Τρίτη, Απριλίου 24, 2007

Δεν αντέχω άλλο τη μάνα μου που με ζαλίζει να παντρευτώ

Ορίστε, το είπα. Δεν την αντέχω. Τι μικροαστική αντίληψη, τι χαζομάρα να προσδοκάς χαζοχαρούμενα και να προωθείς κουτοπόνηρα την «αποκατάσταση» (=κρέμασμα) του παιδιού σου και μάλιστα, το χειρότερο από όλα, να το φέρνεις σε δύσκολη θέση μπροστά σε τρίτους. Κάθεται και βάζει τρίτους (παρουσία πολλών ατόμων) να με ρωτάνε πότε θα παντρευτώ και τι θα κάνω, και ρωτάει τον καθένα «πώς μπορεί να στριμώξει τα παιδιά να παντρευτούν». Εγώ κατ’ ιδίαν της δίνω την αποστομωτική απάντηση «Δεν θέλω να παντρευτώ γιατί τα είδα και τα δικά σου τα χαΐρια, εσύ δεν παραπονιέσαι συνέχεια; Για ποιο λόγο να γίνω και εγώ σαν κι εσένα; Καλύτερα ελεύθερη». Μπροστά σε άλλους όμως δεν μπορώ να λέω τέτοια πράγματα, εγώ είμαι διακριτική (σε αντίθεση με κάποιους άλλους). Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όμως και όλο μου έρχεται στο μυαλό η οικογενειακή φίλη που μιλώντας με τη μητέρα μου γυρνάει και με ρωτάει (εγώ στην άλλη άκρη του δωματίου, να μας ακούσουν όλοι) πόσο χρονών είμαι τώρα (για να μου δείξει έμμεσα ότι γεροντοκοριάζω, εγώ γιατί δεν τη ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα δηλαδή;) και αν είμαι σε θέση να παντρευτώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το μαγικό «κλικ» μέσα μου και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με κάτι τέτοιες μικροαστικές ανοησίες. Γιατί αφήνω να με επηρεάζουν τόσο; Γιατί εκνευρίζομαι; Δεν ξέρω, ας συνεχίσω να γράφω, ίσως κάπου καταλήξω. Πιστεύει αφελώς η μαμά μου ότι πες πες κάτι θα μείνει, και στο τέλος (μετά από πλύση εγκεφάλου και συσσώρευση ψυχικής ταλαιπωρίας) θα παραιτηθώ από την άρνησή μου προς το γάμο και θα συμμορφωθώ επιτέλους με τις κοινωνικές (και κυρίως τις μητρικές) προσδοκίες που συγκεντρώνονται στο πρόσωπό μου, στο παράμεσό μου δάκτυλο και τη μήτρα μου. Καλά δεν καταλαβαίνει ότι όσο με ζαλίζει έτσι τόσο με απομακρύνει από αυτό που η ίδια επιθυμεί; Αλλά έτσι είναι κακομαθημένη, ο μπαμπάς μου την έχει κακομάθει να περνάει πάντα το δικό της (και να νιώθει πάντα ριγμένη!) και νομίζει ότι θα γίνει το ίδιο και με μένα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ! Βοήθεια γειτόνοι της blogoγειτονίας, ζητάω λόγια λύπησης και παρηγοριάς να βρω κουράγιο!

10 σχόλια:

