Where did I go wrong?

Έλεγα πάντα ότι είναι ιδιαίτερα παραπλανητικό να θεωρούμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μας αν είχαμε ακολουθήσει ένα παράλληλο μονοπάτι σε κάποιο βήμα μας. Και παρόλα αυτά είχα πολύ καλά εντοπίσει τα σημεία στη ζωή μου όπου θεωρούσα ότι είχα παραστρατήσει, αυτά που αν γύριζε πίσω ο χρόνος θα έκανα διαφορετικά. Ήμουν δε πολύ σίγουρη ότι τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα για μένα, γιατί πολύ απλά θα είχα αποφύγει σφάλματα, άρα η ζωή μου θα ήταν πιο καλή, πιο "σωστή" χωρίς αυτά. Το τελευταίο διάστημα όμως, πλημμυρισμένη από αβεβαιότητες και γεμάτη αμφισβήτηση για τον εαυτό μου, έχω χάσει ακόμη και αυτούς τους φανταστικούς γνώμονες, που στο μυαλό μου τακτοποιούσαν τα λάθη μου με δυο κινήσεις. Έχω επίσης χάσει την αίσθηση του σωστού. Αυτά που νόμιζα για σωστά ήταν όντως σκόπιμο να γίνουν; Μήπως αγωνίστηκα για πράγματα που δεν άξιζαν; Μήπως κοπίασα για κάτι που δεν με επιβράβευσε (ή έστω αποζημίωσε); Μήπως ποτέ δεν γνώριζα ποιος είναι ο σωστός τρόπος να πορεύεται κανείς μέσα σ' αυτή τη ζωή και τελικά δεν έχει σημασία αν θα έκανα ή όχι τα λάθη που έχω κάνει, γιατί αν δεν έκανα αυτά θα έκανα κάποια άλλα; Πραγματικά δεν ξέρω πια αν γύρναγα πίσω το χρόνο τι θα διόρθωνα. Στα φανταστικά σενάρια που φτιάχνω στο μυαλό μου βλέπω τον εαυτό μου να αποτυγχάνει κάθε φορά, όποια παράμετρο της ζωής μου και αν αλλάξω. Εκεί που λέω "να, αυτό δεν ήταν σωστό, αν δεν το είχα κάνει θα..." "θα τι;" Τι θα άλλαζε δηλαδή; Αυτό που βλέπω στον εαυτό μου είναι μία εγγενής ανικανότητα να χειριστεί καταστάσεις και πράγματα, με βρίσκω πια ανίκανη να διαχειριστώ ακόμη και την πιο καλή τύχη. Τελικά ό,τι και να συνέβαινε, πάλι το ίδιο θα συνέβαινε...

Συγνώμη αν σας έριξα, περνάω μία φάση απαισιοδοξίας...

Συμφοράάά...

...έκλεψαν τη συλλογή μου...Barilla! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε (κι εγώ εκπλήσσομαι που το θυμάμαι είναι αλήθεια) τη διαφήμιση εκείνη που έπαιζε πριν από χρόνια και χρόνια στην τηλεόραση. Παρακολουθούμε μία διάρρηξη: μία λεπτεπίλεπτη μαυροντυμένη φιγούρα εισβάλλει σε ένα σπίτι τη νύχτα. Στο επόμενο πλάνο μας αποκαλύπτεται ο "θησαυρός": τα ανεκτίμητα ζυμαρικά Barilla φιγουράρουν σε μαύρες, βελούδινες κασετίνες, ένα "σχήμα" στην καθεμία: penne, gnocchi, fussilli, farfale. Η μάσκα (ή το καλσόν, ή ό,τι τεσπαν φορούσε) βγαίνει από το κεφάλι του διαρρήκτη, και διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται, όπως θα περιμέναμε, για κανένα απελπισμένο άνδρα χωρίς στον ήλιο μοίρα, αλλά μία γοητευτική γυναίκα με πλούσια πανέμορφα μαλλιά, η οποία και αναφωνεί γεμάτη ικανοποίηση: Είμαι πλούσια!

