πρόγραμμά μου. Τάγκο και οριεντάλ (τα άσχετα μεταξύ τους, το ένα μέσα στην αυστηρότητα και τη χορευτική κατάνυξη και το άλλο μες στο τζέρτζελο και το ντιριντάχτα). Το τάγκο πέρυσι δεν με είχε προσελκύσει, αν και η χορευτοαλλοπαρμένη φιλενάδα μου που με είχε τραβήξει στο χορό το λάτρευε. Αποφάσισα να ξεκινήσω με κάθε επιφύλαξη, αν και θεωρούσα ότι δεν θα τα πήγαινα και άσχημα, αν έκρινα από μια-δυο απόπειρες «διδασκαλίας επί τω έργω» ενός φίλου με σκοπό να με βγάλει από την ανία που περιέβαλλε για μένα τα διαστήματα τάγκο στις λάτιν-τάγκο βραδιές. Βέβαια και στα λάτιν ως ντάμα έμαθα να ακολουθώ τον καβαλιέρο, κάτι που βοήθησε σημαντικά. Ξεκινώντας λοιπόν και τους δύο χορούς, με μεγαλύτερη ίσως όρεξη για το οριεντάλ και απλή δοκιμαστική περιέργεια για το τάγκο, συνέβη τελικά το αντίθετο από ό,τι περίμενα: το τάγκο άρχισε από νωρίς να με γοητεύει ενώ το οριεντάλ μάλλον διέψευσε τον αρχικό μου ενθουσιασμό. Νομίζω αφενός μου έλλειπε η δυναμική που υπάρχει στο ζευγάρι (η οποία στο τάγκο πολλαπλασιάζεται σε σχέση με τα λάτιν), και αφετέρου οι κινήσεις του οριεντάλ μου ήταν λίγο πολύ γνωστές, και από μόνη μου μια χαρά τσιφτετελιαζόμουν στα χρόνια της τρελής μου νιότης με αποτέλεσμα τώρα να ένιωθα υπερβολικά καλουπωμένες και αναλυμένες τις κινήσεις (αν και καταλαβαίνω ότι έτσι πρέπει να είναι στην αρχή). Δίνω λίγο χρόνο στα οριεντάλ για να προχωρήσουμε και να δω μήπως με ενθουσιάσουν περισσότερο (διαπίστωσα επίσης ότι η αριστερή μου πατούσα «πατάει» περισσότερο στην αριστερή πλευρά της με αποτέλεσμα να πονάει μετά από λίγη ώρα, μπας κι έχω τίποτα το πλατυποδικό; Επίσης βλέπω ότι τα ίδια «τσαλιμάκια» τα κάνω με διαφορετική ευκολία από κάθε πλευρά –εκείνο το βήμα της καμήλας, πώς το λένε, να βγαίνει τόσο εύκολα από τη μία πλευρά και τόσο «σπρωχτά» από την άλλη! Το τάγκο όμως τολμώ να πω ότι με έχει ήδη κερδίσει. Έχει μία τέτοια ενέργεια, ιδιαίτερα για τη ντάμα νομίζω, που πρέπει να μάθει να δέχεται την κάθε κίνηση, και να αναπτύξει έναν συνδυασμό σωματικής συναίσθησης και κινησιολογικής επικοινωνίας με τον καβαλιέρο, που εξελίσσεται σε μία μορφή διαίσθησης. Η σωστή ενέργεια από τον καβαλιέρο νιώθεις να σε κινεί σαν να σε παρασύρει ένα απαλό ρεύμα σε μία ήρεμη θάλασσα, κάπως έτσι φαντάζομαι πως θα πρέπει να ήταν αν πράγματι γινόταν να σε καταλαμβάνει το πνεύμα ενός φαντάσματος όπως στις ταινίες, και να οδηγεί τις κινήσεις σου. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι είχα την τύχη να χορέψω περισσότερο με τους προχωρημένους μαθητές που παρίσταντο συνεπικουρικά στο μάθημα και με τους δασκάλους. Τη μία φορά που χόρεψα με μαθητή στο ίδιο επίπεδο με μένα η διαφορά ήταν μεγάλη, ένιωθα ότι με τραβούσε από δω, με τραβούσε από κει, η κατεύθυνση που μου έδινε δεν ήταν σαφής (και μετά παραπονιόταν ότι δεν τον ακολουθώ σωστά). Βέβαια καταλαβαίνω ότι τα πράγματα για τους καβαλιέρους είναι αφάνταστα δυσκολότερα και είμαι σίγουρη ότι και αυτός και όλοι οι αρχάριοι μετά από λίγο καιρό θα χορεύουν εντελώς διαφορετικά (το καλό που τους θέλω!), και ότι η ενέργεια που θα λαμβάνω από αυτούς θα μεταλλαχθεί από το ψυχρό μέταλλο που είναι τώρα σε ανάλαφρο ρεύμα που θα με παρασύρει για να κατευθύνει απαλά τις κινήσεις μου.