Ξένες τηλεοπτικές σειρές

Λοιπόν οι τηλεοπτικές σειρές είναι οι νέες ταινίες. Στην εποχή των downloads (νόμιμων, πάντα), γιατί να κάθεσαι να ψάχνεις ταινίες να κατεβάσεις, που πρέπει να βρίσκεις άλλη κάθε φορά, τη στιγμή που μία καλή σειρά να πετύχεις σε καλύπτει για πάμπολλες θεάσεις. Άσε που η διάρκεια των σειρών είναι πολύ πιο βολική. 40 λεπτάκια κατά μέσο όρο ανά επεισόδιο είναι ό,τι πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ (ενώ η ταινία θέλει το διωράκι της και δεν έχουμε πάντα να το διαθέσουμε σερί). Αν προσθέσουμε σε αυτό και το ανάλαφρον των τηλεοπτικών σειρών έχουμε έναν ακόμη λόγο να το ρίξουμε στα tv show για να χαλαρώσουμε στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Σας γράφω λίγα λόγια από κάθε σειρά που βλέπω συστηματικά ή που έχει απλά πάρει το μάτι μου τον τελευταίο καιρό (αμερικάνικες όλες ασφαλώς):

-Lipstick jungle: είναι πολύ πολύ παρεμφερές με το Sex and the City, αν εξαιρέσουμε ότι η χημεία μεταξύ των τριών, εδώ, φιλενάδων δεν είναι τόσο δεμένη και ότι έχουν όλες τους εξωπραγματικά επιτυχημένες καριέρες. Θα δείτε μετά από χρόνια την Μπρουκ Σηλντς (η οποία φαίνεται να "αγριεύει" στο πρόσωπο όσο περνάνε τα χρόνια, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε το συγκλονιστικά όμορφο μουτράκι που είχε ως έφηβη). Το νεαρό "μουτράκι" εδώ είναι η Lindsay Price, ασιατικής καταγωγής (από Κορέα μεριά κρατάει, βέβαια, αυτές είναι οι πιο ωραίες ασιάτισες, είναι ας πούμε κορεάτικη και κάπως πιο "εμπορική" απάντηση στη Γκονγκ Λι.) Μία καλή εναλλακτική των αισθηματικών κομεντί.

-Samantha Who? Η Κριστίνα Απλγκέιτ (την είχατε δει πριν πολλά πολλά χρόνια στο "Παντρεμένοι με παιδιά" ως κόρη του Αλ Μπάντι) είναι μία κοπέλα που μετά από ένα ατύχημα χάνει τη μνήμη της. Δεν θυμάται τίποτα για τον εαυτό της, και κυρίως για το πόσο "στρίντζω" και "κακιά" ήταν με τους πάντες και τα πάντα. Η κοπέλα μετά το ατύχημα είναι περιέργως καλόκαρδη και το κωμικόν της υπόθεσης υπεισέρχεται καθώς τρώει "φλασιές" από το παρελθόν της και προσπαθεί να επανορθώσει τις κακές πράξεις του παλιού της εαυτού. Απολαυστικές οι συμπρωταγωνίστριές της: η Άντρια (μία απενοχοποιημένα κακιά και ψωνισμένη φίλη), μία άλλη φίλη της παχούλα που ξεχνάω πώς τη λένε, καθώς και η μαμά της, που θα πρέπει στα νιάτα της να ήταν πολύ ωραία γυναίκα.