  1. welcome to the club.Αυτη η μανία είχε πιάσει την δική μου και γιαυτό τώρα που -μετά απο έναν αποτυχημένο αρραβώνα- σε ένα μήνα παντρεύομαι αυτή θα το μάθει όταν της πάω την μπομπονιέρα.Με αυτή την συμπεριφορά το μόνο που κατάφερε είναι να μην ξέρει τι συμβαίνει στην ζωή μου τα τελευταία 2 χρόνια. Υπομονή και γράψιμο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α, εγώ την πέρασα τη μανία. Παντρεύτηκα πριν από πέντε χρόνια. Έλα ντε που δε θέλω παιδιά ακόμα και με έχουν πεθάνει όλοι σε ευχές ή σε ερωτήσεις τέτοιου τύπου. Πόσο σε καταλαβαίνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα ιδια τραβουσα και εγω πριν καποια χρονια.
    Σταματησαν μολις καταλαβαν πως δεν τους δινω σημασια πανω σε αυτο το θεμα και ειναι και φορες που οι ιδιοι μου λενε ευτυχως που ειμαι ελευθερη και δεν εχω καποιον στο κεφαλι μου.Την μια ετσι την αλλη γιουβετσι.
    Απλα αδιαφορησε.Η ζωη ειναι δικια σου κουκλα μου.Αστους να λενε :)
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα.!!!!
      Αδιαφορία κ θα το πιάσουν το νόημα!

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος5:55 μ.μ.

    Η αγάπη θα'ρθει, που λέει και το φανταστικό τραγούδι του Παύλου Παυλίδη. Εγώ τα περνάω χρόνια και κατάλαβα ότι: ή α) θα πρέπει να τους γράψεις κανονικά (η επίπτωση σε αντίθετη περίπτωση, θα είναι λίγο λίγο να γίνεις ανίσθητη. Ένα άβουλο ον, που απλά δεν θέλει τίποτα πλέον από τη ζωή του)ή β)αν δεν μπορείς να τους γράψεις, φύγε από το σπίτι. Νοίκιασε, μείνε με μια φίλη, απλά φύγε. Μακριά και αγαπημένοι. Και κράτα τα μάτια ορθάνοιχτα, να ζήσεις τη ζωή και αν έρθει η αγάπη σου, να την γραπώσεις. Αυτά με την αγάπη μου. Καλή υπομονή και δύναμη. Βαγγέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος8:57 μ.μ.

    θα ξερασω με αυτα τα στερεοτυπα περι γαμου και οικογενείας που εξακολουθούν να μας ταλανεύουν. δε θελω ρε ουτε να παντρευτω αλλα και ουτε να φερω παιδια σε αυτο το σκατό-κοσμο. άλλωστε οι περισσότεροι που κανουν παιδια σκεφτονται καπως εγωιστικά καμια φορά "ποιος θα με κοιταξει οταν γεράσω?"

    αντε γεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος6:15 μ.μ.

    μην παντρευτεις ......
    ελευθερο πουλι .....
    ρωτα και εμενα που απο πουλι εγινα μπουφος !!!!



    στεφανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος10:32 π.μ.

    εγω ουτε που περναει απο το μυαλο σου τι σκατα περναω....!!!!αρραβωνιασμενη πριν απο 3 μηνες περιπου κ η μανα μουγκρινιαζει απλα κ συνεχεια για ολα , μα για ολα!!!!δεν την αντεχω αλλο.οι φιλοι μ προσπαθουν να με πεισουν να τα παρατησω κ να φυγω να ζησω μονη μου γιατι θατρελαθω εγω στο τελοσ...αχ ποσο σε νιωθω...μακρια κ αγαπημενοι ειναι η λυσηπαιδια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος10:34 π.μ.

    εγω ειμαι παλι....εκτος να βρεις ενα μαγικο τροπο να τους δειξουμε πως τους θελουμε στη ζωη μας αλλα απλα ως οικογενια κ συμπαραστατες κ οχ για να μας κρινουν για ολα κ οσα κι αν κανουμε μπας κ ηρεμησει κ η δικια μου...υπάρχει άραγε σωτηρια????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τουλάχιστον η δική μου η μάνα παιδιά μου δεν φαίνεται να βάζει μυαλό, είναι αγύριστο κεφάλι. Η καλύτερη λύση που έχω βρει είναι ...η κουφαμάρα (είτε εικονική, δηλαδή "δεν σου απαντώ, κάνω σαν να μη σε άκουσα", είτε κανονική -με ένα ζευγάρι ωτασπίδες ο κόσμος μπορεί να γίνει ανακουφιστικά...motherproof!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι λες κι εσύ;