Έγκυος = Ανάπηρη;

Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν η αναπηρία. Και ούτε καν. Η δυσκολία στην κίνηση. Έβλεπα πάντα με λύπηση τους ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να κάνουν παρά ένα μικρό μικρό βηματάκι κάθε φορά και που η μετακίνησή τους σε μία απόσταση λίγων μέτρων ήταν ολόκληρη ιστορία. Πρότυπο τρίτης ηλικίας ήταν για μένα η σούπερ γιαγια που ερχόταν στο γυμναστήριο που πήγαινα όταν ήμουν φοιτήτρια, δραστήρια και πιο αδύνατη από μένα (βασικά πιο αδύνατη από ό,τι ήμουν εγώ ποτέ). Κατά την παιδική και την εφηβική μου ηλικία δεν είχα και πολλές φυσικές δραστηριότητες, ήμουν πιο πολύ παιδί του διαβάσματος, ζούσα μέσα στο μυαλό μου ουσιαστικά, όχι στο σώμα μου. Γύρω στα 20 άρχισα να νιώθω την επίδραση που είχε η άσκηση στη διάθεσή μου (μέχρι τότε με κούραζε υπερβολικά για να την απολαύσω γιατί ήμουν ντιπ αγύμναστη). Και χωρίς να το καταλάβω έφτασα, μέσα σε λίγα χρόνια, να την έχω απόλυτη ανάγκη. Και μάλιστα σε έντονη μορφή, να αναβλύζουν άφθονες άφθονες οι ενδορφίνες. Είχε γίνει πια συνιστώσα της ψυχικής μου ισορροπίας. Ευχόμουνα και προσευχόμουνα να είμαι πάντα σε θέση να ασκούμαι με όση ένταση και διάρκεια θέλω. Και να τώρα που για ένα μικρό σχετικά, αλλά όχι ασήμαντο χρονικό διάστημα, αυτή τη δυνατότητα δεν την έχω. Θα μου πεις πήγαινε για περπάτημα, κάνε κάποια ήπια άσκηση, βρες κάτι άλλο. Όχι. Εγώ θέλω να πετάγομαι στο ταβάνι, να προσγειώνομαι στο πάτωμα, να ξαναπετάγομαι και πάλι από την αρχή. Αυτό έχω μάθει, αυτό θέλω, η ψυχή μου το ζητάει. Νιώθω όχι απλώς σαν το αγρίμι στο κλουβί, σαν το αγρίμι που το τύλιξαν σφικτά με σάββανο (δύο βήτα θέλει ή ένα;). Και αντί για όλα αυτά θα πρέπει να βλέπω λίγο λίγο, την κοιλιά μου να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, το σώμα μου να γίνεται όλο και πιο βαρύ κι εμένα να λαχταράω τις ενδορφίνες της άσκησης με ένα σπαρακτικό σύνδρομο στέρησης. Και να ήξερα τουλάχιστον ότι όλα αυτά θα τέλειωναν τον Απρίλιο που αναμένεται να γεννήσω. Αλλά θεός ξέρει σε τι κατάσταση θα βγω από την αίθουσα τοκετών και πόσο καιρό θα πάρει για να επανέλθει πλήρως το σώμα μου. Πού πήγα κι έμπλεξα!

Της γέννας μου τα βάσανα εσένα θα στοιχειώνουν

Γιατί μου το κάνουν αυτό, γιατί; Πάνω που βρισκόμουν σε μία περίοδο ηρεμίας και αταραξίας (γιατί κάπου στο υποσυνείδητο θα είχα μάλλον καταφέρει να απωθήσω τους φόβους της γέννας και των όσων με περιμένουν γενικότερα), να τρώω τέτοιο χαστούκι.
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, πηγαίνω, πριν 2-3 μέρες, να επισκεπτώ μία φίλη επίσης έγκυο, στο δεύτερο παιδί της όμως, η οποία είναι –για δεύτερη επίσης φορά- κλινήρης λόγω επικινδυνότητας της κατάστασής της.
Φυσικά, όπως κάθε φορά που θα βρεθεί έγκυος με έγκυο, αρχίσαμε τα περί συμπτωμάτων, εβδομάδων κύησης, προβλεπόμενης ημερομηνίας τοκετού, διατροφικών συμπληρωμάτων κουλουπού κουλουπού αγαπητέ αναγνώστη, και μέχρι εκεί καλά.
Έρχεται όμως, φευ, και η μοιραία στιγμή που δέχομαι το απρόσμενο χτύπημα κάτω από τη μέση, στα σπλάχνα μου τα έγκατα, να νιώθω να σχίζεται ξαφνικά το παραπέτασμα που κάλυπτε όλους μου τους φόβους. Η συγκεκριμένη κοπέλα είχε, από ό,τι κατάλαβα, ιδιαίτερα οδυνηρό, παρεμβατικό και κοπτοραπτικό τοκετό, που της άφησε μεγάλο ψυχικό τραύμα, το οποίο η τωρινή της κατάσταση κάθε άλλο παρά βοηθά. Έτσι, όταν ανέφερα την τεράστια τύχη της πεθεράς μου να έχει, όπως έμαθα, ιδιαίτερα σύντομους, συνοπτικούς και απροβλημάτιστους φυσιολογικούς τοκετούς και να έχει καταφέρει να βγει από τρεις γέννες χωρίς κανένα ράμμα, δεν μπόρεσε να μην αναφωνήσει με αγανάκτηση ότι όχι, δεν είναι έτσι, και σε κόβουν και σε σκίζουν, και ξεχειλώνεις από κάτω και ποτέ δεν γίνεσαι όπως πριν και ενώνεται το μπροστά με το πίσω έτσι που σε κόβουνε και λοιπά τρομακτικά (πλησίαζε πάρα πολύ στο splatter horror η όλη περιγραφή που έκανε στο ξέσπασμά της). Δεν κράτησε πολύ. Δεν είπε πάρα πολλά, πέντε λόγια είπε και καλά. Παρόλο που αντιπαρήλθα εκείνη τη στιγμή την περιγραφή, αφού άλλωστε η ίδια δεν γνώριζα τίποτα περί τοκετού από πρώτο χέρι, φαίνεται πως είχε μέσα μου έντονο ψυχολογικό αντίκτυπο, τον οποίο δεν αντιλήφθηκα από την αρχή. Γυρνάω σπίτι, πέφτω για ύπνο, όλα καλά. Μόνο που κατά τις 5.30 τα ξημερώματα ξυπνάω με ένα απίστευτο άγχος, μια αγωνία, ένα φόβο, να νιώθω να πνίγομαι, να είναι απίστευτα βαρύ το σώμα μου (έχω παχύνει αλλά όχι στο τόσο), και να μην μπορώ να ηρεμήσω. Είδα κι έπαθα να ξανακοιμηθώ, και την άλλη μέρα χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να ανησυχεί. (Άργησα και πάρα πολύ να ανοίξω κανένα ενημερωμένο βιβλίο περί εγκυμοσύνης και να δω ότι ένας τοκετός όπως της φίλης μου δεν είναι και το πιο σύνηθες.) Αλλά το πήρα απόφαση. Στο εξής θα αποφεύγω συστηματικά τις φίλες μου που έχουν γεννήσει, ιδίως αυτές που μου έχουν αρκετό θάρρος για να μου εξιστορούν με το νι και με το σίγμα τα παθήματά τους. Μέχρι έγκυες στο πρώτο παιδί δεκτές, να μου λείπουν οι αιφνιδιαστικές τρομοκρατικές επιθέσεις.