-Eastwick: Σειρά βασισμένη στις Μάγισσες του Eastwick, τη γνωστή ταινία με Τζακ Νίκολσον, Μ. Φάιφερ και τα λοιπά. Τρεις φίλες στο φανταστικό χωριό Eastwick, που έχει προϊστορία στις μάγισσες (σαν το Salem, ας πούμε) ανακαλύπτουν ότι έχουν μαγικές δυνάμεις. Παίζει η Ρεμπέκα Ρόμιν (πρώην Στάμος και πρώην μοντέλο ως γνωστόν, η οποία από όταν άφησε το μόντελινγκ επέτρεψε στο σώμα της να αποκτήσει πιο "γήινες" διαστάσεις, ήτοι περισσότερες καμπύλες, και περιττό να πούμε ότι παραμένει κουκλάρα) και η Lindsay Price, η μικρή ασιάτισσα που αναφέραμε και παραπάνω. Ενδιαφέρον έχουν και κάποιες από τις δυνάμεις που διαθέτουν οι πρωταγωνίστριες. Η Ρεμπέκα τρώει φλασιές από το μέλλον (οκ, αυτή η δύναμη δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον, μάλλον κοινότυπη τη λες, εξυπηρετεί όμως πολύ την οικονομία του σεναρίου), η Lindsay μπορεί να αναγκάσει τους άντρες να κάνουν ό,τι τους ζητήσει, αρκεί να τους κοιτάξει μέσα στα μάτια και να τους το πει (νομίζω πολλές γυναίκες έχουν αυτή τη δύναμη, απλώς δεν την έχουν ακόμη ανακαλύψει) και η τρίτη, χμ, δύσκολο να το περιγράψω, κατά κάποιο τρόπο μπορεί να μεταδίδει στο περιβάλλον της τις εσωτερικές της διαθέσεις όταν αυτές είναι έντονες (αν θυμώσει μπορεί να γίνει σεισμός, αν κλάψει μπορεί να αρχίσει να βρέχει, αν νιώσει ψυχρότητα τα πάντα παγώνουν). Καλός και ο ανήρ της υπόθεσης (ρόλος του Νίκολσον), αν και ήθελα στη θέση του να ήταν ο Big από το Sex&theCity. Αλλά αυτός έκανε κάτι άλλο, όπως θα δείτε παρακάτω.

-The good wife: Εδώ θα συναντήσετε την Julianna Margulis (ή κάπως έτσι), τη σγουρομάλλα γαλανομάτα από το ER. Με ίσιο μαλλί εδώ, η Julianna παίζει... την Χίλαρι Κλίντον όπως θα ήθελε να την βλέπουν όλοι μετά το κέρατο που έφαγε (και όχι σαν μία αδίστακτη πολιτικό που επέδειξε τρομακτική ψυχραιμία απέναντι στο διασυρμό της, λες και δεν έχει μέσα της συναισθήματα, και νομίζεις ότι είναι ικανή να φάει άνθρωπο ζωντανό). Στη σειρά η Julianna έχει θυσιάσει μία πολλά υποσχόμενη καριέρα ως δικηγόρος για χάρη του γάμου της και των δύο της παιδιών. Όλα όμως αλλάζουν όταν ο άντρας της, επιφανής πολιτικός, εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο όχι μόνο διαφθοράς αλλά και σεξουαλικών αποχρώσεων (ροζ, πιο σωστά). Προσπαθώντας να ξεχάσει το γεγονός ότι όλη η χώρα έχει δει σε βίντεο τον σύζυγό της σε ποικίλες περιπτύξεις με ένα κολ γκερλ (που βρήκε ευκαιρία να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας), η ηρωίδα ανασκουμπώνεται και αρχίζει να εργάζεται ξανά ως δικηγόρος για θρέψει την οικογένειά της όσο ο άνδρας της βρίσκεται στη φυλακή. Οι δικαστικές υποθέσεις εκτυλίσσονται στα επεισόδια της σειράς παράλληλα με τις εξελίξεις της προσωπικής της ζωής. Η Margulis παίζει εξαιρετικά (έλαβε νομίζω και τηλεοπτικό βραβείο για την ερμηνεία της), αποδίδει πολύ γλαφυρά μία γυναίκα βαθιά απογοητευμένη και πληγωμένη, που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της, που είναι ικανή και έξυπνη και παρότι όλα έχουν καταρρεύσει στην προσωπική της ζωή στέκεται στα πόδια της -και εννοείται κερδίζει τις υποθέσεις που της ανατίθενται. Στον ρόλο του συζύγου ο Mister Big του Sex and the City, που εδώ γίνεται κάτι μεταξύ Μπερλουσκόνι και Μπιλ Κλίντον και είναι όπως πάντα sexy as hell!