Η διαφήμιση στηρίζεται στο πόσο παράδοξο φαίνεται, στις μέρες μας τουλάχιστον, να διαπράξει κανείς κλοπή, και δη να κάνει διάρρηξη, κλέβοντας φαγητό. Έλα όμως που εμάς προ καιρού αυτό ακριβώς μας συνέβη! Στο υπόγειο υπάρχει ένας καταψύκτης όπου φυλάμε τα τρόφιμα. Μία νύχτα λοιπόν, επιστρέφοντας από τη νυχτερινή μου διασκέδαση, βλέπω την πόρτα του γκαράζ ανοικτή, και επίσης ανοικτή την πόρτα του καταψύκτη, ο οποίος ήταν άδειος. Φαντάστηκα ότι ίσως κάναμε απόψυξη κ δεν το ήξερα, έκλεισα όμως την πόρτα του (πάλι καλά, αλλιώς θα είχε καεί). Φυσικά κάποιον που κλέβει τρόφιμα, άρα κλέβει για να φάει, τον βλέπουμε με κάποια συμπάθεια. Ναι να φάει, δε λέω, αλλά το κατσίκι μας; Τον λαγό μας; Το κουνέλι μας; (Και κουνέλι και λαγό, σημειώστε το αυτό). Τον κιμά μας τον ωραίο και μπόλικο; Τη στάκα μας τη σπιτική που μας την έδωσε η συμπεθέρα που έχει δικά της ζώα και είναι -εκτός από τίγκα στα λιπαρά κ τη χοληστερίνη- μπουκιά και συχώριο; Με αυτά θα χορτάσει δηλαδή ο πεινασμένος; Είναι δίκαιο αυτό; Δεν μας έλεγαν να τους αφήναμε κανα πακέτο ρύζι, μακαρόνια, φακές; Κανένα ληγμένο; Μας ξάφρισαν από την αφρόκρεμα της κρητικής γαστρονομικής πανδαισίας που με πλείστη περηφάνια φυλάγαμε στο κελάρι μας (το κελάρι μ'άρεσε σαν λέξη, επιτρέψτε μου, δεν την έχω ξαναχρησιμοποιήσει!) Βέβαια έχοντας φτάσει ως εκεί οι διαρρήκτες θα μπορούσαν να έχουν κάνει και πολύ χειρότερα, φτηνά τη γλιτώσαμε, δεν το συζητώ. Τη στάκα μας όμως ακόμα την κλαίω...

Φαγητάκι ωραίο

...αν σας αρέσει το μπρόκολο. Μόλις την έδωσα μέσω msn σε μία φίλη μου. Χάριν πρωτοτυπίας (αλλά κυρίως επειδή βαριέμαι να την αλλάζω) θα σας τη δώσω κι εσάς υπό μορφή διαλόγου (εγώ γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες κ η φίλη μου με λαντινικούς -ούτε παύλες διαλόγου δεν καταδέχομαι να βάλω, τι βαρεμάρα πια, πόσο ανεπρόκοπη μπορεί να είμαι!). Τα εύσημα στο περιοδικό healthy cooking της σειράς taste of home από όπου και προέρχεται (τεύχος Μαΐου):)

*2 μπουκέτα μπρόκολο
*1 φλ. κρεμμύδι ψιλοκομμένο
*6 αυγά + 6 ασπράδια
*miam
*1 κουτί εβαπορέ γάλα 0%
*6 oloklhra?
*ναι
*ok
*1 1/2 φλ τυρί τριμμένο
*λάδι, αλάτι, πιπέρι
*σωτάρεις πρώτα κρεμμυδάκι κ μπρόκολο (μόνο τα μπουκετάκια τα μικρά, όχι το κοτσάνι) σε 3-4 κουταλιές λάδι
*και όταν γίνουν crisp tender (τραγανά) τα προσθέτεις στο μίγμα των υπολοίπων συστατικών.Κρατάς μόνο 1/2 φλ. τυρί που το βάζεις στο τέλος πάνω πάνω, να κάνει γκρατέν.
*μετά λαδώνεις ένα πυρέξ και τα βάζεις μέσα
*40-45 λεπτά στο φούρνο, στους 180
*ξεσκέπαστο
*κ καλή σας όρεξη
*ti tyri?
*ό,τι θες, κάποιο κίτρινο, εγώ έβαλα με λίγα λιπαρά
*ok
*η γεύση του είναι σημαντική για το φαγητό αυτό πάντως
*ήταν extra light αυτό που έβαλα, άλλη φορά θα βάλω κέριγκολντ λάιτ ή κάτι τέτοιο
*mmm
*ok
*a
*milner?
*ναι καλή ιδέα
*ίσως κ να είναι το πιο ιδανικό
*kai de mou les gia posa atoma vgainei xondrika?
*6 μεγάλες μεγάλες μερίδες
*ή 8 κανονικές
*αυτό είναι Makeover πιο παχυντικής συνταγής βασικά
*που είχε πχ 12 αυγά, κρέμα γάλακτος, διπλάσιο τυρί
*αλλά ήταν BOMBA
*αν θες πχ βάζεις 1 φλ γάλα κ 1 κρέμα γάλακτος
*αλλά η γεύση θα είναι πολύ ικανοποιητική ό,τι και να κάνεις
*σου λέω το πιο σημαντικό είναι το τυρί
*"ακούγεται" πολύ στο τελικό αποτέλεσμα
*nai ok
*wraia

Α! Ξέχασα να πω στη φίλη μου ότι στο τέλος το αφήνουμε 10 λεπτά να "σταθεί" πριν το σερβίρουμε. Καλή επιτυχία!