Τόσες μέρες μετά και έπειτα από ένα απολαυστικό ταξίδι στο εξωτερικό η σκέψη και μόνο της κατάστασης που περιέγραφα ως την ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση μοιάζει με κόκκους σκόνης που απέμειναν σε μια γωνιά όπου το βλέμμα δεν φτάνει ποτέ. Το μόνο που μου θυμίζει πώς ήμουν μέχρι λίγες μέρες πριν είναι ένα τραγούδι που είχα ανεβάσει στο ΜΡ3 και άκουγα ξανά και ξανά (ακόμη μου αρέσει χωρίς όμως να νιώθω τη θλίψη που το περιβάλλει), και που είναι το εξής (δυστυχώς δεν βρήκα βίντεο κλιπ, δεν θα υπάρχει μάλλον):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες κι εσύ;