-Cougar town: Η Μόνικα από τα Φιλαράκια προσπαθεί να κάνει κάτι μετά από τη σειρά που την έκανε γνωστή (και πάμπλουτη, υποθέτω). Παίζει μία 40άρα, μητέρα ενός εφήβου και χωρισμένη, η οποία συνδέεται ερωτικά με έναν συνομήλικο σχεδόν του γιου της, σε μία μικρή πόλη όπου τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Ένα επεισόδιο είδα, δεν με τράβηξε τόσο και σίγουρα δεν μπόρεσα να κάνω το "άλμα" αποσύνδεσης της πρωταγωνίστριας από το Friends.

-Big Love: Είναι λέει ένας άνδρας που έχει τρεις γυναίκες και ζουν όλοι μαζί σαν μια οικογένεια. Ποιο φαλοκρατικό γουρούνι συνέλαβε αυτό το αίσχος δεν ξέρω, δεν μπόρεσα όμως να δω ούτε την πρώτη σκηνή.

-United States of Tara: Κι εδώ τρεις γυναίκες...σε μία όμως. Η Τόνι Κολέτ είναι μία... τριχασμένη προσωπικότητα, μία καταθλιπτική, μία έξαλλη έφηβη χειρότερη κι από την κόρη της και μία που δεν πρόλαβα να δω γιατί το είδα επί τροχάδην το πρώτο επεισόδιο. Η οικογένειά της επιστρατεύει όλη της την υπομονή καθώς η πρωταγωνίστρια περνά από τη μία προσωπικότητα στην άλλη.

-Big Men: Επίσης το είδα πολύ λίγο. Διαδραματίζεται στα 50's και είναι, σε αντίθεση με τις περισσότερες από τις παραπάνω σειρές, πολύ "ανδρική" σειρά. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρεία στη Νέα Υόρκη πριν από μερικές δεκαετίες, με το αρειμάνιο κάπνισμα από μέρους όλων των πρωταγωνιστών να φιγουράρει ως ρετρό στοιχείο (πού να ξέρανε οι αμερικάνοι ότι σε τριτοκοσμικές χώρες σαν την Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη έτσι), και τους καρκαριομάχους διαφημιστές να επιδίδονται σε πισώπλατα μαχαιρώματα και ευγενείς μονομαχίες στο κυνήγι της επιτυχίας, του πλούτου και των γυναικών. Ενδιαφέρον το σχόλιο και για τη θέση της γυναίκας την εποχή εκείνη.

-North Shore: θα μπορούσε να είναι μία ακόμη σειρά με ωραίους και ωραίες (αν και πρέπει να πω ότι όλοι είναι ποοοοολύυυυυ ωραίοι και όλες πολύυυυυυ ωραίες), αν έλειπε η πιο όμορφη πρωταγωνίστρια από όλες: η εξωτική Χαβάη. Η σειρά έχει γυριστεί σε ένα μεγάλο, υπερπολυτελές τουριστικό θέρετρο μίας νήσου της Χαβάης και μας κάνει συνεχώς να ονειρευόμαστε και να ζηλεύουμε βλέποντας τους πρωταγωνιστές σε διάφορες από τις δραστηριότητες που μπορεί κανείς να απολαύσει στο εξωτικό νησί: από καταδύσεις στους πανέμορφους βυθούς μέχρι jet ski και καταρρίχηση. (Δυστυχώς κράτησε μόνο μία σεζόν).

Αυτά τα ολίγα για τις τηλεοπτικές σειρές που έχει πάρει το μάτι μου το τελευταίο διάστημα. Αν επιδίδεστε σε μαζικό (ή επιλεκτικό) downloading, ρίξτε τους μια ματιά.

Another night, another dream...

