Την έχετε δει την ελληνική ταινία με τη Βλαχοπούλου; Θα την έχετε δει, δεν μπορεί. Όπου η γνωστή κωμικός βρίσκεται άθελά της στο παλάτι ενός σεΐχη, μαχαραγιά, τι ήταν αυτός (δεν τα πάω και πολύ καλά με τις βαθμίδες ιεραρχίας των αραβικών χωρών, αα! Μήπως ήταν εμίρης; Εμίρης νομίζω ήταν!), και βρίσκεται στη διασκεδαστικά δυσχερή θέση να πρέπει να τον διασκεδάσει χορεύοντας με πέπλα, πασούμια, φλουριά και λοιπά αραβοπρεπή χανουμοτζίντζιλα. Η άτυχη ηρωίδα φαίνεται να νιώθει σαφώς άβολα τόσο μέσα στην περιβολή της όσο και από τις απαιτήσεις του χορού που αναγκάζεται να χορέψει, προσποιούμενη χάρη, άνεση και διάθεση λάγνα.
Ε, ακριβώς το ίδιο ένιωσα κι εγώ πριν λίγες μέρες στο μάθημα του οριεντάλ. Τους ουκ ολίγους μήνες που απείχα από τα μαθήματα, οι επιμελείς συγχορεύτριές μου είχαν μάθει το υπόλοιπο κομμάτι μιας χορογραφίας που εγώ κουτσοθυμόμουν πια μονάχα την αρχή της. Άντε και πάμε να την κάνουμε. Εκτελώ το κομμάτι που θυμόμουν και φτάνοντας στο άγνωστο –για όλους πλην εμού- κομμάτι, επιστρατεύω όλη μου την προσοχή και προσπαθώ να μιμηθώ επί τόπου τις κινήσεις των συγχορευτριών. Το όλο εγχείρημα πάει σχετικά καλά (σε γενικές γραμμές, όταν πάνε αυτές μπροστά πάω κι εγώ μπροστά, όταν πάνε πίσω πάω κι εγώ πίσω) μέχρι που φτάνουμε στο πιο δραματικό (κυρίως για μένα) κομμάτι της χορογραφίας: τα πέπλα. Εκεί ένιωσα πραγματικά ότι ζούσα μέσα στην ταινία που περιγράφω παραπάνω. Βγάζουμε το πέπλο που έχουμε δεμένο στη μέση μας και αρχίζουμε να βηματίζουμε (με χάρη, άνεση και διάθεση λάγνα, πάντα), από τη μία στην άλλη πλευρά της αίθουσας, ανεμίζοντας το πέπλο μας, κάνοντάς το δυο-τρεις στροφές στον αέρα, φέρνοντάς το από δω, φέρνοντάς το από κει. Μία θάλασσα από πέπλα γύρω μου και εγώ να θαλασσοπνίγομαι προσπαθώντας να σωθώ με ιστίο το δικό μου πέπλο, το οποίο κατέληξε, χάρη στις επιδέξιες κινήσεις μου, τυλιγμένο γύρω από κεφάλι μου (ευτυχώς οι περισσότερες είχαν το μυαλό τους στη χορογραφία και δεν με πρόσεξαν). Από τότε επιλέγω ανάμεσα στα πέπλα που έχει η σχολή για το χορευτικό, ένα πέπλο από λεπτό τούλι, που μου επιτρέπει τουλάχιστον να βλέπω από μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;