Έλεγα πάντα ότι είναι ιδιαίτερα παραπλανητικό να θεωρούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μας αν είχαμε ακολουθήσει ένα παράλληλο μονοπάτι σε κάποιο βήμα μας. Και παρόλα αυτά είχα πολύ καλά εντοπίσει τα σημεία στη ζωή μου όπου θεωρούσα ότι είχα παραστρατήσει, αυτά που αν γύριζε πίσω ο χρόνος θα έκανα διαφορετικά. Ήμουν δε πολύ σίγουρη ότι τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα για μένα, γιατί πολύ απλά θα είχα αποφύγει σφάλματα, άρα η ζωή μου θα ήταν πιο καλή, πιο "σωστή" χωρίς αυτά. Το τελευταίο διάστημα όμως, πλημμυρισμένη από αβεβαιότητες και γεμάτη αμφισβήτηση για τον εαυτό μου, έχω χάσει ακόμη και αυτούς τους φανταστικούς γνώμονες, που στο μυαλό μου τακτοποιούσαν τα λάθη μου με δυο κινήσεις. Έχω επίσης χάσει την αίσθηση του σωστού. Αυτά που νόμιζα για σωστά ήταν όντως σκόπιμο να γίνουν; Μήπως αγωνίστηκα για πράγματα που δεν άξιζαν; Μήπως κοπίασα για κάτι που δεν με επιβράβευσε (ή έστω αποζημίωσε); Μήπως ποτέ δεν γνώριζα ποιος είναι ο σωστός τρόπος να πορεύεται κανείς μέσα σ' αυτή τη ζωή και τελικά δεν έχει σημασία αν θα έκανα ή όχι τα λάθη που έχω κάνει, γιατί αν δεν έκανα αυτά θα έκανα κάποια άλλα; Πραγματικά δεν ξέρω πια αν γύρναγα πίσω το χρόνο τι θα διόρθωνα. Στα φανταστικά σενάρια που φτιάχνω στο μυαλό μου βλέπω τον εαυτό μου να αποτυγχάνει κάθε φορά, όποια παράμετρο της ζωής μου και αν αλλάξω. Εκεί που λέω "να, αυτό δεν ήταν σωστό, αν δεν το είχα κάνει θα..." "θα τι;" Τι θα άλλαζε δηλαδή; Αυτό που βλέπω στον εαυτό μου είναι μία εγγενής ανικανότητα να χειριστεί καταστάσεις και πράγματα, με βρίσκω πια ανίκανη να διαχειριστώ ακόμη και την πιο καλή τύχη. Τελικά ό,τι και να συνέβαινε, πάλι το ίδιο θα συνέβαινε...
Συγνώμη αν σας έριξα, περνάω μία φάση απαισιοδοξίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;