Τώρα τελευταία τα όνειρά μου έχουν γίνει πιο μπερδεμένα και από ό,τι θα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα το δόλιο το υποσυνείδητό μου. Συνεχίζω όμως να τα καταγράφω μέσα σε αυτό το blog (οκ, έχω παραλείψει κάποια πολύ x-rated) για να τα διαβάζετε κι εσείς και να τα θυμάμαι και εγώ (το ενδεχόμενο επιτυχούς ερμηνείας κάποιου ονείρου από αναγνώστη το θεωρώ πλέον απίθανο, καθώς δεν έχει συμβεί με κανένα από τα πολυάριθμα όνειρα που έχω καταγράψει ως τώρα, δεν ξέρεις βέβαια και ποτέ). Λοιπόν θα είμαι σύντομη και περιεκτική, καθώς δεν θυμάμαι και πολλά από το χθεσινοβραδυνό όνειρο, εκτός από μία αλεπού. Όπως συνειδητοποίησα μιλώντας στο σκυλί μας σήμερα, η αλεπού αυτή είχε μορφή ενδιάμεση ανάμεσα στα δύο μας σκυλιά, ένα χάσκι και ένα κοπριτέξ με λαμπραντόρ και πενήντα άλλες ράτσες μέσα του, ωραιότατο παρόλα αυτά. Τώρα ήταν κακιά, ήταν καλή, θα σας γελάσω. Κακιά δεν ήταν ακριβώς, ξέρω όμως ότι φοβόμουν λίγο μη μου επιτεθεί "επειδή δεν θα με καταλάβαινε" (όχι από κακία, το είπαμε αυτό, μόνο από παρεξήγηση θα δεχόμουν επίθεση) και ότι δεν ήθελα να μπει μέσα στο σπίτι. Επίσης θυμάμαι ότι στο "σπίτι" (που δεν ήταν κανένα συγκεκριμένο σπίτι, απλά ήταν "το σπίτι" στο όνειρο, οδηγούσε ένας δρόμος πολύ σκοτεινός, στρωμένος με πέτρες ή πλάκες σκουρόχρωμες, υγρές και κάπως γλιτσιασμένες (αν και κανονικά δεν έβλεπα, μάλλον "το ήξερα"). Επίσης μετά βρήκα λέει στην αλεπού αυτή ένα ταίρι, έναν αλεπούδο ολόιδιο με αυτήν, και άρχιζαν να παίζουν μαζί ευτυχισμένα και να στριφογυρίζουν ο ένας γύρω από τον άλλον όπως η αλεπού στο σήμα του firefox αλλά στο διπλό (να μία ακόμη συνεκδοχή του ονείρου, το σήμα του firefox έβλεπα!). Αν επιχειρήσω μία ερμηνεία βάση της ιδέας ότι κάθε τι μέσα στο όνειρό μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, ίσως η αλεπού στο όνειρο να ήταν η αδέσποτη, ημιάγρια πλευρά της ψυχής μου που βρήκε τη λύτρωση (ή απλά τους firefoxικούς στροβιλισμούς) στο άλλο της μισό. Lettera ricevuta. Stop.

Σκηνικά όνειρα

Ουφ, δύσκολο να το περιγράψω αυτό το όνειρο. Ούτε κι εγώ δεν κατάλαβα καλά καλά πώς περνούσα από τη μια σκηνή στην άλλη. Τη μια ήμουν με τον καλό μου μέσα σε ένα πλωτό μεταφορικό μέσο με αεροπορικά καθίσματα (κάτι σαν μεγάλο δελφίνι, αλλά με πιο "καραβίσιο" στυλ, και δεν καταφέρναμε ποτέ να καθίσουμε δίπλα ο ένας στον άλλον (επίσης εγώ δεν κατάφερνα να βρω μία θέση από όπου να μπορώ να βλέπω τηλεόραση, όλο κάποιος μου την έκρυβε, άσχετο). Μετά ήταν δίπλα μία αίθουσα σαν προθάλαμος προς ένα άλλο μεγάλο δωμάτιο (εδώ κάπου το χάσαμε το πλωτό μέσο, αν και το άλλο μεγάλο δωμάτιο οδηγούσε στη θάλασσα, την οποία δεν έβλεπα αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί), και ο προθάλαμος αυτός ήταν υπερπολυτελής, με μάρμαρα μπεζ-κόκκινα κάτω, με τζάκι, πολύ μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη. Το άλλο δωμάτιο (δίπλα στη θάλασσα) ήταν πιο... Savvy/Κτήμα Νεραντζιά στυλ, πολύ ψηλοτάβανο, μπορεί να μην είχε καν ταβάνι, να ήταν απλώς ένα ύφασμα άσπρο στηριγμένο σε δοκάρια. Και υπήρχε και κάποια βλάστηση (φοίνικες ήταν αναρριχώμενα ήταν, θα σας γελάσω). Και είχε και βότσαλα (εξού και η θάλασσα). Τελικά μάλλον ήταν το Savvy (θερινό παραθαλάσσιο bar-restaurant κοντά στα Χανιά για να βοηθήσω τους μη χανιώτες, πολύ ωραίο, να πάτε). Και μετά από όλη αυτή την αρχιτεκτονική ξενάγηση (γιατί δεν είχε και καθόλου υπόθεση το όνειρο μέχρι τώρα, απλώς δεν μπορούσαμε να καθίσουμε μαζί, α, ναι, και μετά αυτός έφυγε, ξέχασα να το πω), είμαστε στην εστία ενός πανεπιστημίου με τον καλό μου, και αυτός πάλι φεύγει και αφήνει στο τραπέζι ένα πουλόβερ, ένα άλλο ρούχο και έναν φορτιστή για λαπτοπ ή κάτι τέτοιο, με καλώδιο ένα πράγμα. Εγώ πάω να πάρω φαγητό (νομίζω πήρα παντζάρια συν κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, ίσως τυρί) και παίρνω και ένα στυλό, μαρκαδοράκι που γράφει κοκκινο-καφέ. Ξεχνάω να πληρώσω στο ταμείο και πάω να καθίσω, στα μισά του δρόμου το θυμάμαι και κάνω να γυρίσω πίσω. Βγάζει κανείς νόημα;

