Ο αχταρμάς μέσα μου

Η ακαταστασία που με χαρακτηρίζει (χαμένη από χέρι στην άνιση μάχη με την εντροπία) δεν σταματά στον χώρο που με περιβάλλει αλλά φτάνει μέχρι τα τρίσβαθα του μπερδεμένου μου μυαλού. Παλιά περιοδικά, ρούχα που δεν θα ξαναβάλω αλλά δεν το παίρνω απόφαση πια, ένα άδειο κουτάκι βιταμίνες, τσάντες, παπούτσια, νεσεσεράκια με άχρηστα πραγματάκια, κάνουν στοίβες και στοίβες και στοίβες στο δωμάτιό μου και στο κεφάλι μου. Το καλό (ας πούμε) είναι ότι έχω τεράστια ανοχή στην ακαταστασία. Σηκώνω πολύ πράμα, άλλος θα πάθαινε παράκρουση με τις μεγαποσότητες εντροπίας που αντέχω εγώ. Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή ανοίγεις το ντουλάπι όπου πέταξες όπως όπως ένα σωρό χλαπατσίμπαλα (ή μήπως τα λένε κλαπατσίμπαλα;) και σου έρχονται όλα μαζί στο κεφάλι. Αυτό παθαίνω πολλές φορές με τα συναισθήματά μου. Αρνούμενη πεισματικά να ψάξω, να ξεχωρίσω, να αναγνωρίσω, να πετάξω τα άχρηστα και τοξικά, αφήνοντάς τα για καιρό όλα εκεί στη μέση, κάποια στιγμή με πνίγουν. Έρχεται η στιγμή που δεν μπορώ πια ούτε να αναπνεύσω, που δεν ξέρω πια τι φταίει, τι να πετάξω και τι να κρατήσω, ποια είναι τα ωφέλιμα και ποια τα άχρηστα, και ασφυκτιώ μέσα στον αχταρμά που επικρατεί στο κεφάλι μου. Δεν θέλω να ψυχαναλυθώ, δεν θέλω να οργανώσω βιώματα, επιδράσεις, τάσεις, λάθη, σωστά. Θέλω απλά να ξεμπουρδουκλωθώ. Ούτε καν αυτό, μάλλον. Θέλω απλά να νιώθω καλύτερα και να μην μου πέφτουν οι στοίβες στο κεφάλι. Θέλω να βρω πώς κλειδώνει το ντουλάπι. (Καλά το παω, σε λίγο θα αρχίσουν να μου πέφτουν στο κεφάλι ολόκληρες ντουλάπες!)