Το πιο μεγάλο ψέμα

Καμιά φορά μου συμβαίνει το εξής: όταν βρίσκομαι σε μία συγκεκριμένη κατάσταση, μου έρχεται εντελώς αυθόρμητα στο μυαλό ένα τραγούδι που τα λόγια του ταιριάζουν στην κατάσταση που βρίσκομαι ή σε κάτι που σκέφτομαι. Χθες λοιπόν μετά το μάθημα χορού ήρθε απρόσκλητο το μυαλό μου ένα τραγούδι που περιέργως δεν γνωρίζω ποιος το λέει ενώ ξέρω απ'έξω όλα του τα λόγια (αφιερωμένο σε όσους βρίσκουν σε αυτό κάτι να τους εκφράζει):

Πάει καιρός που σ’ αγαπώ
καιρός που περιμένω
όμως μπροστά στη πόρτα μου
δε φάνηκε κανείς.
Με δεκανίκι ξύλινο
Σε ποιο χορό πηγαίνω;
Πως λύνεται το αίνιγμα
ετούτης της ζωής;

Το πιο μεγάλο ψέμα
κράτα το για μένα
το πιο μεγάλο ψέμα
της γης.

Είναι φορές που σκέφτομαι
τη μοίρα των ανθρώπων
ερχόμαστε και φεύγουμε
χνουδάκια στο βοριά.
Κι εσύ γελάς και λούζεσαι
στα φώτα ξένων τόπων
και με την άκρη του φρυδιού
μου σκίζεις τη καρδιά.

Το πιο μεγάλο ψέμα
κράτα το για μένα
το πιο μεγάλο ψέμα
της γης.

Τόσα σωστά που έκανες,
κάνε και ένα λάθος,
με μάτια τόσο όμορφα
γιατί με τυραννάς;
Βούλιαξα μες στα μάτια σου
κι έχουνε τόσο βάθος
που δεν θα ξαναβγώ ποτέ,
μα εσύ δεν μ’ αγαπάς.

Το πιο μεγάλο ψέμα
κράτα το για μένα
το πιο μεγάλο ψέμα
της γης.

Πέσαμε κάπως

Είναι ο συννεφιασμένος καιρός, οι βροχές, η ψύχρα που όλο γίνεται και πιο έντονη (γιατί κρύο δεν το λες ακόμα), τα χειμωνιάτικα που κατέβηκαν πια για τα καλά εκτοπίζοντας οριστικά τα καλοκαιρινά, οι έξοδοι σε νυχτερινά μαγαζιά χειμερινά, μπουκωμένα στον καπνό και τον συνωστισμό (την πρώτη φορά που πήγα το Σάββατο που πέρασε πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά είχα να πάω για ποτό σε μαγαζί που ήταν κλειστό από πάνω, άσε δε στο απών, όπως μπήκα βγήκα και δεν είχα καμία διάθεση να ξαναπατήσω). Λίγο το ένα λίγο το άλλο, με έχει πιάσει μία μελαγχολία και μία αδράνεια κυρίως, αυτό δεν μπορώ. Από εκεί που είμαι συνήθως δραστήρια και ενεργητική, που προσέχω τη διατροφή μου (τρώω μόνο είδη υγιεινής), τώρα να θέλω να βουλιάξω σε έναν καναπέ, να τρώω όλη την ώρα γλυκά και να μην το κουνάω ρούπι. Ή να πέσω σε χειμερία νάρκη. Πραγματικά άνετα θα μπορούσα να κοιμηθώ ένα τρίωρο κάθε μεσημέρι, άνετα και πάνω από τρίωρο. Η περιορισμένη ηλιοφάνεια έχει επηρεάσει τη διάθεσή μου και έχει ρίξει τους ρυθμούς μου. Το γυμναστήριο απόψε κάπως με ξύπνησε, ένιωσα ξανά σαν άνθρωπος, φοβάμαι όμως ότι θα ξανακυλήσω. Πρέπει πάσει θυσία να αντισταθώ στην αδράνεια του χειμώνα γιατί είναι μία εποχή που μπορεί πραγματικά να σου προσφέρει όμορφες στιγμές, στιγμές ζεστασιάς αλλά και περιπέτειας, γιατί όχι, και άλλωστε ως γνωστόν το κρύο είναι καιρός για δύο, και αφού έχω άλλον έναν κανονικά δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνηθίσω λίγο τους ρυθμούς της εποχής αυτής και να κάνω κάθε φορά την προσπάθεια που χρειάζεται ώστε να διατηρώ ψηλά τα ενεργειακά μου επίπεδα.