Αριστούργημα!

Απλά τέλειο, από την αρχή ως το τέλος. Είναι η εναρκτήρια σκηνή από την ταινία A Shot in the Dark της σειράς του Ροζ Πάνθηρα. Όταν την πρωτοείδα είχα γράψει την ταινία στο βίντεο και αφότου την είδα τη γύριζα συνέχεια από την αρχή για να βλέπω ξανά και ξανά αυτήν την αριστουργηματική σεκάνς (τσ, γνωρίζομεν και κινηματογραφικήν ορολογίαν!).

Οι ημιφωτισμένες σιλουέτες των εραστών που ψάχνουν ακροποδητί μέσα στη νύχτα να βρουν το παράνομο ταίρι τους μοιάζουν να ρέουν η μία μέσα στην άλλη. Σαν καλολαδωμένη μηχανή, η αλληλουχία των διαδρομών τους δεν διακόπτεται από ανεπιθύμητες συναντήσεις, λες και μία ουράνια νομοτέλεια εξασφαλίζει ότι ο καθένας θα φτάσει στον προορισμό του όπως το είχε σχεδιάσει, απόλυτα απαρατήρητος, σαν να ήταν μια σκιά, σαν να ήταν μια σταλιά από τη δροσιά που κουβαλά το εσπερινό αεράκι. Ο φωτισμός, το σκηνικό, η όλη ατμοσφαιρα σε κάνει να νιώθεις σχεδόν τη γλυκιά ψύχρα της βραδιάς, νομίζεις ότι φτάνει ως τα ρουθούνια σου η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα ή το άρωμα της κοπέλας που τρέχει σαν το πουλάκι να συναντήσει τον αγαπημένο της.

Δεύτερο επίπεδο τελειότητας το τραγούδι. Η ρομαντικά υποβλητική μουσική στήνει βελούδινο χαλί για να έρθει να πατήσει μία φωνή όχι μόνο εξαιρετικά όμορφη, αλλά και καλυμμένη με πέπλο μυστηρίου. Το όνομα της τραγουδίστριας μένει ως σήμερα άγνωστο (πολλές οι υποψήφιες βέβαια), καθώς δεν υπάρχει πουθενά στους τίτλους της ταινίας, ούτε έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε κάποιο δίσκο του Mancini (μόνο η μουσική του τραγουδιού, χωρίς τα λόγια, έχει κυκλοφορήσει σε συλλογή του συνθέτη). Κάτι έχει γίνει προφανώς με τα δικαιώματα του τραγουδιού και της φωνής, καταδικάζοντας στην αφάνεια τη γυναίκα που γρατζουνάει τις πιο μελό χορδές της ψυχής μας τραγουδώντας σπαρακτικά (ιδίως αυτό το "...of Paaaris" με σκοτώνει...), ανάγοντάς την όμως ταυτόχρονα σε μύθο.

Αυτό το μικρό διαμάντι ανοίγει την αυλαία μίας κλασικής κωμωδίας, και οι τίτλοι της αρχής αρχίζουν να πέφτουν αμέσως μετά τον πυροβολισμό.