Tο τραγούδι αυτό, το οποίο διαφορετικά δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από μία μπιτάτη (ή μήπως γράφεται μπητάτη;) επιτυχία, ακροβατεί απροσδόκητα μεταξύ δύο διαμετρικά αντίθετων εικόνων. Αυτήν του καλοκαιρινού σκηνικού ενός χαϊλίδικου beach bar (ας μην το γράψω με ελληνικά γράμματα αυτό, θα με φάει η ορθογραφία πάλι) όπως αυτών όπου δέσποζε ξεσηκώνοντας τα ηλιοκαμμένα πλήθη το καλοκαίρι που πέρασε, και αυτήν του κόσμου που περιγράφει: του ασφυκτικά πιεστικού εργασιακού χώρου που φέρνει τον εργαζόμενο στα όρια της αγανάκτησης (βλέπε καταστροφή υπολογιστών και βανδαλισμός γραφείων στο βίντεο). Ακόμη πιο αναπάντεχα, βρίσκω να με εκφράζουν τις μέρες αυτές και οι δύο εικόνες, όσο το βάρος του φόρτου εργασίας πέφτει πιο ασφυκτικά στους ώμους μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;