Τελικά τώρα καταλαβαίνω πότε στήνει ο άνθρωπος γλέντι. Όχι στις χαρές αλλά στις λύπες. Πχ σε ένα γάμο (το ύστατο θλιβερό γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, στο οποίο προβαίνει μάλιστα εκούσια, ο αφελής, ενώ τα άλλα πες είναι πάνω από τις δυνάμεις σου), στα γενέθλια (επί λέξει έλεγα στους φίλους μου ελάτε να μου συμπαρασταθείτε). Δεν ένιωθα καλά που φόρτωνα στην πλάτη μου άλλο ένα χρόνο και ίσως να είχα προτιμήσει να μείνω σπίτι για να πάθω την κρίση μου με την ησυχία μου αν δεν θεωρούσα κοινωνική μου υποχρέωση να κεράσω ένα ποτό πέντε δέκα ανθρώπους που συμμετέχουν το τελευταίο διάστημα στην πορεία της ζωής μου. Και τελικά είδα ότι... δεν είναι δα και για κλάμματα. Ίσα ίσα. Κατάλαβα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν με την καλή τους διάθεση, με τα δώρα τους και με τις ευχές μου να με τιμήσουν, μου ομορφαίνουν τη ζωή και κάνουν τον παραπάνω χρόνο που προστίθεται κάθε γενέθλια στα χρόνια που 'φτασα να ζω να μου αλαφραίνει τη διάθεση και όχι να τη βαραίνει.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα μετά από την εσωτερική αναταραχή που μου δημιούργησαν και φέτος τα γενέθλιά μου είναι ότι πρόβλημα με την ηλικία ουσιαστικά δεν υφίσταται. Πρόβλημα έχει (ή θα πρέπει να έχει) αυτός που δεν είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Και ήμουν χαζή που ενώ η ζωή μου παρέχει αυτή τη στιγμή μια δουλειά που αγαπώ, φιλία, έρωτα, υγεία, αγάπη, εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν αν το 29 είναι ένα χρόνο πριν το 30 και αν από του χρόνου θα περάσω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και αν τα φωνήεντα είναι επτά και πόσο είναι η τετραγωνική ρίζα του τρία. Το μυαλό μου κούραζα και τη διάθεσή μου χάλαγα και τίποτα παραπάνω.
Αν δε σου αρέσει κάτι στη ζωή σου προσπάθησε να το αλλάξεις. Αν σου αρέσουν πράγματα στη ζωή σου απόλαυσέ τα. Αλλά μην τα βάζεις με τους αριθμούς και τις ηλικίες. Πρώτον γιατί δεν σε παίρνει (είναι σίγουρο ότι ο χρόνος θα σε νικήσει στο τέλος, πώς να το κάνουμε), και δεύτερον γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου, δεν είναι αυτό το θέμα σου. Το θέμα σου είναι η ζωή σου, η κάθε σου μέρα και το πώς θα την περάσεις. Και αν θες να την περνάς με το να κλαίγεσαι για το χρόνο και την ηλικία τότε... έχεις πραγματικά πρόβλημα, ξεπέρασέ το.
Άντε μην τρελαθούμε κιόλας.
Η επιστήμη λέει ότι έχεις όλες τις πιθανότητες να είσαι εδώ για άλλα 100!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκοπεύεις να κλαψουρίζεις έτσι μέχρι το τέλος;
Η δικά μου θεώρηση, που από τότε που την υιοθέτησα, μού έκανε τη ζωή ιδιαίτερα ελκυστικό σπορ, είναι να μην λέω είμαι 30, αλλά είμαι -100.
Αν θέλεις τη γνώμη μου, παράτα τις άνισες μάχες και τις μίζερες κόντρες με τη φύση κι έμπα στο χορό! Απέξω, δεν έχει καθόλου κέφι! Εξάλλου στο τέλος, το είδες και μόνη σου. Αρα το να μεγαλώνεις, κάτι σού φέρνει.
Χρόνια Πολλά ΚΑΙ ΚΑΛΑ!
Τα χρόνια περνάνε είτε το θέλουμε είτε όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σπαστικό κατ' εμέ είναι οι αναπόφευκτες κρίσεις που συμβαίνουν και στα φύλλα (νομίζω στα 40 και 60 για τις γυναίκες και γύρω στα 30 στους άνδρες), οι οποίες ενίοτε έχουν καταστροφικά αποτελέσματα...