Baby, baby!

Τι φωνή, τι στριγγλιά, τι πάθος, τι δυναμική, τι οδυρμός... Το νεότερο γειτονάκι μου κάνει την παρουσία του στη γειτονιά κάτι παραπάνω από αισθητή. Ανοίγει το σατανικό στοματάκι του και εξαπολύει βροντερές στριγγλιές που με τρόπο μαγικό μετατρέπουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του νευρικού μας συστήματος σε ξεχαρβαλωμένο μπαγλαμά. Και η μαμά του; Τι κάνει; Όταν το μικρό αγγελούδι την ξεκουφαίνει, το παίρνει αγκαλιά και το βγάζει στο δρόμο, πρώτον για να του αποσπάσουν κάπως την προσοχή οι εκεί παραστάσεις και δεύτερον για να ανακουφίζεται από την ένταση της γλυκιάς φωνούλας του, καθώς τα ηχητικά κύματα δεν επιστρέφουν σε αυτήν κατόπιν ανακλάσεως στους τοίχους του σπιτιού, αλλά ταξιδεύουν πέρα για πέρα... φτάνοντας ως τα δικά μας αδικοπαθημένα αυτιά.

Άντε να χειμωνιάσει να το κρατάει μέσα γιατί δεν μας βλέπω να την παλεύουμε πολύ ακόμα...

The others

Τώρα που έγραψα το αποχαιρετιστήριο ίσως post μου (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση) μου ήρθε και η όρεξη να γράψω κάτι ακόμα (φαίνεται η ιδέα του αποχωρισμού με λαχταράει, μπορεί όμως και να είναι σημάδι ανάκαμψης και επιστροφής στη μπλογκοσυγγραφή). Ας γράψω λοιπόν για άλλα μπλογκ που έχουν όπως και το δικό μου μαραζώσει. Ο φίλος workaholic, π.χ. που με μύησε στο μπλογκ, ήταν ο πρώτος που διάβαζα και που με τον τρόπο που έγραφε έκανε να ωριμάσει και μέσα μου η επιθυμία να γράψω κι εγώ κάτι δικό μου στο web. Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα ήξερα ότι είχα να κάνω με ένα άτομο ανοικτόκαρδο, δραστήριο, με αγάπη για τη ζωή και τους άλλους ανθρώπους. Μέσα από το μπλογκ του μπόρεσα να τον γνωρίσω καλύτερα, να δω πώς σκέφτεται, πώς αντιμετωπίζει τα περιστατικά που συμβαίνουν στη ζωή του, τι τον ενθουσιάζει και τι τον στεναχωρεί περισσότερο, να ρίξω ίσως μια ματιά σε πράγματα λίγο πιο προσωπικά και ενδόμυχα από ό,τι θα μου αποκάλυπτε σε έναν καφέ (αν και ομολογώ ότι πολλές φορές μου έχει αποκαλύψει πολύ ανοικτά πράγματα με μεγάλο προσωπικό βάρος). Κατά κάποιο τρόπο το μπλογκ του συμπλήρωνε την εικόνα που αποκτούσα για αυτόν από κοντά. Υπάρχουν πολλά είδη μπλογκ. Πχ. μπλογκ με ιστοριούλες και διηγηματάκια, μπλογκ με μπινελίκια, γκρίνιες και γενικά μία φιλοσοφία του τύπου "τα χώνουμε όπου βρούμε", μπλογκ με αυστηρά έως δύσκαμπτα δοκίμια για άσκηση ύφους και εμβριθή έως αμπελοφιλοσοφική ανάπτυξη ποικίλων ιδεών, και μπλογκ με απλό, προσωπικό, αληθινό ύφος και περιεχόμενο, όπου ο συγγραφέας σου μιλάει περίπου όπως αν βρισκόσασταν από κοντά και κουβεντιάζατε. Χωρίς να σου πουλάει πνεύμα, χωρίς να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει, απλά σου δείχνει τον εαυτό του, τα ενδιαφέροντα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Έτσι ήταν το μπλογκ του Χρήστου. Κι έτσι ήθελα να γράφω κι εγώ. Φλέρταρα λίγο καμία φορά με τις λέξεις, όπως κι εκείνος, όμως πάντα ό,τι έγραφα ήταν μία σκέψη αληθινή, που έβγαινε από μέσα μου όπως θα τη διατύπωνα αν έγραφα σε μία φίλη, ή ακόμη και αν κρατούσα ημερολόγιο. Όπως όμως είπα και στο προηγούμενο post, τα ρόδα είναι για τη ζωή και τα αγκάθια για την τέχνη. Ο Χρήστος είχε πολύ καλύτερο μπλογκ όταν από τη ζωή του έλλειπαν πολλά από τα πράγματα που την πλουτίζουν τώρα, όταν "αγαπούσε τη Τζέην αλλά αυτή αγαπούσε τον Ταρζάν", όπως ήταν ο τότε τίτλος του. Γιατί τότε έγραφε πραγματικά πράγματα προσωπικά. Τώρα το νέο του μπλογκ είναι σαν μαγκαζίνο. Έχει θέματα. Δεν λέω, πολλές φορές παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Δεν έχει όμως μέσα Χρήστο. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ο οποιοσδήποτε. Αποζητώ έστω και μία ακτίνα φωτός που θα μπει μέσα από τη πιο μικρή χαραμάδα και θα φωτίσει μία πραγματική, αυθεντική διάθεσή του, μία σκέψη, έναν φόβο (ίσως τώρα που είναι παντρεμένος οι φόβοι του να έχουν γίνει ανομολόγητοι, δεν ξέρω). Το ίδιο είχε γίνει και με το blog της Silent Soul, την οποία ήξερα πολύ λιγότερο και έμαθα μέσα από το μπλογκ της πολύ περισσότερο, με τη διαφορά ότι την ακτίνα εκείνη που σας έλεγα παραπάνω είδα σήμερα να την εκπέμπει σε μία ανάρτησή της. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο παρήγορο είναι για μένα να ξέρω ότι και κάποιος άλλος που φαινομενικά τα πιο πολλά πράγματα στη ζωή του είναι μια χαρά κάνει τέτοιες σκέψεις. Να ξέρω ότι ναι, είμαι κι εγώ αχάριστη όταν έχω τόσα πολλά και όμως παραπονιέμαι και μιζεριάζομαι, ή φοβάμαι και αγχώνομαι υπερβολικά, αλλά δεν είμαι η μόνη. Ελπίζω στο μέλλον τόσο αυτοί όσο και εγώ να γράφουμε (αν γράφουμε) πράγματα αληθινά και από ψυχής και να κάνουμε τα μπλογκ μας παράθυρα στην καρδιά και τη σκέψη μας και όχι κάτι μεταξύ Ε και ΒήΜαgazino.