The Pierces

Αν μπορούσα να τις συνοψίσω με κάτι που ήδη γνωρίζετε, αυτό θα ήταν σίγουρα ο σκοπός που σφυρίζει η θανατηφόρα εύχαρις ντεμέκ-νοσοκόμα Ντάρυλ Χάνα στο Kill Bill: μελωδικές και δροσερές, με ένα ύφος ανεμελιάς σχεδόν παιδικής απλωμένο πάνω από μία διάθεση μακάβρια και εν τέλει... δολοφονική. Δύο κοπέλες όμορφες και υποδόρια θελκτικές (η ομορφιά τους και η σεξουαλικότητά τους δεν προβάλεται με ακκισμούς, αλλά αρκείται σε έναν εσωτερικό μαγνητισμό που σκορπά τη σαγήνη χωρίς να προσπαθεί και χωρίς να νοιάζεται για αυτό -ιδίως στο δεύτερο βίντεο κλιπ που θα βρείτε παρακάτω, το πρώτο είναι φωτογραφίες). Τα τραγούδια τους έχουν μία δήθεν ανέμελη διάθεση που στριφογυρίζει σε όλο και πιο γρήγορους κύκλους στίχους με βλέψεις... δολοφονικές. Κάτι από τη γοητεία του μακάβριου, την ανεξήγητη έλξη που ασκεί ο θάνατος και η προοπτική της πρόκλησής του, το πάντρεμα της αισθητικής της οικογένειας Άνταμς με το Wild Rose που τραγουδά ο Nic Cave με την Kylie Minogue, κάνει τις επικίνδυνες κουκλίτσες αυτού του συγκροτήματος/ντουέτου να μας φαίνονται εξαρχής σχεδόν γνώριμες.




Ευχαριστώ για τη σύσταση, Kat!

Μάθε να αισθάνεσαι

Χθες παρακολούθησα το δεύτερο μάθημα τάγκο στη σχολή χορού που πηγαίνω. Πέρυσι εντρύφησα στα λάτιν, που πολύ μου άρεσαν και μου χάρισαν ιδιαίτερα ευχάριστες χορευτικές βραδιές αλλά φέτος οι ώρες δεν βόλεψαν για να συνεχίσω, επομένως θα χορεύω με αυτά που ξέρω και αν κάτι αλλάξει στο πρόγραμμα το δικό μου ή της σχολής βλέπουμε. Επέλεξα λοιπόν, όπως είχα αποφασίσει, τους χορούς που οι ώρες τους θα ταίριαζαν με το πρόγραμμά μου. Τάγκο και οριεντάλ (τα άσχετα μεταξύ τους, το ένα μέσα στην αυστηρότητα και τη χορευτική κατάνυξη και το άλλο μες στο τζέρτζελο και το ντιριντάχτα). Το τάγκο πέρυσι δεν με είχε προσελκύσει, αν και η χορευτοαλλοπαρμένη φιλενάδα μου που με είχε τραβήξει στο χορό το λάτρευε. Αποφάσισα να ξεκινήσω με κάθε επιφύλαξη, αν και θεωρούσα ότι δεν θα τα πήγαινα και άσχημα, αν έκρινα από μια-δυο απόπειρες «διδασκαλίας επί τω έργω» ενός φίλου με σκοπό να με βγάλει από την ανία που περιέβαλλε για μένα τα διαστήματα τάγκο στις λάτιν-τάγκο βραδιές. Βέβαια και στα λάτιν ως ντάμα έμαθα να ακολουθώ τον καβαλιέρο, κάτι που βοήθησε σημαντικά. Ξεκινώντας λοιπόν και τους δύο χορούς, με μεγαλύτερη ίσως όρεξη για το οριεντάλ και απλή δοκιμαστική περιέργεια για το τάγκο, συνέβη τελικά το αντίθετο από ό,τι περίμενα: το τάγκο άρχισε από νωρίς να με γοητεύει ενώ το οριεντάλ μάλλον διέψευσε τον αρχικό μου ενθουσιασμό. Νομίζω αφενός μου έλλειπε η δυναμική που υπάρχει στο ζευγάρι (η οποία στο τάγκο πολλαπλασιάζεται σε σχέση με τα λάτιν), και αφετέρου οι κινήσεις του οριεντάλ μου ήταν λίγο πολύ γνωστές, και από μόνη μου μια χαρά τσιφτετελιαζόμουν στα χρόνια της τρελής μου νιότης με αποτέλεσμα τώρα να ένιωθα υπερβολικά καλουπωμένες και αναλυμένες τις κινήσεις (αν και καταλαβαίνω ότι έτσι πρέπει να είναι στην αρχή). Δίνω λίγο χρόνο στα οριεντάλ για να προχωρήσουμε και να δω μήπως με ενθουσιάσουν περισσότερο (διαπίστωσα επίσης ότι η αριστερή μου πατούσα «πατάει» περισσότερο στην αριστερή πλευρά της με αποτέλεσμα να πονάει μετά από λίγη ώρα, μπας κι έχω τίποτα το πλατυποδικό; Επίσης βλέπω ότι τα ίδια «τσαλιμάκια» τα κάνω με διαφορετική ευκολία από κάθε πλευρά –εκείνο το βήμα της καμήλας, πώς το λένε, να βγαίνει τόσο εύκολα από τη μία πλευρά και τόσο «σπρωχτά» από την άλλη! Το τάγκο όμως τολμώ να πω ότι με έχει ήδη κερδίσει. Έχει μία τέτοια ενέργεια, ιδιαίτερα για τη ντάμα νομίζω, που πρέπει να μάθει να δέχεται την κάθε κίνηση, και να αναπτύξει έναν συνδυασμό σωματικής συναίσθησης και κινησιολογικής επικοινωνίας με τον καβαλιέρο, που εξελίσσεται σε μία μορφή διαίσθησης. Η σωστή ενέργεια από τον καβαλιέρο νιώθεις να σε κινεί σαν να σε παρασύρει ένα απαλό ρεύμα σε μία ήρεμη θάλασσα, κάπως έτσι φαντάζομαι πως θα πρέπει να ήταν αν πράγματι γινόταν να σε καταλαμβάνει το πνεύμα ενός φαντάσματος όπως στις ταινίες, και να οδηγεί τις κινήσεις σου. Βέβαια θα πρέπει να πω ότι είχα την τύχη να χορέψω περισσότερο με τους προχωρημένους μαθητές που παρίσταντο συνεπικουρικά στο μάθημα και με τους δασκάλους. Τη μία φορά που χόρεψα με μαθητή στο ίδιο επίπεδο με μένα η διαφορά ήταν μεγάλη, ένιωθα ότι με τραβούσε από δω, με τραβούσε από κει, η κατεύθυνση που μου έδινε δεν ήταν σαφής (και μετά παραπονιόταν ότι δεν τον ακολουθώ σωστά). Βέβαια καταλαβαίνω ότι τα πράγματα για τους καβαλιέρους είναι αφάνταστα δυσκολότερα και είμαι σίγουρη ότι και αυτός και όλοι οι αρχάριοι μετά από λίγο καιρό θα χορεύουν εντελώς διαφορετικά (το καλό που τους θέλω!), και ότι η ενέργεια που θα λαμβάνω από αυτούς θα μεταλλαχθεί από το ψυχρό μέταλλο που είναι τώρα σε ανάλαφρο ρεύμα που θα με παρασύρει για να κατευθύνει απαλά τις κινήσεις μου.