Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Πάμε στο ρυάκι... ή μήπως στο Τζερμιάδο;

Θυμάστε στις τρεις χάριτες όπου κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα η μία εκ των τριών αδερφών έπαθε παράκρουση από τη ζέστη και άρχισε να παραμιλάει επαναλαμβάνοντας συνεχώς ξεψυχισμένα και απόκοσμα... "Πάμε στο ρυάκι..."; Ε, κάτι τέτοιο με έχει πιάσει και μένα (και σίγουρα πολλούς άλλους). Παρακολουθώντας όμως με μαζοχιστική αριθμολαγνεία τις θερμοκρασίες της Κρήτης αυτές τις μέρες στο meteo.gr, παρατηρώ ότι το Τζερμιάδο Λασιθίου έχει στάνταρ 10 βαθμούς θερμοκρασία κάτω από τα υπόλοιπα μέρη ακόμη και αν έχει πλήρη άπνοια!

Πώς και μου έχει ξεφύγει εμένα τόσο καιρό το συγκλονιστικό τούτο γεγονός; Είναι στην άλλη άκρη της Κρήτης βέβαια, αλλά η άγνοιά μου... σκοτώνει. Πώς θα γίνει να πάω στην κοντινότερη όαση δροσιάς να ανασάνω λίγο καθαρό δροσερό αέρα (αυτά τα air-condition ανακούφιση δε λέω αλλά τεχνητό πράγμα ρε παιδί μου, καμία σχέση με το real thing).

Μπορεί κανείς να με φιλοξενήσει στο Τζερμιάδο μέχρι το τέλος του καύσωνα; Ξεκινώ στη στιγμή. Πόσο απέχει από Χανιά; Κανένα τριωράκι; Φύγαμε.

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος10:15 μ.μ.

    Οταν το πεντελικό δάσος καίγεται κάθε χρόνο και κατόπιν οικοπεδοποιείται. Οταν οι ελεύθεροι χώροι και τα αστικά πάρκα στην Αθήνα σπανίζουν. Οταν τα μητροπολιτικά πάρκα, όπως του Ελληνικού, θάλλουν μόνο σε μακέτες. Οταν στην υποτροπική πλέον Αθήνα εξακολουθούν να οικοδομούνται ενεργοβόρα κτίρια χωρίς επαρκή μόνωση, χωρίς βιοκλιματική μέριμνα. Οταν δεν θεσπίζεται η Πράσινη Κάρτα για τις ενεργειακές απαιτήσεις κάθε κτιρίου. Οταν περιφρονούμε τις προειδοποιήσεις για τους μόνιμους καύσωνες και τις καταγραμμένες αλλαγές του μικροκλίματος στην Αττική. Οταν ως κοινωνία δεν φροντίζουμε για το μικροκλίμα της πολυκατοικίας και της γειτονιάς, με ειδικά επιχρίσματα, με διπλούς υαλοπίνακες, με γλάστρες στα μπαλκόνια, με δενδροστοιχίες, με οποιοδήποτε πρόσφορο μέτρο. Οταν θεωρούμε ότι η μόνη λύση είναι το ενεργοβόρο μηχάνημα, το κλιματιστικό στο φουλ. Οταν το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΔΕΗ έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί.

    Τότε, θα καταγράφουμε αλλεπάλληλα ρεκόρ στην κατανάλωση ενέργειας, θα ζούμε διαρκώς με την απειλή του μπλακ-άουτ, σαν τριτοκοσμική μητρόπολη, σαν γνήσια υπανάπτυκτη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φοβερό το κειμενάκι σου και πολύ καλό και το ανώνυμο σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άστα φίλε ανώνυμε, έχουμε γίνει σκέτη Αφρική (και εμείς στην Κρήτη που είμαστε και πιο κοντά στη μαύρη ήπειρο, ένα παραπάνω πιο... μαύρη η μοίρα μας).

    Νομίζω όμως ότι τις ρίζες του φαινομένου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε σε παγκόσμια κλίμακα, σε ισχυρές χώρες (που επιβαρύνουν πολύ το περιβάλλον) οι οποίες απλώς αγνοούν τον παράγοντα οικολογία όταν λαμβάνουν αποφάσεις. Θα τα βρουν μπροστά τους όμως. Τι "θα" λέω; Ήδη τα βλέπουμε όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τι λες κι εσύ;