"Ρίξε τα μαργαριτάρια στ'αγρίμια...

...δώσ'την καρδιά σου εκεί, στα σκυλιά..." τραγουδούσαν οι Συνήθεις Ύποπτοι σε ένα τραγούδι που θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Γάλλοι στη Eurovision. Έριξαν ένα σπάνιο, πραγματικό μαργαριτάρι στο πανηγυρο-τσίρκο που κατά πολλούς αποτελεί ο διαγωνισμός αυτός. Την Patricia Kaas. Για μία στιγμή άκουσα τη φωνή της χθες όταν σε κάποια φάση του ημιτελικού παρουσιάστηκαν επί τροχάδην τα τραγούδια που περνούσαν κατ' ευθείαν στον τελικό. Δεν θυμάμαι τίποτα από το τραγούδι ή τα λόγια (άκουσα άλλωστε τόσο λίγο), θυμάμαι όμως με το ελάχιστο έστω αυτό άκουσμα τη φωνή της να έρπει κάτω από το δέρμα μου και να με κάνει να ανατριχιάζω. Είναι απίστευτη. Η φωνή της μοιάζει με την υφή που έχει το βελούδο όταν το χαϊδεύεις ανάποδα, πλούσια και πυκνή, και ταυτόχρονα άγρια και ατίθαση. Νιώθεις στη συχνότητά της να πάλλεται κάτι βαθιά κρυμμένο στην ψυχή σου, είναι μία φωνή που αισθάνεσαι βιωματική από την πρώτη φορά που θα την ακούσεις. Για να μη μιλήσω για τη διεθνή φήμη που τη συνοδεύει. Με άλλα λόγια... τι δουλειά έχει στη Eurovision αυτή η ...τραγουδίστρια; Να λέγεται τραγουδίστρια δίπλα στα ατάλαντα γκομενάκια που το μόνο πράγμα που ξέρουν είναι να κουνιούνται; Δίπλα στα εκτρώματα, τις άκομψες εκκεντρικότητες, τις παγιέτες, τα ακροβατικά ("Σάαααακηηηηηηη!!!" -sorry Σάκη-) και όλη την αηδία που αποτελεί συγκριτικά η πλειονότητα των διαγωνιζομένων δίπλα της; Τι θέλανε οι Γάλλοι να τη στείλουνε; Δεν τη λυπήθηκαν; Σκεφτόμουν στην αρχή. Ποιος ξέρει τι βαθμούς θα πάρει, σιγά μην είναι ο όχλος των eurofans σε θέση να εκτιμήσει αυτή τη σπάνια φωνή. Και μετά το ξανασκέφτηκα. Ακριβώς για αυτό τη στείλανε. Όχι για να πατώσει ή να νικήσει. Απλά για να τη δείξουνε. Ότι την έχουνε. Η αξία της είναι αδιαμφισβήτητη, θα είναι ένας ογκόλιθος πλάι σε άμορφα χαλίκια. Σχεδόν από σνομπισμό τη στείλανε οι γάλλοι. Στέλνει κάθε χώρα τη τσιγκολελέτα της και την πράσινη βιολέτα της και στέλνει και η Γαλλία... το διαμάντι. Πήγανε με ένα ατόφιο διαμάντι (μια διαμάντι, μια μαργαριτάρι, δεν ξέρω πια με τι το μονάκριβο και πολύτιμο να την παρομοιάσω) στο πανηγύρι του χωριού... της Ευρώπης δηλαδή. Όχι για να δούνε αν θα ενδιαφερθεί κανείς να το αγοράσει και αν θα πιάσει τα λεφτά που αξίζει, δεν είναι για πούλημα. Το πήγανε μόνο και μόνο για να το δείξουν. Για τη φευγαλέα στιγμή που στη λάμψη του θα χορεύουν ασύλληπτοι ιριδισμοί και η σκιά του θα πέσει σε όλες τις άτεχνες ψευτιές που θα ντρέπονται να σταθούν δίπλα του. Η Γαλλία πηγαίνει στο χορό του κιτς φορώντας υψηλή ραπτική όχι για να θαμπώσει με τα φίνα και ακριβά υφάσματά της, για να μαγέψει μόνο με το θρόισμά τους. Δεν έχει νόημα να ευχηθούμε καλή επιτυχία στην Patricia. Απλά υποκλινόμαστε.

Η πόλη του φωτός

Μία πόλη που δικαιολογεί απόλυτα τον μύθο που την περιβάλλει: τα βούτυρα, τα κρουασάν, η μόδα, η πολυτέλεια, οι τέχνες και τα θεάματα, τα αρώματα, ο έρωτας... είναι όλα εκεί. Οι γάλλοι φαίνεται να έχουν συγκεντρώσει όλες τις τρυφηλές απολαύσεις της ζωής που για άλλους θα γίνονταν καταβόθρες και θα τους έριχναν στο βούρκο της παρακμής, και έχουν καταφέρει να ισορροπούν με τη χαρακτηριστική τους κομψότητα πάνω σε αυτές, να χαίρονται την ηδονή τους χωρίς να παρασύρονται στην υπερβολή, την οποία φαίνεται να χόρτασαν οι Λουδοβίκοι και οι διάφοροι άλλοι περουκοφόροι και αλευροπρόσωποι που βασίλευαν για χρόνια στη χώρα. Το Παρίσι είναι ένα μπιζουδάκι: όπου και να το κοιτάξει κανείς θα βρει ομορφιά, αρχοντιά, ιστορία, μεγαλείο. Ακόμη και μία τυχαία περιπλάνηση στους δρόμους του φέρνει μοιραία τον επισκέπτη μπροστά σε κτήρια και μνημεία υψηλής ιστορικής και αισθητικής αξίας. Η πολιτιστική δραστηριότητα είναι έντονη, ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό σαν μία χορταστική μπαγκέτα. Χίλιες υποσχέσεις, και να πραγματοποιούνται και οι χίλιες. Η γοητεία του χρυσοστόλιστου αστικού τοπίου να εντείνεται όσο προχωρά η περιήγηση, μία ομορφιά το ίδιο σίγουρη για τον εαυτό της με αυτή των γυναικών. Κι η χαρά της ζωής να απλώνεται μπροστά σου...

Runaway

Τόσες μέρες μετά και έπειτα από ένα απολαυστικό ταξίδι στο εξωτερικό η σκέψη και μόνο της κατάστασης που περιέγραφα ως την ακριβώς προηγούμενη ανάρτηση μοιάζει με κόκκους σκόνης που απέμειναν σε μια γωνιά όπου το βλέμμα δεν φτάνει ποτέ. Το μόνο που μου θυμίζει πώς ήμουν μέχρι λίγες μέρες πριν είναι ένα τραγούδι που είχα ανεβάσει στο ΜΡ3 και άκουγα ξανά και ξανά (ακόμη μου αρέσει χωρίς όμως να νιώθω τη θλίψη που το περιβάλλει), και που είναι το εξής (δυστυχώς δεν βρήκα βίντεο κλιπ, δεν θα υπάρχει μάλλον):