Τι φωνή, τι στριγγλιά, τι πάθος, τι δυναμική, τι οδυρμός... Το νεότερο γειτονάκι μου κάνει την παρουσία του στη γειτονιά κάτι παραπάνω από αισθητή. Ανοίγει το σατανικό στοματάκι του και εξαπολύει βροντερές στριγγλιές που με τρόπο μαγικό μετατρέπουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του νευρικού μας συστήματος σε ξεχαρβαλωμένο μπαγλαμά. Και η μαμά του; Τι κάνει; Όταν το μικρό αγγελούδι την ξεκουφαίνει, το παίρνει αγκαλιά και το βγάζει στο δρόμο, πρώτον για να του αποσπάσουν κάπως την προσοχή οι εκεί παραστάσεις και δεύτερον για να ανακουφίζεται από την ένταση της γλυκιάς φωνούλας του, καθώς τα ηχητικά κύματα δεν επιστρέφουν σε αυτήν κατόπιν ανακλάσεως στους τοίχους του σπιτιού, αλλά ταξιδεύουν πέρα για πέρα... φτάνοντας ως τα δικά μας αδικοπαθημένα αυτιά.
Άντε να χειμωνιάσει να το κρατάει μέσα γιατί δεν μας βλέπω να την παλεύουμε πολύ ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;