Is this the end?

Τι να κάνω με το μπλογκ αυτό; Να το σβήσω; Να το αφήσω εκεί να υπάρχει σαν σκονισμένο αρχείο ώστε να μπορεί, όποιος θέλει, να διαβάζει; Η αλήθεια είναι ότι με έχουν εντυπωσιάσει ετεροχρονισμένα σχόλια για αναρτήσεις πολυκαιρισμένες και σχεδόν ξεχασμένες πια, και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν το έχω διαγράψει ακόμη. Κυρίως για αναρτήσεις από την εποχή που είχα χωρίσει από την προηγούμενη σχέση μου (πολυγραφότατη ήμουν τότε) έχω δεχθεί όψιμα σχόλια, πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι κάποιος που βρίσκεται τώρα στη φάση που ήμουν εγώ τότε (και που με βρήκε πώς; Έβαλε τη λέξη "χωρισμός" στο google; Τεσπαν) ίσως μέσα στα παλιά μου γραπτά κάτι να βρει που θα τον βοηθήσει ή να τον κάνει να νιώσει καλύτερα (ή χειρότερα, αλλά μέσα από μία παρήγορη ταύτιση με κάποιον άλλον).

Πλέον στο μπλογκ δεν πολυγράφω, όπως θα έχετε μάλλον παρατηρήσει. Τώρα γιατί, ούτε κι εγώ καλά καλά ξέρω. Ίσως γιατί το έχω ακόμη κρυφό από αρκετά άτομα (ακόμη και κοντινούς φίλους) και δεν το έχω "εντάξει" πλήρως στη ζωή μου (θα ήταν αλλιώς αν είχα μιλήσει για αυτό σε όλα τα άτομα που ξέρω και ήταν για μένα ένας "κόμβος επικοινωνίας" με τους άλλους). Αν και έτσι μάλλον θα έχανε κάτι από την προσωπική και ιδιωτική του φύση (τα άτομα στα οποία έχω εμπιστευτεί την ύπαρξή του νιώθω ότι μπορούν να καταλάβουν καλύτερα κάποια πολύ ιδιοσυγρασιακά πράγματα που γράφω, κυρίως τις διαθέσεις μου όταν αυτές γίνονται λίγο πιο κατηφείς και σκοτεινές από ό,τι θα ήθελα να αποκαλύψω στους πολλούς). Μπορεί και να κάνω λάθος. Μπορεί όσοι με διαβάζουν (με διάβαζαν, για να το πω σωστά, γιατί πλέον με τόση στασιμότητα θα έχουν όλοι λακίσει) να το κάνουν κυρίως από περιέργεια και όταν βλέπουν κάτι πιο μύχιο και αλλόκοτο να τρομάζουν ή να ανησυχούν για την ψυχική μου ισορροπία, και να αποφασίζουν ότι θα προτιμήσουν στο εξής να περιορίσουν την εκ του σύνεγγυς επαφή μαζί μου γιατί μάλλον πως δεν στέκω και πολύ καλά η καημένη. (Μα τι γράφω;)

Τελοσπάντων, θα δώσω μία ακόμη πίστωση χρόνου σε αυτό το έρμο το μπλογκ. Από την αρχή το έβλεπα σαν ένα μήνυμα στο μπουκάλι, με εμένα τον ναυαγό σε ένα έρημο νησί να γράφω τις σκέψεις μου και να τις εμπιστεύομαι στη θάλασσα για να τις μεταφέρει σε άγνωστους παραλήπτες. Αλλά φαίνεται πως το τελευταίο διάστημα μάλλον απορροφήθηκα πολύ από τη ζωή και τις σκέψεις μου στο νησί (πώς να φτιάξω την καλύβα μου τώρα που έρχεται χειμώνας, πώς θα φτάσω τις πάνω καρύδες γιατί τις κάτω που τις έφτανα τις έχω φάει όλες, πού θα στήσω την αιώρα που τόσο καιρό λέω να φτιάξω και τέτοια) και δεν καταδέχτηκα να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο, μπας κι έρθει κανείς και με γλιτώσει από την ερημιά μου. Πιθανόν γιατί είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το νησί μου ήταν πολύ μακριά από την κοντινότερη στεριά. Ίσως όμως και να μην είναι έτσι...

Spongebob Makropoulopants

Νομίζω από ένα επίπεδο χωσίματος στη δουλειά και πάνω, η μόνη μουσική που θες να ακούσεις είναι τα σκυλάδικα. Από κει που καλά καλά δεν άκουγα ελληνικά, ξαφνικά πεθαίνω για Μακρόπουλο! Απολαύστε την "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" με τη σκηνική παρουσία του Μπομπ Σφουγγαράκη: